Bölüm 21

Buluşma Çadırı’nın Perdeleri

Mısır’dan Çıkış 26:1-14

Son bölüm itaat edilmesi için verilen bir buyruk ile sona erer. İnsan düşüncesinin ya da planının Tanrı’nın evinde yer almaması gerekir. Tanrı’nın evinde O’nun yetkisine uyulmalı ve O’nun yetkisi en üstün yetki kabul edilmelidir. Bu ilke çok önemlidir ve bu önemine uygun olarak ifadelerde tekrar tekrar beyan edilmelidir. Rab, Musa’ya dağda göstermiş olduğu örneğe uygun olarak hareket etmesini hatırlattıktan sonra, şimdi, konutu, çadırı ve örtüleri oluşturacak olan perdelerin düzenlenmesi ve ölçüleri ile ilgili buyruklar vermeye devam eder.

“Tanrı’nın Konutu’nu on perdeden yap. Perdeler lacivert, mor, kırmızı iplik ile özenle dokunmuş ince ketenden olsun, üzeri Keruvlar ile ustaca süslensin. Her perdenin boyu yirmi sekiz (yaklaşık 12.6 m), eni dört arşın (yaklaşık 1.8 m) olmalı. Bütün perdeler aynı ölçüde olacak. Perdeler beşer beşer birbirine eklenerek iki takım perde yapılacak. Birinci takımın kenarına lacivert ilmekler aç. Öbür takımın kenarına da aynı şeyi yap. Birinci takımın ilk perdesi ile ikinci takımın son perdesine ellişer ilmek aç. İlmekler birbirine karşı olmalı. Elli altın kopça yap, perdeleri kopçalayarak çadırı birleştir. Böylece konut tek parça haline gelecek.

Konutun üstünü kaplayacak çadır için keçi kılından on bir perde yap. Her perdenin boyu otuz (yaklaşık 13.5 m) eni dört arşın (yaklaşık 1.8 m) olacak. On bir perde de aynı ölçüde olmalı. Beş perde birbirine, altı perde birbirine birleştirilecek. Altıncı perdeyi çadırın önünde katla. Her iki perde takımının kenarlarına ellişer ilmek aç. Elli tunç kopça yap, kopçaları ilmeklere geçir ki, çadır tek parça haline gelsin. Çadırın perdelerinden artan yarım perde konutun arkasından sarkacak. Perdelerin uzun kenarlarından artan kumaş çadırın yanlarından birer arşın (yaklaşık 45 cm) sarkarak konutu örtecek. Çadır için kırmızı boyalı koç derilerinden bir örtü, onun üstüne de deriden (yunus balığı derisi olabilir) başka bir örtü yap. (1-14. ayetler)

Görüleceği gibi, dört dizi perde mevcuttur. İlki, çadırı birleştirecek olan perdedir (1-6. ayetler); keçi kılından yapılacak ikinci perde, konutun üstünü kaplayacak çadır içindir (11,12. ayetler); ve geri kalan iki tanesi sadece “örtüler” olarak adlandırılırlar. Dört dizi perdeye üç ifade (ve bu, aynı zamanda orijinal için de aynıdır) uygulanır; demek oluyor ki., hepsinden içerde olana “konut”, ikincisine “çadır” ve dışarıdaki iki tanesine – kırmızı boyalı koç derilerinden yapılanlar ve muhtemelen yunus balığı derisinden yapılanlar - “örtüler” denir.

Ayetlerin düzeni izlendiği zaman, iç dizi – konut – ilk önce gözden geçirilebilir. Bunlar dört malzemeden yapılmışlardır – lacivert, mor, kırmızı iplik ile özenle dokunmuş ince keten. Bunun yanı sıra, perdelerin üzeri Keruvlar ile ustaca süslendiler (sayfa kenarına bakın). Perdelerin özel öğretişleri bu malzemeleri ile bağlantılıdır. Özenle dokunmuş ince keten lekesiz saflığın bir sembolüdür. Kahinler bu nedenle bu kumaştan yapılmış giysiler giyerlerdi (Mısır’dan Çıkış 28: 39-43); ve büyük kefaret gününde Harun bu kumaştan yapılmış bir giysi giyerdi (Levililer 16:4), öyle ki, yalnızca gölgesini temsil ettiği Kişi’nin doğasının mutlak saflığının örneğini sunabilsin. Yeni Antlaşma’da ince ketenden kutsalların doğruluğu olarak söz edilir. (Vahiy 19:8) Lacivert renk, her zaman göksel olanın bir sembolüdür – göksel olanın önemine hatasız olarak işaret eden tek renk. Mor renk, Ulusların kraliyet özelliğini temsil eder. Örneğin Yuhanna müjdesi, “askerlerin dikenlerden bir taç örüp O’nun başına geçirdiklerini, sonra O’na mor bir kaftan giydirdiklerini” yazar. (Yuhanna 19:2) Kırmızı renk, insanın yüceliğini ortaya koyar ve aynı zamanda da Yahudilerin kraliyet özelliğini temsil eder. Davut bu yüzden, Saul’ün İsrail kızlarını al renkli, süslü giysiler ile donattığından söz eder (2.Samuel 1:24) – onlara verdiği bir saygının ifadesi olarak; ve Matta’nın müjdesinde, İsa’nın özellikle Mesih olarak sunulduğu bölümde, “askerlerin İsa’yı soyup üzerine kırmızı bir kaftan geçirdikleri, dikenlerden bir taç örüp başına koydukları, sağ eline de bir kamış tutturdukları, sonra önünde diz çöküp, ‘Selam sana, ey Yahudilerin Kralı!’ diyerek O’nun ile alay ettikleri” yazılıdır. (Matta 27:28,29) tüm bu anlatılanlar, Mesih’e uygulandığı zaman ortaya çıkan gerçek çarpıcı olmaktadır. Mesih’in doğasının mutlak saflığı, göksel karakteri, İsrail’in Kralı olması (ve İsrail’in Kralı olarak tüm insan yüceliği ile kuşatılmış olması) ve son olarak, aynı zamanda Ulusların üzerinde egemen olan Mesih olması. Son iki özellik, birleşip tek vücut olurlar, çünkü Mesih, atası Davut’un tahtının üzerinde oturacağı zaman, O2nun tüm dünyada egemenlik süreceği dönem olacaktır; tüm yeryüzü kralları O’nun önünde yere kapanacak ve tüm uluslar O’na hizmet edeceklerdir. (Mezmur 72:11) Bu nedenle, Mesih, bu dünyada İnsan olarak yaşadığı gibi ve gelecekte bu dünya üzerinde yüceliğini gösteren Mesih olacağı gibi, hem Davut oğlu hem de İnsanoğlu’dur. Ancak başka bir şey daha vardır. Bu perdelerin üzerine Keruvlar süslenecek idi. Keruvlar, adil yetkinin önemini belirtmek için açıklanmışlardır. Bu durum, Mesih’in ayrıca ek olarak temsil edilmesine neden olur – Mesih aynı zamanda yargılama yetkisine de sahiptir. Çünü O, İnsanoğlu’dur. (Yuhanna 5:27) Böylelikle Mesih’in, özünde insan olduğu ve yeryüzü ile bağlantılı olan yüceliği ve saygınlığı tam olarak gösterilir. Kutsal yerin bölgesi içindeki kahinlik görevlerinin uygulamasını kabul eden kişiler mutludurlar; Tanrı’nın Mesihi’nin harikalarının ve yüceliklerinin bu çeşitli görünümlerini izleme ayrıcalığına sahiptirler!

Perdelerin boyutları bir anlam taşırlar. Her perdenin boyu yirmi sekiz, eni dört arşın olmalıdır ve bütün perdeler aynı ölçüde olmalıdırlar. (ayet 2) Şimdi 28 = 7x4; ve sonuç olarak boy, yedi çarpı dörttür; ve en aynı şekilde dört arşın olarak boyu yediye böler; yani, 28:4 = 7. Yedi ve dört rakamlarının böylelikle önemli oldukları ifade edilir. Yedi, mükemmel sayıdır; kendi dışında hiç bir sayıya kesinlikle bölünemez ve en üstün sayıdır; ve dört rakamı, yeryüzündeki bütünlüğü ifade eder – örneğin, yeryüzünün dört köşesinde, dört rüzgarda, dört karede ve dört müjdede görüldüğü gibi. Perdelerin boyutları bu durumda yeryüzünün bütünlüğü içinde gösterilen mükemmelliğin ifadesidirler; ve böyle bir anlam yalnızca kutsanmış Rabbimizin yaşamı için söz konusu olabilir.

Konutun perdeleri bu nedenle, O’nun bu olaydan geçtiği zaman, İnsan olarak sahip olduğu mükemmelliklerin eksiksiz bir şekilde gözler önüne serilişinden söz ederler.

Daha sonra perdelerin düzenlemelerini ve sayılarını görürüz. Perdeler “beşer beşer birbirine eklenerek” iki takım perde yapılacaktır, öyle ki, beşerlik iki takım perde olsun. Toplam sayıları ondur. On rakamı, Tanrı’ya olan sorumluluğu ifade eden bir sayıdır. Örneğin, on buyrukta olduğu gibi (aynı zamanda bakınız Mısır’dan Çıkış 30:13); ve beş rakamı insana olan sorumluluğun sayısıdır. (bakınız Yaratılış 47:24; Çölde Sayım 5:7) Böylelikle bize öğretilen şudur: Mesih, İnsan olarak hem Tanrı’ya hem insana olan sorumluluğunun tamamını yerine getirmiştir. Tanrı’yı tüm yüreği ile, ve Komşusunu Kendisini sevdiği gibi sevmiştir – bildiğimiz gibi bu konuda sınırsızlığın ötesine geçmiştir. Ve bu sorumluluk görevini tam ve mükemmel olarak ifa eden tek Kişi, yalnızca O idi.

Sonra aynı şekilde bağlamaların önemi açıklanır. Lacivert elli ilmek ve altından elli kopça yapıldı; perdeler bunlar aracılığı ile birbirine bağlandı. Laciverdin göksel renk, altının ise tanrısal olduğunu ve biraz önce açıklanmış bulunan iki rakamın, on ve beş sayılarının elli sayısının bileşimine girdiğini hatırlayalım; kutsanmış Rabbimizin göksel ve tanrısal karakterinin Tanrı’ya ve insana karşı İnsan olarak iki yönlü sorumluluğunun mükemmel uyarlamasını garantilediğini öğreniyoruz; ya da onların O’nun tanrısal ve göksel enerjisi aracılığı ile mükemmel bir şekilde birleştiklerini görüyoruz. Okuyucuyu uyaralım, bu anlamlar önerilerdir, ama Kutsal Yazıların ışığında dikkatli bir gözleme değer önerilerdir ve eğer Tanrı’nın huzurunda incelendikleri takdirde, hem ilginç hem de yararlı olacaklardır.

(2) Keçi kılından perdeler. Konutun üstünü kaplayacak çadır için keçi kılından on bir perde yapılacak idi. Bu örtü de aynı zamanda Mesih’e işaret eder – O’nun olumlu saflığına ya da O’na peygamber karakteri veren, çevresinde bulunan kötülükten ayrılmış olmasının ciddiyetine – O’nun zavallı günahkarlara doğru olan Yollarında değil, ama Kendisi hakkında ödün vermeyen ciddiyetinin günahkarlardan ayrı olmasında ahlak konusundaki yetkisine işaret edilir; peygamberi diğerlerinden farklı kılan, çuldan yapılmış ahlak giysisi. Bu yorum tasdik eden Zekeriya’nın sözlerini okuyalım: “O gün, her peygamber peygamberlik eder iken, gördüğü görümden utanacak; insanları aldatmak için çuldan giysi (sayfa kenarında, keçi kılından giysi) giymeyecek,” (Zekeriya 13:4; Matta 3:4 ayeti ile kıyaslayınız). Bu perdelerin boyutları aynı boydaki konutun perdelerinden farklıdırlar, iki arşın daha uzundurlar – yirmi sekiz arşın yerine otuz arşın – ve bir perde daha vardı. Sayılara özgü herhangi bir değer önermek mümkün değilse de, daha uzun olmalarının nedeni yine de aşikardır. Konutun perdelerini tam olarak korusunlar diye, her yandan geniş tutulmalıydılar. “Ve çadırın perdelerinden geriye kalan (keçi kılından perdeler) yarım perde konutun arkasından sarkacaktı ve yanlarından birer arşın sarkarak konutu örtecekti. (12, 10. ayetler) O zaman bunun anlamı şöyledir: iç perdeler tarafından sembolize edildiği gibi, Mesih, olumlu ve mutlak saflığından ortaya çıkan mükemmel ayrılma aracılığı ile kötüden korunuyordu. O, bu yüzden, düşmanlarına şu sözleri ile meydan okuyabilirdi: “Hanginiz bana günahlı olduğumu kanıtlayabilir?” (Yuhanna 8:46) Evet, O, Kendisine ait olanlara şöyle diyebilirdi: “Bu dünyanın egemeni geliyor. Onun benim üzerimde hiç bir yetkisi yoktur.” (Yuhanna 14:30)

O’nun tüm kötülükten ahlaki açıdan ayrı olması öylesine tamdı ki, cüzamlıya dahi dokunabilirdi ve kirlenmezdi.

Perdelerin bağlamaları altından değil tunçtan yapılmış elli kopça idi. İlmiklerin renklerinden söz edilmez. Tunç, bu bağlamda, altında olduğu gibi, tanrısal doğruluğa işaret ediyor gibi idi. Tanrı’nın Kendi içinde ne olduğuna göre, ama insanı da sorumluluğu açısından deneyerek. Tunç sunak üzerinde konuşulduğu zaman, bu konu hakkında daha fazla bilgi verilecek. Keçi kılından perdeler ile bağlantılı olarak bu önemin uygunluğu hemen kavranacaktır. Bu perde Mesih’i önümüze ahlaki açıdan günahkarlardan ayrı olarak getirir, ama O’nun yeryüzünde geçirdiği tüm konukluk süresi boyunca yürüdüğü yolda tanrısal doğruluk tarafından denendi – ve denendi, bu ifadenin eklenmesi pek gerekli değildir, yalnızca O’nun tanrısal doğruluğun her talebine mükemmel bir şekilde yanıt verdiği sonucu keşfedildiği zaman bu ifade eklenebilir.

(3) “Çadırın” üstünde - yani keçi kılından yapılmış perdeler iki örtü bulunuyordu; ilki, kırmızı boyalı koç derilerinden bir örtü ve ikincisi ise muhtemelen yunus balığı derisinden yapılmış olan örtü idi. Koç, kahinlerin görevlerine atanması için seçilen sunu idi. “Adanma koçu” olarak adlandırılırdı. (Mısır’dan Çıkış 29:27) Kırmızı ile boyanmış olmasının ölüme işaret ettiği açıktır. Bu yüzden anlamı tam bir adanma, ölüm derecesinde bir adanmadır. Ve böyle bir durum, Kendisini alçaltan ve çarmıh üzerindeki ölüme itaat edecek kadar bile söz dinleyen Kişi’nin mükemmelliğinin dışında nerede görülmüştür? Muhtemelen yunus balığı derileri O’nu tüm kötülükten koruyan Yürüyüşünde ve Yollarında gösterilen kutsal uyanıklığın bir işareti olabilir. Yeruşalim’den, “muhtemelen yunus balığı derileri giydirilmiş” olarak söz edilir, Rab, kentin yürüyüşünü kötülükten korumak için sağlayışta bulundu. Bu şekilde sembolize edilen uyanıklık genellikle Mezmurlar’da ifade edilir: “Senin dudaklarından çıkan sözler ile kendimi yok edicinin yollarından korudum”; ve “Sana karşı günah işlememek için sözünü yüreğimde sakladım.” Örtüler bu nedenle aynı şekilde sembolize ettikleri Kişi’nin mükemmelliğini beyan ederler. Aynı zamanda unutulmaması gereken bir nokta daha vardır: resmini çizdikleri özelliklerin, her imanlıda görülmeleri gerekir. Çünkü Mesih dünyadaki yürüyüşü ile bize örnek olmuştur. Bu yüzden eğer O’nda gösterilen mükemmelliklere ve harikalara hayran olur isek, O’nun bizim önümüze sorumluluğumuzun ölçüsü olarak konmuş olduğunu hatırlamamız gerekir.

“Kurtarıcım, seni izlemesi için muhafaza et;
Ben beyaz muhteşem giysiler içinde
Senin yücelik içindeki yüzünü görünceye kadar.”

Eğer bir an için Konut’un tamamlanmış hali varsayılacak olsa idi, o zaman muhtemelen yunus balığı derilerinden yapılan örtünün yalnızca dış kısmı kapladığı görülecek idi. Ama kutsal yere girme ayrıcalığının tadını çıkartan kahin lacivert, mor ve kırmızı iplik ile özenle dokunmuş, ince ketenden, üzeri Keruvlar ile süslü perdelerin tam güzelliğini gördü. Dışarıda olan da Mesih idi, içerde olan da Mesih idi; ama dışarıda doğal göz tarafından görülen Mesih idi – insanın O’nu arzulaması için hiç bir güzelliği yoktu; Tanrı’nın Ruh’u tarafından açılan göz tarafından içeride görülen de Mesih idi; bu nedenle Mesih gibisi yoktur.

Bölüm 23

Özenle Dokunmuş Perde V.B.

Mısır’dan Çıkış 26: 31-37

Son bölümde gözden geçirilen buluşma çadırının çerçevesi, konutu uygun bir şekilde ihtiva eder; yani kutsal yer ve en kutsal yer. Bunun dışında yakında görüleceği gibi, üç yönlü bölünmeyi tamamlayan buluşma çadırının avlusu vardı. Ama çerçevenin iç kısmında yalnızca bu ikisi – kutsal yer ve en kutsal yer - vardı. Ama yine de bu bölüme kadar, bu bölünmeden söz edilmemiştir; ama şimdi aşağıdaki ayetlerde perde ile ilgili bilgi verilirken, bu bölünme konusuna da değinilir.

“Lacivert, mor, kırmızı iplik ile özenle dokunmuş ince ketenden bir perde yap; üzerini Keruvlar ile ustaca süsle. Dört gümüş taban üstünde duran akasya ağacından altın kaplı dört direk üzerine as. Çengelleri altın olacak. Perdeleri kopçaların altına asıp Levha Sandığı’nı perdenin arkasına koy. Perde, Kutsal Yer ile En Kutsal Yer’i birbirinden ayıracak. Bağışlanma Kapağı’nı En Kutsal Yer’de bulunan Levha Sandığı’nın üzerine koy. Masayı perdenin öbür tarafına, konutun kuzeye bakan yanına yerleştir; kandilliği masanın karşısına, konutun güney tarafına koy.

Çadırın giriş bölümüne lacivert, mor, kırmızı iplik ile özenle dokunmuş ince ketenden nakışlı bir perde yap. Perdeyi asmak için akasya ağacından beş direk yap, altın ile kapla. Çengelleri de altın olacak. Direkler için tunçtan beş taban dök.” (31-37.ayetler)

(1) Perdenin tanımı ile ilgili çeşitli farklı noktaların gözden geçirilmeleri gerekir. Malzemeleri açısından Konut’u oluşturan o perdeler ile her açıdan uyumlu oldukları algılanacaktır. (Mısır’dan Çıkış 26:1)Bu nedenle, bunlarda olduğu gibi perde ile de temsil edilen yine Mesih’tir – doğası ve karakteri açısından Mesih, bin yıllık egemenliğinin gelecekteki görkemleri içinde Mesih, İnsanoğlu ve Davut Oğlu olarak Mesih, ve ayrıca üstün adalet gücüne sahip İnsanoğlu Mesih. Dikkat edilmesi gereken tek bir farklılık vardır. Buluşma çadırının perdelerinde önce özenle dokunmuş ince keten kumaş gelir; lacivert renk, burada üstünlüğe sahiptir, ve ince keten kumaş daha sonra gelir. Bunun nedeni, perdelerin Mesih’i yeryüzü ile bağlantılı olarak göstermeleridir ve bu yüzden beyan edilecek olan ilk şey O’nun doğasının mutlak saflığıdır. Oysa, perde, Mesih’i daha çok gökyüzü ile bağlantılı olarak gösterir ve sonuç olarak O’nun göksel karakterini sembolize eden lacivert renk önde gelir. Perde ile ilgili yorum, İbraniler’e yazılan mektupta yer alır: “Bu nedenle, ey kardeşler, İsa’nın kanı sayesinde, perdede, yani kendi bedeninde bize açtığı yeni ve diri yoldan kutsal yere girmeye cesaretimiz vardır.” (İbraniler 10:19,20) Bu konu, iki noktayı ortaya getirir. İlki, buluşma çadırındaki perde nasıl Tanrı’nın oradaki varlığını ve görünümünü gizliyor ise, aynı şekilde Mesih’in bedeni, bedendeki Mesih’in de tanrısal görünümü gizlenmektedir. Mesih, bedende görünen Tanrı idi; ama aynı zamanda bedeni, bu şaşırtıcı gerçeğe karşı, insanların gözlerini kör etmek için hesaplanmış idi. İkincisi, en kutsal yere giden tek yol nasıl perde ise, aynı şekilde Mesih de Tanrı’ya giden tek yoldur. İsa, bu nedenle, Tomas’a şunları söyledi: “Yol, Gerçek ve Yaşam Ben’im. Benim aracılığım olmadan Baba’ya kimse gelemez.” (Yuhanna 14:6)

Perdeyi destekleyen üç şey vardı. İlki, direkler, sonra çengeller ve son olarak gümüşten kopçalar. (ayet 32) Direkler akasya ağacından yapılmışlardı ve altın ile kaplı idiler – çerçevelerde görüldüğü gibi.. birden fazla kez gösterilmiş olduğu gibi, bu, Mesih’in iki doğasındaki – insan ve tanrısal –kişiliğini sembolize eder – Tanrı-insan. O zaman öğretilen ders şudur – perde bu direkler tarafından desteklendiğine göre – kurtuluş konusuna dahil olan her şey Mesih’in kişiliğine bağlıdır. Eğer İsa insan olmasa idi, bizim günahlarımız uğruna ölemezdi; ve eğer yalnızca insan olsa idi, Kurban olması tüm halkı için geçerli olamazdı. Ama hem Tanrı hem de insan olarak O, günahlarımızı, yalnız bizim günahlarımızı değil, bütün dünyanın günahlarını da bağışlatan kurbandır. (1. Yuhanna 2:2) Yaptığı işin tüm diğeri, O’nun kişiliğinden kaynaklanır; ve bu yüzden bu konudaki Kutsal Yazılar’ın gerçek öğretişine sımsıkı yapışmak çok önemlidir. Ve bu kutsanmış öğretişi her açıdan korumak gerekir. Eğer Mesih’in kişiliğindeki gerçek göz ardı edilir ise, kurtuluşun tüm dokusu ve yapısı tehlikeye atılmış olur. Bu yüzden bu gerçeğe özen gösterilmelidir ve Tanrı’nın Ruhu’nun bu gerçeğe farklı sözcükler ile olduğu gibi, her şekil ve biçim içinde tanıklık ettiği eklenmelidir. Halkalar altındandı. Altın, tanrısal doğruluktur. O zaman eğer gösterildiği gibi, kurtuluş ile ilgili her şey Mesih’in kişiliğine bağlı ise, o zaman perde, bu altın halkalar tarafından desteklendiği için aynı şekilde her şeyin de Tanrı’nın, Mesih’teki doğruluğunun gösterilişine bağlı olduğu eşit şekilde doğrudur. Ya da Mesih’in tanrısal doğruluk içinde Tanrı’ya giden yolun yerine sahip olduğu daha doğrudan bir şekilde tasdik edilebilir. Çünkü O, yeryüzünde Tanrı’yı yücelttiği ve Tanrı’nın, yapması için Kendisine vermiş olduğu görevi tamamladığı için Tanrı’nın doğruluğu, O’nun ölümden diriltilişinde ve O’nu, Tahtının sağında oturtuluşunda görüldü. Tanrı’nın, O’nu şimdi bulunduğu konuma yerleştirmesi ve desteklemesi Tanrı’nın ilgilendiği şeyin adalet olduğunu ortaya koyar. Tabanlar gümüşten yapıldı – kefaret kanının örneği. Tüm bunlar bizi, aşağıya temelin kendisine götürür – Mesih’in çarmıhta tamamladığı iş. Bu iki şey – kan ve perde – daha önce İbraniler mektubundan alıntısı yapılan bölümde gösterilmiştir. Tanrı, çarmıhın her şeyin temeli olduğunu asla unutmuş olamaz; çarmıh, hem kilisenin hem İsrail’in ve barışmanın gerçekleştiği her şey için berekettir. Mesih’in kim olduğu ve ne yaptığı Tanrı’nın yüreğini hoşnut eden konulardır. Ve bu, şu gerçek içinde yeterince açıklanır: O’nun kutsal yeri ile bağlantılı olan anlık her şey, bunlardan ya birine ya da diğerine işaret eder – farklı görünümlerde olsa bile hepsi, Mesih’i ve O’nun yaptığı işi açıklarlar.

Perdenin konumu, en önemli konudur. “Perdeyi kopçaların altına asıp Levha Sandığı’nı perdenin arkasına koy. Perde, Kutsal Yer ile En Kutsal Yer’i birbirinden ayıracak.” (ayet 33) Daha önce açıklandığı gibi, Levha Sandığı’nın içinde bulunduğu en kutsal yer – Tanrı’nın yeryüzündeki tahtı - böylece gözlerden ırak olarak gizlendi, öyle ki, büyük kefaret gününde Harun’dan başka hiç kimse oraya giremesin. (Levililer 16) Ve şöyle bir soru sorulabilir: “Bunun anlamı ne idi?” Kutsal Yazılar’daki sözcükler bu sorunun yanıtını verebilirler: “Kutsal Ruh, bununla çadırın ilk bölmesi durdukça, kutsal yere giden yolun henüz açıkça gösterilmediğini belirtiyor.” (İbraniler 9:8) Eğer o zaman, bir taraftan görmüş olduğumuz gibi Mesih’in bir örneği olan perde Tanrı’nın huzuruna girişin yalnızca Mesih aracılığı ile elde edilebileceği konusundaki kutsanmış gerçeği öğretir; öte yandan perdenin kendisi uzaklık ve gizlilikten söz eder. Günah sorunu ele alınıp, ilk ve son kez olarak çözümleninceye kadar, Tanrı, gerçekten Kendisini tam olarak açıklayamaz , adil bir şekilde günahkara yaklaşamaz ya da günahkarı Kendisine getiremezdi. Bunu Mesih yaptı ve bunun bir sonucu olarak da ruhunu teslim ettiği anda tapınağın perdesi, yukarıdan aşağıya doğru ikiye yırtıldı. (Matta 27) Bu nedenle konuttaki perde, en kutsal yere giden yolun henüz açıkça gösterilmediğini ve aynı zamanda günah sorununun çözümlendiğinin henüz kanıtlanmadığını ve bu yüzden halkın hala günahkar olduğunu ve böyle olduğu için de Tanrı’nın huzuruna çıkmak için uygun olmadıklarını ortaya koyuyordu. Halkın günahları uğruna hem sunular hem kurbanlar veriliyordu, ama bunlar vicdanı yetkinleştiren hizmetler ya da en kutsal yere girmek için iptal edilemez bir ünvana sahip olan yeterlilikte sunular değillerdi. Hayır, tekelerin ya da danaların kanının, günahları silmesi mümkün değildi. Ve bu yüzden, vicdanlarındaki suçluluk duygusunun bağı ile kutsal bir Tanrı’nın huzuruna gelmeye cesaret edemezlerdi; ve O (derin bir saygı ile söylüyoruz), onlara gidemezdi, çünkü Kutsallığı içindeki Tanrı yakıp tüketen bir ateştir.

Bu nedenle, perdenin varlığı, İsraillilerin ve imanlıların konumu arasındaki karşıtlığı açıklar. İsrail dışarıda bırakıldı, en kutsal yere hiç bir zaman kabul edilmedi. Lütuf sayesinde Musa aracı ve Harun yılda yalnızca bir kez en kutsal yere girmesine izin verilen baş kahin oldu. Ama şimdi her imanlı bu değerli ayrıcalığın tadını çıkartır. (bakınız İbraniler 10:19-22) Perde, çadırdır; çünkü “Mesih, gelecek olan iyi şeylerin baş kahini olarak ortaya çıktı. İnsan eli ile yapılmamış, yani bu yaratılıştan olmayan daha büyük, daha yetkin çadırdan geçti. Tekeler ile danaların kanı ile değil, sonsuz kurtuluşu sağlayarak kendi kanı ile kutsal yere ilk ve son kez girdi.” (İbraniler 9:11,12) Bu nedenle, tapınacağımız tek yer çadır perdenin içindedir ve tam cesaret ile içeri girebiliriz, çünkü Mesih kutsal kılınanları tek bir sunu ile sonsuza dek yetkinliğe erdirmiştir. Başka herhangi bir karşıtlığın da unutulmaması gerekir. Harun bile en kutsal yere girdiği zaman, imanlının, Tanrı’nın huzurunda şimdi sahip olduğu konuma sahip değildi. Tanrı, o zaman yalnızca Yehova olarak açıklandı; ama imanlılar şimdi O’nu Tanrıları ve Babaları olarak tanıyorlar. Elçi, bu yüzden şöyle der: “O’nun (Mesih’in) aracılığı ile hepimiz tek Ruh’ta Baba’nın huzuruna çıkabiliriz.” (Efesliler 2:18, aynı zamanda bakınız Yuhanna 20:17) Bu nedenle, biz, çadırdaki Mesih’e ait görkemleri ve imaları görerek Tanrı’nın bilgeliğine hayranlık ile dolduğumuz zaman, O’nun önünde hayranlık ve övgü ile eğilmekten başka bir şey yapamayız; O’nun lütfu burada bildirilen ve hatta bunlardan daha büyük bereketleri ile sevincimizi tam yapar.

(2) Sırada kutsal mobilyanın düzenlenmesi yer alır. (33-35. ayetler) Buhur sunağının şimdiye kadar tanımlanmamış olduğunu bir kez daha hatırlatmakta yarar var. Çünkü buhur sunağı, bir yaklaşma sembolüdür (ve bu yüzden bu kısmın son bölümüne aittir). Burada değinilen eşyaların hepsi gösterinin sembolleridirler. Bu konu hakkında hali hazırda herhangi bir ayrıntılı açıklama bu ayetteki düzen içinde kısaca verilebilir. Her şeyden önce Levha Sandığı’nın en kutsal yere konulması gerekiyordu, ve bağışlanma kapağı sandığın üzerine konacaktı – “Keruvlar sandığın üstündeki bağışlanma kapağının üzerine idiler.” En kutsal yerde bundan başka hiç bir şey bulunmuyordu, çünkü önceden de açıklanmış olduğu gibi, en kutsal yer, Tanrı’nın varlığının ve görünümünün bulunduğu yer idi. Orada Keruvların arasında duran O’na altın sunaktan alınan buhur ile ve kefaret günü kurbanlarının kanı ile yaklaşılırdı; ve Musa orada halk için mesaj almak üzere durdu. Özenle dokunmuş perde, kutsal yerden, en kutsal yeri ayırıyordu. Bu yüzden perde, çadırın iç bölmesi idi. Perdenin dış kısmındaki kutsal yere, üstünde ekmek sunulan masa ve altın kandillik konulmuştu. Masa perdenin öbür tarafına, konutun kuzeye bakan yanına, kandillik ise masanın karşısına, konutun güney tarafına konmuştu. Birinin sözlerini ödünç alarak aktaralım: “Perdenin dış kısmında on iki ekmek ile birlikte masa ve altın kandillik bulunuyordu. On iki rakamı, insandaki yönetim mükemmelliğinin sayısıdır; yedi ise, hem iyi hem de kötü içindeki ruhsal bütünlüğün sayısıdır. İkisi perdenin dışında bulunurlar, perdenin iç kısmında En Üstün Olan’ın, Tanrı’nın görünümü vardır; ama sanki karanlıkta imiş gibi Kendisini gizler. Burada ışık ve beslenme mevcuttu; insanlık ile bir olan güçlü Tanrı; ve Kutsal Ruh’a ışık veren Tanrı. On iki elçinin Rabbe bedende bağlı olmaları ve Tanrı’nın yedi Ruhu’na sahip olan O’nun yedi kilisesi olmasının nedeni budur. O zaman için, on iki oymak bu görünümü dışsal olarak yanıtlıyordu. Yanıt, yeni Yeruşalim’de idi. Öncelikli düşünce, Tanrı’nın insandaki ve Ruh tarafından görünümüdür.” Ve bu iki gerçek birbirleri ile ilişki içindedirler – masanın ve kandilliğin ilgili konumları ile bağlantılı olmaları gerektiği gösterilir; kandilliğin ışığı üstüne ekmek konan masada cisim alan gerçeğe her zaman tanıklık eder.

(3) Konunu bu yanı ile ilgisi olan son nokta, “çadırın giriş bölümünde asılı bulunan nakışlı perde.” Bu “perde” konutun avlusunu kutsal yerden ayırırdı ve onun girişini oluştururdu. En kutsal yerin özenle dokunmuş perdesi gibi kutsal yer için aynı konumu meydana getirirdi. Bu nedenle, kahinler avludan (henüz tanımlanmadı) geldikleri zaman, görevlerini tamamlamak için kutsal yere bu “perde” arasından geçerlerdi. Bu nakışlı perdenin malzemeleri, özenle dokunmuş perdenin malzemeleri ile uyum içinde idiler.. Ama yine de önemli bir farklılık mevcuttur. Bu “perdenin” üzerine Keruvlar işlenmemişlerdir. Bunun dışında her şey aynı idi; ve bu yüzden birine özgü öğretiş, diğerine de uygulanacaktır. O zaman, bu perdenin üzerine Keruvlar neden işlenmemişlerdir? Hatırlanacağı gibi, Keruvlar İnsanoğlu’nun adil karakterini temsil ederler. O zaman özenle dokunmuş perde ile eşit olan diğer “perde” Mesih’in bir örneğidir – adil karakterinin özenle dışarıda tutulmuş halini temsil eder. Bunun nedeni açıktır. Bu “perdede” Mesih lütfu içinde temsil edilir; kahinlerin konumuna ve ayrıcalıklarına götüren yol olarak, bu karakterdeki bir Tanrı’nın huzuruna giden yol olarak lütuf sunar. Aynı zamanda direkler de çengeller gibi aynı malzemeden yapılmışlardır; ve aynı şekilde Mesih’in kişiliğine, tanrısal doğruluğa, Tanrı’nın sağındaki Kişi’nin tamamladığı işe işaret ederler. Ancak, dört yerine beş direk vardır. Bu durum, daha önce ifade edilmiş olan bir nedenden kaynaklanabilir – “perde” Mesih’in dünyaya sunuluşudur ve böylelikle beraberinde insana olan sorumluluk düşüncesini getirir. Halkalar, gümüş yerine tunçtan yapılmıştır. Tunç, her zaman olduğu gibi, insanı sorumluluğu açısından deneyen tanrısal doğruluktur. Bu konu, bir sonraki bölümde daha ayrıntılı olarak açıklanacaktır; ama sunulan Mesih’in lütuf içinde sunulan Mesih olduğu kolayca anlaşılır ve bu yüzden sorumlu insan için bir deneme söz konusudur. Ancak yine de, yalnızca Tanrı’nın önünde değil, ama aynı zamanda kendi vicdanı için de günah sorunu çözümlendiği anda, Mesih onun için Tanrı’nın huzuruna giden yol haline gelir. Ondan sonra her şey gümüş ile kaplanır, çünkü imanlı artık tamamlanmış kefaret üzerinde durur; Mesih’te O’nun kanı aracılığı ile kurtuluşa sahiptir.

Her şey hala Mesih’in portresini çizmektedir. Anlık ayrıntıların bazılarını yorumlamak hiç kuşkusuz zor olabilir ve zor olacaktır; eğer yine de, Mesih, canın önünde ise, O’nun yüceliğinin bazı ışınları çok geçmeden keşfedileceklerdir. Sabırlı ve bilinçli bir bağımlılık olmasını dileyelim, zihnin eylemlerine karşı uyanıklık ile birleşmiş olsun ve Tanrı’nın Ruh’u, Halkının canlarına bu gölgeleri açıklamaktan zevk alacaktır.

Bölüm 25

Buluşma Çadırının Avlusu

Mısır’dan Çıkış 27:9-19

Tunç sunağın tanımlanmasından sonra sıra, buluşma çadırının avlusuna gelir. Hatırlanacağı gibi bu avlu, bu ayette ayrıntılı olarak tanımlandığı gibi, özenle dokunmuş ince keten örtüler ile çevrili ve buluşma çadırını çevreleyen açık alan idi. Buluşma Çadırı’nın bir kısmı ya da daha çok onunla bağlantılı olarak düşünüldüğü zaman, bu avlu, üçüncü bölümü oluşturuyordu. Bu avlunun içinde, daha önce de gösterilmiş olduğu gibi, en iç bölümde yer alan en kutsal yer bulunuyordu; sonra dışarı geçildiği zaman, kutsal yer; ve sonra burada anlatılan avlu vardı. Aynı zamanda bu da Tanrı’nın bir görünümüdür – Mesih’in, kutsal yerin her kısmında nasıl her zaman Ruh’un zihninde bulunduğunu öğretir; ve böylelikle Mesih’in kutsal yerin gizemlerini çözmek için tek anahtar olduğunu ifade eder.

“Konuta bir avlu yap. Avlunun güney tarafı için yüz arşın (yaklaşık 45 m) boyunda, özenle dokunmuş ince keten perdeler yapacaksın. Perdeler için yirmi direk yapılacak; direklerin tabanları tunç, çengelleri ve çengel çemberleri gümüş olacak. Kuzey tarafı için yüz arşın boyunda perdeler, yirmi direk, direkleri için yirmi tunç taban yapılacak. Direklerin çengelleri ile çemberleri gümüşten olacak.

Avlunun batı tarafı için elli arşın (yaklaşık 22.5 m) boyunda perde, on direk, on taban yapılacak. Doğuya bakan tarafta avlunun eni elli arşın olacak. Girişin bir tarafında on beş arşın (yaklaşık 6.8 m) boyunda perde, üç direk ve üç taban olacak. Girişin öbür tarafında da on beş arşın boyunda perde, üç direk ve üç taban olacak.

Avlunun girişinde lacivert, mor ve kırmızı iplik ile özenle dokunmuş ince ketenden yirmi arşın (yaklaşık 9 m) boyunda nakışlı bir perde olacak. Dört direği ve dört tabanı bulunacak. Avlunun çevresindeki bütün direkler, gümüş çemberler ile donatılacak. Çengelleri gümüş, tabanları tunç olacak. Avlunun boyu yüz, eni elli, çevresindeki perdelerin yüksekliği beş arşın (yaklaşık 2.3 m) olacak. Perdeleri özenle dokunmuş ince ketenden, tabanları tunçtan olacak. Konutta her türlü hizmet için kullanılacak bütün aletler, konutun ve avlunun bütün kazıkları da tunçtan olacak.” (9-19. ayetler)

Bu tanımdan anlaşıldığına göre, Buluşma Çadırının boyu yüz arşın, eni ise elli arşın idi. (9-13. ayetler) Belirtilen şekilde yapıldı: önce, iki tarafın her yanında, kuzeyde ve güneyde yirmi tane direk vardı (10,11. ayetler), ve doğu ve batıda olmak üzere her iki yanda yirmi tane direk bulunuyordu – Girişin bir tarafında üç direk ve avlunun girişinde dört direk yer alacaktı (12-16. ayetler) Direklerin toplam sayısı altmış idi. Bu direklerin üzerinde – ya da kesin olarak konuşmak gerekirse, elli altı tanesinin üzerinde - avlunun girişinde bulunan dört tanesinin dışında – avluyu oluşturan özenle dokunmuş ince ketenden nakışlı bir perde olacaktı. Perdenin boyu avlunun güney tarafı için yüz arşın idi, batıya bakan avlunun girişindeki perdenin boyu on beş arşın, kuzey tarafı için yüz arşın, doğuya bakan avlunun girişindeki perdenin boyu ise on beş arşın olacaktı (9-15. ayetler) - tümü bir arada iki yüz seksen arşın idi. Doğuya bakan tarafta avlunun girişinde lacivert, mor ve kırmızı ilik ile, özenle dokunmuş ince ketenden yirmi arşın boyunda nakışlı bir perde olacak idi – kutsal yerin girişinde asılı olan perdeye her konuda benzeyen bir perde. Avlunun çevresindeki bütün direkler gümüş çemberler ile donatılacak ve çengelleri gümüş, tabanları tunçtan yapılacak idi. (ayet 17) tüm bu anlatılanlara özgü öğretiş, Mesih’i ve imanlının iki yönlü sunumundan kaynaklandığı algılanacaktır.

Özenle dokunmuş ince keten,birden fazla kez gösterildiği gibi, Mesih’in lekesiz saflığının, O’nun doğasındaki olumlu saflığın bir belirtisidir. Bu durum, burada farklı bir şekilde görülebilir. Özenle dokunmuş ince ketenden yapılmış bu perdelerin ölçüsü iki yüz seksen arşın idi. Bu iki perdenin ölçüleri bu nedenle eşittiler. Buluşma çadırının perdeleri, Mesih’in, doğasını ve karakterini ve gelecekteki yüceliklerini ve adalet yetkisini temsil ederler. Ama O’nun bu şekilde temsil edilmesi,Tanrı’nın gözü ve kahinin gözü için idi. Böyle olduğu için O, dışarıdan değil, yalnızca içeriden görülebilirdi. Özenle dokunmuş ince keten perdeler aynı zamanda Mesih’i de temsil ederler, ama bunu içerden bakanlardan ziyade dışarıdan bakanlar için yaparlar. Ordugahtaki herkes tarafından görülebilirlerdi. Bu nedenle Mesih’in bu sunumu, doğasının saflığı içinde, dünya için yapılır. O, böylelikle düşmanlarına, günah konusunda meydan okuyabilirdi. Pilatus, defalarca, O’nda hiç bir suç bulamadığını itiraf etmek zorunda kalmıştı. Ve Yahudi yetkililerin kartal gibi keskin bakışları ile yaptıkları araştırmalara rağmen, hiç biri O’nun hatalı olduğuna ilişkin tek bir kanıt bile bulmayı ya da hatta üretmeyi başaramadılar. O’nun kutsal yaşamının, varlığının saflığından akan uygulamadaki doğruluk yaşamının özenle dokunmuş ince ketenlerinde tek bir leke bile bulunamadı.

Burada değineceğimiz bir başka konu daha var. Bu perdelerin boyları beşer arşın idi (ayet 18); ve her iki yanlarında enleri yüz arşın idi ve son kısımları ise elli ve otuz arşın idiler. Bu belirtilen son rakamların hepsi, ona ve beşe bölünebilirler. O zaman bu sayıların Tanrı’ya olan sorumluluk ve insana olan sorumluluk konusundaki güçleri kabul edildiğinde, O’nun yaşamının lekesiz saflığının bu iki yönlü sorumluluğu mükemmel bir şekilde karşılamış olmasından kaynaklandığı görülür. O, Tanrı’yı ve komşusunu tüm yüreği ile, evet, hatta Kendisinden bile daha çok sevdi. Bu nedenle, gözleri açılmış olan kişiler için bu perdeler yaşamında ve yürüyüşünde Tanrı’nın her talebine mükemmel bir şekilde yanıt vermesi gereken Kişi’nin gelişini ilan ederler.

Direkler, tabanları, çengelleri, v.b. direklerin malzemesi belirtilmemiştir. İlk bakışta, onuncu ayete göre, tunçtan yapıldıkları düşünülebilir; ama Mısır’dan Çıkış 38:10 ayeti ile karşılaştırıldığı zaman, yalnızca tabanlarının tunçtan yapılmaları gerektiği anlaşılır. Kıyaslama üzerinde durulduğu takdirde, direklerin akasya ağacından yapılıp sonra tunç ile kaplandıkları sonucu çıkartılır. Ama Kutsal Yazıların sessiz kaldıkları yerlerde insanların vardıkları sonuçlar, izin verilebilir dahi olsalar, belirsizdirler. Ancak, her şeye rağmen yine de iki şeyden söz edilmiştir. Direklerin tabanları tunç,çengelleri ve çemberleri gümüştü. Başlıkları da gümüş kaplama idi. Avlunun bütün direkleri gümüş çemberler ile donatılmışlardı. (Mısır’dan Çıkış 38:17) Tunç,insanın sorumluluğunu deneyen, tanrısal doğruluktur. Bu yüzden, buluşma çadırında, altın nasıl iç kısmın özelliği ise, tunç da dış kısmın özelliğidir. İnsana düşen sorumluluğun denenmesi ve Tanrı’nın huzuruna çıkartılmadan önce bu sorumluluğun yerine getirilmesi gerekir.Özenle dokunmuş ince keten perdeler tarafından sembolize edilerek Mesih’in Kendisini dünyaya sunması, tanrısal doğruluğun her talebini karşılamış olmasının temeli üzerinde durur. Bu, O’nun Kurtarıcı olarak sahip olduğu karakterinin temelidir. Gümüş, kurtuluştan söz eder. Direklerin çengelleri ve çemberleri gümüştü; başlıkları da gümüş kaplama idi. Ve perdeler onların üzerinde duruyorlardı. Bu nedenle Mesih, yaptığı işin yeterli olduğunu gösterir. Bu, O’nun, Tanrı’nın sağındaki yerinde bile yüceliğinin tacıdır. Bu yüzden, eğer Mesih günahkarı, tunç tabanlar aracılığı ile araştırıyor ise, ona aynı zamanda gümüş aracılığı ile gösterilen kanın değerini de ilan eder. İnsanı deneyen tunç, onun ihtiyacını ortaya çıkartır. Ve bu ihtiyaç ortaya çıkar çıkmaz, gümüş onu karşılamaya hazırdır. Direklerin sayısı altmışaltı idi – girişte bulunanlar dışında – ve üzerlerinde perdeler asılı idi. Elli altı sayısı, yedi çarpı sekizin sonucudur. Yedi rakamı, mükemmel rakamdır; ve sekiz dirilişin sayısıdır. O’nun yeryüzündeki yaşamında mükemmel bir şekilde gösterilen Mesih’in uygulamalı doğruluğu, O’nun dirilişi aracılığı ile mühürlenir. “Rabbimiz İsa Mesih, beden açısından Davut’un soyundandır; kutsallık ruhu açısından ise ölümden dirilmek ile Tanrı’nın Oğlu olduğu kudretle ilan edildi.” (Romalılar 1:4)

Avlunun girişindeki perde kutsal yere girişi oluşturan perdenin aynısıdır. Ve aynı şekilde Mesih’in yeryüzü ile olan tüm bağlantısını, O’nun göksel karakterini, İnsanoğlu ve Davut oğlu olarak sahip olduğu kraliyet yüceliklerini ve lekesiz saflığını ima eder. Burada da bir kez daha Keruvların bulunmadığını görürüz ve bunun nedeni, O’nun burada dünyaya sunulan, Kapı ve Yol olmasıdır; çünkü bize söylenen şudur: “Tanrı, Oğlu’nu dünyayı yargılamak için göndermedi, dünya O’nun aracılığı ile kurtulsun diye gönderdi.” (Yuhanna 3:17) Artık yaşam ağacının yolunu korumak için Keruvlar ve her yana dönen alevli bir kılıç yoktur, çünkü bu alevli kılıç Golgota tepesinde Tanrı’ya sunulan kutsal kurbanın, Mesih’ üzerine inmiştir. Ve böylelikle O, Tanrı’nın kutsallığını sonsuza kadar tatmin etmiş olarak Kendisini kişiliğinin ve lütfun tüm çekiciliği ile dünyaya, yol, yaşam ve gerçek olarak sunabilir. Orada, herkesin gözü önünde girişteki bu perde gösterilir ve her renk Mesih’i anlatırken, hepsi uyum ve güzellikleri içinde, hep birlikte şu duyuruda birleşirler, “Benim aracılığım ile giren herkes, kurtulacaktır.”Aynı zamanda gözlemlenmesi gerekli olan bir nokta daha vardır: Mesih, avluya olduğu gibi, kutsal yere ve en kutsal yere giden yoldur. Biri şu ifadede bulunmuştur: “Yeryüzünde, göklerde, ya da göklerin göklerinde gözler önüne serilecek olan yüceliğin çeşitli alanlarına girişi sağlayan tek yoldur.”

Ancak şimdi Buluşma Çadırının avlusunun bir başka görünümü daha karşımıza çıkar. Eğer avlu bir yandan Mesih’i temsil ediyor ise, öte yandan Mesih’i temsil ettiği için imanlının sorumluluğunun da ölçüsü olur. Hiç kimse bundan daha aşağıya yükseltilemez ya da kabul edilemez. Çünkü O, bize, O’nun adımlarında yürümemiz için bir örnek bırakmıştır. Aynı zamanda, bu görünüm içinde gözden geçirilen ölçüler de önemlidirler. Belirtilmiş olduğu gibi, Buluşma Çadırının perdeleri, iki yüz seksen arşındır. Bunlar, Tanrı’nın gözündeki Mesih’i ortaya sererler. Ama Mesih bu dünyada nasıl ise, bizler de öyleyiz. (1. Yuhanna 4:17) Bu yüzden bu perdeler, ayrıcalık perdeleridirler – Tanrı’nın huzurundaki mükemmel kabul edilişimizi açıklarlar. Aynı zamanda, özenle dokunmuş ince keten perdeler, iki yüz seksen arşındırlar ve böyle olduğu için Mesih’in yaşamının, kusursuz yürüyüşünün ve O’nun lekesiz saflığının uygulamalı doğruluğunu gösterirler; bu perdeler, sorumluluğun perdeleridirler. Vahiy kitabında, ince beyaz ketenin kutsalların doğruluğu olduğu söylenir. (Vahiy 19:8) Kutsalın sorumluluğu, Tanrı’nın huzurunda ne olduğu konusundaki ayrıcalığı ile ölçülür. Burada bir başka düşünce daha mevcuttur. Bize düşen sorumluluk, Mesih’in yürüdüğü gibi yürümemizdir ve bu yürüyüş bizim Tanrı’ya olan sorumluluğumuzdur. (1. Yuhanna 2:6) Ama bu perdeler, beş arşın boyunda idiler. Beş rakamı, hatırlanacağı gibi, insana olan sorumluluğun sayısıdır; ve bununla Tanrı’ya olduğu gibi, insana da sorumlu olduğumuz öğrenilebilir – yürüyüş ve konuşmalarımızda Mesih’i temsil etme konusundaki sorumluluğumuz.

Direkler, aynı zamanda imanlıya da işaret ediyor olabilirler. Tunç tabanlı, tanrısal doğrulukta temellenmiş, talepleri karşılanmış ve kurtuluşun değerine sahip olarak, başlarımızın üzerindeki gümüş aracılığı ile sembolize edilmiş olarak direkler, Mesih’in böyle bir sunumu için önceden gerekli olan şeylerdir. Aynı zamanda kazıklar ve iplerden de söz edilir. (Mısır’dan Çıkış 27:19; Mısır’dan Çıkış 35:18) Bu kazıklar ve ipler, dengenin sağlanması içindir – özenle dokunmuş keten perdeler ile direkleri yerlerinde muhafaza etmek için. Bunu imanlı hakkında yorumlamak, imanlının gücünün kaynağının kendisi olmadığı, eğer dünyanın önünde uygulamalı doğruluk göstermeyi elde etmek ister ise, imanlının dışarıdan bir güce ihtiyaç duyduğunu öğretecektir; ve kendisine tanrısal doğruluğun temeli üzerinde duran bir konum verilmesine ve kurtuluşun değeri altında olmasına rağmen, asıl gerçek, imanlının kendi kaynaklarına bırakıldığı takdirde, tek bir an için bile bu konumu elde edemeyecek oluşudur. Bu nedenle, kazıklar ve ipler, imanlının “zaman sona ererken, açığa çıkarılmaya hazır olan kurtuluşa kavuşması için iman sayesinde Tanrı’nın gücü ile korunuyor” olduğunu açıklarlar. (1. Petrus 1:5) Her şey Tanrıdandır; İmanlı her ne ise, her neye sahip ise ve her neden zevk alıyor ise, bunların hepsi O’nun lütfu sayesindedir. Sorumluluğu gibi konumu da yalnızca Rabbe olan bağımlılığı sayesinde elde edilir. Tüm bu kazıklar, buluşma çadırında diğer hizmetler için kullanılan tüm aletler ile eşit olarak tunçtan yapılacaklardı (ayet 19). Böylece kutsal yerin ve en kutsal yerin dışındaki her şey, tanrısal doğruluk tarafından karakterize edildi, ama tanrısal doğruluk Tanrı ve insanlar arasındaki buluşma yeri olduğu için insan sorumluluğunu dener. (bakınız Mısır’dan Çıkış 29:42) ama yine de insan kendi başına tanrısal doğruluğun taleplerini karşılayamayacağı için, Tanrı’nın doğruluğu inanan eden herkes için yalnızca İsa Mesih’e iman aracılığı ile elde edilir. İman eden, lütuf ile kurtulduğu için Tanrı’nın huzurunda kurtulmuş olarak tanrısal doğruluğun hareket ettirilemez temeli üzerinde durur. “Öyle ki, günah nasıl ölüm yolu ile egemenlik sürdü ise, Tanrı’nın lütfu da Rabbimiz İsa Mesih aracılığı ile sonsuz yaşam vermek üzere doğrulukla egemenlik sürsün.” (Romalılar 5:21)

Bölüm 27

Kahinlerin Atanması

Mısır’dan Çıkış 29:1-35

Kahinlerin giysileri ile ilgili ayrıntıları verdikten sonra Rab şimdi Musa’ya, kahinlerin atanması konusunda dikkat edilmesi gereken törenler hakkında bilgi verir. Şu an için ilk üç ayet atlanabilir, çünkü sunulması gereken kurbanlar konusu hakkındaki genel talimatlar, bölümde daha sonra zaten işlenmektedir.

“Harun ile oğullarını Buluşma Çadırı’nın giriş bölümüne getirip yıka. Giysileri al; mintanı, efodun altına giyilen kaftanı, efodu ve göğüslüğü Harun’a giydir. Efodun ustaca dokunmuş şeridini bağla. Başına sarığı sar, üzerine de kutsal tacı koy. Sonra mesh yağını al, başına dökerek onu mesh et. Harun’un oğullarını öne çıkarıp onlara mintan giydir Bellerine kuşak bağla, başlarına başlık koy. Kalıcı bir kural olarak kahinlik onların işi olacak. Böylece Harun ile oğullarını atamış olacaksın.” (4-9. ayetler)

İşlemin ilk bölümü, Buluşma Çadırı’nın ilk bölümünde onları su ile yıkamak idi. Bu yıkama eylemi çok büyük öneme sahiptir, çünkü su, Tanrı Sözü’nün bir sembolüdür; örnek, Yuhanna 3:5; Efesliler 5:26, v.b. Bu nedenle, bu, sembolik olarak yeniden doğuş, ya da Tanrı’nın hizmeti için ayrılmak üzere Söz tarafından kutsal kılınma anlamına geliyordu. Rabbimiz, bu konu ile ilgili olarak şöyle dua etti: “Onlar da gerçek ile kutsal kılınsınlar diye kendimi onların uğruna adıyorum [ya da kutsal kılıyorum].” Harun su ile yıkandı – eğer kendisi tarafından düşünülecek olur ise – ve bunun amacı, onun Mesih’in kesin saflığının sembolik bir örneği yapılması idi. Mesih’in kendisi, kusursuz ve lekesiz idi; Harun, Petrus tarafından da ifade edildiği gibi, Söz’ün uygulanması ile Ruh tarafından kutsal kılındı. (1. Petrus 1:2) Eğer Harun oğulları ile birlikte kutsal kılınmak için alındı ise, yıkanma eylemi şu gerçeği ilan etmektedir: yalnızca yeniden doğmuş olan, Söz’ün canlarına uygulanması sonucunda Tanrı için ayrılmış olan kişiler kahinlik görevini elde edebilir ve en kutsal yerde “hizmet etme” ayrıcalığının tadını çıkartabilirler. Kahinler, insan tarafından atanmazlar ve bunun aksi şekilde hareket etmek, Kutsal Yazıların en basit ve en temel öğretişini tamamıyla önemsememek olur. Kahinler yalnızca Tanrı tarafından atanabilirler ve yeniden doğmuş olan, Mesih’in değerli kanı ile temizlenmiş ve kendisinde Kutsal Ruh’un konut kurduğu her kişi, bir kahindir. Bu nedenle, kahinlerin atanması ile ilgili haksız yere iddiada bulunmak - ve bunu, onların Tanrı önündeki konumunu dahi sorgulamadan yapmak – tüm Tanrı halkının haklarını ve ayrıcalıklarını inkar etmek ve söz ile saygısızlık eğilimi göstererek, bir bölgeye izin almadan girmek ile aynı şeydir.

Harun’a bundan sonraki eylemde oğullarından farklı davranılır; yalnızca Harun’a giysi giydirilir ve yalnızca o mesh edilir. İlk önce, son bölümde tanımlanan kahinlik giysileri, Harun’a giydirilir – görkem ve saygınlık giysileri. Daha sonra başı üzerine dökülen yağ ile mesh edilir.

Harun tek başına olduğu zaman, bizim önümüzde Mesih’in bir örneği olarak durur: bu durum, daha önce de açıklanmıştır ve burada bu eylemin anlaşılması için yeniden hatırlanması gerekir; ama Harun, oğulları ile birlikte olduğu zaman, kahinlik ailesi olarak Kilise ima edilir. Harun, kahinlik giysilerini giyer giymez, yağ ile mesh edilmesi anlamlıdır. Daha sonra, yağ ile mesh edilmeden önce, oğulları ile birlikte iken, üzerine kan serpildiği görülecektir. Kan serpilmeden mesh edilmesi, Mesih’in bir örneğini teşkil eder. Çünkü Harun’un gelecek olan büyük örneği, tamamen kutsal olduğu için kana ihtiyacı yoktu ve bu yüzden şöyle yazılmıştır: O, İsrail’deki görevine başlarken, Kutsal Ruh ile ve kudret ile mesh edildi. (Matta 3; Elçilerin İşleri 10:38) O, Kutsal Ruh’u aldı, mutlak kutsallığı temelinde mesh edildi, oysa O’nun halkı (görüleceği gibi) mühürlendi ve O’nun değerli kanı aracılığı ile elde ettikleri mükemmel temizliğin temelinde mesh edildi. Harun’un, kan olmadan mesh edilmesi, Mesih’i ima eden bir örnektir – Melkisedek düzenine göre sonsuza kadar Kahin, Kahin olarak tam karakteri içindeki Mesih.

Harun ve Bu oğullar kahinlik ailesi olarak Kilise’yi temsil ederler. Ama Mesih ile birlikte. Önce, Harun’un bu tek başına olduğu durumdaki gibi hepsi giysiler içindedir. Bu giysiler,son bölümde ayrıntılı olarak tanımlanan giysilerin aynısı değildirler, ama en sonda kısaca belirtilen giysilerdir. İnce ketenden işlemeli bir mintan doku, ince ketenden bir sarık ve nakışlı bir kuşak ve bunların da aynı zamanda görkem ve saygınlık kazandırdıkları söylenir. (Mısır’dan Çıkış 28:39, 40; Mısır’dan Çıkış 29:9) İnce keten ile işlenmiş giysiler, her tür lütuf ile süslü olan Mesih’in doğasının saflığını ortaya koyarlar. Harun’un oğullarının giysileri gerçekten Mesih’in suretini giyinmektir; ve bu, aslında Harun’un oğullarını Mesih ile bir araya getirir; çünkü Kilise, Mesih’ten ayrı olarak hiç bir şeye sahip değildir. Örneğin, eğer imanlılar kahinlik konumuna ve kahinliğin ayrıcalıklarının tadını çıkarma durumuna getirilirler ise, bu, O’nunla olan bağlantıları ile ilgilidir. Mesih, Kahindir ve kahinleri kahin yapan O’dur. (bakınız Vahiy 1:5,6) Her şey O’ndan kaynaklanır. Böylelikle, Harun oğulları ile birlikte olduğu zaman, kahinlik ailesi ile birleşmiş hale gelmiş sayılmaz, ama kahinlik ailesinin tüm bereketlerinin ve ayrıcalıklarının Mesih’ten kaynaklandığını öğretmiş olur. Ama bunun için önce onların görkem ve saygınlık giysileri – kendilerini Mesih’in görkemi ve saygınlığı ile süsledikleri giysiler - ile kuşanmış olmaları gerekir.

Bundan sonraki aşama, günah sunusunun kurban edilmesi idi. Harun ve oğulları, günahkar insanlardı ve zayıflık ile kuşatılmışlardı. Ve halkın günahları için kurban sunarken kendi günahları için de kurban sunmaları gerekiyordu. Kutsal görevlerine başlamadan ve kutsal yerde hizmet etmeden önce kanın değerinin altına getirilmeleri gerekiyordu. Bu yüzden aşağıda yazılı olan talimat verildi:

“Boğayı Buluşma Çadırı’nın önüne getir, Harun ile oğulları ellerini boğanın başına koysunlar. Boğayı huzurumda, Buluşma Çadırı’nın giriş bölümünde keseceksin. Kanını parmağın ile sunağın boynuzlarına sür, artan kanı sunağın dibine dök. Hayvanın bağırsak ve işkembe yağlarını, karaciğer perdesini, böbreklerini ve böbrek yağlarını, sunağın üzerinde yakacaksın. Etini, derisini, gübresini de ordugahın dışında yak. Bu günah sunusudur.” (10-14. ayetler)

Günah sunusu, Halkının günahlarını taşıyan Mesih’in bir örneğidir. Harun’un ve oğullarının önce ellerini boğanın başına koymaları gerektiğine dikkat edin. Bu eylem, kurbanı sunan kişilerin kurban ile özdeşleştiklerinin ifadesidir. (Levililer 4:4,v.b. ile karşılaştırın) Boğanın üzerine ellerini koyduktan sonra kesilmek üzere olan boğa bu nedenle Tanrı’nın önünde günahlarının içindeki Harun’un ve oğullarının yerine geçen bir temsilci olarak dururdu. Onların suçları sembolik olarak kurbana yüklenir ve bu nedenle kurbana artık onların günahlarını taşıyan olarak bakılırdı. Bu eylem bu yüzden onların suçlarını, hak ettikleri ölümü ve yerlerine geçecek olan birine duydukları ihtiyacı gösterirdi. İkinci aşamada boğanın, Tanrı’nın önünde öldürülmesi gerektiği bildirilir. Harun’un ve oğullarının günahları yargılanırken, adaletin darbesi, belirlenmiş olan kurbanın üzerine indi, bununla ilan edilen günahın cezasının ölüm olduğu idi. Eğer bu eylemin anlamını tam olarak anlamış olsalar idi, bu eylem, onların gözlerine ne kadar ciddi görünecekti! Boğa getirildiği zaman ve ellerini sessizce boğanın başına koyduktan sonra, boğanın esirgenemeyeceğini ve ölmesi gerektiğini, bu yüzden günahın Tanrı’nın önündeki gerçek karakterine ilişkin bir anlayışa sahip olmaları gerekirdi. Kurban edilen bu hayvan, canı günah için bir sunu yapılan Rab İsa’nın çarmıhtaki ölümünün yalnızca bir gölgesidir. Ve biz ruhta orada durup, O’nun: “Tanrım, Tanrım, beni neden terk ettin?” şeklindeki feryadını işittiğimiz zaman, günahın korkunç doğasını anlamak zorunda bırakılırız – Tanrı, günahtan, biricik Oğlu’nun ölümünü gerekli kılacak kadar nefret eder. Dönüp bu ciddi sahneye bakan imanlılar şöyle diyebilirler: “O’nun Kendisi, günahlarımızı Kendi bedeninde ağaç üzerinde taşıdı; “ ve aynı zamanda Tanrı’nın lütfu aracılığı ile ne kadar korkunç bir gazaptan kurtarıldıklarını öğrenirler. Kurbanı sağlayanın, lütuf, yalnızca lütuf olduğu kesindir; ve aynı zamanda kurbanı sağlayan sevgidir de, ölümsüz, tükenmeyen sevgi, bizi Tanrı ile barıştırmak için bir kuzu olarak kesicisine götürülen ve yerimize geçerek Kendisinin acı çektiği Kurban’ın sevgisi.

Kurban kesildikten sonra kan serpildi. Kan, sunağın boynuzlarının üzerine sürüldü ve geri kalanı sunağın dibine döküldü. (ayet 12) Kan, tamamen Tanrı içindi. Kanda yaşam vardır. (Levililer 17:11) Ve bu eylem, sonuç olarak, kurbanın yaşamının Harun’a ve oğullarına değil, Tanrı’ya sunulduğunun kanıtıdır. Bu eylem, kefaret ilkesine uygun olarak yapıldı – Tanrı, lütfu ile, günah sunusunun ölümünü kurbanı sunan kişinin yerine sayarak kabul eti. Ayrıca, hayvanın bağırsak ve işkembe yağları, karaciğer perdesi, böbrekleri ve böbrek yağları sunağın üzerinde yakıldı. Yağ, aynı kan gibi, İsrailoğullarına yasaklandı. Yağ, içsel enerji ve irade gücünün bir sembolüdür. Yağ, sunağın üzerinde yakıldı, çünkü günah sunusu Mesih’in bir örneği idi ve bu nedenle, şunu öğretir: O, Halkının günahları nedeni ile suçu üstlenir iken, Tanrı O’nda, günah sunusu örneğinde olduğu gibi, kendi zihnine tamamen yanıt veren içsel kısımlardaki gerçeği de buldu. Tanrı’nın O’nu sınırsız bir şekilde kabul ettiği, O, Halkının günahlarının altında iken başını eğdiği zaman kesin olarak kanıtlandı. O, lütfederek yerimize geçti, ama bu yüzden bizim üzerimize inmesi gereken yargı darbesini kabul etmiş oldu; O’nun yüreğinin her düşüncesi, İradesinin her hareketi, Canının her enerjisi Tanrı’nın önünde mükemmeldi. O’nun itaatini, en son noktaya kadar kanıtladığını gösteren, çarmıhtaki ölümü idi. Kendisini ölüme teslim etmesinin tek nedeninin Tanrı’nın yüceliğini göstermek olduğu öylesine kesindi ki, yargının büyük ve kaba dalgaları bile O’nu kararlılığından döndüremediler. Son olarak, boğanın eti, derisi ve gübresi ordugahın dışında yakıldı. Bu bir günah sunusu idi ve böyle olduğu için ordugahın dışına çıkartılıp yakılmalı idi, çünkü kurbana Harun’un ve oğullarının suçunun töhmeti olarak bakılıyordu. Böylelikle, her konuda Mesih’in bir örneği idi – ordugahın dışında acı çeken, insanlar tarafından reddedilen, Tanrı tarafından terk edilen Mesih.

Çünkü O, lütfu ve sevgisi içinde günahlar uğruna acı çekti, Adil Olan adil olmayanların yerine eziyet gördü, öyle ki, bizi Tanrı’ya ulaştırabilsin. Bu süreç tamamlandı. Harun ve oğulları artık günah sunusunun tam etkisi ve değeri altında idiler.

Günah sunusunu yakmalık sunu takip eder.

“Bir koç getir. Harun ile oğulları ellerini koçun başına koysunlar. Koçu sen kes. Kanını sunağın her yanına dök. Koçu parçalara ayırıp bağırsaklarını, işkembesini, ayaklarını yıka, baş ile öteki parçaların yanına koy. Sonra koçun tümünü sunağın üzerinde yak. Bu Rabbe sunulan yakmalık sunu, Rabbi hoşnut eden koku, O’nun için yakılan sunudur.” (15-18. ayetler)

Günah sunusunun durumunda olduğu gibi, Harun ve oğulları, ellerini yakmalık sununun başının üzerine koyarlar; ama suçlarının transfer edilmesi ya da töhmeti yerine kendileri

transfer edilirler, şöyle diyelim, kesilmek üzere olan koç ile özdeşleşmiş hale gelirler. Başka bir deyişle, eylemler birbirine benzer, ama eylemlerin etkileri farklıdır. Üzerine el koyduktan sonra, günah sunusu olarak kesilen kurbana şu şekilde bakılır: bir kurban olarak sunulmak üzere olan hayvan, kendisini sunan kişilerin suçunu yüklenir; oysa Harun ve oğulları, aynı eylem sayesinde kurbanın tüm kabul edilebilirliği ile kuşatılmış olarak görülürler. Günahları ilk anda transfer edilir ve ikinci olarak, sununun değeri temel alınarak Harun ve oğullarının konumu değiştirilir. Sonra koç kesilir ve kanı sunağın her yanına dökülür; böylelikle, yaşam Tanrı’ya sunulmuş olur. Hepsi bu kadar değildi; parçalara ayrılmış olan koçun tamamı, ve iç organları, Mesih’in kusursuzluğunun örneğine daha çok uyum sağlaması için yıkanır, sonra koçun tümü sunağın üzerinde yakılır. “Bu, Rabbe sunulan yakmalık sunu, Rabbi hoşnut eden koku, O’nun için yakılan sunudur.”Günah sunusu olarak sunulan boğanın eti, ordugahın dışında ateşte yakıldı, ama yakmalık sunu olan koçun tamamı, sunağın üzerinde yakıldı, çünkü tümü Tanrı tarafından kabul edilebilir idi. Yakmalık sunu, Mesih’in ölüm derecesinde gösterdiği mükemmel adanmışlığın bir örneğidir; ve bu görünüm açısından sunuya günahları taşıyan sunu olarak değil, Tanrı’nın isteğine ve yüceliğine tamamen adanmış olan sunu olarak bakılır. Bu nedenle, çarmıhta kutsal ateş ile denenen Mesih, Tanrı’nın yargısının kutsallığı tarafından araştırılarak Tanrı’yı hoşnut eden bir koku oldu. Mesih, günahları yüklendiği zaman, Tanrı O’ndan Yüzünü gizledi; ama sonsuz Ruh aracılığı ile Kendisini lekesiz olarak Tanrı’ya sunduğu zaman, çarmıh üzerindeki ölüme bile itaat etti ve Baba’nın yüreğine yeni bir sevgi motifi döşedi. “Canımı tekrar geri almak üzere veririm. Bunun için Baba beni sever.” (Yuhanna 10:17). Bu açıdan, “O, günahın yerinde idi, ve Tanrı hiç bir yaratığın, hiçbir günahsızlığın yapamayacağı şekilde yüceltildi. O yerdeki her şey hoş bir koku idi ve doğruluk ve sevgi konusunda her şey Tanrı ile uyum içinde idi.” Her iki sunu arasındaki farklılık, kullanılan sözcükler aracılığı ile gösterilir. Yakmalık sunu sözcüğündeki “yakmalık” günah sunusu ile bağlantılı olarak kullanılan sözcüğün aynısı değildir, ama yakmalık buhur için kullanılan sözcük ile kullanılabilir. Bu kendi başına yakmalık sunu olarak Mesih’in sonsuz kokusunu ve kabul edilişini belirtir. Ama ayetteki düşünce, kurbanın, Harun ve oğulları için sunulduğudur; ve bununla uyumlu olarak kurban sunağın üzerinde yanıp tükenir tükenmez onlar da aynı şekilde kurbanın etkisi altına getirildiler. Günahları, günah sunusu tarafından temizlendi, ama şimdi onlar yakmalık sununun tüm olumlu kabul edilişinde ve kokusunda Tanrı’nın önünde durabiliyorlardı – bu iki sonuç da imanlı için Mesih’in ölümü sayesinde kazanıldı, çünkü bu sunular, O’nun bir kez kurban edilişinin çeşitli görünümlerini temsil ederler.

Bu sunular, bir ölçüde hazırlık niteliğinde idiler, daha çok kendi kişisel uyumları ile ilgiliydiler. Şimdi burada konuya koçun adanması eklenir. Genel bir ifade kullanacak olur isek, bu sunu, esenlik sunusunun (Levililer 3) özelliğine sahiptir ve Mesih’in ölümünün bir başka görünümünü temsil eder ve bizim açımızdan değeri, bize yüklenilen zorunluluklar ve Tanrı ile paydaşlık, içine konduğumuz bütün Kilise ve Kahin ile olan ilişkimizdir. Ama burada ayetten de görüleceği gibi, bu sunu, Harun’un ve oğullarının görevi ile ilgili özel bir ilişkiye sahiptir.

“Öteki koçu getir. Harun ile oğulları ellerini koçun başına koysunlar Koçu sen kes. Kanını Harun ile oğullarının sağ kulak memelerine, sağ el ve ayaklarının baş parmaklarına sür. Artan kanı sunağın her yanına dök. Sunağın üzerindeki kanı ve mesh yağını Harun ile oğullarının e giysilerinin üzerine serp. Böylece Harun ile oğulları ve giysileri kutsal kılınmış olacak. Koçun yağını, kuyruk yağını, bağırsak ve işkembe yağlarını, karaciğer perdesini, böbreklerini, böbrek yağlarını ve sağ budunu al. – Çünkü bu, biri göreve atanırken kesilen koçtur. – Huzurumdaki mayasız ekmek sepetinden bir somun, yağlı pide ve yufka al, hepsini Harun ile oğullarının eline ver. Bunları benim huzurumda sallamalık sunu olarak salla, sonra ellerinden alıp sunakta yakmalık sunu ile birlikte beni hoşnut eden koku olarak yak. Bu, Rab için yakılan sunudur.

Harun’un atanması için sunulacak koçun döşünü huzurumda sallamalık sunu olarak salla. O döş senin payın olacak. Harun ile oğullarının atanması için kesilen koçun sallanmış döşü ile bağış olarak sunulan budunu bana ayır. İsrailliler bunu sürekli Harun ile oğullarının payına ayıracak. Bu, İsraillilerin Rabbe sunduğu esenlik kurbanlarından biridir.

Harun’un kutsal giysileri, kendinden sonra, oğullarına kalacak. Mesh edilip atanırlarken bu giysileri giyecekler. Harun’un yerine kahin olan oğlu, Kutsal Yer’de hizmet etmek üzere Buluşma Çadırına girdiğinde bunları yedi gün bu giysileri giyecek.

Harun ile oğulları göreve atanırken kesilen koçun etini kutsal bir yerde haşlayacaksın. Haşlanan eti ve sepetteki ekmeği, Buluşma Çadırının giriş bölümünde yiyecekler. Atanıp kutsal kılınmaları için günahları bağışlatan bu sunuları yalnız onlar yiyebilir. Yabancı biri yiyemez, çünkü bu sunular kutsaldır. Atanmaları için kesilen kurbanın etinden ya da ekmekten sabaha artan olur ise, yakacaksın. Bunlar yenmeyecek, çünkü kutsaldır. Harun ile oğulları için sana buyurduklarımın hepsini yap. Atanmaları yedi gün sürecek.” (19-35. ayetler)

Önceki iki sunuda olduğu gibi, burada da, Harun ile oğullarının elleri adanmış koçun başının üzerine konur ve böylelikle Tanrı’nın önünde sununun değeri ile tanınırlar. Bundan sonra, kan ile ilgili olarak iki farklı eylemden söz edilir. Birincisi, koç öldürüldükten sonra, kanı Harun’un ve oğullarının sağ kulak memelerine, sağ el ve ayak parmaklarına sürülür; ve aynı anda kan, sunağın her yanına da sürülmüştür. Onlar böylelikle, kefaret eden kanın değeri altına getirildiler; çünkü onların adına Tanrı’ya sunulmuş olan kan, onları aynı zamanda Tanrı’nın talepleri altına da soktu, öyle ki o andan itibaren onlar artık kendilerine ait değillerdi, çünkü bir bedel ile satın alınmışlardı. Bedenlerinin bu çeşitli bölümlerine, o andan sonra artık tek başlarına işiteceklerine, tek başlarına hareket edeceklerine ve tek başlarına yürüyeceklerine dair bir işaret olarak kan serpildi; değerli kan aracılığı ile kurtarılmış kişiler olarak artık bedenlerinin bu bölümleri ile Rabbin isteğine göre hareket edeceklerdi. Aynı şey, bu düzene ait olan imanlılar için de geçerlidir. Kurtarılmış olduklarına göre Kurtarıcı’ya aittirler ve Şeytan’ın esaretinden ve gücünden özgür kılınmışlardır, kendileri uğruna ölmüş ve dirilmiş Olan için yaşamanın değerli ayrıcalığının tadını çıkartırlar. Kulakları, elleri ve ayakları O’nun için, O’nun hizmetinde kullanılmalıdırlar. Bundan sonra ikinci bir konuda talimat verilir. Hem onların hem de giysilerinin üzerine sunaktaki kan ve mesh yağı serpilmesi gerekir. (ayet 21) Böylece kan ve Kutsal Ruh’un yağ ile mesh etmesi aracılığı ile bir kenara ayrılırlar. “Ve burada Kutsal Ruh’un mührünün su ile yıkandıktan sonra değil, kan serpildikten sonra gerçekleştiğini belirtmek önem taşır. Gerekli olan budur. Yeniden doğmamız gereklidir; ama bizi Tanrı’nın mühürleyebileceği bir konuma getiren bu yıkanma değil, Mesih’in kanıdır. Böylelikle, kar gibi bembeyaz olarak mükemmel bir şekilde temizleniriz ve Kutsal Ruh, Tanrı’nın dökülen bu kanın değerini takdir ettiğine tanık olarak gelir. Bu yüzden, Harun ile birlikte herkesin üzerine kan serpildi. Mesih’in kanı ve Kutsal Ruh, bizi Mesih ile birleştirmiştir; Tanrı bu noktada o mükemmel kurbanın (koçun adanması) kabul edilebilirliğine uygun olarak Kutsal Ruh’un varlığını, özgürlüğünü ve gücünü verir.” Çarmıh ve Pentikost aslında birbirlerine en azından figür olarak – kanın etkinliği ve Kutsal Ruh armağanı ve burada her ikisinin de tadına varılır – bağlıdırlar. ¹ Bu üç adım bizi Hıristiyan konumuna götüren adımlardır. Önce su ile yıkanmak, sonra kan ile temizlenmek ve son olarak Kutsal Ruh’un meshi gelir. “Ne var ki Tanrı’nın Ruh’u içinizde yaşıyorsa, benliğin değil, Ruh’un denetimindesiniz. Ama içinde Mesih’in ruhu olmayan kişi Mesih’in değildir. (Romalılar 8:9)

Daha sonraki bölümde, adanmış koçun bölümleri (ayet 22), “İnce buğday unundan mayasız ekmek, zeytinyağı ile yoğrulmuş mayasız pideler, üzerine yağ sürülmüş mayasız yufkalar, Harun ile oğullarının ellerine, Tanrı’nın huzuruna sallamalık sunular olarak sallasınlar diye verildi. Somun, “yağlı pide” (2. ayet, Levililer 2. bölüm ile kıyaslanır) bir et sunusu idi; Mesih’in mükemmel insanlığını ya da daha çok, Tanrı’ya adanmış olan hayatının kutsallığını, Canının her zerresini Tanrı’nın isteğine ve yüceliğine tamamen adadığını temsil ediyordu. Koçun parçaları ile bağlantılı olarak düşünüldüğü zaman, aslında elleri Mesih ile, Tanrı için yaşamda ve ölümde Mesih’in olan her şey ile dolu idi.

Bu bölümde “adanmış” olarak tercüme edilen sözcüğün anlamına gelince, sayfa kenarından da görülebileceği gibi, anlamının “eli doldurmak” olduğu görülür. Bu, bize adanmanın Kutsal Yazılar’daki önemini gösterir. Bu konu hakkındaki genel düşünce şudur: adanma, Tanrı’ya teslim etme ile ilgili bir şeydir ve bu nedenle, can, kendini ve tüm enerjilerini Tanrı’nın hizmetine adamak için güç aramak üzere geri çekilir; ve bu görüş açısına göre can, kendini ciddi bir şekilde teslim etme aracılığı ile sık sık bu adanmaya çağrılır. Kutsal Yazılar, daha iyi bir yol açıklarlar. Bu bölümde de görüldüğü gibi, konu Mesih ile dolmak hakkındadır. Canlarımıza sahip olan, onlara nüfuz eden ve onları kontrol eden Mesih’tir. Bu nedenle bizden hiç bir çaba talep edilmez. Ama yine de, sürekli öz sınamanın ve benliğin her şekilde kalıcı reddedilişinin muhafaza edilmesini talep eder. Çünkü Mesih, bize tamamen sahip olmaya isteklidir, evet, Mesih bunu arzu eder ve eğer Kutsal Ruh kederlendirilmez ise, iman aracılığı ile yüreklerimizde konut kuracaktır; ve O, bu şekilde yaşamlarımızın tek objesi haline gelir, böylelikle yürüyüşümüzde ve konuşmamızda yalnızca O ifade edilmiş olacaktır. Tanrı’ya göre, adanma budur – Harun’un ve oğullarının ellerini doldurarak önceden örnek verildiği gibi.

Elerinde tuttuklarını Rabbin elinde salladıktan sonra, Musa Harun’u ve oğullarını kabul etti ve ellerindekini sunağın üzerinde yakmalık bir sunu olarak yaktı, Rabbin önüne hoş bir koku yükseldi. Bu sunu, Rabbe, ateş aracılığı ile takdim edilen bir sunudur. Bu, bize iki şey öğretir: Tanrı’nın, tapınma sırasında neyi kabul ettiği ve bunu sonucu olarak gerçek kahinlik görevinin ne olduğu. Bu, Mesih’in sunulmasıdır – çarmıhta bizim için günah yapılarak yargının kutsal ateşi arasından geçmiş olan Mesih – Tanrı’ya hoş bir koku olarak yükselen budur. Bu, gerçekten, Oğlu’nun ölümü ile ilgili olarak Tanrı ile paydaşlık etmektir; canlarımız Kutsal Ruh aracılığı ile hem O’nun, Tanrı’nın gözünde ne olduğuna hem de ölümündeki özelliğine, O’nu ve O’nun işini temsil ederek girerler. Biz sunmaktan zevk alırız, O ise kabul etmekten zevk alır. Ve O’nun adı kutsansın, çünkü ellerimizi önce O doldurur ve yalnızca O kabul etmekten zevk aldığı şey ile ellerimizi önce doldurabilir. O zaman, kahinler olarak bizim görevimiz budur, tapınanlar olarak ayrıcalığımız, Tanrı’nın önünde her zaman Mesih’i sunmaktır. Bu nedenle, benliğin böyle bir işte bir paya sahip olamayacağı ve aslında tapınmanın yalnızca Kutsal Ruh’un gücü aracılığı ile ve Kutsal Ruh’un gücünde yapılabileceği kolayca anlaşılabilir.

Son olarak, adanmış koçun farklı parçalarını yemek ile ilgili verilen çeşit çeşit talimatlara değineceğiz. Rabbin önünde sallamalık sunu olarak sallandıktan sonra Musa’nın payını- koçun döşü – alması gerekiyordu. (ayet 26) Harun ve oğulları için ayrılan paylar da vardı. (27, 28, 31, 32. ayetler) Böylece Tanrı, Kahin olarak Mesih ve tüm Kilise, Harun ve oğulları tarafından sembolize edildiği gibi, sunulan aynı kurban ile beslenirler. Tamamlanmış kefaretin içinde Tanrı’nın, Mesih’in ve O’nun halkının paydaşlığı – hepsi paylarına sahip olarak – vardı. Aynı zamanda yalnızca Mesih’in, Kendi halkının yiyeceği olduğunu da öğreniriz. O’nun kusursuz değerdeki kurbanının altına getirilerek adanırlar ve kutsal kılınırlar. O, onların sağlayıcısı ve gücü olur. (ayet 33) Burada iki yasaklama eklenir. Birincisi, bu kahinlere özgü yiyecekten hiç bir yabancının yememesi gerekir. Bu yiyecek, ancak kahinlerin görevi için kutsanmış olan kişiler tarafından yenilmelidir. İkincisi, adanmış olan yiyeceklerin aynı gün yenmeleri gerekir. (ayet 34) Kahinlere özgü yiyeceğin sunak ile bağlantılı olarak yenmesi lazımdır. Eğer Mesih’i çarmıhtan ayırırsanız, aynı şekilde siz de Mesih’ten beslenemezsiniz. O, tamamladığı iş nedeni ile O’na sunulmuş ve O’nun tarafından yüceltilmiştir. O, bizim yiyeceğimizdir ve Tanrı ile paydaşlık sırasında bu yiyecek ile besleniriz.

Bu törenlerin yedi gün süre ile tekrarlanmaları gerekiyordu; ve sunak yedi gün boyunca arındırılmalı ve kutsal kılınmalı idi. (36,37. ayetler) Kahinlerin mükemmel bir adanma sunmaları gerekiyordu ve üzerinde hizmet edecekleri sunağın mükemmel bir şekilde kutsal kılınması lazımdı. Adanma ve kutsal kılma kutsal bir Tanrı’nın taleplerinin mükemmelliği ile uyumlu olmak zorundadır.