Bölüm 1

Sevildi ve Nefret Edildi

Yaratılış 37:1-11

SEVİLDİ

Eski Antlaşma’da yer alan öyküler, Rabbimiz İsa Mesih’i seven herkes için kalıcı bir çekiciliğe sahiptirler. Çünkü bu öykülerde Mesih’in görkemleri ve mükemmellikleri ile ilgili çok güzel açıklamalar yer alır. Gelecek olan iyi şeylerin bu gölgeleri hiç kuşkusuz doğal insan aklından gizlidirler, ama Kutsal Ruh aracılığı ile “tüm Kutsal Yazılarda O’nun hakkındaki her şeyi” araştıranlar gelecek olan şeyleri net olarak ayırt edebilirler.

Eski Antlaşmada yer alan öykülerin hiç biri Mesih ile ilgili net bir örnek resmetme açısından Yusuf’un dokunaklı öyküsü kadar güçlü değildir.Yusuf’un yaşamı dışındaki diğer yaşamlar, pek çok kişiye tam bir ders öğreterek, daha ayrıntılı kişisel deneyim ve insani hatalardan söz edebilirler; ama Yusuf’un öyküsünde açıklananlar ile ilgili hissettiğimiz şudur: Tanrının Ruhu, Mesih’in görkeminin görünümünü göz önünde tutmaya devam eder ve bir insanın zayıflık ve başarısızlıkları ile ilgili her şey çok az belirtilir ya da hiç belirtilmez. Ve yine de örnek, ne kadar yerinde bir örnek olursa olsun, çok geçmeden tek bir kutsalın yaşamının bile Mesih’in doluluğunu yeterince ortaya koyamayacağının farkına varırız. Tanrının diğer kutsallarının, Yusuf ile aynı şekilde, örneğin İshak’ın kendi döneminde ve daha sonraki bir dönemde ise Davut ve Süleyman’ın Mesih’in görkemi ile ilgili anlatacak öyküleri vardır. Ayrıca, öykülerin yalnızca tekrarları mevcut değildir, her birinin açıkladığı bazı özel görkemler vardır. İshak, Mesih’in çektiği acılardan ve sevgisinden söz eder ve bu şekilde Mesih, Gelinini elde eder; Davut O’nun acılarını ve zaferlerini anlatır ve Mesih, krallığını kazanır; Yusuf, O’nun acılarına ve üstün olduğuna değinir ve bu şekilde Mesih Krallığını yönetir. Süleyman, bir adım daha ileri gider ve O’nun Krallığının egemen olduğu dönemdeki görkemlerini açıklar.

HİZMETİ

Öykü, Yusuf on yedi yaşında bir genç iken başlar; erkek kardeşleri ile birlikte sürüyü otlatmaktadır ve Bilha ve Zilpa’dan olan üvey kardeşleri ile birlikte “hizmet etmektedir.” Egemenlik sürecek olan kişinin önce bir hizmetkar olması gerekir. Egemenlik konumuna ulaşmanın tek yolu, Rabbin şu sözü uyarınca, yalnızca hizmet etme yolu ile mümkündür: “Aranızda büyük olmak isteyen ötekilerin hizmetkarı olsun. Aranızda birinci olmak isteyen ötekilerin kulu olsun” (Matta 20:26,27). Bu konuda Rabbin Kendisi, kendi öğretişi için mükemmel bir örnek teşkil eder, çünkü şöyle diyebilir: “Ben aranızda hizmet eden biri gibi oldum” (Luka 22:27). “İnsan biçimine bürünmüş olarak ölüme, çarmıh üzerinde ölüme bile boyun eğip kendini alçalttı. Bunun için de Tanrı O’nu pek çok yükseltti ve O’na her adın üstünde olan adı bağışladı.” Böylece bu tarihte bir kez daha Yusuf’tan daha yüce Olan’ın gölgesinin ortaya çıktığını görürüz.

ÇOBANLIK DÖNEMİ

Ama Yusuf’un öyküsünün başlangıcında Mesih’ten söz edecek olan başka konular da mevcuttur. Aynı daha sonraki bir tarihte Musa ve Davut’un yaptıkları gibi, Yusuf da insanların önderi olmadan önce koyunlara önderlik etmiştir. Tanrının çöldeki halkına önderlik eden kişi haline gelmeden önce Musa, çölün arka tarafında bir koyun sürüsünü gütmeye razı olmak zorunda kaldı. Ve Davut hakkında şöyle yazılmamış mıdır? “Kulu Davut’u seçti, onu koyun ağılından aldı. Halkı Yakup’u, kendi halkı İsrail’i gütmek için onu yavru kuzuların ardından getirdi” (Mezmur 78:70,71). Böylece bu eski kutsallar, yalnızca hizmet gerçeği açısından değil, ama aynı zamanda hizmet davranışı açısından da koyunların büyük Çobanına önceden bir örnek teşkil ettiler.

AYRILMASI

Yusuf’un, kardeşleri ile birlikte hizmet etmesine rağmen, bu, onun kardeşlerinin yaptıkları kötülüklere paydaş olduğunu ima etmez. Yusuf, itaatkar bir hizmetkar olarak kardeşlerinin çok yakınındadır; ama saygın bir kişi olarak onlardan tamamen uzaktır. Hizmeti, onu diğerleri ile bir araya getirdi, karakteri onu diğerlerinden farklı bir kişi olduğunu ortaya koydu, onun varlığı kardeşlerinin kötülüğünü açığa çıkarttı, öyle ki, babasına kardeşleri hakkında “kötü haber” iletebilsin. Aynı şey mükemmel Kurtarıcı Mesih için de geçerli idi; O’nun lütfu O’nu çaresizlik içindeki bizlere çok yaklaştırdı; O’nun kutsallığı, bizim tüm günahımızdan tamamen ayrı kalmasını mümkün kıldı. Bizim umutsuz bir şekilde içinde bulunduğumuz günahlar ve O’nun sınırsız lütfu, O’nu ihtiyaç içindeki kalabalıkların ortasında dolaşan bir Hizmetkar yaptı ve yine de günahımız ve O’nun kutsallığı O’nu ülkede yalnız bir Yabancı haline getirdi. Mükemmel Hizmetkar olarak her yere girebildi ve kutsal bir İnsan olarak her yerden ayrı durabildi. Sevgi hizmeti O’nu ihtiyaç içindeki pek çok eve götürdü, Kutsallığı ise O’nu evsiz barksız bıraktı.

ÜSTÜNLÜĞÜ

Ama yine de eğer Yusuf’un karakteri onu kardeşlerinden ayırdı ise, babasının sevgisi, ona, kardeşlerinin üstünde farklı bir konum sağladı, çünkü şunu okuruz: “İsrail, Yusuf’u öbür oğullarının hepsinden daha çok severdi.” Ayrıca, İsrail, oğlu Yusuf’a olan bu farklı sevgisinin yerini, Yusuf’a uzun, renkli bir giysi yaptırarak ve bu giysiyi ona giydirerek herkese gösterdi. Bu giysi, babanın oğluna olan bağlılığına herkesin önünde tanıklık ediyordu. Bu noktada, düşüncelerimiz bir kez daha Yusuf’tan Mesih’e yönelir ve Babasının sevgisinin Oğluna verdiği eşsiz yeri, ve Babanın Oğluna duyduğu hoşnutluktan zevk aldığını göstermekten mutlu olduğunu anlarız. Bu bölüm bize şunu anlatır:”Tanrı dünyayı öyle çok sevdi ki..”ifadesi aynı zamanda bize “Baba Oğlunu o kadar çok sevdi ki” gerçeğini açıklar. Ne kadar sınırsız olsa da, Tanrının burada dünyaya duyduğu sevgi ile ilgili bir ölçü verilmektedir, ama Babanın Oğula olan sevgisi için bir ölçü yoktur ya da bir ölçü verilemez. Bu sevgi duyurusu, görkemli bir saygınlık içerir. “Baba Oğulu sever” ve iman bu gerçeği kabul etmekten zevk alır. Ama eğer Baba bu sevgi için hiç bir ölçü tedarik edemiyor ise, Oğluna olan sevgisine tanıklık edebilir. Yusuf’un, babasının sevgisinin herkesin önündeki kanıtını teşkil eden uzun, renkli giysisi, Yeni Antlaşmanın açık göklerinde parlak bir surete sahiptir. Gökler hiç bir zaman Mesih’in dışında bir nedenden dolayı açılmazlar ve açıldıkları zaman da daima Babanın, Oğlunun tüm çeşitli lütuflarından aldığı zevki taze tanıklıklar ile sürdürürler. Mesih yeryüzünde Yehova’nın Hizmetkarı olarak yerini alır almaz, o anda “gökler açılır” ve göklerdeki Tanrı ordusu, yeryüzünde Babanın, “Bu, benim sevgili Oğlumdur. O’ndan hoşnudum” (Matta 3:16-17) diyebildiği yeryüzündeki bir İnsan’a bakabilir. Kısa bir süre sonra gökler tekrar açılır, öyle ki, yeryüzündeki bir insan göklere bakabilsin ve göklerdeki İnsanoğlu’na tanıklık edebilsin (Elçilerin İşleri 7:55-56). Şunu da belirtelim ki, “gökler, İnsanoğlu’nun zaferli “rablerin Rabbi ve kralların Kralı” olarak yücelik içinde ortaya çıkmasına izin vermek için tekrar açılacaktır ve o gün çok uzak değildir. (Vahiy 19: 11-16) Mesih, kralların Kralı olarak ortaya çıktığı zaman gökler açılacak ve Tanrı meleklerinin İnsanoğlu üzerinde yükselip indikleri görülecektir. (Yuhanna 1:51) Bu  muhteşem ve renkli durumlarda Rabbimiz İsa’yı çok renkli giysi ile kuşatılmış olarak görürüz. Başka bir deyişle, açılmış olan göklerde Tanrının Mesih’ten neden zevk aldığını ya da hoşnut olduğunu anlarız; göksel yücelik içindeki İnsanoğlu olarak alçaltılmış olan sevgili Oğlu, rablerin Rabbi ve kralların Kralı olarak yeryüzünde egemenlik sürmek için üstün bir güç ve görkem içindeki İnsanoğlu olarak ortaya çıkmaktadır.

ÜSTÜNLÜĞÜ

Ayrıca, Baba tarafından sevilmiş Olan ve O’nun zevkinin özel Nesnesi olarak işaret edilen, evrensel egemen olarak belirlenmiş Olan’dır. Bu büyük gerçek, Yusuf’un gördüğü düşler aracılığı ile önümüze getirilir; her ikisi de Yusuf’un üstünlüğünü gözlerimizin önüne serer. Yusuf’un görkemini önceden bildirmek için yalnızca bir düş de yeterli olabilirdi, ama o zaman Mesih’in görkemleri tam ve yeterli bir şekilde önceden bildirilmiş olabilir miydi? Çünkü O’nun üstünlüğü iki yönlü bir karaktere sahip olacaktır. O yeryüzünde üstün olacaktır ve pek çok bölüm bu yersel görkemden söz eder. Tarlada bağlanan demetler ile ilgili düş, Yusuf’un babası, annesi ve kardeşlerinin Yusuf’un önünde eğileceklerini anlatıyordu; bu düş, Mesih’in tüm yeryüzünde kullanacağı harika üstünlükten söz ediyordu. Ama yine de bu ilk düş Mesih’in üstünlüğünü ortaya koymak konusunda yetersizdir, çünkü O, yalnızca yeryüzüne egemen olmak için değil, tüm gök ve yer üzerinde evrensel üstünlüğe sahip olmak için belirlenmiştir. Baba, iyi amacı uyarınca, bize sır olan isteğini açıklar; zaman dolunca gerçekleştireceği bu tasarısına göre,, yerdeki ve gökteki her şeyi Mesih’te birleştirecektir” (Efesliler 1:9,10). Ve bu ikinci düş, göksel varlıkları – Yusuf’un önünde saygı ile eğilen güneş, ay ve on bir yıldız - temsil etmek aracılığı ile bu göksel üstünlükten söz eder. Böylelikle iki düş, Mesih’in yerdeki ve gökteki, yaratılmış olan evrenin en uzak köşelerine kadar, var olan her şey üzerindeki egemenliğini ortaya koyar

ÇEKTİĞİ ACILAR

Böylece Tanrının ruhunun Mesih’i yüceltmekten ne kadar çok zevk aldığını görüyoruz; acılar çekilerek geçilen yol üstünlüğe ulaştırır; Yusuf’un öyküsünde işlenen öyküde öncelikli düşünce budur. Çekilen acılar, ortaya karakterin lütuflarını ve mükemmelliklerini çıkartırlar, aynı zamanda O’nun halkından olanların hainliğinden ve dünyanın kötülük ve kayıtsızlığından söz ederler.

NEFRET EDİLDİ

Eğer Yusuf babası tarafından özel bir şekilde sevildi ise ve Tanrının tasarıları uyarınca üstünlük konumu için belirlendi ise, o zaman kardeşlerinin nefreti ile de yüzleşmesi gerekecekti. Eğer Yusuf’un öyküsü, Mesih’in insanların ellerinde katlanmak zorunda kalacağı daha büyük nefreti ortaya koyan bir örnek ise, koşullarının her şekilde böyle olması gerekir. Tanrının evrensel egemenliğin başına geçirmek için belirlediği Kişi, ancak her doğal yürek tarafından nefret edilen kişi olabilir. Doğal yürek, Mesih’e neden böylesine büyük bir nefret duyar? O’nda kendisinden nefret etmek için herhangi bir neden mevcut mu idi? Kesinlikle mevcut değildi, çünkü Mesih asla zalim, vahşi, tutku sahibi, açgözlü, gururlu ya da kibirli, kaba ve bencil değildi. Bu sayılan özellikler diğer kişilerin nefret etmesine neden olan özelliklerdir. O’nda var olan özelliklerin hepsi sevgiyi ortaya koyan özellikler idi. Diğerleri her yanı dolaşarak kötülük yapar iken, O “her yanı dolaşarak iyilik yapıyordu” (Elçilerin İşleri 10:38). İnsanın ağzı lanet ve acılık ile dolu olabilir, ama insan en azından “O’nun ağzından çıkan lütufkar sözlere hayran kalıyordu” (Luka 4:22), ve O’nu yakalamak için giden görevliler, geri döndükleri zaman şöyle dediler: “Hiç kimse hiç bir zaman bu adamın konuştuğu gibi konuşmamıştır” (Yuhanna 7:46).

KÖTÜ OLDUKLARI İÇİN NEFRET ETTİLER

Ama yine de O’nun tüm bu sevgi eylemlerine ve lütufkar sözlerine rağmen, iyiliğine kötülük ve sevgisine nefret ile karşılık verdiler (Mezmur 109:5). “Hiç bir neden yok iken benden nefret ettiler” derken söylediklerinde haklı idi. Ne yazık! Nefret etmek için çok neden olabilir, ama O’nda nefret etmek için hiç bir neden yoktu. İnsandaki hiç bir neden Mesih’in sevgisini ortaya çıkartmaz ve Mesih’te insanın nefretini uyandıracak hiç bir neden yoktur. Ama neden insanın kötü yüreği yaşamının tamamını insana sevgi göstermek için geçiren Kişi’den nefret eder? Yusuf’un öyküsü bu sorunun karşılığını versin. Yusuf’un kardeşleri ondan neden nefret ettiler? Yusuf, onların arasında hizmet eden bir kişi olarak bulunmuyor mu idi? Evet, Yusuf hizmet eden bir kişi idi, ama onlar kötü idiler ve nefretlerini ortaya çıkarttılar. Benzer bir neden ile hatta daha derin bir ölçüde dünya da Mesih’ten nefret etti, Mesih bu nedenle şu sözleri söyledi: “Dünya benden nefret ediyor, çünkü yaptıklarının kötü olduğuna tanıklık ediyorum” (Yuhanna 7:7).

KISKANDIKLARI İÇİN NEFRET ETTİLER

Yusuf’un kardeşlerinin nefret etmeleri için başka nedenleri vardı. “Yusuf’un kardeşleri, babalarının onu kendilerinden çok sevdiğini görünce, ondan nefret ettiler. Yusuf’a tatlı söz söylemez oldular.” Ve aynı şekilde Mesih Babası ile birlikte sahip olduğu eşsiz konumundan söz ettiği için O’ndan nefret ettiler. Mesih şöyle der: “Babam hala çalışmaktadır, ben de çalışıyorum” (Yuhanna 5:17). Yahudiler bu sözleri duyar duymaz nefrete kapıldılar ve “O’nu öldürmek için daha çok gayret sarf ettiler ve Rab şöyle dedi: “Baba Oğulu sever ve yaptıklarının hepsini O’na gösterir.” İnsanlar, Tanrının Sevgilisinden nefrete ederler.

GÖRDÜĞÜ DÜŞLER NEDENİ İLE NEFRET EDİLDİ

Ayrıca, Yusuf’un gelecekteki üstün konumundan söz eden düşler, kardeşlerinin kıskançlıkları ve nefretleri için yeni bir neden teşkil ettiler. Yusuf, kardeşlerinin kötülüklerine karşı tanıklık etti, şimdi ise gelecekte sahip olduğu görkem ile ilgili onlara yeni bir tanıklıkta bulundu. Onlar ne üstünlüğe ne de görkeme sahip olacaklardı. Rab dünyanın kötülüğüne karşı ve gelecekteki görkemleri ile ilgili tanıklık ettiği zaman, dünyanın nefretini Kendi üzerine çekmiş oldu. Rab, Yeruşalim’in önderlerinin yaptıkları toplantı sırasında gelecekteki Görkemlerinden söz etti: “Ne var ki, bundan böyle İnsanoğlu, kudretli Tanrının sağında oturacaktır.” Rabbin bu sözleri üzerine, kahinler ve din görevlileri bir araya gelerek Tanrı Oğlunun yüzüne tükürmek için ani bir öfke ve nefret ile doldular.

SÖZLERİ NEDENİ İLE NEFRET EDİLDİ

Son olarak, Yusuf’un kardeşleri ondan söylediği sözlerden dolayı nefret ettiler. Ayette şunu okuruz:”Yusuf gördüğü düşü anlatınca, kardeşleri ondan daha çok nefret ettiler.” Aynı durum Rab için de geçerli oldu. İnsanlar O’nun hiç bir insanın söylemediği sözleri söylediğini duydukları zaman, bazıları O’na inandı, bazıları ise, “O’nda cin var, O bir delidir; O’nu neden dinleyelim?” dediler. O’na duyulan nefretin gizlenmesi mümkün değildi. Mesih hala insanların gayret etmelerine rağmen yine de gizleyemedikleri bir nefrete nesne teşkil etmektedir. Adı sürekli taciz edilir, Kişiliği sürekli inkar edilir ve İşi reddedilir, din maskesi altında gizlenerek O’na saldırılır. O’nun adını ikrar eden kardeşleri bile O’ndan saygıyla söz etmezler. Ama şu noktayı hiç bir zaman unutmayalım: “O’na karşı konuşan tanrısaymaz günahkarların tüm kötü sözlerinin ardında yatan gerçek, tanrısaymaz bu kişilerin işledikleri kötülüklerden dolayıdır.” Yusuf’un kardeşlerinin kötü yaşamlarının ve ağızlarından çıkan kötü sözlerin ardında yatan gerçek, yüreklerinde duydukları nefret idi. Aynı şey bu gün için de geçerlidir, “Tanrı yoluna aykırı, tanrısızca yapılan tüm işler ve tanrısız günahkarların kendisine karşı ağır sözler söylemelerine neden olurlar” (Yahuda 15).

Ama hangi insan dili,
Senin hizmetinin yolunu,
Kötülükten uzak adımlarını
Bize hizmet etmek için duyduğun
Sabırlı sevgiyi anlatabilir?
Günahın ve tüm çürümüşlüğün ortasında,
Nefretin kaynadığı yerde,
Senin gerçek mükemmelliğinin yolu,
Her yanı saran bir ışıktı.
Alay, hakaret ve küfür edildiği zaman,
Senin sabırlı lütfun sarsılmadı;
Yüreğin, insan kötülüğüne
Kötülük ile karşılık vermedi;
Senin mükemmel iyiliğin
Tanrısal bereket ile yükseldi;
Üzüntü ile baskı yapılan yoksul yürekler,
Sende sonsuz huzur buldu.
Bu zavallı kötü dünyada
Sevgi sana yas tutturdu,
Sefil insan, Seni alçaltan lütfu küçümsedi.
Ama yine de sevginin tatlı kokusu senin her işinde ortaya çıktı;
Ve ihtiyaç içinde olan her cana
Tanrının sevgi dolu iyiliğini gösterdi.
— J. N. Darby.

Bölüm 3

Acı Çekti ve Destek Gördü

Yaratılış 39 - 40

Daha önce gözden geçirmiş olduğumuz Yusuf’un öyküsü, Yahudiler tarafından reddedilen Mesih’in örneğidir. Öykünün bundan sonraki bölümü, Mesih’in öteki uluslar tarafından reddedilerek Mısırlıların ellerine teslim edilen Yusuf’un yaşadıklarını anlatır. Yusuf, kendi kardeşleri tarafından kuyuya atılır, öteki ulusların elleri ile haksız yere hapse atılır. Bu gerçeği ortaya koymak için her iki örneğe de eşit şekilde ihtiyaç duyarız. Çünkü Tanrı Oğlunun dünyaya gelişi yalnızca Yahudiler için sınırlı değildir. Babası tarafından kendi halkına gönderildiği doğrudur, ama aracılığı ile dünyanın kurtarılabilmesi için dünyaya geldiği de eşit şekilde doğrudur. Ancak ne yazık! Mesih hem Yahudiler hem de öteki uluslar tarafından reddedildi, “O dünyada idi, ama dünya O’nu tanımadı. Kendi yurduna geldi, ama kendi halkı O’nu kabul etmedi.” (Yuhanna 1:10,11)

İKİ YÖNLÜ ACI ÇEKMEK

Her şeye rağmen yine de hem Yahudilerin hem de öteki ulusların Mesih’i reddetme konusunda bir araya geldikleri zaman O’na davranış şekillerinde bir farklılık mevcut idi. Kardeşlerinin Yusuf’u reddetmelerinin nedeni, ona duydukları kıskançlık ve nefret idi. Buna rağmen, öteki uluslar her ne kadar Yusuf’a kötü davrandılar ve onu haksız yere hapse attılarsa da, bu bencilce kayıtsızlıklarından kaynaklanmakta idi, Yusuf’a duydukları gerçek bir düşmanlık söz konusu değildi. Yahudilerin ve öteki ulusların arasındaki bu farklılıklar en çarpıcı biçimde çarmıhta ortaya çıkarlar. Çarmıhtaki adaletsizlik ve duygusuz kayıtlık öteki ulusların temsilcileri olan Herod ve Pontius Pilatus’ta görülen tutumlardır, ama kıskançlık ve ölüm derecesindeki nefret Yahudilerin sergilemiş olduğu davranışlardır – öteki uluslar tarafından bile fark edilen böylesine büyük bir kıskançlık ve nefret onların mantıklarını, adalet duygularını ve tüm utanç duygularını kör etmişti.

ACI ÇEKME SÜRESİNİN UZAMASI

Mısır’daki Yusuf’un öyküsüne geri döndüğümüz zaman, öğrenmemiz gereken başka dersler mevcuttur. Yusuf, kendi halkından uzakta ve yabancı bir ülkede bir Mısırlının evinde bir köle konumuna düşer. Kötü yürekli bir kadın tarafından haksız yere suçlanır, ve büyük bir günah işlediğine dair iftiraya uğrar, sonra da hapse atılır. Orada kendisine kötü davranılır ve unutulmuş bir adam olarak acı çekmeye terk edilir. Sürekli olarak aşağılanarak acı çeker, yaşam çizgisi aşağı doğru inmektedir. Bulutlar çevresini kuşatır ve içinde bulunduğu durum giderek daha karanlık hale gelir, sonunda umutsuz bir hüzün ile Yusuf’un güneşi batmış gibi görünür.

ZULÜM GÖRME

Ama tüm bu doğal gözlere görünen olaylara rağmen, iman, Tanrının Yusuf’u bir üstünlük ve görkem konumuna yüceltmek için tasarlamış olduğu amacı görüp anlayabilir. Eğer Tanrı, amacını gerçekleştirme konusunda kararlı ise, şeytan Tanrının amacına engel olmak için elinden gelen her çabayı gösterecektir. Şeytan Yusuf’un kardeşlerinin onu evden uzaklaştırma konusundaki kötü planlarını kullanır; Yusuf’u hapse atmak için Potifar’ın kötü karısını kullanır. Ve Firavunun takdir etmeyi bilmeyen kahyasını Yusuf’u hapiste tutmak için kullanır. Aşağı doğru inen yoldaki her adım görünürde şeytan için bir zaferdir ve Tanrının amacının gerçekleşmesini daha da uzatıyor gibi görünür. Doğal göz ile bakıldığı zaman, şeytanın planları başarıya ulaşmış ve Tanrının amaçları yenilgiye uğramış ve gerçekleşmeyecekmiş gibi görünebilir.

ACI ÇEKMENİN GEREKLİLİĞİ

Her şeye rağmen, iman, Tanrının, şeytanın kötülüklerinin arkasındaki Elini ayırt edebilir. Eğer şeytan Tanrının amaçlarına engel olmak için insanları kullanıyor ise, o zaman Tanrı, şeytanı bu amaçları yerine getirmesi için kullanıyor demektir. Her tür aracı, Tanrının buyruğu altındadır. Melekler ve baş melekler, kutsallar ve günahkarlar, şeytan ve cinleri, hepsi de Tanrının planlarının gerçekleşmesi için hizmet etmektedirler. Tüm elementler – şimşek, dolu, kar, bulutlar ve fırtınalar- “O’nun buyruğuna uymaktadırlar.” (Mezmur 148:8) Yusuf’un öyküsünde gördüğümüz gibi yaşamdaki koşullar için de aynı şey geçerlidir. İçinden geçtiği denemeler, kardeşlerinin ellerinden çektiği acılar, Mısırlının evindeki esaret, Potifar’ın eşinin haksız suçlamaları, Firavunun hapishanesi ve firavunun kahyasının Yusuf’u ihmal etmesi ya da unutması, onu görkeme götüren yoldaki pek çok adımdan yalnızca bir kaç tanesidir. Bir çoban olarak emekleri, kardeşleri için verdiği hizmet, Potifar’ın evindeki hizmetleri ve Firavunun hapishanesi ve oradaki sıkıntıları onu yücelik günündeki gücünü uygulaması için hazırlamaktadır. Denemelerdeki hizmet verilen yüceliğin doğru kullanımı için hazırlıktır.

SİMGESEL ACI

Tüm bu olup bitenlerde Yusuf, yüceliğinin büyüklüğü kadar acıları da büyük Olan’ın örneğini teşkil eder. O da bedende yaşadığı günlerde aramızda hizmet eden Kişi olarak bulunduğu için şu sözleri söyleyebildi: “Bir adam beni gençliğimde köle olarak satın aldı” (Zekeriya 13:5, Masoratik metin). O da, kötü kişilerin sahte suçlamaları yüzünden acı çekti, bu yüzden şöyle konuşabilir:”Kötü niyetli tanıklar türüyor, bilmediğim konuları soruyorlar” (Mezmur 35:11) O da hapse ve ölüme gönderildi; ve O’nun elinden yalnızca iyilik görmüş olan bu kişiler tarafından aşağılandı, öyle ki, karşılık göremediği sevgisi nedeni ile kırılan yüreği şöyle feryat etti, “gönülden çıkmış bir ölü gibi unutuldum” (Mezmur 31:12).

HAZIRLIK NİTELİĞİNDEKİ ACI ÇEKME

Ama Yusuf’un örneğinde olduğu gibi, Mesih’in görkemli ön örneğinde de acı yolundan aşağı inen her adım aslında yücelik yolunda atılan büyük bir adım idi. Bedende yaşadığı günlerdeki hizmeti O’nun kralların Kralı ve rablerin Rabbi olarak hükmedeceği Egemenliğini hazırlar. O’na karşı çıkan sahte tanıklar, Baba Tanrının yüceliği için her diz O’nun önünde çökeceği ve her dil O’nun Rab olduğunu ikrar edeceği zaman, O’nun önünde yüz üstü yere kapanacaklardır. Hiç kimsenin hatırlamadığı “yoksul bilge Adam’ın”, “sonsuza dek anılacağı gün” çok uzaklarda değildir (Vaiz 9:15; Mezmurlar 112:6).

BOYUN EĞİLEREK ÇEKİLEN ACI

Ama Mesih ile ilgili güzel bir ön örneği Yusuf’un öyküsünün yalnızca bu kısmında görmeyiz, bir kutsalın bireysel yolunda pratik eğitim alması da burada yeterince değinilen bir konudur. Öncelikle, öyküyü okurken onun boyun eğen kişiliğe sahip biri olduğunu okuyarak bundan etkileniriz. İçinde bulunduğu koşullar çetindi ve denenme konumunda idi. Akrabalarından uzakta, farklı bir ülkede bulunan bir yabancı idi, babasının evinde gördüğü sevgiden yoksundu ve bir Mısırlının evinde köle konumunda idi. Ama halinden şikayet etmedi. Kardeşlerine karşı acı duygular beslemedi, yaşadığı çetin koşullar ile ilgili ağzından bir yakınma sözü çıkmadı ve Tanrının yollarına karşı tek bir isyankar söz etmedi. Ruhu hoş bir boyun eğiş ile muhafaza edildi. Tanrı, ona yüce yazgısını açıklamıştı ve Tanrının sözlerine sakin bir şekilde güvenerek dinlenen iman, görkemli sona net bir görüş ile bakmaya devam eder (2. Korintliler 4:17,18). İman, Tanrıyı ve Tanrının sözlerini kendisi ve koşulları arasında muhafaza etti. Tanrının amacının yolunda Tanrının yollarına boyun eğdi. Ve böylelikle, bir başka dönemde Rabbin bir başka mahkumu olan Pavlus, aynı boyun eğen ruh ile, bulunduğu hapishaneden şunları yazar, “içinde bulunduğum koşullar müjdenin yayılmasını sağladı.”

YARAR SAĞLAYAN ACI ÇEKME

Bunun bir sonucu olarak, “Rab Yusuf ile birlikte idi ve onu başarılı kıldı” (ayet 2). Boyun eğen bir kişi her zaman başarılı olacak olan kişidir. Doğa bize tutsaklık ve başarının imkansız bir birleşim olacağını söyler, ama eğer biz Tanrının yollarına boyun eğer isek, Rabbin varlığı kötü günleri başarı ve refah günlerine çevirebilir. Tüm dünya, Yusuf’un, yüceltildiği günde başarılı bir kişi olduğunu kabul etmiştir. Yusuf’un alçaltıldığı günlerde başarılı bir adam olduğunu yalnızca iman görür ve Tanrı beyan eder. Yusuf, uygun zamanda Mısır’ın egemeni olarak başarılı bir şekilde hüküm sürecektir, ama önce bir Mısırlının kölesi olarak başarısız bir şekilde yaşaması gereklidir. Sarayın refahından önce hapishanenin refahının gelmesi gerekir. Denenmeler ve üzüntüler, kayıplar ve çarmıhlar, çetin ve zorlu yollar ile karanlık vadiler, tümü, bir canın refahı için en büyük fırsatlar haline geleceklerdir; ama önce Tanrının bizim yüceliğimiz için tasarlamış olduğu bir amacı olduğunu hatırlamamız gerekir. Ve bu süre içinde Tanrının bizim ile ilgili tüm yolları gözden geçirilmelidir. Bizlerin, O’nun amacının ışığında O’nun yollarına boyun eğebileceğiz ve boyun eğdiğimiz zaman Rabbin bizimle olduğunu göreceğiz ve eğer Rab bizimle ise, her şeyin üstünde olan bu refah- can refahı – ile başarıya ulaşacağız. Yaşlı elçi şöyle der: “Sevgili kardeşim, canın gönenç içinde olduğu gibi, her bakımdan sağlıklı ve gönenç içinde olman için dua ediyorum.” (3 Yuhanna 2)

ACI ÇEKERKEN SABRETMEK

Yusuf refaha erdi ama aynı zamanda tutsaklık evinde Rab için bir tanıklık haline de geldi. Ayette şunu okuruz: “Efendisi, Rabbin Yusuf ile birlikte olduğunu gördü.” (ayet 3) Yusuf’un tanıklığı, söz ile değil, yaşamı ile yaptığı bir tanıklık idi. Potifar, işittiklerinden çok, “gördüklerinden” etkilendi. “Efendisi, Rabbin Yusuf ile birlikte olduğunu ve yaptığı her işte onu başarılı kıldığını gördü.” Eğer Yusuf payına düşen sıkıntılar ile ilgili olarak sürekli şikayet etmiş olsa idi, ya da yüksek yazgısı ile ilgili ayrıntılara girişse idi, Potifar’ın evinde Rab için tanıklık yapamayacaktı. Mısırlı, Yusuf’un geçmişine hiçbir ilgi göstermedi ve eğer Yusuf’un geçmişi kendisine anlatılmış olsa idi, yine de onun geleceğine yönelik hiç bir anlayışa sahip olamazdı, ama onun günlük yaşamında görevlerini tüm yüreği ile yerine getirmesi Potifar’ın gözünden kaçmadı ve bunu takdir etti. Aynı durum bu gün için de geçerlidir. Tövbe etmemiş efendisinin önündeki bir Hıristiyan hizmetkarın sürekli şikayet etmesi ve kendisinin tüm dünyayı ve hatta melekleri bile yargılayacağı günün yakın olduğunu söylemesi, yerinde yapılan bir davranış değildir. Tövbe etmemiş bir efendi için bu davranış, yalnızca akılsızlıkların en büyüğü değil, aynı zamanda küstahlıkların da en büyüğüdür. Dünyaya Tanrının görkemli amaçlarından söz etmek, domuzların önüne inciler atmaya benzer. Bu tür konular, doğal insan anlayışının tamamen ötesinde olan konulardır. Ama Hıristiyan bir hizmetkarın günlük görevlerini sadık bir şekilde, sükunet ile, aksatmadan ve şikayet etmeden yerine getirmesi gerçekten de Rab için yapılacak en doğru tanıklıktır ve tövbe etmemiş bir efendi böyle bir şeyi takdir edebilir.

ÖDÜLLENDİRİLEN ACI ÇEKME

Yusuf’un öyküsü işte böyle idi; öykü yusuf’un Rabbin tanığı olması ve insanların ona güvenmesi ile sonuçlandı. Bu nedenle şunları okuruz: “Potifar Yusuf’tan hoşnut kalarak onu özel hizmetine aldı. Evinin ve sahip olduğu her şeyin sorumluluğunu ona verdi” (ayet 4). Rab yalnızca Yusuf ile birlikte değildi, aynı zamanda Yusuf’tan yana idi; efendisinin yüreğini Yusuf’a iyilik etmesi için istek koyuyordu.

Böylece Yusuf, öteki ulusların evinde bir bereket kaynağı haline geldi: “Yusuf’u, evinin ve sahip olduğu her şeyin sorumlusu atadığı andan itibaren Rab Yusuf sayesinde Potifar’in evini kutsadı. Evini, tarlasını, kendisine ait olan her şeyi bereketli kıldı” (ayet 5). Hristiyan’ın çağrısı yalnızca bereket konusunda değildir; yoluna devam ettiği sürece başkalarına bereket olmaya da çağrılmıştır.

UYSAL BİR ŞEKİLDE ACI ÇEKMEK

Yusuf’a Mesih’in bir örneği olarak bakar iken, hatırlamamız gereken önemli nokta şudur: Yusuf’u üstün bir konuma getirmek Tanrının amacı idi ve bu nedenle onun üstünlüğüne boyun eğen herkes bereketlenir. Bu nedenle Potifar, Yusuf’u, evinde üstünlük konumuna getirir getirme Rab tarafından bereketlenir. Bundan kısa bir süre sonra, zindancıbaşı zindanın yönetimini Yusuf’a verdi ve bu davranışını bereket izledi. Aynı Mesih’in evrensel egemenlik gününde herkesin O’na boyun eğip bereketleneceği gibi. Dünya, O’nun gücünün göz ile görüneceği günde Mesih’in üstünlüğüne boyun eğmek zorunda kalacaktır, ama iman bu günün gelmesini ve daha önce reddedilen Mesih’in üstünlüğünün egemen olacağı bu günü sevinç içinde bekler. Ve kendimizi, yaşamlarımızı, her şeyimizi Mesih’in egemenliğine tamamen teslim ettiğimiz ölçüde bizler de, O’nun evrensel egemenliğine boyun eğen dünya da bereketleneceğiz. Mesih’in üstünlüğü insanın boyun eğmesini talep eder ve O’nun reddedildiği günde bu bereketin maddesel değil de ruhsal olmasına rağmen, insanın boyun eğmesi insanın bereketlenmesini sağlar.

Böylece, Yusuf’un, öteki uluslardan olan birinin evinde boyun eğen ve başarılı bir adam olarak yaşadığını gördük; Yusu Rabbe tanıklık etti, saygı gördü ve kendisine güven duyuldu ve bir bereket merkezi haline geldi. Bu tür özellikler eksiği olmayan bütün bir yaşam inşa ederler ve bu yüzden şu ayette yazılanları okuduğumuz zaman şaşırmayız, “Yusuf güzel yapılı, yakışıklı idi” (ayet 6). Tanrının ve insanın önünde sürdürülen bu güzel yaşam, Eski Antlaşma’daki bu kutsal aracılığı ile örnek olarak gösterilir.

ZAFERLE ACI ÇEKMEK

Tanrının ve insanın önünde güzel olan bir yaşamın şeytan tarafından rahatsız edilmemesi imkansızdır; şeytanın böyle bir yaşamı rahatsız etmesi beklenen bir durumdur. Yusuf’un Rabbe olan adanmışlığı şeytandaki nefreti tahrik eder. Dünyanın hiddetli bakışları ve çetin koşullardaki denenmeler aracılığı ile Yusuf’u yenilgiye uğratma konusunda tam bir başarısızlığa uğrayan şeytan, taktiklerini değiştirir ve Yusuf’u günahın eğlenceleri aracılığı ile yenilgiye uğratmaya çalışır. Şeytan, Yusuf’u ayartmak için Potifar’ın karısının kişiliğinde hazır bir aracıya zaten sahiptir; Potifar’ın karısının kötü planları şeytana ayartma için uygun koşulları hazırlamıştır. Ancak ayartma sonuç olarak yalnızca Yusuf’taki ahlak üstünlüğünü ortaya çıkartmaya hizmet eder. Yusuf, efendisine olan sadakati ve Tanrıya olan büyük adanmışlığını muhafaza etmek aracılığı ile şeytanın tuzağından kurtulur.”Efendim sahip olduğu her şeyin yönetimini bana verdi …. Sen onun karısısın. Nasıl böyle bir kötülük yapar ve Tanrıya karşı günah işlerim?” (8-9. Ayetler) Yusuf’un, efendisinin önündeki düzgün yaşamının sırrını burada görürüz. Yusuf insan önünde sadakat ile hizmet etti, çünkü sürekli olarak Tanrının huzurunda yürüdü; ve Tanrı korkusu ile yürüdüğü için ayartma saati geldiği zaman, ayartmadan korundu. Her birimiz için, eğer şiddetli ayartma bize biz Tanrı ile birlikte yürür iken gelirse, geldiği anda hemen şu soruyu sorarız: “ Böyle bir kötülük yapabilir ve Tanrıya karşı günah işleyebilir miyim? Bu soruyu sormak, tuzaktan kurtulmak demektir.Gerçekten korkmamız gereken tek şey, Tanrı dışında herhangi bir şeyden ya da herhangi birinden korkmak olmalıdır.

SÜRESİ UZAYAN ACI ÇEKME

Ama her şeye rağmen yine de, şeytan Tanrı çocuklarına yaptığı tecrit politikası taraftarı saldırılar ile yetinmez. Yaptığı savaş sürekli bir savaş olacaktır. Yusuf ile bu şekilde savaştı. Ayartma “her gün” geldi (ayet 10) ve saldırılar Yusuf ayartmadan “kaçıncaya” kadar daha ısrarlı bir hal aldı ve sonunda şeytanın işi bozuldu. Ama bir ayartıcı olarak yenilgiye uğradığı anda, şeytan zulmeden biri haline dönüştü (13-18. Ayetler). Daha önceleri Yusuf’a kötü göz ile bakan kadın, şimdi yalan söylemeyi seçerek Yusuf’un aleyhinde haksız yere tanıklıkta bulundu ve eski bir imanlının söylemiş olduğu gibi, “dürüstlük bağlarını kopartmış olan kişiler, hiç bir zaman gerçeğin bağları tarafından tutulamazlar. En dürüst insanların, kendileri suçluların en kötüsü olan kişiler tarafından en kötü suçlar ile sahte bir şekilde suçlanmaları yeni bir durum değildir.”Sonuç olarak Yusuf, kötü bir kadından kaçar ve temiz vicdanını korur. Ama temiz bir vicdanı korumak çok pahalıya mal olabilir. Yusuf bu yüzden Potifar’ın evindeki rahatını Firavunun zindanındaki çetin koşullar için feda etmek zorunda kaldı.

Yusuf’un burada yeni bir denemeden geçmesi gerekmektedir. Potifar’ın evinde Tanrı için doğru bir tanıklık vermiş ,ayartma karşısında zafer kazanmış ve yapılan haksızlığın eziyetine dayanmıştır. Firavunun zindanında yalnızca Tanrıya tanıklık etmeyi değil, ama aynı zamanda Tanrıyı beklemeyi de öğrenmek zorunda kalmıştır. Hepimizin bildiği gibi bir kutsalın öğrenmesi gereken en zor derslerden biri Tanrıyı beklemektir. Telaşlı dünyada Tanrı için tanıklık etmek bir başka şey, tek başına bir zindanda Tanrıyı beklemek bambaşka bir şeydir. Aslında bu benliğin yapması imkansız olan bir şeydir. Doğal insan olan Pavlus, Tanrıyı bekleyemediği için krallığını kaybetti (1.Samuel 10:8; 1 samuel 13:8-14). Ama benliğin Tanrıyı beklemesi her ne kadar doğal açıdan imkansız olsa bile, bu durum iman insanı için şiddetli acı veren bir denenmedir. İbrahim de kendi döneminde Tanrıyı beklemek zorunda idi ve beklemenin neden olduğu stres altında benliğin ve imansızlığın önerisine teslim oldu ve insan çabası aracılığı ile vaat edilen oğlu kendi gayretleri ile elde etmeye çalıştı, ama anladığı tek şey Tanrının yolunu kestiği oldu. Ve Tanrının uygun zamanına ulaşmak için on üç uzun yıl beklemesi gerekti. Ve aynı şekilde daha sonraki bir tarihte Beytavara gününde Vaftizci Yahya da verilebilecek en cesur tanıklığı verdi; büyük kalabalık bir grubun ortasında şu açıklamada bulundu: “Kendisi için, ‘Benden sonra biri geliyor, O benden üstündür, çünkü O  benden önce vardı’ dediğim kişi işte budur” (Yuhanna 1:30). Ama kalabalıklar gittikten sonra ve Yahya kendisini zindanın duvarları arasında bulduğu zaman, tanıklık zamanı sona erdiğinde ve bekleme dönemi başladığında, bu yeni denemenin neden olduğu stres altında şu  soruyu sordu: “Gelecek olan Sen misin, yoksa başkasını mı bekleyelim?” (Matta 11:3).

FERAHLAMAMIŞ ACI

Böylece Yusuf’un kendi döneminde zindandaki bekleme süresini iman ile ilgili bir deneme zamanı olarak görür. Yusuf da İbrahim gibi, bir insanın desteği aracılığı ile kurtarılmanın peşindedir. Kralın baş sakisi ile dost olan Yusuf, onun firavun ile konuşup kendisini zindandan çıkaracağını umut eder; ve şöyle der: “Her şey yolunda giderse lütfen beni anımsa. Bir iyilik yap, firavuna benden söz et. Çıkar beni bu zindandan.” Yusuf’un öğrenmesi gereken tek şey, insan yardımının yararsız ve boş olduğu değildir, aynı zamanda öğrenmesi gereken şey, onun tek kaynağının Tanrı olduğudur. “Tanrı sığınağımız ve gücümüzdür, sıkıntıda hep yardıma hazırdır.” Ama bu “yardımı” alabilmek için “sakin” olmayı öğrenmemiz ve Tanrının Tanrı olduğunu bilmemiz gerekir (Mezmur: 46: 1,10). Tanrı, amaçlarının gerçekleşmesini sağlamak için Kendi zamanının ve Kendi yollarının sahibidir.

ACI ÇEKERKEN FERAHLAMAK

Geçen zaman içinde insan Yusuf’a iyilik yapmayı unutsa bile, Tanrı Yusuf’a merhamet göstermeyi unutmayacaktır. Daha önce de okumuş olduğumuz gibi, “Tanrı Yusuf ile beraber idi ve ona merhamet gösterdi.” Yusuf başarısızlığa uğrayabilir, aynı şey bizim için de söz konusudur, ama Rabbin “sevgisi hiç tükenmez, merhameti asla son bulmaz; her sabah tazelenir onlar, sadakatin büyüktür. ‘Benim payıma düşen Rab’dir’ diyor canım, bu yüzden O’na umut bağlıyorum” (Yeremya’nın Ağıtları 3:22-24). Şeytan bizi her gün ayartabilir ve Tanrı bizi günlerce bekleterek deneyebilir, ama her şeye rağmen merhameti her gün yenilenecektir. Bu nedenle, Rabbin bizi kurtarması için genellikle beklememize rağmen, yine de, ‘Rab Kendisini bekleyenlere iyidir ve biz de kendi açımızdan şu dersi öğreniriz: “Rab kendisini bekleyenler, O’nu arayan canlar için iyidir. Rabbin kurtarışını sessizce beklemek iyidir” (Yeremya’nın Ağıtları 3: 25,26). İnsan tarafından unutulan Yusuf Rab tarafından hatırlanır, Yusuf, Tanrının uygun zamanı gelene kadar, “Rabbe umut bağlayanların yeryüzünü miras alacaklarını” öğrenir (Mezmur 37:9).

Yolunu Tanrıya teslim et,
Seni güçsüz kılan yükünü de O’na ver;
Yaratılmış olan hiç bir şey O’nun için yük değildir;
İçini O’na dök. O, rüzgara ve bulutlara yol açandır,
Kaybettiğin şeyler ve düşman kalabalıklar aracılığı ile, O senin için bir yol açabilir.
Sıkıntılar artsa da umut etmeye devam et;
Umut et ve cesaretin kırılmasın;
Yüreğin sıkılmasın ve korkmasın
Tanrın çok yakında içinde bulunduğun hapishaneyi yok edecektir,
O’nun en bereketli zamanında yüreğine ışık akacaktır.
— Paul Gerhardt

Bölüm 5

Kıtlık Yılları

Yaratılış 41:53-57; 42

Yusuf’un yolu bir yüceltilme ve güç konumuna gelmiştir ve biz onun bu bu gücü bolluk yılları sırasında nasıl kullandığını görmüş bulunuyoruz. Ama “Mısır’da yedi bolluk yılı sona erdi. Yusuf’un söylemiş olduğu gibi yedi kıtlık yılı baş gösterdi” (53,54. Ayetler). Yusuf yokluk yılları sırasında nasıl hareket edecektir? Kardeşleri Yusuf’u bir çukura atmışlardı; öteki uluslar ise onu bir zindana attılar. Yusuf şimdi dünya üzerindeki üstünlüğünü fırsat bilerek sahip olduğu gücü kardeşlerinden öç almak için kullanacak mı? Doğal insan bu şekilde hareket edebilir, ama lütuf farklı bir şekilde davranacaktır. Yusuf sahip olduğu üstünlük konumunu ve gücü, evrensel bereket amacı için kullanacaktır. Ama lütuf gösterir iken aynı zamanda adaleti de muhafaza edecektir. Böylece öteki uluslardan bir ihtiyaç feryadı yükselecek ve bereketi elde etmeden önce Yusuf’un önünde boyun eğmek zorunda kalacaklardır, bu nedenle kardeşlerin durumunda tövbenin bereketten önce gelmesi gerekir.

UYANDIRILAN İHTİYAÇ

Bolluk yılları boyunca dünya, Yusuf’un sözüne pek kulak asmadı. Kardeşleri ile ilgili hiç bir haber işitmedik, onlar Yusuf’a karşı tamamen kayıtsız kaldılar. Ama buna rağmen, kıtlık baş gösterdiği zaman, ihtiyaç uyandırılmış oldu; “Mısırlılar aç kaldılar” (ayet 55); ve Yakup ve oğulları açlıktan ölme tehlikesi ile yüz yüze kaldılar (Yaratılış 42:1,2). Yiyeceğe duyulan ihtiyaç feryatlara neden oldu ve öteki uluslar ve Yusuf’un kardeşleri bir zamanlar aşağılayıp reddettikleri kişinin, ihtiyaçlarını karşılayabilecek tek kişi olduğunu öğrendiler ve bu gerçeğin farkına vardılar. Öteki uluslar “Yusuf’a gitmek” zorunda kaldılar ve kardeşleri de Yusuf’un önünde yere kapanmak zorunda kaldılar (Yaratılış 41: 55; Yaratılış 42: 6). Bir zamanlar reddedilmiş ama şimdi yüceltilmiş olan kişi, öteki uluslar ve Yakup ile oğullarının tek kaynağı haline geldiler.

TEK KAYNAK

Her şeye rağmen yine de tüm bu olanlar, gelecek olan şeylerden net bir şekilde söz ederler. Bütün dünyanın üzerine gelecek olan denenme saati yeryüzünde yaşayanları denemek için gelecektir (Vahiy 3:10), ve Yahudiler için de “o günlerde öyle korkunç bir sıkıntı olacak ki, dünyanın başlangıcından bu yana böylesi olmamıştır, bundan sonra da olmayacaktır” (Matta 24:21). Peygamber Yeremya ise bu konuya şu sözler ile değinir: “Ah, ne korkunç gün! Onun gibisi olmayacak” (Yeremya 30:7). Ve o denenme saatinin geleceği günde tek kaynak, aşağılandığı günlerde Yahudiler ve öteki uluslar tarafından reddedilen ve çarmıha gerilen yüceltilmiş Mesih olacaktır.

BEREKET DEPOLARI

Hem Yahudiler hem de öteki uluslar Tanrının ve Tanrının Mesih’inin dışarıda bırakıldığı bir dünyada refah ve barış getirmek için bulundukları girişimlerde pek çok sefil durumlar yaşayacaklardır. Ancak öteki uluslar Mesih’e, kralların Kralı ve rablerin Rabbi olarak boyun eğene ve Yahudiler sonunda “Rabbin adı ile gelen kutsanmıştır” ikrarında bulununcaya kadar, bereket dönemine ulaşılmayacaktır. Sonra yüceltilmiş Mesih, eskiden Yusuf’un yapmış olduğu gibi, tüm bereket “depolarını” açacaktır.

DAHA BÜYÜK ZULÜM

Ama yine de Yusuf’un öyküsünde, öteki uluslara ve kardeşlerine olan davranışlarının ölçüsü arasında büyük bir fark mevcuttur. Öteki ulusların, bereket depoları açılmadan önce ihtiyaçlarını gerçekten öğrenmeleri ve Yusuf’a boyun eğmelerinin gerektiğini fark etmeleri lazımdır. Ama yine de kardeşlerin işledikleri suç, öteki ulusların işledikleri suçtan çok daha büyük idi ve bereketleri elde etmeleri için onları tövbeye getirecek olan tecrübelerin de bu gerçeğe uygun olarak daha derin yaşanan tecrübeler olmaları gerekir. Ve bu nedenle Kutsal Yazılar şu konuyu çok sade ve net bir şekilde dile getirirler: kendi Mesihlerini çarmıha gererek işledikleri daha büyük suç ile Yahudiler, Mesih’in yönetimi altındaki bin yıllık bereket dönemini elde etmeden önce öteki uluslara kıyasla daha büyük bir zulüm döneminden geçeceklerdir.

DAHA DERİN DENEYİMLER

Yahudilerin yaşayacak oldukları bu daha derin deneyimler, ilerdeki bölümlerde daha ayrıntılı olarak dile getirilecek olan Yusuf’un kardeşleri ile olan ilişkisi ile ilgili konularda yer alırlar. Kıtlığın neden olduğu stresi yaşayan Yakup, oğullarına şunları söylemek zorunda kalır: “Neden birbirinize bakıp duruyorsunuz?” Umutsuz bir durum yaşamaktadırlar ve farkına varmaları gereken, birbirlerinden yardım alamayacaklarıdır, çözüm kendilerinde değildir. Eğer yardım gelecek ise, bu yardımın onların dışında bir yerden gelmesi gerekir. Bu yüzden on kardeş Mısır’a gelir ve Yusuf’un huzuruna çıkarlar.

DEĞİŞEN KOŞULLAR

Yusuf, bir zamanlar yaşça kendisinden büyük olan kardeşlerinin ellerinde, zayıf ve çaresiz bir genç delikanlı idi. Genç bir delikanlı on yetişkin erkeğin gücüne karşı ne yapabilirdi? Ve geçmişte yaşanan bu günlerde Yusuf’un kardeşleri yüreklerini doldurmuş olan nefret ve kıskançlığı uygulamaya dökmek için güçlerini kullanma konusunda hiç de ağır davranmadılar. Bu olayların üzerinden yirmi yıl geçti; koşullar değişti; Yusuf yüceltildi; kardeşleri, çaresiz ve aç on erkek olarak Yusuf’un önünde yere kapandılar. On yabancı, Mısır’ın tüm gücüne sahip egemeninin huzurunda ne yapabilirlerdi? Yusuf için aşağılanma dönemi artık geçmişte kalmıştı, zaman güç zamanı idi. Yusuf gücünü nasıl kullanacak idi? Onların ellerinden kölelik acısı gördüğü için onları da ağır bir kölelik ile mahkum mu edecekti? İnsan doğası, kişiyi böyle bir davranış için tahrik eder; öç alma duygusu bundan keyif alabilir, kötü davranışa karşı adaletin devreye girmesi istenebilir. Öte yandan, doğa çok farklı bir tutum önerebilir: Yusuf, doğal bir insan olan Esav’ın yaptığı gibi, eski dönemlerde erkek kardeşinin kendisine karşı işlediği hatasını görmezden geldiği ya da onu bağışladığı gibi, cömertçe davranamaz ve kardeşlerinin günahını tamamen görmezden gelemez miydi? Doğa genellikle, havai ya da şen bir şekilde “geçmişte olan geçmişte kalmıştır” şeklinde konuşabilir ve bir cömertlik edası aracılığı ile kendini yüceltmek isteyebilir. Ama Yusuf’un izleyeceği yol, bundan farklı olacaktır. Doğal insanın gözünde çok büyük takdire sahip gibi görünen durum, Tanrıdan korkan kişinin gözünde hiç bir çekiciliğe sahip değildir.

YÖNETEN SEVGİ

Yusuf’un yaşamındaki sır bu idi. Gençliğinden yaşlılığına kadar yaşadığı tüm olaylarda, onu doğanın buyrukları değil, Tanrıya duyduğu kutsal korku yönetti. Bu nedenle, kardeşlerinin önünde şu sözleri söyleyebildi: “Ben Tanrıdan korkarım.” (ayet 17) Yusuf’un tüm eylemlerindeki gizli kaynak, bu ifadedir. Yusuf’un düşünceleri, sözleri, yolları, Tanrı korkusu tarafından yönetildi. Doğa ise, Tanrıyı dışarıda bırakır ve yalnızca kendini haklı çıkartmak, takdir etmek ya da yüceltmek için uğraşır. İman ise, Tanrıyı ve O’nu neyin hoşnut edeceğini düşünür. Yusuf, “Tanrıyı hoşnut edecek biçimde saygı ve korku ile tapınmayı” ister (İbraniler 12:28). Ayartıldığı o günde Tanrı korkusu aracılığı ile muhafaza edildi, çünkü şu sözleri söyleyebildi, “Nasıl böyle büyük bir kötülük yapabilirim ve Tanrıya karşı nasıl günah işleyebilirim?” Yusuf, yüceltildiği günde Tanrı korkusu nedeni ile kardeşlerinden intikam almak konusunda korundu. Ne alçaltıldığı günde çektiği acılar ne de yüceltildiği günde sahip olduğu görkemler, canının Tanrı korkusundan ayrılmasına izin veremediler. Yusuf, kıtlıkta da bollukta da yaşamayı bildi. Koşulları üzücü ya da sevindirici olsa da o her zaman kendisinin ve koşullarının arasında Tanrıya yer verdi. Böylece Tanrı korkusunda yürüyerek kardeşlerine Tanrının davranacağı gibi davrandı ve Tanrının yolu bir sevgi yolu idi, ama genellikle insanların söyledikleri gibi, “sevgi kördür” diyen zayıf ve başarısız bir insan sevgisinin yolu değildi yalnızca. Tanrısal sevgi, net görüşü ile sevginin objelerinin başarısızlıklarına karşı kör değildir, aksine kendisine karşıt olan her şeyin farkındadır, her hatayı uzaklaştırmayı ister, öyle ki sonunda sevgi objesinde tatmin olmuş olarak dinlenebilsin.

AYIRT EDEN SEVGİ

Ayrıca, sevgi, ayırt etme konusunda çok hızlıdır. Çevredeki ulusların çoğunluğu, ihtiyaçları nedeni ile Yusuf’un ayaklarına götürüldüler, ama bu on adam doğrudan onun önünde belirdikleri zaman, sevgi, onların, Yusuf’un kardeşleri olduğunu ayırt etti; ayette şunu okuruz: “Yusuf, kardeşlerini görünce tanıdı.” Onları yirmi yıldır görmemişti, ama sevginin hızlı algılama gücü aracılığı ile ihtiyaç içinde olan bu adamların uzun yıllardır ayrı olduğu kardeşleri olduğunu görebildi. Ve sevgi onları tanıdı. “Yusuf kardeşlerini tanıdıysa da kardeşleri onu tanımadılar” (ayet 8). Sevgi, onların geçmişteki öykülerini biliyordu ve şimdi onların ihtiyaç içinde ayaklarına kadar gelmiş olduklarının farkında idi.

HATIRLAYAN SEVGİ

Ve sevgi tanıdı, çünkü sevgi hatırladı. “Yusuf onlar ile ilgili düşlerini anımsadı” (ayet 9). Geçmişin düşleri, kardeşlerinin kendisine duydukları öfke ve ettikleri alaylar, onu nasıl bir köle olarak sattıkları ve kısaca kardeşlerinin yaptıkları tüm kötülükleri hatırladı, ama onları seven biri olarak hatırladı, çünkü Yusuf onlar ile konuşur iken, “öbür tarafa döndü”. Yusuf’un tüm hapsedilmiş duygularının, kardeşlerinin önünde sınır tanımadan dışarı akacağı zaman da gelecektir, ama o an gelene kadar Yusuf’un yapması gereken başka işler vardır. Sevgi, onların yüreklerini kazanmak için çalışmaya başlayacak ve kendisine karşı çok büyük bir günah işledikleri kişinin huzurunda onları huzura kavuşturacaktır. Sevgi, bu sonuca ulaşmak için bu arada adil bir şekilde bir yol bulacak ve geçmişteki her lekenin silinmesini sağlayacaktır, öyle ki, Yusuf ve kardeşleri arasındaki her sorun çözüme ulaşsın ve aralarına sevginin akmasına engel olacak hiç bir şey kalmasın. Ama yine de, gücendirilmiş olan kişinin huzurunda yüreklerin tam bir huzura kavuşması için tek bir yol vardır. Her hatanın ışığa getirilmesi ve tam olarak itiraf edilmesi gerekir. Uyumakta olan vicdanın uyandırılması gerekir, günahların hatırlanması ve itiraf edilmesi gerekir. Yüreğe ulaşmak ve onu huzura kavuşturmak ancak vicdan aracılığı ile mümkün olabilir. Sevgi ile hareket eden Yusuf kardeşlerinin vicdanlarına ulaşacaktır. “Yusuf onlara yabancı gibi davranarak sert konuştu” (ayet 7).

CEZBEDEN SEVGİ

Mesih de aynı şekilde davranarak, öteki uluslardan olan bir kadın ihtiyacının karşılanması için O’nun huzuruna geldiği zaman, bir yabancı gibi durmuş ve bu kadın ile hiç konuşmamıştı, çünkü ayette şunları okuruz: “İsa kadına hiç bir karşılık vermedi” (Matta 15:23). Ve konuştuğu zaman da kadının “çetin sözler” duyması gerekti. Ama biz bu davranışın mükemmel sevginin berekete götüren yolu olduğunu biliyoruz. Mesih aynı şekilde, ilerde Yahudilere olan davranışlarında da peygamberin şu sözleri ile uyumlu olarak bir yabancı gibi hareket etti. “İşte bu yüzden onun yoluna dikenli bir çit çekeceğim, yolunu bulamasın diye önüne duvar öreceğim”; ve Rab şöyle der: “Bu yüzden zamanında tahılımı geri alacağım.” Rab, Yahudileri, Tanrıdan başka hiç bir kaynağa sahip olamayacakları çöle götürmek için üzerlerine kıtlık gönderecektir.Çöldeki bu yerde Rab onlara şu sözleri söyleyebilir: “Onun yüreğine, dostça konuşacağım” (Hoşea 2:6,9,10).

SEVGİ DENEMESİ

Kardeşler, Mısır’a gelme nedenlerinin yiyecek satın almak olduğu konusunda ısrar ettiler. “Yiyecek satın almaya geldik” (ayet 10). Gerçekten de geldikleri kişi, doğru kişi idi. Ama yanlış bir plan ve yanlış bir istek ile gelmişlerdi. Amaçları satın almaktır ve kendileri hakkındaki düşünceleri şudur:“Biz kulların dürüst insanlarız” (ayet 11). O ana kadar ne Yusuf’un yüreğindeki sevgiden ne de kendi yüreklerindeki kötülükten haberdar değillerdi. Yusuf’un, kendi ailesinden olan kişilere satmayacak kadar zengin olduğunu ve kendilerinde istemeyi hak edecek bir şey bulunmadığını öğrenmeleri gerekiyordu. Paraları tahıl satın alamayacaktı ve kendi çabaları ile tahıl talep edecek bir şeye sahip değillerdi. Öğrenmeleri gereken şey şu idi: Yusuf her bereketi boca etmeye hazır idi; istediklerini onlara sağlayabilecek tek kişi Yusuf idi. Sevgi, değersizlik, talep edecek hiç bir şeye sahip değil iken, verendir. Yusuf’un yüreğindeki sevgi, yalnızca takas ister ve onların yüreklerindeki kötülük tüm çaba taleplerini reddeder. Eğer Yusuf’un kardeşleri dürüst kişiler olduklarını düşünüyorlar ise, o zaman Yusuf onları bir deneme ile sınayacaktır.

ÖĞRETEN SEVGİ

Ayrıca, Yusuf’un kardeşlerinin tüm bereketlerinin “kayboldu” diye söz ettikleri kişiye bağlı olduğunu öğrenmeleri gerekmektedir (ayet 13). Kardeşleri muhtemelen şöyle düşünüyorlardı: “Onu yirmi yıldır görmedik; yaşamlarımızdan tamamen çıktı, bu yüzden o, bizim gözümüzde “kayboldu”. Aynı şekilde bir gün gelecektir ve Yahudi o günde, tüm bereketlerinin hiç değer vermemiş olduğu Birine bağlı olduğunu öğrenmek zorunda kalacaktır. “İsa, siz yapıcılar tarafından hiçe sayılan, ama köşenin baş taşı durumuna gelen taş’tır. Başka hiç kimsede kurtuluş yoktur. Bu göğün altında insanlara bağışlanmış, bizi kurtarabilecek başka hiç bir ad yoktur” (Elçilerin İşleri 4:11,12).

İKNA EDEN SEVGİ

Kardeşler kendi ağızları ile kendilerini mahkum ettiler. Dürüst insanlar olduklarını ileri sürdüler, ve aynı ağızları ile Yusuf için “kayboldu” dediler; eğer Yusuf yirmi yıl önce yaşamlarından çıktı ise, bunun nedeninin tamamen kendi kötülükleri yüzünden olduğunu çok iyi bilmekte idiler. Tövbe etmemiş ya da pişman olmamış yürekler ile reddetmiş oldukları kişinin huzurunda duruyorlardı ve buna rağmen yine de dürüst kullar olduklarının iddia edebiliyorlardı. Yusuf şimdi, onları günahları konusunda ikna etmek için ilk adımı atar ve onları hapishaneye gönderir. Onları Mısır’a getiren açlık nedeni ile yaşamlarını kaybetme korkusu idi, ama Mısır’da özgürlüklerini kaybetmek gibi bir sonuç ile karşılaştılar. Günahlarının sonucunu bir ölçüde öğrenebilmeleri için üç gün süre ile hapishanede bırakıldılar. Yusuf zindana haksız yere atılmıştı, ama kardeşlerinin zindana atılmaları adil idi. Sonuç, vicdanlarının çalışmaya başlaması oldu, çünkü şöyle dediler: “Besbelli kardeşimize yaptığımızın cezasını çekiyoruz” – (ayet 21). Vicdan, şimdiki sıkıntılarını geçmişteki günahları ile bir araya getirdi. Böylece zindana atılmalarındaki amaç yerine gelmiş oldu. Yalnızca “suçluyuz” demek ile kalmadılar, ama aynı zamanda “Besbelli kardeşimize yaptığımızın cezasını çekiyoruz” dediler. Bize yalvardığı zaman nasıl sıkıntı çektiğini gördük, ama dinlemedik. Bu sıkıntı onun için başımıza geldi.” O anda içinde bulundukları sıkıntıyı yirmi yıl önce işlemiş oldukları günahtan ötürü olduğunu anlayarak doğru bir bağlantı kurdular.

AĞLAYAN SEVGİ

Ancak, her ne kadar olumlu olsa da, uyanmış olan bu vicdanları yalnızca kendi aralarında işliyordu. Eğer Yusuf’un huzurunda her zaman mutlu olmak istiyorlar ise, vicdanlarını yalnızca kendi aralarında değil Yusuf’un önünde de konuşturmaları gerekiyordu. Bu yüzden Yusuf’un eli onların üzerinde olacaktı. Yusuf, aralarından Şimon’u alarak ötekilerin gözleri önünde bağladı, ama Şimon’u bağlayan bu ipler, sevginin ipleri idiler. Çünkü Yusuf bunu yaparken onlara arkasını dönmüş, ağlıyordu. Ayrıca, kardeşlerinin torbalarına buğday doldurulmasını buyurdu. Yusuf kardeşlerinin ihtiyaçlarına karşı düşüncesizce davranmaz ve böylelikle onlara büyük ölçüde bir rahatlama ihsan etmiş olur; ama yine de Şimon’u tutsak olarak alıkoyar. Ve Yusuf kardeşlerinin ihtiyaçlarını karşılar iken aynı zamanda bu tutumu ile onları yenilenmeleri için bir başka aşamaya yönlendirmektedir. Çünkü onlara buğday verdiği gibi her birinin parasını da geri verir ve paraları buğday torbalarının içine koyar. Eğer kardeşlerinin görecek gözleri olsa idi, Yusuf’un bu davranışından onun veren bir kişi olduğunu anlarlardı. Ancak içinde bulundukları durum nedeni ile kendilerine ihsan edilen bu armağanlar onların yalnızca daha fazla korkmalarına neden oldu. Paraları gördükleri zaman yürekleri yerlerinden oynadı. “Tanrının bize bu yaptığı nedir?” dediler (ayet 28). Günahlarını hatırladılar ve şimdi artık Tanrının işledikleri günaha karşılık vermekte olduğunu anlıyorlardı. Canlarında Tanrı korkusu yükselmeye başlamıştı. Ama Yusuf’un duyduğu şekilde kutsal bir korku duymuyorlardı. “Yusuf’un kardeşleri suçlu oldukları için korktular; Yusuf ise suç işlemekten korkuyordu.” Ve yine tekrar edelim; Yakup’a döndüklerinde ve her biri buğday torbasının içinde parasını bulduğunda, “korktular.” Yusuf’un yapmış olduğu iyilik, kardeşlerinin yüreklerini sevindirmesi gerekiyordu, ama sefil bir durumda idiler ve korkuyorlardı, çünkü suçlu vicdanları, hak etmedikleri bir iyilik karşısında onlara korkmalarını söylüyordu.

YANLIŞ ANLAŞILAN SEVGİ

Yakup, oğulları gibi suçlu değildi, ama zayıf imanı yaşanılan tüm bu koşulların üzerinde Tanrının elinin bulunduğunu göremiyordu. Oğullarının yaşadığı deneyimi işittiği zaman, yalnızca şu sözleri söyleyebildi: “Sıkıntıyı çeken hep benim.” “Tanrı kendisini sevenler için, yaşanılan her durumu iyilik için işler” diyebilen iman dilinden ne kadar da farklı bir ifade! Benlik ve doğal gözler ile bakıldığı zaman, kendisine karşı görünen her şeyi Tanrı onu bereketleme aracı olarak kullanıyordu. “Yusuf yok, Şimon yok. Şimdi de Benyamin’i götürmek istiyorsunuz.” Tüm bunlar aslında Yakup’un lehine idi. Babasının yanından alınan Yusuf reddedildi ve satıldı, hapse atıldı ve yüceltildi. Şimon alıkondu; Benyamin babasının yanından götürüldü; tüm bunların hepsi berekete giden yola ait aşamalar idiler; ve Tanrı bu olanları Yusuf ile babasını bir araya getirmek ve Yakup ve oğullarına daha zengin bereketler vermek amacı ile aracı olarak kullandı. Ama Yakup, yine de oğullarına şöyle diyordu: “Bu acı ile ak saçlı başımı ölüler diyarına götürürsünüz.” Yakup, geleceğinde yalnızca acı ve ölüler diyarı gördüğü tam o anda Tanrı ona sevinç ve bereket getirmek üzere idi. Eğer Yakup düşüncelerinde ısrarlı davranmış olsa idi, Tanrının bereket yollarına engel olmuş olacak idi, çünkü Yakup şöyle demişti: “Oğlumu sizinle göndermeyeceğim.”

Her acının bir nedeni vardır
Ve Tanrı bir gün yersel kaybın göksel kazanç olduğunu açıklayacaktır.
Aynı resim dokumalı goblen bir duvar örtüsü gibi, geriden bakıldığı zaman,
Çözülemeyecek kadar birbirine karışmış iplikler gibi görünür.
Ama goblen duvar örtüsüne ön taraftan bakıldığı zaman,
Ustanın özenli çalışması takdir edilir,
Ustanın ender görülen bir ustalığa ve sabıra sahip olduğunu kanıtlar.
Rab, sen ustasın, ben de çerçeveyim, senin adının
Yüceliği için bende benzeyişini mükemmel kıl.

Bölüm 7

Barışma

Yaratılış 45:1

Yusuf, bu ana kadar kendisini gizlemiş ve bir yabancı olarak göstermiştir, sert ve kaba konuşmuş ve kardeşlerine onları üzecek şekilde davranmıştır, çünkü vicdanın görevini yerine getirmesi ve canda tövbe oluşturması gerekli idi. Ama sevginin garip görevi tamamlandığı zaman, Yusuf artık kim olduğunu söylemekten kendisini alıkoyamaz. Kardeşlerinin yüreklerindeki suçu ortaya çıkardıktan sonra, yüreğinde taşıdığı sevgisini bildirmesi gerekir. Kardeşleri yüreklerindeki kötülüğün farkına  vardıktan sonra, Yusuf, yüreğindeki daha büyük lütfu ortaya çıkartacaktır; kardeşlerinin yaptıkları tüm kötülükleri biliyordu, ama yüreğindeki lütuf bu kötülüklerin üzerine yükselebildi ve kardeşlerine tam bağışlama sundu.

YUSUF’UN KİM OLDUĞUNU AÇIKLAMASI

Yusuf’un kendisini kardeşlerine “tanıtması” gerekiyordu (ayet 1). Aksi takdirde yüreği hiç bir şekilde tatmin olmayacaktı; aynı şekilde kardeşlerinin yürekleri de hiç bir şekilde rahatlamayacak idi. Ve seven Kurtarıcı kaygılı günahkara hala aynı şekilde davranmaktadır. Her şeyin tamamının bilindiği ortaya çıkıncaya kadar suçluluğun ağırlığını hiç bir şey ortadan kaldıramayacaktı. Kendisine karşı günah işledikleri Kişi tarafından tamamen bağışlandıklarını bilmeleri lazımdı. Yüreklerimizdeki suç bilgisi, canlarımızın huzur bulmasına engel olur. Geçmişimiz için üzülebiliriz ve günahlarımız nedeni ile bitkin düşebiliriz, ama yüreklerimizdeki kötülüğün farkına varmadıkça ve pişman olmadıkça ve günahımız yüzünden üzüntü duymadıkça ne kadar içten olur isek olalım, canımıza huzuru sağlayacak olan ancak gerçek tövbedir. Rahatlama, barış ve huzur için İsa’nın Kendisini tanıtması gerekir. Ancak o zaman günah ile dolu olan insan O’nun yüreğinin insan için lütuf ile dolu olduğunu büyük bir haz duyarak keşfedecektir. O, tüm günahlarımızın hepsini çok iyi bilir, ve yine de yüreğinde bizlere karşı yalnızca sevgi vardır. O zaman huzura kavuşuruz ve bu O’nun kimliği sayesinde olur; huzura kavuşmamızın nedeni kendimizde bulduğumuz herhangi bir şey değildir, yalnızca O’nu tanımak ile huzur buluruz. O’nun yüreğinde bu tür keşifler yapmamız için O’nunla yalnız kalmamız gerekir. Aynı şekilde Yusuf’un da kendisini tanıtmadan önce, şu sözleri söylemesi gerekiyordu: “Herkesi çıkarın buradan!” (ayet 1). Tüm insanlar gözümüzün önünden silindiği ve “İsa’dan başka hiç kimseyi görmediğimiz zaman”, canlarımızın öyküsündeki en harika andır. Günahkarlığımızın bilinci içinde O’nunla yalnız kaldığımız zaman, O’nun hakkımızdaki her şeyi bildiğini, ama yine de bizi en yakın tanıyan Kişi olsa da, bizi sevdiğini biliriz. Sihar’lı kadın bu harika ana çok güzel bir örnek teşkil eder. Kadın O’nunla yalnız iken, O, kadına kadının yüreğindeki tüm günahı açıkladı- şimdiye kadar yaptığı her şeyi anlattı – ve sonra Kendisini kadına, lütuf ve gerçek ile dolu olan Mesih olarak açıkladı. Lütuf ve gerçek günah ile dolu olan bir günahkar içindi. O, kadının şimdiye dek yaptığı her şeyi biliyordu, ama ona, “seninle konuşan ben O’yum, Mesih’im” dedi. Kadın, kendini Tanrının Mesih’inin huzurunda açıklanan bir günahkar olarak buldu. Ama İsa kadını reddetmek yerine, ona, “Buraya gel” diyebildi. Bu sözleri ile sanki şöyle demek istiyordu: “Senin hakkındaki en kötü şeyleri biliyorum. Ve her ne kadar günahın seni yalnız bir kadın yaptı ise de – arkadaşların olan diğer kadınlar seni aralarına kabul etmeseler de – Ben seni kabul ediyorum – Buraya gel.”

YUSUF’UN, KARDEŞLERİNİ KABUL ETMESİ

Yusuf’un öyküsünde, bu tür lütuf yolları bereketli bir şekilde önceden bildirilir. Yusuf, kardeşleri ile yalnız kalır kalmaz hemen şu beyanda bulunur: “Ben Yusuf’um!” Ve Rab, kuyu başındaki kadına nasıl “Buraya gel!” diyebildi ise, Yusuf da aynı şekilde kardeşlerine, “Lütfen bana yaklaşın” diyebildi (ayet 4). Yusuf yalnızca bağışlamak için hazır değildir, ama aynı zamanda bağışladığı bu kişiler ile beraber olmayı arzu da etmektedir. İhtiyacımızı karşılayan lütuf ile seviniriz, ama suçumuzu ortadan kaldıran Kişi’nin bizimle birlikte olma arzusunu fark etmekte ne kadar da ağır davranırız; Mesih, biz O’na yaklaşabilelim diye bizim yakınımıza gelmiştir. Mesih bu dünyada bedende bulunduğu zaman, “O’nunla birlikte olması gereken on iki kişi seçti.” Dünyadan ayrıldığı zaman, O “bizler için öldü, öyle ki, ister uyanık ister uykuda (ister diri ister ölü ) olalım, O’nunla birlikte yaşayalım.” Ve tekrar O’nunla birlikte sonsuza kadar beraber olmak amacı ile bizi Kendisine almak için gelecek. Eğer sevgi bizi O’nunla beraber olmak için uygun kılıyor ise, o zaman sevgi, biz O’nunla birlikte olmaz isek, bu durumdan hoşnut olmayacaktır.

KORKUNUN UZAKLAŞTIRILMASI

Bununla birlikte eğer kardeşleri Yusuf’un yüreğinin tatmin olması için onunla birlikte olacaklar ise, korkunun izi bile olmaması gerekir, tek bir pişmanlık dahi olmamalıdır; gösterilen ilgiye gölge düşmemelidir. Geçmiş ile ilgili pişmanlıklar, şimdiki zamandaki korkular ve gelecek için duyulan kaygılar yok olmalıdırlar; Yusuf ve kardeşleri arasındaki yenilenen beraberliğin sevinci bu tür şeyler ile lekelenmemelidir.Yusuf, tanrısal bir ustalık ile onların korkularını defedecek, pişmanlıklarını kovacak ve kaygılarını yatıştıracaktır.

SEVGİNİN YENİDEN GARANTİLENMESİ

Kardeşlerin gerçekten korktuklarına dair kanıt kesindir, çünkü şunu okuruz: “Kardeşleri donup kaldılar, yanıt veremediler.” (ayet 3) ama Yusuf her şeye rağmen onları yine de sevgi bağları ile kendisine çekti ve “Lütfen bana yaklaşın,” dedi. “Onlar da yaklaştılar.” Ve Yusuf onları kendisine çektikten sonra, onlara hala onların kardeşi olduklarını hatırlatarak, duydukları her tür korkuyu uzaklaştırmaya gayret etti. “Kardeşiniz Yusuf benim” dedi. Sanki şunları söylemek ister gibi idi: “Geçmiş günlerde bana nasıl davrandığınızı çok iyi biliyorum, benden nefret ettiniz, bana hakaret ederek reddettiniz, beni köle olarak sattınız, ama korkmayın, ben kardeşiniz Yusuf’um. Aynı zamanda yüceltilme günümün gelmiş olduğunu da biliyorum. Ve şimdi beni – reddetmiş olduğunuz beni – kudretli bir konumda görüyor olsanız da korkmayın, çünkü ben her ne kadar üstün olsam da, hala sizin kardeşiniz Yusuf’um.”

GEÇMİŞİN HATIRLANMASI

Yusuf ayrıca geçmiş hakkında sevgisinin sevincini lekelemeye kalkışacak olan herhangi bir pişmanlığa izin veremez. Ve bu yüzden şu sözleri söyler: “Beni buraya sattığınız için üzülmeyin. Kendinizi suçlamayın. Üzülmeyin ve kendinize kızmayın” (ayet 5). Günah itiraf edilmiştir ve Yusuf günahı yalnızca bağışlamak ile kalmayacak, ama aynı zamanda kardeşlerinin kolay kolay geçmeyen pişmanlıklarını ve kendilerini azarlamalarını da ortadan kaldıracaktır. Onların günahlarının, evet, işledikleri günahlarının arkasında Tanrının Kendi bereket amaçlarını işlemekte olduğuna onları ikna edecektir.” Evet, doğru, siz beni Mısır’a sattınız” der ve sonra konuşmasına şu sözleri ekler: “Tanrı, büyük bir kurtuluş aracılığı ile sizin yaşamlarınızı kurtarmak için beni önceden buraya gönderdi.” Böylece, kardeşlerinin zihinlerinin kötü düşünceler ile meşgul olmasına engel olur ve onların zihinlerini kendisine duydukları sevgiye, sahip olduğu görkemlerine ve yüceltilmesi aracılığı ile onlara akan bereketlere yönlendirir.

KAYGIDAN ÖZGÜR KILINMA

Gelecek ile ilgili hiç bir üzüntü ve kaygı bulutu ufuklarını karartmamalıydı, çünkü Yusuf babasına gönderdiği haberde şöyle diyordu: “Durma, yanıma gel, Goşen bölgesine yerleşirsin; çocukların, torunların, davarların, sığırların ve sahip olduğun her şey ile birlikte yakınımda olursun. Orada sana bakarım” (ayet 10).

SEVGİNİN FARKINA VARMAK

Böylece, Yusuf, harika bir tanrısal ustalık ve sınırsız bir sevgi ile kendisini kardeşlerine tanıtır. Onların korkularını defeder, kendileri ile meşgul olmalarına engel olur ve onların zihinlerini kendisi ve sahip olduğu görkemler ile doldurarak ve düşüncelerini lütufkar sözleri ile destekleyerek onları kaygılarından kurtarır. Yusuf sonra şöyle der: “Hepiniz gözleriniz ile görüyorsunuz … konuşanın gerçekten ben olduğumu” (ayet 12). Korku dışarı atılmıştır, üzüntüler teskin edilmiştir ve kaygılar yok olmuştur, sevgi, artık hiç bir engel ile karşılaşmadan akabilir – “Yusuf ağlayarak bütün kardeşlerini öptü”; ve sonra kardeşleri onunla konuşmaya başladı” (ayet 15). Ama gözleri Yusuf’un görkemlerini görmüş, kulakları lütuf sözcükleri ile okşanmış ve yürekleri Yusuf’un sevgisi ile ısınmıştır ve sevginin sıcaklığında artık onunla konuşmak için özgür kılınmışlardır. Yusuf ve kardeşleri arasındaki sevgi iletişimine engel olacak hiç bir gölge kalmamıştır. Mükemmel sevgi korkuyu dışarı atar. Tüm bunlar eski günlerde Mesih’i reddeden yersel halkı ve Mesih arasındaki gelecekte var olacak olan ilişkiyi önceden bildiren örneklerdir. Ama bunların da ötesinde bu öykü bize şunları anlatır: Mesih bize önce yüreklerimizdeki kötülüğü öğretir ve sonra yüreğindeki sevgisi ile bize Kendisini tanıtarak tüm korkuları dışarı atar.

YUSUF’UN DAVRANIŞLARINI HATIRLAYALIM

Ayrıca şu konuyu hatırlamamızda yarar vardır: Yusuf, kardeşlerine “kendisini tanıtmadan önce” “onlara yabancı gibi davranarak kendisini gizledi” (Yaratılış 42:7). Kardeşlerinin yüreklerindeki kötülüğü öğrenebilmeleri için “onlara yabancı gibi davrandı”; yüreğindeki sevgiyi öğrenebilmeleri için de onlara “kendisini tanıttı.” Bir çok Hıristiyan canları ile öykülerinde Mesih ile yaşadıkları şu deneyimi anımsarlar: Mesih, onları, benliklerindeki kötülüğü keşfetmeleri için canlarını bazı karanlık vadilerden geçmek zorunda bırakan onlara sert davranmış ve Kendisini tanıtmamıştır. Böyle anlarda yaşam öyküsünün bazı karanlık bölümlerinde can, “Bak, ben değersiz biriyim” (Eyüp 40:4) diye feryat edinceye kadar korkunç ve nefret dolu durumlar ile karşı karşıya kalacaktır. Ancak bu ifade bile tam olarak yeterli değildir, çünkü Eyüp’ün de anlamış olduğu gibi, öğrenilmesi gereken daha derin ya da daha büyük bir ders söz konusudur, çünkü bizler, çarmıhın heybetlerine ulaşıncaya kadar kendi kişisel deneyimimizin dışına yani geriye yolculuk etmek zorundayız. Yusuf’un erkek kardeşlerinin yaşamlarında çok fazla kötülük bulunabilir, ama eğer yüreklerindeki kötülüğü öğrenmeleri gerekiyor ise, yirmi yıl geriye gitmeleri ve Yusuf’a ne kadar kötü davrandıklarını hatırlamaları gerekir. Yusuf’un sevgisine rağmen bir kardeş olarak ondan nefret ettiler, onu bir kuyuya attılar ve Mısır’a köle olarak sattılar. Aynı şey bizler için de geçerlidir. Benlikte, iyi olan hiç bir şeyin bulunmadığını – yani, benliğin iyileşemeyecek kadar kötü olduğunu -gerçekten öğrenmemiz gerekir – çarmıha gitmemiz gereklidir. Çarmıhta, Tanrı’daki mükemmel iyiliğin ve bir İnsan’daki (İnsanoğlu İsa Mesih) mükemmel iyiliğin görünüşü sergilendi. Lütuf, sevgi ve iyilik çarmıhta tüm görkemleri ile parladılar. Bu mükemmel iyiliğin karşısında benlik nasıl hareket etti? Kendisinde iyiliğin gösterilmiş olduğu Kişi’yi tamamen reddetti. Benlik, O’nu reddetti, Yüzüne tükürdü, Başına dikenli bir taç koyarak O’nunla alay etti, O’nu bir çarmıha çiviledi ve O’nu dünyanın dışına attı. Her birimiz çarmıhta temsil edildik, çünkü her tür insan çarmıhta idi; dindar ve tanrısız olanlar, eğitimli ve cahil olanlar, nazik ve kaba olanlar, tüm insanlar orada idi ve hepsi de Tanrı’nın Mesihi’ni reddettiler. Her birimiz şöyle diyebiliriz: “Orada, çarmıhta, benliğimi – kendimi – görüyorum; benliğim çarmıhta, mükemmel iyilik ile karşı karşıya getirildi ve benliğim- hangi biçime girerse girsin – iyiliğe duyduğu büyük nefretini beyan etmektedir. Bu konu ile ilgili olarak biri şunları söylemiştir: “Reddedilmiş bir Mesih’in görünümü ile ben kendimi keşfettim, yüreğimdeki en derin ve en gizli yerler tüm çıplaklıkları ile ortaya çıktılar ve benlik, o korkunç benlik ortaya çıkarak varlığını gösterdi.” Benliğimi deneyimler yaşayarak öğrendiğim zaman, onun tutkularının ve açgözlülüğünün, kibirinin ve boşluğunun farkına vardım. Kısaca söyleyecek olur isem, acı deneyimler sonucu benliğin kötülük sevdiğini keşfettim. Ama çarmıha geldiğim zaman, benliğin esas karakterinin daha da korkunç bir durumunu öğrenirim, çünkü çarmıhta içimdeki benliğin iyilikten nefret ettiğini keşfederim.

BENLİĞİN İNKAR EDİLMESİ

Ayrıca, sonuç olarak, benliğin karakterini deneyim aracılığı ile öğrenmek ve benliği çarmıhta açıklanan Tanrının ışığında görmek arasında çok büyük bir fark mevcuttur. Eğer yalnızca kendimde keşfettiğim benliği bilir isem, o zaman benliğin iyileşebileceğine dair bir düşünceye kapılabilirim. Benliğin kötü olduğunu – kötülüğü sevdiğini – kabul edebilirim, ama şöyle diyebilirim: “Benliği geliştirmek ve iyileştirmek mümkün değil midir?” Beslenme ve değişme yolunda insanın benliğinde pek çok şey yapması mümkündür, ama sonunda benlik tanrı’dan eskisinden daha çok uzaklaşacaktır. Bu büyük ve önemli dersi ancak çarmıhta öğrenebilirim. Mesih, çarmıhta yalnızca sarhoşların değil, aynı zamanda içki içmeyen, ağırbaşlı kişilerin de –kent kapısında oturan, “O’na karşı konuşan” adamların - ezgisi idi. Benlik sarhoş olsa da içki içmese de Tanrıdan ve Tanrının Kendisini açıkladığı Mesih’ten nefret eder. Bu nedenle, çarmıh benliğin iyileşemeyecek kadar kötü olduğunu kanıtlar. Günah seven bir kişi belki kendisini iyi yönde geliştirebilir, ama mükemmel iyilikten nefret eden bir insanın kendini iyi yönde geliştirmesi imkansızdır. Bizler, bu noktaya ulaştığımız zaman Eyüp ile birlikte şöyle diyebiliriz: “Ben yalnızca ‘kötü değilim’, ama aynı zamanda “kendimden tiksiniyorum.” Bir insan, kötülüğünü yenmek için çaba gösteriyor ise, kötü olmasına rağmen bu insandan tiksinmeyiz, aksine böyle bir insana hayranlık duyarız, ama bir kişi kendisini iyi yönde geliştirme konusunda umutsuz bir şekilde kötü olduğunu kanıtladığı zaman, ondan tiksinmek konusunda haklıyızdır. Eyüp bu noktaya gelmişti ve bizler de iyileşemeyecek kadar kötü olduğumuzu kabul ettiğimiz zaman, çarmıhın ışığı aracılığı ile bu noktaya ulaşmış oluruz.

PAYLAŞIMIN SAĞLADIĞI RAHATLIK

Ama Eyüp’ün gününde olduğu gibi, ve aynı şekilde Yusuf’un kardeşlerinin gününde olduğu gibi, kendimizden Mesih’e dönüş yaptığımız zaman rahatlayarak kendi yüreklerimizin kötülüğünü öğrenmiş, benliğin nihai bozukluğunun farkına varmış idik. Ve İsa yüreğinin tüm lütfu ile Kendisini bize tanıtmak aracılığı ile bizi özgür kılmaktan ne kadar büyük bir zevk alır! Bizler ise yüreklerimizdeki kötülüğü fark ettiğimiz zaman, haklı olarak dehşete düşebiliriz. Ama Mesih, yüreklerimizdeki tüm kötülüğü bilmesine rağmen, bize yüreğini açıkladığı ve bize bizi sevdiğini söylediği zaman, bizi Kendisine çeker ve bize Kendi yüceliğini verir iken, ve Sesini işittirir iken, ve Yüreğindeki bizim ile birlikte olma arzusunu açıklar iken, işte o zaman, mükemmel sevgi aracılığı ile korkunun neden olduğu işkenceler sona erer; mükemmel sevgi korkuyu dışarı atar ve artık can, içindeki kötülük yüzünden üzüntü duymaktan vazgeçer. Gelecek artık kasvetli önseziler ile kararmaz, ve O’nun sevgisinin bilincinde O’nunla tatlı bir paydaşlık içinde olabiliriz; aynı Yusuf’un kardeşlerinin “Yusuf ile konuşmaya başlamaları” gibi.