Yaratılış 18

Bu bölüm itaatkar ve ayrılmış bir yürüyüşün sonuçlarının güzel bir örneğini gözler önüne serer. “İşte kapıda durmuş, kapıyı çalıyorum. Biri sesimi işitir ve kapıyı açar ise onun yanına gireceğim. Ben onunla o da Benim ile birlikte yemek yiyeceğiz.” Vahiy 3:20. Ve yine başka bir ayet okuyalım: “İsa ona şu karşılığı verdi: ‘Beni seven sözüme uyar ve Babam da onu sever. Biz de ona gelir ve onunla birlikte yaşarız.” Yuhanna 14:23. Bu bölümleri bizim bölümümüz ile birlikte bağlantılı olarak ele alır isek şunu öğreniriz: itaat eden bir can dünyasal bir atmosfer içinde hareket eden bir kişinin hiç bir şekilde bilmediği bir paydaşlık özelliğinin tadını çıkartır.

Bu hiç bir şekilde ne uzaktan ne yakından bağışlanma ya da aklanma meselesi ile ilgili değildir. Tüm imanlılar aynı lekesiz Tanrı doğruluğu elbisesi ile giyinmişlerdir. Tanrının bakışları altında hepsi tek bir ortak aklanma içinde dururlar. Göklerdeki Baş’tan tek bir yaşam yeryüzündeki Bedeninin tüm üyelerine akar. Bu anlaşılır netliktedir. Yukarda belirtilen önemli noktalar ile ilgili olan öğretiş sözde eksiksiz bir şekilde bina edilmiştir. Ve bu kitabın daha önceki bölümlerinde açıklanmış olduğu gibi tekrar tekrar belirtilmiştir. Ancak hatırlamamız gereken aklanmanın bir şey ve bu nedenle ürünün oldukça farklı bir şey olduğudur. Bir çocuk olmak başka bir şeydir ve itaatkar bir çocuk olmak oldukça başka bir şeydir. Şimdi, bir baba itaatkar bir çocuğu sever ve böyle bir çocuğu düşüncelerinin ve planlarının emanetçisi olarak görecektir. Ve aynı şey bizim göksel Babamız ile ilgili olarak da aynı şey değil midir? Sorgusuz sualsiz, evet! Yuhanna 14:23 ayeti bu konuyu oldukça açık bir şekilde belirtir ve ayrıca Mesih’i sevdiğini söyleyen biri eğer O’nun sözlerini yerine getirmiyor ise, bu iki yüzlülük olarak görülecektir. “Beni seven sözlerimi yerine getirir.” Bu nedenle, eğer Mesih’in sözlerini yerine getirmiyor isek o zaman bu davranışımız O’nun adının sevgisinde yürümediğimizin kesin bir kanıtıdır. Mesih’e olan sevgi O’nun buyurduğu şeyleri yapmak ile kanıtlanır. Yalnızca “Rab, Rab!” demek ile O’na olan sevgimizi kanıtlayamayız. Eğer O bize “Git!” dediği zaman yüreğimizde gitme düşüncesi yok ise o zaman “Giderim efendim!” dememizin bir anlamı yoktur.

Ama yine de her şeye rağmen İbrahim ayrıntılar konusunda hata yapmış olsa da onun temelde Tanrı ile yakın, sade ve yüce bir yürüyüş içinde olduğunu biliriz. Ve şimdi önümüzde olan incelediğimiz ilginç öyküsünde sahip olduğu üç özel ayrıcalık nedeni ile sevinir iken görüyoruz; yani, Rabbe tedarik ettiği tazelenme için! Rab ile tam bir paydaşlığın tadını çıkarttığı için! Ve üçüncü olarak da Rabbin önünde diğer kişiler için aracılık etmesi nedeni ile sevinç duyuyor. Bunlar yüce ayrıcalıklardır. Ve yine de her zaman yalnızca itaatkar, dünyadan ayrılmış ve kutsal bir yürüyüş sonucu ortaya çıkan ayrıcalıklardır. İtaat, yüreklerimizdeki Tanrı lütfunun meyvesi olarak Rabbi tazeler. Şimdiye kadar var olmuş olan tek mükemmel  itaatkar İnsan’ın Babayı sürekli olarak nasıl tazelediğini ve O’nu her zaman nasıl hoşnut ettiğini görürüz. Tanrı defalarca göklerden O’nun için tanıklık etmiş ve O’ndan “işte hoşnut olduğum biricik Oğlum” olarak söz etmiştir. Mesih’in yolu Cennete giden sürekli bir şenlik oluşturdu. O’nun izlediği yollar Tanrının tahtının huzuruna her zaman hoş bir koku olarak gönderildi. Mesih beşikten çarmıha kadar her zaman Babasını hoşnut eden şeyler yaptı. İtaatinden hiç bir zaman kesilme, duraklama ya da suskun bir nokta olmadı. Mesih, tek mükemmel Olan idi.

“O’nun mükemmel yaşamını izleyebilecek olan yalnızca Kutsal Ruh’tur.”

Arada bir esinin nasıl aktığına baktığımız zaman arada bir Cennetin düşüncesini tazeleyen tek tük kişilerin var olduğunu görürüz. Böylece önümüzde bulunan bölümde Mamre meşeliğindeki çadırının önünde oturan İbrahim’i görürüz. İbrahim orada üç yabancı adam gördü ve sevecenlik ile onlara tazelenme sundu ve üç yabancı adam İbrahim’in bu konukseverliği isteyerek kabul ettiler. (1-8.ayetler)

Sonra İbrahim’i, önce kendi kişisel ilgileri ile bağlantılı olarak (9-15.ayetler) Rab ile yüce bir paydaşlığın tadını çıkartır iken görürüz ve ikinci olarak Sodom’un yazgısı yer alır (16 ve 21.ayetler). İbrahim’in yüreği için Sara’dan bir oğlu olacağına dair aldığı kesin vaat ne kadar harika bir onaylamadır! Ama yine de böylesine harika bir vaat Sara’nın yalnızca gülmesine neden olmuştur. Bir önceki bölümde de İbrahim aynı konu ile ilgili olarak gülmüş idi.

Kutsal yazılarda söz edilen iki tür gülme vardır. İlk gülme Rabbin ağzımızı bu gülüş ile doldurması ile gerçekleşir; Bazı denenme anlarındaki krizlerde Rab bizim rahatlamamız için belirgin bir şekilde görünür. “Rab sürgünleri Siyon’a geri getirince – ya da Siyon’u eski gönencine kavuşturunca – rüya gibi geldi bize. Ağzımız gülüşler ile ve dilimiz sevinç çığlıkları ile doldu. Rab onlar için büyük işler yaptı diye konuşuldu uluslar arasında.” Mezmur 126: 1,2.

Bir de ağzımızı gülüşler ile dolduran diğer şey imansızlıktır; Tanrının vaatleri bizim dar yüreklerimiz tarafından kabul edilemeyecek kadar harika oldukları ya da O’nun büyük tasarılarının yerine getirilmesi bizim yargımız açısından imkansız görüldüğü zaman inanmadığımız için güleriz. Gülüşlerden ilki nedeni ile asla utanç duymayız ya da ilan etmekten korkmayız. Siyon’un oğulları, “ağzımız gülüşler ile doldu” demekten utanmadılar. Mezmur 126:2. Yehova gülmemizi sağladığı zaman yürekten gülebiliriz. “Ama Sara korktu ve ‘gülmedim’ diyerek yalan söyledi.” İmansızlık bizi korkaklar ve yalancılar haline getirir. İman ise bizi cesur ve doğru yapar. İman “cesaret ile ve içten yürekler ile O’na yaklaşmamızı sağlar.”

Ama bunun da ötesinde İbrahim Tanrının Sodom hakkındaki düşüncelerinin ve öğütlerinin emanetçisi yapılır. İbrahim’in bu konu ile ilgili kişisel bir ilgisi olmamasına rağmen Rabbe o kadar yakındı ki, Tanrı İbrahim’in O’nun bu konudaki düşüncelerini bilmesine izin verdi. Hali hazırdaki kötü dünya hakkındaki tanrısal amaçları bilmenin yolu dünyaya, onun planlarına ve spekülasyonlarına karışmamaktan ve dünyadan tamamen ayrılmaktan geçer. Tanrı ile ne kadar yakın yürür isek ve O’nun sözüne ne kadar çok boyun eğer isek o zaman O’nun her konudaki düşüncesini daha çok bileceğiz. Dünyada neler olup biteceğini bilmek için gazeteleri incelemem gerekmez. Tanrının Sözü bana bilmek istediğim her şeyi açıklar. Tanrı Sözünün saf ve kutsal sayfalarında dünyanın karakteri, gidişatı ve yazgısı hakkında her şeyi öğrenirim. Oysa haber almak için dünya insanlarına gidecek olur isem, şeytanın onları gözlerime toprak atmak için kullanmasını bekleyebilirim.

İbrahim Sodom ve onun gerçekleri ile ilgili bilgi elde etmek için önde gelen zeki adamlarından bazılarını Sodom’un şimdiki durumu ve gelecekteki planlarını öğrenmek için göndermiş olsa idi, bu kişiler İbrahim’e ne gibi yanıtlar verecekler idi? Hiç kuşkusuz araştırmak için giden bu kişiler İbrahim’in dikkatini önce onların zirai ve mimari tasarılarına ve ülkenin zengin kaynaklarına çekecekler idi; alış veriş, bina dikme, ekin ekme, yeme ve içme ve evlenme ve evlendirme gibi konulardaki durumları ile ilgili bilgiler aktaracaklar idi. Hiç kuşkusuz aralarından hiç biri yargı düşüncesini aklına dahi getirmeyecek idi ve eğer biri böyle bir yargı konusundan söz edecek olsa idi ağızları imansız gülüşler ile dolacak idi. Bu yüzden Sodom, Sodom’un sonu ile ilgili bilgi edilmesi mümkün olmayan bir yerdir ve bu aşikardır. Hayır, bu konu için İbrahim’in önünde durduğu yer tek uygun yer idi; İbrahim Rabbin önünde durduğu için konunun tamamını biliyor idi. İbrahim Rabbin önünde Sodom’un ufkunda toplanmış olan sislerin ve karanlık dumanların tamamen üstünde durabiliyor idi. Orada tanrısal huzurun netliği ve huzuru içinde İbrahim her şeyi anlayabiliyor idi. Ve İbrahim bu bilgisinden ve yüce konumundan nasıl yararlandı? Rabbin huzurunda iken ne ile meşgul oldu? Bu soruların yanıtı bizi atamızın bu bölümde tadını çıkardığı üçüncü özel ayrıcalığa yönlendirir. Yani,-

Rabbin “önünde” diğer kişiler için aracılık. İbrahim, Sodom’un kirliliğine karıştırılmış olan ve Sodom’un yargısına dahil olma tehlikesi içinde bulunan kişiler için yalvarma gücü buldu. Tanrıya olan yakın konumunu mutlu ve kutsal bir şekilde kullanmış oldu. Bu durum her zaman için böyledir. İmanın güvencesi sayesinde “Tanrıya yaklaşabilen can” yüreği ve vicdanı mükemmel bir huzura sahip olarak geçmiş, şimdi ve gelecek için Tanrıya dayanabilir. Böyle bir can diğer kişiler adına aracılık etmek için güçlü ve istekli olacaktır. Tanrının “tüm zırhını kuşanmış” olan biri tüm kutsallar için dua etme gücü bulacaktır. Ve, ah! Bu durum bize göklerden geçmiş olan yüce Baş Kahinimizin aracılığına ilişkin nasıl da net bir görüş sağlar! Yüce Baş Kahinimiz tüm tanrısal öğütlerinden nasıl da keyif alır. Göklerdeki görkeminin parlaklığının ortasında tahtında ne kadar bilinçli bir kabul ediliş ile oturmaktadır. Ve şu anki sahnenin kirliliğinin ortasında zahmet çeken kişiler için ne büyük bir etkinlik ile yalvarıyor. Yüce baş kahinin bu üstün aracılığının özneleri olan kişiler ne kadar da mutlu kişilerdir. Hem mutlu hem de güvence altındadırlar. Keşke tüm bunları anlayacak yüreklere sahip olsa idik – Tanrı ile kişisel paydaşlık sonucu genişleyen yürekler O’nun lütfunun sınırsız doluluğunu ve O’nun sağlayışının uygunluğunu tüm ihtiyaçlarımız için daha fazla içlerine alabilseler idi!

Bu ayette şunu görüyoruz: İbrahim’in aracılığı ne kadar bereketli olabilir idi, ama yine de sınırlı idi, çünkü o yalnızca bir adam idi; ihtiyacı karşılayamazdı. İbrahim, Tanrıya, “Ben bir toz ve külüm, bir hiçim. Ama senin ile konuşma yürekliliğini göstereceğim” dedi. Tanrının sınırsız lütfunun hazinesinde fazla ilerlemekten korkuyor gibi idi ya da iman çekinin Tanrı bankasında asla geri çevrilmediğini unutmuş idi. İbrahim Tanrı tarafından sınırlanmıyor idi; kesinlikle böyle bir şey yok idi. Tanrı, sevgili hizmetkarına kulak verecek kadar lütuf ve sabır bolluğuna sahip idi, ama hizmetkar sınırlı idi. Hesabında bulunandan daha fazlasını çekmeye çekiniyor idi. İbrahim istemeyi bıraktı ve Tanrı vermeyi bıraktı. Bizim kutsal Baş Kahinimiz ve Aracımız ile durum böyle değildir. O’nun hakkında yazılmış olan sözler şunlardır: “O, Kendisine gelen herkesi kurtarır… onlara aracılık etmek için sonsuza kadar yaşamaktadır.” Tüm ihtiyaçlarımızda, zayıflıklarımızda ve çatışmalarımızda yüreklerimizin O’na sımsıkı yapışmasını diliyorum.

Bu bölüme son vermeden önce burada yer alan gerçekten kaynaklanan ve her şeye rağmen üzerinde derin düşünmeye değer bir konu hakkında bir teklifte bulunacağım. Bu konu kutsal yazıların incelenmesinde Tanrının dünyanın ahlak yönetimi ve kilisenin özel umudu arasında var olan farkı ayırt etmek çok büyük önem taşır. Eski Antlaşma peygamberliklerinin tamamı ve Yeni Antlaşma peygamberliklerinin çoğunda her imanlıya ilginç gelecek olan bir konunun varlığından ve özelliğinden söz etmek istiyorum. Tanrının yeryüzündeki tüm uluslar ile ilgili olarak ne yaptığını ve ne yapacağını bilmek ilginçtir. Tanrının Tyre, Babil, Ninova ve Yeruşalim; Mısır, Asur ve İsrail ülkesi hakkındaki düşüncelerini okumak ilgi çekicidir. Özetleyecek olur isek, Eski Antlaşma peygamberliklerinin tamamı her gerçek imanlının dua ederek dikkatli olmasını talep eder. Ancak burada hatırlanması gereken bir nokta vardır: Burada kilisenin uygun umudunun içeriğini bulamayız. Nasıl bulabilirdik ki? Eğer kilisenin varlığının doğrudan açıklamasına sahip değil isek, o zaman kilisenin umuduna nasıl sahip olabiliriz? Mümkün değil. Mesele kilisenin çok mutlu ve yararlı bir şekilde kullanabileceği tanrısal ahlak ilkelerinin orada zengin bir hasat bulamayışı değildir. Kilise hiç kuşkusuz bunu bulabilir ama bu orada onun kendi uygun varlığını ve özel umudunu bulmasından oldukça farklı bir şeydir. Ve yine de buna rağmen Eski Antlaşma peygamberliklerinin geniş bir kısmı kiliseye uygulanmıştır. Ve bu uygulama tüm konuyu öyle bir karanlık ve karmaşaya dahil etmiştir ki, bunu incelemekten korkar ve kaçarlar; bu nedenle peygamberliğin incelenmesi ihmal edildiği zaman peygamberlikten oldukça farklı olanı ve hatta kilisenin umudunu da ihmal etmişlerdir. Bu aşamada çok iyi hatırlanması gereken nokta şudur: bu umut, Tanrının yeryüzündeki uluslar ile ilgili yapacağı bir şey değildir; bu umut sonsuza kadar Rab İsa ile beraber olmak ve sonsuza kadar O’nun gibi olmak için göklerdeki bulutların üstünde Rab İsa ile buluşmak umududur.

Bazı kişiler, “Benim aklım peygamberliğe ermez” diyebilirler. Belki aklınız ermez, ama Mesih’e yer veren bir yüreğe sahip misiniz? Eğer Mesih’i seviyor iseniz, peygamberlik araştırması yapabilecek bir kapasiteye sahip olmamanıza rağmen O’nun size görünmesini seversiniz. Kocasını seven bir eş kocasının işlerine erdirecek bir akla sahip olmasa bile yüreği kocasının geri dönmesini ister. Kocasının işlerini ve kullandığı muhasebe defterinin içeriğini anlayamayabilir ama kocasının ayak sesini bilir ve sesini tanır. Eğer en cahil kutsal bile Rab İsa’nın Kişiliği için sevgiye sahip ise O’nu görmek için en yoğun arzuya da sahip olabilir. Ve işte, kilisenin umudu budur. Elçi selanikliler’e yazdığı mektupta şunları söyleyebildi: “Yaşayan gerçek Tanrıya kulluk etmek ve O’nun ölümden dirilttiği ve bizleri gelecek gazaptan kurtaran Oğlu İsa’nın göklerden gelişini beklemek üzere putlardan Tanrıya nasıl döndüğünüzü anlatıyorlar.” 1.Selanikliler 1:9,10. Belirgin olan bir nokta vardır, o da bu Selanikli kutsalların tövbe ettikleri anda çok az şey biliyor olduklarıdır; peygamberlik ya da özel bir konu hakkında o anda çok az şey biliyor olabilirler ama yine de tam o anda kilisenin özel umudunun varlığına ve gücüne tam olarak sahiptirler – hatta Oğul’un geleceğinden de haberleri vardır. Yeni Antlaşmanın tümü için bu konuda söyleyeceklerimiz bu kadar. Hiç kuşkusuz orada peygamberliğe ve Tanrının ahlak yönetimine sahibiz, ama aynı zamanda oraya bu konudaki gerçeğin kanıtı ile ilgili sayısız sayfalar eklenebilir – Hristiyanların elçilerin zamanındaki ortak umudu – basit, engellenmemiş ve sorumluluk altında bırakılmamış umut, DAMADIN GERİ DÖNECEĞİDİR. Kutsal Ruhun bu kutlu umudu kilise içinde açıklamasını diliyorum – seçilenlerin sayısını tamamlasın ve “Rab için seçilmiş bir halkı hazır hale getirsin.”

Yaratılış 20

Bu bölümde birbirinden farklı iki nokta göreceğiz. Bunlardan ilki, Tanrı çocuğunun bazen boyun eğdiği dünyanın bakış açısından ahlak düşüklüğüdür. Ve ikincisi Tanrının bakış açısından her zaman ona ait olan ahlak saygınlığıdır. İbrahim tekrar yüreğin çok kolay anlayabileceği bir şekilde koşullara karşı duyduğu korkuyu sergiler. İbrahim, Mamre’den Negev’e göç eder, Kadeş ve Sur kentlerinin arasına yerleşir. Sonra geçici bir süre Gerar’da kalır. Ve burada yaşayan insanlardan korkar. Tanrının her zaman O’nun ile birlikte olduğunu unutur veTanrının orada olmadığını düşünür. Gerar halkından çok daha güçlü Olan’dan ziyade Gerar’da yaşayan yaratıklar ile daha çok meşgul oluyor gibidir. Tanrının karısını koruma gücüne sahip olduğunu unutur ve yıllar önce Mısır’da yaptığı hatanın aynısını tekrarlar. Bu konu çok eğiticidir. İman babası olarak adlandırılan İbrahim gözlerini Tanrıdan ayırır. Tanrıda bulunduğu merkezi bir an için kaybeder ve bu nedenle hata yapar. Mükemmel zayıflığımız ile Tanrıya yapıştığımız sürece yalnızca o zaman güçlü olduğumuz ne kadar doğrudur. Tanrının planlarının içinde olduğumuz sürece bize hiç bir şey zarar veremez. Eğer İbrahim sadece tanrıya güvenip O’na yaslanmış olsa idi, Gerar’daki adamlar onun işine burunlarını sokmayacaklar idi. Ve İbrahim en büyük zorlukların ortasında bile Tanrının sadakatini haklı çıkartma ayrıcalığını göstermiş olacak idi. Bu tutumu ile aynı zamanda iman adamı olarak kendi saygınlığını da korumuş olacak idi.

Genellikle yürek için üzüntü kaynağı olan bir şey vardır: Tanrının çocukları O’nun sadakatini saymadıkları zaman bunun bir sonucu olarak dünyanın önünde kendilerini alçaltmış olurlar ve Tanrının yetkinliğinin her acil durum için yeterli olduğu duygusunu kaybederler. Tüm kaynaklarımızın Tanrıda olduğu gerçeğinin farkına vararak yaşadığımız sürece her biçim ve şekilde dünyanın üstünde oluruz. Tüm ahlak varlığını iman kadar yücelten başka hiç bir şey yoktur. İman kişiyi bu dünyanın düşüncelerinin ulaşamayacağı kadar ötelere taşır; çünkü dünya insanları hatta dünyasal düşünceli Hristiyanlar iman yaşamını başka türlü nasıl anlayabilirler? Mümkün değil! Anlayamazlar! İmanın kaynakları onların anlayabileceklerinin çok ötesindedir. Onlar şimdiki şeylerin yüzeyinde yaşarlar. Umut ve güvence temellerini görebildikleri sürece umutları vardır ve güvenlik içinde hissederler. Ama yalnızca görünmeyen bir Tanrının vaadine dayanma düşüncesini anlayamazlar. Ama iman adamı doğanın içinde hiç bir şey göremediği olayların ortasında sakindir ve bu yüzden iman her zaman doğanın kanaatine göre kendini tehlikeye atan, kayıtsız ve tedbirsiz bir şeydir. Yalnızca Tanrıyı tanıyanlar imanın eylemlerini her zaman onaylarlar çünkü yalnızca onlar bu tür eylemlerin sağlam ve doğru mantıklı temelini anlayabilirler.

Biz bu bölümde Tanrı adamının kendisini dünyanın insanlarının azarlamasına ve paylamasına maruz bıraktığını görürüz. İmansızlığın gücü altında olan dünya insanları eylemlerde mantık ararlar. Bu her zaman böyle olacaktır. İmandan başka hiç bir şey bir insanın karakterine yücelik katamaz. Yollarında doğuştan doğru ve onurlu hareket eden bazı kişiler görebiliriz, bu doğrudur, ama yine de doğanın doğruluğuna ve onuruna güvenilemez. Çünkü temelleri kötüdür ve güvenilmezlerdir, her an yoldan çıkabilirler. Gerçek bir yüce ahlak konumunu sağlayabilecek olan yalnızca imandır, çünkü iman canı Tanrı ile diri güç içinde bağlar ve gerçek ahlakın tek kaynağıdır. Ve bir de şu dikkat çekici gerçeğe değinelim: Tanrının lütufkar bir şekilde kaldırmış olduğu herkesin durumunda şunu görürüz: iman yolundan çıkıldığı zaman kişiler diğer insanlardan daha da aşağıya batarlar. Bu durum İbrahim’in bu bölümdeki tutumu için de geçerli bir durumdur.

Ama burada bir diğer ilgi ve değer noktası ortaya konur. Burada İbrahim’in birkaç yıldır kötü bir şey barındırdığını görürüz. Görünüşe göre İbrahim yola canında sakladığı belirli bir şey ile çıktı. Bu sakladığı şey Tanrıya belli bir konuda tam olarak güvenmeyişinin nedeni idi. Karısı Sara ile ilgili olarak Tanrıya tam bir şekilde güvenmiş olsa idi o zaman Tanrıdan herhangi bir şey saklamaya ya da gizlemeye ihtiyaç duymayacak idi. Tanrı her kötülüğe engel olmak için onun çevresine çit çekecek ve onu koruyacak idi. Ve asla uyumayan Tanrının bu koruması altında olanlar mutludurlar ve onlara kim zarar verebilir? Ama yine de her şeye rağmen merhamet sayesinde İbrahim bu meselenin tamamının kökünden kurtarıldı. Sakladığı şeyi itiraf etti ve onu kesin olarak yargıladı ve ondan kurtuldu. Hareket edilmesi gereken doğru tutum budur. Mayanın her bir parçası ışığa getirilene ve orada ayaklar altında ezilene kadar gerçek bereket ve güç mevcut olamaz. Tanrının sabrı tükenmeyen bir sabırdır. Ve Tanrı bekleyebilir. Bize sabır ile tahammül edebilir. Ama maya bilindiği ve yargılanmadan kaldığı sürece Tanrı bir canı asla bereket ve gücün görüneceği noktaya getirmez. Avimelek ve İbrahim hakkında bunları söyledikten sonra şimdi de İbrahim’in ahlak saygınlığını Tanrının bakış açısından inceleyelim.

Tanrı halkının tarihine bir bütün ya da bireyler olarak baktığımız zaman bu halkın Tanrının bakış açısından ve dünyanın bakış açısından nasıl oldukları arasındaki farklılığı gördüğümüz zaman genellikle hayretler içinde kalırız. Tanrı, halkını Mesih’te görür. Ve halkına Mesih aracılığı ile bakar. Ve yine bu nedenle onları “lekesiz, hatasız ya da kusursuz görür.” Tanrı halkı Tanrının önünde Mesih’in olduğu gibidir. Mesih’teki konumları ile ilgili olarak sonsuza kadar yetkin ya da mükemmel kılınmışlardır. “Tanrı halkı benlikte değil, ruhtadır.”

Ama kendi içlerinde zayıf, güçsüz, kusurlu, sendeleyen ve değişken yaratıklardır. Ve bu yüzden gerçek hakkında bilgisi olmayan dünya onların tanrısal ve insani değerleri arasındaki farkı çok büyük olarak görür.

Ama yine de Tanrının yetkisi halkının güzelliğini, saygınlığını ve mükemmelliğini ortaya koymaktır; çünkü tüm bu güzel şeyleri Mesih’te onlara ihsan eden Tanrıdır. Tanrı halkı yalnızca üzerine bu güzelliği koyan Tanrı olduğu için güzeldir. Ve bu nedenle bu güzelliğin ne olduğunu beyan etmek Tanrıya düşer. Ve tanrı gerçekten bunu Kendisine yakışan değerde bir davranış ile beyan eder; düşman yaralamak, lanetlemek ya da suçlamak için geldiği zaman Tanrı her zaman halkını bereketler. Balak İbrahim’in soyunu lanetlemek istediği zaman Yehova şöyle demiş idi: “Ne Yakup’ta ne de İsrail’de suç görmüyorum; Ey Yakup soyu, çadırların ne güzel1 Ey İsrail, konutların ne güzel!” Ve yine şeytan Yeşu’ya direnmek için ortaya çıktığı zaman: ”Seni Rab azarlasın şeytan!” Böylece Tanrı Kendisini halkının ve halkını suçlayacak olan her dilin arasına koyar; suçlamaya halkının kendi içinde ne olduğuna dair bir referans aracılığı ile ya da halkının bu dünyanın insanlarının gözleri önünde ne olduğuna dair bir yanıt ile karşılık vermez. Verdiği yanıt O’nun Kendisinin halkını nasıl bir konuma yerleştirdiği hakkındadır.

Böylece İbrahim’in olayında İbrahim Gerar kralı Avimelek’in görüşüne göre kendisini alçaltmış olabilir ve Avimelek İbrahim’i azarlamış olabilir ama mesele Tanrının olay ile ilgilenmek için gelmesi olduğu zaman Tanrı Avimelek’e şu sözleri söyler: “Şimdi kadını kocasına geri ver. Çünkü o bir peygamberdir, senin için dua eder ve ölmezsin. Ama eğer kadını geri vermez isen sen de sana ait olan herkes de ölecek, bilesin.” Yaratılış 20:7. Evet, “Yüreğinin tüm saygınlığı ve ellerinin tüm masumiyeti” ile Gerar kralı “ölü bir adam” idi ve ayrıca kendisinin ve ev halkının sağlığının yenilenmesi için hata yapan ve değişken davranan bir yabancının dualarına muhtaç kalmak zorunda idi. İşte Tanrı böyle davranır: çocuğunun yürüdüğü yolların temelinde çocuğu ile gizli bir mücadelesi olabilir, ama düşman doğrudan çocuğuna karşı bir tuzak kurar ise Yehova her zaman çocuğunun davasını savunur ve onun yanında yer alır. “Benim mesh ettiklerime dokunmayın ve peygamberlerime zarar vermeyin.” “Sana dokunan benim gözbebeğime dokunmuş olur.” “İmanlıyı aklayan Tanrıdır; onu kim suçlayabilir?” Düşmanın hiç bir oku, kan ile satın alınmış sürüsünün en zayıf bir kuzusuna bile Rabbin kalkanının arkasında saklandığı için nüfuz edemez. Tanrı, halkını kanatları altında saklar, onların ayaklarını çağların kayasının üzerine koyar, başlarını çevrelerindeki düşmanlarının üzerinde yukarı kaldırır ve yüreklerini kurtuluşunun sonsuza kadar kalıcı sevinci ile doldurur.

O’nun yüce adı sonsuza kadar övülsün!

Yaratılış 22

İbrahim şimdi yüreğinin daha ciddi bir denemeye tabi tutulması için ahlak açısından daha uygun bir konumdadır. Uzun zamandır yüreğinde gizli tuttuğu şey, Yaratılış 20.bölümde yüreğinden alınmıştır – köle kadın ve oğlu Yaratılış 21.bölümde evden dışarı gönderilmişlerdir. İbrahim şimdi bir canın yerleştirilebileceği en onurlu konumda bulunmaktadır ve Tanrı İbrahim’i Kendi eli ile bu denemeye yerleştirmiştir. Denemelerin çeşitli türleri mevcuttur – şeytanın elinden gelen deneme; çevremizi kuşatan koşulların biz koyduğu deneme; ama denemenin en yüce karakteri doğrudan Tanrının elinden gelen denemedir, bu deneme Tanrının, sevgili çocuğunu imanının gerçekliğini deneme amacı ile fırına koyduğu zaman gerçekleşir. Tanrı şunu yapacaktır: Tanrının gerçekliğe sahip olması gerekir. “Rab, Rab”, ya da “Peki Efendim, giderim” sözleri yeterli olmayacaktır. Yüreğin en dip noktasına kadar denenmesi gerekir, öyle ki iki yüzlülük ya da sahte ikrar ile ilgili hiçbir şeyin yürekte kalmasına izin verilmesin. “Oğlum, Bana yüreğini ver.” Tanrı şöyle demez: “ Bana aklını, ya da zihnini ya da yeteneklerini, ya da dilini ya da paranı ver” demez; ama “Bana yüreğini ver” der. Ve bizim bu lütufkar buyruğa verdiğimiz karşılığın içten olup olmadığını kanıtlamak için Elini yüreklerimizin çok yakınındaki bir şeyin üzerine koyacaktır. Bu nedenle İbrahim’e şu sözleri söyler: “İshak’ı, sevdiğin biricik oğlunu al ve Moriya bölgesine git. Orada sana göstereceğim bir dağda oğlunu yakmalık sunu olarak sun.” Yaratılış 22:2. Bu talep İbrahim’in yüreğinin ta içine işleyen bir taleptir. İbrahim adeta maden eriten kızgın bir kabın içine konulmaktadır. Tanrı, “iç kısımlarda gerçeği görmek ister.” Dudaklarda ya da düşüncelerde pek çok gerçek mevcut olabilir, ama Tanrı yürekteki gerçeği talep eder. Yüreklerimizdeki sevgi ile ilgili sıradan kanıtlar Tanrıyı tatmin etmeyecektir. Kendisi de sevgisi hakkında sıradan bir kanıt vermek ile yetinmemiştir. Tanrı Kendi Oğlunu verdi ve biz günahlarımız ve suçlarımız içinde ölü iken bile bizi bu kadar çok seven O’na sevgimiz ile ilgili çok çarpıcı kanıtlar vermeyi hedeflememiz gerekir.

Ama yine de her şeye rağmen Tanrı yüreklerimizi denediği zaman üzerimize belirgin bir onur ihsan ettiğini görmek iyidir. Hiç bir yerde Rabbin Lut’u ayarttığını asla okumadık. Hayır, Lut’u asla Tanrı ayartmadı, onu ayartan Sodom idi. Lut hiç bir zaman Yehova’nın eli tarafından denenecek yücelikte bir yeterliliğe sahip olmadı. Lut’un yüreği ve Rab arasında büyük bir uzaklık olduğu gereğinden fazla görünüyor idi. Bu yüzden Lut’un yüreğindekileri yüzeye çıkartmak için kızgın bir fırına gerek yok idi. Sodom İbrahim’i ayartmak için bir nedene sahip değil idi. Bu konuyu 14.bölümde İbrahim Sodom kralı ile görüştüğü zaman görmüş ve anlamış idik. Tanrı, İbrahim’in Kendisini Sodom’dan daha fazla sevdiğini biliyor idi. Ama Tanrı İbrahim’in Kendisini herhangi birinden ya da herhangi bir şeyden çok daha fazla sevdiğini görünür hale getirmek için şimdi elini İbrahim’e en yakın olan ve İbrahim’in en çok sevdiği birinin üzerine koyacak idi. “İshak’ı, sevdiğin, biricik tek oğlunu al ve yakmalık sunu olarak sun.” Evet, vaat çocuğu olan İshak; İshak, uzun zaman ertelenmiş umudun objesi, anne ve baba sevgisinin objesi ve yeryüzündeki tüm ulusların, aracılığı ile bereket alacakları İshak! İşte bu İshak’ın yakmalık sunu olarak sunulması talep ediliyor idi. Bu talep, hiç kuşkusuz imanın denemeye konması için idi; öyle ki, iman ateş ile denenerek altından daha değerli olarak ortaya çıksın. Ateş ile denenmesine rağmen iman övgü, onur ve yücelik kazandıracak idi. Eğer İbrahim tüm canı ile Rabbe bağlı olmamış olsa idi böylesine ağır bir buyruğa hiç tereddüt etmeden itaat ederek asla boyun eğemez idi. Ama İbrahim’in yüreğinin kalıcı ve diri desteği Tanrının Kendisi idi. Be bu yüzden İbrahim Tanrı için her şeyden vazgeçmeye hazırlıklı idi.

Tüm kaynaklarını Tanrıda bulmuş olan bir can tüm yaratık akıntılarından tereddüt etmeden vazgeçebilir. Yaratıktan vazgeçebiliriz ya da deneysel olarak ona bağımlı hale gelebiliriz ama tek Kaynak Yaratan’dır ve başka kaynak yoktur. Görünen şeylerden bir başka şekilde vazgeçmeye girişmek var olan en ürünsüz en boş gayrettir; iman enerjisi görünmeyene güvenir. Her şeyimi tanrıda buluncaya kadar İshak’tan vazgeçmem mümkün değildir. İman aracılığı ile “Tanrı sığınağımız ve gücümüzdür, sıkıntıda hep yardıma hazırdır” sözlerini söylemek için güçlendirildiğimiz zaman, işte ancak o zaman “Bu yüzden korkmayız yeryüzü alt üst olsa, dağlar denizlerin bağrına devrilse” sözlerini de aynı anda söyleyebiliriz. Mezmur 46:1,2.

“Ve İbrahim sabah erkenden kalktı, eşeğine palan vurdu.” Burada hazır bir itaat görüyoruz. “acele ettim ve buyruklarını yerine getirmekte gecikmedim.” İman asla koşullara bakmak için ya da sonuçlar üzerinde düşünmek için durmaz.; iman yalnızca tanrıya bakar ve kendisini şöyle ifade eder: “ama beni daha annemin rahminde iken seçip lütfu ile çağıran Tanrı uluslara müjdelemem için Oğlunu bana göstermeye razı olunca hemen insanlara – ete ve kana – danışmadım.” Galatyalılar 1:15,16. Ete ve kana danıştığımız an tanıklığımız ve hizmetimiz lekelenir, çünkü et ve kan asla itaat edemez. Sabah erkenden kalkmamız ve lütuf aracılığı ile tanrısal buyruğu yerine getirmemiz gerekir. Böylece biz bereketlenmiş oluruz ve Tanrı da yücelmiş olur. Eylemimizin temeli olarak Tanrının Kendi sözüne sahip olmak eylemimize her zaman güç ve denge sağlayacaktır. Eğer yalnızca ani duygular ile hareket eder isek ani duygu yatıştığı zaman aynı anda eylem de duracaktır.

Dengeli ve sürekli bir eylem yönü için iki şeye ihtiyaç vardır; eylemin gücü olarak Kutsal Ruh ve eyleme uygun yönü vermek için Tanrının sözü. Bu konuyu açıklar iken daha basit bir örnek kullanalım: bir tren yolu üzerinde buhar (dizel/elektrik) bulmamız gerekir, aksi takdirde demir raylar iş göremezler. Birincisi, aracılığı ile hareket ettiğimiz güçtür ve ikincisi ise yöndür. Tren raylarının buhar olmadan pek işe yaramayacaklarını eklememize gerek yok. Şimdi İbrahim bu olayda her ikisi ile de bereketlenmiş idi, hem Kutsal Ruh hem de Tanrının sözü ile! İbrahim tanrı tarafından verilmiş olan eylemin gücüne sahip idi ve aynı zamanda Tanrı tarafından verilmiş olan harekete geçme buyruğuna da sahip idi. İbrahim’in adanmışlığı çok sağlam bir karakteri ortaya koymaktadır ve bunun önemi çok büyüktür. Genellikle adanmışlık gibi görünen çok şey görürüz; ama aslında bunlar Tanrı sözünün güçlü eylemi altına getirilmemiş olan bir isteğin boş eylemleridirler. Görünürde böyle olan tüm adanmışlık değersizdir ve bu eylemin harekete geçtiği ruh çok büyük bir hız ile sönüp gidecektir. Şu ilke ile hareket edebiliriz; adanmışlık ne zaman tanrısal olarak atanmış olan sınırların ötesine geçer ise o zaman o adanmışlıktan kuşku duymak gerekir. Eğer tanrısal sınırlar içinde değil ise kusurlu ve hatalıdır. İtiraf etmem gerekir ki, Tanrının Ruhunun çok sıra dışı işleri ve yolları mevcuttur. Tanrı bunlar aracılığı ile Kendi egemenliğini ortaya koyar ve sıradan sınırların üstüne yükselir. Ama böyle durumlarda tanrısal eylemin kanıtı her ruhsal zihni ikna etmek için yeterince güçlü olacaktır. Ve hiç bir şekilde gerçek adanmışlığın ilkesinin doğruluğu ile birbirlerine karışmazlar ve ancak tanrısal ilke tarafından yönetilirler. Bir oğul kurban etmek çok sıra dışı bir adanmışlık eylemi gibi görünebilir ama hatırlanması gereken bir şey vardır ve o da şudur: bu eyleme Tanrının gözündeki tüm değerini veririz, çünkü temeli Tanrının buyruğundaki gerçektir.

Sonra gerçek adanmışlık ile bağlantılı olan bir başka şeye daha sahibizdir. Ve bu şey, evlatlık ruhudur. “Ben ve oğlum tapınmak için oraya gidip döneceğiz.” Gerçekten adanmış hizmetkar gözlerini hizmetine değil ama hizmetinden daha büyük olan Efendisi’nin üzerinde tutacaktır ve bu onda bir tapınma ruhu uyandıracaktır. Eğer et ve kana göre efendimi sever isem onun ayakkabılarını mı temizliyorum yoksa arabasını mı sürüyorum gibi konular beni rahatsız etmeyecektir. Ama eğer ben ondan çok kendimi düşünüyor isem o aman bir ayakkabı temizleyicisi değil bir araba şoförü olmayı tercih edeceğimdir. Aynı durum tam olarak göksel Efendi’ye hizmet konumunda da geçerlidir: eğer yalnızca O’nu düşünür isem kiliseler kurmak da çadır dikmek de benim için aynı şey olacaktır. Aynı durumu meleklerin hizmetinde de görebiliriz. Bir melek bir orduyu bozguna uğratmak için gönderilebilir ya da kurtuluşun bir mirasçısına hizmet etmek için yollanabilir; bu melek için fark etmez. Çünkü meleğin görüşünü tamamen dolduran yalnızca Efendi’dir. Biri şu ifade de bulunmuştur: “Eğer gökyüzünden iki melek dünyaya gönderilmiş olsa idi ve meleklerden birinin görevi bir imparatorluğu yönetmek, diğerinin ise sokakları süpürmek olsa idi melekler görevlerinin saygınlıkları konusunda tartışmazlar idi.” Bu ifade çok doğru bir ifadedir ve aynı davranışın bizler için de geçerli olması gerekir. Hizmetkarın her zaman tapınan ile bir olması gerekir. Ve ellerimizin işleri ruhlarımızın hoş kokulu solukları ile kokmalıdır. Başka bir deyiş ile şu hatırda kalacak olan sözlerin ruhu ile görevimizi yerine getirmemiz gerekir. “Tapınmak için oğlum ile birlikte oraya gidip döneceğiz.” Yaratılış 22:5. Böyle bir ruh bizi yalnızca mekanik bir hizmet yapmaktan etkin bir şekilde koruyacaktır; görevimizi mekanik hale getirmeye çok eğilimliyizdir. Sırf bir şeyler yapmak adına bir şeyler yapmak ve Efendimiz ile ilgilenmek yerine işimiz ile meşgul olmak gibi huylara sahibizdir. Her şeyin Tanrıya olan sade imanımızdan ve O’nun sözüne olan itaatimizden kaynaklanması gerekir.

“İbrahim sınandığı zaman iman ile İshak’ı kurban olarak sundu. Vaatleri almış olan İbrahim biricik oğlunu kurban etmek üzere idi.” İbraniler 11: 17. Tanrıdaki işlerimize başlayabilmemiz, devam edebilmemiz ve sona erdirebilmemiz ancak iman aracılığı ile yürümemiz sayesinde mümkün olur. İbrahim oğlunu kurban olarak sunmak için yalnızca yola çıkmak ile kalmadı ama yola devam da etti ve Tanrının gitmesi için belirlemiş olduğu noktaya ulaştı. “Ve İbrahim yakmalık sunu için yardığı odunları oğlu İshak’a yükledi. Ateşi ve bıçağı kendisi aldı. Ve birlikte gittiler.” Yaratılış 22:6. Ve daha sonraki ayette şu sözleri okuruz: “Tanrının kendisine belirttiği yere varınca İbrahim bir sunak yaptı ve üzerine odun dizdi. Oğlu İshak’ı bağlayıp sunaktaki odunların üzerine yatırdı. Onu boğazlamak için uzanıp bıçağı aldı.” Yaratılış 22:9,10. Bu, gerçek bir görev idi. En yüksek aşamada bir “iman eylemi ve bir sevgi işi.” Ağızdan çıkan söz yürekten uzak değil idi; bu sahte ya da taklit bir eylem değil idi. “Olur, giderim efendim” deyip de sonra gitmeyen birinin işi değil idi. Yapılanların hepsi derin bir gerçeklik içeriyor idi; İman her zaman üretmekten zevk duyar ve Tanrı bu imanı kabul etmekten hoşnut olur. Hiç bir talep mevcut değil iken bir adanmışlık gösterisinde bulunmak kolaydır. Ya da şu tür sözler söylemek kolaydır: “Onların hepsi senden dolayı gücenseler bile ben asla senden dolayı gücenmeyeceğim. ….. Senin uğruna ölmem gerekse bile ben yine de seni inkar etmeyeceğim.” Ama önemli olan, deneme esnasında ayakta kalmaktır. Petrus denemeye tabi tutulduğu zaman tamamen çöktü. İman asla ne yapacağından söz etmez, ama Rabbin gücü ile ne yapabileceğinden söz eder. Boş taklitler yapan bir ruh kadar değersiz başka hiç bir şey olamaz. Böyle bir ruh dayandığı temel kadar değersizdir. Ama iman, “denendiği zaman” eyleme geçer. Ve o zamana kadar iman görünmez ve sessiz bir şekilde kalmaya razıdır.

Şimdi Tanrının imanın bu kutsal eylemleri aracılığı ile yüceltildiğini söylemeye gerek yoktur. İman, kutsal eylemlerin her zamanki objesidir. Çünkü bu eylemlerin ortaya çıktıkları kaynak imanın kendisidir. İbrahim’in tüm yaşam öyküsünde Tanrıyı en çok yücelttiği olay Moriya dağında gerçekleşen olaydır. İbrahim sahip olduğu tüm taze kaynakları Tanrıda bulmuş olduğuna dair gerçeğe tanıklık etmek için Moriya dağında güçlendirildi. İbrahim bu taze kaynakların Tanrıda olduklarını İshak’ın doğumundan önce değil İshak’ın doğumundan sonra anlamış idi. Bu çok dokunaklı bir noktadır. Tanrının bereketlerinde dinlenmek bir şeydir, Tanrının Kendisinde dinlenmek ise başka bir şeydir. Bereketin aktığı kanala gözlerimin önünde sahip olduğum zaman Tanrıya güvenmek bir şeydir ve bu kanal tamamen durdurulduğu zaman O’na güvenmek başka bir şeydir. İbrahim’in imanının üstünlüğünü kanıtlayan şey bu idi. İbrahim, Tanrıya yalnızca İshak sağlık ve neşe içinde gözlerinin önünde durduğu zaman sayılamayacak kadar çok bir soy için güvenmek ile kalmadı; İshak sunak üzerinde dumanlar çıkaran bir kurban olarak yatsa idi, İbrahim Tanrıya yine tam olarak güvenecek idi. Bu iman Tanrıya güvenmenin çok yüksek bir düzeyi idi; bu, değeri asla azalmayan bir güven idi. Bu güven kısmen Yaratan’a kısmen yaratığa dayanan bir güven değil idi. Hayır, bu güven tek sarsılmaz temele, Tanrının Kendisine dayanıyor idi. İbrahim, Tanrının gücünü hesaba kattı. Ve asla İshak’ın gücü olduğunu düşünmedi. Tanrısız, tek başına İshak hiç bir şey idi; İshaksız Tanrı ise tek başına her şey idi. Bu ilke nihai önem taşıyan bir ilkedir ve yüreği en derinden deneyen bir testtir. Benim için, tüm bereketlerimin görünen kanalının kuruduğunu görmek fark eder mi? Ben, kaynağın başında ona yeterince yakın olarak tapınan bir ruh ile tüm yaratık akıntılarının kuruduğunu görerek durabiliyor muyum? Bunun çok derin araştıran bir soru olduğunu hissediyorum. “Elimi uzatmak ve uzun yıllar doğmasını beklediğim biricik oğlumu boğazlamak için bıçağı almak!” Bunu kimse yapamaz; İbrahim bunu yapmak için güçlendirildi çünkü gözleri yalnızca diriliş Tanrısını görüyor idi. “İbrahim, tanrının ölüleri bile diriltebileceğini düşündü; nitekim İshak’ı simgesel şekilde ölümden geri aldı.” İbraniler 11: 19.

Tek bir sözcük ile açıklayacak olur isek İbrahim’in işi Tanrı ile idi ve bu oldukça yeterli idi. İbrahim darbeyi vurmak için sıkıntı duymadı. İbrahim gerçekten nihai sınırlara gitmiş idi. Tanrı onun devam edip acı çekme çizgisinin ötesine geçmesine izin vermedi. Kutlu Olan Kendi yüreğinden esirgemediği acıyı İbrahim’in baba yüreğinden esirgedi. Rab bize vurmamak için Kendi Oğlu’na vurdu. Adına övgüler olsun, yüce Rab nihai sınırların ötesine geçti, çünkü “Biricik Oğlu’nu bizden esirgemedi ve uğrumuza O’nu feda etti.” “Rab O’nun ezilmesini uygun gördü, acı çekmesini istedi.” Baba, Golgota tepesinde biricik Oğlu’nu sunduğu zaman göklerden hiç bir ses gelmedi. Hayır! Bu kurban mükemmel olarak yerine getirilen bir kurban idi ve bu Kurban sayesinde bizim sonsuza kadar kalıcı esenliğimiz mühürlendi.

Ama yine de her şeye rağmen İbrahim’in adanmışlığı tam olarak kanıtlandı ve tam olarak kabul edildi. “Şimdi Tanrıdan korktuğunu – Tanrıya tapındığını – anladım. Biricik oğlunu benden esirgemedin.” Yaratılış 22: 12. “Şimdi anladım” sözcüklerine dikkat edin. Daha önce bu hiç bir zaman kanıtlanmamış idi. Hiç kuşkusuz orada idi ve eğer orada ise o zaman Tanrı da bunu zaten biliyor idi, ama burada önemli değere sahip olan nokta şudur: Tanrı bunun Moriya dağındaki sunakta kanıtlanmasından hoşnut oldu; iman her zaman eylem ve Tanrı korkusu da (Tanrıya tapınma)bu eylemden akan ürünler aracılığı ile kanıtlanır. “Atamız İbrahim oğlu İshak’ı sunağın üzerinde Tanrıya adama eylemi ile aklanmadı mı?” Yakup 2:21. Onun imanını sorgulamaya çağırmayı kim düşünebilir idi? Bu olaydan İbrahim’i çıkartacak olur isek o zaman İbrahim Moriya dağındaki bir katilden ve bir çılgından farksız hale gelecektir. İmanı devreye koyalım; o zaman İbrahim adanmış ve tapınan bir imanlı olarak görülecektir. Tanrıdan korkan, O’na tapınan, aklanmış bir kişi. Ama imanın kanıtlanması gerekir. “Kardeşlerim, bir kimse iyi eylemleri yok iken imanı olduğunu söyler ise, bu neye yarar?” Yakup 2:14. Güçsüz ve yararsız bir ikrar ile ne Tanrı ne de insan tatmin olabilir mi? Kesinlikle tatmin olmaz. Tanrı gerçekliği arar ve onu gördüğü yerde onurlandırır. Ve insan ise kendisini eylemler aracılığı ile gösteren bir imanın gerçekliğini anlar. Bizler din ikrarı tarafından kuşatılmış durumdayız. İman sözcüğü herkesin ağzındadır ama imanın kendisi kıymetli bir mücevher taşı gibi enderdir – böyle bir iman kişiye onu hali hazırdaki koşulların kıyısından dışarı itme ve dalgalar ve rüzgarlar ile karşılaşma ve yalnızca onlar ile karşılaşma değil, aynı zamanda onlara dayanma gücü verecektir – Efendi’nin yastığın üzerinde uyuyor gibi görünmesine rağmen!

Ve şimdi burada aklanma konusu ile ilgili olarak Yakup ve Pavlus arasındaki güzel uyuma dikkat çekmek isterim. Kutsal yazıların esin ile yazıldığına dair önemli gerçeği kabul etmiş zeki ve ruhsal okuyucu bu konunun Pavlus ya da Yakup ile ilgili değil ama Kutsal Ruh ile ilgili olduğunu çok iyi bilir. Kutsal Ruh bu onurlu insanlardan her birini düşüncelerini yazacak birer kalem olarak lütufkar bir şekilde kullanmıştır. Ben de düşüncelerimi yazmak için iki değişik türde kalem kullanabilirim ve her iki durumda da iki kalem arasında bir farklılık olması üzerinde durulacak bir konu değildir, çünkü yazar iki tane değil, tektir. Bu yüzden bu iki tanrısal esin ile yazan kullanan kişilerin aynı konuda farklı şeyler yazmaları iki göksel bedenin tanrısal bir şekilde belirlenmiş olan yörüngelerinde çarpışmaları kadar imkansızdır.

Ama normal bir beklenti olarak bu iki elçi arasında tam ve mükemmel bir uyum bulunduğu bir gerçektir. Sözü edilen aklanma konusunda biri diğerinin tamamlayıcısıdır. Pavlus bize içsel ilkeyi verir, Yakup ise bu içsel ilkenin dışsal gelişmesini vermektedir. Pavlus saklı olan yaşamı, Yakup ise görünen yaşamı bildirir. Pavlus insana Tanrı ile ilişkili olarak bakar ve Yakup ise insana insan ile ilişkili olarak bakar. Ve şimdi biz her ikisini de isteriz: içsel olan dışsal olan olmadan yapamaz ve dışsal olan içsel olan olmaksızın değersiz ve güçsüz olacaktır. İbrahim Tanrıya iman ettiği zaman aklandı ve İbrahim oğlu İshak’ı sunduğu zaman aklandı. İlk olayda İbrahim’in gizli duruşuna sahibiz ve ikinci olayda ise gök ve yer tarafından bilinen duruşunu görmekteyiz. Bu ayırımı anlamak yararlıdır. İbrahim Tanrıya iman ettiği zaman gökten ses gelmedi, ama Tanrının görüşüne göre İbrahim orada idi ve sonra bu ona doğruluk sayıldı, ama İbrahim sunak üzerinde oğlunu sunduğu zaman Tanrı şu sözleri söyleyebildi: “Şimdi biliyorum.” Ve tüm dünya İbrahim’in aklanmış bir kişi olduğu gerçeği ile ilgili güçlü ve kesin kanıta sahip oldu. Bu, her zaman böyle olacaktır. İçsel ilke nerede ise dışsal eylem de orada olacaktır. Ama dışsal ilkenin tüm değeri içsel değer ile olan bağlantısından kaynaklanır.

Bir an için İbrahim’in eylemini Yakup tarafından ortaya konan eylemden ayırın ve İbrahim’in imanını Pavlus tarafından ortaya konandan bağımsız kılın ve o zaman iman hangi aklanma eylemine sahip olacaktır? Hiç birine. Tüm değeri, tüm yeterliliği ve tüm erdemi o imanın dışsal görünüşü olduğu gerçeğinden kaynaklanır. Tanrının önünde doğru sayılması zaten bu yüzdendir. Pavlus ve Yakup arasındaki bu hayran kalınacak uyumdan ya da daha doğrusu Kutsal Ruhun sesi – bu sesi çıkartan Pavlus ya da Yakup olabilir, önemli değil - hakkındaki bu güzel uyumdan söz etmeye burada son veriyoruz.

Şimdi bölümümüze geri dönelim. İbrahim’in canının imanının denenmesi aracılığı ile Tanrının karakteri ile ilgili yeni bir keşfe yönlendirilmesinin ne kadar ilginç olduğuna işaret etmek isteriz. Tanrının elinden gelen denemelere tahammül etmek için güçlendirildiğimiz zaman O’nun karakteri ile ilgili bazı yeni deneyimlere yönlendirileceğimiz kesindir. Ve bu gerçek bize denemenin ne kadar değerli olduğunu bildirir. Eğer İbrahim oğlunu boğazlamak için bıçağı almak üzere elini uzatmamış olsa idi burada Yahve yire olarak adlandırdığı Tanrının bu adının zenginliğini ve derinliğini asla bilmeyecek idi. Tanrının ne olduğunu gerçekten yalnızca denenmeye konduğumuz zaman keşfederiz. Denenmeler olmadan yalnızca teoristler olabiliriz ve Tanrı böyle olmamızı istemez. O bizim O’nun Kendisindeki diri derinliklere girmemizi ister – O’nun ile kişisel paydaşlıktan kaynaklanan tanrısal gerçeklikler. İbrahim o gün Moriya bölgesine doğru gider iken her adım atışında kim bilir nasıl farklı duygular ve düşünceler içinde idi! Ve yine aynı şekilde Moriya’dan Beer  Şeva’ya ya da Rabbin dağından ant kuyusuna doğru döner iken duygu ve düşünceleri ne kadar farklı idi! Tanrı ile ilgili düşünceleri ne kadar farklı idi! Ve oğlu İshak hakkındaki düşünceleri ne kadar farklı idi! Aslında her konudaki düşünceleri ne kadar farklı olmalı idi! Gerçekten de “denenmeye dayanan kişiye ne mutlu!” diyebiliriz. Denenme Rabbin Kendisi tarafından kişinin üzerine konan bir onurdur. Ve böyle bir deneyimin verdiği derin ruhsal bereketin takdir edilmesi zordur! Mezmur 107 de yer alan sözcükleri kullanacak olur isek insanlar çözüm yolu bulamayıp tamamen çaresiz kaldıkları yere getirildikleri zaman Tanrının ne olduğunu keşfettikleri zamandır. Ah, lütuf denenmelere tahammül için güç versin, Tanrının ustalığı ortaya çıkabilsin ve Adı bizde yüceltilsin.

Bu bölüm ile ilgili düşüncelerime son vermeden önce dikkatinizi çekmek istediğim bir nokta daha var ve o da şudur: yapmak için hazır olduğunu tam olarak göstermiş olduğu eylem için Tanrı itimadı İbrahim’e verir. “Rab diyor ki, ‘Kendi üzerime ant içiyorum. Bunu yaptığın için biricik oğlunu esirgemediğin için seni fazlası ile kutsayacağım; soyunu göklerin yıldızları ve kıyıların kumu kadar çoğaltacağım. Soyun düşmanlarının kentlerini mülk edinecek. Soyunun aracılığı ile yeryüzündeki tüm uluslar kutsanacak. Çünkü sözümü dinledin.” Yaratılış 22:16-18. Bu sözler İbraniler kitabının 11.bölümünde ve aynı zamanda Yakup kitabının 2.bölümünde önümüze konulduğu gibi Ruhun İbrahim ile ilgili sözü ile güzel bir birlik içindedir. Ayetlerin her ikisinde de İbrahim’e oğlu İshak’ı sunak üzerinde sunmuş olarak bakılır. Bu konunun tamamında işlenen büyük ilke şudur: İbrahim Tanrının eli tarafından konduğu denenmeye hazır olduğunu kanıtladı ve ayrıca onu aklanmış kişi konumuna getiren de bu aynı ilke idi. İman, tam anlamı ile O’nun yeterliliğidir. Ve bu yüzden her şeyi bir kenara atabilir. Bu yüzden İbrahim şu sözlerin değerini tam olarak takdir edebildi: “Kendi üzerime ant içiyorum.” Evet, bu harika sözcükler, “kendi üzerime” sözcükleri iman adamı için her şey anlamına geliyor idi. Çünkü Tanrı İbrahim’e söz verdiği zaman ant içebileceği daha yüce biri olmadığı için Kendi üzerine ant içmiş idi. Çünkü insanlar kendilerinden daha yüce bir şey üzerine ant içerler ve onaylanması gereken bir ant onlar için tüm mücadelenin sonu anlamına gelir. Tanrı Kendi üzerine bir ant içerek şunu onayladı: Tanrı, amacının değişmezliğini mirasçılarına göstermek için çok istekli idi. Diri Tanrının sözü ve andı insan isteğinin tüm mücadelelerine ve işlerine bir son vermelidir. Ve bu fırtınalı dünyanın tüm fırlatmaları ve kargaşasının ortasında can için hareket ettirilemez bir gemi demiri oluşturmalıdır.

Şimdi sürekli olarak kendimizi yargılamamız gerekir, çünkü Tanrının vaadi yüreklerimizde çok küçük bir güce sahiptir. Tanrının vaadi gerçektir ve biz bu vaade inandığımızı ikrar ederiz, ama ah! Bu ikrarımız olması gerektiği kadar derin, kalıcı ve etkileyici bir gerçeklik değildir. Tanrının vaadinden o “güçlü teselliyi” çekip alamayız. İman gücü, Tanrı vaadi açısından İshak’’ımızı boğazlamak için ne kadar az hazırız! Tanrıya feryadımız şu olmalıdır: bize O’ndaki imanın bir yaşamının kutlu gerçekliğini anlayabilmemiz için daha derin bir anlayış ihsan etmek üzere lütufkar davranmaktan hoşnut kalsın, öyle ki Yuhanna’nın şu sözünün değerini daha iyi kavrayabilelim: “Dünyaya karşı bize zafer kazandıran imanımızdır.” Dünyayı yalnızca iman aracılığı ile yenebiliriz. İmansızlık bizi hali hazırdaki değerlerin altına koyar. Başka bir deyiş ile dünyaya bizim üzerimizde zafer verir. Kutsal Ruhun öğretişi aracılığı ile Tanrının yeterliliğini anlamış olan bir can buradaki değerlerden tamamen bağımsızdır. Sevgili okuyucu, bu gerçeği Tanrıdaki sevincimiz ve esenliğimiz için ve O’nun bizdeki yüceliği için bilelim.

Yaratılış 24

Bu bölümün kendisinden önce gelen iki bölüm ile bağlantısına dikkat etmemizde yarar vardır. Yaratılış 22.bölümde oğul sunulur; Yaratılış 23.bölümde sara bu dünyadan ayrılır ve Yaratılış 24.bölümde hizmetkar, mecazi olarak ölümden diriltilmiş İshak için bir gelin tedarik etmek üzere göreve gönderilir. Bu bağlantı çok çarpıcı bir şekilde kilisenin çağrılışı ile ilgili olayların düzeni ile benzeşmektedir. Bu benzetme tanrısal bir orijin olarak düşünülebileceği gibi aynı zamanda bazı kişilerin zihinlerinde bir soru da uyandırabilir. Ama yine de bu benzetmenin en azından dikkate alınması gerekir.

Yeni Antlaşma’ya döndüğümüz zaman burada gözümüze çarpan büyük olayların ilki Mesih’in reddedilmesi ve ölmesidir. İkinci olay ise İsrail’in et ve kan olarak bir kenara ayrılmasıdır. Ve son olay olarak da gördüğümüz şudur: Kilisenin Kuzu’nun Gelini’nin yüce konumuna ulaşması için çağrılmasıdır.

Şimdi tüm bunlar bu bölümün ve önceki iki bölümün içeriği ile tam olarak uyum halindedir. Bu konudan uygun bir dil ile söz edecek olur isek Kilisenin çağrılması için Mesih’in ölümünün yerine gelmiş olan bir gerçek olması gerekir. “Yeni bir insanın “ geliştirilebilmesi için “orta duvarın parçalara ayrılarak” yıkılması gerekiyor idi. Kilisenin Tanrının yollarında işgal ettiği yeri bilebilmemiz için bu konuyu iyi anlamak önemlidir. Yahudi düzeni var olduğu sürece Yahudi ve diğer uluslar arasındaki ayrılık mevcut ayrılıkların en katısı idi. Ve bu yüzden her ikisinin tek bir insanda birleştirilmesi fikri bir Yahudi için, zihninde yer alamayacak kadar uzak bir fikir idi. “Bir Yahudinin başka ulustan biri ile ilişki kurmasının ve onu ziyaret etmesinin töremize aykırı olduğunu bilirsiniz. Oysa Tanrı bana hiç kimseye bayağı ya da murdar dememem gerektiğini gösterdi.” Elçilerin İşleri 10:28.

Eğer İsrail Tanrının kendisini lütufkar bir şekilde getirmiş olduğu ilişkinin gerçeğine uygun olarak yürümüş olsa idi, özel ayrıcalık ve üstünlük konumlarında devam edecekler idi, ama İsrail bunu yapmadı ve bu yüzden yaşam ve yücelik Rabbini çarmıha gererek suçlarının ölçüsünü tamamladıkları ve Kutsal Ruhun tanıklığını reddettikleri zaman İsrail’e tanıklığın devam ettiği süre içinde Tanrının planlarının gizli tutulduğu dönemde elçi Pavlus’un yeni bir konuya hizmet etmek üzere yükseltildiğini görürüz. “Bu nedenledir ki, ben Pavlus siz uluslar uğruna Mesih İsa’nın tutuklusu oldum. Tanrının bana bağışladığı lütfu size ulaştırmak ile görevlendirildiğimi duymuşsunuzdur. Yukarda kısaca değindiğim gibi Tanrı, sır olan tasarısını bana vahiy yolu ile bildirdi. Bu mektubu okuduğunuz zaman Mesih sırrını nasıl kavradığımı anlayabilirsiniz. Bu sır önceki kuşaklara açıkça bildirilmemiş idi. Şimdi ise Mesih’in kutsal elçilerine ve peygamberlerine (tois hagiois apostolois autou kai prophetais, τοῖς ἁγίοις ἀποστόλοις αὐτοῦ καὶ προφήταις)) Ruh aracılığı ile açıklanmış bulunuyor. Şöyle ki, öteki uluslar da mirasa ortaktır; aynı bedenin üyeleridir ve müjde aracılığı ile Mesih İsa’da vaade ortaktır.” Efesliler 3:1-6. Bu ifade kesin ve nihaidir. Yahudi ve diğer uluslardan oluşan kilisenin sırrı şudur: Kilise tek bir Ruh tarafından bir bedende vaftiz edilmiştir ve göklerdeki görkemli Baş ile birleşmiştir. Bu sır Pavlus’un gününe kadar hiç bir zaman açıklanmamış idi. Elçi bu sır ile ilgili sözlerine şöyle devam eder: “Tanrının etkin gücü ile bana verilen lütuf armağanı uyarınca bu müjdeyi yaymak ile görevlendirildim.” (ayet 7) Yeni Antlaşma’nın elçileri ve peygamberleri bilindiği gibi bu görkemli binanın ilk katı olarak oluşturuldular. “Elçiler ile peygamberlerden oluşan temel üzerine inşa edildiniz. Köşe Taşı Mesih İsa’nın Kendisidir.”(Bakınız Efesliler 2:20) Durum bu olduğu için karşımıza çıkan sonuç şudur: Bu binanın daha önceden başlatılması mümkün değil idi. Eğer bu bina Habil’in günlerinden başlayarak devam etmiş olsa idi o zaman elçi şu sözleri söyleyecek idi:  Eski Antlaşma kutsallarından oluşan temel üzerine inşa edildiniz! Ama elçi bu sözleri söylememiştir ve bu yüzden şu sonuca varıyoruz: Eski Antlaşma kutsallarına atanmış olan konum ne olur ise olsun onların Tanrının amacı dışında varlığı olmayan bir bedene ait olmaları mümkün olamaz idi; Mesih ölünceye ve dirilinceye kadar ve sonunda Kutsal Ruh’un gönderilişi gerçekleşene kadar bu imkansız idi. Eski Antlaşma kutsalları kurtulmuşlar idi; Tanrıya övgüler olsun ki Mesih’in kanı sayesinde kurtulmuşlar ve kilise ile birlikte göksel yüceliğin tadını çıkartmak için belirlenmişler idi. Ama onların zamanından yüzlerce yıl sonra var olacak olan bir bedende bir parça oluşturmaları mümkün değil idi.

Eğer şimdi burada yapabilmem mümkün olsa idi bu çok önemli gerçek ile ilgili daha ayrıntılı bir anlatıma girebilir idim ama şimdi bölümümüzde ilerlemem gerekiyor; bu konuya ilgili bir soruya yanıt vermek için burada kısaca değindim, çünkü Yaratılış 24.bölümün konumu aracılığı ile bu konunun varlığından haberdar ediliyoruz.

Bazı zihinlerde bu konu ile ilgili şöyle bir soru yer alabilir: Kutsal Yazıların bu çok derin ve ilginç kısmına kilisenin Kutsal Ruh tarafından çağrılıp çağrılmadığı açısından bakmamız gerektiği zaman ben kendi adıma bu konuya o görkemli işin bir “örneği” olarak düşünüyorum ve kendimi o zaman daha mutlu hissediyorum. Tanrının Ruhunun sıra dışı uzunluktaki bir bölümü bir aile sözleşmesinin ayrıntıları ile doldurma nedeninin bu sözleşmenin büyük ve önemli bir gerçeğin örneğini teşkil ediyor olmasına bağlıyoruz; aksi takdirde böyle yapmaz idi. “Bizden önce yazılmış olan her şey bizim öğrenmemiz için yazılmıştır.” Bu dikkat çeken güçlü ifadenin üzerinde durmak gerekir. Bu yüzden incelediğimiz bu bölümden öğrenmemiz gereken nedir? Ben, öğrenmemiz gereken şeyin güzel ve yerinde bir örnek ya da kilise ile ilgili büyük sırrın bir ön bilgisi olduğuna inanıyorum. Eski Antlaşma’da bu sır ile ilgili doğrudan bir açıklama yer almadığı için bu konuyu anlamak önemlidir. Doğrudan açıklama olmasa da bu konuya dikkat çekecek bir şekilde olaylar ve koşullar aracılığı ile imada bulunulur, örneğin önümüzdeki bölümde bu konuda imalı bir şekilde ön bilgiler yer almaktadır. Görmüş olduğumuz gibi oğul mecazi bir sunu örneği olarak sunulur ve ölümden geri alınır. Orijinal olarak alışılmışın dışında bir anne ve baba yerine baba tarafından bir elçi oğul için bir gelin tedarik etmek üzere gönderilir.

Şimdi tüm bölümün içeriğini net ve tam bir şekilde anlamak için şu noktalar üzerinde düşünmemiz gerekecektir: “.”Ant”; 2.”Tanıklık”; 3.”Sonuç.” Rebeka’nın çağrılmasının ve yüceltilmesinin temelinin İbrahim ve onun hizmetkarı arasındaki ant olduğunu gözlemlemek hoştur. Rebeka tam olarakTanrının amacı içindeki bir konumda bulunmasına rağmen kendisinin bu konumundan haberi yok idi; aynı şey bir bütün ve her bir parça olarak Tanrının kilisesi için de tam olarak geçerlidir. “Henüz döl yatağında iken gözlerin gördü beni. Bana ayrılan günlerin hiç biri gelmeden hepsi senin kitabına yazılmış idi.” Mezmur 139: 16. “Bizi Mesih’te her ruhsal kutsama ile göksel yerlerde kutsamış olan Rabbimiz İsa Mesih’in Babası tanrıya övgüler olsun. O, Kendi önünde sevgide kutsal ve kusursuz olmamız için dünyanın kuruluşundan önce bizi Mesih’te seçti.” Efesliler 1:3,4. “Çünkü tanrı önceden bildiği kişileri Oğlu’nun benzerliğine dönüştürmek üzere önceden belirledi. Öyle ki, Oğul bir çok kardeş arasında ilk doğan olsun.” Romalılar 8:29,30. Bu kutsal yazıların hepsi şu anda önümüzde olan nokta ile çok güzel bir uyum içindedirler. Çağrı, aklanma ve kilisenin görkemi, tüm bunların hepsi Tanrının sonsuz amacı üzerinde temele sahiptirler – Tanrının sözü ve andı, Oğul’un ölümü, diriltilişi ve yüceltilişi aracılığı ile tasdik edilmiştir. Zaman sınırlarının ötesindeki çok önce bir dönemde Tanrının sonsuz zihnindeki derin düşünceler kilise ile ilgili bu harika planı kurmuştur. Ve bu harika plan hiç bir şekilde Oğul’un yüceliği ile ilgili tanrısal düşünceden ayrılamaz. İbrahim ve hizmetkarı arasındaki andın konusu oğlu ile ilgili bir eş tedarik edilmesi idi. Babanın oğlu için olan arzusu hizmetkarı saygınlığı olan Rebeka’ya yönlendirdi. Bunu görmek insanı mutlu ediyor. Kilisenin güvenliğinin ve bereketinin Mesih ve O’nun yüceliği ile ayrılmaz bir şekilde nasıl bir arada bulunduğunu görmek insana huzur veriyor. “Çünkü erkek kadından değil, kadın erkekten yaratıldı. Erkek kadın için değil, kadın erkek için yaratıldı.” 1.Korintliler 11:8,9. Aynı şey evlilik yemeğindeki güzel benzetme için de geçerlidir. “göklerin Egemenliği oğlu için düğün şöleni hazırlayan bir krala benzer.” Matta 22:2. Oğul, Tanrının tüm düşünce ve tasarılarının en büyük objesidir ve eğer biri bereketlenecek ya da yüceltilecek ya da saygınlık alacak ise bunlar ancak Oğul ile olan bağlantısı aracılığı ile mümkün olabilir. Bu değerler ile ilgili tüm ünvanlar ve hatta yaşamın kendisi günah yüzünden ceza olarak haklarını kaybetmişler idi, ama Mesih günah ile ilgili cezanın tümünü üzerine aldı; Bedeni olan kilise adına her konudaki tüm sorumluluğu üstlendi; kiliseyi temsil etmek için çarmıha çivilendi; kilisenin günahlarını ağaç üzerinde Kendi bedeninde taşıdı ve bu günahların tüm ağırlığı altında aşağı mezara indi. Bu nedenle kilisenin kendisine karşı olan her şey üzerinde olabilecek en tam kurtuluşa sahip olduğu kesindir. Kilise tüm günahlarının orada bırakıldığı Mesih’in mezarından dışarı çıkarak dirildi. Kilisenin sahip olduğu yaşam ölümün öte yanına geçmiş olan bir yaşamdır; var olabilecek her türlü talep karşılanmıştır. Bu yüzden bu yaşam tanrısal doğruluk ile bağlantılıdır ve bunun üzerinde temellenmiştir. Ölümün gücünü tamamen tüketen yaşam, yani kilisenin yaşamı, Mesih’in yaşamıdır. Böylece kilise tanrısal yaşamın tadını çıkartır; tanrısal doğruluğa sonsuza kadar sahiptir ve onu dirilten umut doğruluğun umududur. (diğer ayetlere de bakınız: Yuhanna 3:16; Yuhanna 5:39; Yuhanna 6:27, 40, 47,68; Yuhanna 11:25; Yuhanna 17:2; Romalılar 5:21; Romalılar 6:23; 1.Timoteos 1:16; 1.Yuhanna 2:25; 5:20; Yahuda 21; Efesliler 2:1-6,14,15; Koloseliler 1:12-22; Koloseliler 2:10-15; Romalılar 1:17; Romalılar 3:21-26; Romalılar 4:5,23,25;2.Korintliler 5:21; Galatyalılar 5:5.)

Bu ayetler şu üç noktayı tam olarak bina eden ayetlerdir: Yaşam, doğruluk ve kilisenin umudu; tüm bunların hepsinin kaynağı kilisenin ölümden dirilmiş Olan ile birleşmiş olmasıdır. Mesih’in yüceliği için kilisenin varlığının elzem olduğu konusundaki kanaat kadar kiliseye güvenlik sağlayan başka hiç bir şey yoktur. “Kadın, erkeğin yüceliğidir.” 1.Korintliler 11:7. Ve yine başka bir ayette kilise “her şeyi dolduranın doluluğu” olarak adlandırılır.” Efesliler 1:23. Bu sonuncusu çok dikkat çeken bir ifadedir. “Doluluk” olarak çevrilen sözcük, tamamlık anlamına gelir; bir şeye eklendiği zaman o şeyi tam hale getiren olarak tercüme edilebilir. Böylece Mesih Baş’tır ve kilise Beden’dir ve her ikisi birlikte “yeni bir insan” oluştururlar. Efesliler 2:15. Konuya bu görüş açısından bakıldığı zaman, kilisenin Tanrının sonsuz amaçlarının objesi olması gerektiğine şaşırmamak lazımdır. Kiliseye beden, gelin, yardımcı olarak baktığımız zaman lütuf yardımı ile hissettiğimiz şudur: dünyanın kuruluşundan önce Rebeka İshak için gerekli idi ve bu yüzden gizli tasarının öznesi idi; ama Rebeka yine de yüce yazgısı hakkında bilgiye sahip değil idi. İbrahim’in tüm zihni İshak hakkında düşünceler ile dolu idi. İbrahim uşağına, “Yerin göğün Tanrısı Rabbin adı ile ant içmeni istiyorum. Aralarında yaşadığım Kenanlılardan oğluma kız almayacaksın. Oğlum İshak’a kız almak için benim ülkeme, akrabalarımın yanına gideceksin.” Yaratılış 24:2-4. Burada gördüğümüz gibi en önemli nokta, “Oğlu İshak’a kız alınması” idi. “İnsanın yalnız olması iyi değildir.” Bu ifade, kilise ile ilgili çok derin ve bereketli bir görüşün ortaya çıkmasını sağlar. Tanrının tasarılarına göre gelin(kilise) Mesih için gereklidir. Ve Mesih’in tamamlamış olduğu işteki tanrısal sağlayış kilisenin var olmaya çağrılması için yapılmıştır.

Bu tür bir gerçeğin karakteri ile meşgul olduğumuz zaman, artık Tanrının zavallı günahkarları kurtarıp kurtarmayacağı bir soru olmaktan çıkar. Tanrı aslında “Oğlu için bir evlilik” ister ve kilise belirlenmiş olan bu gelin’dir – gelin Babanın amacının objesi, Oğul’un sevgisinin objesi ve Kutsal Ruhun tanıklığıdır. Gelinin Oğlun tüm saygınlık ve görkemine paydaş olması gerekir, çünkü gelin aynı zamanda Oğul’un sonsuza kadar kalıcı objesi olan tüm o sevgiye de paydaştır. Bu konuda Oğul’un kendi sözlerine kulak verelim: “Bana verdiğin yüceliği onlara verdim. Öyle ki bizim bir olduğumuz gibi bir olsunlar. Ben onlarda, Sen bende olmak üzere tam bir birlik içinde bulunsunlar ki, dünya beni senin gönderdiğini ve beni sevdiğin gibi onları da sevdiğini anlasın.” Yuhanna 17:22,23. Bu ifade, tüm meseleyi net olarak ortaya koyar. Burada alıntısı yapılan bu sözcükler bize yalnızca Mesih’in kilise ile ilgili olarak yüreğindeki düşünceleri bildirirler. Kilisenin Mesih gibi olması gerekir, ama yalnızca bu kadar da değil, çünkü kilise zaten şimdiden Mesih nasıl ise öyledir. Elçi Yuhanna bu konu  ile ilgili olarak bize şunları söyler: “Yargı gününde cesaretimiz olsun diye sevgi böylelikle içimizde yetkin kılınmıştır. Çünkü Mesih nasıl ise biz de bu dünyada öyleyiz.” 1.Yuhanna 4:17. Bu gerçek cana tam bir güvence sağlar. “Yine biliyoruz ki, Tanrının Oğlu gelmiş ve gerçek Olan’ı tanımamız için bize anlama gücü vermiştir. Biz Gerçek Olan’dayız. O’nun Oğlu İsa Mesih’teyiz. O, gerçek Tanrı ve sonsuz yaşamdır.” 1.Yuhanna 5:20. Burada bu konuda belirsizlik ile ilgili hiç bir temel mevcut değildir. Damatta Gelin için her şey güvence altına alınmıştır. İshak’a ait olan her şey Rebeka’ya da ait oldu, çünkü İshak Rebeka’ya ait idi ve aynı şekilde Mesih’e ait olan her şey de Kilise’ye ait oldu. “Bu nedenle hiç kimse insanlar ile övünmesin. Çünkü “her şey sizindir.” Pavlus, Apollos, Kefas, dünya, yaşam ve ölüm, şimdiki ve gelecek zaman “her şey sizindir. Siz Mesihinsiniz, Mesih de Tanrınındır.” 1.Korintliler 3:21-23. “O’nu her şeyin üzerinde Baş olmak için kiliseye verdi.” Efesliler 1:22. Kilise tüm sonsuzluk boyunca O’nun sevinci olacaktır; O’nun kilisenin üzerine boca ettiği lütuf ile kilise O’nun tüm yüceliği ve güzelliği içinde görünecektir. Melekler ve herkes kiliseye Tanrının Mesih’teki bilgeliğinin, gücünün ve lütfunun harika bir görüntüsü olarak bakacaktır.

Ama şimdi ikinci nokta olan “tanıklık” konusunu gözden geçireceğiz. “adam, ‘Ben İbrahim’in uşağıyım.’ dedi. Rab efendimi alabildiğine kutsadı. Onu zengin etti. Ona davar, sığır, altın, gümüş, erkek ve kadın köleler, develer ve eşekler verdi. Karısı Sara ileri yaşta efendime bir oğul doğurdu. Efendim sahip olduğu her şeyi oğluna verdi.” Yaratılış 24:34-36. İbrahim’in uşağı babayı ve oğulu anlattı. Tanıklığı bu şekilde oldu. Babanın sahip olduğu büyük varlıktan söz etti ve oğulun babanın sevgisinin objesi olduğundan ve babanın biricik oğlu olarak onun tüm varlığına sahip olduğundan bahsetti. Verdiği bu tanıklık aracılığı ile oğul için bir gelin elde etmek istiyor idi.

Tüm bunların Pentikost gününde gökten gönderilen Kutsal Ruhun tanıklığı ile çarpıcı bir benzerlik taşıdığını sanırım söylemem dahi gerek yok. “Baba’dan size göndereceğim Yardımcı, yani Baba’dan çıkan Gerçeğin Ruhu geldiği zaman, bana tanıklık edecek.” Yuhanna 15:26. Aynı konuda devam edelim: “Ne var ki O, yani Gerçeğin Ruhu geldiği zaman, sizi tüm gerçeğe yöneltecek. Çünkü kendiliğinden konuşmayacak, yalnız duyduklarını söyleyecek ve gelecekte olanları size bildirecek. O, beni yüceltecek, çünkü benim olandan alıp size bildirecek. Babanın nesi var ise benimdir.” Yuhanna 16:13-15. İbrahim’in uşağının tanıklığı ile bu sözler arasındaki benzerlik öğretici ve ilginçtir. Uşak, İshak’tan söz eder iken Rebeka’nın yüreğinin İshak’a çekilmesini istiyor idi. Ve aynı şekilde bildiğimiz gibi Kutsal Ruhun da İsa’dan söz eder iken zavallı günahkarları bir günah ve ahmaklık dünyasından İsa’ya ve O’nun bedeninin bereketli ve kutsal birliğine çekmek istediği aşikardır. “Benim olandan alıp size bildirecek.” Tanrının Ruhu asla hiç kimseyi Kendisine ya da Kendi yaptığı işe bakmak için yönlendirmeyecektir. Kutsal Ruh yalnızca ve her zaman herkesi Mesih’e bakmaya yönlendirecektir. Bu yüzden gerçekte herhangi biri ne kadar ruhsal ise Mesih ile o kadar çok meşgul olacaktır.

Kendi yüreklerine bakan ve orada neler bulabilecekleri üzerinde duran bazı kişiler bu yaptıklarını büyük bir ruhsallık işareti olarak görürler, oysa bu, onların değil, Kutsal Ruhun işidir. Bu kişilerin yaptıkları büyük bir hatadır. Bu davranışları ruhsallıklarının kanıtı değil, tam aksine başka bir şeyin kanıtıdır; çünkü Kutsal Ruhun beyan ettiği ifade çok kesindir. “Çünkü benim olandan alıp size bildirecek.” Bu nedenle, bir kişi ne zaman yüreğine bakar ve orada Kutsal Ruhun işleri yerine kendi düşüncelerini  görmeyi arzu eder ise böyle yaptığı zaman Tanrının Ruhu tarafından yönlendirilmediğinden kesinlikle emin olabilir. Kutsal Ruh Mesih’e dayanarak canları Tanrıya çeker. Bu gerçek, çok önemlidir. Mesih bilgisi, sonsuz yaşamdır. Ve bu Kutsal Ruh aracılığı ile Tanrının Mesih hakkında kilisenin temelini oluşturan açıklamasıdır. Petrus, Mesih’in Diri Tanrının Oğlu olduğunu söylediği zaman Mesih’in ona verdiği yanıt şu oldu: “İsa ona, ’Ne mutlu sana Yunus oğlu Simun!’ dedi. ‘Bu sırrı sana açan insan değil, göklerdeki Babam’dır. Ben de sana şunu söyleyeyim, sen Petrus’sun ve ben kilisemi bu kayanın (Grekçe: Petros yani ‘kaya parçası, taş’) üzerine kuracağım. Ölüler diyarının kapıları ona karşı direnemeyecek.” Matta 16:17,18. Hangi kaya? Petrus mu? Tanrı yasaklasın. Buradaki “kaya” (taute te petra, ταύτῃ τῇ πέτρᾳ)  yalnızca Babanın Mesih hakkındaki açıklaması yani, O’nun Yaşayan Tanrının Oğlu olduğuna dair açıklaması anlamına gelir. Mesih’in Bedenine üye olabilmek yalnızca Yaşayan Tanrının Oğlu aracılığı ile mümkün olabilir. Şimdi buradaki tüm bu ifadeler bize Müjde’nin gerçek karakteri hakkında pek çok bilgi verir. Bu bilgiler her şeyden önce bir açıklamadır – yalnızca bir öğretişin açıklaması değil ama bir Kişi’nin yani Oğlun Kişiliğinin açıklamasıdır. İman aracılığı ile alınan bu açıklama yüreği .Mesih’e çeker ve yaşam ve güç kaynağı haline gelir – bedene üye olmanın temeli – paydaşlığın gücü. “Tanrı, Oğlu’nu bende açıklamaktan hoşnut olduğu zaman…,” Burada Tanrının Oğlunu açıklar iken “kaya” ile ilgili geçek ilkeyi görmekteyiz. Buradaki bu olağan üstü bina ve sağlam temel Tanrının sonsuz amacına göre O’nun Oğlu’dur.

Bu nedenle Yaratılış kitabının bu 24.bölümünde Kutsal Ruhun görevinin ve kutsal tanıklığının belirgin ve güzel örneğini görmek özellikle eğiticidir. İbrahim’in uşağı İshak için bir gelin tedarik etmek üzere gittiği zaman İshak’ın babası tarafından kendisine ihsan edilen tüm saygınlık ve zenginliği ortaya koyar. İshak babasının sevgisinin objesi idi; ve kısaca söyleyecek olur isek hedeflenen amaç tam olarak yüreğe sevgi göstermek ve böylece onu hali hazırdaki değerlerden geri çekmek idi. İbrahim’in uşağı Rebeka’ya uzaklardaki bir objeyi gösterdi ve tanıklığı ile onun önüne bu çok sevilen ve çok büyük iyiliğe uğramış obje ile birleşecek olan Rebeka’ya gelecek olan bereketin gerçekliğini koydu. Rebeka İshak’ın bir parçası olduğu zaman İshak’a ait olan her şey Rebeka’ya da ait olacak idi. İbrahim’in uşağının tanıklığı işte bu şekilde idi. Aynı şekilde Kutsal Ruhun tanıklığı da böyledir. Kutsal Ruh Mesih’ten, Mesih’in yüceliğinden, Mesih’in güzelliğinden, Mesih’in doluluğundan, Mesih’in lütfundan, “Mesih’in söz ile anlatılamaz zenginliklerinden, O’nun Kişiliğinin saygınlığından ve O’nun işinin mükemmelliğinden söz eder.

Ayrıca, Mesih ile bir olmanın “O’nun Bedeninin, etinin ve kemiklerinin üyeleri olmanın” şaşırtıcı bereketini ortaya koyar. Kutsal Ruhun tanıklığı her zaman bu şekildedir. Ve biz burada her tür öğretiş ve vaazlar aracılığı ile üstün ve eşsiz bir köşe taşına – Mesih’e -  sahip olduğumuzu biliyoruz. Öğretişlerin en kutsal olanı her zaman Mesih’in tam ve sürekli bir sunumu ile karakterize edilecektir. Kutsal Ruh her zaman böyle bir öğretişin sorumluluğunu ya da yükünü üstlenecektir. Kutsal Ruh İsa’nın Kendisinden başka hiç bir şeyin üzerinde durmaz. Kutsal Ruh yalnızca İsa’dan söz etmekten keyif alır. Mesih’in çekiciliklerini ve üstünlüklerini ortaya koymaktan zevk duyar. Bu nedenle eğer bir kişi Tanrının Ruhu aracılığı ile hizmet ettiği zaman hizmetinde her zaman Mesih önce gelecektir. Böyle bir hizmette insan aklı ve insan mantığı için çok az yer bulunur. Bir kişinin kendisini ortaya koymayı arzu ettiği yerlerde insan aklı ve insan mantığı gibi şeyler işe yarıyor gibi görünebilir ama Kutsal Ruhun tek objesi tüm hizmet edenler aracılığı ile tam olarak hatırlatılmalıdır – ortaya konan her zaman Mesih olmalıdır.

Şimdi tüm bunların “sonucuna” en son yere bakalım. Gerçek ve gerçeğin pratikte uygulanması, bu iki şey birbirlerinden çok farklıdırlar. Kilisenin özel yüceliklerinden söz etmek bir şeydir ve bu yücelikler aracılığı ile pratik bir şekilde etkilenmek başka bir şeydir. Rebeka’nın durumundaki etki çok belirgin ve kesindir. İbrahim’in uşağının tanıklığı Rebeka’nın kulaklarında kaldı ve yüreğine kadar nüfuz etti ve onun yüreğinin çevresindekilere olan bağlılığını tamamen yok etti. Rebeka ülkesinden ayrılmaya ve uşağın ardından gitmeye hazır idi, öyle ki kendisi için tasarlanmış olanları elde edebilsin. Rebeka için böyle yüce hedeflerin öznesi olmak insan aklı ve yüreği ile inanabilmesi imkansız olan şeyler idi. Kararı Rebeka’nın doğal yapısına kalsa idi o içinde bulunduğu doğal koşulların ortasında hala devam eder idi. Eğer kendisi hakkındaki gelecek ile ilgili haber doğru ise bulunduğu zamana bağlı kalmak ile ahmaklıkların en kötüsüne bağlı kalmış olacak idi. İshak’ın gelini olma ve onun saygınlık ve yüceliğinin ortak mirasçısı olma umudu, eğer bu umut bir gerçeklik ise o zaman Lavan’ın hayvanlarını gütmeye devam etmesi Tanrının lütuf ile onun önüne koymuş olduğu her şeyi uygulamada küçümsemesi anlamına gelecek idi.

Ama, hayır! Konu, kolayca vazgeçilemeyecek kadar parlak bir konu idi. Evet, İshak’ı henüz görmemiş olduğu doğru idi, mirasını da görmemiş idi, ama kendisine söylenen sözlere inanmış idi; İshak hakkındaki tanıklığı işitmiş ve bu tanıklığı kabul etmiş idi. Ve tüm bunlar Rebeka’nın yüreği için yeterli idi ve bu yüzden hiç tereddüt etmeden hatırdan çıkmayacak şu sözler ile kalktı ve gitmeye hazır olduğunu söyledi: “İstiyorum, gideceğim” dedi. Kendisine çok uzaklardaki bir kişiden söz eden biri ile hiç tanımadığı yollardan tanımadığı bir kişiye gitmek için tam olarak hazır idi. Uzaklardaki bu kişinin yüceliğine bağlanmak ve onun sahip olduklarına sahip olmak istiyor idi; “Gideceğim! Bu adam ile gitmek istiyorum!” Rebeka böyle dedi. Arkasında kalacak olan her şeyi unutacak ve önündeki şeylere uzanacak ve hedefi onu çağırana varmak olacak idi. Kutsal Ruhun işleyişi altında bu ifade kilise ile ilgili çok dokunaklı ve güzel bir örnek sunar: Göksel damadı ile karşılaşmak için ileriye doğru devam etmek. Kilisenin olması gereken de budur. Ama ne yazık ki burada üzücü bir başarısızlık mevcuttur. Görevi ve zevki bize İsa’nın değerlerinden söz etmek ve onları bize göstermek olan kutsal Rehberimiz ve Yardımcımız ile yolda O’nun paydaşlığının gücü ile ilerlemek her ağırlığı ve her karışıklığı bir kenara atar. İbrahim’in uşağı nasıl İshak’ın değerlerini Rebeka’ya anlatıp ona bunları gösterdi ise Kutsal Ruh da aynı şekilde bize Mesih’in değerlerini ve yüceliğini anlatır ve gösterir. Ve İbrahim’in uşağı Rebeka’ya yolda ilerlerler iken İshak ile ilgili yeni tanıklıklar anlatmaktan sevinç duydu. Ve Rebeka da bunları işittiği için sevindi. Aynı şeyi Göksel Rehberimiz ve Yardımcımız da yapar. Bize İsa’dan söz etmekten büyük keyif alır. “Benim olandan alıp size bildirecek.” Ve “Size gelecekte olacakları bildirecek.” Şimdi gerçekten istediğimiz işte budur, yani Tanrının Ruhunun bu hizmetidir; Mesih’i canlarımıza açıklamak ve O’nu olduğu gibi görmek için bizde ciddi bir özlem uyandırmak ister. Yüreklerimizi yeryüzünden ve doğadan ayıracak olan tek şey her zaman budur. İshak ile birleşmenin dışında hangi umut Rebeka’yı şu sözleri söylemeye yönlendirebilir idi? “İstiyorum, gideceğim!” Erkek kardeşi ve annesi İbrahim’in uşağına şöyle demişler idi: “Bırak kız on gün kadar bizimle kalsın, sonra gidersin.” Ve aynı şey bizim için de geçerlidir: İsa’yı olduğu gibi görme ve O’nun gibi olma umudundan bizi hiç bir şey ayıramaz; ve bu umut bizi O’nun gibi saf olmak üzere kendimizi temiz kılmaya yönlendirecek ve bunu yapmamız için her zaman güç verecektir.