Yaratılış 3

Kitabımızın bu kısmında önümüze üzerinde durduğumuz konunun nasıl bozulduğunun açıklaması getirilir. İnsanın mahvolması ve Tanrının bu konuya getirdiği çözüm hakkındaki gerçeği ortaya koymayı arzu eden kişiler için bu konu her çağda haklı olarak en verimli konu olarak görülmüştür ve ilkeleri oldukça ağır ilkelerdir. Şeytan tanrısal açıklama ile ilgili konu hakkında cesur bir soru ile devreye girer – o günden bu güne ne yazık ki pek çok kişi bu sapık soruları örnek model alarak alıp kullanmıştır! Ancak kutsal yazıların üstün yetkisi ve görkemli yüceliği şeytandan örnek alarak soran dünyanın sorularını hiç edecek güce sahiptir.

“Tanrı gerçekten ‘bahçedeki ağaçlardan hiç birinin meyvesini yemeyin’ dedi mi?” Yaratılış 3:1. Şeytan bu sorusu ile sinsi bir araştırma yapıyor ve Tanrının sözünün Havva’nın yüreğinde tam yerleşmiş olarak bulunup bulunmadığını anlamak istiyor idi. Havva’nın yanıtı doğrudan, basit ve kesin olabilir idi. Şeytanın sorularına ve önerilerine karşı koymanın doğru yolu hileli olduklarını bilmek ve onlara Tanrının Sözü ile karşılık vermektir. Şeytanın sözlerinin bir an için yüreğe yaklaşmalarına izin vermek, onları bozguna uğratmak için sahip olduğumuz tek gücü yitirmektir. Şeytan kendisini açıkça takdim etmedi ve şöyle demedi: “Ben şeytanım. Tanrının düşmanıyım ve O’na iftira etmeye, O’nu karalamaya ve seni mahvetmeye geldim.” Bu tür bir dürüstlük yılana yakışmaz idi ve bu nedenle her şeyi sinsice yaptı ve yaratığın zihninde sorular oluşmasına neden oldu. Tanrının gerçekten söylediğini bildiğim zaman, “Tanrı gerçekten dedi mi?” sorusunu kabul etmek tam bir sadakatsizliktir. Ve eğer ben bunu kabul eder isem bu benim bu soruya asla yanıt veremeyecek bir kapasitede olduğumun kanıtıdır. Bu yüzden Havva’nın durumunda verdiği yanıtın şekli onun yüreğinde şeytanın sinsi sorusunu kabul ettiği gerçeğinin kanıtıdır. Havva Tanrının kesin sözlerine sımsıkı yapışmak yerine verdiği yanıt ile aslında şeytanın sorusunu kabul etmiş oldu.

Tanrının sözüne eklemek ya da o sözden çıkartmalar yapmak O’nun sözünün yüreğimde konut kurmamış olduğunu ya da vicdanımı yönetmediğini çok belirgin şekilde kanıtlar. Eğer bir insan itaatten keyif alır ise eğer itaat o insanın yemeği ve yiyeceği ise ve eğer o insan Yehova’nın ağzından çıkan her söz ile yaşıyor ise O’nun sözüne canlı bir şekilde yapışacağı kesindir. Tanrı, sözüne kayıtsız kalamaz. Rab İsa şeytan ile yaşadığı çatışmada Rabbin sözü ile karşılık verdi çünkü O söz ile yaşıyor idi ve O’nun sözüne gerekli olan yiyecekten daha fazla değer veriyor idi. O, sözden yanlış alıntı yapamaz ya da sözü yanlış şekilde uygulayamaz idi ve aynı zamanda Söz hakkında kayıtsız kalması da mümkün değil idi. Ama aynı şey Havva için geçerli değil idi. Havva Tanrının sözlerine ekleme yaptı. Tanrının buyruğu ya da sözü yeterince basit idi: “Ondan yemeyeceksin.” Havva bu sözlere kendisine ait olan şu sözler ile ekleme yaptı: “Ona dokunmayın.” Bu sözler Havva’nın sözleri idi, Tanrının sözleri değil. Tanrı dokunma konusunda hiç bir söz söylememiş idi. Havva’nın neden böyle dediğini bilmiyoruz; yaptığı bu yanlış alıntının nedeni belki bilgisizlik, belki kayıtsızlık ya da Tanrıyı keyfi bir ışık içinde temsil etme arzusu idi ya da tüm bunların hepsi idi; burada önemli olan Havva’nın Tanrının kutsal sözündeki basit güvence ve ona boyun eğme temelinden tamamen uzak oluşu idi. “Ağzından çıkan sözler sayesinde kendimi mahvedicinin yollarından korudum.”

Tanrının sözü Kutsal Yazıların hepsinde ön plandadır ve onlara tam itaatin yoğun önemini her yerde ortaya koyar. Bizim için uygun olan Tanrının sözüne itaattir. Neden mi? Çok basit, çünkü o tanrının sözüdür. O konuştuğu zaman bir soru sormak küfürdür. Bizler yaratık konumundayız. O Yaratan’dır, bu yüzden O bizden haklı olarak sözüne itaati talep eder. İnanmayan bunu “kör itaat” olarak adlandırabilir ama imanlı bunu zekice itaat olarak adlandırır çünkü itaat ettiği Tanrı sözünün bilgisinin temeline sahiptir. Eğer insan Tanrının sözüne sahip olmasa idi, o zaman körlükte ve karanlıkta olduğu söylenebilir idi çünkü o zaman içimizde ya da çevremizde tanrısal ışığın tek bir ışını bile olmaz idi, ama tanrıdan çıkan söz saf ve sonsuz sözdür. Bilmek isteğimiz TÜM şey Tanrının konuşmuş olduğudur ve işte o zaman itaat zihinsel eylemin en yüksek düzeni haline gelir. Can Tanrıya yükseldiği zaman yetkinin en yüksek kaynağına ulaşmıştır. Ne bir insan ne de insanların bedeni onların sözüne itaat iddia edemez çünkü onlar kendi sözleridir. Ve bu yüzden Roma kilisesinin iddiaları kibirli ve inançsızdır. Bu tür itaat iddiaları ile kendilerini Tanrının yerine koyarlar ve bu tür iddialara boyun eğenler Tanrının haklılığından çalmaya kalkmış olurlar. Kibir kendisini Tanrı ve vicdan arasına yerleştirir. Ve bunu yapmaya hiç kimsenin hakkı yoktur! Tanrı konuştuğu zaman insan itaat etmek için bağımlıdır ve eğer bunu yapar ise mutlu kişidir. Eğer yapmaz ise vay haline! İmansızlık Tanrı konuştuğu zaman sorgular; batıl inanç insan yetkisini vicdanım ve Tanrının söylemiş olduğu söz arasına yerleştirir. Her ikisi de Tanrı sözünün benden çalınmasıdır ve bunun bir sonucu  olarak itaatin derin bereketi çalınmış olur.

Her itaat eyleminde bereket vardır. Ama canın tereddüt ettiği anda düşman avantaj kazanmış olur. Ve düşmanın bu fırsatı canı yavaş yavaş Tanrıdan uzaklaştırmak için kullanacağı kesindir. Bu nedenle önümüzdeki, ‘Tanrı dedi mi?’ sorusuna “Kesinlikle ölmezsin!” yanıtının verildiğini okuyoruz. Yani, önce Tanrının söylediği ile ilgili olarak bir soru ortaya atıldı ve sonra Tanrının söylediğine karşı olan tam aksi bir yanıt geldi. Bu ciddi gerçek, tam doluluğu ve saygınlığı içindeki tanrısal açıklama hakkındaki bir soruyu yüreğin yakınlarına alarak kabul etmenin ne kadar tehlikeli olduğunu göstermesi açısından yeterlidir. Rafine bir akılcılık cesur bir sadakatsizliğe çok yakın bir durumdur. Ve Tanrının sözünü yargılama cüretinde bulunan sadakatsizlik Tanrının varlığını inkar eden ateistlikten çok farklı değildir. Eğer Havva Tanrı sözüne aykırı bir sözü işitmek için orada beklemese idi, Tanrının sözü hakkında gevşek ve kayıtsız davranma hatasına düşmese idi, bunlar olmayacak idi; Havva da “iman görünüşlerine” sahip idi, ya da daha doğru ifade edecek olur isek, imansızlık gösterdi: Tanrının, bir yaratık tarafından lekelenmesine neden oldu. Ve bunu yapmasının nedeni ne idi? Tanrının sözü, Havva’nın yüreği, vicdanı ve anlayışı üzerindeki gerekli yetkisini kaybetmiş idi.

Bu durum, Tanrı gerçeğine karşı olan bir akılcılık aracılığı ile tuzağa düşürülme tehlikesi içinde olan herkes için çok ciddi bir uyarıyı ortaya koymaktadır. “TÜM KUTSAL YAZILARIN” esini ve üstün yetkisine edilen derin bir iman dışında gerçek güvence yoktur. Bu gerçek ile dolmuş olan canın itiraz eden her kişiye verecek bir yanıtı vardır. İtiraz eden Roma ya da Almanya olabilir; hiç fark etmez. “Güneşin altında yeni olan hiç bir şey yoktur.” Şimdi inançlı düşünce ve duygunun kaynaklarını bozan ve Avrupa kıtasının hemen her tarafında görülen aynı kötülük Aden bahçesinde Havva’nın yüreğini enkaza çeviren kötülükle de aynı idi. Havva’nın kendisini aşağı çeken ilk adımı “Tanrı dedi mi?” sorusuna yanıt vermesi idi. Ve sonra o noktadan itibaren aşama aşama yılanın önünde eğilerek ve onu gerçeğin kaynağı ve tanrısı olarak kabul ederek aşağı düşmeye devam etti. Evet değerli okuyucu, yılan Tanrının yerine geçti ve yılanın yalanı Tanrının gerçeğinin yerine geçti. İşte düşmüş insanın durumu bu idi ve aynı durum düşmüş insanın soyuna da geçti. Yeniden doğmamış insanın yüreğinde Tanrı sözüne yer yoktur. Ama yılanın yalanına yer vardır. İnsan yüreğinin oluşumunu inceleyelim ve o zaman göreceğiz ki yüreğinde şeytanın yalanına yer vardır ama ne olur ise olsun Tanrının gerçeği için yüreğinde yer bulunmaz. Bu yüzden Nikodemus’a söylenen şu söz güç içermektedir: “Yeniden doğman gerek.”

Ama burada önemli olan yılanın nasıl olup da Havva’nın Tanrının sözüne olan güvenini sarstığı ve böylelikle onu sadakatsiz “mantık” gücü altına getirdiğidir. Yılan, Havva’nın Tanrının sevgisine duyduğu güvenini sarstı. Tanrının sözünün temelinde sevgi bulunmadığına dair tanıklık etti ve bunun için de Havva’ya Tanrı sözünü değiştirerek söyledi. “Çünkü tanrı biliyor ki o ağacın meyvesini yediğiniz zaman, gözleriniz açılacak ve iyi ile kötüyü bilerek Tanrı gibi olacaksınız.” Yaratılış 3:6. Başka bir deyiş ile, “Tanrının sizi mahrum ettiği o meyveyi yemek ile siz kendiniz için iyi bir avantaj elde edeceksiniz. Bu yüzden neden Tanrının tanıklığına inanmanız gerekiyor? Sizi sevmediğini gösteren birine güvenemezsiniz, çünkü eğer Tanrı sizi sevse idi o zaman sizin neden iyi bir ayrıcalıktan keyif almanızı yasaklaması gerekecekti ki?”

Havva’nın tüm bu mantığın etkisine karşı güvencesi yalnızca çok basit olarak, Tanrının sınırsız iyiliğine güvenmesi olacak idi. Havva’nın yılana şu sözleri söylemesi gerekiyor idi: “Benim Tanrının iyiliğine güvenim tamdır, bu yüzden benden gerçekten iyi olan bir şeyi esirgemesinin imkansız olduğuna inanıyorum. Eğer o meyve benim için iyi olsa idi, kesinlikle ondan yemem gerekir idi, ama o meyvenin Tanrı tarafından yasaklanmış olduğu gerçeği o meyveyi yemememin daha iyi olacağını kanıtlar, o meyveyi yediğim takdirde iyi değil daha kötü olacağım kesindir. Ben Tanrının sevgisinden eminim ve Tanrının sözünden/gerçeğinden eminim ve aynı zamanda senin kötü biri olduğuna ve benim yüreğimi iyiliğin ve kötülüğün gerçeğinden uzaklaştırmak için geldiğine de inanıyorum. Çekil önümden şeytan.” Bu tür bir karşılık soylu bir yanıt olur idi. Ama Havva bu yanıtı vermedi. Gerçeğe ve sevgiye duyduğu güven yok oldu ve bu yüzden her şey de yitirilmiş oldu. Ve böylece anlıyoruz ki, düşmüş kişinin yüreğinde hem Tanrının sevgisi hem de Tanrının gerçeği için çok az yer vardır. İnsanın yüreği, Kutsal Ruhun gücü ile yenilenene kadar hem Tanrının sevgisine hem de Tanrının gerçeğine yabancıdır.

Şimdi şeytanın yalanından Tanrının sevgisine ve gerçeğine dönüş yapmak çok derin bir ilginçlik içerir; Babanın bağrından gelen Rab İsa’nın görevi Babanın gerçekten nasıl olduğunu açıklamak için idi. İnsanın kaybetmiş olduğu bu iki şey yani Lütuf ve gerçek İsa Mesih aracılığı ile geldi.” Yuhanna 1:17. O, Tanrının nasıl olduğunu açıklayan “gerçek tanık” idi. Vahiy 1:5. Gerçek Tanrıyı O nasıl ise öyle açıklar ama bu gerçek mükemmel lütfun açıklanışı ile bağlantılıdır. Ve böylece günahkar söz ile anlatılamaz bir sevinç ile Tanrının nasıl olduğunun açıklamasını öğrenir ve bu açıklama onun mahvolması değil sonsuz kurtuluşunun temeli haline gelir. “Sonsuz yaşam tek gerçek Tanrı olan seni ve gönderdiğin İsa Mesih’i tanımalarıdır.” Yuhanna 17:3. Eğer Tanrıyı tanıyor isem sonsuz yaşamım vardır. Tanrıyı tanımamak ölüm idi ama tanrıyı tanımak yaşam idi. Bu durum zorunlu olarak, yaşamımızı tamamen kendimizin dışında olan bir şey haline getirir ve yaşamı Tanrıya bağımlı kılar. Hiç kimse kendisi hakkında sahip olduğu bilgisi ile “kendimizi tanımak sonsuz yaşamdır” diyemez. Ama her şeye rağmen yine de hiç kuşkusuz Tanrı bilgisi ve insanın kendisi hakkındaki bilgisi birlikte giderler; ama “sonsuz yaşam” insanın kendisini tanıması ile değil, Tanrıyı tanıması ile mümkündür. Tanrıyı olduğu gibi tanımak yaşamdır ve “Tanrıyı tanımayan herkes” O’nun varlığından uzak kalmak yüzünden sonsuza kadar kalıcı yıkım ile cezalandırılacaktır.

İnsanın karakterine ve durumuna gerçekten damga vuran şeyin Tanrı hakkındaki bilgisi ya da bilgisizliği olduğunu anlamak nihai bir önem taşır. Bu durum insanın buradaki karakterini belirler ve buradan sonraki yazgısını kesinleştirir. İnsan düşüncelerinde kötü mü, sözlerinde kötü mü ve eylemlerinde kötü mü? Bunların hepsi, kişinin Tanrı hakkındaki bilgisizliğinin sonucudur. Öte yandan, insan düşüncelerinde saf mı, konuşmalarında kutsal mı ve eylemlerinde lütufkar mı? Tüm bunlar da kişinin Tanrı bilgisine sahip olmasının pratikteki sonuçlarıdır. Gelecek hakkında da aynı şey geçerlidir; Tanrının sonsuz ışığın – sonsuza kadar kalıcı yüceliğin sağlam temeli olduğunu bilmek. O’nu tanımak, “sonsuza kadar kalıcı yıkımdan” kurtulmaktır. Bu nedenle, Tanrıyı tanımak, her şeydir. Tanrıyı tanımak canı diriltir, yüreği saflaştırır, vicdanı sakinleştirir, duyguları yükseltir ve tüm karakter ile davranışı kutsal kılar.

Bu yüzden şeytanın en büyük planının yaratıktan tek gerçek Tanrı hakkındaki doğru bilgiyi çalmak istemesi olduğuna şaşırmamız gerekir mi? Şeytan kutsal Tanrıyı lekeleyerek yanlış şekilde takdim etti: Tanrının iyi olmadığını söyledi. Tüm kötülüğün gizli kaynağı işte bu idi. Önemli olan mesele günahın hangi şekle girdiği değildir, hangi kanal aracılığı ile aktığı değildir, başını ne şekilde yükselttiği değildir ya da üzerine ne tür giysiler giymiş olduğu değildir; asıl önemli olan mesele Tanrıyı tanımamaktır. En rafine davranışlı ahlak yanlısı, en adanmış imanlı ve en hayır sever hümanist eğer Tanrıyı tanımıyor ise bir vergi memuru ve fahişe kadar yaşamdan ve gerçek kutsallıktan uzaktır. Babasının kapısının eşiğinden geçip giden kaybolan oğul uzak ülkede domuz yiyeceği ile beslendiği zaman bir günahkardan farksız idi. Luka 15:13-15. Bu nedenle, aynı durum Havva için de geçerlidir. Havva kendisini Tanrının ellerinden aldığı zaman O’na olan mutlak bağlılık konumundan çıktığı ve O’nun sözüne boyun eğmediği zaman, şeytanın onu tamamen alt etmek için kullandığı duygularının yönetimine kendisini terk etmiş oldu.

Altıncı ayet üç şey sunar; yani benliğin tutkusunu, gözün tutkusunu ve yaşam kibrini:” bu üç şey elçinin belirttiği gibi dünyada olan her şeydir. Tanrı dışarda bırakıldığı zaman bu şeyler yönetimi gerçekten de ele geçirirler. Eğer Tanrının sevgisinin ve gerçeğinin mutlu güvencesi içinde kalmaz isem, O’nun lütfuna ve sadakatine sarılmaz isem o zaman kendimi bir kişinin yönetimine terk etmiş olurum ya da tüm tanrısal ilkeleri yıkıp geçmiş olurum ve bunun da tek bir adı vardır; o da şeytanın yönetimi. Kesin konuşacak olur isek, insanın özgür iradesi gibi başka bir şey yoktur. Eğer kişi kendini yönetiyor ise o zaman şeytan tarafından yönetildiği kesindir ve eğer kendini yönetmiyor ise o zaman Tanrı tarafından yönetiliyordur. Şeytanın üç büyük aracı kanalı ile çalıştığını görüyoruz; “benliğin tutkusu, gözün tutkusu ve yaşam kibri.” Bu üç şey ayartma anında Rab İsa’ya şeytan tarafından sunuldu. Şeytan ayartma aracılığı ile İkinci İnsanı Tanrıya olan mutlak bağımlılık konumundan dışarı çıkartmak istedi; O’na ekmek olmaları için taşlara emretmesini söyledi. Buradaki amacı ilk insana uyguladığı plan değil idi; ilk insandan olmadığı şeyi olmasını istemiş idi, ama İkinci İnsan’dan Kim olduğunu kanıtlamasını istedi. Ondan sonra tüm görkemleri içindeki dünya krallıklarını sundu ve son olarak O’ndan tapınağın tepesine çıkmasını söyledi ve aşağı atlaması için ayartmaya çalıştı, amacı aşağıda toplanmış olan kişilerin aniden hayranlığını uyandıracak bir mucize yapması için O’nu kışkırtmaktı. (Matta 4:1-11 ile Luka 4:1-3 ayetlerini kıyaslayınız.) Her ayartmada yer alan basit amaç Yüce Olan’ı Tanrıya olan mutlak bağımlılık konumundan ve O’nun isteğine olan mükemmel itaatinden dışarı çıkması için kandırmak idi. Ama tüm çabaları boşa gitti. Yüceliğinden soyunmuş, kendini boşaltmış ve Tanrıya bağımlı “mükemmel insanın” yanıtları asla değişmedi: “YAZILMIŞTIR!” Kusurlu olan diğer insanlar kendileri için düzenleme yapmayı göze alabilirler; ama O’nun planlarını düzenlemiş olan yalnızca Tanrı idi.

Tüm zor koşullar altında bulunan sadık kişi için ne kadar önemli bir örnek! İsa ayetlere yakın kaldı ve böylece galip geldi; Kutsal Ruhun kılıcı dışında başka hiç bir silah kullanmadı. Çatışma anında ayakta kaldı ve görkemli bir zafer kazandı. İlk adem ile arasındaki karşıtlık ne kadar da büyük! Adem, ayartma sırasında her şeye sahip idi ve çok farklı konum içinde idi; Son Adem ise O’na karşı olan her şey ile yüz yüze idi. İlk insanın konumunda Aden bahçesinin keyifleri var idi ama Son Adem çölde her türlü mahrumiyet ile karşı karşıya idi. İlk insan şeytana güvendi, İkinci İnsan Tanrıya güvendi; ilki tam bir bozguna uğradı, ikincisi ise tam ve nihai bir zafer kazandı. Tüm lütfun Tanrısına sonsuza kadar övgüler olsun, O kudretli gücü ile bize yardıma geldi – O kurtaracak güce sahip Olan’dır; O, Kurtarıcı’dır!

Şimdi Adem ve Havva’nın yılanın vaat etmiş olduğu avantajın ne kadar çok farkına vardıklarını araştıralım. Rab Tanrı düşüşte ve düşüş aracılığı ile insanın daha önce sahip olmadığı şeyi yani vicdanı – hem iyilik hem de kötülük hakkında bilgiye sahip olmak – oluşacak şekilde bir düzen yapmış idi. İnsanın daha önce bu vicdana sahip olmadığı aşikar idi. Kötülüğün bulunmadığı bir yerde kötülük hakkında bilgisi olamaz idi; insan bir masumiyet konumu içinde idi, yani kötülük hakkında bilgisi olmayan bir durumda idi ve düşüş nedeni ile insanda vicdan oluştu. Ve vicdana sahip olmanın ilk etkisinin insanı bir korkağa çevirmek olduğunu görüyoruz. Şeytan kadını tamamen aldatmış idi; “meyveyi yediğin zaman gözlerin açılacak ve iyilik ile kötülüğü bilerek Tanrı gibi olacaksın” demiş idi. Ama gerçek ile ilgisi olan maddesel bir kısmı dışarda bırakmış idi; yani iyi olanı bilecekler idi ama onu yapacak güçleri olmayacak idi; kötülüğü bilecekler idi, ama ondan uzak duracak güçleri olmayacak idi. Ahlaki var oluş seviyelerinde kendilerini yükseltmek için gösterdikleri çaba gerçek yükselişi kaybetmelerine neden oldu. Düştüler, güçsüz kaldılar, şeytana tutsak oldular, vicdanlarına vuruldu ve dehşete düşmüş yaratıklar haline geldiler. Evet hiç kuşkusuz, her ikisinin de gözleri açıldı ama ne yazık oldu! Ne kadar kötü şeylere gözleri açıldı! Gözlerinin açılması çıplaklıklarının farkına varmalarına neden oldu; içinde bulundukları duruma gözleri açıldı ve bu durum “sefil, berbat, zavallı, kör ve çıplak” bir durum idi. “Çıplak olduklarını anladılar”, - iyiliği ve kötülüğü bilme ağacının üzücü meyvesi! Sahip oldukları tanrısal üstünlük ile ilgili taze bir bilgi almadılar; saf ve sonsuz kaynaktan çıkan sonsuz ışığın taze hiçbir ışınını görmediler. Ah, ne yazık ki, hayır! Bilgiyi elde ettikten sonra, yani ilk itaatsizlik çabalarının sonucunda çıplak olduklarını anladılar.

Şimdi burada şu noktayı anlamamız önemlidir; vicdanın nasıl işlediğini bilmek iyidir. Pek çok kişi bu konu hakkında bilgisizdir; vicdana sahip olmanın insanı Tanrıya götüreceğini düşünürler. Adem ve Havva’nın durumunda vicdan bu şekilde mi işledi? Kesinlikle hayır, asla da böyle işlemez; hiçbir günahkarın durumunda da bu şekilde işleyemez. Eğer Tanrının nasıl olduğuna dair imanım bana eşlik etmiyor ise ben kimim ki kendimi Tanrıya götüreyim? Bu imkansızdır; utanç, öz paylama, pişmanlık ve acı üretecektir. Bu aynı zamanda benim açımdan da belirli çabalara girişmeme neden olur ama sorunlu duruma çözüm getirmek için giriştiğim bu çabalar beni Tanrıya götürmekten çok uzaktır; aksine bu çabalarım sanki Tanrı körmüş gibi O’ndan saklanmam gibi saçma davranışlara neden olur. Böylece Adem ve Havva’nın durumunda onlar çıplaklıklarının farkına vardılar ve bunun sonucunda kendilerini örtmek için yine kendi çabalarına baş vurdular. “Bu yüzden incir yaprakları dikip kendilerine önlük yaptılar.” Bu davranış, insanın içinde bulunduğu kötü koşula kendi çabası ile çözüm bulmaya kalkmasının ilk kaydedilişidir. Ve daha sonra bu insan çabasının sonucu tüm çağlarda insan dininin gerçek karakteri ile ilgili gelişmeler hakkında bize bilgi verecektir. Öncelikle gördüğümüz yalnız Adem’in durumunda değil ama her insanın durumunda bu din çabasının varlığıdır; durumuna çözüm bulmak isteyen insanın çabası onun çıplaklığını temel alır. İnsanın kendisinin de anladığı gibi tüm işleri onun çıplak olmasının sonucudur. Bu gerçek asla değişmez. Tanrının gözünde kabul edilebilir herhangi bir şey yapabilmem için önce giyinik olduğumu bilmem gerekir.

İşte en önemli mesele burada bulunur ve burada yaptığımız bu gözlem gerçek Hristiyanlık ve insan dini arasındaki farklılıktır. Gerçek Hristiyanlık insanın giyinik olduğu gerçeğini temel alır. Din ise insanın çıplak olduğu üzerine bina edilmiştir. Gerçek Hristiyanlığın temeli, dinin boş hedefidir. Gerçek Hristiyanın giyinmek gibi bir derdi yoktur, çünkü gerçekten mükemmel şekilde giyiniktir. Din yanlısı kişi ise her şeyi giyinik olabilmek için yapar. Arada çok ama çok büyük bir fark vardır. İnsan dininin zekasını onun her alanında ne kadar çok inceler isek, insanın durumuna çözüm getirmesi için ne kadar yetersiz olduğunu daha çok görürüz; bu çabalar belki bir süre için yolunda gidiyor gibi görünebilir; ölüm, yargı ve Tanrının gazabına uzaktan bakıldığı zaman işe yarıyor gibi görünebilirler ama insan bu gerçeklikler ile karşı karşıya kaldığı zaman anlayacağı gerçek şudur: din, insanın boyuna çok kısa gelen bir yatak ya da üzerini örtemeyecek kadar küçük bir battaniyeye benzetilebilir.

Adem Aden bahçesinde Rabbin sesini duyduğu anda “korktu”, çünkü kendisinin de söylemiş olduğu gibi, “çıplaktı.” Evet, önüne önlük bağlamış olmasına rağmen çıplak idi. Ama bu önlüğün onun vicdanını tatmin etmediği de aşikar idi. Eğer vicdanı tanrısal bir şekilde tatmin edilmiş olsa idi, o zaman korkmaz idi. “Eğer yüreklerimiz bizi suçlamaz ise o zaman tanrının önünde güvenimiz vardır.” 1.Yuhanna 3:20,21. Ama eğer insan vicdanı dindar çabaları ile bile huzur bulamıyor ise o zaman kutsal Tanrı bu dindar çabalardan nasıl tatmin olacaktır? Adem’in önlüğü onu Tanrının gözlerinden gizleyemedi ve Adem Tanrının huzurunda çıplak duramadı. Bu nedenle saklanmak için kaçtı. Vicdanın yapacağı şey her zaman bu olacaktır. Vicdan insanın kendisini Tanrıdan gizlemesine neden olur. Bunun da ötesinde kişinin tüm kendi dindarlığı ona Tanrıdan gizleneceği bir yer teşkil eder. Ama eninde sonunda insanın Tanrı ile karşılaşması gerekir ve din bu karşılaşma için çok yetersiz ve sefil bir sağlayıştır. Ve eğer insanın ne olduğu düşünülecek olur ise o zaman insanın vicdanın dışında da korkması gerekir – evet, din gerçekten de çok sefil bir sağlayıştır. Tanrı ile karşılaşması gerektiğini hisseden kişinin sefaletini tamamlamak için gerçekten de cehennemin dışında bir şey gerekli değildir ve insanın yapabileceği tek şey Tanrı ile karşılaşmak için uygun olmadığını bilmesidir.

Eğer Adem Tanrının mükemmel sevgisini bilse idi, o zaman korkmazdı. “Sevgide korku yoktur. Mükemmel sevgi korkuyu dışarı atar. Korkan kişi cezalandıracağını düşünen kişidir. Korkan kişi sevgide yetkinleşmemiştir.” 1.Yuhanna 4:17,18. Ama Adem bunu bilmiyor idi, çünkü yılanın yalanına inanmış idi. Adem, Tanrının sevgiden başka her şey olduğunu düşündü ve bu yüzden yüreğindeki en son düşünce O’nun huzuruna girmeye cesaret edebilmek idi. Adem bunu yapamadı. Ortada günah var idi ve Tanrı ve günah asla bir araya gelemezler; vicdanda günah olduğu sürece Tanrıya karşı bir uzaklık duygusu her zaman olacaktır. “Kötüye bakamayacak kadar saftır gözlerin, haksızlığı hoş göremezsin.” Habakkuk 1:13. Kutsallık ve günah bir arada duramazlar. Günah nerede ise orada yalnızca Tanrının gazabı ile karşılaşacaktır.

Ama Tanrıya övgüler olsun ki, ne olduğumu gösteren vicdandan başka şeyler de var ve bu sonuncusu insanın düşüşü ile tam olarak ortaya çıkmıştır. Tanrı kendisini yaratılışta tam olarak açıklamamış idi: sonsuz gücünü ve Tanrılığını göstermiş idi. ¹ Theiotes (θειότης), ama doğasının ve karakterinin derin gizlerinin hepsini söylememiş idi. Ve şeytan Tanrının yaratılışını aldatmak amacı ile geldi ve büyük bir hata yaptı. Şeytanın bu davranışı ile kanıtlamış olduğu tek şey yalnızca kendi sonsuz yenilgisi ve zihin karışıklığı idi ve “onun vahşi davranışı” sonsuza kadar “kendi bindiği dalı kesmesi ile” nihayet bulacaktır. Şeytanın yalanları yalnızca Tanrının gerçeği ile ilgili doluluğun gösterilmesi için bir fırsat ortaya koymuştur. Tanrının nasıl olduğunu yaratılış asla kendi başına çözemez idi. Tanrıda güç ve bilgelikten çok daha fazlası sınırsız olarak mevcut idi. Tanrıda sevgi, merhamet, kutsallık, doğruluk, iyilik, yumuşak huyluluk ve tahammül var idi. Günahkarların bulunduğu bir dünyada Tanrıda olan bu değerler nasıl gösterilecek idi? Tanrı öncelikle yaratmak için geldi ve sonra yılan yaratılış ile ilgili hain planlarını gerçekleştirdiği zaman Tanrı kurtarmak için dünyaya geldi. İnsan düştükten sonra Rab Tanrının söylediği ilk sözlerde bu belirgin olarak anlaşılır. “Ve Rab Tanrı Adem’e, ‘Neredesin?’ diye seslendi.” Yaratılış 3:9. Bu soru iki şeyi kanıtlıyor idi: İnsanın kaybolduğunu ve Tanrının onu aramak için gelmiş olduğunu. İnsanın günahını ve Tanrının lütfunu kanıtlıyor idi. “Neredesin?” Şaşırtan sadakat? Şaşırtan lütuf. İnsanın durumundaki gerçek, Tanrının sadakatini gerektiriyor idi. Düşmüş insana bu soruyu soran Tanrı Kendi davranışı ve karakteri hakkındaki gerçeği yani, lütfunu sergiliyor idi. İnsan kayıp idi ama Tanrı onu aramak için aşağı gelmiş idi; onu bahçedeki ağaçların ardında gizlendiği yerden çıkarmak istiyor idi öyle ki, insan imanın mutlu güvencesi içinde kendisine Tanrıda gizleneceği bir yer bulabilsin. İşte lütuf – karşılıksız iyilik – bu idi. İnsanı toprağın tozundan yaratmak güç gerektiren bir iş idi, ama kaybolmuş insanı aramak lütuf idi. Ama kaybolanı arayan Tanrının düşüncesinde var olanları kim dile getirebilir? Tanrı, bir günahkarı arıyor? Kutsal Olan, insanı Kendisine geri getirmek için insanda ne görmüş olabilir idi? Çobanın kaybolmuş koyunlarda görmüş olduğunu ya da bir gümüş parasını kaybetmiş olan kadının görmüş olduğunu ya da babanın kaybolan oğlunda görmüş olduğunu. Günahkar Tanrı için değerlidir, ama bunun neden böyle olduğu yalnızca sonsuzlukta açıklanacak.

O zaman günahkar Kutsal Olan’ın sadık ve lütufkar Olan’ın arayışına nasıl karşılık verdi? Ah, ne yazık ki, onun karşılığı yalnızca içine düşmüş olduğu kötülüğün korkunç karanlığını açıklamaktadır. “Adem, ‘bahçede sesini duyunca korktum. Çünkü çıplak idim ve bu yüzden gizlendim’. Rab Tanrı, ‘çıplak olduğunu sana kim söyledi?’ diye sordu. ‘Sana meyvesini yeme dediğim ağaçtan mı yedin?’ Adem ’yanıma koyduğun kadın ağacın meyvesini bana verdi ve ben de yedim’ diye yanıtladı.” Yaratılış 3:9-12. Burada Adem’in utanç veren düşüşü ile ilgili olarak kadını ve ona kadını veren Tanrıyı suçladığını görüyoruz. Düşmüş insan her zaman bu yolu seçer; Kendisinden başka her şey ve herkes suçludur. Gerçekten iman etmiş olan birinde ise bunun tamamen aksi görülür. Gerçekten alçak gönüllü bir canın yanıtı “Ben günah işledim” olacaktır. Eğer Adem kendisini tanımış olsa idi davranışı ne kadar da farklı olacak idi. Ama o ne kendisini ne de Tanrıyı tanımıyor idi ve yaptığı hatayı tamamen kendi üzerine almak yerine bu hatayı Tanrıya yüklemeye kalktı. O zaman burada gördüğümüz şey, insanın içinde bulunduğu konumun dehşetidir. İnsan her şeyi kaybetmiş idi – saygınlığını – mutluluğunu – saflığını – esenliğini – her şey ondan alınmış idi ve bundan daha da kötü olan insanın tüm bunların nedeni olarak Tanrıyı görmesi ve O’nu suçlaması idi. ²  İnsan orada öylece kaybolmuş, mahvolmuş, suçlu ve tüm bunlara rağmen yine de kendisini haklı hissediyor ve bu yüzden bir günahkar olmasına rağmen Tanrıyı suçluyor idi.

Ama hemen şunu belirtmemiz gerekir ki, Kutsal Ruhun gücü aracılığı ile olmaksızın hiç kimsenin iyi habere inanamayacağı kesinlikle doğrudur ve aynı zamanda doğru olan bir başka şey daha vardır: İyi habere inanan kişiler Tanrının sonsuz planlarının mutlu özneleridirler. Ama tüm bunlar Tanrının sözünde insanın önüne konmuş olan net bir tanıklığa inanma konusunda insanın taşıdığı sorumluluğu bir kenara atabilir mi? Böyle bir şeyin mümkün olmayacağı kesindir, ama bu, insan yüreğinin üzücü kötülüğünü açıklamaktadır ve bu kötülük insanı çok net bir şekilde açıklanmış olan Tanrının tanıklığını reddetmeye yönlendirir. Ve bunu yapmasının bir nedeni olarak da derin bir sır olan ve yalnızca Tanrı tarafından bilinen Tanrı buyruğunu gösterir. Ancak bu iddiası geçerli değildir çünkü biz 2.Selanikliler 1:8,9 ayetlerinde şu sözleri okuruz: “Rabbimiz İsa Tanrıyı tanımayanları ve kendisi ile ilgili müjdeye uymayanları cezalandıracak; böyleleri sonsuza dek mahvolma cezasına çarptırılacaklar.” İnsanlar Müjdeye inanmak ile sorumludurlar ve ona inanmadıkları için cezalandırılacaklardır. Tanrı tarafından açıklanmadığı sürece O’nun planlarını bilmek konusunda sorumlu değildirler ve bu yüzden bu konudaki bilgisizlikleri nedeni ile suçlanamazlar. Elçi Selaniklilere şu sözleri söyleyebilir idi: “Kardeşlerin Tanrının seçtiği sevgililer olduklarını bilerek.” Elçi bunu nereden biliyor idi? Tanrının gizli ve sonsuz buyruklarının sayfasına girerek mi bunu öğrenmiş idi? Hayır, kesinlikle değil! O zaman nasıl? Çünkü (hoti)müjde size yalnız söz ile değil ama aynı zamanda güç ve kudret ile ulaştı.” 1.Selanikliler 1:4,5. Seçilmiş olan birini bilmenin yolu budur. Müjde kudret ile ulaştığı zaman bu, Tanrının seçimi olduğunun net kanıtıdır.

Ama ben tanrısal tanıklığı reddettikleri için tanrısal planlardan yardım isteyen kişilerin bunu yalnızca günah işlemeye devam etmek için bir bahane olarak istediklerine dair hiç kuşku duymuyorum. Onlar Tanrıyı gerçekten istemezler ve onlar hakkında daha dürüst olarak konuşmak gerekir ise istediklerinin yardım değil, küfür etmek olduğu söylenebilir. Hız ile yaklaşmakta olan yargı gününün dehşetlerinin ortasında böyle bir yardım isteği onlar için geçerli olmayacaktır.

Ama işte tam bu noktada Tanrı kendisini ve kurtaran sevgisinin amaçlarını açıklamaya başladı. İnsan kendi sonuna gelip tükendiği zaman Tanrı ne olduğunu gösterebilir, ama ancak insan tükendiği zaman bunu yapabilir. Sahne insandan ve onun boş fikirlerinden, kibirli övüngenliklerinden ve küfür niteliğindeki mantıklarından tamamen temizlenmelidir ki, Tanrı Kendisini açıklayabilsin ya da Tanrı ancak o zaman Kendisini açıklayacaktır. Aynı şey bahçede, insan ağaçların ardına gizlendiği zaman da olmuş idi, Tanrı o zaman kadından doğacak olan tohum aracılığı ile ilgili harika planını açıkladı. Burada bize gerçek ile ilgili çok değerli bir ilke öğretilir; bu ilke, bir insanın nasıl esenlik ve güvenlik içinde Tanrının huzuruna gelebileceği hakkındaki gerçektir.

Daha önce de belirtmiş olduğumuz gibi vicdan asla bunu sağlayamaz. Vicdan Adem’in bahçedeki ağaçların arkasına saklanmasına neden oldu, ama açıklama onu Tanrının huzuruna getirdi. Ne olduğu konusundaki bilinci Adem’i dehşete düşürdü, ama Tanrının ne olduğu ile ilgili açıklama Adem’i sakinleştirdi. Zavallı günah yüklü bir yürek için tek gerçek teselli budur. Benim ne olduğum hakkındaki gerçekliğe Tanrının ne olduğu konusundaki gerçeklik yanıt verir ve bu, kurtuluştur.

Tanrının ve insanın ya lütufta ya da yargıda bir araya gelmek zorunda oldukları bir nokta vardır ve bu nokta her ikisinin de oldukları gibi açıklandıkları yerde bulunur. Lütuf noktasına ulaşmış olanlar ane mutlu! Ulaşacakları noktanın yargı olduğu kişilere ise ne kadar yazık! Tanrı bizim ne olduğumuz ile ilgilenir ve bizim ile ilgilenir iken Kendisi olduğu gibidir. Çarmıhta, Tanrıyı lütuf aracılığı ile en alçak seviyelere inmiş olarak görürüm, ama yalnızca bir günahkar olan benim kötülüğüm yüzünden değil aynı zamanda bana vermek istediği iyi konum nedeni ile bunu yaptığını bilirim. Bunu bilmek mükemmel bir huzur verir. Eğer Tanrı benim ile gerçek durumumda karşılaşsa idi ve uygun bir çözüm sağlasa idi her şey sonsuza kadar çözümlenmiş olur idi. Ama iman aracılığı ile Tanrıyı çarmıhta lütuf noktasında görmeyenler O’nun yargısı ile karşılaşmak zorunda kalacaklardır.

Bir insan geçek durumunu fark etme seviyesine getirildiği an çarmıhtaki Tanrıyı buluncaya kadar huzura kavuşamaz, bulduğu zaman da Tanrının kendisinde huzur içinde dinlenir. Adına övgüler olsun ki O, iman eden canın huzuru ve gizlendiği yerdir. Bu gerçek fark edilir edilmez insan işleri ve insan doğruluğu uygun yerlerine geçmek zorunda kalırlar. Size doğrusunu söyleyelim ki insan işleri ve insan doğruluğunda huzur bulanlar kendileri hakkındaki gerçek bilgiye henüz ulaşmış değillerdir. Tanrısal bir şekilde canlandırılmış bir vicdanın Tanrı Oğlunun mükemmel kurbanı dışında bir yerde dinlenebilmesi mümkün değildir. Eğer bir insan kendi doğruluğunu bina etmek için çaba sarf ediyor ise tüm bu çabaları Tanrı doğruluğu konusundaki bilgisizliğinden kaynaklanır. Adem tanrısal tanıklığın ışığında “kadından doğacak olan soy” hakkında öğrenebilir ve kendi incir yaprağından yaptığı önlüğün değersizliğini anlayabilir. Yapılması gereken şey, günahkarı bunu yapması konusunda tamamen güçsüz kıldığına kanıttır. Günahın ortadan kaldırılması gerekiyor idi ve insan bunu yapabilir miydi? İmkansız! Tanrının doğruluğuna sahip olması gerekiyor idi; yılanın başının ezilmesi gerekiyor idi. İnsanda Tanrı doğruluğu yok idi ve yılanın başını ezecek güce de sahip değil idi. Hayır, insan yılanın kölesi haline gelmiş idi. Tanrının taleplerinin karşılanması gerekiyor idi. İnsan bunu yapabilir miydi? Hayır, insan zaten Tanrının isteğini ayaklarının altında ezmiş idi. Ölümün ortadan kaldırılması gerekiyor idi; insan bunu yapabilir miydi? Hayır, insan günah aracılığı ile dünyaya ölüm girmesine neden olan kişi idi ve günahın dikeni ölümdü. Böylece görüyoruz ki, konuya hangi açıdan bakar isek bakalım, günahkarın tamamen güçsüz olduğunu görüyoruz ve bunun bir sonucu olarak kurtuluş işinde Tanrıya yardımcı olma girişiminde bulunmaya kalkanların kurtulmak için seçmeleri gereken tek bir yol vardır ve o da “lütuf aracılığı ile iman sayesindedir.”

Ama yine de Adem lütuf aracılığı ile yapılması gereken her şeyi kendisinin asla yapamayacağını görüp hissetmesine rağmen Tanrı ona kadından gelecek olan soyun kurtuluş için gerekli olan her şeyi başaracağını açıkladı. Özetleyecek olur isek, Tanrı lütufkar davranarak tüm meseleyi Kendi ellerine aldı ve her tür konuyu Kendisi ve yılan arasındaki bir mesele olarak gördü. Çünkü erkek ve kadın bireysel olarak günahlarının acı meyvelerini çeşitli şekillerde biçmeye çağrılmış olmalarına rağmen Rab Tanrı şu sözleri sadece yılana hitap ederek söyledi: “Bunu yaptığından ötürü!” Mahvoluşun kaynağı yılan idi ve kadının soyu kurtuluşun kaynağı olacak idi. Adem tüm bunları işitti ve iman etti ve bu imanın gücü ile karısına Havva (yaşam) adını verdi, çünkü Havva bütün insanların annesi idi. Doğal bakış açısından konuya baktığımız takdirde tüm insanların annesi Havva’yı “tüm ölenlerin annesi” olarak çağırabilir idik. Ama iman yargısına göre Havva “tüm yaşayanların” annesi olarak çağrıldı. “Annesi ona Ben-oni; (üzüntümün oğlu) adını verdi ama babası onu Benyamin (sağ elimin oğlu) olarak adlandırdı.

Adem yapmış olduğu şeyin korkunç sonuçlarına katlanacak gücü imanın destekleyici enerjisi sayesinde buldu. Tanrının kendisine söylemiş olduğu şeyi dinlemeye çağrılmadan önce Tanrının harika merhameti, onun Tanrının yılana söylemiş olduğu sözü işitmesine izin verdi. Eğer adem bu sözü işitmemiş olsa idi o zaman umutsuzluğa kapılmak zorunda kalacak idi. Kurtuluşum hakkında çarmıhta açıklanmış olduğu gibi umutsuzluk Tanrıya bakmamı engeller ve kendime bakmama neden olur. Düşmüş Adem’in çocukları çarmıhta sağlanan sığınağa girmedikleri sürece kim oldukları ve ne yapmış oldukları ile ilgili gerçekliğe umutsuzluğa kapılmadan katlanabilmeleri imkansızdır. Bu yüzden Mesih’e iman etmemiş kişiler ancak çarmıhtaki sığınak yerine girdikleri zaman umut gelebilir. İnsanların gözleri ancak çarmıhtaki sığınağa geldikleri zaman kim oldukları ve ne yapmış oldukları ile ilgili gerçeğe açılacaktır. Aksi takdirde çarmıhtaki kurtuluş ve sığınağa sahip olma güçleri olmayacaktır. Tanrının nasıl olduğunu ve ne yapmış olduğunu ancak çarmıha geldikleri zaman anlayacak ve sonsuz kurtuluşa kavuşacaklardır. O zaman Mesih’te sonsuza kadar Tanrının kutsallığına kavuşacak ve iman eden herkes sevinmeye çağrılacaktır. Şimdi tanrının kutsallığının ne kadar çok farkına varır isem güvencem hakkında o kadar daha çok bilgiye sahip olacağım. Ama kaybolmuş olanlar için bu kutsallık onlar için yalnızca sonsuz mahvoluşa işaret edecektir. Bu çok ciddi, söz ile anlatılamayacak kadar ciddi bir konudur.

Şimdi Tanrının Adem ve Havva için giysiler sağlaması konusunda bize sunulan gerçeğe kısaca bir göz atalım. “Rab Tanrı Adem ve karısı için deriden giysiler yaptı ve onları giydirdi.” Yaratılış 3:21. Burada sembolik olarak ortaya konan tanrısal doğruluğun çok önemli öğretişini görüyoruz. Tanrının tedarik etmiş olduğu giysi etkili bir giysi idi, çünkü bu giysiyi Tanrı sağlamış idi; incir yapraklarından yapılan önlük ise yetersiz bir giysi idi, çünkü insan tarafından yapılmış idi. Ayrıca Tanrının tedarik etmiş olduğu giysinin temelinde kan dökülmesi gerçeği var idi. Adem’in önlüğünde ise kan dökülmesi gerçeği yok idi. Bu nedenle aynı zamanda şimdi çarmıhta Tanrının doğruluğunun gerekli olduğu gerçeğini kavrarız. İnsanın doğruluğu işler ile ortaya konur ve bu işler insanın kendi ellerinin günah ile lekelenmiş işleridir. Adem deriden yapılmış giysiyi giydikten sonra “çıplağım” diyemedi ve kendisini gizlemeye de kalkışmadı. Günahkar iman aracılığı ile mükemmel bir huzur duyabilir, çünkü kendisini giydirenin Tanrı olduğunu bilir. Ama o zamana kadar huzur duyamamasının nedeni ancak küstahlık ya da bilgisizlik sonucu olabilir. Üzerimdeki giysinin ne olduğunu biliyor muyum ve hangi giysi içinde Tanrının önünde görünüyorum? Yüreğimin mükemmel huzura kavuşmasını sağlaması gereken giysi Tanrının Kendisinin tedarik etmiş olduğu giysidir. Bu gerçek ve kalıcı giysinin dışında başka hiç bir giysi mükemmel yürek ya da vicdan huzuru sağlayamaz.

Bu bölümün son ayetleri pek çok öğretici ders ile doludur. Düşmüş insana düşmüş konumunda yaşam ağacının meyvesinden yemesi için izin verilmemesi gerekir, çünkü o zaman insan bu dünyada sonsuz bir sefalete mahkum edilmiş olacaktır. Yaşam ağacının meyvesinden almak ve yemek ve böylece sonsuza kadar yaşamak hali hazırdaki konumumuz için içinden çıkması imkansız bir acı olacak idi. Yaşam ağacının meyvesi ancak dirilişte tadılabilir. Kırılgan bir tapınağın içinde, bir günah ve ölüm bedeninin içinde sonsuza kadar yaşamak tahammül edilmesi imkansız bir durum olur idi. İşte rab tanrı bu nedenle, “insanı kovdu.” Adem’i Aden bahçesinden çıkardı ve her yerinde düşüşünün üzücü sonuçlarının göründüğü bir dünyanın içine bıraktı. Keruvlar ve her yana dönen alevli bir kılıç yaşam ağacına giden yolun denetlenmesi için Aden bahçesinin doğusuna kondu ve düşmüş insana yaşam ağacının meyvesinden koparıp yemesi yasaklandı. Ama bu arada Tanrının açıklaması aracılığı ile insana kadının soyundan gelecek olanın ölümü ve dirilişi bildirildi. Ölümün ötesine geçmiş olan bu yaşam kadının soyundan gelecek olan İsa Mesih tarafından sağlanacak idi.

Böylelikle Adem Aden bahçesinin sınırları dışında daha mutlu ve daha güvenli bir kişi oldu; böyle olmasının nedeni şu idi – Aden bahçesi içinde iken yaşamı kendisine bağlı idi, ama bahçenin dışında iken yaşamı kendisine değil, bir Başkasına, hatta vaat edilmiş olan Mesih’e bağlı idi. Ve Adem yukarı baktığı ve “Keruvlar ile her yana dönen alevli kılıca” gördüğü zaman onları oraya yerleştiren ele övgüler sundu. “Yaşam ağacının yoluna engel koyan” el böyle yapmak ile yaşam ağacına giden daha iyi, daha güvenli ve daha mutlu bir yol açmış idi. Keruvlar ve her yana dönen alevli kılıç Cennete giden yolu kapatmışlar idi, ama Rab İsa Mesih en kutsal yere giden “yeni ve diri bir yol” açmıştır. “Yol, Gerçek ve Yaşam Ben’im; hiç kimse Ben’im aracılığım olmadan Baba’ya gelemez.” (Yuhanna 14:6 ayetini İbraniler 10:20 ayeti ile kıyaslayınız.) İmanlı şimdi bunu bilerek lanet altında – günahın izlerinin her tarafta göründüğü -  olan bir dünyada bereket içinde ilerleyebilir. İmanlı, iman aracılığı ile Babasının kucağına giden yolu bulmuştur ve hem bu harika sığınakta korunabilir hem de sahip olduğu kutlu pek çok bereket – onu Kurtaran Rab İsa Babasının evinde ona yer hazırlamaya gitmiştir ve çok yakında tekrar gelecek ve onu Kendisine alarak Babasının krallığının yüceliğine götürecektir – için sevinç duymaktadır. Böylece Babanın kucağında, evinde ve krallığında imanlı şimdiki payına, gelecekteki yuvasına ve ödülüne sahip olmuştur.

Yaratılış 6 — Yaratılış 9

Kitabımızda şimdi çok derin bir anlama sahip olan ve güçlü bir şekilde ifade edilen bir bölüme gelmiş bulunuyoruz. Hanok sahneden alınmıştır. Hanok’un bir yabancı olarak yeryüzündeki yürüyüşü göğe alınması ile sona ermiştir. Hanok insanların kötülüğü had safhaya alınmadan önce yukarı alındı ve bu nedenle Hanok gelecek olan tanrısal yargıdan etkilenmedi. Altıncı bölümün ilk iki ayetini okuduğumuz zaman Hanok’un dünya üzerindeki etkisinin ve yukarı alınmasının ne kadar küçük bir etki yarattığını görürüz. “Yeryüzünde insanlar çoğalmaya başladı. Kızlar doğdu. İlahi varlıklar (İbranice’de Tanrı oğulları) insan kızlarının güzelliğini gördükleri zaman beğendikleri ile evlendiler. “ Yaratılış 6: 1-2.

Tanrıdan olan ile insan dan olanın bu birleşimi kötülüğün özel bir biçimidir ve şeytanın elinde Mesih’in yeryüzündeki tanıklığını etkilemek için çok etkili bir araçtır. Bu karışım sık sık çok arzu edilen bir şeyin karışımı haline gelebilir ve genellikle Tanrıya ait daha geniş bir duyuru gibi görünebilir – tanrısal bir etkinin daha tam ve daha canlı bir dışa vurumu; üzülmekten çok sevinilecek bir şey. Ama bizim bu konu hakkındaki yargımız tamamen kutsal yazıların bakış açısına bağımlı olacaktır. Eğer bu konuya Tanrının huzurunun ışığında bakacak olur isek Tanrı oğullarının bu dünyanın çocukları ile birleşmelerinin ya da Tanrının gerçeğinin insan birleşmesi ile bozulmasının kazanılmış bir avantaj olduğunu düşünmemiz mümkün değildir. Böyle bir birleşim duyurulan gerçeğin tanrısal yöntemi değildir. Yeryüzünde O’nun tanıklarının yerini almak tanrısal bir konu olamaz. Tanrının ilkesi tüm kötülükten ayrılmaktır ve bu ilke gerçeğe her zaman mutlaka ciddi bir zarar verecektir.

Şimdi önümüzde bulunan öyküde Tanrı oğulları ile insan kızlarının birleşmesinin feci sonuçlara yol açtığını göreceğiz. Evet, insan yargısına göre bu birleşmenin görünürde doğru ürün verdiği söylenebilir. O dönemde “yeryüzünde eski çağ kahramanları ve ünlü kişiler” olduğunu okuruz. Ama Tanrının bu konudaki yargısı insan yargısından çok farklı idi; Tanrı insanın gördüğü gibi görmez. O’nun düşünceleri bizim düşüncelerimiz değildir. “”Rab baktı, yeryüzünde insanın yaptığı kötülük çok ve insanın aklı fikri hep kötülükte.” İnsanın Tanrının önündeki durumu böyle idi; “yalnızca kötülük” ve “sürekli kötülük”. Kutsal olanın kutsal olmayan ile birleşiminin sonucu bu idi. Ve bu her zaman böyle olacaktır. Eğer kutsal tohum saflığını muhafaza edemez ise o zaman yeryüzünde tanıklık ile ilgili her şey lekelenecek idi. Şeytanın ilk çabası kutsal tohumu öldürerek Tanrının amacını bozmak idi ve bu konuda başarısızlığa uğradığı zaman bunu bozma çabaları ile şeytan aslında kendi sonunu hazırladı.

Şu anda okuyucumun “Tanrı oğulları” ve insan kızları arasındaki bu birleşimin hedefini, karakterini ve sonucunu net bir şekilde anlaması gereken andır. Birleşme adına ödün verilen gerçeğin günümüzdeki durumu da büyük tehlike arz eder. Bu tehlikeye karşı kendimizi özenli bir şekilde korumamız gerekir. Gerçekten ödün verilmesine neden olan bir birleşmenin olmaması gerekir. Gerçek Hristiyan ilkesi her zaman şu olmalıdır: “Bedeli ne olur ise olsun gerçeği koru; eğer birleşmeye engel olunur ise daha iyi olur, ama gerçeği muhafaza etmek gerekir.” Yarar ya da amaca erişmek için başvurulan çarenin ilkesi bu şekilde beyan edilir ise bunun aksi olabilir. “Bedeli ne olur ise olsun birleşmeyi ilerlet; eğer bu şekilde gerçek korunabiliyor ise o zaman daha iyidir, ama birleşmeyi ilerlet.” Bu ikinci ilke yalnızca tanıklık yolunda her şeyin tanrısal olduğu bir durumda uygulanabilir. ¹ Gerçekten vazgeçilen yerde gerçek tanıklığın olamayacağı aşikardır ve bu yüzden tufandan önceki döneme ait dünyada bu kutsal olan ve kutsal olmayanlar -biri tanrısal diğeri ise insani olan - arasındaki birleşmeyi görebiliriz. Bu durum kötülüğün artmasına ve bunun sonucu olarak da Tanrının yargısının dünya üzerine inmesine neden olmuştur.

“Rab, ‘insanı yeryüzünden silip atacağım’ dedi.” Bundan daha azı yeterli olmayacak idi. Yeryüzünde Tanrının yolunu bozmuş olan her şey tamamen silinip atılmalı idi. Aralarında hiç bir ayrım gözetilmeksizin eski çağ kahramanları ve ünlü kişilerin hepsinin silinip atılması gerekiyor idi. Benliğe ait olan her şey yani tanrının huzurunda uygun olmayan her şey bir kenara atılmalı idi. “Önümde tüm benliğin sonu gelecek.” Söz konusu  olan yalnızca bazı benliklerin sona erdirilmesi değil idi – iyileşmesi imkansız olan her kötü şey son bulacak idi. Çünkü Yehova’nın gözünde her şey kötü ve bozuk idi. Ve iyileşmesi mümkün değil idi. Tecrübe edilmiş idi ve yararı görülmemiş idi. Ve Rab şu sözleri ile Nuh’a bir çözüm beyan etti: “Kendine gofer ağacından bir gemi yap.”

Böylece Nuh çevresinde olup biten olaylar ile ilgili Tanrının düşüncesini öğrenmiş oldu. Tanrı sözünün etkisi insanın açgözlülüğü ve kibrinin tüm köklerini ortaya koymuş oldu. İnsanın yüreği gurur ile kabarabilir ve bağrı duygu ile şişebilir; bu durum eski çağ kahramanları ve ünlü kişiler için de geçerli idi. Lirin ve orgun sesi tüm cana bir titreşim gönderebilir, ama aynı anda lanetlenmiş bir toprak da mevcuttur ve insanın gereksinimleri yaklaşmakta olan yargı ile ilgili her düşünceye karşıt bir şekilde sağlanmaktadır. Ama ah! Şu ciddi sözler! “son vereceğim, silip atacağım.” Bu sözler gerçekleşmesi yakın olan olayların üzerine ne kadar ağır bir hüzün getirmekte idi. Bu noktada insan zekası bir kurtuluş ya da kaçış yolu icat edemez miydi? Güçlü kişi, kendisini kudreti aracılığı ile kurtaramaz mıydı? Ne yazık ki, hayır! Kurtuluş için TEK bir yol var idi, ama bu insan gözüne, insan mantığına ya da insan düşüncesine değil anacak imana açıklanabilir idi.

“İman sayesinde Nuh, henüz olmamış olaylar ile ilgili olarak Tanrı tarafından uyarılınca, Tanrı korkusu (eulabetheis, εὐλαβηθεὶς) ile ev halkının kurtuluşu için bir gemi yaptı. Bununla dünyayı yargıladı ve imana dayanan doğruluğun mirasçısı oldu.” İbraniler 11:7. Tanrı sözü insanın aldatılmış yüreğinin üstüne parlayan Işığını getirir. Yılanın boş ve aldatıcı sözlerini tamamen uzaklaştırır; Tanrı sözü tanrısal yargının kılıcı olarak geçici dünyanın üzerinde asılı durur. İnsan yalnızca iman yolu ile Tanrı sözü tarafından “uyarılır”; Tanrının söylediği sözler henüz fiziksel gözler ile görülmedikleri zaman doğa fiziksel gözleri ile gördüğü tarafından yönetilir – yani duyular aracılığı ile yönetilir. İman ise yalnızca Tanrının saf sözü (bu karanlık dünyada paha biçilemez değerdeki hazine) tarafından yönetilir. Dışsal görünümler ne olurlar ise olsunlar Tanrının sözü sağlamdır ve güvence verir. Tanrı Nuh’a gelmekte olan yargıdan söz ettiği zaman ortada bunun ile ilgili hiç bir belirti yok idi. “Henüz fiziksel göz ile görülen bir şey yok idi.” Ama Tanrı sözü, bu sözü iman ile birleştiren yüreğe bunu hali hazırdaki bir gerçeklik haline getirdi. İman inanmak için bir şeyi görmeyi beklemez, çünkü “iman işitmek ile ve Tanrının sözünü işitmek ile olur.”

İman insanının ihtiyaç duyduğu tek şey Tanrının konuşmuş olduğunu bilmesidir; bu bilgi cana mükemmel bir kesinlik sağlar. “Rab böyle dedi” ifadesi her şeyi yoluna koyar. Kutsal yazıların tek bir satırı bile insan zihninin tüm mantığına ve tüm düşüncelerine verilen yeterinden fazla bir yanıttır. Ve eğer bir kişi kanaatlerinin temeli olarak Tanrının sözüne sahip ise o zaman insan düşüncesinin ve ön yargısının tüm gelgitlerine karşı sakin bir şekilde karşı durabilir. Nuh’un yüreğini hizmet verdiği uzun yıllar boyunca destekleyen Tanrının sözü idi ve aynı şekilde aynı söz o günden bu güne kadar dünyanın tüm karşı koymalarına rağmen milyonlarca Tanrı kutsalını desteklemiştir ve desteklemeye devam etmektedir. Bu nedenle Tanrının sözünden daha yüksek bir değere sahip olabilecek hiç bir şey yoktur. Tanrı sözü olmadan her şey karanlık bir belirsizliktir, ama Tanrı sözü ile her şey ışık ve esenliktir. Tanrı sözünün parladığı her yerde Tanrı insana güvenli ve bereketli bir yolu işaret eder. Tanrının sözünün parlamadığı yerde kişi insan geleneğinin zihin karıştıran yollarında dolaşmaya terk edilir. Eğer Nuh vaazının temeli olarak Tanrının sözüne sahip olmamış olsa idi, 120 yıl boyunca nasıl olur da “doğruluk vaazı” verebilir idi? İmansız bir dünyanın alaylarına ve hor görmelerine nasıl katlanabilir idi? Dünya ufkunda henüz tek bir bulut bile görünmemiş iken Nuh nasıl olur da gelecek olan yargıya tanıklık konusunda böylesine bir sabır ile tahammül edebilir idi? Mümkün değil, bunları yapamaz idi! Nuh’un üzerinde durduğu temel Tanrının sözü idi ve “Mesih’in Ruhu” Nuh’un kutsal bir kararlılık ile kendisini yükselten ve sarsılmaz o temel üzerinde kalabilmesini sağladı.

Ve şimdi sevgili imanlı okuyucum, günümüzdeki gibi kötü bir günde Mesih’e hizmet eder iken bu temelden başka neye sahibiz ki? Elbette hiç bir şeye sahip değiliz; bu temelden başka bir şeye sahip olmayı zaten istemeyiz de. Yalnızca Kutsal Ruh tarafından açıklandığı takdirde anlaşılacak, uygulanacak ya da kullanılacak olan Tanrı sözü ya da kutsal yazıların tümü Tanrı esinlemesidir  ve öğretmek, azarlamak ve yola getirmek, doğruluk konusunda eğitmek için yararlıdır. Bunlar sayesinde Tanrı adamı “her iyi iş” için donatılmış olarak yetkin olur. 2.Timoteos 3:16,17. Yüreğe huzur veren ne kadar güzel ve doğru sözler! Şeytanın tüm düşüncelerinden ve insanın düşüncelerinden yüreği  rahatlatan sözler! Tanrının saf, bozulmaz ve sonsuz sözü! Yüreklerimiz O’nun bu paha biçilmez sözlerindeki hazine için O’na hayran kalsın ve tapınsın! “Yeryüzünde insanın yaptığı kötülük çok ve aklı fikri hep kötülükte.” Ama Tanrının sözü Nuh’un yüreğinin sığındığı tek huzur veren yer idi.

“Tanrı Nuh’a, ‘İnsanlığa son vereceğim’ dedi. ‘Çünkü onlar yüzünden yeryüzü zorbalık ile doldu. Onlar ile birlikte yeryüzünü de yok edeceğim. Kendine gofer ağacından bir gemi yap.” Burada insanın mahvoluşunu ve Tanrının bu konuya getirdiği çözümü görüyoruz. İnsana ilkelerini ve yollarını olgunluk yoluna getirmesi için kariyerini son sınırına kadar izlesin diye izin verildi. Maya çoğalmış ve kitleyi doldurmuş idi. Kötülük doruğuna ulaşmış idi. İnsanlığın tümü öylesine kötü bir hale gelmiş idi ki, daha kötüsü olamaz idi. Ve bu yüzden Tanrı için her şeyi tamamen yok etmekten başka bir yol kalmamış idi. Ama Tanrı var olan tek doğru adamı sonsuz amaçlarına uygun olarak diğer yedi akrabası ve yakını ile birlikte “sekizinci kişi” olarak seçti ve onun aracılığı ile herkesi kurtuluşa çağırdı. Bu olay çok canlı bir şekilde çarmıh öğretişini ortaya koyar. Orada Tanrının insan doğasını tüm kötülükleri ile birlikte yargıladığını görürüz; ve aynı zamanda da O’nun kurtaran lütfunun tüm doluluğu ile çarmıhta açıklandığına tanık oluruz. Çünkü Tanrımızın yüreği merhamet ile doludur. Luka 1:78. Yücelerden doğan Güneş yardımımıza gelmek için bizi ziyaret etti. Nerede? Günahkarlar olarak, tam olduğumuz yerde. Tanrı enkaz halinde olan insanın içinde bulunduğu durumun en dipteki yerine kadar gelmek için aşağı gelmiştir. Günahkarın durumunda o bereketli günün kaynağının ışığının nüfuz etmemiş olduğu tek bir nokta dahi mevcut değildir. Ama eğer ışık bu şekilde nüfuz etti ise o zaman bize gerçek karakterimizi açıklayacaktır. Işık kendisine karşı olan her şeyi yargılamak zorundadır. Ama bunu yapar iken aynı zamanda “günahların bağışlanması aracılığı ile gelen kurtuluş bilgisini de” verir. Çarmıh hem Tanrının “tüm insanlık” üzerindeki yargısını açıklar hem de kaybolmuş ve suçlu günahkara sağladığı kurtuluşu gözler önüne serer. Günah mükemmel bir şekilde yargılanmıştır- günahkar mükemmel bir şekilde kurtulmuştur – ve Tanrı çarmıhta mükemmel bir şekilde açıklanmış ve mükemmel bir şekilde yücelmiştir.

Eğer değerli okuyucum bir an için Petrus’un ilk mektubuna dönecek olur ise orada bu konunun tamamı hakkında pek çok aydınlatıcı bilgi görecektir. Üçüncü bölümün 18. ayetinde şu sözleri okuruz: “Nitekim Mesih de bizleri Tanrıya ulaştırma amacı ile doğru kişi olarak doğru olmayanlar için günah sunusu olarak ilk ve son kez öldü. Bedence öldürüldü ama ruhça diriltildi. Ruhta gidip bunu zindanda olan ruhlara da duyurdu. Bir zamanlar Nuh’un günlerinde gemi yapılır iken Tanrının sabır ile beklemesine rağmen bu ruhlar söz dinlememişler idi. O gemide birkaç kişi daha doğrusu sekiz kişi su ile kurtuldu: ya da «sudan (di hydatos, δι’ ὕδατος) sağ salim çıktı.» Bu olay vaftizi simgeliyor (antitypon, ἀντίτυπον). Bedenin kirden arınması değil, ² Tanrıya yönelen temiz vicdanın dileği olan vaftiz, İsa Mesih’in dirilişi ile şimdi sizi de kurtarıyor. Göğe çıkmış olan Mesih Tanrının sağındadır. Bütün melekler, yetkiler ve güçler O’na bağlı kılınmıştır.” 1.Petrus 3:18-22.

Bu, çok önemli bir bölümdür. Çünkü gofer ağacından yapılan gemi öğretişini ve onun Mesih’in ölümü ile olan bağlantısını çok ayrıntılı bir şekilde önümüze getirir. Tufan anında olduğu gibi Mesih’in ölümünde de kendi içinde günahsız olanın üzerinden tanrısal yargının dalgaları ve selleri geçti. Yaratılış, Yehova’nın haklı gazabının seli altına gömüldü ve Mesih’in Ruhu şu sözleri yazdırmıştır: “Bütün dalgaların ve sellerin üzerimden geçiyor.” Mezmur 42:7. Burada bir imanlının yüreği ve vicdanı için çok temel teşkil eden bir gerçek ile karşı karşıyayız. “Tanrının tüm dalgaları ve selleri” Rab İsa çarmıhta asılı olduğu zaman O’nun lekesiz Kişiliğinin üzerinden geçti. Ve bunun çok bereketli bir sonucu olarak da bu dalga ve sellerin tek bir tanesinin bile imanlının kişiliğinin üzerinden geçmediğini görüyoruz. Golgota’da “enginlerin tüm kaynaklarının fışkırdığını ve göklerin kapaklarının açıldığını” görmekteyiz. Mesih kaseden içti ve Tanrı gazabına mükemmel bir şekilde tahammül etti. Tanrı halkının içinde bulunduğu lanetli konumun tüm sorumluluğunu üstüne aldı ve Kendisini adil yargının tüm ağırlığı altına bıraktı. Bu gerçeğe duyulan iman cana huzur sağladı. Eğer Rab İsa bize karşı olan her şeyi yendi ise, eğer yol üzerinde bulunan her türlü engeli ortadan kaldırdı ise eğer günahı ortadan kaldırdı ise ve eğer gazap ve yargı kasesini bizim yerimize sonuna kadar içti ise eğer güneşi örten her bulutu temizledi ise o zaman kesinleşmiş olan bu esenliğin tadını çıkartmamız gerekmez mi? Sormaya dahi gerek yok. Esenlik bizim kaçınılmaz payımızdır. Derin, söz ile anlatılamaz bereket ve kutsal güvence bize aittir; çünkü kurtaran sevgi bize Mesih’in mutlak bir şekilde tamamlamış olduğu işin doğru temeli üzerinde yer sağlamıştır.

Nuh, tanrısal yargının dalgaları ve selleri konusunda herhangi bir yargıya sahip miydi? Hiç bir zaman kaygı duymadı. Bunu nasıl yapabildi? Çünkü kendisinin bu dalgaların üzerinde yükseldiği zaman bulutsuz bir esenliğin diyarına götürüldüğünü biliyor idi. Tüm insanlığın yargılandığı anda derin suların üstünde esenlik içinde yüzen gemide durdu. Nuh yargının ulaşamayacağı bir yere konmuş idi ve onu oraya koyan Tanrının Kendisi idi. Nuh Romalılar 8.bölümde kullanılan zaferli ifade ile şu sözleri söyleyebilir idi: “Tanrı benden yana ise bana kim karşı koyabilir?” Yaratılış 7:1 ayetinde okuduğumuz gibi Nuh gemiye Tanrının Kendisi tarafından davet edilmiş idi. “Bütün ailen ile birlikte gemiye bin.” Ve Nuh gemideki yerini aldıktan sonra şu sözleri okuruz: “Rab, Nuh’un ardından kapıyı kapadı.” İfadeden de çok net bir şekilde anlaşılabileceği gibi geminin içinde olanlar için tam ve mükemmel bir güvencenin olduğu kesin idi. Yehova kapıyı kapadı ve O’nsuz olan hiç kimse ne gemiden içeri girebilir ne de gemiden dışarı çıkabilir idi. Gemide hem bir pencere hem de bir kapı mevcut idi. Rab her şeye gücü yeten eli ile kapıyı güvenli bir şekilde kapattı ve Nuh’a tüm yargının indiği yeri görebilmesi için bir pencere verdi Nuh bu pencereden bakarak yargının kendisinin üzerinde kalmadığını görüyor idi. Kurtarılan aile yalnızca “yukarı” bakabilir idi, çünkü pencere “yukarda” yapılmış idi. Yaratılış 6:16. Geminin içinde bulunan kurtarılmış olanlar tufanın neden olduğu yargı dalgalarını, ölümü ya da yok oluşu göremezler idi. Tanrının kurtarışı – “gofer ağacı” onların ve tüm yukarda belirtilmiş olanların arasında durmakta idi. Onların yapmaları gereken tek şey yukarı bulutsuz gökyüzüne, dünyayı mahkum edenin ve onları Kurtaran’ın sonsuz konutuna bakmak idi.

“Rab Nuh’un ardından kapıyı kapadı.” İmanlının Mesih’te sahip olduğu mükemmel güvenliği bundan daha iyi ifade edebilecek başka hiç bir söz yoktur. Tanrının kapatmış olduğunu kim açabilir idi? Hiç kimse. Nuh ve ailesi Tanrının mükemmel güvencesi altında idi. Tanrının kapattığı gemi kapısını açabilecek ve suların geminin içine girmesine neden olabilecek hiç bir güç, hiç bir melek, hiç bir insan ya da hiç bir şeytan olamaz idi. Enginlerin bütün kaynaklarının fışkırmasını ve göklerin kapaklarının açılmasını gerçekleştiren el, geminin kapısını kapatan el ile aynı el idi. Bu nedenle Mesih’ten “Davut’un anahtarına sahip olan, açtığını kimsenin kapayamadığı ve kapadığını da kimsenin açamadığı” Kişi olarak söz edilir. Vahiy 3:7. Mesih aynı zamanda “ölümün ve ölüler diyarının anahtarlarını da” elinde Tutan’dır. Vahiy 1:18.Mesih’in yetkisi olmaksızın hiç kimse ne mezarın kapısından girebilir ne de oradan çıkabilir. Mesih, yerde ve gökte tüm güce sahip Olan’dır. O, kilisenin Başıdır ve imanlı O’nda mükemmel güvenceye sahiptir. Matta 28:18; Efesliler 1:22. Nuh’a kim dokunabilir idi? “İçi ve dışı ziftlenmiş” olan o gemiye hangi dalga nüfuz edebilir idi? Aynı şekilde şimdi de iman aracılığı ile çarmıhın gölgesinde sığınmış olanlara kim dokunabilir? Her düşman ile savaşılmış ve her düşman susturulmuştur – evet, sonsuza kadar susturulmuştur. Mesih’in ölümü her itirazı zaferli bir şekilde susturmuştur ve aynı zamanda O’nun dirilişi ile Tanrının haklı talebi yerine gelmiş ve aklanmamız sağlanmıştır; aklanma bağışını alan bizlerin O’na güven içinde yaklaşacağımız kesindir.

Bu nedenle Tanrının Kendisinin eli tarafından güvenlik altına alınmış olan gemi kapısı sayesinde bizim yapacağımız tek şey yalnızca pencereden yukarı, göğe bakarak sevinmektir. Ya da başka bir deyiş ile O’nun ile mutlu ve kutsal bir paydaşlık içinde yürümektir; O bizi gelecek olan gazaptan kurtarmış ve bizi gelecek olan yüceliğinin mirasçıları ve bekleyenleri haline getirmiştir. Petrus, “uzağı göremeyen körlerden ve eski günahlarından temizlendiğini unutan kişilerden” söz eder. 2.Petrus 1:9.

Nuh’un öyküsü ile ilgili olarak ilerlemeden önce şimdi kısa bir süre için Nuh’un uzun süre doğruluk vaaz ettiği kişilerin durumuna biraz bakalım. Şu ana kadar “kurtarılmış” olan kişilere baktık, şimdi de “kaybolmuş” olan kişilere bakalım. “Geminin içinde” olan kişilerden söz ettik, şimdi de “geminin dışında” olan kişilerden söz edelim. Hiç kuşkusuz merhamet kapısı kapandıktan sonra gemi suların üzerinde yükselmeye başlar iken arkada kalan ve geminin yükselişine kaygı ile bakan gözler olmuştur. Ama ne yazık ki, bu bakışlar boşuna olmuştur. Lütuf günü sona erdikten sonra “kapı kapandı” – tanıklık zamanı sona erdi ve artık geminin ardından kaygı ile bakan bu gözler için umut yok idi. Nuh’u ve ailesini geminin içine koyup geminin kapısını kapatan el aynı şekilde bu kişileri geminin dışında bırakmış oluyor idi. İçerde olanların dışarı çıkmaları nasıl imkansız ise aynı şekilde dışarda olanların da içeri girmeleri imkansız idi. Gemi dışında kalanların kayboldukları kesin idi; geminin içinde olanlar ise yetkin kurtuluşa sahip olanlar idi. Hem Tanrının uzun süren sabırlı bekleyişi hem de O’nun Hizmetkarının tanıklığı, her ikisi de görmezlikten gelinmiş idi. Dünya değerlerine öncelik verilmiş idi. “Nuh’un günlerinde nasıl oldu ise, İnsanoğlu’nun günlerinde de öyle olacak. Nuh’un gemiye bindiği güne dek insanlar yiyip içiyor ve evlenip evlendiriliyorlar idi.” Luka 17:26,27. Soyut açıdan bakıldığı zaman tüm bunların hiç birinde yanlış olan bir şey yoktur. Yanlış olan yapılan şeylerde değil, onları yapan kişilerde idi. Yapılan tüm bu şeylerin hepsi Rab korkusu ile ve O’nun kutsal adının yüceliği için yapılmış olabilir idi, ama ancak iman ile yapılmış olsalar idi! Ama ne yazık ki, iman ile yapılmadılar. Tanrının sözü reddedildi. Tanrı yargıdan söz etti ama onlar buna inanmadılar. Tanrı günahtan ve mahvolmaktan söz etti ama onlar ikna olmadılar. Tanrı bir çözümden söz etti ancak onlar kulak asmadılar. Kendi planları ve spekülasyonları doğrultusunda yollarına devam ettiler. Ve yaşamlarında Tanrıya yer vermediler. Sanki yeryüzü sonsuza kadar kendilerine ait imiş gibi davrandılar. Bir teslimiyetin gerekli olduğunu unuttular. O “ciddi günün” geleceğini düşünmediler. Tanrıyı dışarda bıraktılar. Yüreklerindeki düşünce ve fikirler sürekli olarak yalnızca kötü idi. Ve bu yüzden hiç bir şeyi doğru yapamadılar. Kendileri için düşündüler, kendileri için konuştular ve kendileri için hareket ettiler. Kendi hoşlarına gideni yaptılar ve Tanrıyı unuttular.

Ve şimdi değerli okuyucum Rab İsa Mesih’in söylemiş olduğu şu sözleri hatırlayın: “Nuh’un günlerinde nasıl oldu ise, İnsanoğlu’nun günlerinde de öyle olacak.” Bazı kişiler şu düşünceye inanmamız gerektiğini sanırlar; İnsanoğlu göğün bulutları içinde göründüğü zaman bu yeryüzünün dört bir bucağı bir doğruluk örtüsü ile örtülecek. Şimdi işlemekte olan araçların sonucu olarak bize bir doğruluk ve esenlik egemenliğini aramamız gerektiğini öğretirler. Ama yukarda alıntısı yapılan bölüme kısa bir an için baktığımız zaman tüm bu öğretişlerin boş ve hayal ürünü beklentiler oldukları ortaya çıkar. Nuh’un günlerinde durum nasıl idi? Suların denizleri örttükleri gibi doğruluk da yeryüzünü örtüyor muydu? Egemen olan Tanrının gerçeği mi kabul edilmiş idi? Yeryüzü Rabbin bilgisi ile dolu muydu? Kutsal Yazılar bu sorulara şu yanıtı veririler: “Yeryüzü şiddet ve vahşet ile dolu idi.” Yeryüzünde yaşayan insanlığın TÜMÜ yollarında yanlış idiler. Aynı zamanda yeryüzü Tanrının önünde de bozulmuş durumda idi. O zaman aynı şey İnsanoğlu’nun günlerinde de böyle olacaktır. Bu yeterince açık bir bilgidir, anlaşılması kolaydır. Doğruluk ve şiddet birbirlerine hiç bir şekilde benzemezler. Evrensel kötülük ve evrensel esenlik arasında da aynı şekilde hiç bir benzerlik mevcut değildir. Gerekli olan tek şey Söz’e boyun eğen ve ön yargılı düşüncelerin etkisinden özgür kılınmış bir yürektir, öyle ki İnsanoğlu’nun yaklaşmakta olan gelişi ile ilgili günlerin gerçek özelliği anlaşılabilsin. Okuyucumun bu noktada lütfen dikkati dağılmasın. Saygı ile kutsal yazılara boyun eğsin. Tufandan önceki günlerde dünyanın durumuna baksın ve her zaman şunu hatırlasın: o zaman nasıl ise şimdiki çağın sonunda da aynı şekilde olacak. Bu, çok çabuk sonuca varılabilecek basit bir gerçektir. O zaman evrensel bir doğruluk ve esenlik konumu gibi bir durum yok idi, aynı şekilde son günlerde de böyle bir durum olmayacaktır.

Hiç kuşkusuz, insan dünyayı kendisi için rahat ve kabul edilebilir bir yer haline getirebilmek için çok bol bir enerji harcamıştır, bunu görebiliyoruz. Ancak bu çabası dünyayı Tanrı için uygun bir yer haline getirmesinden çok farklı bir çaba idi. Aynı zamanda insan bu yüzden de şimdiki zamanda insan yaşamının patikasında bulunan taşları temizleme konusunda da aynı şekilde elinden geldiğince meşguldür ve bu yolu mümkün olduğunca engelsiz bir hale getirmek ister. Ama bu” Tanrımız için çölde düz bir yol hazırlayın” ifadesi ile aynı şey değildir; Yehova’nın kurtarışını her insanın görebilmesi için “pürüzlü yerleri yok edip yumuşatmak” da değildir. Uygarlık üstün gelir, ama uygarlık doğruluk değildir. Temizlik ve donanım ilerlemektedir, ama bu Mesih’in evini uygun hale getirmek için değildir; bu yapılanlar Mesih karşıtı içindir. İnsan bilgeliği insanlığın leke ve kusurlarını kendi çabaları ile örtmek için ortaya konur, ama bu kusurlar örtülseler bile uzaklaştırılamazlar! Gizli hale getirilseler dahi bozuklukları her zaman vardır ve olacaktır. Gözlerden hataları gizleyen boyalar dökülecek ve sedir ağacından yapılan süslemeler yok olup gidecektir. İnsanın sefaletini saklamak isteyen her tür girişim çok geçmeden gücünü yitirecektir. Adem soyunun fiziksel, zihinsel ve ahlaki çöküşünü tanımlamak isteyen tüm çabalar insan hayır severliği ve içerdiği her iyilik geçici olduğunu zaman içinde kanıtlamak zorunda kalacaktır. Tanıklık ortaya konmuştur. “Rab baktı, yeryüzünde insanın yaptığı kötülük çok ve aklı fikri hep kötülükte.” İnsanlığın sonu insanın önüne gelmemiştir, ama Tanrının önüne gelmiştir. Ve şu sözleri söyleyen alaycı kişilerin sesleri kulaklara gelir. “Hani, O’nun gelişi ile ilgili vaat nerede? Çünkü atalar uyuduğundan bu yana her şey yaratılışın başında olduğu gibi hala devam ediyor, ancak bu alaycıların sorularına yanıt alacakları an giderek hızla yaklaşmaktadır. “Öncelikle şunu bilmelisiniz: Dünyanın son günlerinde kendi tutkularının ardından giden alaycı kişiler üreyecek. Bunlar, ‘Rabbin gelişi ile ilgili vaat ne oldu? Atalarımızın ölümünden beri her şey yaratılışın başlangıcında olduğu gibi duruyor’ diyerek alay edecekler. Ne var ki, göklerin çok önceden Tanrının sözü ile var olduğunu, yerin sudan ve su aracılığı ile şekillendiğini bile bile unutuyorlar. O zamanki dünya yine su ile ve tufan ile mahvolmuş idi. Şimdiki yer ve gökler ise ateşe verilmek üzere aynı söz ile saklanıyor, tanrısızların yargılanarak mahvolacağı güne dek korunuyorlar. Sevgili kardeşlerim, şunu unutmayın ki, Rabbin gözünde bir gün, bin yıl, bin yıl ise bir gün gibidir. Bazılarının düşündüğü gibi Rab vaadini yerine getirmekte gecikmez, ama size karşı sabrediyor. Çünkü kimsenin mahvolmasını istemiyor, herkesin tövbe etmesini istiyor.” 2.Petrus 3:4-10.

İşte değerli okuyucum, bu yanıt bu dünyanın çocuklarının zihinsel alaylarının karşılığıdır. Ama Tanrı çocuklarının durumu ve beklentileri böyle değildir. Tanrıya şükürler olsun ki Tanrı çocukları bundan tamamen farklı bir hedefe sahiptirler; dünyadaki kötülük doruk noktasına ulaşmadan önce Tanrı çocukları havada göksel Damat ile buluşmayı beklemektedirler. Ve bu yüzden tanrısal yargıdan uzaktırlar. Tanrının kilisesi dünyanın ateş ile yanmasını değil, “parlak sabah Yıldızının” yükselmesini beklemektedir.

Şimdi gelecekteki hangi yöne bakacak olur isek olalım, bakmak için hangi bakış açısın seçersek seçelim dünya alevler içinde iken gelecek olan damadı ile bekleyen Kilise canında yücelik görür. Tanrı kaybolmuş günahkarlara lütfu aracılığı ile hala tanıklık etmektedir; O’nun şimdiki bu söz ile anlatılamaz tanıklığını hissetmek gerekir. “Uygun zaman işte şimdidir, kurtuluş günü işte şimdidir.” 2.Korintliler 6:2. “Tanrı insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih’te kendisi ile barıştırdı ve barıştırma sözünü bize emanet etti.” 2.Korintliler 5:19. Şimdi barıştırıyor, ama ilerde yavaş yavaş yargılayacağı dönem geliyor; şimdi her şey tamamen lütuf, o zaman her şey gazap olacak. Şimdi çarmıh aracılığı ile günahı yargılıyor, o zaman cehennemde günahı sonsuza k adar cezalandıracak. Şimdi lütfun en saf, en zengin ve en özgür mesajını göndermekte. Ve günahkarlara Mesih’in değerli kurbanı aracılığı ile tamamlanmış bir kurtuluştan söz ediyor. Ve her şeyin tamamlanmış olduğunu beyan ediyor. Lütufkar davranarak bekliyor. Rabbimizin sabırla tahammül etmesi kurtuluştur. “Bazılarının düşündüğü gibi Rab vaadini yerine getirmekte gecikmez, ama size karşı sabrediyor. Çünkü kimsenin mahvolmasını istemiyor, aksine herkesin tövbe etmesini istiyor.” Tüm bu ifadeler şu anki zamana çok ciddi bir önem vermektedir. Gelecek olan gazaptan kurtulunması için lütuf beyan ediliyor! Ne kadar vakur! Nasıl da derin bir ciddiyet!

Ve sonra tanrısal amaçların açıklanışına nasıl da derin bir ilgi ile işaret etmemiz gerekiyor! Kutsal yazılar tüm bu konular üzerine ışık tutar ve öyle bir ışık tutar ki, herhangi birinden bunları işitmeye ihtiyaç duymayız. Her şeyi tam olarak biliriz. Şimdi işlemekte olan tüm ilkelerin doğrudan eğilimini tam olarak anlamamız gerekir. Olayların gitmekte olduğu yöne karşı duyarlı ve uyanık olmamız lazımdır. İnsanlar altın bir çağ hayali kurarlar. Ve kendilerine sanat ve bilim alanında binlerce yıl sürecek başarı vaatlerinde bulunurlar. Ve kendilerini yarının bu gün ve bu günden daha da bol olacağı düşüncesi ile beslerler. Ama ah, bu düşünceler hayaller ve vaatler ne kadar da boşturlar. İman, dünya ufkunun çevresinde toplanmaya başlayan kalın bulutları görebilir. Yargı gelmektedir. Gazap günü kapıdadır. Kapı çok yakında kapanacaktır. Güçlü görünen hayaller dehşet veren bir yoğunluk içinde çökeceklerdir. O zaman bu durumda insanları uyaracak olan bir ses yükseltmek ne kadar da önemlidir. Sadık bir tanıklık aracılığı ile insanoğluna acınacak durumu ile ilgili uyarıda bulunmak gereklidir. Evet, belki böyle yaptığımız takdirde her zaman kötülük konusunda peygamberlikte bulunmak ile suçlanabiliriz, ama Ahav da Mika’ya karşı böyle hareket etmemiş miydi? Ancak şimdi bu konu üzerinde durmayacağız. Biz Tanrı sözünün peygamberlik ettiğini peygamberlik edelim ve bunu yalnızca insanları “ikna etmek” amacı ile yapalım. Tanrı sözü ayaklarımızın altından yalnızca yanlış temeli alsın ve bunu bu yanlış temelin yerine asla hareket etmeyecek olan sonsuz sabitliğe sahip bir temel koymak amacı ile yapsın. Bu doğru temel bizden saçma bir umudu alır ve bunun yerine bizi asla utandırmayacak olan bir umut verir. Bu doğru temel “ezilmiş fitili” alır ve yerine bize “çağların kayasını verir. İçinde su barındıramayacak çatlak bir su sarnıcını alır ve bizi içinden diri sular akan bir yere yerleştirir. İşte bu, gerçek sevgidir. Bu, Tanrının sevgisidir. O, esenliğin olmadığı yerde “esenlik, esenlik!” diye bağırmayacaktır. O, günahkarın yüreğinin O’nun güvenliğinin sonsuz gemisi içinde tatlı bir huzur ile dinlenmesini ister, kendisi ile zevkli bir paydaşlığın tadını çıkartmasını arzu eder. Mahvolma, yargı ve çaresizlik geçecektir; O’nun ile birlikte yenilenmiş bir yaratılışta dinlenmek umudu bize güç verir.

Şimdi tekrar Nuh’un öyküsüne geri dönelim ve onu yeni bir konum içinde görelim. Nuh’un gemiyi inşa ettiğini gördük, onun geminin içine girdiğini gördük ve şimdi onun gemiden çıktığını ve yeni dünyadaki yerini aldığını göreceğiz. ³ “Ve Tanrı Nuh’u hatırladı.” Bu garip yargılama eylemi sona erdikten sonra kurtarılmış olan aile ve onlar ile birlikte gemide bulunan her şey hatırlandı. Tanrı yeryüzünde bir rüzgar estirdi ve sular alçalmaya başladı. Enginlerin kaynakları ve göklerin kapakları kapandı, yağmur dindi. Sular yeryüzünden çekilmeye başladı. Şimdi güneş ışınları yargı vaftizi ile vaftiz edilmiş olan bir dünya üzerinde hareket etmeye başlarlar. Yargı, Tanrının garip işidir. Tanrı, yargı aracılığılı ile yüceltilse bile yargıdan hoşlanmaz. Adına övgüler olsun ki, Tanrı yargı yerinden ayrılmaya ve merhamet yerine geçmeye her zaman hazırdır, çünkü Tanrı merhametten hoşlanır.

“Kırk gün sonra Nuh yapmış olduğu geminin penceresini açtı. Kuzgunu dışarı gönderdi. Kuzgun sular kuruyuncaya dek dönmedi ve uçup durdu.” Yaratılış 8: 7. Murdar kuş kaçtı ve hiç kuşkusuz su üzerinde yüzen bir ceset üzerinde durup döndü. Tekrar gemiye dönmek istemedi. Ama güvercin aynı şeyi yapmadı. “Güvercin konacak bir yer bulamadı, çünkü her yer su ile kaplı idi. Gemiye, Nuh’un yanına döndü.” Yaratılış 8:9. éNuh yedi gün bekledi ve sonra güvercini yeniden dışarı saldı. Güvercin gagasında yeni kopmuş bir zeytin yaprağı ile akşama doğru geri döndü.” Yaratılış 8: 10-11. Yenilenmiş zihin ile ilgili hoş bir örnek. Yenilenmiş zihin çevresini saran umutsuzluğa rağmen huzurunu ve payını Mesih’te bulmak ister. Ve yalnız bu kadarı ile de kalmaz. Aynı zamanda mirasına da gayret ile sahip çıkar ve yargının geçip gitmiş olduğuna ve yenilenmiş bir yeryüzünün tam bir şekilde ortaya çıktığına dair bereketli kanıta sahip çıkar. Dünyasal zihin ise bunun aksine Mesih dışında herhangi bir şeyde ya da her şeyde huzur bulmaya çalışır ve her türlü kirlilik ile beslenir. Dünyasal zihin için bir zeytin yaprağının hiç bir çekiciliği yoktur. Dünyasal zihin tüm ihtiyaçlarını göz ile görülen bir ölüm içinde bulabilir ve bu yüzden yeni bir dünya ve onun görkemleri ile meşgul olmaz. Ama Tanrının Ruhu tarafından öğretilen ve yönlendirilen yürek yalnızca Tanrının esenlik bulduğu ve sevindiği şeylerde esenlik bulabilir ve sevinebilir. Yenilenmiş zihin kurtuluş gemisinde dinlenebilir; “var olan her şeyin yenileneceği zaman” gelinceye kadar kurtuluşu ile esenlik bulur. Sevgili okuyucum, aynı şey sizin ve benim için de geçerli olsun. İsa Mesih yüreklerimizdeki kalıcı pay ve huzur olsun, öyle ki, esenliği ve payı tanrı yargısı altında olan bir dünyada aramayalım. Güvercin Nuh’a geri döndü ve dinlenme zamanını bekledi ve bizler de her zaman O’nun gelecek olan çağda yüceltilmesini ve görünecek olan görkemini bekler iken yerimizi her zaman Mesih’in yanında bulalım. “Gelecek olan gelecek ve gecikmeyecektir.” Bu konuda ihtiyacımız olan TEK şey biraz sabırlı olmaktır. Tanrı yüreklerimizi O’nun sevgisine ve “Mesih’in sabrına” yönlendirsin.

“Ve Tanrı Nuh’a, ‘yanındakiler ile birlikte gemiden çık’ dedi.” Yaratılış 8: 15. Gofer ağacından bir gemi yap ve gemiye bin diyen aynı Tanrı şimdi Nuh’a gemiden çıkmasını söylüyor. Ve Nuh gemiden çıktı ve Rabbin önünde bir sunak hazırladı. Tüm bu yaptıkları sade bir itaat örneğidir. Bir iman itaati ve bir de iman tapınması vardır ve her ikisi birlikte yürürler. Sunak hazırlanmıştır. Nuh sunakta bütün temiz sayılan hayvanlar ile kuşlardan Rabbe yakmalık sunular sundu. Gemi, Nuh’u ve Nuh’un ailesini yargı sularının üstünde güvenlik içinde taşımış idi ve onu eski dünyadan yeni dünyaya getirmiştir ve şimdi bu durumda Nuh yeni dünyada tapınan biri olarak yerini alır. ⁴ Ve burada dikkat edilmesi gereken nokta Nuh’un sunağı Rab için dikmiş olmasıdır. Batıl inanç bir kurtuluş aracı olduğunu düşünerek gemiye de tapınabilir idi. Tanrı yerine O’nun yarattıklarını koymak yüreğin her zaman eğilim duyduğu bir hata olmuştur. Evet, gemi çok belirgin ve görünen bir araç idi, ama Nuh’un imanı geminin ötesine geçerek geminin Tanrısına ulaştı. Ve bu nedenle Nuh gemiden indiği zaman gemiden ayrılma zamanını uzatmadı, ona özlem dolu bakışlar ile bakmadı ya da onu asla bir tapınma objesi olarak görmedi. Hemen Rab için bir sunak inşa etti ve Rabbe tapındı. Ve daha sonra da gemiden asla bir daha söz dahi edilmedi.

Tüm bu konular bize hem çok basit hem de çok önemli bir ders öğretirler. Yürek Tanrının gerçeğinden bir an için bile kayar ise yüreğin çökesine engel olacak bir sınır yoktur; çünkü putperestliğin en büyük şekillerinden birinin yoluna doğru adım atılmış olur. İman yargılanmasında iman, can için tek değerli olan diri güç kaynağını her zaman Tanrıdan alır. Yani kısaca şöyle açıklayalım: iman, Tanrının ataması ile ilgili olarak Mesih’te sevinç bulduğu sürece kaynağı her zaman Tanrı olacaktır. Bunun ötesindeki hiç bir şeyin değeri yoktur; eğer herhangi bir yaratık en düşük derecede bile yürek ve O’nun değerli işi ve görkemli Kişiliği arasına girecek olur ise, o zaman Tanrıya ait olan yüceliğe gölge düşürülür ve artık övülen tanrı olmaz, yaratık olur. Oysa övgü ve yüceliği hak eden yalnızca Tanrıdır; yaratığın şeytanın bir aracısı haline gelmesi konusunda ayık ve uyanık kalınmalıdır. Batıl inancın yargısına göre düzen her şeydir ve Tanrı dışarda bırakılır. Ve Tanrının adı yalnızca düzeni yüceltmek amacı ile kullanılır ve insan yüreğinin düşüncelerine derin bir bağlılığa ve insan zihni üzerinde kudretli bir etkiye neden olur. İsrail çocuklarının tunç yılana tapınmaları konusunda da durum aynı idi. Tanrı tarafından kullanıldığı için onlara bir bereket kanalı olan tunç yılan İsrail çocuklarının yüreği Rabden ayrıldığı zaman batıl inançlara göre tapınılan bir obje haline geldi. Ve Hezekiya tunç yılanı parçalar halinde kırmak ve onu “pirinçten bir parça” olarak adlandırmak zorunda kaldı. Tunç yılan kendi içinde yalnızca bir Nehuştan (İbranice’de hem tunç hem de yılan sözcüklerini çağrıştırır) idi, ama Tanrı tarafından kullanıldığı zaman, zengin bir bereket aracı olmuş idi. İman bu durumda elbette tanrısal açıklamanın gerçeğine sahip çıktı. Ancak batıl inanç her zaman yaptığı gibi tanrısal açıklamayı önemsemedi ve Tanrının bu olaydaki gerçek amacını kavrayamadı, bu gerçek amacı kaybetti ve aslında bu davranışı ile tunç yılanı bir tanrı yaptı. (Bakınız 2.Krallar 18:4)

Ve değerli okuyucum, tüm bu olaylarda şimdiki çağ için geçerli olan derin bir ders yok mudur? Ben derin bir ders olduğundan eminim. Bizler bir düzen çağında yaşıyoruz. Ağzı ile iman ikrarında bulunan kiliseyi sarıp sarmalayan atmosfer geleneksel bir dinin elementlerine gebedir ve bu durum Mesih’in canından ve O’nun tanrısal kusursuz kurtarışından çalar. İnsani gelenekler cüretkar bir şekilde Mesih olarak bir kişinin var olduğunu ya da Mesih’in çarmıhı gibi bir gerçeğin varlığını cüretkar bir şekilde inkar etmezler mi? Eğer böyle yapmasalar idi, pek çok kişinin gözleri açılabilir idi. Ama ne yazık ki, durum böyle değildir. Kötü, bundan çok daha dehşetli ve tehlikeli bir karaktere sahiptir. Düzenler Mesih’e ve Mesih’in işine göre oluşmuşlardır. Günahkar yalnızca Mesih aracılığı ile kurtulmaz, ama Mesih ve O’nun ile ilgili düzenler aracılığı ile kurtulur. Ama böyle düşünüldüğü takdirde Mesih’ten tamamıyla çalınmış olur çünkü bizi kurtaran Mesih ile ilgili düzenler değil, Mesih’in Kendisidir. Düzenler ile ilgili bir dinden yana olan herkesin bu konu üzerinde çok ciddi bir şekilde düşünmesi gerekmektedir. “Eğer yüreğiniz Mesih’te sünnet edilmemiş ise bunun size hiç bir yararı olmaz.” Kurtuluş için gerekli olan yalnızca ve tam olarak sadece Mesih’tir, ya da hiç bir şeydir. Şeytan insanları şu konuda ikna eder: “Mesih ile ilgili düzenlere önem verdikleri takdirde Mesih’i onurlandırmış olurlar.” Oysa şeytan çok iyi bilmektedir ki, Mesih ile ilgili düzenler Mesih’i tamamen bir kenara iterler ve düzenleri tanrı haline getirirler. Daha önceki bir yerde yapmış olduğum bir uyarıyı burada tekrar yapmak isterim: batıl inanç düzenleri Tanrı aleyhine kullanmaya çalışır; bu konudaki sadakatsizlik ve gizemcilik gibi silahları aşikardır; iman yalnızca tanrısal açıklamayı kullanır ve yalnızca Tanrı’yı yüceltir.

Ama şu anda bu kısım üzerinde daha önce planlamış olduğumdan daha fazla durduğumu görüyorum ve bu yüzden bu kısma Yaratılış 9.bölümün içeriğine geçiş yapmak için yavaş yavaş son vereceğim. Yaratılış 9. Bölümde tufandan sonra yaratılışın altına konmuş olduğu yeni antlaşmayı görürüz. “Tanrı, Nuh’u ve oğullarını kutsayarak, ’Verimli olun ve çoğalıp yeryüzünü doldurun’ dedi. “ Yaratılış 9:1. Tanrının yenilenmiş dünyaya giriş yapan insana verdiği buyruk üzerinde düşünelim. Yeryüzünün bazı bölümlerini değil, ama yeryüzünü doldurmalarını istedi. Tanrı yeryüzünün üzerinde çok sayıda insan olmasını arzu etti ve onların kendi enerjilerine bağlı olarak hareket etmemelerini istedi. Yaratılış 11.bölümde insanın bu buyruğu nasıl ihmal ettiğini göreceğiz.

Bu durumda her diğer yaratığın yüreğine insan ile ilgili bir korku yerleşti. Bu yüzden insan yaradılışının daha altında yer alan yaratıklar insandan korkmaya ve ondan dehşet duymaya başladılar. Yaşamda ve ölümde hayvanların insanın hizmetinde olmaları gerekiyor idi. Tanrının sonsuza kadar kalıcı antlaşması aracılığı ile TÜM yaratılış kurtulmuş idi. Bir daha asla bu şekilde bir yargı olmayacak idi. O zamanki dünya su ile kaplanarak yok edilmiş idi; ama şimdiki gökler ve yer tanrısız insanların yargılanacakları o günde ateş ile yok edilecekler idi. Yeryüzü bir kez su ile temizlenmiş idi ve daha sonra tekrar ateş ile temizlenecek idi. Ve bu ikinci temizlik döneminden Mesih ‘te kurtulmuş olanların dışında hiç kimse kaçıp kurtulamayacak idi; Mesih ölümün derin sularından geçmiş ve tanrısal yargının ateşini üzerine almış idi, bu sayede kurtulmak için Kendisine sığınanları kurtardı. Ancak O’na sığınmayan ya da iman etmeyenler derin suların altında kalacak ve tanrısal yargının ateşine uğrayacaklardır.

“Tanrı konuşmasını şöyle sürdürdü: ‘Sizinle ve bütün canlılar ile kuşaklar boyu sonsuza dek sürecek antlaşmamın belirtisi şu olacak: Yayımı bulutlara yerleştireceğim ve bu, yeryüzü ile aramdaki antlaşmanın belirtisi olacak.” Yaratılış 9: 13. Tüm yaratılış ikinci bir kez Tanrının antlaşmasının sağlamlığı altında huzur ve esenlik içindedir; Tanrı yayını bulutlara yerleştirmiştir. Gökkuşağı göründüğü zaman Tanrının esenlik antlaşmasını aklımıza getirmek bizi mutlu kılar ve insan olarak kendi kusurlu ve belirsiz hafızamıza değil, ama Tanrının kusursuz ve mükemmel hafızasının güvencesi altında olduğumuzu hatırlarız. Tanrı, “Anımsayacağım” der. Tanrının neyi hatırlayacağını ve neyi hatırlamayacağını düşünmek ne kadar hoş! Tanrı Kendi antlaşmasını hatırlayacaktır ama halkının günahlarını hatırlamayacaktır. Tanrının antlaşmasını sabit kılan çarmıh, halkın günahlarını ortadan kaldırmıştır. Buna duyulan inanç sıkıntılı ve huzursuz vicdana esenlik sağlar.

“Yeryüzüne ne zaman bulut göndersem, yayım bulutların arasında ne zaman görünse, sizin ile ve tüm canlı varlıklar ile yaptığım antlaşmayı anımsayacağım. Canlıları yok edecek bir tufan bir daha olmayacak.” Yaratılış 9: 14,15. Ne kadar güzel ve etkili bir ifade! Yargının tehdidinden sonra yansıyan güneşin ışınları Tanrının antlaşmasından, Tanrının kurtarışından ve Tanrının hafızasından söz eden bu cümleler yüreği sakinleştirir. Onları yansıtan bulutun arasından çıkan değerli, çok değerli güneş ışınları! Bulutun içinde görünen bu yay bize ne kadar güçlü bir şekilde Golgota’yı hatırlatır. Gerçekten de orada Golgota’da Tanrı Kuzusunun kutsal Başı üzerinde kendisini gösteren kalın ve koyu yargı bulutu öylesine koyu bir bulut idi ki, öğle vaktinde bile “tüm yeryüzüne karanlık hakim oldu.” Ama Tanrıya övgüler olsun ki iman, toplanmış olan en karanlık ve koyu bulutların içinde bulunan görkemli yayı görebilir. Çünkü iman Tanrının sonsuz sevgisinin parlak ışıklarının korkunç bir hüznün arasından çıktığını ve bulutta yansıdığını görür. Aynı zamanda o karanlığın orta yerinden yükselen şu sesi de işitir:” Tamamlandı!” Ve iman bu sesin söylediklerinde Tanrının sonsuza kadar sürecek olan amaçlarının farkına varır, bu sözler yalnızca yaratılış için değil, aynı zamanda İsrail’in oymakları ve Tanrının kilisesi için de söylenmiştir.

Bu bölümün son paragrafı çok alçaltıcı bir görünümü gözler önüne serer. Yaratılışın rabbi kendisini yönetme konusunda başarısız olur: “Nuh çiftçi idi, ilk bağı o dikti. Şarap içip sarhoş oldu ve çadırının içinde çırılçıplak uzandı.” Yaratılış 9: 20,21. Tek doğru adam olan ve doğruluk vaazı veren Nuh’un içinde bulunduğu bu durum üzücüdür! Ama insan dediğimiz zaten nedir ki? Bulunduğu her yerde insana bakın ve göreceğiniz tek şey yalnızca başarısızlık olacaktır. Aden bahçesinde başarısızlığa uğradı; yenilenmiş yeryüzünde başarısızlığa uğradı; Kenan diyarında hata yaptı; Kilisede hatalar yapar ve bin yıllık ışık ve görkem döneminde yine hatalar yapar. İnsan her yerde hata yapar ve her konuda hata yapar. İnsanda iyi olan hiç bir şey yoktur. İnsana verilen avantajlar ne kadar büyük olur ise olsun, sahip olduğu ayrıcalıklar ne kadar engin olur ise olsun ve bulunduğu konum ne kadar arzu edilebilir olur ise olsun, insanın ortaya koyacağı tek şey yalnızca başarısızlık ve günah olacaktır.

Ama yine de burada Nuh’a bakar iken onu iki şekilde görmemiz gerekir, yani, bir “örnek” olarak ve bir “insan” olarak. Ve örnek olarak baktığımız zaman tam bir güzellik ve anlam görmemize rağmen insan olarak baktığımız zaman o günah ve akılsızlık ile doludur. Ancak buna rağmen Kutsal Ruh yine de şu sözleri yazmıştır: “Nuh doğru bir insan idi ve çağdaşları arasında kusursuz biri idi ve Tanrı yolunda yürüdü.” Yaratılış 6:9. Tanrısal lütuf onun tüm günahlarını örtmüş idi ve ona Mesih’in lekesiz doğruluk giysisini giydirmiş idi. Nuh kendi çıplaklığını fark etmesine rağmen Tanrı onun çıplaklığını görmedi, çünkü onun içinde bulunduğu durumun zayıflığında ona bakmadı. Tanrısal ve sonsuza kadar kalıcı doğruluğun tüm gücü içindeki Nuh’a baktı. Bu nedenle bizim bu tanrısal gerçeği aklımıza getirmediğimiz zaman tamamen yanlış kişiye bakabileceğimizi anlıyoruz. Ham ise Tanrının düşüncelerinden tamamen habersiz olarak insana sağlanmış olan bereket konusunda bir bilgisi olmadığını gösterdi ve  çıplak babasını bir giysi ile örttü– Ham insanın zayıflıklarının bağışlandığını ve günahının örtüldüğünü bilmiyor idi; bunun aksine Sam ve Yafet davranışları ile tanrısal yöntemin insan çıplaklığına nasıl bir çözüm getirmiş olduğunu anladıklarını gösterdiler ve bu nedenle bir bereket miras aldılar, ama Ham bir lanet miras aldı.

Yaratılış 11

Bu bölüm ruhsal zihinlerde çok derin ilgi uyandıracak bir bölümdür. Bu bölümde iki büyük gerçek kayıtlıdır, yani Babil kulesinin inşa edilmesi ve İbrahim’in çağrılması. Ya da başka bir deyiş ile, insanın kendisi için sağlama çabaları ve Tanrının imana bildirmiş olduğu sağlayış; insanın kendisini “yeryüzüne” yerleştirme girişimi ve Tanrının, insanın payını ve yuvasını göklerde bulması için onu “yeryüzünden dışarı” çağırması.

“Ve başlangıçta dünyadaki tüm insanlar aynı dili konuşur ve aynı sözleri kullanırlar idi. Doğuya göçerler iken Şinar bölgesinde bir ova bulup orya yerleştiler. ‘Kendimize bir kent kuralım ve göklere erişecek bir kule dikip ün salalım. Böylece yeryüzüne dağılmayız.” Yaratılış 11: 1,2,4. İnsan yüreği her zaman yeryüzünde bir isim, bir pay ve bir merkez arar. Göklerin ihtişamı, Tanrının göğü ya da göğün görkemi hakkında bir şey bilmez. İnsan kendi başına bırakıldığı zaman, objelerini her zaman bu alçak dünyanın içinde arayacaktır. Kuracağı her şey her zaman göklerin altında olacaktır. İnsanın Tanrının çağrısına, açıklamasına ve gücüne ihtiyacı vardır, öyle ki, yüreği hali hazırdaki dünyanın üzerine yükselebilsin. Çünkü insan gökyüzüne yabancılaşmış yersel bir insandır. Şimdi inceleyeceğimiz önümüzdeki olayda ne yukarı bakacak ne de O’nu yukardan bekleyecek bir bilgiye sahip değildir. Aynı zamanda insan yüreği, Tanrının konut kurabileceği bir yer bina etmek gibi bir düşünceye de sahip değildir; yine insan yüreğinin Tanrı için bir konut bina etmek amacı ile malzeme toplamak gibi bir niyeti de yoktur. Ne yazık ki, hayır! Tanrının adından bir kez bile söz edilmez. Şinar ovasındaki insanın amacı bir kent ve bir kule bina etmek idi. Ve o günden bu güne insanın amacı her zaman aynı kalmıştır. İster Şinar ovasındaki insan ister Tiber kıyılarındaki insan üzerinde düşünelim, insanı her zaman aynı kendi çıkarını arayan, kendini yüceltmek isteyen ve Tanrıyı dışarda bırakan insan olarak görürüz. İnsanın tüm amaçlarında, ilkelerinde ve yollarında devam edip giden bir melankolizm mevcuttur. İnsan her zaman Tanrıyı dışarda bırakıp kendini yüceltmek ister.

Şimdi bu Babil kulesi federasyonuna hangi ışığın açısından bakar isek bakalım onda Tanrıyı hiçe sayan insanın zeka ve enerjisinin kendisini gösterdiğinin farkına varmak çok eğiticidir. İnsan tarihinin akışından aşağı doğru baktığımız zaman onun konfederasyon ya da birleşme eğilimine sahip olduğunu kolayca algılayabiliriz. İnsan kendi büyük amaçlarına ulaşmak için genellikle bu yolda ilerler. Bu yol hayır severlik, din ya da politika olabilir, her ne yol olur ise olsun insanın düzenli bir organize birliği olmaksızın teşkil edilemez. Bu ilkenin –aynı zamanda onun nasıl işlediğinden de haberdar olmak - farkına varmak yararlıdır; bir insan birliğinin ortak çabalarını anlatan bu ilk örneği Şinar ovasındaki amacın tasarısını, objesini, girişimini ve bu girişimin nasıl bozulduğunu yazan sayfada okuruz. İçinde bulunduğumuz anda eğer çevremize bakacak olur isek, tüm sahnenin birleşmeler ile dolu olduğunu görürüz. Onları adlandırmak bir işe yaramaz, çünkü onlar insan yüreğinin amaçları kadar çokturlar, saymak ile bitmezler. Ama burada işaret etmek istediğimiz önemli nokta tüm bunların başlangıcının Şinar’da başlamış olmasıdır; insan amaçlarının bina edilmesi ve insan adının yüceltilmesi, içinde bulunduğumuz aydınlanmış ve uygar çağ ile kıyaslanacak olur ise ondan daha farklı değildir. Ve iman düşüncesi uyarınca her zaman mevcut olan tek kusur Tanrının dışarda bırakılmasıdır. Ve insanı Tanrı olmadan yüceltme çabalarıdır; insan başını döndürecek bir yüksekliğe ulaşmak ister ama bunun sonucunda karşılaşacağı tek şey umutsuz bir zihin karışıklığına düşmesi ve geri dönülmesi imkansız bir mahva sürüklenmesidir. Bir Hristiyanın bilmesi gereken tek bir birleşme vardır, o da Mesih’in yüceltilmesi için tanık olarak göklerden aşağı gelmiş olan Kutsal Ruh aracılığı ile bir araya getirilen diri Tanrının kilisesidir; Kutsal Ruh imanlıları tek bir bedende vaftiz eder ve onları Tanrının konutuna yerleştirir. Babil ise her şekilde bunun tam karşıtıdır. Ve bildiğimiz gibi sonunda Babil “şeytanların konutu” haline gelir. (Bakınız Vahiy 18.bölüm)

“Rab insanların yaptığı kent ile kuleyi görmek için aşağıya indi. ‘Tek bir halk olup aynı dili konuşarak bunu yapmaya başladıklarına göre düşündüklerini gerçekleştirecek hiç bir engel tanımayacaklar’ dedi, ‘gelin aşağı inip dillerini karıştıralım ki, birbirlerini anlamasınlar.’ Böylece Rab onları yeryüzüne dağıtarak kentin yapımını durdurdu.” Yaratılış 11: 5-8. Böylece, insanın ilk birleşme denemesinin sonu gelmiş oldu. Ve bu son gelinceye dek böyle olacaktır. “Ey halklar, yıkıma ve bozguna uğrayacaksınız. Yeryüzünün en uç köşeleri, kulak verin. Savaşmaya ve bozguna hazırlanın. Evet, savaşa ve bozguna hazır olun.” Yeşaya 8:9. Tanrı, insanları birleştirdiği zaman durum ne kadar da farklıdır! Elçilerin İşleri ikinci bölümde Kutsal Olan’ın sonsuz lütfu içinde insan ile günahın onu yerleştirmiş olduğu koşullarda karşılaşmak için aşağı indiğini görürüz. Kutsal Ruh lütfun elçilerini mesajlarını iletir iken her bir kişinin ana dilinde iletmek için muktedir kıldı. Bu durum, Tanrının insan yüreğine lütfun tatlı öyküsü ile ulaşmayı arzu ettiğine dair çok değerli bir kanıttır. Ateşler saçan dağın yasası böylelikle geçerliliğini yitirdi. Tanrı insanın ne olması gerektiğini söylediği zaman tek bir dil ile konuştu ama Kendisinin ne olduğunu söylediği zaman pek çok dilde konuştu. Kentin kurulmasına ve kule dikme amacına insanın gururu ve ahmaklığı neden olmuş idi ve lütuf ise bu engelleri ortadan kaldırdı. Öyle ki, her insan kurtuluşun iyi haberlerini işitebilsin ve Tanrının harika işlerini anlayabilsin. Ve bu tutum ile ulaşılmak istenen sonuç ne idi? Yalnızca insanı Tanrının zemini üzerinde, Tanrının merkezi çevresinde ve Tanrının ilklerine uygun olarak birleştirmek idi. Aslında arzu edilen, insana tek bir dil, tek bir merkez, tek bir obje, tek bir umut ve tek bir yaşam vermek idi. Amaç, insanları öyle bir şekilde bir araya getirmek idi ki, bir daha asla dağılmasınlar ya da kendi başlarına birleşmeyi planlamasınlar. Amaç onlara sonsuza kadar kalıcı olarak devam etmesi gereken bir isim ve bir yer vermek idi. Ucu yalnızca göklere erişmesi gereken bir kent ve bir kule kurmak değil, ama onlara Tanrının her şeye gücü yeten Eli aracılığı ile çürümesi imkansız bir temel hazırlamak idi; Amaç, onları diri ve yüceltilmiş Mesih’in Kişiliğinin çevresinde bir araya getirmek ve hepsini O’na hayran olan ve O’na tapınan bir topluluk olarak tek bir amaç içinde bir araya getirmek idi.

Eğer değerli okuyucum Vahiy kitabının 7.bölümüne dönecek olur ise bu bölümün sonunda şu sözleri okuyacaktır: “ Bundan sonra gördüm ki, her ulustan her oymaktan her dilden oluşan ve kimsenin sayamayacağı kadar büyük bir kalabalık tahtın ve Kuzu’nun önünde duruyorlar idi.” Vahiy 7:9. Ve yüksek ses ile Tanrıyı övüyorlardı. Böylece buradaki ayetler çok ilginç ve yararlı bir bağlantı içinde okunabilirler. Yaratılış 11.bölümde Tanrı “yargısının” bir ifadesi olarak çeşitli diller verir. Elçilerin İşleri 2.bölümde “lütfunun “bir ifadesi olarak çeşitli diller verir ve Vahiy 7.bölümde tüm bu dillerin Kuzu’nun tahtının çevresinde toplanmış olduklarını görürüz. Bu nedenle, insan ile birleşmiş olduğumuz yer yerine Tanrı ile birleştiğimiz yerimizi bulmak ne kadar daha iyidir! İnsan ile birleşilen yer karmaşa ile biter ama tanrı ile birleşilen yer yücelik ile son bulur. Tanrı ile birleştiğimiz yerde Kutsal Ruh’un enerjisi ile ileriye doğru taşınırız; düşmüş insanın enerjisi ise insanı hep geriye taşıyacaktır. Tanrı ile birleştiğimiz yerdeki obje Mesih’in yüceltilmesidir. İnsan ile birleşilen yerde ise ya şu ya da bu şekilde obje insanın yüceltilmesidir.

Son olarak bu konuda söylemek istediğim şey şudur: insan birleşmelerinin gerçek karakterini, objesini ve konusunu bilmeyi gerçekten arzu eden herkesin Yaratılış 11.bölümün başlangıç ayetlerini okuması gereklidir. Ve diğer yandan tanrısal birleşmenin üstünlüğünü, güzelliğini, gücünü ve dayanan karakterini bilmeyi arzu eden herkesin Yeni Antlaşma’da diri Tanrının kilisesi, Mesih’in bedeni ve Kuzu’nun gelini olarak adlandırılan o kutsal, diri ve göksel birleşmeye bakması gerekir.

Dileğim odur ki, Rab bizi tüm bu şeylere bakmak ve onları anlamak için imanın gücü ile güçlü kılsın. Çünkü bu şeyler ancak bu şekilde canımıza yarar sağlarlar. Ama yine de gerçek ile noktalar ilginçtirler; ne kadar engin ve yoğun olsalar dahi kutsal yazıları bilmek, ne kadar titiz, ayrıntılı ve değerli de olsa Kutsal Kitap’a özgü eleştiriler, tüm bunların hepsi yine de yüreği kısır halde ve sevgiyi soğuk halde bırakabilirler. Söz’de Mesih’in Kendisini bulmak istiyoruz ve O’nu bulduktan sonra iman aracılığı ile O’ndan beslenmek istiyoruz. Günümüzün donduran şekilciliğinde bu tazeliğe, güce, canlılığa, enerjiye ve yoğunluğa duyduğumuz ihtiyaç çok derindir. Diri bir Mesih olmadan, O’nun tüm güçlü ve kişisel çekiciliklerini bilmeden yalnızca din değerleri içinde yaşamak ne kadar tüyler ürperticidir! Hiç kuşkusuz, sağduyulu öğretiş her zaman çok önemlidir. Mesih’in her sadık hizmetkarın kendisini bu sağduyu içeren sözlere sımsıkı sarılmaya çağrılmış olarak hisseder. Ama yine de her şeye rağmen diri bir Mesih candır, yaşamdır, iliktir, eklemdir, kirişlerdir ve damarlardır; sağduyulu öğretişin varlığı ve özüdürler. Diliyorum ki Kutsal Ruh’un gücü aracılığı ile Mesih’teki güzelliği ve değerliliği daha çok görebilelim ve böylece Babil’in ruhundan ve ilkelerinden uzak kalabilelim.

Yaratılış 11.bölümden geri kalanları Tanrının isteği ile bir sonraki kısımda gözden geçireceğiz.

Yaratılış 13

Bu bölümün başlangıcı bize yürek için yoğun ilgi taşıyan bir konuyu –yani tanrısal yenilemenin gerçek karakterini -  takdim eder. Tanrı çocuğu herhangi bir şekilde ruhsal durumunda geriler ve paydaşlığı konusunda sıkıntı çeker ise büyük bir tehlike ile karşılaşır; tanrısal lütfun kavranması konusunda zorluk çektiği ve tanrısal yenilenmenin uygun işaretlerinden yoksun kaldığı zaman vicdanı işlemeye başlayacaktır. Bizler artık Tanrının her şeyi tamamen Kendisine layık şekilde yaptığını biliyoruz. Tanrı yarattığı, kurtardığı, tövbeyi sağladığı, yenilediği ya da tedarik ettiği takdirde yalnızca Kendisi gibi hareket edecektir. Öncesizlikten sonsuzluğa kadar O’na yakışan Kendi eylem tarzının standardıdır. Bu bize söz ile anlatılamayacak kadar mutluluk verir. Bu nedenle, “İsrail’in Kutsal Olan’ını” sınırlamayı sevmeyiz. Ama yine de O’nun yenileyen lütfunu sınırlamaya her şeyden daha fazla eğilim gösteririz. Şimdi üzerinde duracağımız konuda İbrahim’in yalnızca Mısır’dan çıkarılıp kurtarılmadığını ama aynı zamanda “çadırının başlangıçta bulunduğu” yere getirildiğini de görürüz. İbrahim ilk kez sunak yaptığı ve orada Rabbin adını çağırdığı yere getirilmiştir. Yoldan çıkan ya da yoldan sapan birinin varlığının tamamen yenilenmesi kadar başka hiç bir şey Rabbi tatmin edemez. Bizler, kendi doğruluklarına inanan yüreklerimizin içinde böyle bir kişinin daha önce bulunduğu yerden daha aşağıda bir yere getirilmesi gerektiğini düşünürüz. Ama konu bu kişinin çabası ya da karakteri değildir; konu Tanrının lütfu ile ilgilidir; O’nun yenileme standardı sabittir ve bu standart bir sonraki bölümde ortaya konacaktır. “Ey İsrail, eğer dönecek isen, bana dön.” İşte Tanrı böyle yeniler ve bundan farklı bir şekilde hareket etmesi Tanrıya yakışmaz. Tanrı ya hiç bir şekilde yenilemeyecektir ya da lütfunun görkem ve zenginliklerini yüceltmek ve gözler önüne sermek için bu şekilde tam olarak yenileyecektir. Bu nedenle cüzamlı hasta geri getirildiği zaman buluşma çadırının kapısında yenilenecektir. Kaybolan oğul geri döndüğü zaman babası ile birlikte aynı sofraya oturdu. Petrus yenilendiği zaman İsrail halkının önünde durup şu sözleri söyleyebildi:” Sizler, Adil ve Kutsal Olan’ı reddettiniz.” Kendisi Rab ele verildiği zaman duyduğu korku nedeni ile aynı şeyleri yapmış ve Rabbi üç kez inkar etmiş idi. Tüm bu durumlarda ve bunlara eklenebilecek olan benzer durumlarda Tanrının yenilemesinin mükemmelliğini görürüz. Tanrı canı her zaman Kendisine geri getirir; bunu lütfunun tam gücü ve imanının verdiği tam güvence ile yapar. “Eğer dönecekseniz, bana dönün.” İbrahim’in gelmiş olduğu yer “başlangıçta” çadırının bulunduğu yer idi.

Sonra tanrısal yenilenmenin ahlaki etkisi hakkında konuşacak olur isek bunun çok derinden bir uygulama ile gerçekleştiğini görürüz. Eğer yasacılık yenilenme özelliğinde ya da karakterinde yanıtını buluyor ise antinomianizm (ahlak kurallarına karşı gelme)yanıtını yenilemenin etkisinde bulur. Yenilenmiş can kurtarılmış olduğu kötülüğün çok derin ve büyük bir anlamına sahip olacaktır ve bu durum gayretli, dua eden, kutsal ve dikkatli bir ruhun görülmesi ile kanıtlanarak ortaya çıkacaktır. Yenilenmemizin amacı hafiflemiş olarak gidip yine günah işlemek değildir. Yenilenmemizin amacı gidip artık günah işlemememizdir. Tanrısal yenilenmenin “lütfunun “duygusu ne kadar derin hissedilir ise, aynı zamanda kutsallık duygusu da daha derin hissedilecektir. Bu ilke kutsal yazıların tümünde öğretilir ve hepsinin temelinde bina edilmiştir. Ama bu ilkeyi özellikle çok iyi bilinen iki bölümde görürüz; bu bölümler Mezmur 23:3 ve 1.Yuhanna 1:9 ayetlerinde yer alırlar. “Canımı tazeler; Adı uğruna bana doğru yollarda öncülük eder.” “Ama günahlarımızı itiraf eder isek, güvenilir ve adil olan Tanrı günahlarımızı bağışlayıp bizi her türlü kötülükten arındıracaktır.” Tanrısal biçimde yenilenmiş olan bir canın yürüyeceği yol “doğruluk yolu”dur. Başka bir deyiş ile Tanrının lütfunun tadını aldıktan sonra Tanrı’daki doğruluğun ardından yürürüz. Yanlış yolda yürür iken lütuftan söz etmek elçinin de söylediği gibi, Tanrının lütfunu hiçe saymaktır. Eğer lütuf Tanrı doğruluğu aracılığı ile sonsuz yaşam egemenliğini sağladı ise o zaman aynı zamanda kendisini doğru bir yaşamın akışı içinde doğruluk ile sergileyecektir. Günahlarımızı ortadan kaldıran lütuf bizi tüm kötülüklerden temizler. Bu iki şeyin birbirlerinden asla ayrılmamaları gerekir. Her ikisi birlikte ele alındıkları zaman insan yüreğinin yasacılığına ve ahlak kurallarına karşı gelmesine karşı zaferli bir yanıt teşkil ederler.

Ama aslında İbrahim’in yüreği için kıtlıktan daha derin bir deneme söz konusu idi. Yani, kişisel imanın enerjisi içinde ya da kişisel sorumluluğun farkındalığı içinde yürümeyen birinin kendisine eşlik etmesi yüzünden ortaya çıkan bir deneme. Lut’un en başından beri İbrahim’in Tanrıya olan imanı ve O’ndan etkilenmesi ile aynı şekilde hareket etmediği aşikar idi. Bu durum çok sık görülen bir durumdur. Eğer Tanrı halkının tarihi konusunda gerilere bakacak olur isek, kolayca görebileceklerimiz şunlar olacaktır: Tanrının Ruhu aracılığı ile yürütülen her büyük ve her önemli anda belirli bireyler kendilerini o anı üreten gücün kişisel katılımcıları olmayan insanlara bağlanmış olduklarını görürüz. Bu tür kişiler bir süre için tanıklıklarının üzerinde ölü bir ağırlık taşıyarak ya da buna engel olan bir yük üstlenerek yollarına devam ederler. Bu nedenle İbrahim’in öyküsünde de gördüğümüz gibi Rab ona yanına hiç bir akrabasını almamasını söylemiş idi. Ama İbrahim yine de bir akrabasını yanına aldı. Terah, ölümüne kadar geçen süre içinde İbrahim’in yola çıkma eylemini geciktirdi. Lut is İbrahim’i daha uzun bir süre izledi; dünya değerlerine olan tutkuları ona üstün gelene ve Lut sonunda tamamen mahvolana kadar İbrahim’in yanında oldu.

Aynı durum İsrail’in Mısır’dan çıkartılışı sırasında gerçekleşen büyük hareket anında da göze çarpar. İsraillilerin arasında Mısırlılardan oluşan karma bir kalabalık da vardı. İsraillileri izleyen bu karma kalabalık pek çok zorluğa, zayıflığa ve üzüntüye neden oldu, çünkü Çölde sayım kitabının 11.bölümünde şunları okuruz: “Derken, halkın arasındaki yabancılar başka yiyeceklere özlem duymaya başladılar. İsrailliler de yine ağlayarak, ‘Keşke yiyecek biraz et olsa idi’ dediler.” Ayet 4. Bu nedenle aynı zamanda kilisenin ilk günlerinde de ve yalnızca bu ilk günlerde de değil o dönemde gerçekleşen her uyanıştan günümüze kadar çeşitli etkiler yüzünden farklı hareket ettiler, bu etkiler elbette tanrısal değiller idi ve yanlış hareket eden kişiler er ya da geç vazgeçtiler ve kendi uygun seviyelerine indiler. Tanrıdan olan değerlerden başka hiç bir şey kalıcı değildir. Benim ve diri Tanrının arasındaki bağlantının farkına varmam gerekir. Tanrı tarafından çağrılmış olduğum biri olarak kendi konumumu bilmem gerekir. Aksi takdirde dengem olmaz ve bu konuda süreklilik gösteremem. Yalnızca bazı insanlar bir yoldan gidiyorlar diye bizim de onları izleyerek artlarından gitmemiz bize yarar sağlamaz. Tanrı lütufkar davranarak herkese içinde yürüyeceği bir yol, içinde hareket edebileceği bir alan ve yerine getireceği bir sorumluluk verecektir. İşte bu yüzden çağrımızın ne olduğunu ve onun işlevlerini bilmeye bağımlıyız. O, lütfu aracılığı ile canlarımıza her gün hizmet eder ve bizler de O’nun adının yüceliği için gösterdiği çağrıda etkin bir şekilde işleyebiliriz. Bu konudaki ölçümüzün ne olduğu önemli değildir, yeter ki bu çağrı bize tanrı tarafından tedarik edilmiş olsun. Beş talanta sahip olabiliriz, ya da bir talanta sahip olabiliriz. Ama eğer gözlerimizi Babamıza dikmiş olarak  yine de bir talantımızı kullanır isek, O’nun lütufkar dudaklarından sanki beş talant kullanmışız gibi şu sözleri işiteceğimiz kesindir. “Aferin!” Bu teşvik edici bir gerçektir. Pavlus, Petrus, Yakup ve Yuhanna; her biri kendine özel bir ölçüye ve özel bir hizmete sahip idi. Ve bu her imanlı için geçerlidir. Hiç kimsenin diğerine müdahale etmesi gerekmez. Bir marangozun bir testeresi, bir çekici, bir rendesi ve bir keskisi vardır ve bu marangoz her bir aleti o alete ihtiyacı olduğu zaman kullanır. Taklitten daha değersiz hiç bir şey olamaz. Eğer doğal dünyada yaratılışın değişik düzenlerine bakacak olur isek taklit olan bir şey asla görmeyiz. Hepsinin kendisine uygun alanı ve uygun işlevleri vardır. Ve eğer bu durum doğal dünyada böyle ise o zaman ruhsal dünyada böyle olacağı ne kadar daha kesindir. Alan herkes için yeterince geniştir. Her evde çeşitli büyüklükte ve çeşitli şekilde kaplar vardır. Efendi onların hepsini ister.

Bu nedenle değerli ve sevgili okuyucum tanrısal mı yoksa insansal bir etki altında mı yürüyoruz diye araştırma yapmamız ve anlamamız gerekir. İmanımız insan bilgeliğinde mi duruyordur yoksa Tanrının gücünde mi duruyordur? Yaptığımız şeyleri diğer insanlar yaptığı için mi yapıyoruz yoksa Tanrı bu şeyleri yapmamız için bizi çağırmış olduğu için mi yapıyoruz? Yalnızca bir başka kişinin örneği ya da etkisi ile mi yönlendiriliyoruz yoksa Tanrıya olan kişisel imanımız ile mi hareket ediyoruz? Bu sorular ciddi araştırmalar talep ederler. Kardeşlerimiz ile paydaşlıktan sevinç duymak hiç kuşkusuz mutlu bir ayrıcalıktır, ama eğer onların yanlışlarından etkilenir isek çok geçmeden gemimiz karaya vuracaktır. Bu yüzden aynı zamanda eğer ölçümüzün ötesine geçer isek, eylemimiz gergin, zorlayıcı ve sahte olacaktır. Bir insanın kendi yerinde ve kendi ölçülerine göre çalıştığını gördüğümüz zaman bunu anlamak kolay olacaktır. Tüm yapmacık davranışlar, sanılar ve taklitler aşırı çirkin olacaklardır. Bu yüzden sınırlarımızı bilerek dürüst olalım. Ve harika olamasak bile en azından içten olalım. Eğer bir kimse yüzme bilmemesine rağmen boyunu aşan sulara girer ise sürüklenip gideceği kesindir. Eğer denize dayanıklı bir kase iyi hali ile açık denize bırakılır ise dalgalar ile limana atılacağı ya da kaybolacağı kesindir. Lut, Kildanilerin Ur kentini terk etti, ama Sodom’un düzlüklerinde hata yaptı. Tanrının çağrısı Lut’un yüreğine ulaşmamış idi ve Tanrının mirası Lut’un görüşünü doldurmamış idi. Ne kadar ciddi ve ağır bir düşünce! Bu düşünce üzerinde daha derin düşünelim! Tanrıya övgüler olsun ki, Tanrı her çocuğu için bir yol hazırlamıştır; bu yol boyunca Tanrının yüzünün ışığı çocuğunu onaylayarak parlar. Ve bizim bu yolda yürümemizin en büyük sevincimiz olması gerekir. Tanrıyı tanıyan yürek için Tanrının onayı yeterlidir. Kardeşlerimizin her zaman onayını ve uygunluğunu sağlayamayacağımız doğrudur, sık sık yanlış anlaşılabiliriz. Ama bu tür konulara engel olamayız. Gelecek olan “o gün” tüm bunları düzene koyacaktır ve sadık yürek sakin bir şekilde o günü bekleyebilir, çünkü o gün “her kişi Tanrıya övgü sunacaktır.”

Ama burada özellikle üzerinde duracağımız yararlı konu Lut’un neden herkesin önünde gösterdiği tanıklığının yolundan ayrılmış olduğunu incelemek olacaktır. Herkesin hayatında hangi temel üzerinde durduğunu gösterecek olan bir kriz mevcuttur; bu krize neden olan motifler ve hangi objeler nedeni ile ortaya çıktığı önemlidir. Lut için de aynı konu geçerli idi; Lut Harran’da ölmedi ama Sodom’da düştü. Lut’un düşüşü ile ilgili “görünüşteki” neden kendisinin ve İbrahim’in sürü güden çobanlarının arasındaki çatışma idi. Ama gerçek şudur; bir kişi gerçekten tek bir görüş ve saf sevgi ile yürümediği zaman takılıp sürçeceği bir taşı kolayca bulacaktır. Eğer böyle bir taşı hemen çabuk bulamaz ise bir sonraki sefere bulacağı kesindir. Eğer burada bulamaz ise orada ya da şurada bulacağı kesindir. Bir anlamda yolundan ayrılmasının görünüşteki nedeni önemli bir mesele arz etmez. Gerçek neden görünüşteki nedenin altında ve çok uzaklarda yatar. Genel bir gözlem açısından neden yüreğin duygu ve arzularının gizli odalarının içinde bulunabilir ve neden bu arzuların şekli ve biçimi araştırıldıktan sonra ortaya çıkar. Çobanların arasındaki kavga İbrahim ya da Lut’a ruhsal bir zarar vermeden kolayca çözüme kavuşturulabilir idi. Bu durum İbrahim için yalnızca imanın harika gücünü ve ahlak yüceliğini ortaya koyan bir fırsat haline gelebilir idi; imanın temeli her zaman göksel Kralımız Rab İsa’dır. Ancak Lut için aynı durum yüreğinin dünyasallığını ortaya koyan bir fırsat olmuş idi. Çobanlar arasındaki çatışma Lut’ta dünyasallık üretmedi, aynı şekilde İbrahim’de de iman üretmedi. Her iki durumda da ikisinin gerçekte ne olduklarını ortaya koydu.

Bu konular her zaman aynıdır. Tanrının kilisesinde zıtlıklar ve bölünmeler ortaya çıkar ve bu yüzden pek çok kişi sürter ve şu ya da bu şekilde dünyaya dönüş yapar. Kişiler o zaman yaptıkları bu dönüşün suçunu zıtlık ve bölünmelere yüklerler. Oysa gerçek şudur; bu gibi şeyler canın gerçek durumunu geliştiren araçlar ve yüreğin eğilimlerini gösteren durumlardır. Yürekte var olan dünya idi ve yürek ya bir yoldan ya da bir diğer yoldan bu ayrılığa yürüyecek idi. Meselenin kökeni içerde yattığı zaman insanları ya da durumları suçlamak ahlak düşüklüğünün göstergesidir. Asıl konu zıtlık ve bölünmelerin derinlerde aranmaması gerektiğidir: derinlerde oldukları kesindir. Kenanlıların ve Perizlilerin önünde kardeşlerin çatıştıklarını görmek gerçekten üzücü ve alçaltıcıdır. Konuştuğumuz sözlerin her zaman şöyle olmaları gerekir: “Dua edelim ki senin ve benim aramızda hiç bir çatışma olmasın. Çünkü bizler kardeşiz.” Bu durumda İbrahim neden Sodom için bir seçimde bulunmadı? Çatışma neden İbrahim’in dünyaya dönmesine neden olmadı? Zıtlık ve bölünme neden İbrahim’in sürçmesi için bir fırsat olmadı? Çünkü İbrahim konuya Tanrının bakış açısından baktı. İbrahim’in yüreği de Lut’un yüreği gibi hiç kuşkusuz bol sulu otlakları arzu edecek bir yüreğe sahip idi. Ama o böyle bir durumda seçimi yüreğinin yapmasına izin vermedi. İbrahim önce bu konuda Lut’un seçim yapmasına izin verdi ve sonra Tanrının kendisi için seçim yapmasına izin verdi. İbrahim göksel bilgelik ile hareket etti. İmanın hareket şekli her zaman böyledir; iman Tanrının belirlemiş olduğu mirasa izin verir; iman aynı zamanda Tanrının her şeyi yapmasına da izin verir. İman Tanrının vermiş olduğu pay ile her zaman tatmin olur. İman her zaman, “Payıma harika yerler düştü, evet ben tanrısal bir mirasa sahibim” der. İmanın yargısına göre payının nereye düştüğü önemli değildir, tanrısal pay her zaman “iyi yerlere” düşer, çünkü Tanrı payı o yerlerden vermiştir.

İman insanı, gözü ile gören insana seçimini yapması için izin verme konusunda sorun yaşamaz. Çünkü “Bütün topraklar senin önünde. Gel, ayrılalım. Sen sola gider isen ben sağa gideceğim. Sen sağa gider isen ben sola gideceğim.” Yaratılış 13:9. Buradaki sakin ilgisizlik ve huzurlu ahlak yüceliği ne kadar hoştur! Ve yine de burada okuduğumuz ifadeye ne kadar harika bir güvenlik duygusu hakimdir! İman hazinesinin üzerine en ufak bir tehlike dahi asla dokunamaz; iman kendisine düşen tanrısal payı göz ile görünene oldukça karşıt bir yönde arayacaktır. İman, payını, benliğin asla incelemek için hayal dahi kuramayacağı bir yerin üstüne koyar ve böylece ona yaklaşmak isteyen olur ise yaklaşmasına izin vermez. İşte bu yüzden iman mükemmel bir şekilde güvenliktedir. Ve benliğe payı konusunda kendi seçimini yapması için izin verir iken hoş bir ilgisizlik içinde kalabilir.

O zaman Lut seçimini yapar iken neyi seçti? Lut, Sodom’u seçti. Tam da üzerine yargı gelecek olan bir yeri seçti. Ama bu nasıl oldu? Neden böyle kötü bir yer seçildi? Çünkü Lut dışsal görünüme baktı ve gelecekteki yazgı üzerinde durmadı. Burada belirgin olan karakter “kötülük” idi. Sodom’un geleceğinin yazgısı “yargı” idi – Rab Sodom’un üzerine gökten “ateşli kükürt” yağdıracak idi. Ama biri şöyle diyebilir: “Lut tüm bu olacaklardan haberdar değil idi.” Lut bundan belki haberdar değil idi, belki İbrahim de böyle olacağını bilmiyor idi; ama Tanrı bunu biliyor idi ve eğer Lut Tanrıya “kendi payını seçmesi için izin vermiş” olsa idi, Tanrı Lut için yok etmek üzere olduğu bir yeri seçmeyecek idi. Aslında bildiğimiz gibi yine de Lut’un seçimini Tanrı yapmadı; kararı Lut kendisi verdi. Sodom tanrı için uygun görünmüyor idi ama Lut’a uygun göründü. Lut’un gözleri bol sulu ovalara baktı ve yüreği bu ovalara çekildi. Ve Lut ovadaki kentlerin arasına yerleşti ve Sodom’a yakın bir yere çadır kurdu. İşte benliğin seçimi budur! “Demas şimdiki çağa olan sevgisi nedeni ile beni terk etti.” Lut aynı nedenden ötürü İbrahim’i terk etti. Ve tanıklık yerinden ayrılarak yargı yerine geçti.

“Lut Avram’dan ayrıldıktan sonra Rab Avram’a ‘bulunduğun yerden kuzeye, güneye, doğuya ve batıya dikkat ile bak’ dedi. ‘Gördüğün tüm toprakları sonsuza dek sana ve soyuna vereceğim.” Yaratılış 13:14,15. Kavga ve bölünme İbrahim’in ruhsal durumuna zarar vermedi, aksine onun göksel ilkelerini ortaya çıkardı ve canındaki iman yaşamını güçlendirdi. Ayrıca buna ek olarak Lut ile ilgili net bir düşünceye sahip oldu ve kendisine ölümcül bir ağırlık olacağını kanıtlamış olan Lut’un refakatinden de kurtarılmış oldu. Böylece her şey iyilik için işledi ve sonunda bereket hasadı biçildi. İnsanların geçen uzun süre zarfında uygun seviyelerini bulduklarını akılda tutmak çok ciddi ve aynı zamanda çok da teşvik edici bir noktadır. Tanrı tarafından gönderilmeden şu ya da bu yola dağılan kişiler ayrılmış olduklarını ağızları ile ikrar etmiş oldukları yolu bulurlar. Öte yandan Tanrı tarafından çağrılanlar ve O’na yaslananlar O’nun lütfu aracılığı ile desteklenirler. “Yolları parlak ışık ile doludur ve giderek öğle güneşinin ışığı kadar çok parlarlar.” Bu gerçek ile ilgili düşüncenin bizi alçakgönüllü, uyanık tutması ve duaya yönlendirmesi gerekir. “Ayakta durduğunu sanan dikkat etsin düşmesin” çünkü gerçekten de “Birinciler sonuncu ve sonuncular da birinci olacaklardır.” “Sona kadar dayanan kurtulacaktır.” Bu ilke hangi özel uygulamaya sahip olur ise olsun, geniş bir ahlak tahammülüne sahiptir. Limandan yelken açıp ayrılan pek çok gemi vardır ve yola çıkar iken donanımları hazır ve her şey yolundadır, ama ne yazık ki, fırtınalar, dalgalar, kayalıklar ve bataklıklar her şeyin görünümünü birden değiştirirler. Ve umut ile başlayan yolculuk felaket ile sona erer. Ben bu yazdıklarım ile yalnızca hizmet ve tanıklık yoluna işaret ediyorum ve hiç bir şekilde insanın Mesih’teki sonsuz kabul edilişi konusuna değinmiyorum. Tanrıya övgüler olsun ki, Mesih’teki sonsuz kabul edilişimiz hiç bir şekilde bizim ile ilgili değildir; Mesih’teki sonsuz kabul edilişimiz şu sözleri söyleyen Tanrı ile ilgilidir: “Ben koyunlarıma sonsuz yaşam veririm ve onlar asla mahvolmayacaklardır ve onları elimden hiç kimse kapamaz.” Ancak şu gerçeği de biliriz: pek çok imanlı hizmet ve tanıklık konularında belli bir yönde başlangıç yaparlar, çünkü Tanrının çağrısı aracılığı ile hareket ettiklerini düşünürler ve bir süre sonra başarısız olurlar? Bunu sorgulamak gereksizdir. Ve ayrıca yine pek çok imanlı tanrısal öğretiş almadan bazı özel eylem ilkeleri ile ya da Tanrının huzurunda olgun bir şekilde gözden geçirmedikleri sonuçlar ile başlangıç yaparlar ve bu eylemlerinin zorunlu bir sonucu olarak bir süre sonra kendilerini bu ilkeleri ihlal etmiş olarak bulurlar. Tüm bu sonuçlar mümkündür ve özenli bir şekilde bu durumlardan sakınılması gerekir. Bu tür sonuçlar Tanrının seçtiklerinin imanını zayıflatma eğilimi gösterirler ve gerçeğe düşman olan kişilerin paylayıcı konuşmalarına neden olurlar. Herkesin çağrısını ve görevini doğrudan Tanrının Kendisinden alması gerekir. Mesih’in özel herhangi bir hizmete çağırmış olduğu herkes Bu hizmet içinde düşmemesi için Mesih tarafından muhafaza edilecektir. Çünkü Mesih hiç kimseyi bir savaşa tek başına göndermez. Ama eğer bir hizmete O’nun tarafından gönderilmeden gider isek, yalnızca akılsızlığımızı öğrenmek ile kalmayız ama aynı zamanda akılsızlığımızı göstermiş de oluruz.

Ancak yine de hiç kimsenin herhangi bir ilkeyi kendine mal etmesi ya da kendisini hizmetin ya da tanıklığın herhangi bir özel karakterinin bir örneği olarak görmemesi gerekir. Tanrı böyle tutumlara engel olsun! Böyle bir tutum çok büyük bir akılsızlık ve boş bir aldanmadan başka bir şey değildir. Tanrının sözünü ortaya koymak bir öğretmene düşen görevdir. Ve Efendisinin isteğini yerine getirmek de imanlının görevidir. Ancak tüm bunların tam olarak anlaşılması ve kabul edilmesi için mal olacak büyük bir bedelin derin ihtiyacını her zaman hatırlamamız gerekir. Bunu hatırlar iken ne yaptığımız önemli değildir, ister bir kule bina etmeye kalkalım ister savaşa gitmeyi planlayalım bedeli aklımızdan çıkarmamamız gerekir. Eğer bu konu üzerinde daha ciddi bir şekilde durulacak olsa idi o zaman aramızda o zaman aramızda çok daha az bir çatışma, karışıklık ve başarısızlık görülecek idi. İbrahim tanrı tarafından yaşadığı Ur kentinden Kenan diyarına çağrıldı ve bu nedenle Tanrı onu yolda yönlendirdi. İbrahim Harran’da kaldığı zaman Tanrı onu bekledi; İbrahim kıtlık zamanında Mısır’a indiği zaman Tanrı onu yine de bereketledi ve yeniledi; İbrahim yönlendirilmeye ihtiyaç duyduğu zaman Tanrı ona rehberlik etti; bir çatışma ya da bir bölünme olduğu zaman Tanrı İbrahim ile ilgilendi, ona ilgi gösterdi, öyle ki İbrahim yalnızca şu sözleri söyleyebildi: “ Ey Tanrım, senin iyiliğin Sana tapınanlar için ne kadar büyüktür; tüm insanların önünde sana güvenenlere yaptığın iyilikleri gösterirsin.” İbrahim çobanların kavgası nedeni ile hiç bir kayba uğramadı. İbrahim önceden de çadırına ve sunağına sahip idi ve sonradan da aynı şekilde çadırına ve sunağına sahip oldu. “Sonra Avram çadırını söktü ve gidip Hevron’daki Mamre meşeliğine yerleşti ve orada Rabbe bir sunak yaptı.” Yaratılış 13:18. Lut Sodom’u seçmiş olabilir idi, ama İbrahim öyle yapmadı ve her şeyini Tanrıda aradı ve O’nda buldu. Sodom’da sunak yok idi. Ne yazıktır ki, o yöne doğru yolculuk eden herkes bu sunaktan çok farklı arayışların peşinde idi. Tanrıya tapınmanın değil dünyaya olan sevginin ardından gidenler gittikleri yönde hayal kırıklığına uğrarlar. Ve hatta her şeye rağmen istedikleri objeyi elde etmiş olsalar bile sonuç nedir ki? Ellerine geçen ne olacaktır? Yalnızca şu: “Tanrı onlara istediklerini verdi ama canlarına zayıflık gönderdi.”