Mısır’dan Çikiş 1

Şimdi Tanrı’nın merhametine güvenerek, önde gelen konusu kurtuluş olan Mısır’dan Çıkış kitabını incelemek için kitabın ilk bölümüne yaklaşıyoruz. İlk beş ayet akla, bir önceki kitabın son bölümlerini getirebilir. Tanrı’nın seçici sevgisinin iyiliğini tadanlar ile karşı karşıya geliriz ve kendimizi bir anda, esin alarak bu kitabı kaleme almış olan yazar tarafından yönlendirilmiş olarak buluruz.

Statue at the Hatshepsut Temple in the Valley of the Kings in Egypt

Yaratılış kitabı hakkındaki düşüncelerimizde, Yusuf’un kardeşlerinin ona olan davranışlarının sonucunda, İsrail halkının Mısır’a gelmiş olduğunu görürüz. Bu gerçeğe, iki değişik açıdan bakılabilir. Bize ilk planda, İsrail’in Tanrıya karşı olan davranışlarından ortaya çıkartılan derin anlamı olan bir ders gösterilir ve sonra ikinci olarak Tanrının İsrail’e olan davranışları aracılığı ile öğretilen teşvik edici bir ders ile karşı karşıya geliriz.

Önce, İsrail’in Tanrıya karşı olan davranışlarına bakacak olur isek, Rab İsa Mesih’in bir örneği olan Yusuf ve kardeşlerinin ona yaptıkları kötülük ve bunun sonucundaki olaylar dikkatimizi çekecektir. Kardeşleri, Yusuf’un canının nasıl büyük bir acı ile kıvrandığını dikkate almadılar ve hiç acımadan onu sünnetsizlerin eline teslim ettiler. Ve bunun sonucunda kendileri ne ile karşılaştılar? Sonunda kendileri de Mısır’a gitmek zorunda kaldılar. Orada çektikleri derin yürek acıları Yaratılış kitabının son bölümlerinde dokunaklı bir anlatım ile yer alır. Hepsi bu kadarla da kalmaz. Yusuf’un haksız yere zindana atıldığı o ülkede Yusuf’un kardeşlerini de uzun ve yorucu bir dönem beklemektedir.

Ancak bu noktada hatırlanması gereken, tüm bu olayların içinde yalnızca insanların değil, Tanrının da mevcut olduğudur. Ve Tanrının amacı, yapılan kötülüklerden iyilik çıkartmaktır. Yusuf’un kardeşleri onu İsmaililer ve İsmaililer da Yusuf’u Potifar’a satmış olabilirler ve Potifar da Yusuf’u zindana atmış olabilir; ama Yehova gerçekleşen tüm bu olayların üstünde idi ve Kendi güçlü amaçlarını erine getirmekte idi. “İnsanın gazabı, O’nun övülmesi için kullanılacaktır.” Mirasçıların miras için ve mirasın mirasçıları için hazır olacağı zaman henüz gelmemiş idi. Mısır’ın tuğla ocakları İbrahim’in tohumu için sağlam bir okul inşa edecekler idi; bu arada, vaat edilen toprakların “tepeleri ve vadileri” ortasında, “Amoritlilerin kötülüğü” tamamlanmak üzereydi.

Tüm bunların hepsi çok ilginç ve eğitici konulardır. Tanrının yönetimindeki “çarklar içinde dönen çarklara” benzetilebilirler. Tanrı, araştırılamaz tasarılarının yerine gelmesi konusunda sonsuz bir aracı çeşitliliğini kullanır. Potifar’ın karısı, Firavun’un uşağı, Firavun’un rüyaları, Firavun’un kendisi, zindan, taht, engeller, kraliyet mührü ve kıtlık – yaşanılan tüm bu durumların hepsi Tanrının kontrolü altındadır ve planlamış olduğu tasarılarının gelişmesi için araç olarak kullanılacaklardır. Ruhsal zihin bu konular üzerinde durmaktan çok hoşlanır. Bilgelik kaynağı olan ve Her Şeye gücü Yeten Tanrı’nın sevdiği halkını kurtarmak için yaptığı planlarını açıkladığını duymak keyif verici bir durumdur. Evet, Tanrının ve insanın düşmanı olan yılanın pek çok derin ve iyi tanımlanan ayak izlerini gördüğümüz doğrudur; açıklayamadığımız ya da hatta kavrayamadığımız pek çok şey vardır; masumların acı çekmesi ve kötülerin başarısı kuşku duyan bir zihin için görünürde makul bir mantığın temeli izlenimi bırakabilir, ama gerçek imanlı “tüm yeryüzünün Yargıcının adil olduğunun” güvencesine sahiptir ve çok iyi bilir ki,

“Kör imansızlığın hataya yol açacağı kesindir,
Ve O’nun yollarını incelemesi boştur;
Tanrı, kendi kendisinin yorumcusudur
Ve O her şeyi açıklayacaktır.”

Bunun gibi olaylardaki yansımalardan ortaya çıkan Tanrıya öğütleri ve teşviği için övgüler olsun! İçinde yaşadığımız bu kötü dünyadan geçerken, düşmanın ayartmaları ve hilelerinin ortasında insanların tutkuları acı ürünler üretir iken ve öğrenciler, insan tabiatının asla dayanamayacağı zor yollardan geçerken, Tanrının bu öğüt ve teşviklerine her saat ihtiyacımız vardır. Dünyanın görmediği ya da dikkate almadığı olayların arkasında iman güvencesi sayesinde biliriz ki, Tanrı vardır. Ve bu bilince sahip olarak iman ile sakin bir şekilde, “her şey iyi” ve “her şey iyi olacak” diyebiliriz.

Bu konudaki düşüncenin vardığı en yüksek nokta, kitabımızın ilk başlangıç satırlarında görülmektedir. “Tanrının öğüdü kalıcıdır ve O, isteğini yerine getirecektir.” Düşman buna karşı çıkabilir; ama Tanrı her zaman şeytandan güçlü olduğunu kanıtlayacaktır. Ve bizim tanrısal amaca uyum sağlama konusunda ihtiyaç duyduğumuz tek şey, bir çocuk gibi güvenen sade bir ruhtur. İmansızlık ise, Tanrının başarı sağlayacak olan gücüne bakmak yerine düşmanın Tanrının amaçlarına karşı çıkan çabalarına bakacaktır. İman ise gözlerini, Tanrının başarı sağlayacak olan gücüne diker. Zafer elde etmenin yolu budur; zafer sağlayan Tanrıdır ve O’nun asla başarısızlığa uğramayan sadakatidir. Tanrının sadakatinin temelinde insan ilişkilerinin her zaman kaydıran kumlarına ve dünyasal etkilerine yer yoktur. Tanrının sadakati, Tanrının sonsuz sözünün sarsılmaz kayasını temel alır; imanın dinlendiği kutsal ve sağlam yer, Tanrının sözüdür. Ne olur ise olsun, Tanrı Sözü gücünü kaybetmez. “Yusuf öldü ve aynı şekilde onun kardeşleri de tüm kuşak da öldüler.” O halde ne demeli? Ölüm, diri Tanrının vaatlerini mi etkileyecektir? Elbette ve kesinlikle hayır! Tanrı, yalnızca belirlediği uygun an için bekledi ve sonra amaçlarını gerçekleştirmek için en düşmanca etkileri bile kendi amacının iyiliği için araç olarak kullandı.

“Sonra Yusuf hakkında bilgisi olmayan yeni bir kral tahta çıktı. Halkına, ‘Bakın, İsrailliler sayıca bizden daha çok’ dedi. ‘Gelin, onlara karşı aklımızı kullanalım, yoksa daha da çoğalırlar; bir savaş çıkar ise düşmanlarımıza katılıp bize karşı savaşırlar, ülkeyi terk ederler.” (ayetler 8-10) Tüm bu tür mantıklar, bir olayda Tanrıyı hesaba katmayı asla öğrenmemiş olan bir yüreğin yürüttüğü mantıklardır. Yenilenmemiş yürek Tanrıyı hiç bir zaman hesaba katamaz ve bu yüzden o yüreğe Tanrıdan söz ettiğiniz zaman, yürüttüğü tüm mantıklar paramparça olacaktır. Tanrıdan ayrı ya da O’ndan bağımsız düşünen kişiler çok bilge gibi görünebilirler, ama Tanrı hesaba katıldığı an, bilgeliklerinin tam bir akılsızlık olduğu kanıtlanacaktır.

Ama zihinlerimizin Tanrıdan ayrı ve bağımsız olarak mantık yürüten etkilere kapılmalarına neden izin verelim? Prensip olarak böyle ölçülerde mantık yürütmenin uygulamadaki adı ateizmdir. Firavunun konuşmasında kişilerin çoğalması, savaş çıkması, kişilerin düşman ile birlik olmaları ve ülkeyi terk etmeleri gibi düşüncelere yer verilmiştir. Onun söylediği tüm bu koşullar insani bir akıldan kaynaklanır. Firavun tüm bu koşullarda Tanrının planlarının var olduğunu düşünemez. Eğer düşünebilmiş olsa idi, o zaman tüm mantığı alt üst olurdu ve söylediklerinin akılsızlık olduğunun farkına varırdı.

Bu durumda anlıyoruz ki, insanın kuşkucu zihninin ürettiği mantıklar ancak bundan ibaret olabilir. Bu tür bir zihin Tanrıya tamamen kapanmıştır ve bu yüzden gerçek ve sürekliliği, Tanrıdan bağımsızdır. Kuşkucu ve sadık olmayan bir zihne inecek olan ölümcül darbe, Tanrının duruma müdahale etmesi ile gerçekleşecektir. Tanrı sahnede görününceye kadar kuşkucu zihin şaşırtıcı bir bilgelik ve akıl gösterisi ile sahnede kalabilir, ama gözler Kutsanmış Olan’ın en küçük bir ışığını yakaladığı anda kuşkucu zihnin maskesi düşer ve tüm çıplaklık ve çirkinliği ile gözler önüne serilir.

Mısır kralı ile ilgili konuda kral Tanrıyı tanımadığı ya da O’nun değişmez öğütlerinden haberdar olmadığı için, kralın “büyük bir hata” yaptığını söylemek kesinlikle doğrudur. Yıllarca önce, ölümlü yaşamın soluğunu almaya başlamadan önce, Tanrının sözünü ve içtiği andı bilmiyordu. Onun ezmeyi planladığı insanları Tanrının kesin ve görkemli bir kurtarışla özgür kılacağından haberi yoktu. Tüm bunları bilmiyordu ve bu yüzden, tüm düşünceleri ve planları bilgisizlik temeli üzerine kurulu idi; oysa tüm gerçeklerin gerçeği olan temel TANRININ VAR OLDUĞUDUR. Kral, Tanrının, halkı için “gökteki yıldızlar ve deniz kenarındaki kum taneleri gibi sayılamayacak kadar çok olacağını” söylediğini bilmiyordu. Bu nedenle kendince bilge olan mantığı aslında sadece çılgınlık ve akılsızlıktan ibaretti.

Bir insanın düşebileceği en büyük hata, Tanrıyı hesaba katmamaktır. Tanrının düşüncesi er ya da geç insanın üzerine inecektir ve o zaman insanın tüm planları ve hesapları korkunç bir şekilde ezilip gidecektir. Tanrıdan bağımsız olarak yapılacak olan her şey, yalnızca kısa bir süre için devam edebilir; sonsuzluğa kadar devam etme olasılığı gibi bir durum asla söz konusu dahi olamaz. Her ne kadar sağlam da görünse yalnızca insani olan her şey, ne kadar parlak ya da ne kadar çekici olur ise olsun, ölümün soğuk soluğunu tadacak ve karanlık sessiz mezarda kaybolacaktır. İnsanın en büyük üstünlükleri ya da en parlak başarıları ve görkemli planları eninde sonunda yıkılmaya mahkumdurlar. Ama Tanrıya bağımlı olan ve Tanrıyı temel alan her şey, bunun aksine, sonsuza kadar devam edecektir. “Onun adı sonsuza kadar sürecek ve tüm kuşaklar tarafından hatırlanacaktır.”

Bu nedenle, zayıf ve güçsüz bir ölümlünün sonsuz Tanrıya karşı durması ne kadar da üzücü bir hatadır. Mısır krallığı da bu üzücü hatayı yaptı ve Yehova’nın, halkı ile ilgili sonsuz amacına karşı çıktı. Mısırlılar İsraillilerin başına onları ağır işlere koşacak angaryacılar atadılar, ama Tanrı halkı yine de çektiği sıkıntı artsa da, çoğaldıkça çoğaldı. Mezmur 2:4 bu konuda verilecek uygun bir örnektir. “Göklerde oturan Rab gülüyor, onlarla eğleniyor.” İnsanların ve şeytanın Tanrıya tüm karşı çıkmaları üzerlerine sonsuz bir zihin karışıklığı getirecektir. Bu gerçek, koşullar Tanrıya ve imana böylesine karşı bir durumda iken, insanın yüreğine tatlı bir rahatlık sağlar. “İnsanın gazabı bile Tanrıya övgüye dönüşecektir”; dünyadaki koşullar ve kötü etkiler çevremizi kuşatmış iken, Tanrıya şükürler olsun ki, “Gözlerimizi görünen şeylere değil, görünmeyenlere çeviriyoruz. Çünkü görünenler geçicidir, görünmeyenler ise sonsuza dek kalıcıdır” (2.Korintliler 4:18). Bu ayette yer alan gerçekten aldığımız güç ile şöyle diyebiliriz: “Rabbin önünde sakin dur, sabırla bekle; kızıp üzülme işi yolunda olanlara, kötü amaçlarına kavuşanlara.” (Mezmur 37:7) Bölümümüzde yer alan incelediğimiz konudaki zulüm gören ve zulmedenlerin durumunda bu ayet gerçeğe ne kadar da güzel ışık tutmaktadır! Eğer İsrail” gözle görülen şeylere bakmış olsa idi” o zaman ne görecekti? Firavunun gazabı, zalim angaryacılar, ağır yükler, sıkıntılı hizmet, katı esaret, harç ve kerpiç yapımı. Ama bir de, “gözle görülmeyen şeyler” vardı, bunlar neydiler? Tanrının sonsuz amacı, yerine gelecek olan vaadi, bir kurtuluş gününün yaklaşmakta olması, Yehova’nın kurtarışının “parlayan lambası”. Ne kadar büyük bir zıtlık! Yalnızca iman böyle bir durum ile başa çıkabilir. Ancak Tanrının güvenilirliği ve vaadi zulüm gören zavallı bir İsraillinin Mısır’ın dumanları tüten kızgın bir fırınına bakmak yerine Kenan ülkesinin verimli topraklarına ve bağlarla dolu dağlarına bakmasını sağlayabilir. Mısır’da zulüm gören bu baskı altındaki zavallı kölelerin kurtuluşun mirasçılar ve Tanrının ilgi ve iyiliğine mazhar olan cennet yolcuları olduklarını kim fark edebilirdi ki?

O zaman nasıl ise şimdi de aynen öyle. “Göz ile görülene değil, imana dayanarak yaşarız.” (2.Korintliler 5:7) “Ne olacağımız henüz bize gösterilmedi” (1.Yuhanna 3:2). “Şimdi bedendeyiz ve Rabden uzaktayız.” Evet, belki şimdi Mısır’dayız, ama ruhlarımız göksel Kenan diyarında. İman, yüreğe tanrısal güç sağlar ve gözle görülmeyene güvenerek yaşar ve bu şekilde yaşadığımız her engelin üstesinden gelmemizi sağlar, “ölüm ve karanlığın egemenlik sürdüğü bu yerde imanla zorlukları yenebiliriz. Oh! Bir çocuk gibi iman ederek gerçeğin saf ve sonsuz kaynağının yanında otururuz ve yeni yaratık devam etmek için güce sahip olur.

Kitabımızın bu kısmının son ayetleri, bize, Tanrıdan korkan Şifra ve Pua adındaki İbrani ebeler ile ilgili eğitici bir ders sunar. Bu kadınlar kralın zalim planını yerine getirmediler ve Tanrı onları ev bark sahibi yaptı. “Beni onurlandıranı ben de onurlandırırım. Ama beni saymayan küçük düşürülecek.” (1.Samuel 2:30) Bu gerçeği her zaman hatırlayalım ve her koşulda Tanrıdan yana hareket edelim!

Mısır’dan Çıkış 3

Şimdi Musa’nın kişisel öyküsü ile ilgilenecek ve onun emeklilik zamanında geçirdiği gerçekten ilginç olan döneme bakacağız; bu dönem onun yaşamının en güzel yılları olan kırklı yaşlarını kapsamakta idi. Bunun anlamı çok derindir. Rab, lütfederek, bilgece ve sadakat ile değerli hizmetkarını insanların gözlerinden ve düşüncelerinden uzağa aldı, öyle ki onu Kendi eli altında eğitebilsin. Musa’nın bu eğitime ihtiyacı vardı. Evet, firavunun sarayında kırk yıl geçirmiş olduğu doğru idi, sarayda konuk olarak kaldığı dönem etkisiz ya da değersiz değildi, ama çöldeki konukluğu ile karşılaştırıldığı zaman hiç bir şey ifade etmiyordu. İlk konukluğu değerli olabilirdi; ama sonraki konukluğu kaçınılmaz idi.

Tanrı ile olan gözlerden gizli beraberliğin ya da O’nun okulunun eğitiminin ve disiplininin değeri hiç bir şey ile ölçülemez. “Mısırlıların tüm bilgeliği”, Musa’yı gelecekteki yolu için eğitemezdi. Musa, Mısır’ın okulları ve kolejleri aracılığı ile çok parlak bir yol izlemiş olabilirdi; zihni onurlu dünyasal eğitim ile ve yüreği gurur ve öz yeterlilik ile doldurulmuş olabilirdi. Diplomasını insanların okulundan almış olabilirdi, ama yine de Tanrının okulunda alfabeden başlayarak tekrar eğitim alması gerekliydi. Yalnızca insan bilgeliği ve eğitimi; kendi bakış açılarına göre ne kadar değerli olurlarsa olsunlar Tanrının bir hizmetkarını asla eğitemezler ve onu tanrısal hizmetin herhangi bir bölümü için donatamazlar. Bu tür şeyler yenilenmemiş doğayı dünyanın önünde biçimlendirebilirler, ama Tanrının kullanacağı kişinin bunlardan çok farklı özellikler ile donatılması gerekir – bu tür özellikler yalnızca Rabbin huzurundaki derin ve kutsanmış bir dönem içinde gelişebilirler.

Tanrının tüm hizmetkarlarına bu eğitim verilmiş ve bu eğitimin gerçeğini tecrübe etmeleri sağlanmıştır. Tanrı ile baş başa zaman geçirmenin yoğun önemi ile ilgili tüm çarpıcı örneklere Horev Dağındaki Musa, Kerit’teki İlyas, Kebar’daki Hezekiel, Arabistan’daki Pavlus ve Patmos adasındaki Yuhanna eklenebilir. Ve Tanrısal Hizmetkara baktığımız zaman, özel olarak geçirdiği zamanın halk arasında geçirdiği zamandan çok daha uzun olduğunu görürüz. O, anlayışı ve iradesi mükemmel olmasına rağmen Nasıra’daki bir marangozun evinin belirsizliği içinde yaklaşık otuz yıl geçirdi. Ve yine de halk arasındaki hizmetine başladıktan sonra bile, tanrısal beraberliğin tatlı ve kutsal zamanlarının tadını çıkartmak için insanların yanlarından ayrılıp tenha yerlere gitti!

Bu durumda aklımıza şöyle bir soru gelebilir: eğer bu şekilde, Tanrı ile bir arada diğer insanlardan gizlenerek eğitim gerekli ise, o zaman hizmetkarlar işlerini ne zaman yapacaklar? Bu konu Efendi’nin sorunudur- bizim sorunumuz değildir. İşçileri ancak Tanrı sağlayabilir ve aynı şekilde onları eğitecek olan da yalnızca Tanrıdır. Bu iş, insanın işi değildir. Yalnızca Tanrı gerçek bir hizmetkarı sağlayabilir ve hazırlayabilir, aynı zamanda böyle bir eğitim için ne kadar zaman gerekeceği konusunda da karar verecek olan, Tanrıdır. Eğer Tanrı bir işçiyi bir anda yetiştirmek istese idi, o zaman böyle yapardı. Burada belirgin olan tek bir şey vardır, o da Tanrının hizmetkarlarını halk arasındaki işlerine başlamadan önce ve sonra yalnızca Kendisi ile birlikte tuttuğudur, bu dönem olmadan hiç kimse göreve başlayamaz. Gizlide verilen eğitim ve disiplinin yokluğu, bizi kısır hale getirir, yapay ve teoretik bir konuma sokar. Halk arasında hizmet verecek olan biri kutsal tapınağın dengeleri içinde eğitilir ya da Tanrının huzurundaki ölçülerde yetiştirilir; aksi takdirde denize açılmaya hazır bir gemi gibi olamaz. Aksi takdirde ilk ufak rüzgarda batacağına kuşku yoktur. Oysa, Tanrının okulunda gerçek ve etkin bir Tanrı hizmetkarının karakterinin biçimi derin, sağlam ve dengeli bir şekilde oluşturulur.

Bu nedenle, Musa’yı kırk yaşında bir sarayın refahından ve görkeminden alarak bir çölün belirsizliğinde kırk yıl geçirmesi amacı ile yönlendirilmiş olarak gördüğümüz zaman, hayal kırıklığı yaşamak yerine, dikkat çekecek bir hizmet beklentisi içinde olmamız gerekir. Eğitilmiş kişi, yalnızca Tanrı tarafından eğitilmiş olandır, başka hiç kimse değil. Tanrıya hizmet etmesi için bir aracı hazırlamak, insanın elinde olan bir şey değildir. İnsan eli, Efendi’nin kullanacağı bir çömleğe asla şekil veremez. Yalnızca çömleği kullanacak olan Kişi, o çömleği hazırlayabilir. Ve şu anda bu konuyu incelerken, Tanrının eğitimi ile ilgili hazırlığına ilişkin elimizde eşi benzeri olmayan bir örneğe sahibiz.

“Musa kayınbabası Midyanlı kahin Yitro’nun sürüsünü güdüyordu. Sürüyü çölün batısına sürdü ve Tanrı dağına, Horev’e vardı.” (Mısırdan Çıkış 3:1) Bu noktada, koşulların aniden harika bir şekilde değiştiğini görürüz. Yaratılış 46:31 ayetinde “Mısırlıların çobanlardan iğrendiklerini” okuruz; buna rağmen Mısırlıların tüm bilgeliği ile yetiştirilmiş olan Musa Tanrının hizmeti için eğitilmek üzere sürü güden bir çoban olarak çöldeki dağa getirilmiştir. Bu olayın, “insan eli ile” olmadığı kesindir. Böyle bir şey doğal açıdan mümkün değildir. Et ve kanın bunu anlaması mümkün değildir. Normal olarak bizim, Musa’nın eğitimini Mısır’da bilgelik ile tamamlamış olduğunu düşünmemiz gerekir ve ayrıca buna ek olarak bir sarayda mevcut olan refahın ve avantajların tümüne sahiptir. Böyle yüksek bir eğitimin sağlam bir eğitim olduğu beklentisi içinde olmamız gerekir. Ama sonra bu özelliklere sahip bir kişinin böylesine yüksek bir konumdan bir çöldeki dağ kenarında koyun gütmek için çağrılması insani düşünce ve duyguların çok ötesine geçen bir durumdur. İnsanın tüm gurur ve yüceliğini toz haline getirir. Bu dünyanın değerlerinin tanrısal değerler yanında bir hiç olduklarını ortaya koyar; evet dünyanın gözünde yüce ve görkemli olan şeyler yalnızca Tanrının gözlerinde değil, aynı zamanda Tanrının okulunda eğitilmiş olan kişilerin gözlerinde de sadece “pislik ve süprüntüdür.”

İnsani ve tanrısal eğitim arasında çok büyük bir fark vardır. İnsani eğitim, insanı yüceltir; tanrısal eğitim ise insani eğitimi bir kenara atar. “Doğal kişi, Tanrının Ruhu ile ilgili gerçekleri kabul etmez, çünkü bunlar ona saçma gelir, ruhça değerlendirildikleri için bunları anlayamaz.” (1.Korintliler 2:14) Doğal bir insanı istediğiniz kadar eğitin, onu yine de ruhsal bir insan haline getiremezsiniz. “Bedenden doğan bedendir. Ruh’tan doğan ruhtur.” (Yuhanna 3:6) Eğer eğitimli bir “doğal insan” Tanrının hizmetinde başarılı olmayı istemiş olsa idi, Musa bu konuda kendine güvenebilirdi; o “olgundu”, “eğitimli idi”, “söz söylemede ve eylemde kudretli idi” ve yine de “çölün arka kısımlarında” öğrenmesi gereken şeyler vardı ve bu öğrenmesi gereken şeylerin hiç birini Mısır’ın okulları ona öğretemezdi. Pavlus, Gamaliel’in dizlerinin dibinde öğrendiklerinden çok daha fazlasını Arabistan’da Kutsal Ruh’tan öğrendi.¹   Hiç kimse Tanrı gibi öğretemez ve O’ndan öğrenen herkesin O’nunla baş başa kalması gerekir. “Tanrı, sana çölde öğretecektir.” Musa çölde, en tatlı, en derin, en etkili ve en kalıcı derslerini öğrendi. Hizmet için eğitilmek isteyenlerin hepsi yalnızca Tanrıdan öğrenebilir.

Sevgili okuyucu, “çölün arka kısmında” ifadesinin gerçek anlamını kendi derin tecrübeniz ile kanıtlamanızı dilerim. Bu kutsal noktada doğal kişi bir hiç olur ve yalnızca Tanrı yüceltilir. İnsanlar ve değerler – dünya ve benlik – çölün arka kısmındaki bu koşullarda ve etkilenişimde gerçek değerlerinin ne olduğunu fark ederler. Yalnızca ve yalnızca çölde içinizdeki ve çevrenizdeki her şeyi tanrısallığın uyarladığı bir denge içinde değerlendirebilirsiniz. Çölde sahteliğe, ödünç almaya ya da boş ön yargılara yer yoktur. Canınızın düşmanı bu yerdeki kumu parlak gösteremez. Tüm gerçeklik ortadadır, gizlenemez. Kendisini çölün arka kısmındaki Tanrının huzurunda bulan yürek, her konuda doğru düşüncelere sahip olur. Yürek, bu dünyanın heyecan verici etkilerinin çok ötesine yükselir. Mısırın karmaşası, gürültüsü ve neden olduğu zihin karışıklığı bu uzak yerde bulunan kulak tarafından işitilmez. Maddesel ve ticari dünyanın şiddetli sesi orada duyulmaz. Hırslı iç çekişlere orada yer yoktur. Bu dünyanın kalıcı olmayan çekicilikleri orada kimseyi ayartamaz. Orada altında duyulan susuzluk hissedilmez. Göz, tutkular yüzünden görme yeteneğini yitirmez ve orada yürek kibir ile kabarmaz. İnsanların alkışları etkileyici değildir ve insan baskısından bunalma diye bir şey yoktur. Ek bir kelime ile özetleyecek olur isek, tanrısal huzurun sessizliği ve ışığı her şeyi bir kenara fırlatıp atar. Duyulan tek ses, Tanrının sesidir, zevk alınan tek ışık O’nun ışığıdır, kabul edilen düşünceler yalnızca Tanrının düşünceleridirler. Hizmet için eğitilmesi gereken herkesin gitmesi gereken yer burasıdır. Ve eğer hizmette başarılı olmak isteniyor ise, bir süre orada kalınması gerekir.

Halk önünde hizmet etmek için öne çıkan herkes bu yerin koşullarında nefes almanın ne demek olduğunu öğrenmelidir. O halde hizmetteki girişimlerimizden çok Mesih’i onurlandıran hizmetin ne olduğunu etkili bir şekilde bilmemiz gerekir.

Şimdi, Musa’nın çölün arka kısmında ne gördüğünü ve ne duyduğunu araştıralım. Musa burada, Mısır’ın en usta hocalarının sahip oldukları bilgi ile kıyaslanamaz ölçüde bilgiler edindi. İnsan mantığının bakış açısına göre, Musa’nın çölde, kırk yıl boyunca koyun sürüleri gütmekten başka bir şey yapmaması, bir insan için çok büyük bir zamanı hiçe harcamasından başka bir şey değildir. Ama Musa çölde Tanrı ile birlikte idi ve bu nedenle çölde geçirdiği zaman asla boşa harcanmış zaman değildir. Gerçek bir hizmetkarın çaba harcayarak yalnızca iş görmesinden çok daha değerli şeyler olduğunu hatırlamamız gerekir. Her zaman çaba harcayan kişi, zamanla gereğinden fazla çaba harcamaya eğilim gösterecektir. Böyle davranan bir kişinin mükemmel Hizmetkarın şu sözlerine kulak vermesi yararına olur: “Eğitilenler gibi dinleyeyim diye kulağımı uyandırır her sabah.” (Yeşaya 50 4:b)

Bu durum, hizmetkarın işinin kaçınılmaz bir parçasıdır. Hizmetkarın Efendisinin huzurunda sık sık durması gerekir, öyle ki ne yapması gerektiğini bilebilsin. Kulak ve dil arasındaki bağlantı çok belirgindir, çoğu zaman her ikisi de tek bir organ gibi hareket ederler. Ama bu konuya ruhsal ya da ahlaki açıdan baktığımız zaman, eğer kulağım kapalı iken dilim konuşuyor ise, o zaman akılsızca sözler edeceğim kesindir. “Sevgili kardeşlerim, şunu aklınızda tutun: Herkes dinlemekte çabuk, konuşmakta yavaş, öfkelenmekte de yavaş olsun.” (Yakup 1:19) Bu mantıklı öğüdün temel aldığı iki gerçek vardır, yani, iyi olan her şey yukarıdan gelir ve yürek dışarı taşmak için içinde kötülük barındırandır. Bu nedenle, kulağı açık ve dili sessiz tutmaya devam etme ihtiyacı hakkındaki sözler hayran olunacak öğütlerdir. Musa, bu öğütlerden, çölün arka kısmında iken çok büyük dersler aldı ve bunları başka hiç bir okulda öğrenmesi mümkün değildi.

“Rabbin meleği bir çalıdan yükselen alevlerin içinden ona göründü. Musa baktı, çalı yanıyor ama tükenmiyor. ‘Çok garip” diye düşündü, ‘gidip bir bakayım, çalı neden tükenmiyor?’” (Mısırdan Çıkış 3:2,3) Bu görüntü, gerçekten de “çok görkemli” bir görüntü idi – bir çalı yanıyor ama tükenmiyor. Firavunun sarayı böyle bir görüntüye asla sahip olamazdı. Ama bu görüntü hem görkemli hem de lütufkar bir görüntü idi. Çünkü bu görüntüde Tanrının seçilmişlerinin durumu çarpıcı bir şekilde sergilenmekte idi. Tanrının seçilmişleri Mısırın fırınında idiler ve Yehova Kendisini yanan bir çalıda açıklıyordu. Ama çalı nasıl yanmasına rağmen tükenmiyor ise, Tanrının halkı da aynı şekilde tükenmiyordu, çünkü Tanrı orada idi. “Her Şeye Egemen Rab bizimledir, Yakup’un Tanrısı kalemizdir.” (Mezmur 46:7) Buradaki ifadede güç ve güvenlik görüyoruz – zafer ve esenlik. Tanrı bizimledir, Tanrı içimizdedir ve Tanrı bizden yanadır. Bu gerçek her ihtiyacımız için yeterli sağlayışın mevcut olduğunu kanıtlayan bir örnektir.

Yukarıda verilen alıntıda görüldüğü gibi, Yehova’nın Kendisini Musa’ya açıklama şeklinden duyduğu hoşnutluk kadar ilgi çekici ya da eğitici başka hiç bir şey olamaz. Tanrı Musa’yı, Halkını Mısır’dan çıkartırken onlara önderlik etmesine dair hizmet için donatmakta idi. Öyle ki, Halkı çölde ve Kenan diyarında Tanrının topluluğu ve Konutu olabilsin. Ve tüm bunları konuştuğu yer yanan bir çalı idi. Yehova’nın seçtiği ve kurtardığı topluluğunun ortasında konut kuracağına dair uygun, ciddi ve güzel bir örnek! Tanrımız yakıp tüketen bir ateştir, ama O bizi tüketmez; içimizde ve bizimle ilgili O’nun kutsallığına aykırı ve gerçek ve kalıcı mutluluğumuza engel olan her şeyi yakıp tüketmek ister. Ey Rab, tanıklıkların sonsuza kadar kesindir; kutsallığın senin evin olmuştur.

Bu durumlar, Tanrının, Kendisini, yakıp tüketen bir ateş olarak hem Eski hem de Yeni Antlaşmalar’da ortaya koyduğu çeşitli olaylarda görülür. Örneğin, Levililer 10. Bölümdeki Nadav ve Avihu’nun öyküsüne bakalım. Buradaki öykü gerçekten de ciddi bir anlatım içerir. Tanrı, Halkının ortasında konut kurmuştur ve onları Kendisine layık bir konumda koruyacaktır. Tanrı bundan farklı şekilde hareket edemez. Farklı hareket etmesi ne O’nun adını yüceltir ne de halkı için yararlı olur; Tanrı, Huzurundaki saflığı ile uyum sağlamayan bir şeyi hoş göremez. Tanrının konut kurduğu yerin kutsal olması gerekir.

Bu nedenle, aynı zamanda Yeşu 7. Bölümde de Akan’ın günahı ile ilgili öyküde, başka çarpıcı bir örnek ile karşılaşırız; Yehova’nın, Huzurunda, herhangi bir şekil ya da biçimdeki kötülüğe, bu kötülük ne kadar gizli ya da örtülü bir biçimde olur ise olsun, tahammülü yoktur. Tanrı “yakıp tüketen bir ateştir” ve böyle olduğu için ortasında konut kurmuş olduğu topluluğu kirletecek olan herhangi bir girişime karşıdır. Tanrının Huzuruna yargılanmamış bir kötülüğü getirmek istemek, kötülüğün en üst derecedeki özelliğidir.

YineElçilerin İşleri 5.bölümde Hananya ve Safira’nın öyküleri aracılığı ile bize aynı ciddi ders verilir. Kutsal Ruh Tanrı Kilisenin ortasında konut kurmuştur, Kutsal Ruh yalnızca bir etki değildir, O tanrısal bir Kişilik’tir, öyle ki, hiç kimse O’na yalan söyleyemez. Kilise O’nun konut kurduğu yerdi ve yerdir ve O bu nedenle onların ortasında egemenlik sürer ve yargılar. İnsanlar, birbirlerine aldatma, hile, oburluk ve iki yüzlülük ile davranabilirler; ama Tanrı böyle yapamaz. Eğer Tanrı bizimle birlikte yürüyecek ise, o zaman yürüdüğümüz yolları yargılamamız gerekir ya da Tanrı o yolları bizim için yargılayacaktır. (aynı zamanda bakınız 1.Korintliler 11:29-32)

Tüm bu durumlarda ve bunlara eklenecek olan diğer durumlarda şu ciddi sözün gücünü görürüz, “Ey Rab, kutsallık sonsuza kadar senin evindir.” Bu iradenin ahlaki etkisi, bölümümüzde de yer aldığı gibi, Musa’nın öyküsü ile benzerlik taşır. “Fazla yaklaşma, çarıklarını çıkar. Çünkü bastığın yer kutsal topraktır” (Mısırdan Çıkış 3:ayet 5). Tanrının Huzurunun yeri kutsaldır ve yalnızca çıplak ayak ile üzerine basılabilir. Halkının ortasında konut kurmuş olan Tanrı, topluluğuna kutsallığın ne olduğu konusunda örnek vermektedir; kutsallığın özelliği kutsal sevgi ve her kutsal davranıştır. Kutsal yer, özelliğini Kutsal Olan’ın karakterinden alır.

Şimdi Tanrının konutu olan Kiliseye bu karakterin Kutsal Ruh aracılığı ile uygulanması, uygulanacak olan şeyler içinde en önemli olandır. Tanrının, Kutsal Ruhu aracılığı ile kilisenin her bir üyesinde konut kurmuş olması ve bu şekilde bireye kutsallık karakterini vermesi çok bereketli bir gerçektir. Tanrının, topluluk içinde konut kurduğu da eşit derecede bir gerçektir; bu nedenle, topluluğun kutsal olması gerekir. Üyelerin, etrafında toplanmış olduğu merkez, elbette ki ancak dirilmiş, zaferli ve yüceltilmiş olan Mesih’in Kendisidir. Toplanmak için sahip oldukları enerji ise, tabii ki Kutsal Ruh Tanrıdır. Ve Her Şeye Gücü Yeten Rab Tanrı bireylerin içinde konut kurar ve onların içinde yürür. (bakınız Matta 18:20; 1 Korintliler 6:19; 1.Korintliler 3:16,17; Efesliler 2:21,22) Tanrının konut kurduğu yere ait olan kutsal seçilmişler olmak, açıkça şu durumu belirtir: prensipte ya da uygulamada kutsal olmayan hiç bir şeyi hoş görmemek gerekir. Kutsal Ruh ile birleşmiş olan herkesin şu sözlerin ağırlığını ve ciddiyetini hissetmesi gerekir. “Bastığın yer kutsal topraktır.” “Kim Tanrının tapınağını yıkarsa Tanrı da onu yıkacaktır.” (1.Korintliler 3:17) Bu sözlerin, Tanrı topluluğunun her bir üyesi için bir ağırlık taşıdığını görüyoruz. – çünkü her bir üye Tanrının kutsal tapınağının diri bir taşıdır. Her birimiz, Yehova’nın avlularına çıplak ayak ile girmeyi öğrenelim.

Ama her şeye rağmen yine de Horev dağındaki görüntüler İsrail Tanrısının kutsallığına olduğu kadar, lütfuna da tanıklık ederler. Eğer Tanrının kutsallığı sınırsız ise, aynı zamanda lütfu da sınırsızdır ve aslında Tanrının Kendisini Musa’ya açıkladığı şekil aynı zamanda O’nun lütfunu da ortaya koymaktadır. Tanrı aşağı indi, çünkü lütfeden Tanrı idi ve aşağı indiği zaman Kendisinin kutsal olduğunu açıklaması gerekiyor idi; ayrıca şu sözleri de ildirdi: “Ben babanın Tanrısı, İbrahim’in Tanrısı, İshak’ın Tanrısı ve Yakup’un Tanrısıyım.” (Mısırdan Çıkış 3:ayet 6) Tanrısal varlığın etkisi, her zaman doğal varlığın kendisini gizlemesine neden olmalıdır. Ve biz ayaklarımız çıplak ve başımız örtülü olarak Tanrının önünde durduğumuz zaman, güzel bir can davranışı sergilediği için bizler lütfun tatlı bereketinin iyi haberini almaya hazırlanmış oluruz. İnsan, kendisine uygun yerde durduğu ya da kendine düşeni yaptığı zaman, Tanrı saf merhametin dili ile konuşabilir.

“Rab, ‘halkımın Mısır’da çektiği sıkıntıyı yakından gördüm’ dedi, ‘angaryacılar yüzünden ettiği feryadı duydum. Acılarını biliyorum.” (ayetler 7-9) Burada, İbrahim’in Tanrısının ve İbrahim’in tohumunun Tanrısının insan ruhunun “eğer”leri ve “ama”ları, yeminleri, sınırlamaları ve koşulları tarafından engellenmeyen mutlak, özgür ve koşulsuz lütfunun tüm parlaklığı ile ışıldadığını görürüz. Tanrı egemen lütfu ile Kendisini göstermek, kurtuluş işini tamamlamak, İbrahim’e verdiği ve İshak ve Yakup’a tekrar ettiği sözü yerine getirmek için yukarıdan aşağıya gelmiş idi. Tanrının aşağı gelmesinin nedeni, kurtuluş vaat ettiği kişilerin bu kurtuluşu gerçekten hak edip etmediklerini görmek değildi. Tanrı için onların bu kurtuluşa ihtiyaç duymaları yeterli idi. Baskı ve zulüm altında olmaları, üzüntüleri, gözyaşları, iç çekişleri ve altında bulundukları ağır esareti Tanrı yakından görmüştü, çünkü O, adına yücelik olsun ki, halkının kaç kez iç çektiğini sayar ve gözyaşlarını şişesinde biriktirir. Tanrıya çekici gelen halkının üstün özellikleri ya da erdemleri değildir. Tanrının, halkını ziyarete gelmesinin nedeni, onların içindeki görülen ya da görülmeyen iyilik değildi, çünkü Tanrı, halkının yüreğinde ne olduğunu çok iyi biliyor idi. Bu durumu tek bir sözcük ile açıklayacak olur isek, O’nun lütufkar davranışını bize söylediği şu sözlerde görebiliyoruz: “Ben İbrahim’in Tanrısıyım ve halkımın sıkıntısını yakından gördüm.”

Bu sözler, Tanrının Kendi yollarında uyguladığı büyük bir temel prensibi açıklarlar. O, her zaman Kendi karakterine uygun olarak davranır.”BEN’İM” ünvanı, “HALKIM” dediği kişilerin tek sağlam güvencesidir. Tanrının, Kendi halkını Mısır’ın her türlü tarla işi, harç ve kerpiç yapımı gibi ağır işler ile onları bu işlere koşan firavunun angaryacılarının kırbaçları altında bırakmayacağı elbette kesindi. Onlar, Tanrının halkı idiler ve Tanrı onlara Kendisine yakışan bir davranış ile karşılık verecek idi. Yehova’nın seçici sevgisinin objeleri ve koşulsuz kurtuluş vaadine mazhar olan kişiler olmaları Tanrının onlara yardım etmesi için yeterli idi. Tanrının sonsuz amacı, halkına Kenan diyarını garantilemiş idi ve hiç bir şey O’nun halkı ile olan bu ilişkisini herkese göstermesine engel olamayacak idi. Tanrı, halkını kurtarmak için aşağı gelmiş idi ve yeryüzünün ve cehennemin bir araya gelmiş olan gücü, Tanrının, halkını kurtarmak için planladığı zamanı bir saat bile erteleyemez idi. Tanrı, Mısır’ı bir okul ve firavunu bir okul müdürü olarak kullanabilirdi ve kullandı da. Ama ihtiyaç duyulan iş tamamlandığı zaman, hem okul hem de okul müdürü bir kenara atıldılar ve Tanrı halkı, Tanrının yüce ve uzanmış kolu ile Mısır’dan çıkartıldı.

Musa’ya Horev dağında yapılan açıklamanın çifte karakteri işte böyle idi. Musa’nın gördüğü ve işittiği kutsallık ve lütfun iki unsurunu bir araya getiriyordu. Bu iki unsur bildiğimiz gibi, yüce Tanrının tüm yollarını ve ilişkilerini farklı bir şekilde karakterize ederler ve bu durum aynı şekilde O’nunla paydaşlık içinde olanların yollarını da karakterize etmelidir. Her gerçek hizmetkar tüm kutsallık ve tüm lütuf içinde Tanrının tahtının huzurundan gönderilir ve kutsal ve lütufkar olmaya çağrılır. Hizmetkarın tanrısal karakterin lütuf ve kutsallığının yansıması olmaya davet edilir. Ve böyle olabilmesi için hizmetkarın önce, yalnızca Tanrı tahtının huzurundan başlaması yeterli değildir, hizmetkar orada ruhta konut kurmuş olarak kalmalıdır. Etkin hizmetin gerçek sırrı buradadır.

“Bir çocuk gibi, git ve söylediğini yap,
Asla bir kenara çekilme.”

Yalnızca ruhsal kişi, “git ve yap” ve “asla bir kenara çekilme” şeklindeki bu iki ifadenin anlamlarını kavrayabilir. Tanrı için dışarıda hareket etmek istiyor isem, O’nunla birlikte içerde beraber olmalıyım. O’nun yüce huzurundaki gizli tapınakta olmadığım takdirde, başarısız olacağım mutlak şekilde kesindir.

Pek çok kişi bu noktada çökerler. İnsanlar ile olan ilişkinin karmaşasının ve aktif hizmetin heyecanının ortasında tanrısal huzurun heybetinden, ciddiyetinden ve sakinliğinden çıkması gibi olası çok büyük bir tehlike mevcuttur. Bu tehlikeye karşı çok dikkatli bir korunma gerekir. “Çarıksız, çıplak ayak ile” şeklinde ifade edilen ruhun bu kutsal tonunu kaybettiğimiz takdirde, hizmetimiz kısa süre içinde yavan, cansız ve yararsız hale gelecektir. Eğer, yaptığım hizmetimin yüreğimin ve Efendimin arasına girmesine izin verir isem, hizmetimin değeri düşük olur. Mesih’e etkili bir şekilde hizmet edebilmemiz yalnızca O’ndan zevk almamız ile mümkün olur. Ellerin, O’nun için en kabul edilebilir hizmeti sunması, yüreğin O’nun güçlü çekimlerinde kalması ile mümkün olur. Aksi takdirde hiç kimse, eğer kendi canının içinde Mesih’ten beslenmiyor ise, Mesih’e ve diğer kişilere mesh edilmenin sonucu gelen bir tazelik ve güç ile hizmet edemez. Evet, bir vaaz verebilir, bir öğretiş sunabilir, dua edebilir, bir kitap yazabilir ve dışsal hizmetin tam rutinini uygulayabilir ama yine de Mesih’e hizmet etmiş sayılmaz. Mesih’i diğerlerine sunacak olan kişinin, kendisi için Mesih ile meşgul olması gerekir.

Hizmetinin başarısı ya da karşılığı ne olur ise oldun, bu şekilde hizmet eden kişi mutludur. Çünkü hizmetinde dikkat çekmek, etki buyurmak ya da görünen sonuçlar üretmek gibi konularda başarısızlık olur ise, kişi yine de her zaman onu hiç bir şeyin mahrum edemeyeceği Mesih’te her daim mevcut olan payına ve tatlı çekilme yerine sahiptir. Oysa, yalnızca hizmetinin ürünleri ile beslenen, kendi çabası ile elde ettiği takdirden zevk alan kişi, ya da diğer kişilerin dikkat ve ilgisinden hoşlanan, diğerlerine su taşıyan ama kendi içinde paslanmış olan bir boruya benzer. Böyle bir koşul içinde bulunmak çok yıpratıcıdır. Ama ne yazık ki, Efendisi ve O’nun yüceliği yerine, kendi işi ile ve işinin sonuçları ile daha çok ilgilenen kişinin içine düşeceği durum budur.

Bu, katı bir ön yargı gerektiren bir konudur. Yürek aldatıcıdır ve düşman sinsi ve kurnazdır. Ve işte bu yüzden “ayık ve uyanık olun” öğüdüne kulak vermemiz çok gerekli bir ihtiyaçtır. Can, bir hizmetkarın yolundaki çeşitli ve çok yönlü tehlikeler konusunda uyanık kaldığı zaman, yani, ölçüsü ne olur ise olsun, Tanrı ile birlikte zaman geçirme ihtiyacının farkına vardığı zaman, yalnızca o zaman güvenlikte ve mutludur. Hizmetimiz biz ancak, hizmetimize Efendimizin ayaklarının dibinde başladığımız, devam ettiğimiz ve sona erdirdiğimiz zaman, doğru türde bir hizmet olacaktır.

Tüm bu söylenenlerden ortaya çıkan şudur: Her okuyucu için Mesih’in her hizmetkarının en kutsal havayı “çölün arka kısmında” bulacağı aşikar olmalıdır. Horev, gerçekten de, Tanrının Kendisi için hizmet etmek üzere göndereceği başlangıç yeridir. Musa’nın çarıklarını çıkartıp yüzünü gizlemesi gerektiğini öğrendiği yer, Horev idi. Musa, kırk yıl önce hizmete başlamıştı; ama başlangıcı, zamanından önce idi. Tanrının dağının benliğe boyun eğdiren inzivasının ve yanan ama tükenmeyen çalının bulunduğu yerde, tanrısal hizmet, hizmetkarın kulağına duyuruldu: “Şimdi gel, halkım İsrail’i Mısır’dan çıkarmak için seni firavuna göndereyim.” (ayet 10) Burada söz konusu olan, gerçek yetki idi. Tanrının bir kişiyi hizmete göndermesi ve kişinin gönderilmeden kendisinin hizmete gitmesi arasında çok büyük bir fark vardır, ama Musa hizmet konusunda ilk kez kendi başına harekete geçtiği zaman, hizmet için olgun olmadığı çok aşikardır. Eğer Musa için gözlerden uzak kırk yıllık bir eğitim gerekli idi ise, hizmete nasıl başlayabilirdi? İmkansız! Musa’nın tanrısal bir şekilde eğitim görmesi ve yine tanrısal bir şekilde görevlendirilmesi gerekiyor idi. Ve bu, Mesih için hizmet yolunda yürümek isteyen ve Mesih’e tanıklık etmek için yola çıkan herkes için geçerli bir durumdur. Ah! Bu kutsal dersler hepimizin yüreklerine derinlemesine işlesin ki, her işimizde Efendimizin yetkisinin ve Efendimizin onayının mührü bulunsun.

Ancak yine de, Horev dağının eteklerinde öğrenmemiz gereken başka bir şey daha var. Can, bu yerde oyalanıp kalmayı uygun bulur; “burada olmak iyidir” der. Tanrının yüce huzuru her zaman derin bir uygulama yeridir; yüreğin burada tamamen açılacağı kesindir. Bu kutsal yerin içine parlayan ışık, her şeyi gözler önüne serer ve çevremizdeki ve içimizdeki kibir ve öz yeterlilik ortaya çıkar.

Musa’ya tanrısal hizmet verildiği an, onun, “buradayım, Rab!” ya da “Rab, ne yapmamı istiyorsun?” şeklinde bir karşılık vermesinin uygun olacağını düşünebiliriz. Ama hayır, Musa böyle bir karşılık vermedi; ama böyle bir karşılık vermeye yönlendirilecek idi. Musa’nın bu konuda daha önceki başarısızlığını hatırlayarak bundan etkilendiği ve bu nedenle böyle davrandığı konusunda hiç kuşkumuz yok. Eğer bir kişi herhangi bir konuda Tanrı olmadan hareket eder ise, onu Tanrı gönderiyor olsa bile cesaretinin kırılacağı kesindir. “Musa, ‘ben kimim ki, firavuna gidip İsraillileri Mısır’dan çıkartayım?” (ayet 11) Kırk yıl önce aynı Musa, “kardeşlerinin Tanrının, kendilerini Musa’nın eli ile kurtaracağını anladıklarını sanan” bir kişi idi. İşte insan böyledir! Bazen gereğinden fazla hızlı, bazen de gereğinden fazla yavaştır. Musa, Mısırlıyı öldürdükten sonra geçen uzun yıllar süresinde çok şey öğrenmiş idi. Kendisini tanıma konusunda ilerlemişti ve bu onda çekingenliğe ve korku duymasına yol açmış idi. Ama sonra Tanrıya olan güveninin eksik olduğunu gösterdi. Eğer ben yalnızca kendime bakar isem, “hiç bir şey” yapamam; ama eğer Mesih’e bakar isem “her şeyi” yapabilirim. “Mesih’in gücü aracılığı ile her şeyi yapabilirim.” Bu yüzden duyduğu çekingenlik ve korku Musa’nın şu sözlerine neden oldu: “Ben kimim ki?” Tanrının Musa’ya yanıtı ise şöyle oldu: “Kuşkun olmasın, ben seninle olacağım.” (ayet 12) Bu sözlerin yeterli olması gerekir. Eğer Tanrı benim ile ise, o zaman benim kim ya da ne olduğumun önemi azalır. Tanrı, “Seni göndereceğim ve seninle olacağım” dediği zaman, hizmetkar zaten tanrısal yetki ve tanrısal güç ile tam olarak donatılmıştır ve bundan dolayı yola çıkma konusunda eksiksiz bir doyuma sahip olmalıdır.

Ama Musa başka bir soru daha sorar. Çünkü insan yüreği sorular ile doludur. “Musa Tanrıya şöyle karşılık verdi:’İsrailliler’e gidip, beni size atalarınızın Tanrısı gönderdi dersem, ‘Adı nedir?’ diye sorabilirler. O zaman ne diyeyim?” İnsan yüreğinin nasıl mantık yürüttüğünü ve sorguladığını görmek, harika bir şeydir. Tanrıya yakışan bir şekilde tereddütsüz itaat gösteren bir hizmetkar olduğu takdirde, tüm insan mantıklarına katlanan ve tüm sorulara yanıt veren lütfu sergilemesi ise, bundan daha da harikadır. Her soru, tanrısal lütfun bir yeni özelliğini ortaya koymak için sorulur gibidir.

“Tanrı, ‘Ben BEN’İm’ dedi, ‘İsrailliler’e de ki, beni size Ben BEN’İm diyen gönderdi.’” (ayet 14) Tanrının burada Kendisine verdiği unvan, çok harika bir önem taşımaktadır. Kutsal Yazıları araştırır iken, Tanrının sahip olduğu çeşitli adları okuruz; bu adların Tanrının Kendisi ile ilişkide olan kişilerin çeşitli ihtiyaçları ile yakından bağlantılı olduklarının farkına varırız. “Yehova-yire” (Rab sağlayacaktır). “Yehova-nissi” (Rab sancağımdır). “Yehova-şalom” (Rab esenliğimdir). “Yehova-Tsidkenu” (Rab doğruluğumdur). O’nun tüm bu lütufkar ünvanları halkının ihtiyaçlarını karşılamak üzere açıklanır. Ve O, Kendisine BEN’İM dediği zaman, bu adından anlaşılan tüm diğer ünvanlarının hepsidir. Yehova Kendisine bu ünvanı vermek ile halkı tarafından doldurulacak olan açık bir çek sunmaktadır. O, Kendisini BEN’İM olarak adlandırır. Ve iman, ihtiyaç duyduğumuz her şeyi bu ada eklememizi sağlar. Tanrı en önemli olan tek figürdür ve insanın ekleyebileceği şey sadece sıfırdır. Eğer yaşam istiyor isek, Mesih,”Yaşam Ben’im” der. Eğer doğruluk istiyor isek, “O, DOĞRULUĞUMUZ OLAN RAB’DİR. Eğer esenlik istiyor isek, “O, esenliğimizdir.” Eğer bilgelik, kutsallık ve kurtuluş istiyor isek, O, bize tüm bunların hepsi olmuştur. Tek bir kelime ile, insan ihtiyaçlarının hepsini gözden geçirdiğimiz zaman, O’nun BEN’İM adındaki bu temel ve hayran olunacak olan adının şaşırtıcı derinliği ve doluluğu konusunda yine de tam bir algıya sahip olmamız mümkün değildir.

Böyle bir ada sahip Olan ile paydaşlık içinde yürümeye çağrılmak ne kadar büyük bir merhamete mazhar olmaktır! Bizler çöldeyiz ve bu çölde denemeler, üzüntü ve zorluklar ile karşılaşmamız gerekiyor, ama her zaman ve her koşulda çok yönlü lütfunu açıklamış olan Tanrı ile birlikte olma ayrıcalığına sahibiz; be nedenle her ihtiyacımız ve zayıflığımız ile bağlantılı olarak çölden korkmamıza gerek yoktur: Tanrı, bu derin ve değerli adını ifşa ettiği zaman, halkını bir kum çölünden geçirmek üzere idi. Evlatlık ruhu olan Kutsal Ruh’u almış olan imanlı, şimdi “Abba, Baba” diye seslenebilmesine rağmen, yine de Tanrının açıklamaktan hoşnut olduğu bu ünvanlarından her birini Tanrı ile paydaşlığın keyfine vararak değerlendirme ayrıcalığından yoksundur. Örneğin, “Tanrı” ünvanı O’nun sonsuz gücünü ve yaratılış işlerindeki Tanrılığını açıklar. “Rab Tanrı” ünvanı ise insan ile bağlantılı bir anlamı ortay koyar. Sonra, “Her Şeye Gücü Yeten Tanrı” olarak, hizmetkarı İbrahim’in yüreğine, tohum ile ilgili vaadinin yerine geleceği konusunda güvence vermek için İbrahim’e görünür. Yehova olarak O Kendisini İsrail’e şöyle bildirdi: halkını Mısır’dan kurtaran ve onları Kenan diyarına götüren Tanrı.

“Tanrı eski zamanlarda peygamberler aracılığı ile bir çok kez çeşitli yollardan atalarımıza seslendi” (İbraniler 1:1). Ve bu yüzden evlatlık ruhuna sahip olan imanlı, “Kendisini açıklayan, konuşan ve hareket eden benim Babam idi” diyebilir.

Tanrının bu yüce ünvanlarını incelemek kadar ilginç ya da uygulama açısından önemli olan başka hiç bir şey olamaz. Bu ünvanlar her zaman bulundukları koşullar içinde düzgün bir ahlak sürekliliği içinde kullanılırlar. Ama “BEN’İM” adında var olan yükseklik, derinlik, uzunluk ve genişlik insan algısının uzanabileceği noktanın gerçekten de çok ötesindedir.

“Tanrı insanlığa adını öğretmek istediği zaman,
Kendisini yüce “BEN’İM” olarak adlandırır
Ve bir boşluk bırakır  - imanlılar
Dua ettikleri her konuyu bu boşluğa yerleştirirler.”

Ve bu konu gözlemlendiği zaman, Tanrının bu adını, yalnızca Kendisine bağlı olan halk için açıklandığı anlaşılacaktır. Tanrı, firavun ile konuşur iken ona bu adını söylemedi; buyurgan ve görkemli bir ünvan olan “İbranilerin Rab Tanrısı” adını kullandı; Tanrı Mısır’a, egemen ve ezici gücü ile İbranileri kurtaracağını bildirmek istiyordu. Aslında O’nun bu adı firavun için, Tanrıya görkemli konumu nedeni ile saygı göstermesini sağlayacak kadar yeterli idi. Ama “BEN’İM” adı, sünnetsiz bir kulak ve tanrısal gerçeklikten habersiz olan imansız bir yürek için bir anlam taşımadı. Tanrı bedende iken, çevresindeki imansız Yahudilere, “İbrahim doğmadan önce Ben varım” dediği zaman, onlar Kendisini taşlamak istediler. “BEN’İM” adındaki gücü ve tatlılığı hissedebilecek olan, yalnızca gerçek imanlıdır. Gerçek bir imanlı, kutsanmış Rab İsa’nın ağzından çıkan bu tür beyanların hepsini işitmekten zevk duyar: - “Yaşam Ekmeği Ben’im,” “Dünyanın ışığı Ben’im,” “İyi Çoban Ben’im,” “Diriliş ve Yaşam Ben’im,” “Yol, Gerçek ve Yaşam Ben’im,” “Gerçek Asma Ben’im,” “Alfa ve Omega Ben’im,” “Parlak sabah yıldızı Ben’im.” Özetle, O, tanrısal üstünlüğün ve güzelliğin her adını alabilir ve bunu “BEN’İM” ünvanına ekleyebilir. Böylece İSA’ya bu ünvanın her şeklinde hayran olunabilir, tapılabilir ve ibadet edilebilir.

Görüldüğü gibi, BEN’İM adı, tüm ifade gücünün ötesinde bir güce sahiptir. Her imanlı, bu adın içinde her ne olur ise olsun, kendi ruhsal ihtiyacına tam olarak uyan bir sağlayışa sahiptir. İmanlının çöl yolculuğunda can tecrübesinin ihtiyaç duyacağı her çözüm bu unvan tarafından tanrısal bir şekilde karşılanacaktır. İman ile, “BEN’İM” adına çok basit bir şekilde her ne istiyor ise onu yerleştirebilir ve ihtiyaç duyduğu her şeyi İsa’da bulacaktır. Bu yüzden imanlı ne kadar zayıf ve güçsüz olur ise olsun, İsa’nın adında berekete sahiptir.

Ama Musa’ya, “Beni size BEN’İM olan gönderdi” diyen Tanrı, bu adını seçilmişleri için söyledi; ama yine de konuya imansızlar açısından bakıldığında bile bu adda derin bir ciddiyet, vakar ve gerçeklik mevcuttur. Eğer bir kişi hala günahları içinde ise, yine de bu hayret uyandıran ünvanı işittiği anda, kendisine şu soruları sormaktan kaçınamayacağı kesindir, “Kendisine “BEN, BEN OLAN’ım” diyen bu Varlığın önünde nasıl dururum. Eğer O, bu söylediği Kişi ise, o zaman benim için ne ifade ediyor? Bu ciddi “BEN’İM” adı hakkında benim ne yazmam gerekir?” Ben kendime ait herhangi bir sözcük ile bu karakteristik sorunun ağırlığından ve gücünden çalamam, ama bu konuyu gerçekten araştırma ihtiyacı duyan okuyucumun vicdanını Kutsal Ruh’un yönlendirmesi için dua ederim.

Bu kısmı sona erdirmeden önce imanlı okuyucunun dikkatine sunmak istediğim 15.ayette yer alan ve derin ilgi çeken bir beyana değineceğim: “İsrailliler’e de ki, ‘Beni size atalarınızın Tanrısı, İbrahim’in Tanrısı, İshak’ın Tanrısı ve Yakup’un Tanrısı Yahve gönderdi.’ Sonsuza dek adım bu olacak. Kuşaklar boyunca böyle anılacağım.” Bu ifadede çok önemli bir gerçek yer alır – ağızları ile iman ikrarında bulunan pek çok Hıristiyan’ın unutmuş gibi göründüğü bir gerçek, yani, Tanrının İsrail ile olan ilişkisinin sonsuz bir ilişki olduğu. O, Mısır ülkesini ziyaret ettiği zaman nasıl İsrail’in Tanrısı ise, şimdi de aynı şekilde İsrail’in Tanrısıdır. Ayrıca o zaman İsrail ile nasıl olumlu olarak ilgileniyor ise, şimdi de aynı şekilde yalnızca biraz daha farklı olarak davranmaktadır. Tanrının sözü net ve güçlü vurguya sahiptir: “Sonsuza dek adım bu olacak.” Tanrı, “Adım bir süre için böyle olacaktır” demiyor. Hayır; “adım sonsuza dek bu olacak ve kuşaklar boyunca böyle anılacağım” diyor. Okuyucumu bu konu üzerinde derin düşünmeye davet ediyorum. “Tanrı, önceden bildiği kendi halkından yüz çevirmemiştir.” (Romalılar 11:2) Halkı, itaat etsin ya da etmesin, bir arada bulunsun ya da bulunmasın, sürgüne gönderilsin ya da gönderilmesin, ulusların önünde gizli tutulsun ya da tutulmasın hiç fark etmez; hala O’nun halkıdır. Onlar, O’nun halkıdır ve O, onların Tanrısıdır. Mısır’dan Çıkış 3:15 ayetine karşılık verilemez. İman ikrarında bulunan kilise, Tanrının sonsuza kadar süreceğini söylediği bir ilişkiye karşı bilgisiz kalamaz. Bu “sonsuza kadar” gibi bir ciddi sözcük üzerinde nasıl düşüneceğimiz konusunda uyanık olmamız gerekir. Bu sözün İsrail için uygulandığı zaman, eğer “sonsuza kadar” anlamına gelmediğini söyler isek, o zaman bizim için sonsuza kadar uygulanacağı anlamına geldiğini söyleyecek hangi kanıta sahibiz? Tanrı, ne söylediğini bilir; her zaman da bilecektir ve İsrail ile olan bağlantısının kuşaklar boyunca süreceğini sergileyecektir de. “Tanrının armağanları ve çağrısı geri alınamaz.” Tanrı, “bu ad, sonsuza kadar adım olacaktır” dediği zaman, mutlak bir ifade kullanmıştır. “BEN’İM”, Kendisinin sonsuza kadar İsrail’in Tanrısı olacağını beyan etti. Ve tüm diğer uluslara Tanrının bu beyanı açıklanacak ve bu beyana boyun eğmeleri sağlanacaktır. Ayrıca hepsi Tanrının kendileri hakkındaki ilahi takdirlerini ve yazgılarını bir şekilde öğreneceklerdir. “Yüceler Yücesi, uluslara paylarına düşeni verip insanları böldüğü zaman, ulusların sınırlarını İsrailoğullarının sayısına göre belirledi. Çünkü Rabbin payı kendi halkıdır ve Yakup soyu O’nun payına düşen mirastır.” (Yasanın tekrarı 32:8,9)

Bu ifadenin doğruluğu sona mı ermiştir? Yehova “payından” vazgeçmiş ve “payına düşen mirası” teslim mi etmiştir? O’nun harika sevgi ile dolu gözleri artık İsrail’in dağılmış oymaklarına bakmamakta mıdır? Yeruşalim’in duvarları artık O’nun gözünün önünde değil midir? Ya da halkı O’nun gözünde artık değerli değil midir? Bu sorulara yanıt vermek istediğimiz takdirde, Eski Antlaşma’nın çok büyük bir kısmını ve Yeni Antlaşma’nın büyük bir kısmını alıntı olarak kullanmamız gerekecektir. Ancak böyle bir konuya tam olarak değinmemiz burada mümkün değildir. Bu bölümü sona erdirir iken söyleyeceğim tek şey yalnızca şu olacaktır, “Kardeşler, bilgiçliğe kapılmamanız için şu sırdan habersiz kalmanızı istemem: İsraillilerden bir bölümünün yüreği, öteki uluslardan kurtulacakların sayısı tamamlanıncaya dek duyarsız kalacaktır. Sonunda bütün İsrail kurtulacaktır.” (Romalılar 11:25,26)

Mısır’dan Çıkış 5 - 6

Firavun ile yapılan ilk görüşmenin sonucu, gereken teşvik edici etkiyi uyandırmamış gibi idi, zira firavun İsrail’i kaybedebileceğini düşündüğü zaman, onları daha büyük bir baskı altına aldı ve üzerlerine daha ağır çalışma koşulları yükledi. Şeytanın gücü ne zaman bir noktada kısıtlansa, hiddeti artar. Aynı şey burada da söz konusu oldu. Kurtaran sevginin eli aracılığı ile zulüm fırını söndürülmek üzere idi; ama bu durumda fırın daha yoğun ve kızgın bir ateş ile yanmaya başladı. Şeytan pençelerinin arasında sımsıkı tuttuğu birinin çekip gitmesine izin vermekten hoşlanmaz. Şeytan, “silahlı ve güçlü biridir” ve “sarayını ve mallarını korumak ister.” Ama Tanrıya övgüler olsun ki, ondan daha güçlü Olan Biri vardır ve şeytanın güvendiği silahlarını onun elinden almıştır. Ve şeytanın elinden aldığı ganimetlerin hepsini sonsuz sevgisine mazhar olan sevdikleri arasında bölüştürmüştür.

“Sonra Musa ile Harun firavuna gidip şöyle dediler: “İsrail’in Tanrısı Rab diyor ki, ‘Halkımı bırak gitsin, çölde bana bayram yapsın.” (Mısır’dan Çıkış 5:1) Yehova’nın firavuna ilettiği mesaj bu idi; İsrail halkı Kendisine ait olduğu için Tanrı halkının üzerinde hak talep etme yetkisine sahip idi. Halkının, çölde Kendisine bayram yapmasını istiyordu. Tanrı, halkı, esaret ve kölelik boyunduruğundan kurtulmadıkça ve seçilmişlerinin özgür kaldıklarını görmedikçe, asla tatmin olmayacak idi. Tanrı, şeytanın esareti altında bulunan sonsuz sevgisine mazhar olan seçilmişlerinin lütfu aracılığı ile kurtulmalarını istiyor idi, “halkımı bırak ve gitmesine izin ver”.

Egyptian bricks made with straw

İsrail’i Mısır’ın tarla, harç ve kerpiç yapımı gibi işleri altında ezilir iken düşündüğümüz zaman, doğası itibarı ile Adem’in her çocuğunun bulunduğu koşullar aklımıza gelecektir. Ademoğulları işte orada idiler ve kendilerini kurtarmaktan aciz ve çaresiz bir şekilde düşmanın ağır boyunduruğu altında ezilmektedirler. Özgürlük sözcüğünden yalnızca söz edilmesi bile zalimin esirlerini daha ağır bir zincir ile bağlamasına neden oldu ve onların üzerine çok daha ağır yükler koydu. Kurtuluşun dışarıdan bir yerden gelmesinin gerektiği mutlak idi. Ama nereden gelmesi gerekiyor idi? Onlar için kefaret ödeyecek olan kaynak nerede idi? Ya da onları bağlayan zincirleri kıracak güç nerede idi? Kefaret ödeyecek kaynak ve zincir kıracak güç olsa bile istek nerede idi? Onları kurtarmak için kim zahmete girecek idi? Heyhat! Ne içeriden ne de çevreden herhangi bir umut görünmüyor idi. Sadece yukarı bakmak zorunda idiler; sığınakları yalnızca Tanrı idi. Tanrı’da hem güç hem de istek vardı. Tanrı hem bedel ödeyerek hem de gücünü kullanarak bir kurtuluş gerçekleştirebilir idi. Mahvolmuş baskı altındaki İsrail için kurtuluş yalnızca ve yalnızca Yehova’dan gelecekti.

Bu her alanda geçerli olan bir gerçektir. “Başka hiç kimsede kurtuluş yoktur. Bu göğün altında insanlara bağışlanmış, bizi kurtarabilecek başka hiç bir ad yoktur.” (Elçilerin İşleri 4:12) günahkar, onu zalim gücü ile yönetenin elindedir; “günah altında satılmış”, “şeytanın iradesi ile esir alınmış”, “umutsuz”, “ve Tanrısız.” İşte, günahkarın içinde bulunduğu durum. Bu durumda kendi kendisine nasıl yardımcı olabilir? Ne yapabilir? Başka birinin elinde esirdir ve her yaptığı bir esirin sahip olduğu dar kapasite içinde sınırlıdır. Düşünceleri, sözleri, hareketleri, bir esirin düşünceleri, sözleri ve hareketleridir. Evet, bu esir her ne kadar özgürlüğüne kavuşmak için gözyaşı döker ve iç çekişleri ile ağlar, buna rağmen gözyaşları ve iç çekişleri esaretinin melankolik kanıtlarıdır. Özgür kalmak için mücadele verebilir; ancak bu mücadelesi bile yani, özgürlük için duyduğu arzu bile esaretinin pozitif bir beyanıdır.

Günahkarın durumu budur; Adem doğası kökünden çürümüştür – bütünü ile şeytanın gücü altındadır. Bu nedenle ihtiyaç duyduğu tek şey yalnızca yeni bir konuma getirilmesi değildir, ama aynı zamanda kendisine yeni bir doğa ihsan edilmelidir. Doğa ve durum birlikte olmalıdırlar. Eğer günahkar durumunu daha iyi hale getirmek için çabalasa idi, doğası iyileşemeyecek kadar kötü olduğundan bunu gerçekleştirmesi asla mümkün değildi. Soylu bir adam sokaktaki bir dilenciyi alıp evlat edinebilir; ona bir soylunun varlığını bahşeder ve bir soylu konumuna yerleştirir. Ama yine de ona bir soylunun doğasını veremez ve bu yüzden bir dilencinin doğası kendisini bir soylunun evinde hiç bir zaman rahat hissedemez; orayı kendi evi gibi göremez. Koşullara uygun bir doğanın var olması gerekir ve doğanın kapasitesine, arzularına, duygularına ve eğilimlerine uygun bir koşulun var olması şarttır.

Şimdi Tanrı lütfunun müjdesinde bize, imanlının tamamen yeni koşullar içine konduğu öğretilir; yani, imanlı artık eski suçlu ve mahkum koşullarında değildir; sonsuza kadar aklanmıştır, mükemmel bir konumdadır ve beraat etmiştir; yani Tanrı şimdi imanlıyı yalnızca tüm günahları bağışlanmış biri olarak görmek ile kalmaz, ama aynı zamanda imanlıya üzerinde hiç bir leke bulunmayan sınırsız bir kutsallık da lütfedilmiştir. Daha önceki mahkumiyet konumundan çıkartılmış ve lekesiz ve sonsuza kadar kalıcı doğruluğun yeni ve sonsuz konumuna mutlak bir şekilde yerleştirilmiştir. Eski Adem tabiatının geliştirilmesi hiç bir şekilde asla mümkün değildir. “Eğri olan bir şey doğru hale getirilemez.” “Bir Etiyopyalı cildinin rengini ya da bir leopar beneklerini değiştirebilir mi?” günahkarın durumunda dereceli bir gelişme olasılığı teorisi kadar müjdenin temel gerçeğine karşı çıkan hiç bir şey olamaz. Günahkar belirli bir durumda doğmuştur ve “yeniden doğuncaya” kadar durumu değişemez. Gelişme konusunda çaba gösterebiliriz; gelecekte daha iyi olma kararı alabilir, yaşamımızda yeni bir sayfa açabilir ve farklı bir yaşam sürmek için gayretli olabiliriz; ama tüm bunları uygular iken bile günahkarın durumunda en ufak bir değişiklik söz konusu edilemez.Belki, “dindar” olabilir, dua etmeyi deneyebilir, toplantılara katılabilir ve bir ahlak reformu sergileyebilir ama tüm bunların hiç biri en küçük bir şekilde bile onun Tanrının önündeki durumunu etkilemez. 

Bu konu tabiat ile ilgili meseleye oldukça çok benzer. Bir insan tabiatını nasıl değiştirebilir? Onu baskı altında tutabilir, boyun eğmeye zorlayabilir, disiplin altına koyabilir; ama tabiatı hala aynı kalacaktır. “Bedenden doğan bedendir.” Yeni bir durum ile birlikte yeni bir tabiat da mevcut olmalıdır. Ve bu nasıl mümkün olacaktır? Tanrının, Oğlu ile ilgili tanıklığına iman ederek. “Kendisini kabul edip adına iman edenlerin hepsine Tanrının çocukları olma hakkını verdi, onlar ne kandan ne beden ne de insan isteğinden doğdular; tersine Tanrıdan doğdular.” (Yuhanna 1:12,13) Burada, Tanrının biricik Oğlunun adına iman eden kişilerin Tanrının çocukları olma hakkına ya da ayrıcalığına sahip olduklarını öğreniyoruz. Tanrının çocukları yeni bir tabiata paydaş edildiler. Sonsuz yaşama sahip oldular. “Oğul’a iman edenin sonsuz yaşamı vardır.” (Yuhanna 3:36) “Size doğrusunu söyleyeyim, sözümü işitip beni gönderene iman edenin sonsuz yaşamı vardır. Böyle biri yargılanmaz, ölümden yaşama geçmiştir.” (Yuhanna 5:24) “Sonsuz yaşam, tek gerçek Tanrı olan seni ve gönderdiğin İsa Mesih’i tanımalarıdır.” (Yuhanna 17:3) “Tanıklık da şudur: Tanrı bize sonsuz yaşam verdi. Bu yaşam O’nun Oğlundadır. Kendisinde Tanrı Oğlu bulunanda yaşam vardır, kendisinde Tanrı Oğlu bulunmayanda yaşam yoktur.” (1.Yuhanna 5:11,12)

Koşul ve tabiatın sorularına yanıt veren referans, sade bir şekilde Söz’ün öğretişinde mevcuttur. Ama tüm bunların hepsinin temeli nedir? İmanlı tanrısal doğruluk durumuna ve tanrısal doğaya ortak olma konumuna nasıl getirilir? Bu sorunun yanıtındaki büyük gerçek şudur: “İSA ÖLDÜ VE YENİDEN DİRİLDİ.” Kutsanmış Olan, sonsuz sevginin, yücelik tahtının, sönmeyen ışığın konutlarının görkemini bıraktı ve göklerden aşağı inip bu suç ve felaket dolu dünyaya geldi; günahlı insan bedeninin benzerliğini üzerine aldı ve Tanrıyı mükemmel bir şekilde gösterdikten ve yücelttikten sonra burada yeryüzündeki kutsanmış yaşamında yaptığı her hareket ile bizim yerimize geçti ve işi tamamladı; halkının suçlarının tüm ağırlığı altında çarmıh üzerinde öldü. Bunu yaptığı zaman bize karşı olan ya da olabilecek her tür kötülüğü üzerine aldı. Yasayı yerine getirdi ve onu onurlandırdı ve bunu yapmakla ağaç üzerine asılan bir lanet oldu. Her talep yerine getirildi, her düşman susturuldu ve her engel ortadan kaldırıldı. “Merhamet ve gerçek bir araya geldiler ve doğruluk ve esenlik öpüştüler.” Sonsuz adalet yerine getirildi ve sonsuz sevgi tüm şifa ve tazeleyen erdemler ile günahkarın kırık yüreğinden içeri akabildi. Aynı zamanda çarmıha gerilmiş bir Mesih’in bedeninden ve yarılmış böğründen akan temizleyici ve kefaret eden kan ve su, suçlu ve suçluluğuna ikna olmuş bir vicdanın tüm ihtiyaçlarını tamamen karşıladı. Çarmıhtaki Rab İsa bizim yerimizi aldı. O, bizi temsil Eden oldu. “Doğru Olan, doğru olmayanlar için öldü”. “tanrı günah nedir bilmeyen Mesih’i bizim için günah yaptı.” (2.Korintliler 5:21; 2. Petrus 3:18) O, günahkarın ölümünü öldü, gömüldü ve tekrar dirildi ve yapılması gereken her şeyi yapıp tamamladı. Bu nedenle, artık imanlıya karşı olabilecek hiç bir şey kesinlikle yoktur. İmanlı Mesih ile birleşmiştir ve O’nun doğruluğuna sahiptir. “O bu dünyada nasıl ise biz de öyleyiz.” (1.Yuhanna 4:17)

Bu vicdanı rahatlatan bir esenlik sağlar. Ben artık bir suçluluk değil de bir aklanma konumunda isem ve eğer Tanrı beni yalnızca Mesih’te ve Mesih olarak görüyor ise, o zaman benim payımın mükemmel esenlik olduğu aşikardır. “Böylece iman ile aklandığımıza göre Rabbimiz İsa Mesih sayesinde Tanrı ile barışmış oluyoruz.”(Romalılar 5:1) Kuzunun kanı imanlının tüm suçunu iptal etti, onu ağır günah yükünü ortadan kaldırdı ve ona imanlıya sonsuza kadar kalıcı olan doğruluk sayesinde mükemmel bir boş sayfa lütfetti; kutsal olan Tanrı “günaha bakamaz.”

Ama imanlı yalnızca Tanrı ile barışmak ile kalmadı, aynı zamanda Tanrının çocuğu da oldu, öyle ki, Kutsal Ruh’un gücü aracılığı ile Baba ve Oğul ile tatlı paydaşlığın tadını alabilsin. Çarmıha iki görüş açısından bakılabilir: ilki, Tanrının adalet talebini Tanrının sevgisini ifade ederek tatmin etti. Eğer ben günahlarıma Tanrının bir yargıç olarak bulunduğu talepler ile bağlantılı olarak bakacak olur isem, çarmıhta bu taleplerin mükemmel bir şekilde yerine getirildiğini görürüm. Bir yargıç olarak Tanrı, mükemmel bir şekilde tatmin olmuştur; evet, çarmıhta yüceltilmiştir. Ama bundan daha da fazlası söz konusudur. Tanrının adalet talebi kadar sevgisi de önemlidir ve Rab İsa Mesih çarmıhta bu sevginin tamamını tatlı ve dokunaklı bir şekilde günahkarın kulağına duyurur. Aynı zamanda imanlıyı bu sevginin ve paydaşlığın tadını çıkartabilmesi için yeni bir doğaya da paydaş kılar. Nitekim Mesih de bizleri, Tanrıya ulaştırmak amacı ile doğru kişi olarak doğru olmayanlar için günah sunusu olarak ilk ve son kez öldü.” (1.Petrus 3:18) Böylece biz yalnız bir konuma değil ama aynı zamanda Tanrının Kendisi olan bir Kişi’ye getirildik ve bize Mesih’ten zevk alan bir doğa ihsan edildi. “Yalnız  bu kadar da değil, bizi şimdi Tanrı ile barıştırmış olan Rabbimiz İsa Mesih aracılığı ile Tanrının kendisi ile de övünüyoruz.” (Romalılar 5:11)

Bu nedenle, şu özgür kılan sözlerde ne kadar büyük bir güç ve güzellik görebiliyoruz: “Halkımı bırak gitsin, çölde bana bayram yapsın.” “Rabbin ruhu üzerimdedir. Çünkü O beni yoksullara müjdeyi iletmek için meshetti. Tutsaklara serbest bırakılacaklarını, körlere gözlerinin açılacağını duyurmak için ezilenleri özgürlüğe kavuşturmak için ve Rabbin lütuf yılını ilan etmek için Beni gönderdi.” (Luka 4:18) Müjdenin verdiği sevinçli haberler her türlü esaretin boyunduruğundan tam kurtuluş geldiğini ilan eder. Tanrı, müjdeye iman edenlere esenlik ve özgürlük verdiğini beyan eder.

Ve bu ifadede dikkatimizi çekmesi gereken önemli nokta şudur: “çölde bana bayram yapsınlar.” Firavun ile işlerinin bitmesi gerekiyordu, öyle ki Tanrı ile başlayabilsinler. Bu çok büyük bir değişim idi. Firavunun angaryacılarının zulmü altında eziyet çekmek yerine Yehova ile bayram yapacaklardı. Ve Mısır’dan çıktıktan sonra çöle geçeceklerdi, ama yine de buna rağmen Tanrı huzurunun varlığı onlara refakat edecek idi. Çölün koşulları ağır ve tüketici idi, ama Kenan diyarına giden yol çölden geçiyor idi; Tanrının amacı şu idi: halkı çölde, Rabbine bayram yapacak idi ve bunu yapması için Mısırdan “çıkartılmasına izin verilmesi” gerekiyor idi.

Ama firavunun Tanrının bu emrine boyun eğecek bir itaat bilgeliği yok idi. “Firavun, RAB kim oluyor ki, O’nun sözünü dinleyip İsrail halkını salıvereyim?”dedi. Rabbi tanımıyorum, İsraillilerin gitmesine izin vermeyeceğim.” (Mısırdan Çıkış 5:2) Firavun bu sözleri ile gerçek düşüncesini tam olarak ifade etmiş oldu; bilgisiz ve itaatsiz idi. Bilgisizlik ve itaatsizlik el ele giderler. Eğer Tanrı tanınmıyor ise, O’na itaat edilemez. Çünkü itaat her zaman bilginin temeli üzerinde yer alır. Can, Tanrı bilgisi ile bereketlendiği zaman, bu bilgi, can için yaşam olur, (Yuhanna 17:3) ve yaşam güçtür ve güce sahip olduğum zaman harekete geçebilirim. Bir kişinin yaşam olmadan harekete geçmesinin mümkün olmadığı aşikardır ve bu nedenle, insanların tek başlarına bir şey yapamayacaklarını anlayabilmeleri için, tanrının gücüne muhtaç olduklarını bilmeleri gereklidir.

Ama firavun Rabbi tanımadığı gibi kendisini de tanımıyor idi. Firavun kendisinin yeryüzünde zavallı ve kötü bir solucandan farksız olduğunu bilmiyor idi, oysa Tanrı gücünü ona göstermek, Adını bütün dünyaya tanıtmak için firavunu ayakta tutmuş idi. (Mısırdan Çıkış 9:16; Romalılar 9:17) “Musa ile Harun, ‘İbranilerin Tanrısı bizimle görüştü’ diye yanıtladılar. ‘İzin ver, Tanrımız Rabbe kurban kesmek için çölde üç gün yol alalım. Yoksa bizi salgın hastalık ya da kılıç ile cezalandırabilir.’ Mısır firavunu, ‘Ey Musa ve Harun, niçin halkı işinden alıkoyuyorsunuz? Siz de işinizin başına dönün’ dedi. ‘Bakın, halkınız Mısırlılardan daha kalabalık, oysa siz onların işini engellemeye çalışıyorsunuz. Firavun o gün angaryacılara ve halkın başındaki görevlilere buyruk verdi.’Kerpiç yapmak için artık halka saman vermeyeceksiniz. Gitsinler, kendi samanlarını kendileri toplasınlar. Önceki gibi aynı sayıda kerpiç yapmalarını isteyin, kerpiç sayısını azaltmayın. Çünkü tembel insanlardır; bu yüzden, ‘gidelim, Tanrımıza kurban keselim’ diye bağrışıyorlar. İşlerini ağırlaştırın ki, meşgul olsunlar, yalan sözlere kulak asmasınlar.’” (Mısırdan Çıkış 5:3-9)

Burada insan yüreğinin gizli kaynakları ile ilgili ne kadar büyük bir gelişim görüyoruz! İnsan tek başına tanrının bilgisine ulaşmak için yetersizdir. Firavunun gözünde tüm tanrısal ünvanlar ve tanrısal açıklamalar yalnızca “boş, yalan sözlerden” ibaret idiler. Firavun “çöldeki üç günlük yolculuk”  ya da Rabbe bayram yapmak” konusunda ne biliyordu? Böyle bir yolculuğun neden gerekli olduğunu ya da böyle bir bayramın doğasını ya da objesini nasıl anlayabilirdi? Bu imkansız idi! Firavun zulüm etmeyi ya da kerpiç yaptırmayı bilirdi, İbraniler üzerinde bu konularda hükmedebilir idi; ama Tanrıya hizmet etmek ya da Tanrıya tapınmak gibi konularda en ufak bir bilgiye bile sahip değil idi.

Bu dünyanın bilgeleri ve yöneticileri için durum her zaman aynıdır; tanrısal tanıklıklar konusunda her zaman akılsız olmuş ve boş davranmışlardır. Örneğin, “dünya gözünde çok soylu olan Festus’u” ele alalım vePavlus ve Yahudiler arasındaki şu önemli konunun kendisi tarafından nasıl değerlendirildiğine bir göz atalım: “ Ancak onunla çekiştikleri bazı sorunlar vardı. Bunlar, kendi dinlerine göre, ölmüş de Pavlus’un iddiasına göre yaşamakta olan İsa adındaki birine ilişkin konular idi.”(Elçilerin İşleri 25:19) Heyhat! Yahudiler söylediklerine ilişkin ne kadar da az şey biliyorlardı! İsa’nın “ölü” ya da “diri” olup olmadığı hakkında ne kadar az bilgi sahibi oldukları sordukları sorulardan anlaşılmakta idi. Festus, dostları Kral Agrippa ile Berniki’ye, Pavlus hakkındaki suçlamalar ile ilgili nasıl bir karar alacağını bilemediğini söylemiştir. Ama sonuç olarak, bu durum Festus’un, Pavlus’un tutuklu kalmaya devam etmesini buyurmasına engel olmamıştır. Festus ve dostları, Pavlus’u dinledikten sonra biraz daha bilgi sahibi olmuşlardır, ama bir değişim gerçekleşmemiştir. Evet, Adem’in her çocuğunun yazgısını belirleyen soru, kilisenin hali hazırdaki ve sonsuza kadar olan durumunu temel alır ve dünya, tüm tanrısal öğütler ile bağlantılı durmasına rağmen, Festus’un vardığı yargı aracılığı ile boş inançlarını yine ortaya koyar.

Aynı durum, firavunun olayı için de geçerlidir. Firavunun “İbranilerin Tanrısı”hakkında hiç bir bilgisi yok idi. Bu nedenle yüce “BEN’İM” in Musa ve Harun aracılığı ile söyledikleri, firavunun gözünde “boş sözler” idi. Kutsal kılınmamış insan zihni için Tanrı değerleri her zaman boş, yararsız ve anlamsız gibi görünecektir. Tanrının adı soğuk ve resmi bir dindarlık konusu ile ilgili olarak geçtiği zaman, belki bilinebilir; ama Tanrının Kendisi bilinmemektedir. Tanrının, bir imanlının yüreği için paha biçilmez değer taşıyan adı, o imanlının ihtiyaç duyabileceği ya da arzu edebileceği her şeyi ifade eder; ancak bir imansız için bu adın bir önemi, gücü ya da erdemi mevcut değildir. Bu yüzden Tanrı ile ilgili olan her şey, O’nun sözleri, öğütleri, düşünceleri, yolları, özetleyecek olur isek, O’nunla bağlantılı olan, O’na işaret eden her şey bir imansızın bakış açısından “boş ya da yalan sözler” olarak görülür.

Yine de buna rağmen, bu durumun değişeceği zaman hızla yaklaşmaktadır. Mesih’in yargı kürsüsünün, dünyaya gelecek olan dehşetlerin, ateş gölü gerçeğinin, kesinlikle “boş ya da yalan sözler” olmadıkları ortaya çıkacaktır. Şimdi lütuf aracılığı ile iman etmiş olan herkesin en büyük dayanağı olan bu sözlerin, zamanı geldiğinde firavun gibi kişilerin vicdanlarını sızlatacağı kesindir!

Heyhat! Bazen imanlılar bile tanrısal ve göksel değerlerin gerçekliği konusunda göz ile gördüklerine dayanarak yaşayabilirler; isteğimiz iman ve göksel değerler alanında daha çok yaşamaktır; bizler “yeni yaratık”larız. İmana dayanarak yaşadığımız zaman, değerleri Tanrının gözü ile görür, değerler hakkında Tanrının düşündüğü gibi düşünürüz ve böylelikle tüm yönümüz ve karakterimiz dünyadan ve dünyasal değerlerden uzaklaşır ve onlara ilgi duymaz hale gelir.

Ama Musa’nın denendiği konu, firavunun Musa’nın görevi hakkındaki yargısı ile ilgili değildi. Mesih’in içten ve tüm yüreği ile hizmet eden imanlısı, bu dünyanın insanlarından hiç bir zaman hiç bir şey beklememelidir. Bu dünyanın Mesih hakkındaki düşünceleri bizi ilgilendirmez. Göksel Efendisine sadık olan, O’nun yürüdüğü yoldan yürür. Giderek O’nun benzeyişine dönüştürülür. Bu yüzden   dünyadaki kişilerin bu durumu imanlıyı hayal kırıklığına uğratmamalı ve onun cesaretini kırmamalıdır. Aslında bundan daha çok acı veren bir başka durum vardır; imanlının hizmetinin ya da tanıklığının yanlış anlaşılması, kulak asılmaması ya da reddedilmesi. Bu söylediğimiz durumlar ile karşılaştığı zaman imanlı Tanrı ile daha çok beraber olmalıdır, O’nun düşüncelerini düşünmeli, daha güçlü paydaşlıkta bulunmalı ve böylelikle ruhunu yürüdüğü yol ve verdiği hizmetin kalıcı gerçekliğinde destekleyebilir. İmanlı, bu tür deneme koşulları altında eğer tanrısal hizmetinden ve tanrısal huzurun varlığından tam olarak emin değil ise, bir yıkıma uğrayacağı hemen hemen kesindir.

Musa da aynı durumu yaşadı; firavunun gücünün baskısı arttığı zaman İsrailoğulları Musa’ya, onun cesaretini kıran ve bunaltan şu sözleri söylediler: “Rab yaptığınızı görsün ve cezanızı versin. Bizi firavun ve görevlilerinin önünde rezil ettiniz. Bizi öldürmeleri için ellerine bir kılıç verdiniz.” (Mısırdan Çıkış 5:21) Olup bitenler yeterince hüzünlü idi ve Musa çok üzüldü, “RABBE döndü ve Niçin bu halka kötü davrandın? Beni bunun için mi gönderdin? Senin adına firavun ile konuşmaya gittim gideli, firavun bu halka kötü davranıyor. Sen de kendi halkını kurtarmak için hiç bir şey yapmadın” dedi.” Olayların görünümü çok cesaret kırıcı bir hal almış idi; tam da kurtuluşun gerçekleşecek gibi göründüğü bir anda! Günlük yaşamda da böyledir; gecenin en karanlık saatinden hemen sonra sabahın ışığı gelir. İsrail tarihinde daha sonraki bir günde bu gerçek ortaya çıkacak idi. En derin karanlığın ve bunaltan hüznün anı, halkının yarasını sonsuza kadar iyileştirmek üzere, ellerinde şifa ile bulutun arkasından çıkacak olan “Doğruluk Güneşi” ile son bulacaktır.

“Neden?” ya da “Niçin?” sorularının yanıtını verecek olan içten iman mıdır ya da öldürülmüş irade midir? Musa’nın yukarıdaki alıntısına karşılık verecek olan yanıt nedir? Ancak Rab yine de, o anın yoğun baskısı nedeni ile ortaya çıkan bu sorulara lütufkar bir karşılık verdi:”Firavuna ne yapacağımı şimdi göreceksin. Güçlü elimden ötürü İsrail halkını salıverecek, güçlü elimden ötürü onları ülkesinden kovacak.” (Mısırdan Çıkış 6:1) Bu karşılık, Rabbin şaşırtıcı lütfuna tanıklıktır. Yüce BEN’İM’in kavranamaz yollarının sorgulanmasına rağmen Rab, hizmetkarının rahatsız olan ruhunu yatıştırmaya çalışmaktadır. Bu nedenle, Rab Musa’ya yapmak üzere olduğu planlarını açıklar. Her türlü nimetin Kendisinden geldiği kutsal Tanrı, “mayamızı bilir, toprak olduğumuzu anımsar.” (Mezmur 103:14)

İnsanın yüreğini rahatlatmak için yalnızca hareketleri ile değil, adını ve karakterini de vurgulayarak davranır. Bu davranışı O’nun eksiksiz, tanrısal ve sonsuza kadar kalıcı mükemmelliğinden kaynaklanır. İnsanın yüreği, tatlı bir rahatlığı Tanrının Kendisinde bulabildiği zaman, O’nun adı ile sağladığı güçlü kulede saklanabildiği zaman, tüm ihtiyaçlarına mükemmel bir yanıt aradığında bu yanıtı Tanrının karakterinde bulabildiği zaman, işte o zaman, gerçekten yaratık alanının üzerine yükselir. Yeryüzünün sahte vaatlerine sırt çevirir ve insanın boş küstahlıklarına aldırmaz ya da değer vermez. Tanrı ile tecrübeler yaşayarak Tanrıyı tanıyan bir yürek, yalnızca yeryüzüne bakıp “her şey boş” demek ile kalmaz, ama aynı zamanda doğrudan Tanrıya da bakar ve “ihtiyaç duyduğum her şeyin kaynağı Sen’sin” der.

“Tanrı, ayrıca Musa’ya,’Ben Yahve’yim (Rabbim) dedi, ‘İbrahim’e, İshak’a ve Yakup’a Her Şeye Gücü Yeten Tanrı olarak göründüm, ama onlara kendimi Yahve adı ile tanıtmadım. Yabancı olarak yaşadıkları Kenan ülkesini kendilerine vermek üzere onlarla antlaşma yaptım. Mısırlıların köleleştirdiği İsraillilerin iniltilerini duydum ve antlaşmamı hep andım.” (Mısırdan Çıkış 6:2-5) Tanrı, halkının Kurtarıcısı olarak Kendisine “Yehova” ünvanını verir; saf ve egemen lütuf antlaşmasının temelinde Kendisini, kurtaran sevginin, kendiliğinden var olan yüce Kaynağı olarak açıklar. Öğütlerini bildirir, vaatlerini yerine getirir, seçtiği halkını her düşmandan ve her kötülükten kurtarır. İsrail’in bu önemli ünvan altında her zaman güvenli olarak kalmak gibi bir ayrıcalığı vardır. Bu ünvan, Kendi yüceliği için hareket eden ve onlarda Kendi yüceliğinin görünmesi için baskı gören halkını kurtaran Tanrıyı çok güzel açıklar.

“Onun için İsrailliler’e de ki, ‘Ben Yahve’yim. Sizi Mısırlıların boyunduruğundan çıkaracak, onların kölesi olmaktan kurtaracağım. Onları ağır bir biçimde yargılayacak ve kendi kudretli elim ile sizi özgür kılacağım. Sizi kendi halkım yapacak ve Tanrınız olacağım. O zaman sizi Mısırlıların boyunduruğundan çıkaran Tanrınız Yahve’nin ben olduğumu bileceksiniz. Sizi, İbrahim’e, İshak’a ve Yakup’a vereceğime ant içtiğim topraklara götüreceğim. Orayı size mülk olarak vereceğim. Ben Yahve’yim.” (Mısırdan Çıkış 6:6-8) Tüm bu sözlerde lütfun en saf, en karşılıksız ve en zengin derecesini görmekteyiz. Yehova, halkının yüreğine Kendisini, onların içinde, onlar için ve onlar ile birlikte hareket eden Rab olarak sunar; halkı perişan ve çaresiz durumda idi; O, lütfunu ve yüceliğini göstermek ve onları kurtarmak için göklerden aşağı geldi. O’nun yüceliği ve halkının kurtuluşu birbirlerinden ayrılamaz şekilde bağlantılıdırlar. Tanrı, halkına daha sonra tüm bunları hatırlattı; Yasanın Tekrarı kitabında şunları okuruz: “Rabbin sizi sevmesinin ve seçmesinin nedeni, öbür halklardan daha kalabalık olduğunuz için değil. Siz sayıca öbür halklardan azdınız. Rab size sevgisini göstermek ve atalarınıza ant içerek verdiği sözü yerine getirmek için güçlü eli ile sizi Mısır’dan çıkarttı. Köle olduğunuz ülkeden, mısır firavunun elinden sizi kurtardı.” (Yasanın Tekrarı 7:7,8)

Tanrının bizi olduğumuz gibi sevip kabul ettiğine dair sahip olduğumuz bilgi, kuşku duyan ve korkudan titreyen bir yüreğin ihtiyaç duyduğu ne büyük güvencedir. O, bizim ne olduğumuzu bilir ve ayrıca buna rağmen bu durum O’nun sevgisinde ve karakterinde asla herhangi bir değişikliğe neden olmaz. “Dünyada kendisine ait olanları hep sevmişti. Sonuna kadar da sevdi.” (Yuhanna 13:1b) O’nun sevdiği kişileri sevme şekli her zaman sonuna kadardır. Bu gerçek, bize söz ile anlatılamayacak bir rahatlık sağlar. Tanrı, hakkımızdaki her şeyi biliyor idi – Bize olan sevgisini Oğlu’nu armağan ederek gösterdiği zaman, hakkımızdaki en kötü şeyleri dahi biliyordu. O, neye ihtiyacımız olduğunu biliyor idi ve bize bunu sağladı. Bedel ödenmesi gerektiğini biliyor idi ve bu bedeli ödedi. Ne yapılması gerektiğini biliyor idi ve yapılması gerekeni yaptı. O’nun Kendi taleplerinin karşılanması gerekiyor idi ve O bu talepleri bizim yerimize Kendisi yerine getirdi. Bu nedenle, O’nun İsrail’e yukarıdaki şu sözleri söylediğini okuruz: “Siz çıkartacağım”, “Sizi götüreceğim”, “Sizi kendime alacağım,” Size ülkeyi vereceğim,” “Ben Yehova’yım.” O’nun yaptıklarının hepsi, O’nun Kim olduğu temeli ile ilgili idi. Bu büyük gerçek tam olarak kavranıncaya kadar ve Kutsal Ruh’un gücü aracılığı ile can’dan içeri girene kadar kişi oturmuş bir huzur elde edemez. Yürek asla mutlu olamaz ya da vicdan tanrısal tüm taleplerin tanrısal bir şekilde yanıtlandığını bilene ve buna inana kadar esenliğe kavuşamaz.

Bitirmekte olduğumuz bu bölüm Musa ve Harun’un soy kütüğüne ilişkin bir kayda yer verir ve bize, Yehova’nın Kendisine ait olan halk halen düşmanın elinde olmasına rağmen, bu kayıt aracılığı ile onların sayıları ile ilgilendiğini göstermesi ilginçtir. İsrail Tanrının halkı idi ve O, burada üzerinde egemen olduğu halkın kayıt halinde soy dökümünü yapar. Şaşırtıcı lütuf! Mısır esaretinin tüm aşağılamasının altında bulunan bu kişilerin değerlerini ortaya koyar! Bu, Tanrıya yakışan bir davranıştır. Düşmüş meleklerden oluşan ordular tarafından kuşatılmış evreni yaratan Tanrı, kendisini hoşnut edecek şeyi yapmak için her zaman hazırdır. Adını vermek istediği köleleri kurtarmak amacı ile aşağı indi. Aşağı geldi ve Mısırın orta yerinde durdu ve orada angaryacıların kırbaçları altında inleyen bir halkı kurtarmak için şu unutulmaz sözleri söyledi: “Bırak halkımı, gitsin!” Ve bu sözleri ile halkında yer alan kişilerin teker teker adlarını yazdırarak adeta şöyle demek istedi: “Onlar benimdir; onları sayıp bir göreyim ki, Mısırdan çıkarlarken bir tanesi bile geride kalmasın.” “Tanrı, gübre yığını içindeki dilenciyi alıp çıkartır ve onu halkının önderleri arasına yerleştirir ve yücelik tahtını miras edinmesini sağlar.” (1.Samuel 2)