March 2013

19 Aralık

“Yer ve gök ortadan kalkacak, ama benim sözlerim asla ortadan kalkmayacaktır.” (Luka 21:33)

Tanrı Sözü yalnızca sonsuz değildir; yerine geleceği mutlak kesindir. Matta 5:18 ayetinde İsa her şey gerçekleşmeden Kutsal Yasadan ufacık bir harf ya da noktanın bile yok olmayacağını söyler. Ufacık bir harf İbrani alfabesinde bir virgül ya da bir tepeden virgül anlamında kullanılır. Bir nokta bir İbranice harfin bir çizgisidir; bunu büyük E harfindeki, E harfini F harfinden ayıran dip çizgi ile karşılaştırabiliriz. Başka bir deyişle, İsa, Tanrı Sözünün en ince detayına kadar yerine geleceğini söylüyordu.

İ.S. 331-36 yılları arasında yaşayan bir roma imparatoru olan din değiştirmiş Julian Kutsal Kitap’ın hatalı olduğunu ve Hıristiyanlığın hükmü olmadığını kanıtlamaya karar verdi. Bu kararını uygulamak için seçmiş olduğu özel bölüm Luka 21:24 ayeti idi. “Kılıçtan geçirilecekler, tutsak olarak bütün uluslar arasına sürülecekler. Yeruşalim, öteki ulusların dönemi tamamlanana dek onların ayakları altında çiğnenecektir.” Julian, işe tapınağı yeniden inşa etmeleri için Yahudileri teşvik etmek ile başladı. “Roma İmparatorluğunun Gerilemesi ve Çökmesi” adlı kitapta Gibbon’a göre Yahudiler gayret ile çalışmaya başladılar, aşırı zenginlikleri ile kazılarda gümüş kürekler bile kullandılar ve çıkan toprakları mor kumalar içinde taşıdılar. Ama çalışmaları sırasında bir deprem oldu ve işleri engellendi ve topraktan çıkan ateşten toplar Yahudilerin kazıya son vermelerine neden oldular. Ve Yahudiler böylece bu projeden vazgeçmek zorunda kaldılar.

Mesih’ten yaklaşık 600 yıl önce, Hezekiel Yeruşalim’in doğuya bakan dış kapısının kapanacağını ve “prens” gelene dek kapının kapalı kalacağını önceden bildirdi (Hezekiel 44:3). Pek çok Kutsal Kitap öğrencisi “prens” sözünün Mesih anlamına geldiğini düşünürler. Sonunda, Altın Kapı olarak adlandırılan bu kapı İ.S. 1543 yılında Sultan Süleyman tarafından kapatıldı. Kaiser Wilhelm’in Yeruşalim’i ele geçirme planında Wilhelm bu kapı aracılığı ile kente girmeyi ümit ediyordu, ama bu umudu suya düştü. Kapı kapalı olarak durur.

Voltaire Kutsal Kitap’ın 100 yıl sonra ölü bir kitap olacağını söyleyerek bu sözleri ile kibirlenen bir övüngen idi. Aradan yüz yıl geçtiği zaman, Voltaire öldü ve evi de Cenevre Kutsal Kitap topluluğunun merkez bürosu haline gelmiş idi. Ingersoll buna benzer bir kibir gösterisi yaptı. Kutsal Kitap’ın 15 yıl sonra morgda olacağını söyledi. Ama morga giden Kutsal Kitap değil, Ingersoll’un kendisi oldu. Kutsal Kitap kendisini eleştiren kişilerin hepsinden çok daha fazla yaşar.

Siz belki insanların Kutsal Kitap’ın Tanrının Sözü olduğuna ve asla ortadan yok olmayacağına dair bu gerçeği fark edeceklerini düşünebilirsiniz. Ama Jonathan Swift’in şu sözünü aktaralım: “Hiç kimse görmek istemeyen kişiler kadar kör değildir.”

20 Aralık

“Ben her durumda elimdeki ile yetinmeyi öğrendim.” (Filipeliler 4:11)

Bize genellikle, önemli olanın yaşam koşulları olmadığı söylenir; asıl önemli olan bizlerin bu koşullara nasıl karşılık verdiğimizdir. Bu doğrudur. Her zaman koşullarımızı değiştirmeye çalışmak yerine kendimizi değiştirmek konusunda daha fazla düşünmemiz gerekir.

İnsanların aksi durumlara verdikleri farklı tepkiler mevcuttur. İlk tepki stoacı tepkidir; bu şu anlama gelir: kişiler aksi olaylar karşısında tamamen pasif kalırlar, dişlerini sıkarlar ve hiç bir duygu belirtisi göstermezler. Uyguladıkları politika, “kaçınılmaz olan ile iş birliği yapmaktır.”

Diğer kişiler isterik bir tepki verirler. Yüksek ses ile bağırırlar, gözyaşı dökerler ve herkesin önünde fiziksel gösterilerde bulunurlar. Duygusal açıdan paramparça olurlar. Bazıları yenilgi tepkisi verirler. Kesin bir umutsuzluğa kapılarak vazgeçerler. Aşırı durumlarda bu tepki intihar vakalarına dahi dönüşür.

Normal imanlı yolu, aksi olaylara boyun eğerek tepki vermektir. İmanlı şöyle bir mantık yürütür: “Tanrı yaşamıma giren her şeyi kontrol ettiği için bu olay bir tesadüf değil. Tanrı bir hata yapmadı. Tanrı bu olaya Adına yücelik vermek için izin verdi, bu olayı başkalarına berekete çevirecek ve bana da iyilik edecek, şimdi O’nun planının tamamını göremiyorum, ama her şeye rağmen O’na güveneceğim. Bu nedenle O’nun isteğine boyun eğiyorum ve O’nun Kendisini yüceltmesi ve bana öğretmek istediği şey ne ise onu öğretmesi için dua ediyorum.”

Bazı seçkin kutsalların verdiği bir başka tepki daha vardır: üstün bir zafer duygusu içine girerler ve ben bu kişilerin arasında yaşıyor olsam bile, kendimi onlar gibi saymaya cesaret edemiyorum. Bu kişiler aksi durumları zafere ulaşmak için bir basamak taşı olarak kullanırlar. Acı olanı tatlıya, külü ise güzelliğe çevirirler. Koşulların kendilerini kontrol etmesine izin vermezler, aksine koşulların kendilerine hizmet etmesini sağlarlar. Bu bağlamda bu kişiler “galiplerden de üstündürler.” Size bu konuda bir kaç örnek vereyim.

Yaşamı hayal kırıklığı ve umutsuzluk ile dolu bir imanlı kadın vardı. Ancak bu kadının yaşamını kaleme alan yazar şunları yazdı:” O, Tanrının vermediği dileklerinden harika çiçek buketleri yaptı.”

Doğudaki bir ülkede yaşayan imanlılar öfkeli bir grup tarafından taş yağmuruna tutularak saldırıya uğradılar. Bu aynı imanlılar o aynı ülkeye tekrar geri döndükleri zaman, kendilerine atılmış olan taşlardan bir ufak kilise binası inşa ettiler.

Bir adam bir ev satın aldı ve evi satın aldıktan sonra evin bahçesinin tam ortasında çok büyük bir kaya parçası buldu. Ve bir kaya bahçesi yapmaya karar verdi.

E. Stanley Jones şöyle der: “Reddedildiğiniz konuları kullanın ve onları kapılara dönüştürün.” Ya da bir başka kişinin dediği gibi, “Yaşam size limon verdiği zaman, siz de bu limonlardan limonata yapın.”

Benim en çok beğendiğim öykü doktorunun kendisine bir gözünü kaybedeceği ve yerine camdan bir gözün takılmasının gerektiğini söylediği zaman bu adamın doktoruna hemen o anda verdiği şu karşılıktır, “Göz kırpabilen bir camdan göz yerleştireceğinizi garanti edin.” Koşulların üstüne çıkarak yaşamak diye işte ben buna derim.

21 Aralık

“Mesih.. kiliseyi sevdi ve Kendisini kilisenin uğruna feda etti.”
(Efesliler 5:25)

Kilise, Mesih’in zihninde çok önemli bir yer tutar ve aynı şeyin bizim için de geçerli olması gerekir.

Kilisenin önemini Yeni Antlaşma’da kendisine verilen büyük değeri görerek anlayabiliriz. Kilise aynı zamanda elçilerin yaşamlarında da önemli bir yere sahip idi. Örneğin, Pablus, bu iki yönlü hizmetten söz etmiştir; Müjdeyi vaaz etmek ve kilise gerçeğini duyurmak (Efesliler 3:8,9). Elçiler kiliseden büyük bir coşku ile söz ederler; aynı coşkuyu bu gün ne yazık ki göremeyiz. Elçiler gittikleri her yerde kiliseler bina ettiler, oysa bu günkü eğilim Hıristiyan organizasyonları bina etmektir.

Kilise gerçeği, Kutsal Yazılar’a özgü açıklamanın kapak taşını biçimlendirdi. (Koloseliler 1:25,26) Kilise gerçeği, açıklanması gereken son büyük öğretiş idi.

Kilise, göksel varlıkların da öğrenmek istedikleri bir konu idi (Efesliler 3:10). Tanrının çok yönlü bilgeliği kilise aracılığı ile göksel yerlerdeki yönetimlere ve hükümranlıklara şimdiki dönemde bildirilecek idi.

Kilise, yaşayan Tanrının yeryüzündeki topluluğu idi ve Tanrı kiliseyi imanı desteklesin ve savunsun diye seçmiştir. (1.Timoteos 3:15) Tanrı, kiliseden gerçeğin temeli ve direği olarak söz eder. Bizler kendilerini müjdenin duyurulmasına ve imanlıların eğitilmesine adamış olan kilise organizasyonları için müteşekkiriz, ama bu organizasyonlar kendi üyelerinin yaşamlarında yerel kilisenin yerini aldıkları zaman, işte o zaman bu bir hatadır. Tanrı, ölüler diyarının kiliseye karşı duramayacağına dair söz verdi (Matta 16:18). Ama aynı sözü kilise organizasyonlarına hiç bir zaman vermedi.

Pavlus, kiliseden her şeyi dolduranın doluluğu olarak söz eder (Efesliler 1:20-23). Harika bir lütuf ile Baş, Üyeleri olmadan Kendisini hiç bir zaman tam olarak görmez.

Kilise, yalnızca Mesih’in bedeni değildir (1.Korintliler 12:12,13); kilise aynı zamanda Mesih’in gelinidir de (Efesliler 5:25-27,31,32). Beden, Mesih’in Kendisini bu dönemde dünyaya ifade etmek için seçmiş olduğu bir araçtır. Kilise, Gelin olarak kilise, Mesih’in egemenliğini ve yüceliğini paylaşmak için hazırladığı özel bir sevgi objesidir.

Tüm yukarda okuduklarımızdan şu sonucu çıkarmak zorunda kalırız: Mesih’in gözünde, en zayıf imanlı topluluğu dünyadaki en büyük imparatorluktan daha anlamlıdır. Mesih kiliseden söz eder iken, yumuşak bir dil ve seçkin bir saygınlık ifade eden kelimeler kullanır. Vardığımız bir diğer sonuç da aynı zamanda yerel bir toplulukta bulunan bir ihtiyarın Tanrının gözünde bir başkandan ya da bir kraldan daha değerli ya da anlamlı olduğudur. Yeni Antlaşma’da nasıl daha iyi bir önder olunacağına dair çok az öğüt yer alır, ama bir ihtiyarın görevi için hatırı sayılır bir yer ayrılmıştır.

Eğer kiliseyi bir kez Rabbin gördüğü gibi görür isek, bu görüş yaşamlarımızda ve hizmetlerimizde devrim yaratacaktır.

22 Aralık

“Gerçeği öğrenip benimsedikten sonra, bile bile günah işlemeye devam eder isek, günahlar için artık kurban kalmaz.
Geriye sadece yargının dehşetli beklenişi ve düşmanları yiyip bitirecek kızgın ateş kalır.” (İbraniler 10:26,27)

Bu ayet, Yeni Antlaşma’da içten ve adanmış pek çok imanlının zihnini karıştıran ayetlerden bir tanesidir. Bu ayet hakkında şöyle bir mantık yürütürler: Ben günah işlemek için bir ayartma ile karşı karşıya kaldım. Bu günahın yanlış olduğunu biliyorum. Onu yapmamam gerektiğini biliyorum ama yine de yoluma devam ediyor ve onu her şeye rağmen yapıyorum. Bilerek itaatsizlik ediyorum. Bana öyle geliyor ki, ben isteyerek günah işliyorum. Bu yüzden bu ayeti okuduğum zaman bana kurtuluşumu kaybettim gibi geliyor.

Bu sorun ortaya çıkar, çünkü bu ayeti ayetin içinde yer aldığı çevre ve koşulların dışına çıkartarak yorumlarlar ve ayette asla söylenmeyen bir şeyin söylendiğini sanırlar. Ayetin içeriği, inançtan vazgeçmek günahı ile ilgilidir. Bir süre için bir imanlı olduğunu ağzı ile ikrar eden ve sonra Hıristiyan imanını reddeden ve genellikle kendisini Mesih’e karşı olan bir sistem ile özdeşleştiren kişinin işlediği günah. İnançtan dönen kişi 29.ayette şu şekilde tanımlanır: Eğer bir kimse Tanrının Oğlunu ayaklar altına alır ve kendisini kutsal kılan antlaşma kanını bayağı sayar ve lütufkar Ruh’a hakaret eder ise, bundan ne kadar daha ağır bir cezaya layık görülecek sanırsınız? Mesih’e karşı yaptığı bu acı dönüş aracılığı ile hiç bir zaman yeniden doğmamış olduğunu gösterir.

Bir kişinin müjdeyi işittiğini ve Hıristiyan imanına karşı sıcak duygular geliştirdiğini var sayalım. Atalarının inancını terk eder ve içtenlik ile tövbe etmeden kendisine bir Hıristiyan etiketi takar. Ama sonra zulüm ya da sıkıntı başladığı zaman, bir Hıristiyan olarak tanınmış olması ile ilgili düşünceleri ikinci plana geçer. Sonunda yine eski inancına geri dönmeye karar verir. Ama bu o kadar kolay olmaz. Önderler bu kişinin geriye dönüşünü kabul etmeye istekli olmadan önce, kişinin küçük bir törenden geçmesi gerekir. Önderler bir domuzun kanını alırlar ve bu kanı yere serperler. Sonra şöyle derler: “Bu kan Mesih’in kanını temsil ediyor. Eğer anne ve babanın dinine geri dönmek istiyor isen, o zaman bu kanın üzerine basarak yürümen gerekiyor.” Ve kişi bu söyleneni yapar. Aslında Tanrının Oğlunu ayakları altına almaktadır ve O’nun kutsal kanını bayağı saymaktadır. Böyle bir kişi imandan dönen bir kişidir. Bağışlanmayacak günahı işlemiştir.

Gerçek bir imanlı bu bağışlanmayacak günahı işleyemez. Yanlış olduğunu bilmesine rağmen, başka bir çok günah işleyebilir. Bilerek ve isteyerek vicdanını ihlal edebilir. Bu tür bir davranış Tanrının gözünde ciddi bir durumdur ve böyle bir durum için hiç bir bahane söylemememiz gerekir. Ancak kişi yine de buna rağmen günahını itiraf ettiği ve günahından vazgeçtiği zaman, bağışlanacaktır. Ancak inançtan dönen kişi için aynı şey geçerli değildir. Onun için verilen hüküm, artık bu kişinin günahları için kurban kalmadığıdır (ayet 26b) ve onu tekrar tövbeye getirmek imkansızdır (İbraniler 6:6).

23 Aralık

“Mesih’te yaşayan günah işlemez. Günah işleyen O’nu ne görmüştür, ne de tanımıştır.” (1.Yuhanna 3:6)

Dün içten imanlılara ciddi bir sıkıntı yaşatan bir ayet üzerinde durmuş idik. Bu gün Yuhanna’nın ilk mektubunda yer alan ve günahkar olduklarının fazlası ile farkında olan imanlıları aynı şekilde rahatsız eden üç başka ayete bakacağız. Önce yukarda sayfanın üzerinde alıntısı yapılmış olan ayete bakacağız. Sonra 1.Yuhanna 3:9 ayetini inceleyeceğiz: “Tanrıdan doğmuş olan günah işlemez. Çünkü Tanrının tohumu onda yaşar. Tanrıdan doğmuş olduğu için günah işleyemez.” Ve 1.Yuhanna 5:18: “Tanrıdan doğmuş olanın günah işlemediğini biliriz. Tanrıdan doğmuş olan İsa Mesih onu korur ve kötü olan ona dokunamaz.” Bu ayetler, birebir anlamları ile ele alındıkları zaman, her birimizin gerçek bir imanlı olup olmadığımız konusunda pekala kendimizi sorgulamamıza neden olurlar.

Ve yine de buna rağmen, bu aynı mektuptaki diğer ayetler imanlının günah işlediğinin farkındadırlar. Örneğin, 1:8-10; 2:1b.

Sorun genelde çevirinin şeklinden kaynaklanır. Yeni Antlaşma’nın orijinal dilinde arada bir günah işlemek ve günahı bir yaşam tarzı olarak uygulamak arasında bir fark vardır. İmanlı günah işler, ama günah onun yaşamını karakterize eden bir tarz değildir. İmanlı, günahın kendisine efendi olmasından özgür kılınmıştır.

The New International Version bu ayetlerdeki fiillerin şimdiki zaman fiili olarak adlandırabileceğimiz fiil zamanlarını içerdiklerini gösterir. Şöyle ki, “Mesih’te yaşayan hiç kimse günah işlemeye devam edemez. Günah işlemeye devam eden kişi, O’nu ne görmüş ne de O’nu tanımıştır.” (3:6) “tanrıdan doğan hiç kimse günah işlemeye devam etmeyecektir, çünkü Tanrının tohumu onda kalır; günah işlemeye devam edemez, çünkü Tanrıdan doğmuştur.” (3:9) “Tanrıdan doğmuş olan kişinin günah işlemeye devam etmeyeceğini biliriz; Tanrıdan doğmuş olan İsa Mesih onu korur ve kötü olan ona dokunamaz.” (5:18)

Günah işlemediğini söyleyen bir imanlı günahın ne olduğu konusunda yanlış görüşlere sahiptir. Tanrının mükemmellik standardından eksik olan herhangi bir şeyin günah olduğunu fark etmediği aşikardır. Gerçek şu ki, bizler her gün düşüncede, sözde ve eylemde günahlar işleriz.

Ama Yuhanna istisnai olan ve alışkanlık haline gelmiş olan arasında bir ayrım yapar. Günah, gerçek kutsal için bir yabancıdır ve doğruluk ise gerçek kutsalın özelliğidir.

Bunu anladığımız zaman, bizi kurtuluşumuz konusunda kuşkuya düşüren bu ayetler aracılığı ile kendimize işkence etmemize gerek yoktur. Basit gerçekler şunlardır: Tanrının isteği günah işlemememizdir. Ne yazık ki günah işleriz. Ama günah artık yaşamlarımızdaki egemen güç değildir. Artık kurtulmadan önce yaptığımız şekilde günah işlemeyiz. Eğer günah işler isek, bu günahı itiraf ederek ve bu günahımızdan vazgeçerek bağışlanma alırız.

24 Aralık

“Zengin servetini bir kale, aşılmaz bir sur sanır.Nasıl da hayalcidir!”
(Süleyman’ın Özdeyişleri 18:11 Living Bible)

Luka’nın müjdesindeki akılsız zengin o kadar büyük bir servete sahipti ki, bu serveti ile ne yapacağını bilmiyordu. Bu nedenle ambarlarını yıkıp daha büyüklerini yapmaya, bütün tahıllarını ve mallarını oraya yığmaya karar verdi. Ondan sonra rahat edeceğini ve yaşamın tadını çıkartacağını düşünüyordu. Ama bu bina etme projesi tamamlanır tamamlanmaz öleceğini bilmiyordu. Serveti onu ölümden ve mezardan kurtaramayacaktı.

Sider şöyle der: “Buradaki zengin budala açgözlü bir insanın örneğidir. İhtiyacı olmadığı halde her zaman çok, daha çok isteyen açgözlü ve hırslı bir kişidir. Tahıllarını ve mallarını yığmak için ambarlar yapmak istemesi maddesel varlıkların onun ihtiyaçlarının hepsini karşılayacağını düşünmesi idi. Ama tanrısal bakış açısına göre bu davranış, çılgınlıktan başka bir şey değildir. O, zavallı bir budaladır.”

Borsada zengin olmak isteyen bir adam hakkında bir efsane anlatılır. Biri ona istediği her şeye sahip olabileceğini söylediği zaman, o, bir yıl sonraki gazete haberlerini görmek istediğini söyledi. Aklından geçen düşünce elbette ki şu idi: o bir yıl boyunca borsada yükselecek olan hisseleri satın alarak bir servet yapabilirdi. Bir yıl sonra aynı güne ait gazete kendisine gösterildiği zaman, ne kadar zengin olduğunu görüp sevindi. Ama sonra gözü ölüm ilanlarına ilişti ve o ilanlar arsında kendi ölümünün haberi de vardı.

Mezmur yazarı zengin insanların zenginliğini küçümseyen şu satırları yazar: “Mezarları sonsuza dek evleri, kuşaklar boyu konutları olacak. Topraklarına kendi adlarını verseler bile.” (Mezmur 49:11) Ama zenginler de ölür ve servetlerini başkalarına bırakırlar. “Bütün gösterişine karşın geçicidir insan, ölüp giden hayvanlar gibi.” (Mezmur 49:12)

Paranın cennet dışında her yere gitmek için evrensel bir pasaport olduğu ve evrensel sağlayış gerçekleştirdiği ifadesi doğrudur. Ama mutluluk satın alamaz.

Hiç bir zengin insan, her ne kadar para yaşamının en büyük tutkusu olsa dahi, mezar taşına bir para biriminin işaretini kazıtmamıştır. Eğer yaşarken kendisi için en önemli sembol olan para birimini mezarına dikerdi. Ama ölürken bir inanç sembolü olan çarmıhı seçer. Bu, yaptığı en son iki yüzlülüktür. Doğrular bakarlar ve şöyle derler: “İşte bu adam Tanrıya sığınmak istemedi. Servetinin bolluğuna güvendi, başkalarını yıkarak güçlendi!” (Mezmur 52:7) Ve Tanrı bu kişinin mezar taşına yazar: “Kendisi için servet biriktiren ama Tanrı katında zengin olmayan kişinin sonu böyle olur.” (Luka 12:21)

25 Aralık

“Kuşkusuz Tanrı yolunun sırrı büyüktür. O, bedende göründü.” (1.Timoteos 3:16)

Sır büyüktür, sır çok gizemli olduğu için büyük değildir, büyüktür, çünkü çok şaşırtıcıdır. Gizem Tanrının bedende göründüğüne dair şaşırtıcı gerçektir.

Örneğin, bunun anlamı şudur: Sonsuz Olan dünyadaki zamanını içine doğdu. Zamanı Yaratan ve Zamansız Olan takvimlerin ve zaman dilimlerinin olduğu bir alanda yaşadı.

Tüm yerlerde aynı zamanda var Olan, Kendisini tek bir yer ile sınırladı – Beytlehem ya da Nasıra, Kefernahum ya da Yeruşalim gibi.

Göğü ve yeri dolduran yüce Tanrının Kendisini bir insanın bedeni içine koyduğunu düşünmek harika bir şey! İnsanlar O’na baktıkları zaman, tam olarak şöyle diyebilirlerdi: “O’nda bedence Tanrının tüm doluluğu yaşıyor.”

Gizem bize Tanrının yeryüzü olarak adlandırılan bu önemsiz gezegeni ziyaret ettiğini hatırlatır. Evrenin diğer yarısı ile karşılaştırıldığı zaman yeryüzü yalnızca kozmik bir toz lekesinden ibarettir. Ama Tanrı yine de buraya yeryüzüne gelmiştir. Göklerdeki sarayından bir kulübeye, bir ahıra ve bir yemliğe!

Gücü her şeye Yeten çaresiz bir Bebek oldu. Meryem’in kollarında tuttuğu Kişi’nin aslında Meryem’i Kendi kollarında tuttuğunu söylemek hiç de abartma değildir, çünkü O hem Yaratıcıdır hem de var olanı Sürdüren’dir!

Her şeyi Bilen tüm bilgeliğin ve bilginin kaynağıdır ve biz yine de buna rağmen O’nun bir çocuk iken, bilgelikte ve bilgide büyüdüğünü okuyoruz. Her şeyin Sahibi olan Tanrının Kendi halkı tarafından kabul edilmediğini düşünmek hemen hemen imkansız gibidir. Handa O’nun için boş bir oda yok idi. Dünya O’nu tanımadı. Kendi halkı O’nu kabul etmedi.

Efendi dünyaya bir Hizmetkar olarak geldi. Yücelik Rabbi et ve kandan oluşan bir bedende bu yüceliği gizledi. Yaşam Rabbi dünyaya ölmek için geldi. Kutsal Olan bir vahşi günah ormanına girdi. Yüksekliği sınırsız Olan, sınırsız şekilde alçaldı. Babanın zevk aldığı ve meleklerin tapındığı Kişi acıktı ve susadı, Yakup’un kuyusunun başında yorgunluk gidermek için oturdu, Celile’deki bir teknenin içinde uyudu, “Kendi ellerinin yaratmış olduğu dünyada evi olmayan bir yabancı” olarak dolaştı. Lüks bir yaşamdan yoksulluğa geldi, başını yaslayacak bir yeri yoktu. Bir marangoz olarak çalıştı. Hiç bir zaman bir yatağın üstünde uyumadı. Hiç bir zaman musluktan akan sıcak ya da soğuk bir suya sahip olmadı ya da bizim değerini bilmediğimiz bir çok nimetten yararlanmadı.

Ve tüm bunların hepsi sizin ve benim için idi!
O, gelin O’na tapınalım!

26 Aralık

“Ve Sodom kralı Avram’a ‘Adamlarımı bana ver, mallar sana kalsın’ dedi.”
(Yaratılış 14:21)

İstilacı ordular Sodom’a gelmişler ve Lut’u, onun ailesini esir almışlar ve büyük miktarda ganimeti ele geçirmişler idi. Avram olup bitenleri duyar duymaz, uşaklarını silahlandırdı ve istilacı orduları izledi. Sonunda Şam yakınlarında onlara yetişti ve esirleri ve kendisine ait olan malları geri aldı. Sodom kralı Avram ile buluşmak için çıktı ve onunla karşılaşınca ona şöyle dedi: “adamlarımı bana ver, mallar sana kalsın” dedi. Avram ise ona şu yanıtı verdi: “Yeri göğü yaratan yüce Rabbin önünde sana ait hiç bir şey, bir iplik, bir çarık bağı bile almayacağıma ant içerim. Öyle ki, Avram’ı zengin ettim demeyesin.”

Burada Sodom kralı bir anlamda şeytanı temsil etmektedir; imanlıları maddesel şeyler ile meşgul etmeye çalışır, öyle ki, imanlılar çevrelerindeki kişileri ihmal etsinler. İbrahim bu ayartmaya karşı durdu, ama daha sonraki zamanlarda o zaman olduğu gibi başarılı olamadı. İsrailoğulları mal mülk biriktirmeye öncelik tanıdılar ve Tanrısız, Mesih’siz ve umutsuz bir sonsuzluk ile karşı karşıya olan komşularına ve dostlarına çok az ilgi gösterdiler.

İnsanlar önemlidir, eşyalar değil! Genç bir imanlı annesinin dikiş diktiği oturma odasından içeri girdi ve ona şöyle dedi: “Anne, Tanrı bana eşyalara değil de insanlara karşı daha çok sevgi verdiği için çok mutluyum.” Genç imanlının annesi de aynı şekilde mutlu idi.

Biri çok değerli Çin malı çay takımınızı kırdığı zaman, ağlamanız uygunsuz gibi gelebilir, ama buna rağmen mahvolmakta olan milyonlarca can için bir damla gözyaşı dahi dökülmez. Futbol maçlarının sonuçları ile ilgili harika bir belleğe sahip olduğumuz zaman, bunun bir anlamı var gibi görünebilir, ama kişilerin adlarını hatırlama konusunda zorluk çekmemiz hiç de hoşumuza gitmez. Bir araba kazasında, diğer arabadaki yaralanmış insandan çok kendi arabamın gördüğü hasar için üzüldüğüm zaman, manevi değerlerime ihanet etmiş olurum. Önemli bir proje üzerinde çalıştığımız zaman, bu projeyi yarıda kesen müdahalelerin bizi gücendirmeleri çok kolaydır, ama buna rağmen müdahale, projenin kendisinden daha önemli olabilir.

Genellikle erkeklerden ve kadınlarla ilgilenmekten daha çok altın ve gümüş ile ilgileniriz. A.T. Pierson şöyle der: “İmanlıların evlerinde 50.000 gemilik bir donanma inşa etmek ve bu gemilerin içini Kutsal Kitap’lar ve hizmet eden kişiler ile doldurmak için yeterli olacak kadar çok altın, gümüş ve yararsız mücevher bulunur: her yoksul ufak köyde bir kilise kurun ve bir kaç yıl içinde her yaşayan canı müjde ile destekleyin.” Bir başka Tanrı peygamberi olan J.A.Stewart şunları yazdı: “servetimizi ihtiyacımız olmayan pek çok lüks ile harcıyoruz. Dünyamızın diğer yerlerindeki milyonlarca kişi günahın açlığı içinde ölmekte iken, biz “havyar çeşitlerini” denemekteyiz. Ruhsal doğum mirasımızı bir tabak sebze çorbası için satmış bulunuyoruz.”

Yüreğim her zaman şunu merak ediyor: biz imanlılar maddesel değerlere olan çılgınca arzularımızdan ne zaman vazgeçeceğiz ve insanların rıhsal refahına odaklanacağız? Tek bir insanın canı, dünyada var olan tüm servetten daha değerlidir. Eşyaların önemi yoktur. İnsanlar önemlidir.

27 Aralık

“Bu sizin uğrunuza kırılan bedenimdir.” (1.Korintliler 11:24)

Amy Carmichael Kutsal Kitap’ta kırılan dört şeyi ve bu kırılmalar sonucunda elde edilenleri sıralar:

Kırılan testiler (Hakimler 7: 19 – ve sonuç olarak çıraların ışığı söndü.

Kırılan kaymaktaşından kap (Markos 14:3) – sonucunda içindeki kıymetli yağ döküldü.

Kırılan ekmek (Matta 14:19) – ve açlar doyuruldu.

Kırılan bir Beden (1.Korintliler 11:24) – ve dünya kurtuldu.

Şimdi bu listeye kırılan beşinci bir şey eklemek bizim için bir ayrıcalıktır – kırılan bir irade ve bunun sonucu esenlik ve doyum ile dolu bir yaşam olacaktır.

Kurtuluş için Çarmıha gelmiş olan kişilerin çoğu hiç bir zaman orada iradelerini kırmak için bulunmadılar. Sakin ve yumuşak bir eğilime sahip olabilirler; fısıltı halindeki bir ses tonu ile konuşabilirler; dış görünümlerinde ruhsallığa sahip olabilirler. Ama yine de buna rağmen yaşamlarında Tanrının en iyisinin görünmesine engel olan demir gibi bir iradeye sahiptirler.

Bu durum bazen birbirlerini seven ve evlilik planlayan genç insanların yaşamında görülen bir durumdur. Anne ve babalar ve dostlar olgun ve bilge yargıları ile böyle bir evliliğin asla yürümeyeceğini görebilirler. Ama inatçı çift yine de duymak istemediği her öğüdü reddeder. Onları evliliğe götüren kırılmaz iradeleri çok geçmeden onları boşanma mahkemesine de götürecektir.

Kesinlikle hiçbir tecrübeleri yok iken ya da iş konusunda gerekli bilgiye sahip olmadıkları halde belirli bir işi yapma konusunda çok kararlı olan imanlılarda da aynı durumu gördük. İşi bilen kişilerin öğütlerine ve uyarılarına rağmen genellikle kendilerini seven dostlarından ödünç almış oldukları parayı batırırlar. Ve kaçınılmaz olan gerçekleşir. İş başarısız olur ve alacaklılar kırılmış parçaları toplama için harekete geçerler.

İmanlı hizmetinde de kırılmamış bir iradenin parçalayıcı etkilerini görmek alışılmış bir durumdur. Kırılmamış bir irade bir kişiyi ve ailesini hizmet alanına götürür, ama sonuç yalnızca kiliseye çok büyük bir maliyet rakamına mal olarak geri dönüştür. Ne yaptıklarını bilmeyen imanlıların Tanrının düşüncesinden değil insanın düşüncesinden kaynaklanan üretken olmayacağı önceden belli olan projeleri paranın kökünü kuruturlar. Bu tür durumlar çatışmalara ve mutsuzluğa neden olurlar, çünkü bir kişi diğer kişiler ile iş birliği yaparak çalışmayı geri çevirir, çünkü her şeyi kendi bildiği gibi yapmalıdır.

Hepimizin kırılması gerekir; inatçılığımız, asiliğimiz ve tüm kendi irademiz Çarmıhın dibinde bırakılmalıdır. Her birimiz Amy Carmichael ile birlikte şöyle demeliyiz:

Ey Rabbim, sen benim için kırıldın;
Ben de senin bana olan sevgin uğruna kırılayım Rab!

28 Aralık

“Kendini ilgilendirmeyen bir kavgaya bulaşan kişi, yoldan geçen köpeği kulaklarından tutana benzer.”
(Süleyman’ın Özdeyişleri 26:17)

Her şeyden önce farkına varmamız gereken şey, bu ayette söz edilen köpeğin dostane ve yumuşak huylu, onu kulaklarından tutup çektiğinizde hiç tepki vermeyen bir İskoç setter’ı olmadığıdır. Bu ayette sözü edilen köpek vahşi, hırlayan bir sokak köpeğidir ve kaba ve kavgacı huyludur. Böyle bir köpeği değil kulaklarından tutmanız, ona yaklaşmanız bile büyük olasılıkla mümkün değildir. Ama eğer yaklaşıp da kulaklarından tutarsanız, çaresi olmayan bir bilinmeyen ile karşılaşırsınız; hem kulaklarını tutmaktan hem de kulaklarını bırakmaktan korkarsınız.

Gördüğünüz gibi, burada verilen bu örnek ile kast edilen şudur: kendisini ilgilendirmeyen bir kavgaya bulaşan bir kişinin durumu. Çok geçmeden bulaştığı kavgayı yapan iki kişi bu kez ona saldıracaktır.

Her iki kavgacı da kavgalarına bulaşan bu kişinin hiç bir zafer şansı olmadığını hisseder ve kendi aralarındaki çatışmayı unuturlar ve onunla kavga etmek için bir olurlar.

İskoçyalı bir adamın bilek güreşi yapan iki kişinin yanına giderek şu soruyu sorduğunu işittiğimiz zaman gülümseriz: “Bu kişiye özel bir kavga mı, yoksa herkes bu kavgaya katılabilir mi?” Ancak yine de her birimizin içinde bizi hiç ilgilendirmeyen konulara burnumuzu sokmak için bir ayartma vardır.

Polis memurları bir karı kocanın kavga ettikleri bir olaya çağrıldıkları zaman çok dikkatli olmalıdırlar. Eğer durum böyle ise, o zaman sıradan bir vatandaşın diğer kişilerin kendilerine ait çatışmalarına müdahale etmeleri konusunda ne kadar da tedbirli davranmaları gerekir!

Belki de bu günkü özdeyişin en iyi örneklerinden bir tanesi kilisede yaşanan sıkıntılardır. Sıkıntı genellikle iki kişi arasında başlar. Sonra diğer kişiler taraf tutarlar. Küçük bir kıvılcım halinde başlayan şey çok geçmeden alevlenir ve büyür. Sorun ile ilgisi olmayan kişiler sanki durumun hakemi imişler gibi kendilerince bilge olan fikirlerini söylemeye başlarlar ve bu konuda ısrar ederler. Doğal benlik ortaya çıkar, dostluklar parçalanır ve yürekler kırılır. Ve savaşın yoğunluğu arttıkça, topluluktaki kişilerde damar tıkanıklıkları, felçler, ülserler ve diğer fiziksel rahatsızlıklar görünür. Acılığın bir kökü olarak başlayan şey, pek çok kişi kirleninceye dek herkese yayılır.

Diğer kişilere ait bir kavgaya bulaşmama konusundaki uyarı, Kurtarıcının şu sözleri ile çelişiyor gibi görünebilir. “Ne mutlu barışı sağlayanlara! Çünkü onlara Tanrı oğulları denecek!” (Matta 5:9) Ama burada bir çelişki yoktur. Barış sağlamak isteyen kişinin görevi, karşıt iki tarafın bunu kabul etmesi ile başlayacaktır. Aksi takdirde müdahale eden kişi, ancak şu konuda başarılı olur: kolayca ve yara almadan kurtulamayacağı bir durumda kalmak.

Pages