Levililer 1

İzmir'de Devlet Agorası

Önümüzdeki bölümün ayrıntılarına girdiğimiz zaman, üzerinde önemle durmamız gereken iki konu ile karşılaşırız; ilki Yehova’nın konumu ve ikincisi, sunuların sunulduğu düzen.

“Ve Rab Musa’yı çağırdı ve buluşma çadırından onunla konuştu.” Yehova bu kitabın içinde bulunan paylaşımları bu konumdan yaptı. Rab Sina dağından da konuşmuş idi; oradaki konuşmasının karakterinde üzerinde ateş bulunan bir dağdan verilen bir yasa vardı. Ama burada Rab “buluşma çadırından” konuşur. Bu, tamamen farklı bir konum idi. Bir önceki kitabın sonunda bu çadırın kurulduğunu gördük. “Musa, konut ile sunağı avluyla çevirdi. Avlunun girişine perdeyi asarak işi tamamladı. O zaman bulut buluşma çadırını kapladı ve Rabbin görkemi konutu doldurdu. Musa buluşma çadırına giremedi, çünkü bulut her yeri kaplamış, Rabbin görkemi konutu doldurmuş idi. İsrailliler ancak bulut konutun üzerinden kalkınca göçerlerdi. Bulut durdukça yerlerinden ayrılmaz, kalkacağı günü beklerlerdi. Böylece bütün yolculuklarında konutun üzerinde gündüzün Rabbin bulutu, gece de ateş İsraillilere yol gösterdi.” (Mısırdan Çıkış 40: 33-38)

Şimdi, lütufta Tanrının konut kurduğu yer, buluşma çadırı idi. Orada yerleşebilir idi, çünkü her tarafı halkı ile olan ilişkisinin temeli tarafından çevrili idi. Sina dağında açıklanan karakterinin tam görünümü ile onların arasına gelmiş olsa idi, bu inatçı halkı bir an içinde yakıp tüketebilir idi. Ama perdenin iç tarafında kaldı – Mesih’in bedeninin örneği, (İbraniler 10:20) – ve kefaret kanının serpildiği bağışlanma kapağının üzerindeki yerini aldı ve İsrail’in inatçılığını görmedi ve Doğasının taleplerini tatmin etti. Baş kahin tarafından buluşma çadırına getirilen kan tüm günahtan temizleyen o değerli kanın örneği idi. Ve et ve kandaki İsrail bununla ilgili hiç bir şey görmedi, yine de buna rağmen Tanrı onların aralarında kaldı – “hayvanların kanı bedensel açıdan temizliyor idi.” (İbraniler 9:13)

Kitapta yer alan paylaşımlar ile ilgili uygun bir anlayış elde etmek için Yehova’nın bu kitaptaki konumu ile ilgili söyleyeceklerimiz bu kadar. Burada en saf lütuf ile birleşmiş olan bükülmez bir kutsallık buluruz. Tanrı, nereden konuşur ise konuşsun kutsaldır. Sina dağında kutsal idi ve bağışlanma kapağı üzerinde kutsal idi; ama bir önceki durumda kutsallığı “yakıp tüketen bir ateş” ile bağlantılı idi. Bir sonraki durumda sabırlı lütuf ile bağlantılı idi. Mükemmel kutsallığın şimdi mükemmel lütuf ile bağlantısı İsa Mesih’teki kurtuluşu karakterize eder. Bu kurtuluş, çeşitli şekillerde Levililer kitabında gölgeli örnekler ile tasvir edilir. Tanrının kutsal olması gerekir; pişman olmamış günahkarların sonsuz mahkumiyetinde bile olsa. Ama günahkarların kurtuluşundaki kutsallığının tam gösterilişi cennetin en yüksek ve en hoş övgü notasını ortaya çıkartır. “En yücelerde Tanrıya yücelik olsun, yeryüzünde O’nun hoşnut kaldığı insanlara esenlik olsun!” (Luka 2:14) Bu övgü şarkıları “ateşli yasa” ile bağlantılı olarak söylenemezlerdi. Hiç kuşkusuz, “En yücelerde Tanrıya yücelik olsun” denebilir idi, ama “yeryüzünde O’nun hoşnut kaldığı insanlara esenlik olsun!” denemez idi. Ama Oğul bir İnsan olarak yeryüzündeki yerini aldığı zaman, Cennetin zihni, O’ndan aldığı tüm zevki ifade edebilir idi; O’nun Kişiliği ve işi en mükemmel şekilde tanrısal görkemi insan bereketi ile birleştirebilir idi.

Ve şimdi Levililer kitabının ilk bölümlerinde sunuların düzeni ile ilgili bir söz söyleyelim. Rab yakmalık sunu ile başlar ve günah sunusu ile bitirir. Yani diyebiliriz ki, bizim başladığımız yerde O bırakır. Bu düzen kesin olarak belirlenmiştir ve çok eğiticidir. İlk önce, ikna oku cana girdiği zaman, işlenen günahlar ile ilgili vicdanda derin araştırmalar var olur. Bellek, kişinin geçmiş yaşamındaki sayfası üzerine ışık tutar ve bu sayfanın Tanrıya ve insana karşı sayısız suçlar ile lekelenmiş olduğunu görür. Canın tarihinin bu noktasında bu suçların nereden kaynaklandıklarına dair kökün sorunu ile fazla meşgul olunmaz. Gerçek şudur ki, bu suçlar işlenmiştir. Ve bu yüzden Tanrı tüm suçların aracılığı ile bağışlanacağı bir kurban sağlamıştır. Bu konu bize günah sunusu ile takdim edilir.

Ama kişi tanrısal yaşamda ilerledikçe, bu işlediği günahların bir kökün dalları olduğunu, bir kaynaktan çıktıklarını ve ayrıca doğası içindeki günahın bu kaynak – bu kök olduğunun bilincine varır. Bu durum kişiyi daha da derin bir deneyime götürür; bu deneyim yalnızca çarmıhtaki işin daha derin bir kavrayışı ile karşılanabilir. Tek bir sözcük ile anlatacak olur isek, çarmıhın şöyle anlaşılması gerekir; Tanrının kendisi, “bedendeki günahı mahkum etmiştir,” (Romalılar 8:3) Okuyucum, “bedendeki günahlar” demediğimi fark etmiştir; söylemek istediğim, günahların ortaya çıktığı kök, yani, “bedendeki günahtır.” Bu gerçeğin önemi çok büyüktür. Mesih, Kutsal Yazılara göre, yalnızca “günahlarımız için” ölmemiş, ama aynı zamanda, “uğrumuza ‘günah’ yapılmıştır.” (2.Korintliler 5:21) Günah sunusunun öğretişi budur.

Şimdi yürek ve vicdan Mesih’in tamamladığı işin bilgisi aracılığı ile rahatladıkları zaman, esenlik ve sevincimizin temeli olarak Tanrının huzurunda O’ndan beslenebiliriz. Suçlarımızın bağışlandığını ve günahımızın yargılandığını görmedikçe, esenlik ya da sevinç diye bir şeyin bilinmesi mümkün değildir. Suç sunusu ve günah sunusu esenlik sunusu olarak bilinmelidir; sevinç sunusu ya da şükran sunusu o zaman takdir edilebilir. Bu yüzden, esenlik sunusunun içinde bulunduğu düzen, Mesih ile ilgili ruhsal anlayışımızın düzeni ile örtüşür.

Aynı mükemmel düzen tahıl sunusu ile ilgili olarak da görülür. Can Mesih ile ruhsal paydaşlığın tatlılığını tatmaya yönlendirildiği zaman – O’ndan beslenmek, esenlik ve şükran duyguları içinde tanrısal huzurda bulunmak, O’nun Kişiliğinin harika gizemlerini daha fazla bilmek için duyulan içten arzudan kaynaklanır. Ve bu arzu en bereketli şekilde, Mesih’in mükemmel insanlığını temsil eden tahıl sunusunda kendisini gösterir.

Sonra yakmalık sunuda, gidilmesi imkansız olan bir noktanın ötesine geçeriz; bu, çarmıhtaki iştir; Tanrının gözü önünde olur ve Mesih’in yüreğinin adanmışlığının ifadesidir. Bölümde ilerledikçe tüm bu konular detaylı bir şekilde önümüze geleceklerdir; burada yalnızca sunuların düzenine bakmaktayız; sunular gerçekten harikadır, Tanrıdan dışarı bize doğru ya da bizim içimizden Tanrıya doğru, ne yöne gidersek gidelim her durumda çarmıh ile başlar ve çarmıh ile bitiririz. Eğer yakmalık sunu ile başlar isek, çarmıhta Tanrının isteğini yerine getiren Mesih’i görürüz; günahlarımızı üstlenir, kefaret eden kurbanlığının mükemmelliğine uygun olarak onları ortadan kaldırır. Her birinde ve hepsinde O’nun tanrısal ve hayranlık uyandıran Kişiliğinin üstünlüğünü, güzelliğini ve mükemmelliğini görürüz. Tüm bunlar kesinlikle, detaylı olarak birazdan gözden geçirileceklerdir. Ve bu Levililer kitabını kaleme alan Kutsal Ruh Tanrı bu kitabın içeriğini diri bir güç ile yüreklerimize açıklasın, öyle ki, sona yaklaştığımız zaman, O’nun adını bereketlemek için bol nedene sahip olalım; Kutsanmış Rabbimiz ve Kurtarıcımız İsa Mesih’in kişiliğinin ve işinin pek çok heyecan verici ve canı harekete geçirici görünümleri için şimdiden sonsuza kadar O’na yücelik olsun. Amin.

Kitabımızın başlangıcında yer alan yakmalık sunuda “kendisini lekesiz olarak Tanrıya sunan” Mesih’in bir örneğini görüyoruz. Kutsal Ruh’un atadığı konumun nedeni budur. Eğer Rab İsa kefaret ile ilgili görkemli işi başarmak için geldi ise, bunu yapmasındaki en önemli ve en yüce neden, tanrının yüceltilmesi idi. “İşte, ey Tanrım, senin isteğini yapmak için geldim.” Bu sözler, O’nun yaşamının her sahnesindeki ve her koşulundaki tek hedefi idi. Ve çarmıhta tamamladığı iş nihai hedefi idi. Tanrının isteği ne olur ise olsun, O bu isteği yerine getirmek için geldi. Tanrıya övgüler olsun ki, biz bu tamamlanan işteki payımızın ne olduğunu biliyoruz, çünkü bu iş aracılığı ile biz “Tanrının bu isteği uyarınca, İsa Mesih’in bedeninin ilk ve son kez sunulması ile kutsal kılındık.” (İbraniler 10:10) Yine de Mesih’in işinin öncelikli görünümü Tanrı için idi. Bu yeryüzünde Tanrının isteğini yerine getirmek O’nun için büyük bir keyif idi. Daha önce bunu hiç kimse yapmamış idi. Bazı kişiler lütuf aracılığı ile “Rabbin gözünde doğru olanı yapmışlar idi, ama şimdiye kadar hiç kimse asla en başından sonuna kadar mükemmel, değişmez, hiç tereddüt etmeden ve tam teslimiyet ile Tanrının isteğini yapmamış idi. Ama, Rab İsa’nın yaptığı tamamen bu idi. O, “ölüme, çarmıh üzerinde ölüme bile boyun eğip kendini alçalttı.” (Filipeliler 2:8) “O, yüzünü kararlılık ile Yeruşalim’e doğru çevirdi.” Ve Getsemani bahçesinden Golgota’daki çarmıha doğru yürür iken, yüreğindeki yoğun adanmışlık şu sözler ile kendisini ifade etti: “Babamın bana verdiği kaseden içmeyeyim mi?”

Şimdi gördüğümüz bu Tanrıya adanmışlıkta yüceliğinden soyunmuştur ve gerçekten hoş bir kokunun mevcudiyetinin nedeni budur. Yeryüzündeki mükemmel bir İnsan’ın ölüme bile boyun eğerek Tanrının isteğini yerine getirmesi, şaşırtıcı bir durumun göstergesi idi. Tanrının gözü önünde çarmıhta kendisini gösteren bu adanmış yüreğin engin derinliklerini kim anlayabilir idi? Elbette Tanrıdan başkası anlayamaz idi. Çünkü her konuda olduğu gibi bu konuda da “Oğul’u Babadan başkası bilmez.” Ve hiç kimse Baba Tanrı O’nu açıklamadığı sürece O’nu bilemez. İnsan zihni, bir ölçüde “güneşin altındaki” bilginin herhangi bir konusunu kavrayabilir. İnsan bilimi insan zihni tarafından bilinebilir. Ama Baba Tanrı Sözü aracılığı ile ve Kutsal Ruh tarafından O’nu açıklamadıkça hiç kimse Oğul’u bilemez. Kutsal Ruh Oğul’u açıklamaktan zevk alır – İsa ile ilgili değerleri alır ve onları bize gösterir. Bu değerlere, tüm güzellikleri ve dolulukları içinde Söz’de sahibiz. Kutsal Ruh elçilere “her şeyi hatırlatır ve onları “tüm gerçeğe” yönlendirir; bunlar ancak Kutsal Ruh’un açıklaması ile mümkün olabilirler. “tüm gerçeğin” ötesinde hiç bir şey mevcut olamaz ve bu yüzden yeni bir açıklama için tüm istek ve yeni gerçeğin gelişimi insan açısından Tanrının “tüm gerçek” dediği şeye eklenen bir çabadır. Hiç kuşkusuz Kutsal Ruh, sözde bulunan gerçeği yeni ve doğaüstü bir güç ile açıklayabilir ve uygulayabilir. Ama bunun bizim tanrısal açıklamanın dışında yaptığımız yolculuktan çok farklı bir şey olduğu aşikardır. Çünkü amaç, vicdana buyuracak olan ilkeleri, düşünceleri ya da öğretişleri bulmaktır. Bu sonuncusu, ancak Tanrıya karşı saygısızlık cüretinin ışığında düşünülebilir.

Müjde öyküsünde Mesih bize Karakterinin, Kişiliğinin ve İşinin çeşitli alanlarında sunulur. Müjdenin bu değerli belgelerinde Tanrı halkı tüm çağlarda sevgi ve güvencenin göksel açıklamalarından içerek sevinmişlerdir. Şimdi ve sonsuzlukta her şeyimizin sahibi O’dur. Ancak kıyaslanacak olur ise çok az kişi, Levililer kitabındaki tören ve seremonilere ilgi duymuştur. Örneğin, Levililer kitabındaki sunular, Yahudi geleneklerinin kayıtları olarak düşünülmüştür; anlayışımıza ruhsal ışık tutacakları üzerinde durulmamıştır. Ama yine de itiraf edilmesi gerekir ki, Levililer kitabının kayıtları, Yeşaya kitabının kayıtları gibi bizim öğrenmemiz için yazılmışlardır. Evet, tüm Kutsal Yazıları olduğu gibi bu kitabı da alçakgönüllü bir ruh ile incelememiz gerektiği doğrudur; bu kayıtları bizim için lütufkar bir şekilde kaleme alan O’nun öğretişine saygı ile bağlanmamız gerekir; tanrısal açıklamanın tüm bünyesinin genel yapısına, içeriğine ve analojisine dikkat etmek önemlidir. Hayal gücünün etkinliği, fazla sonuç vermeyebilir, ama eğer lütuf aracılığı ile Levililer kitabının örneklerinin incelenmesine geçecek olur isek, onlarda en zengin ve en değerli bir maden cevherinin damarına rastlayacağız.

Şimdi daha önce belirttiğimiz gibi, Kendisini lekesiz olarak Tanrıya sunan Mesih’in yakmalık sunusunu inceleme konusunda ilerleyeceğiz.

“Eğer O’nun sunusu sürüden alınan yakmalık bir sunu olacak ise, o zaman lekesiz bir erkek sunu sunsun.” Hıristiyanlığın temeli açısından Mesih’in elzem yüceliği ve saygınlığı. O, yaptığı her şeye bu saygınlığı ve desteklediği her göreve bu saygınlık ve yüceliği ekler. “Her şeyin üstünde Tanrı olan ve sonsuza kadar kutsanmış Olan” O’na hiç bir görevin ek yücelik vermesi mümkün değildir – Bedende görünen Tanrı” – görkemli İmmanuel” – Tanrı bizimle” – sonsuz Söz – Yaratıcı ve evrenin Sürdüren. Hangi görev böyle Biri’nin saygınlığına ekleme yapabilir? Aslına bakılacak olur ise, O’nun tüm görevlerinin İnsanlığı ile bağlantılı olduğunu biliyoruz. Ve zamanın başlangıcından önce Babası ile sahip olduğu bu yücelikten soyunarak insan bedenine büründü. Bu şekilde alçalmasının nedeni, herkesin O’na düşman olduğu bir ortamda Tanrıyı mükemmel olarak yüceltmek idi. Tanrı için kutsal ve tükenmez bir gayrete sahip idi ve O’nun sonsuz planlarını yerine getirmek için yetkindi.

İlk yılın kusursuz, erkek sunusu Tanrının isteğinin mükemmel bir şekilde yerine getirilmesi için Kendisini sunan Rab İsa Mesih’in bir örneği idi. Bu sununun zayıf ya da kusursuz olmaması gerekiyor idi. Talep edilen sunu, “yılın ilk erkeği” idi. Diğer sunuları incelemeye başladığımız zaman göreceğiz ki, bazı durumlarda “dişi” bir hayvana izin verilir idi; ancak bu yalnızca tapınan kişinin kusurluluğunun bir ifadesi idi ve sunuda asla bir kusur bulunmaması gerekiyor idi. Ama burada söz konusu olan, en yüksek derecedeki bir sunu idi, çünkü Kendisini Tanrıya sunan Mesih idi. Yakmalık sunu örneğindeki Mesih özellikle Tanrının gözü ve yüreği içindi; bu noktanın iyi kavranması gerekir. Yalnızca Tanrı Mesih’in işini ve Kişiliğini tam olarak değerlendirebilir idi. Mesih’in mükemmel adanmışlığının ifadesi olan çarmıhı yalnızca Tanrı tam olarak takdir edebilir idi. Yakmalık sunu tarafından örnek olarak temsil edilen çarmıhta yalnızca tanrısal zihnin kavrayabileceği bir unsur mevcut idi. Çarmıhın derinlikleri öylesine geniş idi ki, ne bir ölümlünün ne de bir meleğin bunu anlaması mümkün değil idi. Öyle bir ses vardı ki, bu ses yalnızca Tanrının kulağı için amaçlanmış idi ve doğrudan O’nun kulağına gitti.  Golgota çarmıhı ve Tanrının tahtı arasında yaratılmış zekanın çok ötesinde bulunan iletişimler mevcuttur.

“Rabbin sunuyu kabul etmesi için İsrail halkı onu buluşma çadırının giriş bölümünde gönüllü olarak sunmalı.” Burada “gönüllü” sözcüğünün kullanımı, yakmalık sunulardaki önemli düşünceyi büyük bir netlik ile sunmalı. Bu düşünce bizi yeterince iyi kavranmayan bir görünüm içindeki çarmıh üzerinde düşünmeye yönlendirir. Çarmıhı genellikle yalnızca sonsuz Adalet ve kusursuz kurban arasındaki büyük günah sorununun ele alınıp çözüldüğü bir yer olarak görmeye eğilim gösteririz. Çarmıh, suçumuz için kefaret edilen yer ve Şeytanın görkemli bir şekilde yenilgiye uğratıldığı yerdir. Kurtaran sevgiye sonsuz ve evrensel övgüler olsun! Çarmıh, tüm bunların hepsi idi. Ama yine de bundan daha fazlası idi. Mesih’in Babaya olan sevgisinin yalnızca Babanın işitip anlayabileceği bir dilde söylenmiş olan yer idi. Bunu, daha sonraki yakmalık sunu örneğinde görürüz ve bu yüzden “gönüllü” sözcüğü ortaya çıkar. Eğer konu yalnızca günah ve Tanrının gazabının günaha tahammül etmesi olsa idi, o zaman böyle bir ifade ahlaki bir düzende yer almış olmaz idi. Kutsanmış Rab İsa, kesinlikle “günah yapılmak” için istekli olamaz idi – Tanrının yüzüne bakmamak ve O’nun gazabına dayanmak için istekli olmamak. Ve yalnızca bu gerçeğe baktığımız zaman en net şekilde öğrendiğimiz şudur: yakmalık sunu çarmıhtaki Mesih’in ön örneği değildir; çarmıhtaki Mesih’in Tanrının isteğini yerine getirerek günahı taşımasıdır. Mesih’in söylediği sözlerden aşikardır ki, O, çarmıhın bu iki görünümünü de sergilemiştir. O, çarmıha, günahı üstlendiği yer olarak baktığı zaman ve Kendisini bekleyen dehşetleri düşündüğü zaman, “Baba, eğer senin isteğin ise bu kaseyi benden al” demiştir. (Luka 23:42) Günahı üstlenen bir kişi olma işine dahil olmaktan çekilmek istedi. Saf ve kutsal zihni günah ile temas etme düşüncesini kabul etmek istemedi. Ve aynı zamanda sevecen yüreği bir an için bile Tanrının yüzünün ışığını kaybetme fikrini kabul edemedi.

Ama çarmıhın bir başka görünümü daha vardı. Çarmıh, Mesih’in gözünde Babasına duyduğu derin sevginin sırlarının hepsini tam olarak ifade edebileceği bir yer idi. Çarmıh, “Kendi gönüllü isteğini” Babasının O’na verdiği kaseyi içerek ve hatta bu kaseyi son damlasına kadar içerek gösterdiği yer idi. Mesih’in tüm yaşamının Babasının tahtına kadar yükselen hoş kokulu bir buhur olduğu gerçektir – O her zaman Babayı hoşnut eden şeyler yaptı – her zaman Tanrının isteğini yerine getirdi; yaşamının her eylemi insan düşüncesinin çok ötesinde bir değer taşımakta idi. Ama ölümünde yalnızca bizim lanetimizi üzerine almakla kalmadı, aynı zamanda Babasının yüreğine kıyaslanması mümkün olmayan bir koku sundu.

Bu gerçek çarmıhı ruhsal zihin için garip çekicilikler ile donatır. Kutsanmış Rabbimizin çektiği acılara mevcut olan en mükemmel karakterin özelliklerini ekler. Suçlu günahkar hiç kuşkusuz, yüreğin ve vicdanın en derin özlemlerine çarmıhta tanrısal bir yanıt bulur. Gerçek imanlı çarmıhta yüreğindeki her sevgiyi tutsak kılan özlemini doyurur ve tüm ahlaki varlığı değişir. Melekler çarmıha için sonu olmayan bir hayranlık duyarlar. Tüm bunlar gerçektir; ama çarmıhta kutsalların ya da meleklerin en derin algılarının ötesine geçen bir değer mevcuttur; yani, Oğul’un sunduğu derin adanmış yürek ve Babanın bu yüreği takdir etmesi. Çarmıhın en yüce görünümü budur ve yakmalık sunu ile bu görünüm çarpıcı bir ön örnek teşkil eder.

Ve burada, eğer Mesih’in tüm yaşamının günah taşıyıcısı olduğunu kabul edecek olur isek, yakmalık sununun farklı güzelliğinin tamamen feda edilmesi gerektiğini belirtmek isterim. O zaman, yaşamını teslim etmek için sahip olduğu konumun gerekliliği aracılığı ile  “gönüllü” sözcüğünde hiç bir güç, değer ya da anlam olmaz idi. Eğer Mesih yaşamında bir günah taşıyıcısı idi ise o zaman ölümünün gerekli bir eylem değil, bir gereklilik olduğu kesindir. Lekelenmesi imkansız olan güzelliğin sunularda mevcut olduğunu iddia etmek doğru olur ve günah taşıyan bir Yaşam’ın teorisi aracılığı ile sununun saygın fedakarlığı da ortadadır. Bu durum, özellikle yakmalık sunuda söz konusudur; konu günah taşımak ya da Tanrı’nın gazabına katlanmak değil, tamamen çarmıhtaki ölümde sergilenen gönüllü bir adanmışlık ile ilgilidir. Yakmalık sunuda Tanrının isteğini Tanrının Ruhu aracılığı ile yerine getiren Oğul Tanrının bir örneğini fark ederiz. Oğul Tanrı, bunu kendi “gönüllü isteği” ile yaptı. “Canımı tekrar geri almak üzere veririm. Bunun için Baba beni sever.” (Yuhanna 10:17) Burada Mesih’in ölümü ile ilgili yakmalık sununun görünümüne sahibiz. Öte yandan O’ndan günah sunusu olarak söz eden peygamber şöyle der: “yeryüzündeki yaşamına son verildi”. (Elçilerin İşleri 8:33; Yeşaya 53:8 ayetinin bir başka versiyonu)Devam edecek olur isek Mesih’in şu sözlerini okuruz: “canımı kimse benden alamaz. Ben onu kendiliğimden veririm.” O, bu sözleri söylediği zaman bir günah taşıyıcısı mı idi? Dikkat edin, “hiç kimse” diyor; ne melek, ne şeytan, ne insan ne de başka herhangi bir şey. Yaşamını vermesi, onu tekrar geri almak için yaptığı gönüllü bir eylem idi. “Ey Tanrım, senin isteğini yapmaktan zevk alırım.” Tanrısal yakmalık sununun söylediği sözler bunlar idi; lekesiz olarak kendisini Tanrıya sunmak ile söz ile anlatılamaz bir sevinç duydu.

Şimdi kurtuluş işinde, Mesih’in yüreğindeki öncelikli konu, hiç kuşkusuz Tanrının isteği idi; yani imanlının esenliğinin sağlanması idi. Tanrı isteğinin yerine getirilmesi, Tanrının öğütlerinin temellenmesi ve Tanrı yüceliğinin gösterilmesi, her şeyi Tanrıya göre yapan o adanmış yüreğin en dolu, en geniş ve en derin yerini tutar. Rab İsa hiç bir zaman bir eylem ya da koşulun kendisini nasıl etkileyeceğini bilmekten geri kalmadı. “O kendisini alçalttı” – “kendi ünvanını önemsemedi” – her şeye teslim oldu. Ve bu yüzden, kariyerinin sonuna yaklaştığı zaman, yaptığı her şeye geri dönüp bakarak gözlerini göğe kaldırıp şu sözleri söyleyebildi: “Yapmam için bana verdiğin işi tamamlamak ile seni yeryüzünde yücelttim.” (Yuhanna 17:4) Mesih’in Kişiliği için çok derin bir sevgi ile dolu olmayan bir yüreğin Mesih’in yaptığı işi kavraması imkansızdır. Çarmıhta yaptığı işte bize olan sevgisi nedeni ile O’nun için öncelikli olan Tanrı idi diye biliriz. Bir de bunun tam aksini değerlendirelim; O’nun bize olan sevgisi ve O’ndaki kurtuluşumuz, ancak Tanrının bina edilmiş yüceliği üzerinde temellendirilebilir idi. Bu yücelik, her şeyin sağlam temelini biçimlendirmelidir. “Varlığım ve yeryüzünü dolduran yüceliğim adına ant içerim.” (Çölde Sayım 14:21) Ama biz Tanrının sonsuz yüceliğinin ve yaratığın sonsuz bereketlenişinin tanrısal öğütler açısından birbirleri ile ayrılmaları imkansız bir şekilde bağlantılı olduklarını biliriz; öyle ki, eğer önceki garanti ise, sonrakinin de aynı şekilde garanti olması gerekir.

“Ve kişi elini yakmalık sununun başına koyacak ve böylelikle sununun kendisine kefaret ettiğini kabul ettiğini gösterecektir.” Üzerine el koyma eylemi, kişinin kendisini sunu ile özdeşleştirdiğinin tam bir ifadesidir. Bu önemli eylem aracılığı ile sunuyu sunan ve sunu bir olurlar ve bu birlik yakmalık sunu ile ilgili olarak sunuyu sunan kişiye sunusunun tamamen kabul edildiğini garantiler. Bu konunun Mesih’e ve imanlıya uygulanması Yeni Antlaşma’daki çok değerli bir gerçeğin doğasını ve büyük gelişimini ortaya koyar; yani imanlının Mesih ile birlikte sonsuza kadar özdeşleşmesi ve kabul edilmesi. “Mesih bu dünyada nasıl ise, biz de öyleyiz.” “Biz, gerçek Olan’dayız.” (1.Yuhanna 4:17; 1.Yuhanna 5:20) Hiçbir şey, hiç bir ölçüde bu gerçekten üstün olamaz. Mesih’te olmayan kişi, günahlarının içindedir. Bunun bir orta noktası yoktur. YA Mesih’te ya da Mesih’in dışında olmanız gerekir. Kısmen Mesih’te olmak gibi bir şey söz konusu olamaz. Eğer sizin ve Mesih’in arasında tek bir saç teli kadar mesafe var ise, o zaman gazap ve mahkumiyet konumundasınız demektir. Ama öte yandan, eğer Mesih’te iseniz, o zaman Tanrının önünde O”O nasıl ise siz de öylesinizdir.” Ve böylece sınırsız kutsallığın huzurunda durabilirsiniz. Tanrı sözündeki basit öğretiş işte budur. “O’nda doluluğa eriştiniz” – “sevgilide kabul edildiniz” – “O’nun bedeninin, et ve kanının ve kemiklerinin üyelerisiniz.” “Rab ile birleşmiş olan O’nunla tek ruhtur.” (1.Korintliler 6:17; Efesliler 1:6; Efesliler 5:30; Koloseliler 2:10) Şimdi, Baş’ın kısmen, beden üyelerinin de kısmen kabul edilmesi gibi bir durumun söz konusu olması mümkün değildir. Hayır, Baş ve üyeleri birdirler. Tanrı onları bir sayar ve bu yüzden birdirler. Bu gerçek, en büyük güvenin ve en engin alçakgönüllülüğünün temelidir. “Yargı gününde cesaretimizin olmasını” tam olarak garantiler. Kendisi ile birleşmiş olduğumuz Kişi suçlanamayacağı için biz de suçlanamayız. Mesih ile olan birliğimiz hem bizim hiçliğimizi hem de birliğimizin temelinin Mesih’in ölümü ve dirilişi olduğunu ortaya koyar.

İşte bundan dolayı Baş ve üyeler Tanrının önünde sınırsız iyilik ve kabul konumları konusunda eşit olarak görülürler; tüm üyelerin tek bir kabulde, tek bir kurtuluşta, tek bir yaşamda ve tek bir doğrulukta durdukları kusursuz olarak aşikardır. Aklanmanın dereceleri yoktur. Mesih’teki bir bebek elli yıllık deneyimi olan bir kutsal ile aynı aklanmaya sahiptir. Biri Mesih’tedir, diğeri de aynı şekilde Mesih’tedir. Ve nasıl yaşamın tek temeli var ise, aklanmanın da aynı şekilde tek temeli vardır. İki tür yaşam olmadığı gibi, iki tür aklanma da yoktur. Hiç kuşkusuz, Hiç kuşkusuz, bu aklanmadan çeşitli derecelerde alınan bir keyif mevcuttur. Aklanmanın doluluğu ve genişliği değişik derecelerde bilinebilir; aklanmanın gücü yürek ve yaşam üzerinde farklı derecelerde görülebilir ve bu dereceler sık sık aklanmanın kendisi ile zihin karıştırabilirler. Tanrısal olan aklanma insan duyguları ve deneyimleri tarafından tamamen etkilenmeyecek bir şekilde sonsuz, kesin ve değişmezdir.

Ama, aynı zamanda aklanmada gelişme gibi bir şey söz konusu olamaz; İmanlı, bu gün, dün olduğundan daha fazla aklanmış değildir; ya da yarın bu gün olduğundan daha fazla aklanmayacaktır. Evet, “İsa Mesih’te olan bir can” tahtın önünde olduğu gibi tamamen aklanmıştır. Böyle bir can Mesih’te “tam”dır. Ve Mesih gibidir. Mesih’in kendi yetkisi ile “tamamen temizdir.” (Yuhanna 13:10) Yüceliğin bu tarafında iken, daha fazla ne olabilir idi? Eğer Kutsal Ruh’ta yürüyor ise, bu görkemli gerçeği hissetme konusunda duygusal olarak gelişme gösterip zevk alabilir, ama müjdeye inandığı anda Kutsal Ruh’un gücü aracılığı ile kesin bir mahkumiyet konumundan kesin bir doğruluk ve kabul konumuna geçmiştir. Tüm bunların hepsinin temeli, Mesih’in işinin tanrısal mükemmelliğidir; aynı yakmalık sunu konusunda olduğu gibi, tapınan kişinin kabul edilmesi sunduğu kurbanın kabul edilmesine bağlı idi. Mesele, kişinin kim olduğu değil, sunduğu kurbanın ne olduğu idi. “Kurban sunan kişiye kefaret etmesi için sunu, kurbanı sunan kişinin adına kabul edilecektir.”

“Eğer yakmalık sunu sığır ise, kusursuz ve erkek olmalı. Rabbin sunuyu kabul etmesi için onu Buluşma Çadırının giriş bölümünde sunmalı. Elini yakmalık sununun başına koymalı ve Harun’un oğulları olan kahinler boğanın kanını getirip Buluşma Çadırının giriş bölümündeki sunağın her yanına dökecekler.” Yakmalık sunu öğretişini inceler iken en önemli nokta şudur: zihinde tutulması gerekli olan, günahkarın ihtiyacının karşılanması değil, Tanrı önünde sonsuza kadar kabul görenin Tanrıya sunulmasıdır. Bu nedenle yakmalık sunu, günahkarın vicdanı için değil, Tanrının yüreği içindir. Ayrıca, yakmalık sunudaki çarmıh günaha duyulan büyük nefretin sergilenmesi için değil, Mesih’in Babaya olan sarsılmaz ve sarsılamaz adanmışlığının gösterilmesi içindir. Çarmıh, günahı üstlenen Mesih’in üstüne Tanrının döktüğü gazabının sahnesi de değildir; Tanrının, gönüllü ve en hoş kokulu kurban olan Mesih’e duyduğu saf hoşnutluğudur. Son olarak, yakmalık sunuda görüldüğü gibi, “kefaret”, yalnızca insanın vicdanının talepleri ile uygun bir ölçü teşkil etmez; esas olan, Mesih’in Tanrının isteğini ve O’nun öğütlerini yerine getirmek için yüreğinde duyduğu yoğun arzudur – bu öyle bir arzudur ki, lekesiz ve eşsiz yaşamını “gönüllü” ve “hoş kokulu bir sunu” olarak teslim etmeyi göze almıştır.

O’nun bu arzusunu yerine getirmesine, yeryüzündeki ve cehennemdeki hiç bir güç, hiç bir insan ya da hiç bir kötü ruh veya şeytan engel olamaz ya da O’nu caydıramaz. Petrus, bilgisizce O’nu sahte yumuşak sözler ile çarmıhın utancı ve aşağılaması ile karşı karşıya kalmaması için ikna etmeye çalıştı. “Tanrı korusun ya Rab, senin başına asla böyle bir şey gelmeyecek!”  - ve Petrus bu azarlamasına nasıl bir karşılık aldı? “Çekil önümden şeytan! Bana engel oluyorsun. Düşüncelerin Tanrıya değil, insana özgüdür.” (Matta 16:22-23) aynı zamanda başka bir yerde İsa Mesih öğrencilerine şu sözleri söyler: “Artık sizinle uzun uzun konuşmayacağım. Çünkü bu dünyanın egemeni geliyor. Onun benim üzerimde hiç bir yetkisi yoktur. Ama dünyanın Babayı sevdiğimi ve Babanın bana buyurduğu her şeyi yerine getirdiğimi anlamasını istiyorum. Haydi kalkın, buradan gidelim.” (Yuhanna 14:30-31) Bu ve bunun gibi pek çok sayıdaki diğer ayetler Mesih’in işinin yakmalık sunu olduğuna dair aşikar ayetlerdir; burada öncelikli düşünce, O’nun “Kendisini lekesiz olarak Tanrıya sunmasıdır.”

Yakmalık sunu ile ilgili özel düşünceler ile ilgili olarak ifade edilmiş olan her şey ile ilgili olarak kast edilen Harun’un oğullarının konumu ve onların atanmış oldukları işlevlerdir. Harun’un oğulları “kanı dökerler” – “sunaktaki ateşi yakarlar” – “ateşin üzerine odun dizerler” – “kurbanın parçalarını, başını ve yağlarını, sunağın üzerinde bulunan ateşin üzerindeki odunların üzerine koyarlar.” Bunlar çok önemli eylemlerdir ve Harun’un oğullarının adından söz edilmeyen günah sunusunun aksine, yakmalık sunuya ait farklı bir özellik oluştururlar. “Harun’un oğulları” kiliseyi, “tek bir beden” olarak değil, kahinlere özgü bir ev olarak temsil ederler. Bu, anlaşılması kolay bir konudur. Eğer Harun Mesih’in bir örneği idi ise, o zaman Harun’un evi, İbraniler 3. Bölümde okuduğumuz gibi, Mesih’in evinin bir örneği idi. “Oysa Mesih, O’nun evi üzerinde yetkili oğul olarak sadıktır. Eğer cesaretimizi ve övündüğümüz umudu gevşemeden sonuna dek sürdürür isek, O’nun evi biziz.” Ve yine başka bir ayet: “İşte ben ve Tanrının bana verdiği çocuklar!” Şimdi, Kutsal Ruh tarafından yönlendirildiği ve öğretildiği gibi, Levililer kitabının başındaki bu örnekte temsil edilen Mesih’in bu görünümüne bakmak ve zevk almak, kilisenin ayrıcalığıdır. “Paydaşlığımız Baba ile birliktedir”; Baba bizi Kendisi ile birlikte Mesih hakkındaki düşüncelerine lütufkar bir şekilde katılmaya çağırır. Evet, bu düşüncelerin yüksekliğine asla ulaşamayız, ama içimizde konut kurmuş olan Kutsal Ruh aracılığı ile onlar ile paydaşlığa sahip olabiliriz. Burada önemli olan asıl konu, günah taşıyan olan Mesih aracılığı ile vicdanı sakinleştirmek değil, Mesih’in kendisini çarmıhta mükemmel bir şekilde temsil etmesi ile Tanrı ile olan paydaşlığıdır.

“Harun’un oğulları olan kahinler, kanı getirecekler ve kanı Buluşma Çadırının giriş kapısındaki sunağın çevresine serpecekler.” Burada, kilise ile ilgili bir örnek görürüz, tamamlanmış bir kurbanın anısını ortaya koyar ve onu Tanrıya bireysel yaklaşımın yerinde sunarlar. Ama hatırlamamız gereken şudur: kan, yakmalık sununun kanıdır, günah sunusunun kanı değil. Kutsal Ruhun gücü ile Mesih’in Tanrıya olan yerine getirilmiş adanmışlığının etkileyici düşüncesi kilise ile ilgilidir ve günah taşıyıcısının kanının değerine giren ikna edilmiş bir günahkar değildir. Kilisenin günahkarlardan ve ikna edilmiş günahkarlardan oluştuğunu söylemeye pek gerek görmüyorum. Ama Harun’un oğulları, ikna edilmiş günahkarları değil, tapınan kutsalları temsil ederler. Pek çok kişi bu konuda hata yapmaktadır. Biri, bir tapınanın yerini aldığı için – Tanrının lütfu aracılığı ile davet edilerek ve Mesih’in kanı aracılığı ile aklanarak – kendisinin çaresiz ve değersiz bir günahkar olduğunu reddederek, büyük bir hata yaparlar. İmanlı, kendi başına hiç bir şey değildir. Ama Mesih’te arıtılmış bir tapınandır. Kutsal tapınakta suçlu bir günahkar olarak durmaz; “yücelik ve güzellik ve doğruluk giysileri içinde” tapınan bir kahin olarak durur. Tanrının huzurunda suçum ile meşgul olmak, kendimle ilgili olarak alçakgönüllü olmak değil, kurban konusunda imansızlık etmektir.

Ancak yine de buna rağmen, okuyucum tarafından iyice anlaşılması gereken şudur: günah üstlenme düşüncesi – günah suçlaması – Tanrının gazabı, yakmalık sunuda ortaya çıkmaz. Evet, şu yazılmış olanları okuduğumuz bir gerçektir; “sunu, kişinin günahlarının bağışlanması, kişiye kefaret etmesi için kabul edilecektir.” Ama sonra, bu “kefaret”, insan suçunun derinliği ve büyüklüğü ile uyumlu değildir, ama Mesih’in Kendisini Tanrıya teslim etmesi ile ilgili mükemmellik ile ve Tanrının Mesih’ten aldığı zevkin yoğunluğu ile uyumludur. Bu durum bize kefaret düşüncesi ile ilgili olarak çok düşük bir fikir verir. Eğer en Mesih’i günah sunusu olarak düşünür isem, kefareti, günah ile ilgili olarak tanrısal adaletin talepleri ile uyumlu hale getirilmiş olduğunu anlarım. Ama kefareti yakmalık sunuda gördüğüm zaman, Mesih’in Tanrının isteğini yerine getirmek için duyduğu isteklilik ve gücün ölçüsü ile uyumlu olduğunu anlarım ve aynı zamanda kefaret Tanrının Mesih’te ve O’nun işinden memnun olma halinin ölçüsü ile de uyumludur. Mesih’in Tanrıya olan bu adanmışlığının ürünü olan bu kefaret nasıl da mükemmel bir kefarettir. Bunun ötesine geçebilecek başka herhangi daha üstün bir şey olabilir mi? Kesinlikle olamaz. Kefaretin yakmalık sunu görünümü, kahinlerin ev halkının Rabbin evinin avlularında sonsuza kadar meşgul olabilecekleri hakkındadır.

“Ve sonra kişi yakmalık sunuyu yüzüp parçalara ayırmalı.” “Yüzme” işleminin törensel eylemi, garip bir şekilde etkileyici idi. Bu yüzme eylemi, sununun derisinin yüzülmesi ile ilgili idi, öyle ki hayvanın içinde var olan her şey tamamen görünür hale getirilebilsin. Sununun sadece dış kısmının “kusursuz” olması yeterli değil idi. İçinde “gizli olan kısımların” da dışarı çıkartılması gerekiyordu, öyle ki, sunulan hayvanın her organı tam olarak görülür hale gelsin. Bu durum yalnızca yakmalık sunu için özellikle belirtilmiş idi. Bu konu bir özelliği vurgulamaktadır ve Mesih’in Babaya olan adanmışlığının derinliğini ortaya koyma amaçlıdır. O’nun yaptığı hiç bir iş yüzeysel değil idi. Mesih’in iç yaşamının sırları ne kadar çok ortaya çıkartılır ise, Babasının isteğine olan saf adanmışlığı  ve O’nun yüceliği için duyduğu arzu, daha çok belirgin hale gelecek ve yakmalık sunu örneğindeki eylemin kaynakları anlaşılacak idi. O, hiç kuşkusuz tam bir yakmalık sunu idi.

“Ve sunuyu parçalara ayırmalı.” Bu eylem, “ince öğütülmüş güzel kokulu buhur” hakkında öğretilen (Levililer 16) gerçeğe benzer bir gerçeği sunmaktadır. Kutsal Ruh Mesih’in kurbanının tatlı ve hoş kokusu üzerinde durmaktan zevk alır, yalnızca bir bütün olarak değil, ama aynı zamanda, bu sununun anlık tüm detayları üzerinde durmaktan da hoşlanır. Yakmalık sunuya bir bütün olarak bakın ve onu kusursuz olarak görün. Onun tüm parçalarına bakın ve hepsinin aynı olduğunu göreceksiniz. Mesih de böyle idi ve bu önemli örnekte böyle olarak sembolize edildi.

“Kahin Harun’un oğulları sunakta ateş yakıp üzerine odun dizecekler. Ve Harun’un oğulları hayvanın başını, iç yağını ve parçalarını sunakta yanan odunların üzerine yerleştirecekler.” Bu eylem, kahin ailesi için bir yücelik konumu idi. Yakmalık sunu bütünü ile Tanrıya sunulur idi. Yakmalık sununun tamamı sunak üzerinde yakılır idi; ¹  Kişinin bu eyleme katılması söz konusu değil idi, ama kahin Harun’un oğulları, kendileri de aynı şekilde kahin olarak, hoş kokunun bir rayihası olan buhurun O’na kabul edilebilir bir kurbanın alevini muhafaza etmek için Tanrının sunağının çevresinde ayakta durdukları görülür. Bu durum yüksek bir konumu belirtir idi – yüce birlik – kahinlik hizmetinin yüce bir düzeni – Mesih’in ölümü ile Tanrının isteğinin mükemmel bir şekilde yerine getirildiğine bir referans olarak kilisenin Tanrı ile sahip olduğu paydaşlık ile ilgili çarpıcı bir örnek.

İkna edilmiş günahkarlar olarak bizler Rabbimiz İsa Mesih’in çarmıhına gözlerimizi dikeriz ve böylelikle tüm ihtiyaçlarımızı karşılayan çarmıha bakmış oluruz. Çarmıha bu açıdan bakıldığı zaman, vicdana mükemmel esenlik sağlanmış olur. Ama sonra kahinler olarak, arınmış tapınanlar olarak, kahinlik ailesinin üyeleri olarak, çarmıhı, ona başka bir ışık tutarak görebiliriz; Mesih, Babasının isteğine çarmıh üzerindeki bir ölüme dahi boyun eğerek kutsal bir amacı yerine getirdi. İkna edilmiş günahkarlar olarak bizler tunç sunakta ayakta durur ve kefaret kanı aracılığı ile esenlik buluruz. Ama kahinler olarak, bu yakmalık sununun bütünlüğüne bakmak ve ona hayran olmak için ayakta dururuz – Kusursuz Olan’ın Tanrıya Kendisini mükemmel bir şekilde teslim etmesi ve sunması.

Çarmıha yalnızca, bir günahkar olarak insanın ihtiyacını karşılayan bir şekilde bakacak olsa idik, çarmıhın gizemi hakkında çok kusurlu bir anlayışa sahip olmamız gerekir idi. Bu gizemde, yalnızca tanrının zihninin kavrayabileceği derinlikler mevcut idi. Bu yüzden şu noktayı anlamak önemlidir: Kutsal Ruh bizi çarmıh ile ilgili bilgiler ile donattığı zaman, bize öncelikle Tanrının çarmıha bakış açısını gösteren bir görünüm sağlayacaktır. Yalnızca bu nokta bile bize çarmıhın öğretişindeki insanın asla ulaşamayacağı derinlikler ve yükseklikler mevcut olduğunu öğretmek için yeterli olur idi. Kişi, “bu tek zevk kaynağına” yaklaşabilir ve ondan sonsuza kadar içebilir – ruhunun en derin özlemlerini tatmin edebilir – yenilenmiş doğasının tüm güçleri ile bunu ortaya çıkartabilir, ama yine de, çarmıhta yalnızca Tanrının bilebileceği ve takdir edebileceği bir şey mevcuttur. Bu yüzden yakmalık sunu ilk sırada yer alır. Mesih’in, yalnızca Tanrı tarafından görülen ve takdir edilen ölümüne ilişkin örnektir. Ve kesinlikle şunu söyleyebiliriz ki, biz, bu tür bir örnek olmadan yapamazdık, çünkü bu örnek bize yalnızca Mesih’in ölümünün en yüksek olasılığa sahip görünümünü vermek ile kalmaz ama aynı zamanda bize Tanrının bu ölüme duyduğu garip ilgi ile ilgili en değerli düşünceyi sağlar. Tanrının Mesih’in ölümü ile ilgili Kendisi için özel olan gerçeği ruhsal zihnin eğitilmesi için değerlendiren bir ifade kapsar.

Ama Mesih’in ölümü ile ilgili gizemli geçeğin şaşırtıcı derinliklerini hiç bir insan ya da hiç bir melek anlamasa da bizler en azından tüm düşüncelerin ötesine geçerek Tanrının yüreğinde mevcut olan bu bazı değerli özellikleri anlayabiliriz. O, çarmıhta, yüceliğinin en verimli hasadını biçer. Tanrının en fazla yüceltileceği şekil ancak Mesih’in ölümü aracılığı ile mümkündür. Mesih’in gönüllü olarak kendisini ölüme teslim etmesi ile tanrısal yücelik en parlak ışığı ile belirir. Tüm tanrısal ölümlerin sağlam temeli de bu ölümde yer alır. İnsanı en çok rahatlatan gerçek budur. Yaratılış asla böyle bir temeli tedarik edemez idi. Ayrıca, çarmıh, tanrısal sevginin aracılığı ile akabileceği adil bir kanal da tedarik eder. Ve son olarak, şeytan çarmıh aracılığı ile sonsuza kadar yenilgiye uğratılmıştır ve “tüm silahları elinden alınarak yenilgisi gözler önüne serilmiştir.” Tüm bunlar çarmıh aracılığı ile üretilen görkemli ürünlerdir. Ve biz bu ürünleri düşündüğümüz zaman, çarmıhın Tanrının kendisi için neden özel bir örnek olması gerektiğini ve aynı zamanda bu örneğin öncelikli yerinin nedenini anlayabiliriz- çarmıhın listenin en üst sırasında yer alması gerekir. Yine tekrar ediyorum, eğer bu örneğin kaydı esirgenmiş olsa idi, esin sayfasında çok üzücü bir boşluk yer almış olur idi.

“Hayvanın başını, iç yağını, parçalarını sunakta yanan odunların üzerine yerleştirecekler. Kişi hayvanın işkembesini, bağırsaklarını ve ayaklarını yıkayacak. Kahin de hepsini yakmalı sunu, yakılan sunu ve Rabbi hoşnut eden koku olarak sunağın üzerinde yakacaktır.” Bu çeviri, Mesih’in içsel ve dışsal olarak saflığına örnek olan tipik kurban eylemini ifade eder. Mesih’in içsel motifleri ve dışsal davranışları arasında olabilecek en mükemmel bağlantı mevcut idi. Sonuncusu, ilkinin içeriği idi.  Hepsi tek bir noktaya yani Tanrının yüceliğine işaret ediyor idi. O’nun bedeninin üyeleri, adanmış yüreği aracılığı ile mükemmel bir şekilde itaat etti ve Tanrının isteğini yerine getirdi. O’nun yüreği yalnızca Tanrı için ve O’nun insanların kurtuluşunu sağlayan yüreği için atıyor idi. İşte bu yüzden kahin “hepsini sunakta yakabilir idi.” Hepsi saf idi ve yalnızca Tanrının sunağı için yiyecek olarak tasarlanmış idi. Kurbanlardan bazılarını kahin, bazılarını da kurbanı sunan alır idi. Ama yakmalık sunu sunağın üzerinde, “tamamen” yakılır idi. Yakmalık sunu özel olarak yalnız Tanrı için idi. Kahinler odunları ve ateşi düzenleyebilir ve ateşin yükseldiğini görebilirler idi ve bunları yapmak çok yüce ve kutsal bir ayrıcalık idi. Ama kahinler kurbandan yemezlerdi.  Mesih’in ölümünün yakmalık sunusunda Mesih’in tek objesi Tanrı idi. Bu konuyu kavrayışımıza çok özen göstermemiz gerekir. Kusursuz erkek sununun buluşma çadırının giriş bölümünde gönüllü olarak sunulduğu andan ateşte yanarak kül haline dönüşmesine kadar Mesih’in Sonsuz Ruh aracılığı ile kendisini Tanrıya sunduğunu görebiliriz.

Tüm bunlar yakmalık sununun can için söz ile anlatılamaz bir değere sahip olduğunu gösterir. Yakmalık sunu bize Mesih’in yaptığı işin en yüceltilmiş görünümünü sağlar. Tanrı, Mesih’in tamamladığı işten kendisine özgü bir sevinç duyar. Bu sevinci yaratılmış olan hiç bir zihin anlayamaz. Bu sevince gösterilen dikkatin asla sona ermemesi gerekir. Bu sevinç yakmalık sunuda açıklanır ve biraz sonra değinecek olduğumuz “yakmalık sunu yasası” aracılığı ile onaylanır.

“Ve Rab Musa’ya şöyle dedi: ‘Harun ile oğullarına buyruk ver: ‘yakmalık sunu yasası şudur: yakmalık sunu bütün gece sabaha kadar sunaktaki ateşin üzerinde kalacak. Sunağın üzerindeki ateş sönmeyecek. Kahin keten giysisini, donunu giyecek. Sunağın üzerindeki yakmalık sunudan kalan külü toplayıp sunağın yanına koyacak. Giysilerini değiştirdikten sonra külü ordugahın dışında temiz bir yere götürecek. Sunağın üzerindeki ateş sürekli yanacak, hiç sönmeyecek. Kahin her sabah ateşe odun atacak, yakmalık sununun parçalarını odunların üzerine dizecek, onun üzerine de esenlik sunularının yağını yakacak. Sunağın üzerindeki ateş sürekli yanacak, hiç sönmeyecek.” (Levililer 6:8-13) Sunağın üzerindeki ateş yakmalık sunuyu ve esenlik sunularının yağlarını tüketti. Bu durum, Mesih’te ve beslenmek için uygun bir malzeme olan O’nun mükemmel kurbanında bulunan tanrısal kutsallığın bir ifadesi idi. Bu ateş hiç bir zaman sönmeyecek idi. Bu durum tanrısal kutsallık eylemini ortaya koyan sürekli bir olgu olmalı idi. Karanlık ve sessiz gece nöbetleri sırasında ateş, Tanrının sunağı üzerinde yanardı.

“Ve kahin keten giysilerini giyecek idi,” & Kahin burada sembol olarak Mesih’in yerini alır. Mesih’in kişisel doğruluğu beyaz keten giysiler aracılığı ile ortaya konur. Tanrının isteğini yerine getirmek için kendisini çarmıhtaki ölüme teslim etmiş Olan, tamamladığı işinin anılarını beraberinde taşıyarak kendi sonsuz doğruluğu içinde göklerde en kutsal yere girmiştir. Küller kurbanın tamamlandığını ve tanrı tarafından kabul edildiğini beyan ederler. Sunağın yanına konan bu küller ateşin kurbanı tükettiğini belirtirler idi – yani bu kurban yalnızca tamamlanmış değil, aynı zamanda kabul de edilmiş bir kurban idi. Yakmalık sununun külleri, kurbanın kabul edildiğini ilan ederler idi. Günah sunusunun külleri ise günahın yargılanmış olduğunu beyan ederler idi.

Tanrısal bereket ile birlikte üzerinde durduğumuz noktalardan pek çoğu biz sunular konusunda ilerler iken, önümüze artan bir netlik, bütünlük, değer ve güç ile gelirler. Her sunu, diğerleri ile karşıt olarak görülmek üzere tüm sunular ile birlikte bize Mesih ile ilgili tam bir görünüm sağlarlar. Sanki o tek ve gerçek mükemmel Kurban figürün çeşitli şekillerde yansıtmak üzere hepsi belirli bir şekilde düzenlenmiş olan aynalar gibidirler. Tek bir örneğin O’nu tam olarak temsil etmesi mümkün değildir. O’nun ölümde ve yaşamda yansıtılmasına ihtiyaç duyarız – bir İnsan ve bir Kurban olarak – Tanrının açısından ve bizim açımızdan ve bu şekilde Levililerdeki sunularda O’nu görebiliriz. Tanrı lütfetmiş ve ihtiyacımızı karşılamıştır ve bize O’nun bu sağlayışına girebilmemiz ve sağlayışından zevk alabilmemiz için bize genişletilmiş bir kapasite sağlayabilir.

Levililer 3

Sunuları ne kadar yakından inceler isek, o kadar iyi gördüğümüz bir şey vardır; sunuların hiç biri Mesih’in tam bir görünümünü veremez. Herhangi bir adil düşüncenin şekil alabilmesi ancak tüm sunuları bir araya getirmek ile mümkün olabilir. Tahmin edildiği gibi, her sununun kendine özgü özellikleri mevcuttur. Esenlik sunusu pek çok noktada tahıl sunusundan farklıdır. Ve bu noktaların nasıl birbirlerinden farklı olduklarını net olarak anlamak için onların özel olarak kavranması için yardım etmek yararlı olacaktır.

Böylelikle esenlik sunusunu tahıl sunusu ile karşılaştırırken, “sununun derisinin yüzülmesi” konusunda üçlü bir eylem görürüz. “Sunuyu parçalar halinde kesmek ve iç organlarını ve ayaklarını yıkamak” tamamen atlanan bir konudur ve bu oldukça önemli bir özelliktir. Görmüş olduğumuz gibi yakmalık sunuda Mesih Tanrı tarafından kabul edilmiş olarak kendisini sunar ve bu yüzden O’nun öz teslimiyetinin bütünlüğü ve aynı zamanda O’nun kendisini teslim ettiği süreç örnek olarak verilmelidir. Esenlik sunusunda önde gelen düşünce, tapınan kişinin paydaşlığıdır. Tapınan kişi Tanrı ile paydaşlıkta Mesih’ten zevk alır. Bu nedenle, eylemin tüm çizgisi yoğunluk olarak azdır. Sevgisi ne kadar yüksek olur ise olsun hiç bir yürek, Mesih’in Tanrıya olan adanmışlığının yüksekliğine ya da Tanrının Mesih’i kabul edişine ulaşması hiç bir zaman mümkün olmayacaktır. Tanrıdan başka hiç kimse İsa’nın yüreğinde atan o yüreğin nabızlarını yeteri kadar duyamaz ve bu yüzden İsa’nın ölümünün bir özelliğini ortaya koymak için bir örneğe ihtiyaç duyulur, yani, Mesih’in Tanrıya olan mükemmel adanmışlığı! Yakmalık sunuda bu örneğe sahibiz ve yalnızca tahıl sunusunda yukarıda sözü edilen üçlü eylemi gözlemleriz.

Bu aynı zamanda kurbanın özelliğine işaret edilirken de görülür: Yakmalık sununun “kusursuz bir erkek” olması gerekir; oysa esenlik sunusu kurbanın da aynı eşit şekilde “kusursuz olması” gerekir, ama “erkek ya da dişi” olabilir. Mesih’in doğasının her zaman tek ve aynı olması gerekir; O’na yalnızca Tanrının O’ndan zevk aldığı şekilde bakar isek ya da O’nu Tanrı ile paydaşlıkta olan tapınan kişi aracılığı ile görür isek, bu gerçek değişmez. Bu konuda hiç bir şekilde değişiklik söz konusu olamaz. Esenlik sunusunda bir dişi kurbana izin verilmesinin tek nedeni, tapınan kişinin, O kutsanmış Olan’dan zevk alması için sahip olduğu kapasite ile ilgili bir konudur; O, “dün, bugün ve sonsuza kadar aynıdır.” (İbraniler 13)

Yine yakmalık sunu ile ilgili olarak şunu okuruz, “Kahin sununun hepsini yakacaktır.” Oysa, esenlik sunusunun yalnızca bir kısmı yakılırdı, yani, “bağırsak ve işkembe yağları, böbrekleri, böbrek üstü yağları”.. Bu, konuyu oldukça basit bir hale getirir. Kurbanın en önemli kısmı Tanrının sunağına konurdu. Kutsanmış İsa’nın iç bölümleri – gizli enerjileri – onlardan mükemmel bir şekilde zevk alabilecek tek Kişi olan Tanrıya adanırdı. Harun ve oğulları sununun göğüs ve omuz kısmından beslenirdi. ¹ (Levililer 7:28-36 ayetlerini özenle inceleyiniz.) Kahin ailesinin tüm üyeleri başları ile bir olarak esenlik sunusundan kendilerine düşen payı alırlardı. Ve şimdi, lütuf aracılığı ile Tanrı tarafından oluşturulmuş tüm gerçek imanlılar gerçek Esenlik sunusunun sevgisinden ve gücünden beslenebilirler ve O’nun kendilerine sürekli rahat verecek ve destek olacak sevecen yüreğine ve güçlü omzuna sahip olmanın mutlu güvencesi ile bundan keyif alabilirler. ² “Harun ile oğulları kahin atandıkları gün, Rab için yakılan sunulardan paylarına bu düştü. Rab onları mesh ettiği gün İsrail halkına buyruk vermiş idi. Adağın bu parçaları gelecek kuşaklar boyunca onların olacak idi.” (Levililer 7:35,36)

Tüm bunlar yakmalık sunu ve esenlik sunusunun arasındaki farklılığın önemli noktalarıdır. Ve bir araya alındıkları zaman, iki sunuyu zihnin önüne büyük bir açıklık ile getirirler. Esenlik sunusunda Mesih’in Tanrının isteğine olan soyut adanmışlığından daha fazlası mevcuttur. Tapınan kişi, takdim edilir ve yalnızca bir izleyici olarak değil, bir katılımcı olarak –yalnızca bakmak için değil, ama beslemek için de - takdim edilir. Tüm bunlar bu sunuya çok özel bir karakter sağlar. Ben yakmalık sunudaki Rab İsa’ya baktığım zaman, O’nu, yüreğinin tek bir konuya, yani, Tanrıyı yüceltmeye ve O’nun isteğini getirmeye adanmış Biri olarak görürüm. Ama O’nu esenlik sunusunda gördüğüm zaman, hak etmeyen, çaresiz ve güçsüz bir günahkar için sevecen yüreğinde ve güçlü omzunda bir yer ayırmış olan biri olarak görürüm. Yakmalık sunuda, göğüs ver omuz, ayaklar ve iç organlar, baş ve yağ, bunların hepsi sunakta yakılırdı. Ve hepsi hoş bir koku olarak Tanrıya yükselirdi. Ama esenlik sunusunda bana uygun olan o pay benim için ayrılmıştır. Benim bireysel ihtiyacımı karşılayan o paydan tek başıma beslenmeme izin yoktur. Hiç bir şekilde izin yoktur. Topluluk içinde beslenirim – Tanrı ile ve diğer kahin arkadaşlarım ile paydaşlık içinde. Benim canımı besleyen aynı kurban Tanrının yüreğini zaten daha önceden tazelemiştir; bu gerçeğin tam ve mutlu düşüncesi ile beslenirim. Ve ayrıca beni besleyen bu pay benim tüm tapınma arkadaşları da besler. Buradaki düzen paylaşmaktır – Tanrı ile paydaşlık – kutsallar ile paydaşlık. Esenlik sunusunda tek başına ya da bireysel olmak gibi bir şey mevcut değildir. Tanrının bir payı vardı ve aynı şekilde kahin ailesinin de bir payı vardı.

Böylece esenlik sunusunun karşıt örneği ile bağlantı kurulmuş olur. Cennetin zevkinin nesnesi olan aynı İsa, her iman eden yürek için sevinç, güç ve rahatlık kaynağıdır. Ve özellikle yalnız her yürek için değil, ama aynı zamanda paydaşlıkta olan Tanrının tüm kilisesi için durum aynıdır. Tanrı, bol lütfu aracılığı ile halkına Kendisinin sahip olduğu aynı nesneyi vermiştir. “Bizim paydaşlığımız da Baba ve Oğlu İsa Mesih iledir.” (1.Yuhanna) Evet, doğru; bizim İsa hakkındaki düşüncelerimiz hiç bir zaman Tanrının O’nun hakkındaki düşüncelerinin yüksekliğine ulaşamaz. Bizim böyle bir nesneyi değerlendirmemiz, O’nun değerlendirmesinden eksik kalmak zorundadır. Ve bu yüzden örnekte olduğu gibi Harun soyu yağdan pay alamaz. Ama biz her ne kadar Mesih’in Kişiliğinin ve kurbanının tanrısal değerlendirmesinin ölçüsüne asla ulaşamayacak olsak da, her şeye rağmen aynı nesne ile ilgiliyizdir ve bu yüzden Harun soyu “göğse ve omuza” sahip oldu. Tüm bunlar yüreği tam bir rahatlık ve sevinç ile doldurur. Ölmüş olan ama artık sonsuza kadar diri olan İsa Mesih Tanrının gözünde ve düşüncelerinde şimdi tek önemli nesnedir. Ve mükemmel lütfu ile bize aynı kutsanmış ve tüm yüceliğe sahip Kişiliğinden bir pay vermiştir. Mesih, bizim de nesnemizdir – yüreklerimizin nesnesi ve şarkımızın konusu. “Çarmıhta döktüğü kanının aracılığı ile esenliği sağlamış olarak” göğe yükseldi ve yeryüzüne Kutsal Ruhu gönderdi. Kutsal Ruh, güçlü hizmetleri aracılığı ile tanrısal esenlik sunumuzun “göğsünden ve omzundan” beslendiğimiz o “diğer Yardımcı”dır. O, gerçekten de bizim esenliğimizdir; bunu bilmek bize coşkun bir sevinç verir. Esenlik sunumuzun hoş kokusu esenliğimizi sağlayarak Tanrıyı hoşnut etmiş ve O’nun yüreğini tazelemiştir. Bu durum, verilen örneğe ayrı bir anlam katar. Yakmalık sunu olarak Mesih, yüreğin hayran kalmasını buyurur. Esenlik sunusu olarak Mesih, vicdanın esenliğini sağlar ve canın derin ve çok yönlü ihtiyaçlarını karşılar. Harun’un oğulları yakmalık sununun sunağının çevresinde durabilirler; İsrail’in Tanrısına yükselen o sununun alevini görebilirler. Kurbanın küllere dönüşmesini izleyebilirler. Tüm bunları gördükleri zaman başlarını öne eğip tapınabilirler; ama kendileri için bu sunudan hiç bir şey alamazlar. Esenlik sunusunda böyle değildir. Esenlik sunusunda, hoş kokunun tanrıya yükselmesini izlemek ile kalmazlar, ama aynı zamanda mutlu ve kutsal bir paydaşlık içinde kendilerinin beslenebilecekleri bir paya da sahip olabilirler.

Ve şurası kesindir ki, her gerçek kahin göğsü ve omuzu aldığı zaman, örneğimizdeki dili kullanacak olur isek, Tanrı payını aldığı zaman daha çok sevinç duyar. Bu konu hakkındaki düşünce tapınma ve paydaşlığa ton ve enerji, mesh ediş ve yücelik verir; Bize kendisi ile birlikte aynı nesneyi, aynı konuyu ve aynı sevinci vermiş olan Tanrının şaşırtan lütfunu ortaya koyar. Daha azı değil – O’nu ancak bu kadarı tatmin edebilir. Baba, kaybolan oğul ile paydaşlık ederek besili danadan beslenir. Onu Kendi sofrası gibi yüce bir sofrada oturması için tayin eder ve ona verdiği pay, Kendisini beslediği pay ile aynıdır. Esenlik sunusunun kullandığı dil şudur: “Yiyelim içelim ve sevinçli olalım.” “yiyelim ve eğlenelim.” İşte Tanrının değerli lütfu böyledir! Böyle bir lütfa paydaş olduğumuz için hiç kuşkusuz sevinçli olmak için bir nedene sahibiz. Ama kutsal Tanrının, “Yiyelim ve eğlenelim” dediğini işitebildiğimiz zaman, bu sözler yüreklerimizde  övgü ve hamttan oluşan sürekli bir akıntının ortaya çıkmasını gerektirir. Tanrının, günahkarların kurtuluşu nedeni ile duyduğu sevinç ve kutsalların paydaşlığından mutlu olması, tüm sonsuzluk boyunca insanların ve meleklerin hayranlığını sürdürecektir.

Böylece, yakmalık sunu ile esenlik sunusunu karşılaştırdıktan sonra şimdi bu konuya kısaca, tahıl sunusu ile bağlantılı olarak bakabiliriz. Burada önde gelen farklılık noktası, esenlik sunusunda kan dökülmesi ve tahıl sunusunda kan dökülmemesidir. Her ikisi de hoş koku veren sunular idi ve Levililer 17:2 ayetinden öğrendiğimize göre, buradaki iki sunu birbirleri ile yakın şekilde bağlantılıdırlar. Şimdi, hem bağlantının hem de karşıtlığın anlam ve eğitim ile dolu olduğunu anlarız.

Rab İsa Mesih’in mükemmel insanlığını düşünür iken, canın bundan keyif alabilmesi ancak Tanrı ile paydaşlık ile mümkün olur. Kutsal Ruh Tanrı’nın “İnsan İsa Mesih’e” bakabilmemiz için söz ve vizyon aracılığı ile bize hem pay vermesi hem de bizi yönlendirmesi gerekir. İsa Mesih “günahlı insan bedeni benzerliğinde” açıklanmış olabilir; bu yeryüzünde yaşamış ve çalışmış olabilir; bu dünyanın karanlığının ortasında, O’nun kişiliğine ait olan tüm göksel görkem ve güzellik ile parlamış olabilir; bu dünyanın ufkundan parlak bir ışık olarak hızlı bir şekilde geçmiş olabilir ve tüm bunlar olur iken, günahkarın vizyon alanının çok ötesinde var olmuştur.

İnsan bu paylaşımın üzerinde dinlenebileceği bir zemin bulunmadığı için tüm bunlar ile derin bir sevinç yaşamayı paylaşamaz. Gerekli olan bu zemin esenlik sunusunda tam ve net olarak bina edilmiştir. “Elini sununun başına koyup onu buluşma çadırının giriş bölümünde kesmeli ve Harun soyundan gelen kahinler kanı sunağın her yanına dökecekler.” (Levililer 3:2) Burada tahıl sunusunun sağlamadığı bir şeye sahibiz, yani, tapınan kişi için Mesih’in doluluğu, değerliliği ve güzelliği ile paydaş olan sağlam bir temel mevcuttur; Rab İsa Kutsal Ruhun lütufkar enerjisi ile esenlik sunusuna paydaşlık olmamızı sağlar. “Mesih’in değerli kanının” sağladığı platformda durarak Rab İsa Mesih’in insanlığının tüm harika olaylarında sakin yürekler ve tapınan ruhlar ile sıralanabiliriz. Mesih’in tahıl sunusu görünümü olmasa idi, ne O’ndan keyif alabileceğimiz bu zemine ne de bu ünvana sahip olabilirdik! Eğer O, kanını dökmemiş olsa idi, günahkarın ünvanı ve üzerinde duracak bir yeri olmaz idi. Ama Levililer 7:12 ayeti, tahıl sunusunu esenlik sunusu ile birbirine bağlar ve böyle yapmak ile bize şunu öğretir: canlarımız esenlik bulduğu zaman, “esenliği sağlayan” ve esenliğimiz olan” İsa Mesih’ten zevk alabiliriz.

Ama tam olarak anlamamız gereken bir şey vardır, o da şudur: esenlik sunusunda dökülen ve serpilen kana sahibiz, ancak bu sunuda günahın üstlenilmesi gibi bir düşünce yer almaz. Mesih’e, esenlik sunusu olarak baktığımız zaman, O, günah ve suç sunularında olduğu gibi önümüzde günahları taşıyan olarak durmaz; ama (günahları üstlenmiş olarak) Tanrı ile olan huzurlu ve mutlu paydaşlığımızın temelidir. Eğer günah üstlenme söz konusu olsa idi, o zaman şu sözler söylenemez idi: “Yakılan sunu, Rabbi hoşnut eden kokudur.” (Levililer 3:5 ayetini Levililer 4:10-12 ayetleri ile karşılaştırın) Hala, günah üstlenme düşüncesi söz konusu olmamasına rağmen, kendisinin günahkar olduğunu bilen biri için tam sağlayış mevcuttur, aksi takdirde sunudan bir paya sahip olamaz idi. Tanrı ile paydaşlığımızın olması için “ışıkta olmamız gerekir ve biz nasıl ışıkta olabiliriz? Yalnızca şu değerli ifadenin temelinde: “O’nun Oğlu İsa Mesih’in kanı bizi “her” günahtan temizler.” (1.Yuhanna 1) Ne kadar çok ışıkta kalır isek, bu ışığa karşıt olan her şeyin o kadar derin farkına varırız ve aynı zamanda bize ışıkta olmanın ünvanını veren o kanın değerini daha iyi anlarız. Tanrı ile ne kadar yakın yürür isek, “Mesih’in ulaşılamaz zenginliklerini” o kadar iyi bileceğiz.

Şu gerçek konusunda temellenmeye çok ihtiyacımız vardır: Tanrının huzurunda yalnızca tanrısal yaşama paydaş olanlar ve tanrısal doğruluk içinde duranlar olarak yer alabiliriz. Baba, kaybolan oğlu sofrasına ancak bu oğul “en değerli kaftanı” giymiş iken ve Tanrının onu gördüğü o ilişkinin saygınlığın içinde oturtabilirdi. Eğer kaybolan oğul üzerindeki paramparça olmuş kötü giysileri çıkartmasa idi ya da evdeki konumu “ücret alan bir hizmetkar” gibi olsa idi, şu görkemli sözcükleri hiç bir zaman işitemez idik. “Sevinip eğlenmek gerekiyor, çünkü bu oğlum ölmüş idi, yaşama döndü; kaybolmuş idi; bulundu!” Bu sözler tüm gerçek imanlılar için geçerlidir. Tanrının huzurunda onların eski tabiatları var olarak görünmezler. Tanrı Adem tabiatını ölmüş sayar ve onların da aynı şekilde eski tabiatlarını ölmüş saymaları gerekir. Tanrı önünde eski tabiat ölüdür – iman karşısında eski tabiat ölüdür. Eski tabiatın ölüm konumunda tutulması gerekir. Tanrısal huzura çıkmamız, eski tabiatımızı iyileştirmek ya da geliştirmek ile gerçekleşmez. Ancak yeni tabiatın sahipleri olarak Tanrının huzurunda durabiliriz. Kaybolan oğul babasının sofrasına oturmak için eski konumuna ait giysileri tamir etmedi, ama şimdiye kadar hiç görmemiş olduğu ya da daha önce hiç aklına bile getirmediği bir giysi giyerek babasının sofrasına oturdu. Kaybolan oğul bu giysiyi uzak ülkelerden gelir iken yanında getirmedi, eve dönerken dönüş yolunda da satın almadı, babası bu giysiyi onun için evde bulunduruyor idi. Kaybolan oğul bu giysiyi yapmadı ya da yapmak için birinden yardım almadı; ama bu giysiyi ona babası tedarik etti ve oğlu bu giysiyi giydiği zaman, giysiyi oğlunun üzerinde gördüğü için sevinç duydu. Böylece baba ve oğlu mutlu bir paydaşlık içinde “besili danadan” yemek için birlikte sofraya oturdular.

Şimdi başka bir alıntı yaparak konumuzda ilerleyelim; “Esenlik sunusu kurbanının yasasında” bu konuda pek çok başka ek düşünceler göreceğiz – bu düşünceler garip bir şekilde sunuya aittirler: “Rabbe sunulacak esenlik kurbanının yasası şudur: Eğer adam sunusunu Rabbe şükretmek için sunuyor ise, sunusunun yanı sıra zeytinyağı ile yoğrulmuş mayasız pideler, üzerine zeytinyağı sürülmüş mayasız yufkalar ve iyice karıştırılmış ince undan yağ ile yoğrulmuş mayasız pideler de sunacak. Her sunudan birini Rabbe bağış sunusu olarak sunacak ve o sunu esenlik sunusunun kanını sunağa döken kahinin olacak. Rabbe şükretmek için sunulan esenlik kurbanının eti, sununun sunulduğu gün yenecek, sabaha bırakılmayacak. Biri gönülden verilen bir sunu ya da dilediği adağı sunmak istiyor ise, kurbanın eti sununun sunulduğu gün yenecek, arta kalır ise ertesi güne bırakılabilecek. Ancak üçüncü güne bırakılan kurban eti yakılacak. Esenlik kurbanının eti üçüncü gün yenir ise, sunu kabul edilmeyecek, geçerli sayılmayacak. Çünkü et kirlenmiş sayılır ve her yiyen cezasını çekecektir. Kirli sayılan herhangi bir şeye dokunan et yenmemeli, yakılmalıdır. Öteki etlere gelince temiz sayılan bir insan o etlerden yiyebilir. Ama biri kirli sayıldığı sürece Rabbe sunulan esenlik kurbanının etini yer ise, halkının arasından atılacak. Ayrıca kirli sayılan herhangi bir şeye, insandan kaynaklanan bir kirliliğe, kirli bir hayvana ya da kirli ve iğrenç bir şeye dokunup da Rabbe sunulan esenlik kurbanının etinden yiyen bir halkın arasından atılacak.” (Levililer 7:11-21)

Bedendeki günah ve vicdandaki günah arasında çok titiz ve özenli bir ayırım yapmamız çok büyük önem taşır. Eğer bu ikisini karıştırır isek, canlarımız zorunlu olarak kararsızlığa düşer ve tapınmamız lekelenir. 1.Yuhanna 1:8-10 ayetleri incelendiği zaman bu konuyu aydınlattıkları görülecektir; bu konunun anlaşılması o kadar elzemdir ki, esenlik sunusunun tüm öğretişinin takdir edilmesi anlamına gelir ve bu düşünce özellikle şimdi vardığımız noktada çok önemlidir. İçimizde konut kurmuş günah konusunda en çok bilince sahip olan kişi, ışıkta yürüyen kişidir. “Eğer günahımız olmadığını söyler isek, kendimizi kandırmış oluruz ve içimizde gerçek barınmaz.” Hemen bir sonraki ayette şu ifadeyi okuruz: “O’nun Oğlu İsa Mesih’in kanı bizi her günahtan arındırır.” Burada içimizdeki günah ve üzerimizdeki günah arasında bulunan farklılık tam olarak ortaya konur ve bina edilir. Tanrının huzurundaki günahkarın üzerinde günah bulunduğunu söylemek, İsa’nın kanının temizleyen etkinliğini sorgulamaya getirmek ve tanrısal kaydın gerçeğini inkar etmek anlamına gelir. Eğer İsa’nın kanı mükemmel bir şekilde temizliyor ise, o zaman imanlının vicdanı mükemmel bir şekilde temizlenmiştir. Tanrının sözü konuyu bu şekilde belirler. Ve bizlerin her zaman hatırlaması gereken önemli gerçek şudur: imanlının Tanrının gözündeki gerçek konumunu Tanrının Kendisinden öğrenmemiz gerekir. Bizler ise Tanrıya daha çok kendi içimizde ne olduğumuzu söylemek ile meşgulüzdür, oysa Tanrıya, bize, Mesih’te ne olduğumuzu söylemesi için izin vermemiz gerekir. Başka bir deyiş ile, Tanrının Kendisi hakkındaki açıklamasından çok kendi öz bilincimiz ile ilgileniriz. Tanrı bize Kendi içinde ne olduğunun temelinde ve Mesih’te neler başardığını anlatmak için konuşur. İmanın temel aldığı Tanrı açıklamasının doğası ve karakteri budur. Ve böylece can mükemmel esenlik ile dolar. Tanrının açıklaması başkadır; oysa benim bilincimin açıklaması bundan oldukça değişiktir.

Ama bize üzerimizde günah olmadığını söyleyen aynı söz, eşit güç ve netlik ile içimizde günah olduğunu söyler. “eğer günahımız olmadığını söyler isek, kendimizi aldatmış oluruz ve gerçek içimizde barınmaz.” İçinde “gerçek” olan herkes, aynı şekilde içinde “günah” olduğunu bilecektir. Çünkü gerçek her şeyi olduğu gibi açıklar. O zaman ne yapmamız gerekir? İçimizde konut kurmuş olan günahın “günahlar” şeklinde kendisini göstermemesi için yeni tabiatımızın gücünde yürüme ayrıcalığına sahibiz. İmanlının konumu, bir zafer ve özgürlük konumudur. İmanlı yalnızca günahın cezasından kurtarılmak ile kalmamış, ama aynı zamanda yaşamına hükmeden bir ilke olan günahtan da kurtarılmıştır. “artık günaha kölelik etmeyelim diye, günahlı varlığımızın ortadan kaldırılması için eski yaradılışımızın Mesih ile birlikte çarmıha gerildiğini biliriz. Çünkü ölmüş kişi günahtan özgür kılınmıştır. Mesih ile birlikte ölmüş isek, O’nunla birlikte yaşayacağımıza da inanıyoruz. Çünkü Mesih’in ölümden dirilmiş olduğunu ve bir daha ölmeyeceğini, ölümün artık O’nun üzerinde egemenlik sürmeyeceğini biliyoruz. O’nun ölümü günaha karşılık ilk ve son ölüm olmuştur. Sürmekte olduğu yaşamı ise Tanrı için sürmektedir. Siz de böylece kendinizi günah karşısında ölü ve Mesih İsa’da Tanrı karşısında diri sayın. Bu nedenle, bedenin tutkularına uymamak için günahın ölümlü bedenlerinizde hüküm sürmesine izin vermeyin. Bedeninizin üyelerini haksızlığa araç ederek günaha sunmayın. Ölümden dirilenler gibi kendinizi Tanrıya adayın; bedeninizin üyelerini doğruluk araçları olarak Tanrıya sunun. Günah size egemen olmayacaktır. Çünkü Kutsal yasanın yönetimi altında değil, Tanrının lütfu altındasınız.” (Romalılar 6:6-14) Günah tüm kötülüğü ile mevcuttur, ama imanlı onun karşısında ölüdür. Nasıl mı? İmanlı Mesih’te öldü; doğası itibarı ile günah içinde ölü idi. Ama lütuf aracılığı ile günah karşısında öldü. Kim ölü bir insan üzerinde herhangi bir talepte bulunabilir? Hiç kimse. Mesih “günah karşısında bir kez öldü” ve imanlı da O’nda öldü. “Mesih ile birlikte ölmüş isek, O’nunla birlikte yaşayacağımıza da inanıyoruz. Çünkü Mesih’in ölümden dirilmiş olduğunu ve bir daha ölmeyeceğini, ölümün artık O’nun üzerinde egemenlik sürmeyeceğini biliyoruz. O’nun ölümü günaha karşılık ilk ve son ölüm olmuştur. Sürmekte olduğu yaşamı ise Tanrı için sürmektedir.” Bu ifadenin imanlılar ile ilgili olarak sonucu nedir? “Siz de böylece kendinizi günah karşısında ölü, Mesih İsa’da Tanrı karşısında diri sayın. İmanlının Tanrı önündeki değiştirilemez konumu işte budur! Öyle ki, içinde günah konut kurmuş olsa da, onun üzerinde bir egemen konumunda olarak günahtan özgürlüğün tadını çıkartmak için kutsal ayrıcalığına sahip çıksın.

Ama o zaman bir kişi, günah işler ise ne yapılması gerekir? Esin almış olan elçi bu soruya tam ve çok kutsanmış bir yanıt verir: “Ama günahlarımızı itiraf eder isek, güvenilir ve adil olan Tanrı, günahlarımızı bağışlayıp bizi her günahtan arındıracaktır.”(1.Yuhanna 1:9) İtiraf, içinde vicdanın özgür olarak muhafaza edildiği bir olgudur. Elçi şu sözleri söylemez: “Eğer bağışlanmak için dua eder isek, O bizi bağışlamak için lütfeden ve merhamet edendir.” Hiç kuşkusuz, bir çocuk için babasının kulağına ihtiyacını fısıldamak her zaman ona mutluluk verir – O’na zayıflığını söylemek, akılsızlıklarını, güçsüzlüğünü ve başarısızlığı itiraf etmek. Tüm bunlar tam olarak doğrudur ve ayrıca Babamız çocuklarının tüm zayıflıklarında ve bilgisizliklerinde onlarla buluşacak kadar lütufkar ve merhametlidir. Evet, tüm bunlar doğrudur ama Kutsal Ruh yine de elçi aracılığı ile şu ifadeyi beyan etmektedir: “Eğer itiraf eder isek, günahlarımızı bağışlama konusunda güvenilir ve adildir.” Bu nedenle, itiraf tanrısal bir olgudur. Düşünce, söz ya da eylemde hata yapmış olan bir imanlı bağışlanmak için günlerce ve aylarca dua edebilir ve 1.Yuhanna 1: 9 aracılığı ile bağışlandığına ilişkin güvence elde edemez. Oysa Tanrının önünde günahını gerçekten itiraf ettiği zaman, mükemmel bir şekilde bağışlandığını ve kusursuz bir şekilde temizlendiğini bilmesi, yalnızca basit bir iman konusudur.

Tanrının karakteri, Mesih’in kurbanı ya da canın koşulları ile ilgili olarak baktığımız zaman, bağışlanmak için dua etmek ve günahlarımızı itiraf etmek arasında yoğun bir ahlak farklılığının mevcut olduğunu görürüz. Bir kişinin duası işlediği günah ne olur ise olsun onu itiraf etmesini kapsama olasılığı oldukça mümkündür ve böylece aynı noktaya gelinir. Ama o zaman düşüncemizde, sözümüzde ve yaptığımızda ayetlere yakın olmak her zaman iyidir. Kutsal Ruh itiraf etmekten söz ettiği zaman bunun dua etmek anlamına gelmediğinin aşikar olması gerekir. Ve aynı zamanda eşit olarak aşikar olan şudur: Tanrı, duaya ait olmayan ahlaki unsurları ve ondan çıkan pratik sonuçları bilir. Aslında, Tanrıdan ısrar ile defalarca günahların bağışlanmasını isteme alışkanlığı bilgisizlikten kaynaklanır. Çünkü Tanrı kendisini bu konuda Mesih’in işinde ve kişiliğinde açıklamıştır. Mesih’in kurban olması imanlıyı vicdanındaki yükten ve günahın gelişme ortamından özgür kılmıştır.

Tanrı, Mesih’in çarmıhında günahkarların tüm günahları konusunda mükemmel bir şekilde tatmin olmuştur. O çarmıhta, en küçük bir günah için bile sonsuza kadar sunulan tam bir kefaret ödenmiştir. İmanlının doğası yenilenmiş ve vicdanı Mesih’in kanı ile yıkanmıştır. Bu yüzden Tanrı, başka herhangi bir tövbe edilmesine ihtiyaç duymaz; yüreğinin imanlıya karşı çekilmesi gerekmez. O’ndan sadık ve adil olmasını talep etmeyiz, çünkü O’nun sadakati ve adaleti Mesih’in ölümü aracılığı ile çok görkemli bir şekilde sergilenmiş, doğrulanmış ve yanıtlanmıştır. Günahlarınız Tanrının huzuruna asla gelemez; çünkü İsa Mesih onların hepsini üstlenmiş ve ortadan kaldırmıştır. Ama eğer günah işler isek, vicdan bunu hissedecektir; hissetmek zorundadır; evet, Kutsal Ruh bunu bize hissettirecektir. O, tek bir günahlı düşüncenin yargılanmadan geçmesine izin veremez. O zaman ne olacak? Günahımız Tanrının huzuruna gitmiş midir? İçsel tapınağın kirlenmemiş ışığındaki yerini bulmuş mudur? Tanrı göstermesin’ “Avukat” oradadır –“ Adil ve doğru olan İsa Mesih” içinde bulunduğumuz ilişkiyi kırılmayan bir saygınlık içinde korumak için oradadır. Ama, günah Tanrının bizimle ilgili düşüncelerini etkileyemese de, bizim Tanrı ile olan ilişkimizi etkileyebilir ve etkiler. ³ Günah O’nun huzuruna çıkacak yol bulamaz, ama çok sıkıntı verici ve alçaltıcı bir tutum ile bizim yollarımızın üstüne çıkar. Günah, avukat’ı Tanrının gözlerinden gizleyemez, ama Tanrıyı bizim gözlerimizden gizleyebilir. Canlarımız Babamızın yüzünün kutsal ışığında güneşlenemesin diye, günah, kalın ve koyu bir bulut gibi ruhsal ufkumuzun üzerini kapsar. Günah, Tanrı ile olan ilişkimizi etkileyemez, ama Tanrı ile olan ilişkimizden aldığımız zevki, ciddi şekilde etkileyebilir. Bu nedenle, bizlerin ne yapması gerekir? Söz bu soruya şu yanıtı verir: “Ama eğer günahlarımızı itiraf eder isek, güvenilir ve adil olan Tanrı günahlarımızı bağışlayıp bizi her kötülükten arındıracaktır.” İtiraf ettiğimiz zaman, vicdanımız temizlenmiş olur; Tanrı ile olan ilişkimizin tatlı duygusu yenilenir. Koyu karanlık günah bulutu uzaklaşır; tüyler ürperten ve sıkıntı veren etki gücünü kaybeder ve Tanrı hakkındaki düşüncelerimiz yeniden doğru düzenine girer. Tanrısal yöntem böyledir ve yüreğin itiraf etme konumunda olmanın ne demek olduğunu bildiğini söyleyebiliriz; elçinin yazdığı sözlerdeki tanrısal gücü hissedelim, “Yavrularım, bunları size GÜNAH İŞLEMEYESİNİZ diye yazıyorum.” (1.Yuhanna 2:1)

Ve sonra tekrar çarmıhtaki kurban ile sağlanmış olan bağışlanmanın mükemmel zemininin kaybedildiği bir görünümü kapsayan bir bağışlanma duası tarzı mevcuttur. Eğer Tanrı günahları bağışlıyor ise, bunu yaparken, “sadık ve adil” olması gerekir. Günahlarımız her zaman böylesine içten ve gayretli olsa dahi, Tanrının adaletinin ve sadakatinin zeminini oluşturmadıkları oldukça kesindir. Günahlarımızın bağışlanmasını yalnızca çarmıhta tamamlanan iş başarabilir. Tanrının sadakati ve adaleti çarmıhta eksiksiz ve tam bir gerçekliğe sahiptirler. Ve bu, doğamızdaki günahın kökü için olduğu kadar işlediğimiz günahlar ile de ilgilidir. Tanrı günahlarımızı daha önceden “ağaçta” bizim yerimize geçmiş olan Kişi’nin kişiliğinde yargılamıştır. Ve biz itirafta bulunduğumuz zaman kendimizi yargılamış oluruz. Bu davranış tanrısal bağışlama ve yenilenme için elzemdir. Vicdandaki itiraf edilmemiş ve yargılanmamış en ufak bir günah bile Tanrı ile olan paydaşlığımızı tamamen lekeleyecektir. İçimizde konut kurmuş günahın bunu yapması gerekmez, ama eğer günahın üzerimizde kalmasının acısını çeker isek, Tanrı ile paydaşlığa sahip olamayız. O, bizlerin Kendi huzurunda durabilmesini sağlamak için günahlarımızı öyle bir şekilde ortadan kaldırmıştır ki, biz bu nedenle O’nun huzurunda kaldığımız sürece, günah bizi rahatsız edemez. Ama eğer biz O’nun huzurundan çıkar ve düşüncemizde bile günah işler isek, itiraf aracılığı ile biz günahtan kurtuluncaya kadar paydaşlığımızın geçici olarak ertelenmesi elzem olacaktır. Aslında söylememe hiç gerek yok ama tüm bunların temeli yalnızca Rab İsa Mesih’in mükemmel kurbanına ve doğru avukatlığına bağlıdır.

Son olarak, Tanrının önünde, yüreğin durumu ile ilgili olarak dua ve itiraf arasındaki farklılık hakkında ve günaha karşı duyulan nefretin ahlaki duygusunun yeterince vurgulanması mümkün değildir. Genelde, bu günahların itiraf edilmesinden çok, günahlarımızın bağışlanmasını istemek, daha kolay bir yoldur. İtiraf etmenin içinde öz yargı mevcuttur. Bağışlanma istemek, itirafın içinde bulunmayabilir ve bulunmaz. Yalnızca bu nokta bile bu farklılığa işaret etmek için yeterlidir. Öz yargı, imanlı yaşamının en değerli ve en sağlıklı egzersizlerinden biridir. Ve bu yüzden onu üreten herhangi bir şey, her gayretli imanlı tarafından büyük takdir görmeli ve buna çok değer verilmelidir.

Bağışlanma istemek ve günahı itiraf etmek arasındaki farklılık, sürekli olarak çocuklar ile ilgili konularda örnek olarak gösterilir. Eğer herhangi bir çocuk yanlış bir şey yapar ise, babasından kendisini bağışlamasını istemesi, açıkça ve çekinmeden hatasını itiraf etmekten daha kolay gelir. Çocuk, bağışlanma ister iken zihninde, kötülük duygusunu azaltma eğilimine sahip birçok şeyi barındırabilir. Çocuk her şeye rağmen hatası nedeni ile çok fazla ayıplanmaması gerektiğini gizlice düşünebilir; ancak yine de emin olmak için yalnızca babasından kendisini bağışlamasını istemesi uygun olacaktır. Oysa, hatayı itiraf etmek, yalnızca tek bir şeydir ve bu öz yargıdır. Ayrıca çocuk bağışlanma ister iken, aslında hatasının sonuçlarından kaçmak için bir arzu duyuyor olabilir; ama adil bir anne ve baba çocuğunda yaptığı ahlaki bir kötülük ile ilgili adil bir duygu üretmek ister. Bu duygu yalnızca hatanın tam olarak itiraf edilmesi ile bağlantılı olarak var olabilir – öz yargı ile bağlantılı olarak.

Tanrının, çocukları hata yaptıkları zaman, onlara nasıl davrandığına işaret edelim. Tanrının tüm hatayı ortaya çıkartması ve tam olarak yargılaması gerekir. O, bizim, günahın yalnızca ifade edilemez olan sonuçlarından hoşlanmamak ile yetinmemizi istemez, ama aynı zamanda günahın kendisinden nefret etmemizi istemez, çünkü O’nun gözünde günah nefret edilecek bir şeydir. Günah işlediğimiz zaman, bizim için yalnızca istemek ile bağışlanmak mümkün olsa idi, günah bilincimiz ve ondan kaçınmamız bu kadar yoğun olmaz idi ve bunun bir sonucu olarak kutsanmış olduğumuz paydaşlığımızın değeri, böyle yüksek olmaz idi. Ruhsal durumumuzun genel tonu hakkındaki tüm bu ahlaki etki ve aynı zamanda tüm karakterimizi ve pratik kariyerimizi etkilemesi, deneyim sahibi olan her imanlı için aşikar olması gerekir. ⁴

Tüm bu düşünce dizisi, “esenlik sunusu yasasında” var olan ve önde gelen iki ilke ile yakın bağlantıya sahiptir.

Levililer yedinci bölümün 13.ayetinde şunları okuruz: “Rabbe şükretmek için esenlik sunusunu mayalı ekmek pideleri ile sunacak.” Ama aynı bölümün 20.ayetinde şu ifade yer alır: “Ama biri kirli sayıldığı sürece Rabbe sunulan esenlik kurbanının etini yer ise, halkın arasından atılacak.” Burada önümüze konulan iki net nokta görmekteyiz, yani içimizdeki günah ve üzerimizdeki günah. “Maya” ya izin verilir idi, çünkü tapınanın doğasında günah mevcut idi. “Murdarlık” yasak idi, çünkü tapınanın vicdanında hiç günah olmaması gerekiyor idi. Eğer söz konusu olan günah ise, paydaşlığın söz konusu olmaması gerekir. Tanrı, içimizde var olduğunu bildiği günah için kanın kefareti aracılığı ile günah sorunu için ihtiyacımızı karşılamış ve sağlayışta bulunmuştur. Ve bu nedenle esenlik sunusundaki mayalı ekmek ile ilgili olarak şunları okuruz: “Her sunudan birini Rabbe bağış sunusu olarak sunacak ve o sunu esenlik sunusunun kanını sunağa döken kahinin olacak.” (ayet 14) Başka bir deyiş ile, tapınan kişinin doğasındaki maya, kurbanın “kanı” aracılığı ile mükemmel bir şekilde karşılanmıştır. Mayalı ekmeği yiyen kahinin, kanı serpen kişi olması gerekir. Tanrı, günahımızı sonsuza kadar gözünün önünden kaldırmıştır. Günah içimizdedir, ama buna rağmen Tanrının gözü günaha bakmaz. Tanrı yalnızca kanı görür ve bu nedenle, bizimle devam edebilir ve bize Kendisi ile hiç bir engel bulunmayan bir paydaşlık için izin verir. Ama eğer biz içimizdeki “günaha” kendisini “günahlar” biçiminde geliştirmesi için izin verir isek, o zaman itiraf, bağışlama ve temizlik ya da arınma olması gerekir. Öyle ki, esenlik sunusunun etinden tekrar yiyebilelim. Törensel murdarlık yüzünden halkın arasından atılan tapınan kişi, itiraf edilmemiş günah yüzünden şimdi imanlının paydaşlığının belirsizliğine yanıt verir. Günahlarımızın içinde iken Tanrı ile paydaşlığa sahip olmak için girişimde bulunmak, küfür niteliğinde bir hakarete neden olur, çünkü tanrı günah ile paydaşlık içinde yürüyemez. “O’nunla paydaşlığımız var deyip de, karanlıkta yürür isek, yalan söylemiş, gerçeğe uymamış oluruz. “(1.Yuhanna 1:6)

İncelemekte olduğumuz gerçek çizgisinin ışığında günahlarımız ile meşgul olmanın bir ruhsallık işareti olduğunu düşündüğümüz zaman, ne kadar hatalı olduğumuzu kolaylıkla görebiliriz. Günah ya da günahlar, hiç Tanrı ile olan paydaşlığımızın temeli ya da materyali olabilirler mi? Kesinlikle olamazlar. Günah, önümüzdeki obje olduğu sürece paydaşlığın kesilmesi gerektiğini biraz önce gördük. Paydaşlık yalnızca “ışıkta” mümkün olabilir. Ve hiç kuşkusuz, ışıkta hiç bir günah mevcut değildir. Günahlarımızı ortadan kaldıran ve bizi Tanrıya yaklaştıran kan ve Tanrıya yakın tutan Avukat ışıktadır. Tanrının ve tapınanın paydaşlık içinde durdukları o platformdan günah sonsuza kadar yok edilmiştir. Baba ve kaybolan oğul arasındaki paydaşlığın materyalini oluşturan ne idi? Kaybolan oğlun paçavra giysileri miydi? “Uzaktaki ülkenin” başaklarının dış kabukları mıydı? Asla, hayır, değil idi. Kaybolan oğlun beraberinde getirdiği hiç bir şey değil idi. Tanrının sevgisinin zengin sağlayışı idi – “besili dana.” Aynı şey Tanrı ve her gerçek imanlı için geçerlidir. Onlar kutsal ve yüce bir paydaşlık içinde birlikte beslenirler, O’nun değerli kanı sonsuza kadar süren bir beraberlik sağlamıştır; bu ışığa hiç bir günah asla yaklaşamaz.

Aynı zamanda gerçek alçakgönüllülüğün günahlara bakarak ya da onların üzerinde durmak aracılığı ile kanıtlandığını ya da sağlandığını bir an için bile aklımızdan geçiremeyiz. Kutsanmamış ve melankolik bir yüz buruşturma böylelikle üstün bir şekilde teşvik edilebilir. Ama en derin alçakgönüllülük tamamen farklı bir kaynaktan fışkırır. Kaybolan oğul uzak ülkede “aklı başına geldiği zaman” mı alçakgönüllü bir kişidir ya da Babasının evine ve Babasının kucağına geri döndüğü zaman mı alçakgönüllü bir insandır? Tanrı ile paydaşlığın en yüksek yerlerine bizi çıkartanın lütuf olduğu aşikar değil midir? İçten bir alçakgönüllülüğün en engin derinliklerine bizi yalnızca lütfun yönlendirdiği kesin değil midir? Hiç kuşkusuz bu soruların yanıtları “evet”tir. Günahlarımızın ortadan kaldırılmasından kaynaklanan alçakgönüllülük onların keşfedilmesinden kaynaklanan şeyden her zaman daha derin olması gerekir. İlki, bizi Tanrı ile birleştirir, ikincisi ise, benlik ile ilişkilidir. Gerçekten alçakgönüllü olmanın yolu, Tanrının bizi içine yerleştirmiş olduğu ilişkinin zeka ve gücü içinde Tanrı ile yürümektir. O, bizi çocukları yapmıştır ve yalnızca eğer onun çocukları olarak yürüdüğümüz takdirde, alçakgönüllü olacağız.

Konumuzun bu kısmından ayrılmadan önce, Rabbin sofrası hakkında bir görüş sunacağım; bu görüş kilise birliğinin önde gelen bir eylemi olarak çok dikkatli bir şekilde esenlik sunusunun öğretişi ile bağlantılı olarak görülebilir. Rabbin Sofrasının zeki bir şekilde kutlanması için her zaman O’nun saf ve şükreden karakterinin farkındalığına bağımlı olmak gerekir. “Tanrıya şükrettiğimiz şükran kasesi ile Mesih’in kanına paydaş olmuyor muyuz? Bölüp yediğimiz ekmek ile Mesih’in bedenine paydaş olmuyor muyuz?” (1.Korintliler 10:16) Bu nedenle, günahın ağır yükü altında ezilmiş bir can, ruhsal bir zeka ile Rabbin sofrasından yiyemez; bu sofra Mesih’in ölümü aracılığı ile günahın tamamen ortadan kaldırıldığının ifadesidir. “Bu ekmeği her yediğiniz zaman ve bu kaseden her içtiğiniz zaman, Rabbin gelişine dek Rabbin ölümünü ilan etmiş olursunuz.” (ayet 11) İman, Mesih’in ölümünde eski yaratılışımız ile ilgili her şeyin sona erdiğini görür ve Rabbin sofrasının bu ölümü ortaya koyduğunu anlar; Rabbin Sofrasının imanlının günah yükünün bir Kişi tarafından sonsuza kadar ortadan kaldırıldığına dair görkemli gerçek olarak görülmesi gerekir. Bu gerçek şunu beyan eder: bir zamanlar bizi bağlayan ve esir kılan günahlarımızın zinciri Mesih’in ölümü aracılığı ile sonsuza kadar kırılmıştır. Ve bizi bir daha asla bağlayıp esir kılamaz. Dönüp, savaşın yapıldığı ve kazanıldığı yere, çarmıha bakarız ve zaferin tam ve sonsuz sonuçlarına gireceğimiz yerdeki yüceliğe doğru, ileriye bakarız.

Evet, içimizde “mayanın” mevcut olduğu doğrudur; ama üzerimizde “murdarlık” yoktur. Gözlerimizi günahlarımıza dikmememiz gerekir, gözlerimizi dikmemiz gereken çarmıhta bu günahlarımızı üstlenen ve onları sonsuza dek ortadan kaldıran Rab İsa’dır. İçimizde günah bulunmadığına ilişkin boş düşünce aracılığı ile “kendimizi aldatmamamız” gerekir. Aynı şekilde, üzerimizde günah bulunmadığına dair değerli gerçek aracılığı ile sevinmeyi reddederek Tanrı sözünün ve Mesih’in kanının etkinliğini de inkar etmememiz gerekir. Çünkü O’nun Oğlu İsa Mesih’in kanı bizi her günahtan temizler. Ağzı ile iman ikrarında bulunan pek çok Hrıstiyan’ın yargılanması Rabbin Sofrasının çevresinde toplanan ağır bulutu gözlemlemek gerçekten acıklıdır. Müjdenin pek çok temel gerçekleri ile ilgili olarak mevcut yanlış anlamanın yoğun miktarını açıklamak için aynı ağır bulut ortalarda dolanır. Aslında biz, Rabbin Sofrası, bilinen kurtuluşun dışındaki herhangi bir temel üzerinde durduğu zaman  - tadı çıkartılan bağışlanma – bilinçli kurtarılma -can, her zamankinden daha kalın ve daha koyu bulutlara sarılır hale gelir. Yalnızca Mesih’in anılması olan Rabbin Sofrası O’nun yerini değiştirmek için kullanılır. Tamamlanmış, başarılı bir kurtuluşu kutlayan Rabbin Sofrası, ilaveten ilerleme vasıtası olarak kullanılır. Ve böylece buyruklar taciz edilir ve canlar karanlığa, karmaşaya ve hataya saplanırlar.

Esenlik sunusunun hoş buyruğu bundan ne kadar da farklıdır! Bu sonuncunun özelliklerine baktığımız zaman, görüyoruz ki, kanın döküldüğü anda Tanrı ve tapınan kişi mutlu ve huzurlu bir paydaşlık içinde beslenebilirler. Bundan daha fazla hiç bir şeye ihtiyaç yok idi. Esenlik kan aracılığı ile sağlandı ve bunun temeli üzerinde paydaşlık kuruldu. Esenliğin kurulması ile ilgili tek bir soru paydaşlığa vurulan ölümcül bir darbe olacaktır. Eğer Tanrı ile esenlik sağlamak gibi boş bir girişim ile meşgul olacak isek, ya paydaşlığa ya da tapınmaya tamamen yabancı olmamız gerekir. Eğer esenlik sunusunun kanı dökülmemiş olsa idi, o zaman “göğüs” ve “omuzdan” beslenmemiz imkansız olur idi. Ama öte yandan eğer kan dökülmüş olsa idi, o zaman esenlik zaten sağlanmış olur idi. Esenliği Tanrının Kendisi sağlamıştır ve iman için bu yeterlidir ve bu nedenle iman aracılığı ile tamamlanmış kurtuluşun zekası ve sevinci ile Tanrı ile paydaşlığa sahibiz. Tanrının sağlamış olduğu esenlikte Tanrının Kendi sevincinin tazeliğini tadarız. Tanrı huzurunun tüm doluluğu ve bereketi içinde Mesih’ten besleniriz.

Bu son nokta “esenlik sunusu yasasının” içinde yer alan başka önemli bir gerçek ile bağlantılıdır ve onu temel alır. Şükran sunmak için onun esenlik sunularının kurbanının eti sunulduğu aynı günde yenecektir:  bu kurban eti sabaha kadar tutulmayacaktır. Bu ifadenin anlamı şudur: tapınan kişinin paydaşlığı, paydaşlığının temeli olan bu kurbandan asla ayrılmaması gerekir. Aynı zamanda bir kişi bağlantıyı sürdürmek için ruhsal enerjiye sahip olduğu sürece tapınma ve paydaşlık tazelik ve kabul edilebilirlik içinde muhafaza edilmelidir, ama daha uzun süre değil. Zihinlerimizin ruhunda, yüreklerimizin sevgisinde ve canlarımızın deneyiminde kurbana yakın kalmaya devam etmemiz gerekir. Bu tutum, tapınmamıza güç ve süreklilik katacaktır. Mesih ile olan meşguliyetimiz içinde yüreklerimiz ile bazı tapınma eylemi ya da ifadesi başlatırız. Ve ne kadar yakınlaşır isek, yaptığımız ya da söylediğimiz şey ya da bizi dinleyen kişiler ile o kadar meşgul olabiliriz. Ve bu şekilde “kutsal konularda zayıflık” olarak ifade edilebilecek bir konuma düşeriz. Bu konu çok ciddidir ve bizi çok ayık ve uyanık hale getirmesi gerekir. Tapınmamıza Kutsal Ruh’ta başlayabilir ve benlikte son verdirebiliriz. Her zaman dikkatli olmamız gereken şey şu olmalıdır: acı çekmemek için bir an bile Kutsal Ruh’un enerjisinin ötesinde ilerlememiz gerekir. Çünkü Kutsal Ruh bizi her zaman doğrudan Mesih ile meşgul tutar. Eğer Kutsal Ruh, tapınmak ya da şükretmek için “beş sözcük” üretir ise, biz de beş sözcük söyleyelim ve başka söylemeyelim. Eğer daha ileri gidecek olur isek, kurbanımızı zamanın ötesinde yemiş oluruz ve kurban kabul edilmediği gibi, “kötülüğe neden olan menfur bir şey olur.” Bunu her zaman hatırlayalım ve uyanık kalalım. Bunun bizi paniğe sürüklemesi gerekmez. Tanrı bizi Kutsal Ruh aracılığı ile yönlendirecek ve böylece tüm tapınmamız boyunca Mesih ile dolduracaktır. Kutsal Ruh yalnızca tanrısal olanı kabul edebilir ve bu yüzden bize yalnızca tanrısal olanı sunacaktır.

“Biri gönülden verilen bir sunu ya da dilediği adağı sunmak istiyor ise, kurbanının eti sununun sunulduğu gün yenecek, arta kalır ise ertesi güne bırakılabilecek.” (Levililer 7:16) Can, gönüllü bir tapınma eylemi ile, Tanrıya gittiği zaman, böyle bir tapınma daha geniş bir ruhsal enerjinin sonucu olacaktır; o zaman tecrübe edilmiş olan bazı özel merhamet kaynağından daha büyük bir merhamet söz konusu olacaktır. Eğer bir kişi Rabbin Kendi elinden gelen belirli bir iyilik ile ziyaret edilir ise, can hemen şükran sunarak yükselir. Bu durumda, başı ya da sonu nerede olur ise olsun, bu iyilik ya da merhamet ile uyandırılır ve birbirine bağlanır. Ama yüreğin Kutsal Ruh tarafından övgünün bazı gönüllü ya da özgür ifadesi içinde yönlendirildiği yerde daha dayanıklı bir karakter söz konusu olacaktır. Ama ruhsal tapınma her zaman kendisini Mesih’in değerli kurbanı ile bağlayacaktır.

“Ancak üçüncü güne bırakılan kurban eti yakılacak. Esenlik kurbanının eti üçüncü gün yenir ise, sunu kabul edilmeyecek, geçerli sayılmayacak, çünkü et kirlenmiş sayılır ve her yiyen can suçunun cezasını çekecektir.” (Levililer 7:17-18) Mesih ile her an bağlantılı olmayan bir şey Tanrının yargısına göre hiç bir değere sahip değildir. Yalnızca doğal duyguların heyecanı ve dışa vurumu olan pek çok şey tapınma gibi görülebilir; görünürde adanmaya benzer, ama aslında yalnızca benliğe dayalı dindarlıktır. Doğal olan şeyler ile hareket edildiği zaman, dindar bir yol izlenmiş olur ve ihtişam, tören, geçit alayı, giysiler, belagat edebiyatı ve göze muhteşem görünen bir törenciliğin tüm çeşitli hileleri ile ruhsal tapınma tamamen ortadan kaybolabilir. Evet, sözde dindar tapınmanın göze iyi görünen görünümleri tarafından ortaya çıkartılan ve takdir edilen bazı tatları ve eğilimlerinin sık sık görülmediklerini söyleyemeyiz.

Tüm bu ifadelerin “Tanrı Ruh’tur ve O’na tapınanların ruhta ve gerçekte tapınmaları gerekir” (Yuhanna 4. Bölüm)sözlerini hatırlama konusunda arzulu olanlar tarafından korunmaları gerekir. Din şu anda bir anlamda kendisini en güçlü çekicilikleri ile örtmektedir. Din, orta çağda gerçekleşen olayları üstünden atarak damıtılmış bir tadın ve eğitilmiş ve aydınlatılmış bir çağın tüm kaynaklarını yardıma çağırmaktadır. Heykel, müzik ve resim zengin hazinelerini dinin kucağına dökmektedirler, öyle ki, din tüm bunlar ile düşünmeyen zihni boş bir kalabalığı uyutmak için güçlü bir hazırlık içinde kalabilsin; uyuttuğu kişiler ancak ölüm, yargı ve ateş gölünün söz ile ifade edilemeyecek dehşetleri tarafından uyandırılacaklardır. “esenlik kurbanlarımı kesmek zorunda idim, adak sözümü bu gün yerine getirdim…. Döşeğime Mısır ipliğinden dokunmuş renkli örtüler serdim. Yatağıma mür, öd ve tarçın kokuları serptim.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 7) Çürümüş din işte bu şekilde güçlü etkileri aracılığı ile bilgeliğin göksel sesine kulak asmayanları kandırır.

Sevgili okuyucum, tüm bunların farkında ol. Yaptığın tapınmanın çarmıhtaki iş ile ayrılmaz bir şekilde bağlantıda olduğunu gör. Mesih’in temel olduğunu, Mesih’in materyal olduğunu ve Kutsal Ruh’un yaptığın tapınmanın gücü olduğunu anla. Dinin bu kötülüğünden uzakta ve temiz kalmak, çok uyanık olmayı talep eder. Dinin sinsi işlerinin ortaya çıkartılması ve onlar ile yüz yüze gelmek çok zordur. Gerçek bir tapınma ruhu ile bir ilahi söylemeye başlayabiliriz ve ruhsal gücün eksikliği nedeni ile ilahinin sonuna doğru kötülüğe düşebiliriz; esenlik kurbanının etini üçüncü gün yiyebiliriz; yani, benliğin törensel eylemlerine düşebiliriz. Tek güvencemiz, İsa’ya yakın olmaya devam etmektir. Eğer özel bir merhamet nedeni ile yüreklerimizi “şükretmek” için yükseltir isek, bunu Mesih’in adının ve kurbanının gücü ile yapalım. Eğer canlarımız “gönüllü” bir tapınma istiyor ise, o zaman bu tapınma Kutsal Ruh’un enerjisi ile olsun. Bu şekilde Babayı obje, Oğul’u temel ve Kutsal Ruh’u tapınmamızın gücü olarak görmekten kaynaklanması gereken o tazelik, o koku ve o ahlak yüceliği tapınmamızda kendisini gösterecektir.

Ey Rab, tapınan tüm halkın ile birlikte kendimizi sensin sonsuz huzurunun güvenliği içinde buluncaya kadar böyle tapınalım; sahte tapınma ve çürümüş dinin kutsal olmayan tüm etkilerinin ötesinde ve aynı zamanda kendimiz ile birlikte taşıdığımız bu günah ve ölüm bedenlerinden yükselen çeşitli engellerin ötesinde tapınmamızı mümkün kıl!

NOT:— Esenlik sunusu üçüncü sırada olmasına rağmen, onun ile ilgili yasanın verilişinin en sonda olduğunu görmek ilginçtir. Bu koşulun önemi üzerinde duralım. Tapınan kişi tam olarak özgür şekilde yalnızca esenlik sunusu ile paydaşlık ederek tapınır. Yakmalık sunuda, Kendisini Tanrıya sunan Mesih’tir. Tahıl sunusunda Mesih’in mükemmel insanlığını görürüz. Sonra, günah sunusuna geçtiğimiz zaman, günahın kökünden halledildiğini öğreniriz. Suç sunusunda, yaşamdaki gerçek günah için tam bir yanıt mevcuttur. Ama hiç birinde tapınan kişinin paydaşlığı ile ilgili açıklanmış bir öğretiş mevcut değildir. Bu sonuncusu, “esenlik sunusuna” aittir. Ve bu yüzden inanıyorum ki, o sununun yasasını meşgul eden konumdur. Hepsinin sonunda devreye girer ve bize şunu öğretir: canın Mesih’ten beslenmesi söz konusu olduğu zaman, bu beslenmenin tamamen Mesih’ten olması gerekir; O’nun yaşamı, O’nun karakteri, O’nun karakteri, O’nun işi ve O’nun görevlerinden yapılması gerekir. Ve ayrıca günah ve günahlar ile ilgili işimiz sonsuza dek hallolduğu zaman, Mesih’ten zevk alacağız ve sonsuz çağlar boyunca O’ndan besleneceğiz. İnanıyorum ki, eğer yukarıdaki gibi dikkat edilmeye böylesine çok değen bir koşuldan geçecek olsa idik, sunularımızın incelenmesinde ciddi bir hata ortaya çıkardı. Eğer “esenlik sunusu yasası”, sununun kendisinin ortaya çıktığı şekilde düzenlenecek olsa idi, o zaman hemen “tahıl sunusu yasasının” ardından gelmesi gerekir idi, ama böyle olmak yerine “günah sunusu yasası” ve “suç sunusu yasası” verilir ve sonra son olarak “esenlik sunusu yasası” yer alır.

Levililer 5:14 - 6:7

Bu ayetler iki ayrı sunuyu yani, Tanrıya karşı işlenen suçu ve insana karşı işlenen suçu belirten iki ayrı türdeki suç sunusu öğretişini kapsarlar. “Eğer biri Rabbe adanmış nesnelere el uzatır ve bilmeden günah işler ise, suç sunusu olarak Rabbe küçükbaş hayvanlardan kusursuz bir koç getirmeli. Değeri gümüş şekel ile kutsal yerin şekeli ile ölçülmeli.” (5:16) Burada olumlu bir hatanın yapıldığı bir durum ile karşı karşıyayız. Rabbe adanmış nesnelere el uzatıldığı zaman, ayrıca bu davranış bilmeden yapıldığında bile yine de gözden kaçmaz. Tanrı her tür suç davranışını bağışlayabilir, ama en ufak bir noktayı bile gözden kaçırması mümkün değildir. Tanrının lütfu mükemmeldir ve bu yüzden tüm suçları bağışlayabilir. O’nun kutsallığı mükemmeldir ve yine işte bu yüzden hiç bir hatayı gözden kaçıramaz. Tanrı, suçu tasvip edemez, ama onu silebilir ve ayrıca lütfunun mükemmelliği ve Kutsallığının mükemmel talepleri ile uyumlu olarak suçu siler.

Şu tür bir varsayımda bulunmak çok ciddi bir hatadır: bir kişinin vicdanının uyarılarına göre hareket ettiğini düşünelim, o zaman doğru ve güvenilirdir. Bu tür bir temel üzerine dayanan esenlik, yargı kürsüsünün ışığı vicdanın üzerine yansıdığı zaman, sonsuza kadar mahvolacaktır. Tanrı, adalet talebini bu tür bir seviyeye asla düşüremez. Kutsal yerin dengeleri en duyarlı vicdan tarafından hissedilenlerden bile çok farklı bir ölçü tarafından düzenlenmiştir. Daha önce bir kez, günah sunusu ile ilgili notlarda bu konunun üzerinde durma fırsatımız olmuş idi. Bu konu hakkında gereğinden daha güçlü bir şekilde ısrar edilemez. Bu konuyu kapsayan iki şey vardır. İlki, Tanrının kutsallığının gerçekten ne olduğuna dair adil bir algıdır. Ve ikincisi, imanlının tanrısal huzurda sahip olduğu esenliğinin temeline ilişkin belirgin bir duygu.

Mesele benim koşulum ya da davranışım, benim doğam ya da eylemlerim ile ilgili olabilir, bunun önemi yoktur; yalnızca Tanrı Kendisine uygun olanın Yargıcı olabilir ve O’nun kutsal huzuruna münasip olanı yargılar. Tanrısal talepler söz konusu olduğu zaman, insan bilgisizliği bir ricada bulunabilir mi? Tanrı yasaklasın. Rabbin kutsal nesneleri ile ilgili bir hata işlenmiştir ama insanın vicdanı bunu kavramamıştır. O zaman ne olacak? Bu konuda yapılacak hiç bir şey yok mudur? Tanrının talepleri bu şekilde hafife alınabilir mi? Kesinlikle alınamaz. Bu, tanrısal ilişki gibi her şeyin yıkıcı olacaktır. Doğrular, Tanrının kutsallığını hatırlar iken, O’na şükran sunmaya çağrılmışlardır. (Mezmur 97:12) doğrular, bunu nasıl yapabilirler? Çünkü doğruların esenlikleri bu kutsallığın tam haklılığı ve mükemmel varlığının temeli sayesinde güvenceye kavuşmuşlardır. Bu yüzden o kutsallık ile ilgili ne kadar yüksek algıya sahip iseler, esenliklerinin o kadar derin ve yerleşmiş olması gerekir. Bu düşünce, en değerli doğaya ait bir gerçektir. Yeniden doğmamış kişi tanrısal kutsallık için asla sevinç duyamaz. Yeniden doğmamış kişinin hedefi eğer o kutsallığı algılayamıyor ise, onu alçaltmak olacaktır. Böyle bir kişi, kendisini tanrının iyi olduğu, Tanrının lütufkar olduğu ve tanrının merhametli olduğu düşüncesi ile teskin edecektir. Ama böyle bir kişinin Tanrının kutsal olduğunu düşünerek asla sevinç duymasını bekleyemezsiniz. Bu kişi, Tanrının iyi olduğu, Tanrının lütufkar ve merhametli olduğu ile ilgili kutsal olmayan düşüncelere sahiptir; bu kişi bu kutsal nitelikleri günahında devam etmek için bir bahane olarak görmeye istekli olacaktır.

Yeniden doğmuş kişi ise bunun aksine, Tanrının kutsallığı ile övünecektir; bununla ilgili tam ifadeyi Rab İsa Mesih’in çarmıhında görür. Onun esenliğinin temelini atan kutsallık, bu kutsallıktır. Ve yalnızca bu kadar da değil; yeniden doğmuş kişi aynı zamanda bu kutsallığa paydaş kılınmıştır ve ondan zevk alır ve kutsallık için özlem duyar. Bir yandan da günahtan eksiksiz bir şekilde nefret eder. Tanrısal doğanın içgüdüleri bu nefreti doğurur ve kutsallığa özlem yaratır. Eğer bir kişi, “Tanrının kutsal nesneleri ile ilgili” şeyleri ile ilgili talepleri bilmiyor ve tüm bu taleplerin bizim tanrısal Suç Sunumuz tarafından mükemmel bir şekilde karşılandığından haberdar değil ise, yüreğin gerçek esenliğinden ve özgürlüğünden zevk alması mümkün değildir. O zaman yürekte her zaman pek çok zayıflık ve hatamız tarafından bu taleplerin yerine getirilemediğine dair acı veren bir duygu uyanacaktır. Verdiğimiz en iyi hizmetler, yaşadığımız en kutsal dönemler, en kutsal işlerimiz “Rabbin kutsal nesneleri” ile ilgili suça dair bir şey sunabilir – “yapılmaması gereken bir şey.” Topluluk ile tapınma ve özel adanma dönemlerimiz ne kadar da sık kısırlık ve zihin sapmaları yüzünden bozulur ve lekelenirler! Bu yüzden suçlarımızın Mesih’in değerli kanı tarafından tanrısal bir şekilde ortadan kaldırıldığına dair güvenceye ihtiyaç duyarız. Böylece bizler sonsuza kadar kutsanmış Rab İsa Mesih’te doğa açısından günahkarlar ve eylem açısından suçlular olarak ihtiyaçlarımızı eksiksiz bir şekilde karşılamak için aşağı inmiş Olan’ı buluruz. Bizler O’nda suçlu bir vicdanın tüm kıvranmalarına mükemmel bir yanıt aldık ve tüm günahlarımız ve tüm suçlarımız ile ilgili sınırsız taleplerin tümüne O karşılık verdi; öyle ki, imanlı zayıflığa ya da günaha bakmak için fazlası ile saf olan o kutsallığın tam ışığında bizi suçlamayan bir vicdan ve özgür bir yürek ile durabilsin.

“Adanmış nesneler konusunda işlediği günahın karşılığını ödemeli ve beşte birini üzerine ekleyip kahine vermeli. Kahin suç sunusu olan koç ile kişinin günahını bağışlatacak ve kişi bağışlanacak.” (Levililer 5:16) Burada ortaya konulduğu gibi, “beşinci bölümün” ekinde korkulması gereken gerçek Günah Sunusunun biraz takdir edilen bir özelliğe sahip olduğunu görürüz. Rabbe karşı işlediğimiz tüm suçları ve hataları düşündüğümüz zaman ve ayrıca bu kötü dünyada Tanrının haklarına karşı nasıl hata işlenmiş olduğunu hatırladığımızda, çarmıhta tamamlanan iş üzerinde nasıl ilgi ile düşünmeyiz? Tanrı, kaybolmuş olanı yalnızca geri almak ile kalmadı ama aynı zamanda aslında kazançlı çıktı. Tanrı, kurtarışı aracılığı ile düşüş yüzünden kaybettiğinden çok daha fazlasını kazandı. Kurtuluş tarlalarından biçtiği yücelik, onur ve övgünün zengin hasadı, bu yaratılıştakilerden biçebileceğinden çok daha fazlası idi. “Tanrının oğulları” Yaratan’ın yerine getirdiği işe yükseltecekleri övgüden çok daha fazlasını İsa’nın boş mezarı çevresinde yükseltebildiler. Hata için, çarmıh aracılığı ile yalnızca mükemmel bir kefaret sunulmak ile kalmadı, ama aynı zamanda çarmıhta tamamlanan iş aracılığı ile sonsuz bir avantaj kazanılmış oldu. Bu gerçek, etkileyici ve çok görkemli bir gerçektir. Tanrı, Golgota’nın işi aracılığı ile kazanç elde etmiştir. Böyle bir sonucu kim algılayabilir idi? Rabbin yarattığı insana ve tüm yaratılışa baktığımız zaman, onların düşmanın ayaklarının altında enkaz halinde yattığını görürüz. Tanrının düşmüş dünyamızın enkazlarının arasından daha zengin ve daha soylu ganimetler toplaması gerektiğini nasıl anlayabilir idik? Tüm bunlar için Rab İsa’nın adına övgüler olsun. Tüm bunları borçlu olduğumuz Kişi O’dur. Yalnızca O’nun değerli çarmıhı aracılığı ile böylesine şaşırtıcı ve böylesine tanrısal bir gerçek beyan edilebilir idi. Bu çarmıhın gizemli bir bilgeliği içerdiği kesindir: “Zamanın başlangıcından önce Tanrının bizim yüceliğimiz için belirlediği bu bilgeliği bu çağın önderlerinden hiç biri anlamadı. Çünkü eğer anlasalardı, yüce Rabbi çarmıha germezlerdi.” (1.Korintliler 2:8) Bu yüzden, o çarmıhın ve o çarmıha Gerilen’in çevresinde ataların, peygamberlerin, elçilerin, şehitlerin ve kutsalların sevgilerini sunmalarına şaşırmamak gerekir. Kutsal Ruhun bu ciddi ama adil buyruğu vermiş olmasına da şaşırmamak gerekir. “Rabbi sevmeyene lanet olsun! Maranata (Efendimiz, gel!)” (1.Korintliler 16:22) Gökyüzü ve yeryüzü bu laneti yüksek ses ile ve sonsuz bir ‘amin’ ile yansıtacaktır. Tanrısal zihnin sabit ve değişmez amacının şu konuda da gerçekleşeceğine şaşırmamak gerekir: “Öyle ki, İsa’nın adı anıldığı zaman, gökteki, yerdeki ve yer altındakilerin hepsi diz çöksün ve her dil, Baba Tanrının yüceltilmesi için İsa Mesih’in Rab olduğunu açıkça söylesin.” (Filipeliler 2:10,11)

Bir insana karşı işlenen bir suçun durumunda ortaya çıkan “beşinci kısım” ile ilgili aynı yasa, şu ayetlerin ifadesinde de yer alır: “Eğer bir can günah işler ve Rabbe karşı suç işler ¹  ve kendisine emanet edilen, rehin bırakılan ya da çalıntı bir mal konusunda komşusunu aldatır ya da ona haksızlık eder ise, kayıp bir eşya bulup yalan söyler ise, yalan yere ant içer ise, yani insanların işleyebileceği bu suçlardan birini işler ise, günah işlemiş olur ve suçlu sayılır. Çaldığı ya da haksızlık ile ele geçirdiği şeyi, kendisine emanet edilen ya da bulduğu kayıp eşyayı ya da hakkında yalan yere ant içtiği şeyi, üzerine beşte birini de ekleyerek suç sunusunu getirdiği gün sahibine geri vermeli.” (Levililer 6:2-5)

Tanrı gibi, insan da çarmıh sayesinde kesin kazançlıdır. İmanlı, o çarmıha gözlerini dikip baktığı zaman, şöyle diyebilir: “Evet, bana karşı ne kadar çok hata yapılmış olsa da, bana karşı ne kadar suç işlenmiş olsa da, ne kadar aldatılmış olsam da ve bana ne kadar kötü davranılmış olsa da, çarmıh sayesinde ben kazançlı çıkıyorum. Kaybettiğim her şeyi yalnızca geri almak ile kalmadım, ama aynı zamanda kaybettiğimden daha çok kazancım oldu.”

Böylece herhangi bir durumda acı çektirilmiş ve acı çektiren kişi hakkında düşündüğümüz zaman, kurtuluşun görkemli zaferleri ile eşit şekillerde karşılaşırız. Ve canı, “tüm suçların bağışlandığına” ve bu tüm suçların kaynağının yargılanmış olduğuna dair mutlu güvence ile canı dolduran müjdeden akan güçlü pratik sonuçlar da eşit seviyededir. “Kutsanmış Tanrının görkeminin müjdesi” bir kişiyi günahlarının, suçlarının ve acı veren davranışlarının tanığı olmuş bir olayın ortasına gönderebilecek olan tek şeydir – onun kötü davranışları yüzünden acı çekmiş olan herkese geri gönderebilir; lütuf ile donatılmış olarak yalnızca hatalarını tamir etmek için değil ama aynı zamanda bunun da ötesinde tüm davranışlarında pratik yardımseverliğinin tam gelgitine izin verir – evet, ona düşmanlarını sevmesi için, ondan nefret edenlere iyilik etmesi için ve onu bilerek kullanan ve ona bilerek zulmeden kişiler için dua etmesi amacı ile lütuf verilir. İşte Tanrının büyük Günah Sunumuzun yaptıkları aracılığı ile sağlamış olduğu değerli lütuf budur. Bu lütfun zengin, ender görülen ve tazeleyen ürünleri böyle ürünlerdir!

Şu sözleri söyleyerek itiraz eden kişiye verilecek nasıl da zaferli bir yanıt! Lütuf yalnızca günahın köklerini kesmek ile kalmaz, ama aynı zamanda günahkarı bir lanetten bir berekete dönüştürür. Ahlaki bir beladan tanrısal merhametin bir kanalı yapar; şeytanın uşağı olmaktan çıkarıp Tanrının bir elçisi haline getirir; bir karanlık çocuğundan bir ışık çocuğuna dönüştürür, kendi zevki peşinde koşan bir bencilden Tanrıyı seven ve kendini inkar eden bir kişi yapar. Kötülüğün ve bencil tutkuların bir esiri olan kişi, kendini gönüllü bir yürek ile Mesih’e hizmet eden biri olarak bulur; soğuk ve katı yürekli bir sefil komşusunun ihtiyacına hizmet etmek için yardım etmek isteyen bir hayırsevere dönüşür. O zaman gelin, sık sık tekrar ettiğimiz şu iğneleyici ifadeleri bir kenara bırakalım. “Bizim hiç bir şey yapmamız gerekmiyor mu?” “Bu, bir insanın kurtulması için harika kolaylıkta bir yol” – “Bu Müjdeye göre biz listeye yazacağımız şekilde yaşayabiliriz.” Bu şekilde konuşan herkes “artık hırsızlık etmesin, tersine, kendi elleri ile iyi olanı yaparak emek versin ve böylece ihtiyacı olan ile paylaşacak bir şeyi olsun.” (Bakınız Efesliler 4:28) Böyle kişiler lütfun ne anlama geldiğini bilmiyorlar; onlar asla lütfun kutsal kılan ve yükselten etkilerini hissetmemişlerdir. Suç sunusunun kanı vicdanı temizler iken, o sununun yasası suçluyu elindeki “ilke” ve “beşinci” ile kötülük yapmış olduğu kişiye geri gönderir. Bu, hem lütuf hem de İsrail’in Tanrısının doğruluğu için soylu bir tanıklıktır. Kurtuluşun o harika planının sonuçlarının güzel gösterisi acı veren kişinin bağışlanması ve acı çeken kişinin gerçek bir kazanca kavuşması ile sergilenir. Vicdan, çarmıhta akıtılan kan aracılığı ile Tanrının talepleri ile bağlantılı olarak esenliğe sahip olur; davranışın çarmıhın kutsallığı aracılığı ile düzeltilmesi gerekir. Bu iki şeyi asla birbirinden ayırmamak gerekir. Tanrı onları birleştirmiştir ve hiç bir insanın onları birbirinden ayırmasın. Kutsanmış birlik uygunluğunu taşımaz mı? Çünkü ders, tanrısal olarak verilmiş bir derstir? düzenin ya da sıralamanın değişmesi kendi sorgulanamaz. Asla saf müjde ahlakı tarafından yönetilen herhangi bir zihin tarafından birbirinden ayrılmayacaktır. Ne yazık! Lütfun ilkelerini ağız ile ikrar etmek kolaydır, ama lütfun uygulaması ve gücü tamamıyla inkar edilir. “İlke” ve “beşinci” ortaya konmadan suç sunusunun kanında dinlenmekten söz etmek kolaydır. Bu tür bir davranış boştur ve hatta boştan daha da kötüdür. “Doğru olanı yapmayan kişi, Tanrıdan değildir.” (1.Yuhanna 3:10)

Müjdenin saf lütfuna en çok leke süren şey şudur: bir kişi Tanrıya ait olabilir varsayımı; ama davranışı ve karakteri uygulamadaki kutsallığın uygun izlerini sergilemez. Hiç kuşkusuz, “tüm yaptıkları Tanrı tarafından bilinir”, ama Tanrı bize kutsal sözünde O’na ait olan şeyleri ayırt edebilmemiz için bu kanıtları vermiştir. “Ne var ki, Tanrının attığı sağlam temel, ‘Rab kendine ait olanları bilir’ ve ‘Rabbin adını anan herkes kötülükten uzak dursun’ sözleri ile mühürlenmiş olarak duruyor.” (2.Timoteos 2:19) Kötülük yapan birinin Tanrıya ait olduğunu var saymaya hakkımız yoktur. Tanrısal doğanın kutsal içgüdüleri bu tür bir konudan söz edildiği zaman bile şok olur. Kişiler bazen bu tür kötü davranışlarda bulunan insanlardan dolayı büyük zorluk çektiklerini ifade ederler. Tanrının Sözü, konuyu öylesine net ve yetkin bir şekilde belirtmiştir ki, bu tür bir zorluk için olası hiç bir yer kalmamıştır. “Tanrının çocukları ile iblisin Bu konu, suç sunusunda ayrıntılı bir şekilde öğretilir. Bir İsrailli, işlediği bir suç eylemi yüzünden Yehova ile paydaşlığını yeniden yenilemesi gerekir ise, davranışındaki düzen önce vermiş olduğu zararı ödemesi ve daha sonra da sunuyu sunmasıdır. Bunun bir farklılığın bulunmadığı bir ayırım olduğunu söyleyebilecek biri var mıdır? Çocuklarını birbirinden ayıran şey şudur: doğru davranmayan kişi Tanrıdan değildir ve kardeşini de sevmez.” Günümüzdeki gevşeklik ve kendini hoşnut etmek gibi konuları hatırlamakta yarar vardır. Etrafta korkulacak kadar çok tesirsiz ikrarlar vardır; içten imanlı bu duruma karşı sağlam bir duruşa ve ciddi bir tanıklık üstlenmeye çağrılır – bu tanıklık “İsa Mesih tarafından Tanrının yüceltilmesine ve övülmesi” sonucu, Kutsal Ruhun ürettiği doğruluk meyvelerinin düzenli olarak sergilenmesinden kaynaklanır. Pek çok kişinin dar yoldan gittiğini görürüz, ama davranışlarında yine de sevginin ya da kutsallığın izlerini sergilemezler. İmanlı okuyucum, biz sadık olalım. Kendini inkar eden ve içten yardımseverlik sunan bir yaşam sürerek bencilliği azarlayalım ve müjde yayan bir eylem gibi görünen ama yine de dünyasal bir ikrar olan davranışlardan kaçınalım. Tanrı, içten bir yürek ile hareket eden halkına bu eylemlerde bulunabilmesi için bol lütuf ihsan etsin!

Şimdi, suç sunusunun iki kategorisini karşılaştırmak için konumuzda ilerleyelim. Yani, “Tanrıya adanan kutsal nesnelere” atfedilen suç sunusundan dolayı ve insan yaşamının ortak ilişkileri ve karşılıklı ilişkilerinde işlenen suç ile ilgili olan suç sunularını değerlendirelim. Böyle yaparak dikkatli ve özenli gözlemimizi talep edecek olan bir ya da iki nokta bulacağız.

Önce ilk sırada yer alan ifadeye bakalım, “eğer bir can bilmeden günah işler ise”, sonuncusunda atlanır. Bunun nedeni aşikardır. Rabbe adanmış olan kutsal nesneler ile bağlantılı olan talepler sınırsız bir şekilde en yüksek insan duyarlılığının ötesine geçmek zorundadırlar. Bu talepler sürekli olarak, suç ile bir araya gelirler ve suç işleyen kişi bu gerçeğin farkında değildir. Bir insanın bilinç durumu, asla Tanrının kutsallığını düzenleyemez. Bu konu söz ile anlatılamaz bir merhameti ortaya koyar. Tanrının hakları söz konusu olduğu zaman, standardı belirlemesi gereken yalnızca Tanrının kutsallığıdır.

Öte yandan, insan vicdanı bir insan talebinin tam miktarını kolay bir şekilde kavrayabilir ve bu tür bir iddia ile herhangi bir müdahalenin farkına kolayca varabilir. Vicdanımızda hiç bir zaman aldırmadan, evet, onu meydana çıkarma zahmetine katlanmaksızın Tanrıya adanmış olan kutsal nesneler konusunda Tanrıya karşı ne kadar sık hata işlemişizdir. (Bakınız Malaki 3:8) Ama bu durum yine de, insanın hakları söz konusu olduğu zaman farklılık gösterir. İnsan gözünün göremediği ve insan yüreğinin hissedemediği hatayı insan vicdanı fark edebilir. Eski kutsal yeri yöneten yasaları cahilliği nedeni ile bilmeyen bir kişi, farkında olmayan bu yasalara karşı bir suç işleyebilir ve ancak daha yüksek bir ışık vicdanını aydınlattığı zaman bunun farkına varabilir. Ama bir insan bilgisizliği neden ile yalan söyleyemez, yanlış ya da sahte bir ant içemez, bir şiddet eyleminde bulunamaz, komşusunu aldatamaz ya da kaybolmuş bir şeyi bulup kendinde alıkoyamaz. Tüm bunlar en tembel tabiatlı duyarlılığın sınırları içinde yer alan basit ve dokunarak hissedilen eylemlerdir. Bu yüzden “bilgisizlik nedeni ile” ifadesi “Rabbe adanmış olan kutsal nesneler ile “ ilgili olarak sunulur ve insanların sıradan ilişkileri nedeni ile atlanırlar. Mesih’in değerli kanının Tanrı ya da insan ile ilgili tüm sorunların hepsini çözümlemiş olduğunu bilmek ne kadar bereketli bir sağlayıştır – bilgisizlik nedeni ile işlediğimiz ya da bilerek işlediğiz günahlar! İşte imanlının esenliğinin derin ve yerleşik temeli burada yatmaktadır. Çarmıh HEPSİNİ tanrısal bir şekilde ortadan kaldırmıştır.

Yine “Rabbe adanmış olan kutsal nesneler” konusunda bir suç söz konusu olduğu zaman, önce lekesiz kurban sunulur idi ve sonra ”ilke” ve “beşinci” gelirdi. Bu sıralama, yaşamın sıradan ilkeleri söz konusu olduğu zaman, değişkenlik gösterir idi. (Levililer 5:15,16 ayetini Levililer 6:4-7 ayetleri ile karşılaştırın.) Bunun nedeni, eşit şekilde aşikardır. Tanrısal haklardan söz edildiği zaman, kefaretin kanı en önde gelen konu yapılır idi. Oysa işin içine insan hakları karıştığı zaman, zihindeki ilk yere yerleşecek olan doğal olarak eski hale getirmek olacaktır. Ama birincisi olduğu kadar ikincisi de canın Tanrı ile olan ilişkisi ile ilgili soruyu kapsar. Bu yüzden, kurban sıralamanın sonunda yer almasına rağmen, yine de takdim edilir. Eğer komşuma karşı hata işler isem bu hata hiç kuşkusuz Tanrı ile olan paydaşlığıma müdahale edecektir. Ve bu paydaşlık yalnızca kefaretin temeli üzerinde restore edilebilir. Yalnızca zararı ödemek yeterli olmayacaktır. Zararın ödenmesi acı çekmiş olan kişiyi tatmin edebilir. Ama Tanrı ile paydaşlığın temelinin restore edilmesini biçimlendiremez. “İlkeyi” restore edebilir ve “beşinci”yi ekleyebilirim. Bunu on binlerce kez yapabilirim, ama günahım yine de ortadan kalkmayacaktır. Çünkü “kan dökülmeden bağışlama olmaz.” (İbraniler 9:22) Yine de eğer komşuma verilen bir zarar söz konusu olur ise, o zaman ilk önce zararın ödenmesi gerekir. “Bu yüzden sunakta adak sunar iken, kardeşinin sana karşı bir şikayeti olduğunu anımsar isen, adağını orada, sunağın önünde bırak, git önce kardeşin ile barış, sonra gelip adağını sun.” (Matta 23,24) ²

Suç sunusunda belirtilen tanrısal düzende bundan, ilk bakışta görülenden çok daha fazlası yer alır. Bizim insani ilişkilerimizden yükselen taleplerin göz ardı edilmemeleri gerekir; yürekteki uygun yerlerine her zaman ulaşmaları lazımdır. Eğer Kutsal Ruha bu anlamı yüreklerimize taşımaya ve onu bizim zavallı ve boş hayallerimiz aracılığı ile kavrama isteğimize ‘hayır’ diyecek olur isek, her düşünce anlama gebe kalacaktır. Her sunu, Rab İsa’nın ve O’nun işinin bakış açısının özelliklerini taşır. Ve her biri kendine özgü özellikleri içinde sunulur ve biz hemen emin olarak şunu söyleyebiliriz: ruhsal zihnin işi ve zevki hem birini hem de diğerini kavrayacak ve aynı zamanda her sununun kendine özgü değişik düzenini bir hiç haline getirmek isteyen zihnin aynı özelliği Mesih’in her birindeki garip görünüşünü de bir kenara koyacaktır. Yakmalık sunu ve günah sunusu arasındaki herhangi bir farklılığın varlığına kafa tutacak ve günah sunusu ve suç sunusu arasında ve tahıl sunusu ve esenlik sunusunun arasındaki tüm ya da herhangi farklılıkları ortaya koyacaktır. Bu yüzden Levililer Kitabının ilk yedi bölümünün hepsi boş bir tekrardan ibarettir ve birbirini izleyen her bölüm aynı konu hakkındadır. Bunun gibi korkunç bir durum nasıl ortada bırakılabilir idi? Hangi imanlı zihni kutsal sayfaya sunulacak olan böyle bir hakaretin acısını çekebilir idi? Bir Alman rasyonalist ya da teolog böyle boş ve iğrenç fikirler ortaya atabilir, ama “tüm Kutsal Yazıların bir Tanrı esini” olduğunu tanrısal bir şekilde öğrenmiş olan kişiler spesifik düzenleri içindeki çeşitli örnekleri gözden geçirmeye yönlendirileceklerdir. Kutsal Ruhun Tanrı halkı için bir hazine gibi toplamış olduğu çeşitli biçimlerdeki mücevher kutuları sayıca çoktur; “Mesih’in araştırılamaz zenginlikleri”. Can sıkıcı tekrarlar mevcut değildir, fazlalık yoktur. Hepsi zengindir, tanrısaldır ve göksel çeşitliliğe sahiptir. Ve bizim tüm ihtiyacımız olan güzellikleri anlamak ve her örneğin eşsiz dokunuşlarını kavramak için büyük karşıt örnek ile kişisel olarak tanışmaktır. Yürek doğrudan her örnekte Mesih’e sahip olduğumuz gerçeğine tutunur; Yürek ruhsal bir ilgi duyarak en anlık ayrıntıların üzerinde bile asılı kalabilir. Ve her şeyde anlam ve güzellik görür – her şeyde Mesih’i bulur. Doğa aleminde olduğu gibi, teleskop ve mikroskop Tanrının sözünün yaptığı gibi göze, kendi özel harikalarını sunar. Bu konuya bir bütün olarak baksak ya da her cümleyi titizlik ile araştırsak, sonuç aynı olacaktır; yüreğin tapınmasını ve şükranını aydınlığa çıkaran özelliği buluruz.

İmanlı okuyucum, Rab İsa’nın adı yüreklerimiz için her zaman daha da değerli hale gelsin! O zaman O’ndan söz eden her şeye değer veririz – O’nu ortaya çıkartan her şey – O’nun harika üstünlüğü ve eşsiz kıyas kabul etmez güzelliği her şey ile taze bir anlayışa sahiptir.

NOT: — Levililer 6. Bölümün kalanı, Levililer 7. Bölümün tamamı ile birlikte daha önce referans olarak söz edilmiş olan çeşitli sunuların yasası ile meşguldür. Ama yine de her şeye rağmen günah sunusunun yasasında ve yalnızca kitabımızın bu kısmından ayrıldığımız zaman sunulacak olan bazı düşünceler yer almaktadır.

Mesih’in kişisel kutsallığının diğer sunular içinde en çarpıcı bir şekilde sunulduğu sunu, günah sunusudur. “Harun ile oğullarına de ki, ‘günah sunusu yasası şudur: günah sunusu yakmalık sununun kesildiği yerde, Rabbin huzurunda kesilecek. Çok kutsaldır. Hayvanı sunan kahin onu kutsal bir yerde, buluşma çadırının giriş bölümünde yiyecek. Sununun etine her dokunan kutsal sayılacak. Kanı birinin giysisine sıçrar ise, giysi kutsal bir yerde yıkanmalı. İçinde etin haşlandığı çömlek kırılmalı. Ancak tunç bir kapta haşlanmış ise, kap iyice ovulup sunu ile durulanmalı. Kahinler soyundan gelen her erkek bu sunuyu yiyebilir. Çok kutsaldır.” (Levililer 6:25-29) Bu nedenle, aynı zamanda tahıl sunusundan konuşurken de, “günah sunusu ve suç sunusu” kadar çok kutsaldır denir.” Bu, çok dikkat çekici ve çarpıcı bir noktadır. Kutsal Ruh, Mesih’in yakmalık sunudaki kişisel kutsallığını böyle bir kıskançlık ile ya da gayret ile korumaya gerek duymadı. Ama her durumda, can, bu kutsallığı gözden kaybetmediği sürece, Kutsanmış Olan’ın günah sunusunda aldığı yer üzerinde düşünür iken, bize tekrar tekrar “çok kutsaldır” sözleri ile hatırlatma yapılır. Golgota’nın büyük ve korkunç hüznünün orta yerinde parlayan Mesih’in Kişiliğinin tanrısal ve elzem kutsallığına bakmak gerçekten de eğitici ve tazeleyicidir. Aynı düşünce “suç sunusunun yasasında” da gözlemlenir. (Bakınız Levililer 7:1,6) Rab İsa, yalnızca lanetlenmiş ağacın üzerinde “günah yapıldığı zaman”, “Tanrının Kutsal Olan’ı” olarak tam bir şekilde göründü. Çarmıhta özdeşleştiği kötülük ve karanlık, yalnızca O’nun en kutsal olduğunu en net ve en belirgin şekilde açıklamak için hizmet etti. O, günah üstlenen olmasına rağmen, günahsız idi. Tanrının gazabına katlanmasına rağmen, O Baba’nın zevki ya da keyif aldığı ve hoşnut olduğu biricik Oğlu idi. Evet, çarmıhta tanrının yüzünün ışığından yoksun kaldı, ama Baba’nın kucağında konut kurdu. Değerli gizem! Kim bu kudretli derinliklerin gizemini kavrayabilir? Tüm bunların “günah sunusu yasasında” titiz bir şekilde ortaya konulduğunu görmek ne kadar harikadır?

Okuyucum aynı zamanda, “kahinler soyundan gelen her erkek bu sunuyu yiyebilir” ifadesinin anlamını kavramak için çaba sarf etmelidir. Günah sunusunun ya da suç sunusunun yenilmesine ilişkin törensel eylem, tam bir özdeşleşmenin ifadesi idi. Ama günah sunusunu yemek – bir başka kişinin günahını kendi günahı yapmak, kahinler arasındaki tüm erkeklerde ifade edildiği gibi, kahinlere özgü enerjinin daha yüksek bir derecesini gerektiriyor idi. “Rab Harun ile konuşmasını şöyle sürdürdü: ‘ Bana sunulan kutsal sunuların bağış kısımlarını sana veriyorum. Bunları sonsuza dek pay olarak sana ve oğullarına veriyorum. Sunakta tümü ile yakılmayan, bana sunulan en kutsal sunulardan şunlar senin olacak: Tahıl, suç ve günah sunuları. En kutsal sunular senin ve oğullarının olacak. Bunları en kutsal sunu olarak yiyeceksin. Her erkek onlardan yiyebilir. Onları kutsal sayacaksın. Ayrıca şunlar da senin olacak. İsraillilerin sunduğu sallamalık sunuların bağış kısımlarını sonsuza dek pay olarak sana, oğullarına ve kızlarına veriyorum. Ailende dinsel olarak temiz olan herkes onları yiyebilir.” (Çölde sayım 18:8-11)

Günah ya da suç sunusunu yemek için kahine özgü enerjinin daha büyük bir ölçüsü talep edilir; sallamalık sunuların bağış kısımlarını pay olarak yemek için fazla enerjiye ihtiyaç yoktu. Harun’un “kızları” bundan yiyebilirler idi; yalnızca “oğullar” en kutsal sunuları yiyebilirler idi. Genelde “erkek” sözcüğü tanrısal düşünce ile uyumlu olan bir şey ifade eder: insani gelişme ile uyumlu olarak “dişi.” İlki, tam enerjiden söz eder iken, diğeri onun eksikliğinden söz eder. Bir başkasının günahını ya da suçunu kendimizin günahı ve suçu yapmamızı mümkün kılacak yeterli kahinlere özgü enerjiye aramızda ne kadar az sayıda kişi sahiptir! Kutsanmış Rab İsa bunu mükemmel bir şekilde yaptı. O, halkının günahlarının Kendi günahı yaptı ve onların yargısını çarmıhta taşıdı. Bizi Kendisi ile tam bir şekilde özdeşleştirdi, öyle ki, bizler tam ve kutsanmış bir kesinlik ile günah ve suç konusunun tanrısal bir şekilde çözümlenmiş olduğunu bilebilelim. Eğer Mesih’in özdeşleşmesi mükemmel idi ise, o zaman çözüm de aynı şekilde mükemmel idi. Ve bu özdeşleşmenin mükemmel olduğunu Golgota’daki eylem sahnesi beyan eder. Her şey yerine getirilmiş ve tamamlanmıştır. Günah, suçlar, Tanrının talepleri ve insanın talepleri – hepsi sonsuza kadar çözümlenmiştir. Ve şimdi, mükemmel esenlik lütuf aracılığı ile Tanrının sözünü gerçek olarak kabul eden herkesin payıdır. Tanrı konuyu mümkün olduğu kadar basit hale getirmiştir ve buna iman eden can mutlu kılınmıştır. İmanlının esenliği ve mutluluğu tamamen Mesih’in kurbanının mükemmelliği üzerine dayanır. Konu, imanlının bunu kabul etme tarzı, bu konu hakkındaki düşünceleri ya da buna saygı gösterecek olan duyguları değildir. Konu, çok basit olarak, kurbanın değeri hakkında iman aracılığı ile Tanrının tanıklığına değer verme meselesidir. Rabbe, sağladığı esenlik yolunun böyle basit ve mükemmel olması nedeni ile şükürler ve övgüler olsun! Sıkıntı çeken bir çok can, Kutsal ruh aracılığı ile anlayış almaya yönlendirilsin.

Burada, çok zengin esinler ile dolu bir bölüm hakkındaki düşüncelerimize son vereceğiz. Bu esinin parlaması konusunda çok fazla çabamız olamadı. Tükenmez bir madenin yalnızca yüzeydeki kısmına az da olsa nüfuz edebildik. Ama her şeye rağmen yine de okuyucu büyük Kurban’ın pek çok çeşitli görünümü hakkında ilk kez sunuların görünümüne yönlendirilmiş oldu. Ve eğer okuyucu, bu konuların canlı derinlikleri hakkında daha fazla şey öğrenmek için kendisini büyük Öğretmen’in ayaklarının dibine atmaya yönlendiriliyor ise, o zaman bu nedenle çok büyük bir şükran duyduğumuz bir sonuca ulaştığımız hissetmekten başka bir şey elimden gelmiyor.

Levililer 10

İnsanlık tarihinin sayfası her zaman üzücü bir şekilde lekelenmiş bir sayfadır; ilk sayfadan son sayfaya kadar bir başarısızlık kaydıdır. Aden bahçesinin zevklerinin tam ortasında iken insan ayartıcının yalanına kulak vermiştir. (Yaratılış 3.bölüm) Seçici sevginin eli aracılığı ile yargıdan korundukları ve yenilenmiş bir yeryüzüne sunuldukları zaman, insan aşırılık günahı ile suçlu idi. (Yaratılış 9. Bölüm) Yehova’nın uzanmış eli ile Kenan diyarına girdikleri zaman, “Rabbi terk edip Baal’a ve Aştarotlar’a taptılar.” (Hakimler 2:13) Ayaklarının dibinde söylenmemiş zenginlik ve O’nun buyruğu ile dünyanın tüm kaynakları yersel güç ve görkeme yerleştirildiği zaman, o, yüreğini sünnetli olmayan bir yabancıya verdi. (1.Krallar 11. Bölüm) Müjdenin bereketleri ilan edilir edilmez Kutsal Ruhun “yırtıcı kurtlar”, “sapkınlık” ve her tür başarısızlık ile ilgili peygamberlik etmesi gerekli hale geldi. (Elçilerin İşleri 20:29; 1 Timoteos 3:1-5; 2 Petrus 2; Yahuda) Ve tüm hepsini taçlandırmak için insan elçinin bin yıllık dönemin tüm görkeminin harikalarının peygamberlik kaydına sahibiz. (Vahiy 20:7-10)

Böylelikle, insan her şeyi bozar. İnsanı saygınlığın en yüksek bir konumuna yerleştirin ve göreceksiniz ki yine de kendisini aşağılayacaktır. İnsanı en değerli ayrıcalıklar ile donatın ve insan onları taciz edecektir. İnsanın çevresine en zengin bereketleri saçın ve nankör olduğunu yine de kanıtlayacağını göreceksiniz. İnsan en etkileyici kuruluşların ortasına yerleştirin ve insan onları yine de bozacaktır. İnsan böyledir! Doğası böyledir, en değerli konumlarda ve en iyi koşullar altında bile insan her zaman böyledir!

Bu yüzden bir ölçüde bölümümüzün başında yer alan sözcükler için önceden hazırlıklıyız. “Ve Harun’un oğulları Nadav ve Avihu buhurdanlarını alıp içlerine ateş, ateşin üstüne de buhur koydular. Rabbin buyruklarına aykırı bir ateş sundular.” Bir önceki bölümün sona erdiği sahne ile ne kadar da zıt bir sahne! Orada her şey “Rabbin buyurduğu şekilde” yapıldı ve bunun sonucu tanrısal yüceliğin görünmesi oldu. Burada “Rabbin onlara buyurmadığı bir şey” yapıldı ve sonucu yargı oldu; zafer çığlıklarının yankısı hayranlık içindeki bir tapınmaya dönüşmüş idi; tanrısal buyruğun ihmal edilmesi yüzünden tanrısal konum bilerek terk edilmiş idi. Bu kahinler, atanmalarından hemen sonra kahinlik işlevlerinin sorumluluğu konusunda üzücü bir şekilde başarısızlığa uğradılar.

Ve hangi konuda başarısızlığa uğradılar? Bu kahinler, sahte kahinler miydiler? Yalnızca kahin taklidi mi yapıyorlar idi? Kesinlikle hayır! Onlar gerçekten Harun’un oğulları idiler – kahin ailesinin gerçek üyeleri idiler – atanmış kahinler idiler. Hizmet kapları ve kahinlik giysileri de buyruklara uygundu. O zaman işledikleri günah ne idi? Tapınağın perdelerini insan kanı ile mi lekelemişlerdi ya da ahlak duyusunu şok eden bir suç ile kutsal eşyalara mı zarar vermişlerdi? Böyle davrandıklarına dair elimizde bir kanıt yok. İşledikleri günah şu idi: “Rabbin buyruklarına aykırı bir ateş sundular.” Günahları bu idi. Tapınmaları sırasında Yehova’nın söylediği basit ya da sade sözden ayrılmışlar idi. Yehova onlara onlara tam ve basit bir şekilde nasıl tapınacaklarını söylemiş idi. Kahinlik hizmetinin her dalı ile ilgili olarak daha önce Rabbin sözünü tanrısal bir doluluk ve etki ile belirtmiş idik. Tanrının sözünde insanda arzu uyandırabilecek bir yere yer yok idi. “rabbin buyurduğu şey budur” ifadesi oldukça yeterli idi. Her şey çok sade ve çok basit yapılmış idi. İnsan açısından ihtiyaç duyulan hiç bir şey yok idi. Yalnızca tanrısal buyruğa itaat eden bir ruh gerekli idi. Ama onlar bu noktada başarısız oldular. İnsan, her zaman Tanrının basit sözüne kesin bağlılığın dar yolunda yürümek için yetersiz olduğunu kanıtlamıştır. Diğer yol zavallı insan yüreğine her zaman karşı koyması imkansız çekicilikler sunmuş gibidir. “Çalıntı su tatlı, gizlice yenen yemek lezzetlidir.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 9:17) Düşmanın konuştuğu dil budur; ama alçakgönüllü ve itaatkar yürek Tanrı sözüne itaat yolunun gerçekten “tatlı” sulara ya da haklı olarak “hoş” olarak adlandırılabilecek “ekmeğe” yönlendiren tek yoldur. Nadav ve Avihu bir ateşin diğeri kadar iyi olduğunu düşünmüş olabilirler; ama bu konuda karar vermek onların yetkisi dahilinde değil idi. Rabbin sözüne uygun olarak davranmaları gerekir idi, ama onlar bunu yapmak yerine kendi yollarından gittiler ve bu nedenle korkunç ürünler biçtiler. “O, ölülerin orada olduklarını bilmez ve onun misafirleri cehennemin derinliklerindedirler.”

“Ve Rab bir ateş gönderdi. Ateş onları yakıp yok etti. Rabbin huzurunda öldüler.” Nasıl da ciddi bir durum! Yehova halkının ortasında yönetmek, yargılamak ve Kendi doğasının talepleri ile uyumlu olarak hareket etmek için konut kurmuş idi. Levililer 9. Bölümün sonunda şunları okuruz: “Rab bir ateş gönderdi. Ateş sunağın üzerindeki yakmalık sunuyu ve yağları yakıp küle çevirdi. Bunu gören halkın tümü sevinç ile haykırarak yüz üstü yere kapandı. Bu olay Yehova’nın “gerçek” bir kurbanı kabul ettiğini gösteriyor idi. Ama Levililer 10. Bölümde Tanrının hata yapan kahinlerin üzerine yargı gönderdiğini görürüz. Bu, aynı ateşin bir çifte eylemidir. Yakmalık sunu hoş bir koku olarak yükseldi; “yabancı” ateş ise iğrenç bir şey olarak reddedildi. İlkinde Rab yüceltildi; ama ikincisini kabul etmek bir onursuzluk olacak idi. Tanrısal lütuf Mesih’in en değerli kurbanının bir örneğinden hoşnut oldu; tanrısal kutsallık, insanın bozuk iradesinin ürününü reddetti – Tanrının değerleri gibi harekete geçtiği zaman bundan daha sinsi ve iğrenç bir şey daha olamaz idi.

“Ve sonra Musa Harun’a şöyle dedi, ‘Rab demişti ki, ‘Bana hizmet edenler kutsallığıma saygı duyacaklar ve halkın tümü beni yüceltecek.” Tüm tutumun saygınlığı ve yüceliği Yehova’nın haklı taleplerinin kesin bir şekilde yerine getirilmesine bağlı idi. Bunlara uyulmadığı takdirde her şey sahte olur idi. Eğer insanın tanrısal varlığın tapınağını “yabancı ateş” ile kirletmeye izni olmuş olsa idi, bu, her şey için bir son olur idi. Kahinler, Tanrının sunağından alevlenmiş saf ateşten başka hiç bir ateşi yükseltmeye izinli değiller idi. Objesi Baba, materyali Mesih ve gücü Kutsal Ruh olan gerçek kutsallara özgü tapınmanın doğru örneği bu idi. İnsana Tanrıya tapınmaya kendi hilelerini dahil etmesi için izin verilmemesi gerekir. Tüm insan çabaları “yabancı ateşin” sunumunda – kutsal olmayan buhur – yalnızca sahte tapınmaya neden olur. İnsanın en iyi girişimleri, Tanrının gözünde kesinlikle iğrençtir.

Burada sözünü ettiğim konu Tanrı ile esenlik peşinde koşan gayretli ruhların içten mücadeleleri değildir – aydınlanmamış olsa da vicdanların içten çabalar ile yasanın işleri ya da sistematik dinin buyrukları aracılığı ile günahların bağışlandığına dair bir bilgi elde etmek için uğraşmasından söz etmiyorum. Tüm bunlar hiç kuşkusuz Tanrının üstün iyiliği aracılığı ile bilinen ve zevk alınan bir kurtuluşun net ışığında görünecek şeylerdir. Tüm bunlar, esenliğin gerçekten istendiğine dair çok net bir şekilde kanıtlayıcıdırlar. Şimdiye kadar anlayışının üzerine düşen ışığın en soluk parlaklıklarını içtenlik ile izlemiş olan ve uygun zamanda daha fazlasını almayan bir kişi asla mevcut olmamıştır. “Olana daha fazlası verilecek.” Ve yine, “doğru kişinin yolu giderek öğle güneşi parlaklığına ulaşacaktır.”

Tüm bunlar teşvik edici oldukları kadar sadedirler de; ama bu, insan iradesinin meselesini tamamen dokunulmamış halde bırakır ve onun Tanrıya hizmet ve tapınma ile bağlantılı olan işleri ile ilgilenmez. Tüm bu tür işlerin kaçınılmaz olarak er ya da geç taleplerinin yerine getirilmemesinden sıkıntı duyacak adil bir Tanrının ciddi yargısını davet edecektir. “Bana hizmet edenler kutsallığıma saygı duyacak ve halkın tümü beni yüceltecek.” İnsanlara iman ikrarlarına uyumlu olarak davranılacak. Eğer insanlar gerçekten içtenlikle arıyorlar ise o zaman kesinlikle bulacaklar; ama insanlar tapınanlar olarak yaklaştıkları zaman, artık arayanlar olarak görülmemeleri gerekir, bulmuş olduklarını ağızları ile ikrar eden kişiler olarak düşünülmeleri doğrudur ve sonra eğer kahinlere özgü buhurları kutsal olmayan ateş ile tüter ise, eğer Tanrıya sahte bir tapınmanın unsurlarını sunarlar ise, eğer Tanrının avlularına yıkanmamış, kutsal kılınmamış ve murdar olarak girdiklerini ikrar ederler ise ve eğer Tanrının sunağına kendi kirli isteklerinin işlerini yerleştirirler ise, bunların sonucunun ne olması gerekir? Yargı! Evet, er ya da geç, yargının gelmesi gereklidir. Yargı gecikiyor gibi görünebilir ama gelecektir. Bu durumda yargıdan farklı bir karşılığın gelmesi imkansızdır. Ve sonunda yalnızca yargının gelmesi gerekmez, ama aynı zamanda her durumda Cennetin bakış açısına göre,  Mesih’i temel almayan ve gücü Kutsal Ruh olmayan ve objesi Baba olmayan tüm tapınma söz konusu olmadığı zaman, tapınma derhal reddedilir. Tanrının kutsallığı lütfu nasıl gerçekten içten bir yüreğin en güçsüz ve zayıf nefeslerini kabul etmek için hazır ise, aynı şekilde tüm “yabancı ateşi” aynı hızla reddetmeye hazırdır. Tanrı her ne kadar “ezilmiş kamışı kırmaz ve tüten fitili söndürmez” ise de tüm sahte tapınma üzerine adil yargısını göndermek zorundadır. İnsan aklına, tüm Hıristiyanlık tarihi boyunca sunulan binlerce buhurdan çıkan yabancı ateş dumanını getirdiği zaman, bu konudaki düşüncenin çok ciddi olduğunu anlar. Rabbin, zengin lütfu aracılığı ile Babaya ruhta ve gerçekte tapınan gerçek tapınanların sayısını çoğaltmasını diliyorum. (Yuhanna 4) Düşündüğümüz zaman bizi daha da mutlu yapan içten yüreklerden Tanrının tahtına yükselen gerçek tapınmadır. Üzerine Tanrının yargılarının dökülmesine neden olan sahte tapınmayı bir an için bile olsa düşünmek bizi mutsuz kılar. Lütuf aracılığı ile günahlarının bağışlandığını bilen herkes, Mesih’in kefaret eden kanı aracılığı ile Babaya ruhta ve gerçekte tapınabilir. Böyle bir kişi, tapınmak için uygun zemini, uygun objeyi, uygun ünvanı ve uygun kapasiteyi bilir. Bu tür şeyler yalnızca tanrısal bir yol yardımı ile bilinebilirler. Onlar doğaya ya da yeryüzüne ait değildirler. Onlar ruhsal ve gökseldirler. Tanrıya tapınan insanlar arasında “yabancı ateş” kullanan kişilerin sayısı çoktur. Ne ateş saftır ne de buhur, bu nedenle Cennet yabancı ateşi kabul etmez ve her ne kadar tanrısal yargı Nadav ve Avihu’nun üstüne düştüğü gibi aynı tapınmayı sunan kişilerin üzerine düştüğü görülmedi ise, bunun tek nedeni şudur: “Tanrı, insanların suçlarını saymayarak Mesih’te dünyayı Kendisi ile barıştırmıştır.” Bunun nedeni tapınmanın Tanrı tarafından kabul edilmesi değil, Tanrının lütufkar olmasıdır. Ancak yine de yabancı ateşin sonsuza kadar söndürüleceği zaman hızla yaklaşmaktadır; Tanrının tahtı artık bir daha temizlenmemiş tapınanlar tarafından yükseltilen murdar buhur bulutlarının hakaretine uğramayacaktır. Sahte olan her şey ortadan kaldırılacağı ve tüm evrenin, içinde sonsuz çağlar boyunca tek bir gerçek Tanrıya, Baba, Oğul ve Kutsal Ruh’a tapınılacağı büyük ve harika bir tapınak haline geleceği günler yakındır.

Babanın tahtına yükselen tek minnettar buhur budur;
Her diz İsa’nın önünde çöker ve göklerde tüm düşünceler birdir.

Babanın tüm düşünceleri, Oğul’a eşit onuru verir.
Oğul’un tüm parıltısı ışıldar ve Babanın yüceliğini bildirir.

Kutsal Ruh aracılığı ile Kuzu’nun çevresini sarmış sayısız kutsallar,
Soluklaşmayan ışık ve sevinç ile taçlandırılmış olarak
O’nu yüce “BEN’İM” olarak selamlarlar.

Kurtarılmış olanların bekledikleri budur ve Tanrıya şükürler olsun ki, bu özlem duyulan arzuların tamamen yerine getirilmesi ve sonsuza kadar karşılanması için çok az zaman kalmıştır. Evet, Saba kraliçesinin birbiri hakkında bilgi temin eden ve hepsi de dokunaklı olan itirafları hakkında kullandığı ifadesi “bana gördüklerimin ancak yarısı söylendi” şeklindedir. Rabbin, bu mutlu zamanın gelişini hızlandırmasını diliyorum.

Şimdi ciddi bir içeriğe sahip bölümümüze geri dönmek ve onun üzerinde biraz daha inceleme yapmamız gerekiyor; onun ciddi ve yararlı öğretişini kavramak için çaba sarf etmeliyiz, çünkü hali hazırdaki bir çağ içinde yaşar iken, “yabancı ateş” yoğun bir şekilde uygulanır iken, gerçek yararı bilmemiz gerekir.

Harun’un tanrısal yargının ağır darbesine uğramasında alışılmamış bir tutuklayıcı ve etkileyici bir şekil mevcuttur.  “Harun hiç bir şey söylemedi.” Bu durum, ciddi bir durum idi. Harun’un iki oğlu, tanrısal yargının ateşi tarafından yardımcılarının yanında yanıp yok oldular. ¹ Harun kısa bir süre önce onları, yücelik ve güzellik giysilerine bürünmüş olarak – yıkanmış, giyinmiş ve mesh edilmiş olarak – görmüştü; Rabbin huzurunda Harun ile birlikte kahinlik hizmetine atanmak için duruşlar idi. Harun ile birlikte belirlenmiş kurbanları sunmuşlar idi; Tanrının tecellisinden kaynaklanan tanrısal yüceliğin ışınlarını ve Yehova’nın ateşinin kurbanın üzerine düştüğünü ve onu tükettiğini görmüşler idi. Hayranlık içinde tapınan bir topluluktan yükselen zaferli seslerin bağırışını işitmişlerdi. Tüm bunlar kısa bir süre önce Harun’un gözleri önünde gerçekleşmişti ve şimdi heyhat! Harun’un iki oğlu, ölümün pençelerini yemiş olarak yanında yatıyorlar idi. Çok kısa bir süre önce kabul edilebilir bir kurbanı besleyen Rabbin ateşi, şimdi yargı ile üzerlerine inmişti ve bu durum için ne söylenebilirdi? Hiç bir şey! “Harun hiç bir şey söylemedi.” “Dilimi tuttum ve ağzımı açmadım, çünkü bunu sen yaptın.” Bunu yapan Tanrının eli idi ve et ve kanı yargılar iken, oldukça ağır bir ele benziyor idi, ama Harun yine de yalnızca sessiz bir huşu ve saygı dolu bir boyun eğiş ile sesini çıkarmadı. “Dilimi tuttum, …. Çünkü bunu yapan “sen” idin.” Tanrısal ziyaret huzurundaki uygun davranış şekli bu idi.

Hiç kuşkusuz Harun tanrısal yargının gök gürlemeleri ile evinin temel sütunlarının sarsıldığını hissetti ve bu canı alt üst eden olayın karşısında yalnızca sessiz bir şaşkınlık içinde durabildi. İki oğlunun yasını tutan bir babanın böyle koşullar altında böyle bir tavır gösterebilmesi sıradan bir durum değil idi. Mezmur yazarının şu sözlerinde derin bir etki bırakan bir yoruma yer verilir, “Kutsallar topluluğunda Tanrı korku uyandırır, çevresindekilerin hepsinden ulu ve müthiştir.” (Mezmur 89:7) “Ey Rab, senden korkmayan ve adını yüceltmeyen var mıdır?” Tanrısal huzura sessizce yürümeyi öğrenmemizi dilerim – Yehova’nın avlularına çıplak ayak ile ve saygılı bir ruh ile girelim. Kahinlik buhurumuz her zaman üzerinde tek bir materyali, yani Mesih’in çok yönlü mükemmelliklerinin ezilmiş buhurunu taşısın ve sadece Kutsal Ruh’un gücü ile alev alsın. Bunun dışında olan her şey yalnızca değersiz değil ama aynı zamanda kötüdür. Doğal olan her şeyin enerjisinden kaynaklanan her şey, insan isteğinin eylemleri aracılığı ile üretilmiş olan her şey, insan becerisinin en hoş kokulu buhuru, benliğin adanmasının en yoğun kokusu; tüm bunların hepsi “yabancı ateştir” ve Her Şeye Gücü Yeten Rab Tanrının ciddi yargısına neden olurlar. Ah! Tanrımızın ve Babamızın huzurunda sürekli olarak tamamen içten bir yürek ve tapınan ruh O’nun gözünde ne kadar değerlidir!

Ama doğru olmayan ve korkak herhangi bir yürek cesaretini yitirmesin ya da paniğe kapılmasın. Genellikle gerçekten paniğe kapılması gereken kişiler bu duruma hiç kulak asmazlar. Ama lütuf Ruhu tarafından yalnızca tek bir teselli ve teşvik sözü alan kişiler ise bunu kendileri için yanlış bir şekilde yorumlarlar, yani Kutsal Ruhun uyarısı olarak düşünürler. Rabbin bir sözü ile sarsılan alçakgönüllü ve yumuşak huylu bir yüreğin güvenli bir durumda bulunduğuna hiç kuşku yoktur, ama o zaman bir babanın çocuğunu onun çocuğu olmadığını düşündüğü için değil, aksine, çocuğu olduğu için uyarması gerektiğini hatırlamalıyız ve bu ilişkinin en mutlu kanıtlarından biri çocuğun bu uyarıyı kabul etmesi ve bundan yarar sağlamasıdır. Anne ve babanın ses tonu bir öğüdün ciddiyetini taşıyor olsa bile, çocuğun yüreğine ulaşacaktır. Ama çocuğun yüreğinde kesinlikle bu öğüdü veren kişi ile ilişkisi hakkında bir sorgulamaya neden olmayacaktır. Eğer bir çocuk babası kendisini her uyardığı zaman, onun çocuğu olup olmadığını sorgular ise, bu ilişki gerçekten de bağları zayıf bir ilişki olacaktır. Harun’un evi üzerine inen yargı, onun, kendisinin gerçekten bir kahin olup olmadığından kuşku duymasına neden olmadı. Bu yargı Harun’a, yalnızca bulunduğu yüce ve kutsal konum içinde nasıl davranması gerektiğini öğreten bir etki sağladı.

“Sonra Musa Harun ile oğulları Elazar ve İtamar’a , “Saçlarınızı dağıtmayın, giysilerinizi yırtmayın’ dedi, “yoksa ölürsünüz ve Rab bütün topluluğa öfkelenir. Ama kardeşleriniz, bütün İsrail halkı Rabbin ateş ile yok ettiği bu insanlar için yas tutsun. Buluşma çadırının giriş bölümünden ayrılmayın, yoksa ölürsünüz. Çünkü Rabbin mesh yağı ile kutsandınız.” Harun ile oğulları Musa’nın dediğine uydular.”

Harun, Elazar ve Itamar’ın yüceltildikleri konumda– kutsal saygınlıkları ve kahinlere özgü kutsanmış konumları - hareket etmeden durmaları gerekiyor idi. Ne yapılan hata ne de bu yüzden üzerlerine gelen yargının, üzerlerinde kahin giysileri olan ve Rabbin yağı ile mesh edilmiş olan bu kişileri duruma müdahil etmesine izin verilmedi. Mesh edildikleri bu kutsal yağ o kişileri günahın, ölümün ve yargının etkilerinin ulaşamayacağı kutsal bir konuma yerleştirmiş idi. Dışarıda, kutsal yerden uzak bir mesafede bulunan, kahinlerin konumunda olmayan kişiler “bu yargı ateşinden üzüntü duyabilirler idi; ama Harun ve oğulları sanki hiç bir şey olmamış gibi, kutsal işlerin sorumluluğunu yerine getirmeye devam etmek zorunda idiler. Kutsal yerdeki kahinlerin görevi hayıflanmak değil, tapınmak idi. Ölüm karşısında ağlamak yerine tanrısal ziyaretin huzurunda mesh edilmiş başlarını eğmeleri gerekiyor idi. Rabbin ateşi harekete geçebilir ve yargı gibi ciddi bir işi yerine getirebilir, ama gerçek bir kahin için ateşin neden gelmesi gerektiği bir mesele olamaz idi; ateş, tanrısal onayı ifade etmek, bir kurbanı yakarak tüketmek ya da tanrısal hoşnutsuzluğu ifade etmek için ya da “yabancı ateşi” sunan kişileri yok etmek için gelse de gerçek bir kahinin tapınması gerekir idi. O “ateş” eski İsrail’de tanrısal varlığın sergilenmesi idi ve bu İsrailliler tarafından çok iyi bilinir idi. Ve bu ateş, “merhamet ya da yargı ile” hareket edebilir idi; tüm gerçek kahinlerin görevi tapınmak idi. “Ey Rab, sana merhamet ve yargı şarkıları söyleyeceğim, ey Rab, sana şarkılar söyleyeceğim.”

Tüm bu olaylarda can için derin ve kutsal bir ders vardır. Kanın gücü ve Kutsal Ruhun meshi aracılığı ile Tanrıya yaklaştırılan kişiler, doğal olanın etkilerinin sınırlarının ötesindeki bir alana hareket etmek zorundadırlar. Tanrıya olan bu kahinlere özgü yakınlık cana, Tanrının tüm yolları ile ilgili öyle bir anlayış ve O’nun yollarının doğruluğu ile ilgili öyle bir duygu verir ki, kişi, O’nun elinin darbesi nazik sevgi objesini bizden uzaklaştırsa da, O’nun huzurunda tapınmaya muktedir kılınır. Şu soru akla gelebilir: bizler, sevinç ya da kedere karşı kayıtsız kişiler mi olmalıyız? Harun ve onun oğulları böyle kişiler miydiler diye soruyorum? Hayır, onlar kahinler idi. İnsanların duygularına sahip değiller miydi, hissetmiyorlar mıydı? Evet, insanlar gibi onlar da hissediyorlar idi, ama onlar kahinler olarak tapınıyorlar idi. Konu budur. Ve bu konu, içinde tabiatın asla hareket edemeyeceği bir düşünce, duygu ve deneyim bölgesi ortaya çıkartır – övündüğü tüm saflık ve duygusallığı ile bu bölge kesinlikle hiç bir şey bilmez; bu tür kutsal gizemlerin derinliğini, anlamını ve gücünü kavramak için Tanrının kutsal yerine kahinlere özgü gerçek enerji ile adım atmamız gerekir.

Peygamber Hezekiel çağrıldığı görevde bu zor dersi öğrenmeye çağrıldı: “Rab bana şöyle seslendi, ‘İnsanoğlu, en çok sevdiğin kişiyi bir buruşta senin elinden alacağım. Yas tutmayacak, ağlamayacak, gözyaşı dökmeyeceksin. İçin için inle, ölüler için yas tutmayacaksın. Sarığın başında, çarığın ayaklarında kalsın, yüzünün alt kısmını örtme, yas tutanların yiyeceğini yeme.’ Sabah halka seslendim. Akşam karım öldü. Ertesi sabah bana söyleneni yaptım.” (Hezekiel 24: 16-18) tüm bunların hepsinin İsrail için bir belirti olduğu söylenecektir. Doğrudur; ama bu peygamberlik tanıklığında kanıtlanan bizlerin, kahinlerin tapınmasında olduğu gibi, tabiatın ve yeryüzünün tüm talep ve etkilerine karşı üstünlük sağlamamız gerekir. Harun’un oğlu ve Hezekiel’in karısı bir vuruşta kesildiler. Ve ne kahin ne de peygamberin başını örtmesi ya da gözyaşı dökmesi gerekmedi.

Ah, okuyucum! Bu derin dersi öğrenme konusunda siz ve ben ne kadar ilerledik? Hiç kuşkusuz hem yazarın hem de okuyucunun aynı alçakgönüllü itirafta bulunması gerekir. Hem de gereğinden çok sayıda, heyhat! Bizler insanlar olarak yürüyor ve insanların ekmeğini yiyoruz. Tabiatın işleri ve yeryüzünün etkileri nedeni ile yüce kahinsel ayrıcalıklarımız gereğinden fazla elimizden alınıyor. Bu tür şeylere karşı uyanık olunması gerekir. Tanrıya kahinlere özgü yakınlığın farkındalığı dışında yüreği kötünün gücünden asla koruyamaz ya da onun ruhsal tonunu muhafaza edemez. Tüm imanlılar Tanrının önünde kahindirler ve onları bu konumlarından hiç kimse yoksun bırakamaz. Ama konumlarını kaybetmeleri imkansız olmasına rağmen, işlevlerinin sorumluluğunu üzüntü verecek bir şekilde üstlenmek durumunda kalabilirler. Bu konular birbirlerinden yeterince ayrılmamışlardır. Bazıları, imanlıların sahip oldukları güvencelerin değerli gerçeğine bakar iken, kahinlik işlevlerinin sorumluluğu konusunda başarısız olma ihtimallerini unuturlar. Diğerleri ise bunun aksine, başarısızlığa bakarak güvencelerini sorgulamayı riske sokarlar.

Şimdi dileğim, okuyucumun yukarıda belirtilen her iki hatadan da uzak kalmasıdır; okuyucumun, gerçek kahinler evinin her üyesinin sonsuz güvencesi ile ilgili tanrısal öğretiş içinde tamamen bina edilmesi gerekir. Ama aynı zamanda zihninde her zaman başarısızlık olasılığına yer vermesi gerekir ve başarısızlığa uğramaması için uyanık kalma ve dua etme konusunda dikkatli davranmalıdır. Okuyucumun Tanrı için kahinler olarak yapılan bu kutsal seçimin, O’nun göksel lütfu aracılığı ile başarısızlığın her türünü – bu, kişisel kirlilik ya da iman ikrarında bulunan kilisede çok sık görülen “yabancı ateşin” türlerinden herhangi birisinin gösterilmesi olabilir -bilmesi için dilekte bulunuyorum.

“Rab Harun’a şöyle dedi: ‘Sen ve oğulların buluşma çadırına şarap ya da  herhangi bir içki içip girmeyin, yoksa ölürsünüz. Kuşaklar boyunca bir kural olsun bu. Kutsal ile bayağı olanı, kirli ile temiz olanı birbirinden ayırt etmelisiniz. Rabbin Musa aracılığı ile İsrail halkına bildirdiği bütün kuralları onlara bildirmelisiniz. “ (Levililer 10: 8-11)

Şarabın etkisi, doğayı heyecanlandırmak içindir ve tüm doğal heyecanlar kahinlik görevinin uygun sorumluluğu için elzem olan canın sakin ve iyi dengelenmiş koşuluna engel olur. Doğayı heyecanlandırmak için herhangi bir araç kullanmak şöyle dursun, Adem doğasına var olmayan bir şey imiş gibi davranmamız gerekir. Ancak o zaman kutsal yerde doğru bir ahlak konumu içinde hizmet edebiliriz, kirli ve temiz arasında doğru bir yargı ayırt edebiliriz ve Tanrının zihnini anlar ve onunla iletişim kurabiliriz. Herkes kendi özel durumu için kendini yargılamalı ve şarap ya da güçlü bir içkiden uzak durmalıdır. 2 Yalnızca benliği heyecanlandıran şeyler – zenginlik, hırs, politika, dünyada çevremizdeki rekabetin çeşitli objeleri – gerçekten de çok yönlüdür. Tüm bu şeyler Adem tabiatı üzerinde heyecan verici bir güç uyandırır ve bizi kahinlik hizmetinin her bölümü için tamamen uygunsuz kılar. Eğer yürek, kibir, imrenme ve rekabet gibi duygular ile kabarır ise, o zaman kutsal yerin temiz ve saf havasından keyif alabilmek tamamen imkansız hale gelir ya da kahinlik hizmetinin kutsal işlevleri yerine getirilemez. İnsanlar bir konudan diğerine çabuk bir dönüş yapmak için çok yönlü bir beceriklilik zekasından ya da kapasitesinden söz ederler. Ama şimdiye kadar sahip olunan en çok yönlü beceriklilik bile bir kişiyi kutsal olmayan bir edebi, ticari ya da politik rekabet gibi kutsal olmayan bir yönden dönüş yapmaya muktedir kılamaz. Tanrısal varlığın bulunduğu kutsal yerin girilmesini sağlayamaz; bu tür olayların etkisi aracılığı ile sönükleşmiş bir göz de asla uyum gösteremez; bir kahin gözünün titizliği ile “kutsal olan ve kutsal olmayan ile murdar ve temiz olan” arasındaki farkı ayırt etmesi imkansız olur. Hayır, sevgili okuyucum, Tanrının kahinleri kendilerini “şaraptan ve herhangi bir içkiden” uzak tutmalıdırlar. O zaman kutsal ayrılma ve soyutlaşma yolu onlara ait olur. Yersel üzüntünün etkisi kadar yersel sevincin de üzerine yükselmeleri gerekir. Eğer güçlü şarap ile bir ilişkileri olması gerekecek ise, o zaman bunu yalnızca kutsal yerde Rabbe çok az miktarda bir içki sunusu olarak sunabilirler. (Çölde Sayım 28:7) Başka bir deyiş ile, Tanrının kahinlerinin sevinci, yeryüzünün sevinci değil, cennetin sevincidir, kutsal yerde duydukları sevinçtir.

Keşke bu kutsal konu üzerinde tarafımızdan daha derin bir şekilde düşünülebilse idi! Buna çok ihtiyaç duyduğumuz kesindir. Eğer kahinsel sorumluluklarımız yerine getirilecek ise, tam olarak getirilmelidir. İsrail’in ordugahı üzerinde düşündüğümüz zaman, gözlemleyeceğimiz üç daire vardır ve bu dairelerin en içeride olanın merkezi kutsal yerin içindedir. Önce savaşabilecek adamların bulunduğu daire mevcut idi (Çölde Sayım 1,2). Sonra tapınağın çevresinde yer alan Levililer (Çölde Sayım 3,4) Ve son olarak, kutsal yerde hizmet veren kahinlerin bulunduğu en iç daire. Şimdi, hatırlanması gereken, imanlının tüm bu dairelerin içinde hareket etmeye çağrılmış olmasıdır. İmanlı, savaşan biri olarak çatışmaya girer (Efesliler 6:11-17); 1.Timoteos 1:18; 1.Timoteos 6:12; 2.Timoteos 4:7) Kahin, bir Levili olarak kardeşlerinin ortasında, kendi ölçüsü ve alanı ile uyumlu olarak hizmet eder. (Matta 24:14,15; Luka 19:12,13) Son olarak, bir kahin olarak kutsal yerde kurban sunar ve tapınır. (İbraniler 13:15,16; 1.Petrus 2:5,9) son olarak söz edilen bunlar sonsuza kadar kalıcıdırlar ve ayrıca tüm diğer ilişki ve sorumlulukların adil olarak yerine getirilmesi için o kutsal daire içinde doğru bir şekilde hareket etmek için muktedir kılındık. Bu yüzden, kahinliğe özgü işlevlerimize engel olan her şey- içinde hareket etmemizin bizim için ayrıcalık olduğu o en içerdeki dairenin merkezinden bizi dışarı çeken her şey – kısaca, kahinlik ilişkimizi baltalamaya eğilimli ya da kahinlik görüşümüzü sönükleştiren her şey bizi çağrıldığımız hizmetten ve savaştan uzak tutacağı için kaçınmamız gereken şeylerdir.

Bu konular önemli gözlem ve düşünceleri hak ederler. Bu nedenle üzerlerinde duralım. Yüreğin doğru, vicdanın saf ve bakışın tek, ruhsal vizyonun ise parlak olarak korunması gerekir. Canın kutsal yerdeki işine sadık ve gayretli olarak bağlı kalınmalıdır, aksi takdirde hepimiz hata yaparız. Tanrı ile özel paylaşımın sürdürülmesi gerekir, aksi takdirde hizmetkarlar olarak meyve veremeyiz ve savaş insanı olarak yeniliriz. Hizmet olarak adlandırdığımız işte acele ile hareket etmek ve oraya buraya koşuşturmak ya da imanlı zırhı ve imanlı savaşı hakkında yavan ve cansız sözlere kapılmak bize asla yarar sağlamaz. Eğer kahinlik giysilerimizi lekesiz olarak muhafaza edemiyor isek ve benliği heyecanlandıracak şeylerden özgür tutamıyor isek, başarısız olup kırılacağımız kesindir. Kahinin yüreğini tüm gayreti ile koruması gerekir, aksi takdirde Levili başarısızlığa uğrayacak ve savaşçı yenilecektir.

Yine tekrar edeyim: herkese düşen iş “şarap ve güçlü içki” konusunda bunun ne olduğuna dair tam olarak uyanık kalmaktır. Heyecan üreten, ruhsal algıyı körleten ya da kahinsel vizyonu sönükleştiren işlere dair ayık olmak gerekir. Bir müzayede satışı çarşısı, bir sığır gösterisi ya da bir gazete olabilir, yalnızca önemsiz bir şey olabilir; ancak ne olur ise olsun heyecan eğilimi üretiyor ise, bizi kahinlik hizmetinden diskalifiye edecektir. Ve eğer kahinler olarak diskalifiye edilir isek, her alanda ve her bölümde başarımız her zaman bir tapınma ruhu beslememize bağlıdır.

O zaman bir öz yargı ruhu uygulayalım- alışkanlıklarımız, yollarımız ve beraberliklerimiz üzerinde uyanık bir ruha sahip olmalıyız ve lütuf aracılığı ile kutsal yerdeki yüce uygulamalar konusunda çok az derecede bile olsa bizi uygunsuz kılabilecek eğilimlerin farkına vardığımız zaman, bedeli ne olur ise olsun onları kendimizden uzak tutalım. Bir alışkanlığın köleleri olarak kendimize acı çektirmeyelim. Tanrı ile paylaşım yüreklerimizin her şeyden çok istediği şey olmalıdır ve bu paylaşımı değerlendirir iken, bizden bu paylaşımı çalabilecek olan herhangi bir şeye – heyecan yaratacak, gururu kabartacak ya da kararsızlığa düşürtecek -  karşı uyanık duralım ve dua edelim. ³

“Musa Harun’a ve sağ kalan oğulları Elazar ve İtamar’a şöyle dedi, ‘Rab için yakılan sunulardan artan tahıl sunusunu alın ve mayasız ekmek yapıp sunağın yanında yiyin. Çünkü çok kutsaldır. Onu kutsal bir yerde yemelisiniz. Çünkü Rab için yakılan sunulardan senin ve oğullarının payıdır bu. Bana böyle bir buyruk verildi.” (Levililer 10: 12,13)

İnsan başarısızlığı ortaya çıktığı zaman, tanrısal standardın korunmasında başarısızlığa daha eğilimli olduğumuz bir kaç şey vardır. Rab sandığa elini uzatıp onu tutan Uzza’ya öfkelenerek yere çaldığı ve Uzza öldüğü zaman, Davud kızdı ve korktu: “Tanrının sandığını nasıl yanıma getirsem?” diye düşündü (1.Tarihler 13:12) Tanrısal yargıya boyun eğmek oldukça zordur ve aynı zamanda tanrısal zemine sımsıkı tutunmak güçleşir. Ayartma standardı düşürmek, kibirli yükselişten aşağı inmek ve insan zemininde bulunmak içindir. Sadelik giysisine bürünmek, kendine güvensizlik ve aşağılık duygusu gibi şeylerden çok daha fazla tehlikeli olan bu kötülüğe karşı kendimizi her zaman özenle koruyalım. Olup bitenlere karşı koymayan Harun ve oğullarının kutsal yerdeki tahıl sunusunu yemeleri gerekiyor idi. Bunu, her şey mükemmel bir düzende ilerlemiş olduğu için değil, böyle yapmaları uygun olduğu ve kendilerine böyle yapmaları buyrulduğu için. Bir başarısızlık yaşanmış olmasına rağmen, yine de tapınaktaki yerleri devam ediyor idi. Ve orada bulunan kişiler tanrısal buyruğu temel alan belirli haklara sahipler idi. İnsan, binlerce kez başarısızlığa uğramasına rağmen, Rabbin sözü başarısızlığa uğrayamaz idi. Ve o yerden keyif alan tüm gerçek kahinler için Rabbin sözü belirli ayrıcalıkları garantilemiş idi. Bir başarısızlık yaşandığı için Tanrının kahinlerinin hiç bir şey yememeleri, kahinsel yiyecekten yoksun kalmaları mı gerekiyor idi? Nadav ve Avihu” “yabancı ateş” sundukları için geride kalanların açlıktan ölmelerine izin mi verilmeli idi? Böyle bir şey asla olmazdı. Tanrı sadıktır ve O’nun bereketli huzurunda hiç kimsenin aç kalmasına asla izin veremez idi. Kaybolan oğul evi terk edip uzaklara gidebilir idi, müsriflik edebilir ve yoksulluğa düşebilir idi, ama “Babasının evinde her zaman yeterince ve fazlası ile yiyecek vardı.”

“Sallamalık döş ile bağış olarak sunulan budu ise oğulların ve kızların ile temiz bir yerde yemelisin. Çünkü bunlar İsrail halkının sunduğu esenlik kurbanlarından senin ve çocuklarının payı olarak ayrıldı. Bağış olarak sunulan sallamalık döş ile budu yakılacak sunu yağları ile birlikte getirip Rabbin önünde sallamalık sunu olarak sunacaklar. Rabbin buyruğu uyarınca bunlar sonsuza dek senin ve çocuklarının payı olacak.” (14 ve 15. Ayetler) Bu ayette belirtilen sahip olduğumuz güç ve denge ne kadar müthiş! Kahin ailesinin tüm üyeleri yalnız oğulları değil, kızları da enerji ya da kapasite ölçüleri ne olur ise olsun, göğüsten ve omuzdan beslenmeleri gerekir; gerçek esenlik Sunusunun sevgisi ve gücü. Ölümden dirildi ve Tanrının önünde dirilişte sunuldu. Bu değerli ayrıcalık kahinlere aittir; Rabbin, yerine getirmelerini sonsuza kadar buyurduğu bir emirdir. Bu ifade, yaşanan her durumu “emin ve kesin” hale getirir. İnsanlar başarısız olabilir ve hata yapabilirler; yabancı ateş sunulabilir, ama Tanrının kahin ailesi tanrısal sevginin sağladığı ve tanrısal sadakatin güvence altına aldığı zengin ve lütufkar bir paydan asla yoksun kalmamalıdır.

Ancak yine de, Harun’un ailesinin hem oğulları hem de kızları olarak tüm üyelerine ait olan bu ayrıcalıklar arasında ayırt etmemiz gereken durumlar vardır. Ve bunların arasında ancak ailenin erkeği tarafından zevk alınan paylar da mevcuttur. Bu düşünceye sunular ile ilgili notlarda zaten önceden de işaret edilmiştir. Tüm imanlıların ortak payı olan belirli bereketler de vardır ve yalnızca böyle olduğu için bu bereketler ruhsallığın ve onları kahinsel enerji ile kavramak ve zevk almak için daha yüksek bir ölçüsünü talep ederler. Şimdi durum, boş olmaktan daha kötüdür, evet, gerçekten buna sahip olmadığımız zaman, bu yüksek ölçüden zevk almak için yola çıkmak Tanrıya karşı saygısızlıktır. Tanrı tarafından verilen ve asla geri alınamayacak olan ayrıcalıklara tutunmak başka, asla elde etmemiş olduğumuz ruhsal kapasitenin var olduğunu sanmak başka bir şeydir. Hiç kuşku yok ki, kahinlik paylaşımının en yüksek ölçüsünü, kahinlik ayrıcalığının en yüce düzeni olan bu ayrıcalığı istemek iyidir. Ama sonra, bir şeyi arzulamak ve ona sahip olduğunu var saymak birbirlerinden çok farklıdırlar.

Bu düşünce, bölümümüzün son paragrafına ışık tutacaktır. “Musa günah sunusu olarak sunulacak tekeyi soruşturdu, yakılmış olduğunu öğrenince, Harun’un sağ kalan oğulları Elazar ile İtamar’a çok öfkelendi, “Neden günah sunusunu kutsal bir yerde yemediniz diye sordu, ‘O çok kutsaldır. Topluluğun suçunu üstlenmesi ve günahlarını bağışlatmanız için Rab onu size vermiş idi. Tekenin kanı kutsal çadıra getirilmemiş. Buyurduğum gibi tekeyi kesinlikle kutsal yerde yemeniz gerekir idi.’ Harun, ‘Halk bu gün Rabbe günah sunusu ve yakmalık sunu sundu’ diye yanıtladı. ‘Benim başıma ise bunlar geldi. Günah sunusunu bu gün yemiş olsa idim, Rab bundan hoşnut olur muydu?’ Musa yanıtı uygun buldu.” (Levililer 10: 16-20)

Harun’un “kızlarına” “günah sunusunu” yemeleri için izin verilmedi. Bu yüce ayrıcalık yalnızca “oğullara” ait idi ve kahinlik hizmetinin en yüksek biçimlerinden biri idi. Günah sunusunu yemek, kurbanı sunan kişi ile tam bir özdeşleşmenin ifadesi idi. Ve “Harun’un oğullarında” örneğini bulan bir kahinlik kapasitesini ve enerjisini talep ediyor idi. Ama yine de önümüzdeki örnekte Harun’un ve oğullarının bu yüce ve kutsal yere yükselmek için gerekli koşulda bulunmadıkları aşikar idi. Bu koşulda olmaları gerekiyor idi, ama bu koşulda değillerdi. Harun, “Benim başıma ise bunlar geldi” dedi. Bu durum nedeni ile hiç kuşkusuz kederlenmek gerekir idi, ama buna rağmen, Musa bu yanıtı duyduğu zaman, onu uygun buldu. Hiç bir temeli olmayan ruhsal güç ile ilgili iddialar ortaya koymaktansa başarısızlıklarımız ve hatalarımız konusunda itirafta bulunarak gerçekçi olmak çok daha iyidir.

Bu yüzden Levililer kitabının 10. Bölümü pozitif günah ile başlar ve negatif başarısızlık ile sona erer. Nadav ve Avihu “yabancı ateş” sundular. Ve Elazar ile İtamar günah sunusunu yemek için muktedir olmadılar. Nadav ve Avihu tanrısal yargıya uğradılar, Elazar ve İltamar tanrısal tahammül ve sabır gördüler. “Yabancı ateş” için asla izin olamaz idi. Tanrının bu konudaki buyruğu kesin idi. Net ve açık bir buyruğu kasten reddetmek ile tanrısal bir ayrıcalığın yüceliğini yükseltmek konusunda muktedir olmamak arasında büyük bir fark vardır. İlki, Tanrıya karşı yapılan aşikar bir saygısızlıktır; diğeri ise kişinin kendi bereketini ceza olarak kaybetmesidir. Ne birinin ne de diğerinin olmaması gerekir, ama izlendiği takdirde her ikisi arasındaki fark kolayca bulunur.

Rab sınırsız lütfu aracılığı ile bizi kutsal Varlığının gizli yerinde, sevgisinde ve Gerçeği ile besleyerek tutsun ve muhafaza etsin. Böylelikle “yabancı ateş” ve güçlü içki”den korunmuş olacağız – ayrıca her tür sahte tapınmadan ve her türlü şekli ile bedensel heyecandan uzak kalabileceğiz. Bundan dolayı kahinlik hizmetinin her bölümünde düzgün bir şekilde davranmak için muktedir olacak ve kahinlik konumumuzun tüm ayrıcalıklarından keyif almamız mümkün olacaktır. Bir imanlının paydaşlığı duyarlı bir bitkiye benzer; kötü bir dünyanın kaba etkileri tarafından kolayca yara alır; göğün havasının yaşam veren eylemi altında genişleyecektir. Ama kendisini zaman ve duyunun serinletici soluğuna karşı sımsıkı kapatması gerekir. Tüm bu konuları aklımızda tutalım ve her zaman tanrısal huzurun kutsal çevresi içine yakın bir şekilde tutmayı arzu edelim. Oradaki her şey saf, güvenilir ve mutluluk vericidir.

Tanrı ile sonsuza kadar kapanarak
Keder ve günah dünyasından uzak kalalım.