Çölde Sayım 14

“Ve o gece bütün topluluk yüksek ses ile bağrışıp ağladı.” Çölde Sayım 1:1. Bu duruma şaşırmamız gerekir mi? Gözlerinin önünde güçlü devler, yüksek surlar ve büyük kentler olan bir halktan başka ne yapması beklenebilirdi ki? Kendilerini böyle büyük zorlukların önünde bulan bir topluluk ancak korkabilir ve ağlayabilir idi. Çünkü tüm bu zorluklardan kendilerini zaferli bir şekilde çekip çıkarabilecek tanrısal gücün farkında bile değiller idi. Topluluğun tümü mutlak bir imansızlık egemenliğine terk edilmişler idi. İmansızlığın karanlık ve soğuk bulutları tarafından kuşatılmışlar idi. Tanrı zorlukların dışında bırakılmış idi. Kendilerini kuşatmış oldukları karanlığı aydınlatmak için tek bir ışık huzmesine bile sahip değiller idi. Tanrı ve Tanrının kaynakları ile meşgul olmak yerine kendileri ile ve zorluklar ile meşguldüler. Bu nedenle seslerini yükseltip bağırışıp ağlamaktan başka ne yapabilirler idi?

Bu olay ve Mısır’dan Çıkış on beşinci bölümün başlangıcı arasında ne kadar da müthiş bir zıtlık mevcut idi. Mısır’dan Çıkış on beşinci bölümde gözleri yalnızca Yehova’nın üzerinde idi ve bu sayede zafer şarkısı söyleyebildiler. “Öncülük edeceksin sevgin ile kurtardığın halka, kutsal konutunun yolunu göstereceksin gücün ile onlara. Uluslar duyup titreyecekler ve Filist halkını dehşet saracak .” Mısır’dan Çıkış 15: 13-14. İsrail bu ruh durumunda olmak yerine korkuyor idi ve halkın hepsinin yüreklerini üzüntü sarmış idi. “Sonra Edom beyleri korkuya kapılacak ve Moav önderlerini titreme alacak. Kenan diyarında yaşayanların tümü korkudan eriyecek. Korku ve dehşet düşecek üzerlerine.” Mısır’dan Çıkış 15: 15,16. Kısaca, her iki örnek de birbirinin tamamen aksidir. Üzüntü, dehşet ve korkunun düşmanlarının üzerinde olması gerekir iken tüm bunlar İsrail’in üzerinde idiler. Ve neden böyle idi? Çünkü Mısır’dan Çıkış 15.bölümde gözlerini tamamen örten Tanrı, Çölde Sayım 14.bölümde tamamen gözlerinin dışında bırakılmıştır. Bir olayda iman egemendir, diğer olayda ise imansızlık egemendir. “Bileğinin gücü karşısında taş kesilecekler. Ya Rab, halkını içeri alacaksın. Kendi dağına, yaşamak için seçtiğin yere, ellerin ile kurduğun kutsal yere dikeceksin, ya Rab! Rab sonsuza dek egemen olacaktır.” Mısır’dan Çıkış 15: 16-18.

Ah, bu zafer sesleri Çölde Sayım 14.bölümdeki imansız bağırış ve şikayetlerin ne kadar da aksi! Mısır’dan Çıkış 15.bölümde ise Anakoğulları, yüksek surlar ve çekirgeler hakkında tek bir hece dahi yazılı değil. Hayır, orada her şey Yehova hakkında. O’nun sağ eli, kudretli kolu, O’nun gücü, O’nun mirası, O’nun konutu ve O’nun kurtardığı halkı için yaptıkları hakkında. Ve sonra Kenan diyarının halkına işaret edildiği zaman titredikleri, dehşete ve korkuya kapıldıkları ve taş kesildikleri yazılıdır.

Ama öte yandan Çölde Sayım 14.bölüme baktığımız zaman üzülerek her şeyin aksini okuruz. Anakoğulları çok uzun boyludurlar, duvarlar ve surlar yüksektir ve kentler büyüktür ve halkın gördükleri yalnızca bunlardır. Ne yazık ki, Gücü Her Şeye Yeten Kurtarıcıdan tek bir kelime dahi edilmez. Bir yanda zorluklar diğer yanda ise çekirgeler vardır. Ve bu durumda insan şu sözler ile feryat etmek zorunda kalır: “Kızıl Deniz’den geçen zaferli şarkıcıların Kadeş’te imansızlık ile ağlayan kişiler haline gelmeleri mümkün müdür? “

Ne yazık ki, durum böyledir ve biz burada çok derin ve kutsal bir ders öğreniriz. Bu çöl olaylarını inceler iken sürekli olarak bize söylenmiş olan şu sözleri hatırlamamız gerekir: “Bu olaylar başkalarına ders olsun diye onların başına geldi; çağların sonuna ulaşmak üzere olan bizleri uyarmak için yazıya geçirildi.” 1.Korintliler 10:11. Bizler de İsrail gibi değil miyiz? Bizi tüm zorluklardan geçirerek Kendi sonsuz krallığına güvenlik içinde getirmiş olan kutsal Olan’a bakmak yerine bizi kuşatmış olan zorluklara bakmaya eğilimliyiz. Neden bazen cesaretimizi yitiriyoruz? Neden şikayet etmeye başlıyoruz? Neden yüreğimizden övgü ve şükran şarkıları yerine hoşnutsuzluk ve sabırsızlık sesleri yükseliyor? Yanıt basit, çünkü Tanrıya gözlerimiz için mükemmel bir örtü ve yüreklerimiz için mükemmel bir obje olarak sahip olmak yerine koşulların Tanrıyı dışarıda bırakmasına izin veriyoruz.

Ve ayrıca şu soruyu da soralım: Göksel  insanlar olarak sahip olduğumuz konumdan yararlanmak yerine neden böyle üzücü bir şekilde başarısızlığa uğruyoruz? İmanlılar olarak bize ait olan şeylere sahip çıkalım. Mesih’in bizim için satın almış olduğu o ruhsal ve göksel mirasa el koyalım ve öncümüz olarak girmiş olduğu diyara biz de girelim; bunları yapmamıza engel olan nedir? Bu gibi sorulara nasıl yanıt verilmesi gerekir?  - yalnızca tek bir sözcük – İmansızlık!

Esin aracılığı ile İsrail ile ilgili olarak beyan edilen nedir? “imansızlıklarından ötürü vaat edilen diyara (Kenan) giremediler.” (İbraniler 3.bölüm) Aynı şey bizim için de geçerlidir. Göksel mirasımıza girmekte başarısız oluyoruz- gerçek ve uygun payımıza pratikte sahip çıkamıyoruz- her gün göksel bir halk olarak yürüyemiyoruz; biz göksel halkın yeryüzünde yerimiz, adımız ve payımız yok – bu dünya ile hiç bir işimiz yok.  Göçmenler ve yabancılar olarak bizden önce gitmiş ve gökyüzündeki yerini almış Olan’ın ayak izlerinde ilerliyoruz. Ve neden başarısızlığa uğruyoruz? İmansızlık yüzünden. İman enerjide değildir ve bu yüzden göz ile görülen şeylerin yüreklerimiz üzerindeki etkisi göz ile görülmeyen şeylerin etkisinden daha güçlüdür. Ah, diliyorum ki, Kutsal Ruh imanımızı güçlendirsin ve canlarımıza enerji olsun ve bizleri yukarı ve öne yönlendirsin, öyle ki göksel yaşamdan yalnızca söz edenler olmayalım ve bizi bu göksel yaşama sınırsız lütfu ile çağırmış Olan’a övgüler sunmak için bu göksel yaşamı yaşayalım!

“Bütün İsrail halkı Musa ve Harun’a karşı söylenmeye başladı. Onlara, ‘Keşke Mısır’da ya da çölde ölseydik!” dediler. “Rab neden bizi bu ülkeye götürüyor? Kılıçtan geçirilelim diye mi? Karılarımız ve çocuklarımız tutsak edilecek. Mısır’a dönmek bizim için daha iyi değil mi?’ sonra birbirlerine, ‘Kendimize bir önder seçip Mısır’a dönelim’ dediler.” Çölde Sayım 1:2-4.

İsrail’in çöldeki tarihinde imansızlık ile ilgili iki melankolik durum görülür; biri Horev’de, diğeri ise Kadeş’te. Horev’de altından bir buzağı yaptılar ve şöyle dediler: “Ey İsrailliler, sizi Mısır’dan çıkartan Tanrınız budur!” Kadeş’te ise, kendilerini Mısır’a götürmesi için bir önder seçme fikrini ortaya attılar. Altından yapılan buzağı imansızlığın batıl inancıdır; diğeri ise imansızlığın seçilmiş bağımsızlığıdır ve kendilerini Mısır’dan çıkartanın bir altın buzağı olduğunu düşünen bu kişilerin Mısır’a dönmek için bir önder seçmek istemelerine şaşırmamamız gerekir. Zavallı insan zihni bir kötülükten diğerine bir tenis topu gibi atılıp durmaktadır. İmanın diri Tanrıda bulduğu kaynaktan başka hiç bir kaynak yoktur. İsrail’in durumunda Tanrı gözden kaybolmuş idi. İmansızlık ya bir buzağıda ya da bir önderde görülmekte idi; ya çölde ölmek ya da Mısır’a geri dönmek. Kalev ise, tüm diğerlerinden farklıdır ve çok parlak bir iman konumundadır. Kalev ne çölde ölmeyi ne de Mısır’a geri dönmeyi düşünüyor idi; onun düşüncesi Yehova’nın görünmeyen kalkanı arkasında gizlenerek vaat edilen diyara tam olarak girmeyi kafasına koymuş idi.

“Ülkeyi araştıranlardan Nun oğlu Yeşu ile Yefunne oğlu Kalev giysilerini yırttılar. Sonra bütün İsrail topluluğuna şöyle dediler: ‘İçinden geçip araştırdığımız ülke çok iyi bir ülkedir. Eğer Rab bizden hoşnut kalır ise süt ve bal akan o ülkeye bizi götürecek ve orayı bize verecektir. Ancak Rabbe karşı gelmeyin. Orada yaşayan halktan korkmayın. Onları ekmek yer gibi yiyip bitireceğiz. Koruyucuları onları bırakıp gitti. Ama Rab bizimledir. Onlardan korkmayın!’ Topluluk ise onları taşa tutmaya hazırlandı.” Çölde Sayım 1: 6-10.

Ve taşlanma nedenleri ne olacak idi? Yalan söyledikleri için mi taşlanacaklar idi? Küfrettikleri ya da kötülük yaptıkları için mi taşlanacaklar idi? Hayır; taşlanma nedenleri gerçeğe cesur ve gayretli bir şekilde tanıklık ettikleri için olacak idi. Ülkeyi araştırmak için casus olarak gönderilmişler idi ve bu konuda gördüklerini bir rapor olarak iletmeleri gerekiyor idi. Ve Yeşu ve Kalev bunu yaptılar. Ve topluluk onları bu yüzden taşlamak istedi. İnsanlar o gün olduğu gibi bu gün de gerçeği işitmekten hoşlanmıyorlar idi. Gerçek hiç bir zaman rağbet görmez. Bu dünyada ya da insan yüreğinde gerçeğe yer yoktur. Yalanlar ve hatalar her şekilleri ile kabul edilirler ama gerçek asla kabul edilmez. Yeşu ve Kalev kendi zamanlarında her çağdaki gerçeğe tanıklık edenlerin karşılaştıkları deneyimleri yaşadılar ve her birimiz aynı şekilde diğer kişilerin gerçeğe olan muhalefet ve nefretleri ile karşılaşmayı beklemek zorundayız. Yalnızca gerçeği söyleyen ve Tanrıya güvenen bu iki adamın söylediklerine altı yüz bin kişinin sesi yükselerek karşı geldi. Bu durum her zaman böyle olmuştur, böyledir ve o görkemli an yeryüzüne gelinceye kadar da böyle olacaktır: “sular denizleri nasıl örtüyor ise, yeryüzü de aynı şekilde Rabbin bilgisi ile örtülecektir.”

Ama ah! Yeşu ve Kalev gibi Tanrının gerçeğine tam, net ve ödün vermeyen bir tanıklık etmek ne kadar da önemlidir! Gerçeği, kutsalların uygun payı ve mirası olarak korumak ne kadar önemlidir! Gerçeği bozmak, yok etmek ve standardını düşürmek için insanlarda ne kadar da büyük bir eğilim mevcuttur. Bu yüzden gerçeğe, canda tanrısal güç içinde sahip olmak gibi acil bir ihtiyaç söz konusudur. Canlar, “Biz gerçekten bildiğimizi söylüyor ve görmüş olduğumuza tanıklık ediyoruz.” Kalev ve Yeşu yalnızca vaat edilen ülkede bulunmamışlar idi, ama aynı zamanda o ülke konusunda Tanrı ile birlikte bulunmuşlar idi. Ülkeye imanın bakış açısından bakmışlar idi. Ülkenin tanrının bir planı ya da amacı olarak kendilerine mülk olarak verilmiş olduğunu biliyorlar idi; doğru olan, ülkeyi Tanrının bir armağanı olarak almak idi. Ama yine de ülkeye Tanrının gücü ile sahip çıkmaları gerekiyor idi. Yeşu ve Kalev iman ile dolu, cesaret ile dolu ve güç ile dolu adamlar idiler.

Bereketli adamlar! Onlar Tanrının varlığının ışığında yaşıyorlar idi, topluluğun tamamı ise kendi imansızlıklarının karanlık gölgeleri tarafından sarılıp kalmışlar idi. Nasıl da büyük bir karşıtlık! Böyle bir farklılık Tanrının halkı arasında dahi her zaman vardır. Tanrının çocukları olduklarından kuşku duyamayacağınız kişiler ile sürekli olarak karşılaşırsınız. Ama onlar yine de hiç bir zaman tanrısal açıklamanın yüksekliğinin üstüne çıkmış gibi görünmezler. Oysa Tanının kutsalları olarak konumları ve payları asla bu değildir. Böyle kişiler her zaman kuşku ve korkular ile doludurlar. Üzerleri her zaman bulutlar ile kaplıdır; her zaman olayların karanlık kısmında kalırlar. Kendilerine bakarlar ya da koşullarına ve içinde bulundukları zorluklara bakarlar. Hiç bir zaman neşeli ve mutlu değildirler. Bir imanlıda olması gereken ve Tanrıya yücelik getiren o sevinçli güveni ve cesareti gösterecek güçleri yoktur.

Şimdi tüm bu durumların gerçekten üzücü olduklarını görüyoruz; böyle olmaması gerekir ve biz burada çok üzücü bazı hataların ve kökten yanlış olan bazı şeylerin bulunduğundan emin olabiliriz. İmanlının her zaman huzurlu ve mutlu olması ve ne ile karşılaşır ise karşılaşsın Tanrıyı övebilmesi gerekir. İmanlının sevinçleri kendisinden ya da içinde bulunduğu koşul nedeni ile akmaz; imanlının sevinçlerinin kaynağı yaşayan tanrıdır ve O’ndan akarlar ve yersel her etkinin ulaşabileceğinin çok ötesindedirler. İmanlı şu sözleri söyleyebilir: “Tanrım, sen benim tüm sevinçlerimin kaynağısın.” Bu durum, Tanrının en zayıf çocuğunun bile sahip olduğu hoş bir ayrıcalıktır. Ama işte çok üzücü bir şekilde düştüğümüz ve başarısız olduğumuz nokta da buradadır. Tanrıya bakan gözlerimizi Tanrıdan çevirir ve kendimize ya da koşullarımıza ve sıkıntılarımıza ya da zorluklarımıza bakmaya başlarız; bu yüzden her şey kararır ve bizler hoşnutsuzlaşırız, söylenmeye ve şikayet etmeye başlarız. Ancak Hristiyanlık bu değildir. Bu imansızlıktır- karanlıktır, ölümcüldür, Tanrıyı hor görmektir ve yüreği  bunaltan imansızlıktır.” Tanrı bize korku ruhu vermedi, güç, sevgi ve sağlıklı zihin ruhu verdi.

Gerçekten ruhsal olan bir Kalev’in sözleri bunlardır. Kendisini kuşatan zorlukların ve tehlikelerin baskısını hisseden yüreklerin Kalev’in sözlerini işitmeye ihtiyaçları vardır. Tanrının Ruhu gerçek imanlının canını kutsal bir cesaret ile doldurur. İmanlıyı çevresindeki kötü koşulların üstüne yükseltir ve imanlının canı “fırtınaların ve güçlüklerin asla ulaşamayacağı” o parlak güneşli alana getirilir.

“Ve ansızın Rabbin görkemi buluşma çadırında tüm İsrail halkına göründü. Rab Musa’ya şöyle dedi: 2Ne zamana dek bu halk bana saygısızlık edecek? Onlara gösterdiğim bunca belirtiye rağmen, ne zamana dek bana iman etmeyecekler? Onları salgın hastalık ile cezalandıracağım, mirastan yoksun bırakacağım. Ama seni onlardan daha büyük ve daha güçlü bir ulus kılacağım.” Çölde Sayım 1: 11,12.

Bu an Musa’nın tarihinde ne kadarda önemli bir an idi! Bu durum, doğanın Musa için altın bir fırsat olarak nitelendireceği bir an idi! Bundan önce ve bundan sonra asla bir insanın önünde böyle bir kapı açılmayacak idi. Düşman ve Musa’nın kendi yüreği Tanrının bu sözlerine şöyle karşılık verebilir idi: “İşte zamanın geldi. Daha büyük ve daha güçlü bir ulusun kurucusu  olman için sana teklifte bulunuldu, hem de Yehova’nın Kendisi tarafından! Sen bu fırsatın peşinden gitmiyor idin. Bu fırsat önüne yaşayan tanrı tarafından konuldu ve eğer sen şimdi böyle bir fırsatı reddeder isen, bu hayatında yapacağın en büyük ahmaklık olur.”

Ama sevgili okuyucu, Musa kendi çıkarlarının peşinde olan biri değil idi. Musa, Mesih’in açgözlülük ruhundan çok fazla içmiş idi. Kutsal olmayan bir isteği asla yok idi ve bencil arzulara sahip değil idi. Musa’nın arzusu yalnızca Tanrının yüceliği ve O’nun halkının iyiliği idi. Ve bu arzularına ulaşmak için lütfun gücü aracılığı ile kendisini ve isteklerini sunağa koymaya hazır idi.

İşte burada onun verdiği harika karşılığı okuyoruz. Tanrının kendisine söylediği, “Seni onlardan daha büyük ve daha güçlü bir ulus kılacağım” sözlerinin üzerine atlamak ve kendi güç ve zenginliğinin temelini hazırlayan bu altın fırsatı hemen kabul etmek yerine kendisini hemen konunun dışına çeker ve olabilecek en soylu bir ilgisizlik ile yanıtını verir: “Musa, ‘Mısırlılar bunu duyacak’ diye karşılık verdi, ‘çünkü bu halkı gücünle onların arasından sen çıkarttın. Kenan topraklarında yaşayan halka bunu anlatacaklar. Ya rab, bu halkın arasında olduğunu ve onlar ile yüz yüze görüştüğünü, bulutunun onların üzerinde durduğunu ve gündüz bulut sütunu gece ise ateş sütunu içinde onlara yol gösterdiğini duymuşlar. Eğer bu halkı bir insanmış gibi yok eder isen, senin ününü duymuş olan bu uluslar ‘Rab ant içerek söz verdiği bu ülkeye bu halkı götüremediği için onları çölde yok etti’ diyecekler.” Çölde sayım 1:13-16.

Musa burada konumların en yücesinden söz eder. Ve o tamamen yalnızca Rabbin yüceliği ile ilgilidir. Sünnetsiz ulusların gözünde Tanrının yüceliğinin saygınlığını yitirmesine tahammül edemez. Musa’nın bir önder ve bir kurucu olmasının ne önemi vardır? Gelecekte yaşayacak olan milyonlarca kişinin onu örnek ataları olarak görmelerinin ne önemi vardır? Ve eğer tüm bu kişisel yücelik ve büyüklük tanrısal yüceliğin tek bir ışınının feda edilmesine neden olacak ise bunun Musa’ya ne yararı olacaktır? Tanrının yüceliğinden başka hiç bir şeyin önemi yoktur. Musa’nın adı sonsuza kadar silinebilir. Altın buzağı döneminde de aynı şekilde hareket eden Musa şimdi de aynı tutumu önderlik konumundan feda ederek göstermeye hazır idi. İmansız bir ulusun batıl inançları ve bağımsızlığı karşısında Musa’nın yüreği yalnızca Tanrının yüceliği için atıyor idi. Bedeli ne olur ise olsun, yapılması gereken Musa’nın yaptığıdır. Gelen ne olur ise olsun ve bedeli ne olur ise olsun Rabbin yüceliğinin korunması gereklidir. Musa, İsrail’in Tanrısının yüceliğinin korunmasının temel alınmadığı takdirde hiç bir şeyin doğru olmasının mümkün olamayacağını hissetti. Tanrının bu bereketli adamının yüreği kendisinin değil ancak Tanrının yüceliğini düşünebilir idi. Tanrının o çok sevdiği adının uluslar arasında hor görülmesine ya da herhangi bir kişi tarafından “Rab gücü olmadığı için yapamadı” demesine tahammül edemez idi.

Ama Musa’nın kendi çıkarına olan ilgisizliğine yakın olan bir başka şey daha var idi. Musa, halkı da düşünüyor idi. Halkı seviyor idi ve onlara ilgisi büyük idi. Yehova’nın yüceliği hiç kuşkusuz en önde geliyor idi, ama İsrail’in bereketlenmesi de hemen onun ardından gelmekte idi. Ve Musa Rabbe şöyle dedi: “Şimdi gücünü göster, ya Rab! Demiştin ki, Rab tez öfkelenmez, sevgisi engindir, suçu ve isyanı bağışlar. Ancak suçluyu cezasız bırakmaz, babaların işlediği suçun hesabını üçüncü ve dördüncü kuşak çocuklarından sorar. Mısır’dan çıkışlarından bu güne dek bu halkı nasıl bağışladı isen, büyük sevgin uyarınca onların suçunu bağışla.” Çölde Sayım 1:17-19.

Burada yazılı olan sözler alışılmamış bir güzelliğe sahiptirler. Buradaki tüm ifadede yer alan düzen, ton ve ruh kendine özgü eşsiz bir güzelliktedir. Öncelikle ve her şeyden önemlisi Rabbin yüceliği adına gayretli bir özen mevcuttur. Rabbin yüceliğinin çevresine tam bir çit gerilmesi gerekir. Ama sonra bu tanrısal yüceliğin korunmasının temeli üzerinde halk için bağışlanma gösterilmesi arzusu yer alır. Bu her iki şey en bereketli biçimde bu aracılığın içinde birbirleri ile bağlantılı olarak mevcutturlar. “Rabbimin yüceliğinin büyüklüğü görünsün.” Hangi noktaya kadar? Yargı ve yıkım noktasına kadar mı? Hayır! “Rab tez öfkelenmez.” Ne harika bir düşünce! Tez öfkelenmemek ve bağışlamak konusunda tanrının gücü! Nasıl da söz ile anlatılamayacak kadar değerli! Musa’nın bu kadar doğru ve düzgün konuşabilmesi onun Tanrının zihni ve yüreği ile ne kadar yakın olduğunu göstermektedir! Ve Musa Horev dağında İsrail için aracılık yaptığı zaman, İlyas ile ne kadar zıt bir tutum içinde idi. Bu iki onurlu adamın Tanrının zihni ve ruhu ile ne kadar büyük bir uyum içinde olduklarını sorgulamak mümkün değildir. “Şimdi sana yalvarıyorum, büyük sevgin uyarınca bu halkın suçunu bağışla!” Affetmekten zevk alan Yehova’nın kulağına bu sözlerin ne kadar uygun geldiklerini şu sözlerde anlıyoruz: “Dileğin üzerine onları bağışladım.” Ve Rab sonra şu sözleri de ekler: “ Ne var ki, ben nasıl yaşıyor isem, varlığım ve yüceliğim adına yüceliğim yeryüzünü dolduracak.”

Okuyucu bu iki ifadeye özenle dikkat etmelidir. Bu iki ifade mutlak ve değişmezdir. “Bağışladım.” Ve “Tüm yeryüzü Rabbin yüceliği ile dolacak.” Hiç bir şey hiç bir şekilde bu iki büyük gerçeği değiştiremez. Bağışlama kesindir ve yücelik tüm yeryüzü üzerinde parlayacaktır. Yeryüzünün ya da cehennemin, insanların ya da şeytanların hiç bir gücü bu iki ifadenin tanrısal saygınlığına asla müdahale edemez. İsrail Tanrısının muhteşem bağışlaması ile sevinecek ve tüm yeryüzü O’nun yüceliğinin parlak güneş ışığına bürünecektir.

Ama sonra lütuf ile birlikte bir de yönetim vardır. Bu gerçeğin asla unutulmaması gerekir. Ve aynı zamanda daima hatırlanmaları da gerekir. Tanrının tüm kitabında lütuf ve yönetim arasındaki farklılık resmedilir. Ve şimdi önümüzde açık olan bu kısımda lütuf ve yönetim belki de en güçlü şekilde kaydedilmişlerdir. Lütuf bağışlayacaktır ve lütuf yeryüzünü tanrısal yüceliğin bereketli ışınları ile dolduracaktır, ama şu yakıcı sözler ile ortaya konan yönetimin tekerleklerinin çekici hareketine dikkat edin : “Yüceliğimi, Mısır’da ve çölde gösterdiğim belirtileri görüp de beni on kez sınayan, sözümü dinlemeyen bu kişilerden hiç biri atalarına ant içerek söz verdiğim ülkeyi göremeyecek. Beni küçümseyenlerden hiç biri orayı görmeyecek. Ama kulum Kalev’de başka bir ruh var, o bütün yüreği ile ardımca yürüdü. Araştırmak için gittiği ülkeye onu götüreceğim ve onun soyu orayı miras alacak. Amalekliler ile Kenanlılar orada yaşıyorlar. Siz yarın geri dönün. Kamış Denizi (Kızıldeniz) yolundan çöle gidin.” Çölde Sayım 14:22-25.

Bu çok ciddi bir konudur. Tanrıya güvenmek ve O’nun sınırsız güçteki koluna bağımlı olarak cesaret ile vaat edilen ülkeye gitmek yerine halk Tanrıyı imansızlık göstererek tahrik etti, güzel ülkeyi küçümsedi ve o büyük ve korkunç çöle tekrar geri dönmek zorunda kaldı. “Rab Musa ve Harun’a da, ‘Bu kötü topluluk ne zaman dek bana söylenecek? ‘ dedi. ‘Bana söylenen İsrail halkının yakınmalarını duydum. Onlara Rab şöyle diyor de: ‘Varlığım adına ant içerim ki, söylediklerinizin aynısını size yapacağım: cesetleriniz bu çöle serilecek. Bana söylenen, yirmi ve daha yukarı yaşta sayılan herkes çölde ölecek. Sizi yerleştireceğime ant içtiğim ülkeye Yefunne oğlu Kalev ile Nun oğlu Yeşu’dan başkası girmeyecek. Ama tutsak edilecek dediğiniz çocuklarınızı oraya, sizin reddettiğiniz ülkeye götüreceğim; orayı tanıyacaklar. Size gelince, cesetleriniz bu çöle serilecek. Çocuklarınız, hepiniz ölünceye dek çölde kırk yıl çobanlık edecek ve sizin sadakatsizliğiniz yüzünden sıkıntı çekecekler.” Çölde Sayım 14: 26-33.

Bu durumda imansızlığın ürünü bu oldu ve yüreklerinin katılığı nedeni ile söylenerek Tanrıyı hor gören bir halk için Tanrının yönetici tutumu bu sonucu verdi.

Burada dikkatimizi çekecek en önemli nokta şu olmalıdır: İsrail’i vaat edilen ülkeye sokmayan neden imansızlık idi. İbraniler üçüncü bölümdeki esin ile yazılmış yorum, tüm bunları sorgulamanın çok ötesine taşır. “görüyoruz ki, imansızlıklarından ötürü oraya giremediler.” İbraniler 3: 19. Belki İsrail’in Kenan diyarına girmesi için doğru zamanın gelmediği söylenebilir. Amorluların kötülükleri henüz dolma noktasına ulaşmamış idi. Ancak İsrail’in Şeria nehrini geçmeyi reddetmesinin nedeni bu değildir. Onlar Amorluların kötülükleri hakkında hiç bir şey bilmiyor ve hiç bir şey düşünmüyorlar idi. Kutsal Yazılar yeterince sade ve açıktır: “Oraya giremediler.” Amorluların kötülükleri nedeni ile değil; zaman henüz dolmadığı için değil – ama yalnızca “imansızlıkları nedeni ile.” Oraya girmeleri gerekir idi. Bunu yapmak ile sorumlu idiler ve bunu yapmadıkları için yargılandılar. Yol açık idi. Sadık Kalev tarafından söylendiği gibi, iman yargısı net ve terddütsüz idi: “Oraya gidip ülkeyi ele geçirelim. Kesinlikle buna yetecek gücümüz vardır.” O anda olabilecek başka herhangi bir anda olduğu gibi buna güçleri var idi, çünkü onlara ülkeyi veren Kişi, onların bu ülkeye girmesi ve ona sahip olmaları için gereken güçlerinin kaynağı idi.

Bu noktayı anlamakta yarar var ve bu nokta üzerinde derin düşünmek gerekir. Tanrının öğütleri, amaçları ve buyrukları hakkında konuşmanın belirli bir tarzı vardır – O’nun ahlak yönetiminin de bir tarzı olduğu gibi – Tanrının kendi gücü ile koymuş olduğu zamanlar ve mevsimler insan sorumluluğunun temellerini silip süpürecek güçtedir. Buna karşı olan düşüncelerden özenle korunmalıyız. İnsanın sorumluluğu sır olana değil ,açıklanmış olana bağlıdır ve bunu her zaman aklımızda tutmamız gerekir. İsrail2in sorumluluğu bir an önce ülkeye girmek ve ülkeye sahip olmak idi. Ve bunu yapmadıkları için yargılandılar. Cesetleri çöle serildi, çünkü ülkeye girecek imana sahip değiller idi.

Ve tüm bunlar bize çok ciddi dersler öğretmez mi? Elbette, kesinlikle öğretirler. Nasıl oluyor da biz imanlılar göksel paylarımıza pratikte sahip olma konusunda başarısız oluyoruz? Bizler kuzunun kanı aracılığı ile yargıdan kurtarıldık; hali hazırdaki dünyadan Mesih’in ölümü aracılığı ile kurtarıldık. Ama ruhta ve iman aracılığı ile Şeria nehrini geçmiyor ve göksel mirasımıza sahip çıkmıyoruz. Genelde inanılan, Şeria nehrinin ölümün bir örneği olduğudur, yani bu dünyadaki doğal yaşamın sona ermesi. Bir anlamda bu doğru olabilir. Ama nasıl oldu da İsrail bunu yaptığı zaman kavga etmeye başladı? Biz cennete gittiğimiz zaman orada kavga etmeyeceğimiz kesindir. Mesih’e iman ederek bu dünyadan ayrılmış olan kişilerin ruhları cennette kavga etmiyorlar. Cennette hiç bir şekilde ve hiç bir biçimde çatışma yoktur. Cennet dinlenme yeridir. Orada diriliş sabahı bekleniyor, ama bu bekleyiş çatışma içinde değil, huzur içinde gerçekleşmektedir.

Bu yüzden, Şeria nehri örneğinde bir bireyin bu dünyadaki yaşamının sona ermesinden daha fazlası mevcuttur. Şeria nehrine Mesih’in ölümünün büyük bir görünüm içindeki örneği olarak bakmamız gerekir. Kızıldeniz’in Mesih’in ölümü ile ilgili bir başka örnek teşkil etmesi ve fısıh kuzusunun kanının yine aynı konuda ikinci bir başka örnek teşkil etmesi gibi. Kuzunun kanı İsrail’i Tanrının Mısır’ın üzerine inen yargısından korudu. Kızıldeniz’in suları israil’i Mısır ülkesinden ve onun tüm gücünden kurtardı. Ama İsrail’in Şeria’yı geçmesi gerekiyor idi, ayaklarını vaat edilen ülkenin topraklarına basmaları ve oradaki her düşmana rağmen ülkedeki yerlerini almaları lazım idi. Kenan diyarının her bir parçası için savaşmaları gerekiyor idi.

Şimdi bu son cümlenin anlamı ne demek oluyor? Cennet için savaşmamız mı gerekiyor? Bir imanlı uyuduğu ve ruhu Mesih ile birlikte olmak için cennete gittiği zaman, orada savaşması gibi bir mesele mi söz konusudur? Elbette hayır. O zaman Şeria nehrini geçmek ve Kenan diyarında savaşmak bibi ifadelerden anlamamız gereken nedir? Yalnızca şunu; İsa’nın ölmüş olduğunu. İsa bu dünyadan dışarı çıktı. O, yalnızca bizim günahlarımız için ölmek ile kalmadı ama aynı zamanda bizi bu dünyaya bağlayan her bağı da kırdı. Öyle ki, biz günah ve yasa karşısında ölü olduğumuz gibi bu dünya karşısında da ölü olalım. Tanrının gözünde ve imanın yargısında yerde ölü olarak yatan birinin nasıl bu dünya ile hiç bir işi kalmamış ise bizim de aynı o durumda olmamız gerekir. Kendimizi Rabbimiz İsa Mesih aracılığı ile her şey karşısında ölü ve Tanrı karşısında diri saymaya çağrıldık. Dirilmiş Mesih ile bir olmakta sahip olduğumuz yeni yaşamın gücünde yaşarız. Biz göğe aitiz; bu nedenle göksel insanlar olarak sahip olduğumuz konumumuzda göksel yerlerdeki kötü ruhlar ile savaşmamız gerekir – bu göksel yerler bize ait alanlardır ve bu kötü ruhlar henüz bu alanlardan tam olarak dışarı atılmamışlardır. Eğer “insanlar” -olarak yürümek – bu dünyaya ait olanlar gibi yaşamak –yani Şeria nehrinin karşı kıyısında durmak bizi tatmin ediyor ise, eğer yeryüzünde yaşayanlar gibi yaşamaktan hoşnut isek, eğer bize ait olan göksel pay ve konumumuzu hedef almıyor isek, o zaman Efesliler 6:12 ayetindeki çatışma hakkında hiç bir şey bilemeyeceğiz demektir. Şimdi yeryüzünde göksel insanlar olarak yaşamayı istemek İsrail’in Kenan diyarındaki savaşlarının örneği olan o çatışmanın içine girmeyi istemek anlamına gelir. Cennete gittiğimiz zaman savaşmamız gerekmeyecek ama eğer yeryüzünde göksel bir yaşam sürmek istiyor isek, dünya karşısında ölü ve bizim için Şeria nehrinin soğuk sularına giren O’nun karşısında diri olan kişiler olmak istiyor isek, o zaman savaşmamız gerektiği kesindir. Şeytan, göksel yaşamımızın gücünde yaşamamıza engel olmak için yolumuzda ters çevrilmemiş taş bırakmayacaktır ve işte bu yüzden de çatışma olacaktır. Şeytan bizim yersel konuma sahip olanlar gibi yürümemizi isteyeceğinden bu dünyanın vatandaşlarına benzememizi ister, haklarımızı ve saygınlığımızı elimizden almak, yalana yenilmemizi sağlamak kısaca pratikte Hristiyan gerçeğinin o büyük temeline karşı yaşamamızı arzu eder, ama biz Mesih’te öldük ve O’nunla birlikte dirildik.

Eğer okuyucu bir an için Efesliler 6.bölüme dönecek olur ise bu ilginç konunun esin alarak yazmış olan yazar tarafından nasıl takdim edildiğini görecektir: “Son olarak Rab’de, O’nun üstün gücü ile güçlenin. İblisin hilelerine karşı durabilmek için Tanrının sağlamış olduğu bütün silahları kuşanın. Çünkü savaşımız insanlara karşı değil, ama yönetimlere, hükümranlıklara ve bu karanlık dünyanın güçlerine ve kötülüğün göksel yerlerdeki ruhsal ordularına karşıdır. Bu nedenle, kötü günde dayanabilmek, gerekli olan her şeyi yaptıktan sonra yerinizde durabilmek için Tanrının bütün silahlarını kuşanın.” Efesliler 6:10-13.

Burada daha uygun bir imanlı tutumunu görürüz. Burada söz konusu olan benliğin tutkuları ya da dünyanın çekiciliği değildir; elbette tüm bunlara karşı da uyanık olmamız gerekmektedir, ama burada söz konusu olan “şeytanın hileleridir.” Sonsuza kadar kırılmış olan gücünden söz etmiyoruz, söz ettiğimiz onun sinsi hileleri, yalanları ve tuzaklarıdır; şeytan bunlar aracılığı ile imanlıları göksel konum ve miraslarını fark etmekten alıkoyar.

İşte bizim düştüğümüz başarısızlık noktası bu çatışmada sürüp giden noktadır. Kavramamız gereken şeye hedef almayız. Çoğumuz kuzunun kanı ile yalnızca yargılanmaktan kurtarıldığımızı biliriz. Kızıldeniz ve Şeria nehrinin taşıdıkları derin önemin farkında dahi değilizdir. Onların ruhsal önemlerinin büyüklüğünü anlamayız. İnsanlar olarak yürürüz; elçi, Korintlileri bu konuda suçlar. Bizler sanki bu dünyaya ait insanlarmışız gibi yaşar ve hareket ederiz. Oysa kutsal yazılar bize İsa’nın bu dünya karşısında ölü olması gibi bizlerin de dünya karşısında ölü olduğumuzu öğretir ve vaftizimiz de zaten bunu ifade etmektedir. Biz, O’nu ölüler arasından dirilten Tanrının işleyişine olan iman aracılığı ile O’nda dirildik. Koloseliler 2:12.

Kutsal Ruhun canlarımızı bu değerlerin gerçekliğine yönlendirmesini diliyorum. Mesih’te bizim olan göksel ülkenin değerli ürünlerini bize takdim etsin ve bizi içsel varlığımızda Kendi kudreti ile güçlendirsin, öyle ki bizler cesaret ile Şeria nehrini geçelim ve ayaklarımızı ruhsal Kenan diyarına basalım. Bizler imanlılar olarak sahip olduğumuz ayrıcalıkların çok altında yaşarız. Görünen şeylerin  görünmeyen bereketlerimizin sevincini bizden çalmalarına izin veririz. Ah, daha güçlü bir iman olduğu takdirde Tanrının bize Mesih’te karşılıksız olarak vermiş olduğu her şeye sahip çıkabiliriz.

Şimdi öykümüzde ilerlememiz gerekiyor.

“Ve Musa’nın ülkeyi araştırmak üzere gönderdiği adamlar geri dönüp ülke hakkında kötü haber yayarak tüm topluluğun Rabbe söylenmesine neden oldular. Ülke hakkında kötü haber yayan bu adamlar Rabbin önünde ölümcül hastalıktan öldüler. Ülkeyi araştırmak üzere gidenlerden yalnız Nun oğlu Yeşu ile Yefunne oğlu Kalev sağ kaldılar.” Çölde Sayım 14: 36-38.

Kadınlar ve çocuklar dışında altı yüz bin kişiden oluşan o büyük toplulukta yalnızca iki kişinin diri Tanrıya iman ettiğini düşünmek çok şaşırtıcıdır. Elbette burada yalnızca topluluktan söz ediyoruz, bu kişilere Musa’yı dahil etmiyoruz. İki harika istisna dışında tüm topluluk bir imansızlık ruhu tarafından yönetiliyor idi. Onları vaat edilen ülkeye götürmesi için Tanrıya güvenemediler. Hayır onların düşündükleri şu idi: Tanrı kendilerini çöle getirmiş idi, çünkü onları çölde öldürmek istiyor idi ve kesinlikle şunu söyleyebiliriz: onlar karanlık imansızlıklarına uygun bir şekilde biçtiler. On sahte tanık ölümcül bir hastalık ile öldüler ve onların sahte tanıklıklarını kabul etmiş olan binlerce kişi çöle geri dönmek zorunda bırakıldılar ve kırk yıl boyunca çölde dolandıktan sonra orada öldüler ve orada gömüldüler.

Ama Yeşu ve Kalev diri Tanrıya olan imanlarının bereketli temelinde durdular – onların imanı canı en sevinçli güvence ve cesaret ile dolduran bir iman idi. Ve Yeşu ve Kalev’in imanlarına göre biçtiklerini söyleyebiliriz. Tanrının cana ekmiş olduğu imanı her zaman onurlandırması gerekir. İman O’nun kendi armağanıdır ve O imanın var olduğu her yerde- saygı ile söylüyoruz- imana sahip olabilir. Yeşu ve Kalev imanın sade gücü aracılığı ile sadakatsizliğin büyük bir gelgitine karşı koymak için güçlendirildiler. Her zorluk karşısında Tanrıya olan güvenlerine sımsıkı tutundular ve Tanrı da sonunda onların imanlarını onurlandırdı, ama onların kardeşlerinin cesetleri çölün tozlarına serildiler; Yeşu ve Kalev’in ayakları ise Kenan ülkesinin bağlar ile dolu tepelerine ve verimli vadilerine bastı. Diğerleri Tanrının onları öldürmek için çöle getirdiğini söylediler ve Tanrı da onlara, onların bu sözlerine göre davrandı. Yeşu ve Kalev ise Tanrının onları ülkeye gönderecek güçte olduğuna inandılar ve inandıkları gibi oldu.

Bu, çok önemli bir ilkedir; “İmanınıza göre olsun.” Hatırlamamız gereken bir şey var: Tanrı imandan hoşlanır, O’nu hoşnut eden tek şey imandır. Kendisine güvenilmesini sever ve Kendisine güvenenleri onurlandırmaktan ve ödüllendirmekten hoşlanır. Bunun tam aksine imansızlık O’nu çok kederlendirir. İmansızlık O’nu kışkırtır ve onurunu kırar ve canın üzerine karanlık ve ölüm getirir. Yalan söyleyemeyen diri Tanrıdan kuşkulanmak ve O konuştuğu zaman sorular beslemek en korkunç günahtır. Tüm kuşku dolu soruların yetkilisi şeytandır. Şeytan canın güvencesini sarsmaktan hoşlanır. Ama sade bir şekilde Tanrıya güvenen bir cana karşı hiç bir gücü yoktur. Şeytanın ateşli okları iman kalkanının arkasına saklanmış olan bir kişiye asla ulaşamazlar. Ve ah! Tanrıya bir çocuğun duyduğu güven ile güvenerek sürdürülen bir yaşam ne kadar değerlidir! Bir çocuğunkine benzeyen bu sade güven yüreği çok mutlu yapar ve ağzı övgü ve şükran ile doldurur. Böyle bir güven daima her bulutu ve sisi dağıtır ve yolumuzu Babamızın yüzünün bereketli ışınları ile aydınlatır. Ama öte yandan imansızlık, yüreği her tür soru ile doldurur, bizi tehdit eder, yolumuzu karanlık yapar ve bizi gerçekten sefil bir duruma sokar. Kalev’in yüreği sevinçli bir güven ile dolu idi, oysa kardeşlerinin yürekleri acı söylenmeler ve şikayetler ile dolu idi. Bu her zaman böyledir, eğer mutlu olmak istiyor isek, Tanrı ve O’nun karakteri ile ve sevgisi ile meşgul olmamız gerekir. Eğer sefil bir durumda olmak istiyor isek, o zaman yalnızca kendimiz ile ve koşullarımız ile meşgul olalım. Bir an için dönüp Luka kitabının ilk bölümüne bakalım. Zekeriya’nın dilinin tutulmasının nedeni ne idi? İmansızlık! Meryem ve Elizabet’in yüreklerini açan ne idi? İman! İşte fark buradan kaynaklanmaktadır. Zekeriya bu inançlı kadınların övgü şarkılarına katılabilir idi, eğer o karanlık imansızlık ağzını melankolik bir sessizlik ile mühürlememiş olsa idi! Ne etkileyici bir örnek ve ne etkileyici bir ders! Ah, Tanrıya daha sade bir şekilde güvenmeyi öğrenmemizi diliyorum. Kuşku duyan zihin bizden uzak olsun. İmansız bir durumun ortasında Tanrıya yücelik vererek imanda güçlü olmak bize lütfedilsin.

Bölümümüzün son paragrafı bize bir başka kutsal ders daha öğretir. Gelin şimdi bu dersi tam bir gayret ile yüreklerimize uyarlayalım. “Musa bu sözleri İsrail halkına bildirdiği zaman, halk yasa büründü. Sabah erkenden kalkıp dağın tepesine çıktılar. ‘Günah işledik’ dediler, ‘ama Rabbin  söz verdiği yere çıkmaya hazırız. Bunun üzerine Musa, ’Neden Rabbin buyruğuna karşı geliyorsunuz?’ dedi, ‘bunu başaramazsınız, savaşa gitmeyin, çünkü Rab sizinle olmayacak. Düşmanlarınızın önünde yenilgiye uğrayacaksınız. Amalekliler ile Kenanlılar sizinle orada karşılaşacak ve sizi kılıçtan geçirecekler. Çünkü Rabbin ardınca gitmekten vazgeçtiniz. Rab de sizinle olmayacak.’ Öyle iken, kendilerine güvenerek dağlık bölgenin tepesine çıktılar. Rabbin antlaşma sandığı da Musa da ordugahta kaldı. Dağlık bölgede yaşayan Amalekliler ile Kenanlılar üzerlerine saldırdılar ve onları Horma kentine dek kovalayıp bozguna uğrattılar.” Çölde Sayım 14: 39-45.

İnsan yüreği nasıl da çelişkiler ile doldur! Gidip iman enerjisi ile ülkeye sahip çıkmaları öğütlendiği zaman, geri çekildiler ve gitmeyi reddettiler. Galip gelecekleri yerde yere yatıp ağladılar. Sadık Kalev boşu boşuna onlara güvence vermeye çalıştı; ülkeye onları Rab götürecek ve onları mirasının dağına yerleştirecek idi. Tanrı onların yanında idi ve bunu yapacak güçte idi. Ama onlar gitmediler çünkü Tanrıya güvenemediler. Ama şimdi, başlarını öne eğip Tanrının yönetim ile ilgili tutumunu kabul etmek yerine kendilerine güvenerek küstahlık ettiler.

Ama ah! Aralarında diri Tanrı olmadan hareket etmeleri ne kadar boş bir davranış idi. O olmaksızın hiç bir şey yapamazlar idi. Ama yine de O aralarında olabilecek iken, Amaleklilerden korktular, ama şimdi aynı kişiler ile yanlarında Tanrı olmadan yüz yüze gelmeye cesaret ettiler. “Günah işledik, ama Rabbin söz verdiği yere çıkmaya hazırız.” Bunu söylemek yapmaktan daha kolay idi. Tanrısız bir İsrailli bir Amalek ile karşılaşamaz idi ve ayrıca burada çok dikkat çekici bir şey daha vardır: İsrail iman enerjisi ile hareket etmeyi reddettiği zaman, Tanrıyı küçümseyen bir imansızlığın gücü altında düştükleri zaman Musa onlara kendilerinin daha önce belirtmiş oldukları zorlukları işaret etti. Ve onlara, “Amalekliler ve Kenanlılar sizinle orada karşılaşacaklar ve sizi kılıçtan geçirecekler” dedi.

Bu ifadede tam bilgi mevcuttur. Onlar imansızlıkları aracılığı ile Tanrıyı dışarda bıraktılar. Ve bu yüzden İsrailliler ile Kenanlılar arasında bir sorun olacağı aşikar idi. İman ise bu sorunu tanrı ve Kenanlılar arasındaki bir sorun olarak görürdü. Yeşu ve Kalev bu meseleyi bu şekilde gördüklerini şu sözleri ile ifade etmişlerdi: “Eğer Rab bizden hoşnut kalır ise, süt ve bal akan o ülkeye bizi götürecek ve orayı bize verecektir. Ancak Rabbe karşı gelmeyin. Orada yaşayan halktan korkmayın. Onları ekmek yer gibi yiyip bitireceğiz. Koruyucuları onları bırakıp gitti. Ama Rab bizimledir. Onlardan korkmayın!”

İşte büyük sır burada yatmaktadır. Tanrının, halkına duyduğu hoşnutluk her düşman üzerindeki zaferi ilan eder ve bu zaferi garantiler. Ama Tanrı eğer halkı ile birlikte değil ise o zaman halk yere dökülmüş sudan farksızdır. İmansız on casus kendilerini devlerin önünde çekirgeler olarak beyan etmişler idi. Ve Musa onların sözlerini kullanarak onlara şöyle der: “Çekirgeler devlerin önünde duramazlar. Eğer “gidin imanınıza göre olsun” sözü doğru ise bunun aksi olan “imansızlığınıza göre olsun” sözü de doğrudur.

Ama halk küstahlık etti. Hiç bir şey oldukları halde bir şey olduklarını düşündüler. Ve, ah! Kendi gücümüz ile hareket etme küstahlığında bulunmak ne kadar sefilce bir davranış! Ne büyük bir yenilgi ve karmaşa! Ne kadar büyük bir hata ve aşağılanma! Ne kadar alçaltıcı ve paramparça edici bir durum! Ama kendine güvenmenin sonucu budur. İmansızlık ederek Tanrıyı terk ettiler. Ve Tanrı da onları boş küstahlıklarına terk etti. İman ederek O’nunla birlikte gitmemişler idi ve Tanrı da imansızlıkları nedeni ile onlarla gitmedi! “Rabbin antlaşma sandığı da Musa da ordugahta kaldı.” Onlar Tanrısız gittiler ve bu yüzden düşmanlarının önünde bozguna uğradılar.

Bu tür bir davranışın sonucu her zaman böyle olacaktır. Güç iddiasında bulunmanın ve kibirli küstahlıklar yapmanın hiç bir şekilde yararı olamaz. Küstahlık ve kendine güvenme değersizlikten daha kötüdür. Eğer Tanrı bizimle değil ise sabah buharından farkımız yoktur. Ama bu gerçeğin uygulamalı bir şekilde öğrenilmesi gerekir. Benliğin nihai değersizliğinin kanıtlanması için benliğin dibine kadar götürülmemiz gerekir. Ve bizi uygulamalı olarak bu sonuca götüren çeşitli tüm olayları ve bin bir çeşit denemeleri ile gerçekten de çöldür. Benliğin ne demek olduğunu çölde öğreniriz. Doğa çölde olduğu gibi ortaya çıkar; bazen korkutan bir imansızlık ile doludur, bazen de sahte güven ile dolu olabilir. Kadeş’te gitmeleri söylendiği zaman gitmeyi reddettiler; Horma kentinde gitmemeleri söylendiği zaman gitmekte ısrar ettiler. Yazarın da okuyucunun da her gün tahammül etmek zorunda kaldıkları kötü doğa işte böyledir.

Ama sevgili imanlı okuyucu, yine de Horma kentinden ayrılmadan önce tam olarak öğrenmeyi istememiz gereken bir özel ders daha vardır. Ve o ders de şudur: Kendi başarısızlığımızın bizim için gerekli kıldığı yolda alçakgönüllülük ve sabır ile yürür iken karşımıza çıkacak olan yoğun bir zorluk vardır. İsrail’in ülkeye gitmeyi reddeden imansızlığı Tanrının yönetici tutumunu gerekli kılmıştır ve halkın geri dönüp çölde kırk yıl dolaşmasına neden olmuştur. Tanrının bu tutumuna boyun eğmek için istekli değillerdi. Karşı geldiler. Gerekli olan boyunduruğa girmesi için boyunlarını bükemediler.

Aynı durum ne kadar da sık olarak bizlerin başına gelmektedir! Başarısızlığa uğrarız; bazı yanlış adımlar atarız, bunun sonucu olarak bazı deneme koşullarına gireriz ve sonra Tanrının eli altında eğilip alçalmak ve alçakgönüllülük ve ruh kırıklığı içinde O’nunla yürümeyi arzu etmek yerine baş kaldırır ve isyan ederiz; kendimizi yargılamak yerine koşullar ile tartışırız ve onları kendi davranışımızın adil ve gerekli sonucu olarak kabul etmek yerine öz irademiz ile koşullardan kaçmak isteriz.

Ayrıca şu ya da bu türde bir başarısızlık ya da zayıflık tarafından ruhsal ayrıcalığın bir konumuna ya da yoluna girmeyi reddetmemiz olasılığı vardır ve bu yüzden yolumuzda bulunduğumuz yerden geri döndürülür ve okulda daha alt bir sınıfa yerleştiriliriz. Ve daha sonra alçakgönüllülük ve yumuşak huyluluk ile kendimizi Tanrının eline bırakmak yerine kendi çabamız ile kendimizi bu konuma yerleştirmeye çalışırız ve ne yazık ki sonucunda da bozguna uğrar ve karmaşa yaşarız.

Bu konulara çok büyük bir dikkat göstermemiz talep edilir. Zayıflığın ve güçlüğün yerine razı olan bir yürek ve alçakgönüllü bir ruh geliştirmek çok önemlidir. Tanrı kibirli kişiye karşıdır ama alçakgönüllü kişiye lütfeder. Küstah ve kibirli bir ruh er ya da geç düşmeye mahkumdur. Ve tüm kibirli güç gösterileri açığa çıkmak zorundadır. Eğer vaat edilen diyarı ele geçirmek için iman yok ise geriye kalan yapılacak tek şey çölde alçakgönüllülük ve teslimiyet içinde bulunmaktır.

Ve Tanrıya övgüler olsun ki O tüm çöl yolculuğu boyunca bizim yanımızda olacaktır. Kibir ve küstahlık ile kendimizin seçmiş olduğu yolda O bizimle beraber olmaz, olmayacaktır. Yehova Amorluların tepesinde İsrail’e refakat etmeyi reddetti. Ama sabırlı lütfu ile bu davranışından geri dönmeye ve çöldeki yolculukları boyunca onlara eşlik etmeye hazır idi. Eğer İsrail Yehova ile Kenan ülkesine girmeyecek ise o zaman Tanrı İsrail ile çöle geri dönecek idi. Tanrının bu davranışında parlayan lütuftan daha mükemmel bir şey olamaz. Kendilerine güvenen İsrailliler aslında çölde tek başlarına kalmayı hak ediyorlar idi, ama O’nun adına sonsuza kadar övgüler olsun ki O bize günahlarımıza göre davranmaz ya da bizi iyiliklerimize göre ödüllendirmez. O’nun düşünceleri bizim düşüncelerimiz değildir; aynı şekilde O’nun yolları da bizim yollarımız değildir. İsraillilerin imansızlıkları, nankörlükleri ve şikayetleri çöle geri dönmelerine neden olmuş idi, ama Yehova yine de eşsiz lütfu ve sabırlı sevgisi ile onların çölde kırk yıl sürecek olan uzun ve bezdirici yolculuklarında onlara eşlik etmek için onlarla birlikte çöle geri döndü.

Böylece eğer çöl insanın ne olduğunu kanıtlıyor ise aynı zamanda Tanrının da ne olduğunu kanıtlıyor demektir. Ve ayrıca çöl imanın da ne olduğunu kanıtlar. Çünkü Yeşu ve Kalev’in de imansız kardeşlerinin bulunduğu topluluğun tamamı ile birlikte çöle dönmeleri ve miraslarından kırk yıl mahrum kalmaları gerekti. Oysa Yeşu ve Kalev lütuf aracılığı ile ülkeye girmeye hazır idiler. Bu durum onlar için çok büyük bir zorluk olarak görülebilir. İnsan doğası iki iman adamının diğer kişilerin imansızlıkları yüzünden acı çekmesi gerektiğini mantıklı ve haklı bulmayarak yargıda bulunur. Ama iman sabır ile beklemeyi başarabilir. Ve ayrıca Yeşu ve Kalev Yehova’nın kendileri ile paylaşmak üzere oldukları şeyi gördükleri zaman çöl yolculuğundan nasıl şikayet edebilirler idi? İmkansız! Yeşu ve Kalev Tanrının zamanını beklemek için hazırlanmışlar idi, çünkü iman asla acele etmez. Hizmetkarların imanı Efendi’nin lütfu sayesinde çok iyi destek görür.

Çölde Sayım 16

Biraz önce üzerinde çalışma yaptığımız bölüm Şabat gününü ihlal eden kişi ile ilgili gerçekten kısa paragraf dışında İsrail’in çöl yaşamının tarihinden verilen konu dışı bir ara olarak adlandırılabilir. Tüm günahları ve ahmaklıkları, şikayetleri ve isyanlarına rağmen İsrail’in geleceğinden söz ederek Kenan ülkesini ele geçireceğini ve kurtuluşlarının Tanrısına doğruluk sunuları sunacaklarını ve O’na övgü şarkıları söyleyeceklerini anlatır. Bölümde, Yehova’nın Çölde Sayım 13 ve Çölde Sayım 14. Bölümlerde gösterilen tüm imansızlık ve itaatsizlik, kibir ve insan iradesinin üstüne nasıl yükseldiğini görmüş ve O’nun Kendi sonsuz amacının tam ve nihai olarak yerine getirilişi ile İbrahim, İshak ve Yakup’a vermiş olduğu vaatlerin tamamlandığını okumuş idik.

Ama 16.bölümde insan ile ilgili olan o üzücü ve alçaltıcı çöl öyküsü sona erer ve Tanrının tükenmez sabrının ve sınırsız lütfunun parlak ve bereketli öyküsü başlar. Bunlar çöldeki iki büyük derslerdir. Bu derslerden insanın ne olduğunu ve Tanrının ne olduğunu öğreniriz. Bu iki ders Çölde Sayım kitabının sayfalarında yan yana uzanırlar. !4.bölümde insanı ve insanın yollarını görürüz. 15.bölümde ise Tanrıyı ve O’nun yollarını okuruz. Ve şimdi önümüzde açık olan yeni bölümde tekrar insana ve onun yollarına geri döneriz. Diliyoruz ki bu her iki dersten de en sağlam ve en derin anlamlı öğretişi biçebilelim!

“Levi oğlu Kehat oğlu Yishar oğlu Korah, Ruben soyundan Eliavoğullarından Datan, Aviram ve Pelet oğlu On toplulukça seçilen, tanınmış iki yüz elli İsrailli önder ile birlikte Musa’ya baş kaldırdı. Hep birlikte Musa ve Harun’un yanına varıp ‘Çok ileri gittiniz!’ dediler. ‘Bütün topluluk ve topluluğun her bireyi kutsaldır ve Rab onların arasındadır. Öyle ise kendinizi neden Rabbin topluluğundan üstün görüyorsunuz?” Çölde Sayım 16:1-3.

Şimdi burada elçi Yahuda tarafından “Korah’ın reddedilişi” ifadesi aracılığı ile Kutsal Ruhun ciddi öyküsüne giriş yapıyoruz. İsyan, bu konuda dini önder olduğu için Korah’a atfedilir. Korah’ın, çevresinde toplanmış olan çok sayıdaki etkili kişilerin “prenslerin, ünlü kişilerin ve yeniden kazanılan kişilerin” üzerinde yeterli bir etkiye sahip olduğu anlaşılır. Kısaca belirtecek olur isek, bu isyan çok büyük ve ciddi bir isyan idi ve bu isyanın kaynağına ve ahlak özelliklerine yakından bakmamız iyi olacaktır.

Soğuyan bir sevgi ruhu kendini gösterdiği zaman, bir topluluğun tarihinde her zaman çok kritik bir an yaşanır. Çünkü eğer bu durum doğru bir şekilde ele alınmaz ise mahvedici sonuçların ortaya çıkacağı kesindir. Her toplulukta onlara dayanarak hareket edilebilecek malzemeler vardır ve hareket etmeleri için ihtiyaç duyulan, yalnızca bazı huzursuz ruhların yükselmesidir, öyle ki bu tür malzemeler üzerinde çalışsınlar ve gizlide yakılmaya çalışılan ateşi yiyip yutan bir alev halinde büyütebilsinler. Ve bir kez böyle bir ruh yükseldiği zaman kaçmaya hazır olan yüzlercesi ve binlercesi kendilerini yükseltmek için cesaret bulamazlar. Şeytan böyle bir çalışma yaptığı zaman herkesi bir araç olarak kullanmaz. Şeytanın ihtiyacı olan kişi akıllı, enerjik ve ahlaki güce sahip bir kişidir – böyle bir kişinin çevresindeki kişilerin zihinlerini etkileyebilmesi gerekir ve şeytan ancak böyle bir kişi ile planlarının yürümesini sağlayabilir. Şeytanın şeytani planlarında kullandığı kişilerin hepsine ilham verdiği kesindir. Bildiğimiz tüm olaylarda bütün isyankar akımların başındaki büyük önderlerin genellikle büyük zekaya sahip, kendi iradeleri ile uyumlu olarak hareket edebilen kişiler olduklarını görürüz. Bu kişiler fırtınada esen bir rüzgarın hareket ettiği gibi büyük kalabalıklar üzerinde dalgalar halinde etkiler yaratırlar. Bu tür kişiler öncelikle insanların tutkularını nasıl harekete geçireceklerini iyi bilirler. Ve ikinci olarak kalabalıklar harekete geçtikleri zaman onlara nasıl yön vereceklerini de bilirler. En büyük güçleri, kalabalıkların özgürlükleri ve hakları konusunda onları etkilemektir. Eğer kişileri özgürlüklerinin ellerinden alındığı ve haklarının kısıtlandığı konusunda ikna etmeyi başarabilirler ise çevrelerinde çok sayıda huzursuz ruh toplayabilecekleri ve onlara ciddi hatalar yaptıracakları kesindir.

Korah ve yardımcıları ile ilgili konuda bu taktikleri aşikar olarak görürüz. Musa ve Harun’un kardeşleri üzerinde efendilik ettikleri ve kutsal bir topluluğun üyeleri olan kardeşlerinin haklarına ve ayrıcalıklarına müdahale ettikleri düşüncesini ortaya atarlar. Onların yargılarına göre topluluktaki herkes aynı seviyededir ve her biri bir diğeri kadar aktif olma hakkına sahiptir.

“Çok ileri gittiniz.” Yeryüzündeki en alçakgönüllü insan olan Musa’yı bu ifade ile suçladılar. Ama Musa üzerine nasıl bir sorumluluk almış idi? Bu sevgili ve onurlu hizmetkar hiç kuşkusuz geçmişinde yaşadığı zorlu olaylar nedeni ile saygınlığa ve sorumluluğa sahip idi ve herhangi birini ikna edecek yeterlilikte idi. Kendisini ön plana çıkartmaya çalıştıkları zaman alçakgönüllülük ile geri çekilmeye ve onlara yardım etmek için kendisini feda etmeye hazır olduğunu göstermiş idi. Bu yüzden Musa’yı “ileri gitmek ile” suçlayan herkes insanın gerçek ruhundan ve karakterinden tamamıyla habersiz ve bilgisiz olduğunu kanıtlamış oluyor idi. Musa Yeşu’ya şu sözleri söyleyebilen bir önder idi: “Sen benim adıma mı kıskanıyorsun? Keşke Rabbin tüm halkı peygamber olsa da Rab üzerlerine Ruhunu gönderse!” Bu sözleri söyleyebilen biri nasıl olur da “ileri gitmiş olmak ile” suçlanabilir idi? Ama öte yandan eğer Tanrı bir kişiyi öne çıkması için çağırır ise – onu hizmet etmesi için donatır ise – eğer Tanrı o kişiyi özel bir hizmet için bir kaseyi doldurur gibi doldurur ise ve hizmet için uygun kılar ise – eğer o kişiyi bulunması gereken konum için atarsa, o zaman kim Tanrının tanrısal armağanı ve tanrısal ataması için tartışma çıkartabilir? Aslında Korah ve yardımcılarının iddiaları ve söyledikleri saçmalıktan da öte idi. “Kendisine gökten verilmedikçe hiç kimse bir şey alamaz.” Ve bu yüzden Musa hakkında söylenilenler yalnız saçma değil aynı zamanda çok da kötü sözler idi. İnsanlar er ya da geç gerçek seviyelerini bulacaklardır. Ve Tanrıdan verilmemiş olan bir şey ayakta kalamayacaktır.

Bu yüzden Korah ve yardımcıları Musa ve Harun ile değil, Tanrı ile tartışıyorlar idi. Musa ve Harun belirli bir konumda hizmet vermek için Tanrı tarafından çağrılmışlar idi ve belirli bir işi yerine getirmeleri gerekiyor idi. Bunu reddeden kişilerin vay başına! Bulundukları konumu hedef alanlar ya da işi belirleyenler Musa ve Harun değil idi; onlar Tanrı tarafından atanmışlar idi, aslında bu gerçeğin sorunu çözümlemiş olması gerekir idi. Kendileri ile meşgul olan huzursuz isyancılar kendilerini yüceltmek için Tanrının hizmetkarlarını alçaltmak istemişler idi. Bu tür kişilerin davranış şekli her zaman budur. Onların ilgilendikleri tek şey kendilerini ön plana çıkartmak idi. Tanrı halkının ortak hak ve ayrıcalıkları hakkında hem yüksek ses ile hem de sürekli konuşuyorlar idi. Ama gerçekte hedefleri kendilerinin hiç mi hiç uygun olmadıkları bir konum ve hakları olmayan ayrıcalıklara sahip olmak idi.

Aslında mesele çok basittir. Tanrı bir kişiyi bir işi yapması için bir konuma yerleştirmiş midir? Evet, o halde bunu kim sorgulayabilir? O zaman bırakalım herkes kendi konumuna yerleşsin ve bu konumda yapması gereken işi yapsın. Dünyadaki en anlamsız şey, bir kimsenin başka bir kişinin işini ya da görevini almak için girişimde bulunmasıdır. Çölde Sayım 3 ve Çölde Sayım 4. Bölümler üzerinde düşündüğümüz zaman, bu konuyu ayrıntılı bir şekilde görmek için yönlendirildik. Bu gerçek her zaman geçerlidir. Korah’ın kendi işi vardı ve Musa’nın da kendi işi vardı. Neden biri diğerine imrensindi? Atandıkları bölgelerde ve zamanlarda parlayan güneşi, yıldızları ve ayı çok ileri gitmek ile suçlamak ne kadar mantıksız ise aynı şekilde Musa ve Harun’u da çok ileri gitmek ile suçlamak o kadar mantıksız idi. Mesih’in armağanlar verilmiş olan her hizmetkarı armağanının getirdiği sorumluluk ile uyumlu olarak atandığı konumdaki görevini yerine getirmek ile yükümlü idi. Gökyüzünde ışık veren güneş, ay ve yıldızlar gücü Her Şeye Yeten Yaratıcı tarafından atandıkları yerde hizmet verirler. Ve Mesih’in hizmetkarları da aynı şeyi yaptıkları sürece onlara çok ileri gittiklerini söylemek onları haksız yere suçlamaktan başka bir şey değildir.

Bu prensibin küçük ya da büyük her toplulukta imanlıların birlikte çalışmaya çağrıldıkları her koşul altında yoğun bir öneme sahip olduğunu görüyoruz. Mesih’in bedeninin tüm üyelerinin önde gelen yerler için çağrı aldıklarını sanmak bir hatadır. Ya da herhangi bir üyenin bedendeki yerini kendisinin seçebileceğini düşünmek büyük bir yanılgıdır. Bu konu tamamen ve mutlak bir şekilde bir tanrısal atanma konusudur.

1.Korintliler 12.bölümde bu konu hakkında verilen öğretiş çok açıktır. “İşte benden tek üyeden değil, bir çok üyeden oluşur. Ayak, ‘El olmadığım için bedene ait değilim’ der ise, bu onu bedenden ayırmaz. Bütün beden göz olsa idi nasıl duyardık? Bütün beden kulak olsa idi nasıl koklardık? Gerçek şu ki, Tanrı bedenin her üyesini dilediği biçimde bedene yerleştirmiştir.” 1.Korintliler 12:14-18.

Tanrının kilisesindeki tek gerçek hizmetin kaynağı burada belirtilmiştir; Mesih’in bedeni. “Tanrı, üyeleri yerleştirmiştir.” Bir insan başka bir insanı bir işe atamaz. Hatta bir insan kendi kendisini dahi yapacağı işe atamaz. Bu ya tanrısal atamadır ya da hiç bir şey değildir. Evet, hatta hiç bir şeyden daha da kötüdür; bu bir tanrısal hakları gasp etme küstahlığıdır.

Şimdi 1.Korintliler 12.bölümdeki harika örneğin ışığında konuya tekrar bakalım ve düşünelim. Ayakların elleri ya da kulakların gözleri çok ileri gitmek ile suçlamasının ne gibi bir anlamı olabilir? Böyle bir düşünce aşırı derecede saçmalık olmaz mı? Evet, bu üyelerin bedende önemli bir yere sahip oldukları doğrudur. Ama bu neden böyledir? “Çünkü Tanrı her üyeyi dilediği biçimde yerleştirmiştir.” Ve bu üyeler o önemli yerlerinde ne yaparlar? Tanrının yapmaları için kendilerine vermiş olduğu işi yaparlar. Hangi amaç ile yaparlar? Tüm bedenin yararı için! Diğerlerine kıyasla önemsiz dahi görünse bile her üye önde gelen diğer üyelerin işlevlerine yararlı katkılarda bulunur. Ve öte yandan önde gelen üye önemsiz üyenin işlevlerine karşı borçludur. Örneğin, gözlerin görme gücünü yitirdiklerini düşünün; bedenin her üyesi bu durumdan etkilenecektir. En önemsiz gibi görünen üyenin işlevinde düzensizlik olduğunu düşünün; en önde gelen üye bundan mutlaka etkilenecek ve sıkıntı çekecektir.

Bu nedenle önemli olan yaptığımız işin küçük ya da büyük olması değildir; önemli olan atandığımız işi yapıyor olmamız ve atandığımız konumu dolduruyor olmamızdır. Tüm bedenin ihtiyaçlarının yerine gelmesi her üyenin işlev ölçüsü ile uyumlu olarak etkili bir şekilde işini yerine getirmesidir. Eğer bu büyük gerçek fark edilmez ve uygulanmaz ise, görevler yerine gelmez ve daha da kötüsü yerine getirilmelerine engel olunur. Kutsal Ruhun ateşi söner ve kederlenir; Mesih’in egemen hakları inkar edilmiş olur ve Tanrının saygınlığına karşı gelinmiş olur. Her imanlı bu tanrısal ilkeye uygun hareket etmekten sorumludur ve bu tanrısal ilkeyi uygulamada inkar eden her şeye karşı tanıklık etmek ile yükümlüdür. Ağzı ile iman ikrarında bulunan kilisenin mahvolması ile ilgili gerçeğin nedeni, Tanrının bu konudaki gerçeğini reddetmesi ya da bu gerçeğin inkar edilmesini kabul etmesidir. İmanlının Tanrının açıklanan düşüncesine her zaman ciddi bir şekilde boyun eğmesi şarttır. Hata yapıldığı zaman bahane olarak koşulları öne sürmek ya da Tanrının herhangi bir gerçeğinin ihmal edildiği bir durumu kabul etmek tanrısal yetkiye karşı gelmek ve Tanrıyı itaatsizliğin Yetkilisi yerine koymaktır.

Ama artık bu konu ile ilgili daha fazla incelemede bulunmayacağız. Bu konuya burada yalnızca bölümümüz ile ilgili olarak işaret ettik ve şimdi bölümümüzde ilerlememiz gerekiyor. Bu sayfalar hiç kuşkusuz İsrail’in çöl öyküsünde yer alan en ciddi sayfalardır.

Korah ve yardımcılarına isyankar hareketlerinin ahmaklığı ve bunun günah olduğu çok hızlı bir şekilde öğretildi. Diri Tanrının gerçek hizmetkarlarına karşı çıkmaya cesaret etmeleri korkunç bir hata idi.  Musa hakkında ona karşı gelmek için bir araya toplandıkları zaman ve Musa onların kışkırtıcı sözlerini duyduğu zaman, yüz üstü yere kapandı. Bu, isyankar kişilerin önünde yapılacak en uygun davranış idi. Musa, Tanrının bu sevgili hizmetkarı ayaklarının üstünde dimdik durması gerektiği halde yüz üstü yere kapanmış idi. (Mısır’dan Çıkış 14) Ancak bu durumda yapabileceği en iyi ve en güvenilir davranış şekli bu idi. Huzursuz ve sevgisiz insanların durumları ile çekişmek ve onların ruh hali ile mücadele etmek asla yarar sağlamaz; yapılacak en iyi şey onları Rabbin ellerine terk etmektir, çünkü bu kişiler aslında Tanrının Kendisi ile çatışmaktadırlar. Eğer Tanrı belirli bir kişiyi bir konuma yerleştirir ve ona yapması için belirli bir iş verir ise ve bu kişinin çevresindeki diğer kişiler onunla tartışmanın uygun olduğunu düşünürler ise ve bu tartışmanın nedeni yalnızca o kişinin kendisine verilmiş olan belirli bir işi yapıyor olması ve atandığı konumu doldurması ise o zaman çatışmayı çıkartan kişiler gerçekte Tanrı ile çatışıyorlar demektir; Tanrı bu çatışmayı nasıl çözümleyeceğini bilir ve bunu Kendine özgü yolu ile yapacaktır. Bu konuda değinmiş olduğumuz bu kesin güvence Rabbin hizmetkarına kıskanç ve ortalık karıştıran ruhlar kendisine saldırdıkları anlarda kutsal bir sükunet ve ahlak yüceliği verir. Önde gelen bir hizmet ile meşgul olan biri ya da Tanrı tarafından ayrıcalıklı bir şekilde kullanılan hizmetkar  şu ya da bu zaman mutlaka kendilerinden başkasının onurlandırıldığını görmeye tahammül edemeyen belirli radikal ve hoşnutsuz kişilerin saldırıları ile karşılaşmak zorunda kalacaktır. Ama bu tür saldırılarda bulunan kişilere doğru davranmanın yolu onlara tepki vermemek ve konuyu Tanrının ellerine bırakmaktır. “Bunu duyan Musa yüz üstü yere kapandı. Sonra Korah ile yandaşlarına şöyle dedi: ’Sabah Rab kimin kendisine ait olduğunu, kimin kutsal olduğunu açıklayacak ve o kişiyi huzuruna çağıracak. Rab seçeceği kişiyi huzuruna çağıracak. Ey Korah ve yandaşları, kendinize buhurdanlar alın. Yarın Rabbin huzurunda buhurdanlarınızın içine ateş ve ateşin üstüne de buhur koyun. Rabbin seçeceği kişi, kutsal olan kişidir. Ey Levililer, çok ileri gittiniz.” Çölde Sayım 16: 4-7.

Bu davranış, konuyu uygun ellere bırakmak idi. Musa, Yehova’nın egemen haklarına büyük önem verir. “Rab gösterecektir” ve “Rab seçecektir”. Bu sözlerinde kendisi ve Harun hakkında tek bir hece bile mevcut değildir. Konunun tek çözümü yalnızca Rabbin seçimine ve Rabbin atamasına bağlıdır. İki yüz elli isyankar Rabbin huzurunda O’nunla yüz yüze getirildiler. Ellerinde buhurdanlıkları ile O’nun huzurunda toplandılar, öyle ki, tüm mesele tamamen ortaya konulsun ve herkesin önünde bu çatışmaya çözüm sağlansın. Musa ve Harun davada suçlanan kişiler oldukları için bir yargıda bulunma girişiminin onlara yarar sağlamayacağı aşikar idi. Ama Musa her iki tarafında tanrısal huzurda bir araya gelip toplanmasını ve meselenin yargılanarak bir karara varılmasını istemek için bereketlenmiş idi.

İşte bu gerçek alçakgönüllülük ve gerçek bilgeliktir. İnsanların yüreklerinin razı olacağı bir yer aramaları her zaman iyidir, çünkü eğer kendi iradelerine göre akılsızca bir yerin peşinden koşarlar ise bu ancak yenileceklerinin ve zihin karışıklığı yaşayacaklarının bir belirtisidir. Bazen diğer kişileri kıskanan kişilerin belirli bir hizmet alanında olduklarını ve o alanı kendilerinin işgal etmek istediklerini görebilirsiniz. Bırakın onlar bunu yapmayı denesinler, sonunda sinirlerinin bozulacağı ve yüzlerinde utanç ve karışıklık ile geri çekilecekleri kesindir. Rabbin bu tür kişilerin davranışları ile ilgileneceği kesindir. İnsanların bunu yapmayı denemelerinin bir yararı yoktur ve bu yüzden kıskançlık saldırılarının objesi olan birinin yapacağı en iyi şey Tanrının önünde yüz üstü yere kapanmak ve kötülük yapan kişiler ile ilgili meseleyi O’nun çözmesine izin vermektir. Tanrı halkının tarihinde bu tür olayların ortaya çıkması çok üzücüdür. Ama ortaya çıkmışlardır, ortaya çıkarlar ve tekrar tekrar ortaya çıkacaklardır. Ve bizim kesin olarak emin olduğumuz nokta şudur: huzursuz, sevgisiz ve hırslı ruhlara sahip insanlara gidebilecekleri en son yere kadar gitmeleri için izin vermek; sonra nasılsa geri çekilecekleri kesindir. Yani söylemek istediğimiz, onları Tanrının ellerine bırakmaktır ve Tanrının kendi mükemmel planları ile onlarla ilgileneceği mutlak bir şekilde kesindir.

“Musa Korah ile konuşmasını sürdürdü: ‘Ey Levililer, beni dinleyin. İsrail’in Tanrısı sizi kendi huzuruna çıkartmak için ayırdı. Rabbin konutunun hizmetini yapmanız, topluluğun önünde durmanız ve onlara hizmet etmeniz için sizi İsrail topluluğu arasından seçti. Sizi ve bütün Levili kardeşlerinizi huzuruna çıkardı. Bu yetmiyormuş gibi kahinliği de mi istiyorsunuz? Ey Korah, senin ve yandaşlarının bu şekilde toplanması Rabbe karşı gelmektir. Harun kim ki, ona dil uzatıyorsunuz?” Çölde Sayım 16: 8-11.

Burada bu korkunç çatışmanın kökeni hakkında bilgi alırız. Bunu başlatan kişiyi ve bu kişinin hedefinin ne olduğunu görürüz. Musa Korah’a hitap eder ve onu kahinliği hedef almak ile suçlar. Okuyucunun bu noktaya özen ile dikkat etmesini istiyoruz. Bu noktayı ayetlerin öğretişine göre net bir şekilde zihninde bulundurmasının gerekmesi önemlidir. Okuyucu Korah’ın ne olduğunu, kim olduğunu, işinin ne olduğunu ve huzursuz hırsının nedenini görmek ve anlamak zorundadır. Okuyucu eğer Yahuda’nın ifadesindeki – “Korah’ınkine benzer bir isyanda mahvoldular” - gerçek gücü ve anlamı anlamak istiyor ise tüm bu şeyleri kavraması gerekir.

O zaman Korah ne idi? Korah bir Levili idi ve böyle olduğu için hizmet etmek ve öğretmek için atanmış idi. “Onlar Yakup’a senin yargılarını ve İsrail’ senin yasanı öğretecekler.” İsrail’in Tanrısı Rabbin konutunun işlerini yapman ve topluluğun önünde onlara öğretmen amacı ile durman için seni kendi yakınına aldı.” Korah’ın durumu ve çalışma alanı bu idi. Ve Korah hangi hedefe gözünü dikmiş idi? Kahinliğe. “Sen de aynı şekilde kahinliği mi istiyorsun?”

Korah dikkatsiz bir gözlemcinin gözüne kendisi için bir şey istiyormuş gibi görünmemiş olabilir. Ve ilk anda tüm topluluğun haklarını gözeten biri gibi gelebilir. Ama Musa Tanrının Ruhunun gücü aracılığı ile Korah’ın maskesini düşürür ve onun topluluğun hakları için ayağa kalkmasının arkasında aslında kendisi için hırs içinde kahinlik istediğini gösterir. Bu noktaya dikkat etmek yararlı olacaktır. Genellikle Tanrı halkının özgürlükleri, hakları ve ayrıcalıkları konusunda seslerini yükselten kişilerin aslında kendi yüceliklerini ve çıkarlarını aradıkları görülür. Kendilerine uygun olan işi yapmaya razı değillerdir ve uygun olmayan bir konumun peşinden giderler. Bu durum her zaman hemen göze çarpmaz ama Tanrının er ya da geç bunu ortaya çıkartacağı kesindir. Çünkü O, herkesin davranışını tartar ve yüreğindeki niyeti bilir. Bir insanın kendisi için bir yer aramasından daha değersiz hiç bir şey olamaz. Bu davranışın hayal kırıklığı ve karmaşa ile sonuçlanacağı kesindir. Her bir üye için en önemli şey kendisini atanmış olduğu yerde bulmak ve atanmış olduğu görevi yerine getirmektir. Ve bu görevi yerine getirir iken ne kadar alçakgönüllü, ne kadar sessiz ve ne kadar içten olur ise o kadar iyidir.

Ama Korah bu basit ama önemli prensibi öğrenmemiş idi. Tanrısal şekilde atanmış olduğu yerden ve hizmetten hoşnut değil idi ve bu yüzden hiç bir şekilde kendisine ait olmayan bir konumu hedef almış idi. Bir kahin olmak istiyor idi. Korah’ın günahı tanrının baş kahinine karşı işlenen bir isyan günahı idi. “Korah’ınkine benzer bir isyan” ile Yahuda’nın kast ettiği bu idi.

Korah’ın öyküsünde dile getirilen bu gerçeği anlamak önemlidir. Ve bu gerçek genellikle anlaşılmaz ve bu yüzden kilisenin Başı tarafından üzerlerine boca edilebilecek herhangi bir armağanı kullanmak isteyenler günümüzde de bu tür bir isyan içine girebilirler. Ama ayetlerin ışığında bir an sakin bir şekilde konuya bakıldığı zaman böyle bir suçlamanın nasıl temelsiz olduğunu gösterecek yeterli yansımalar mevcuttur. Örneğin, Mesih’in müjdecilik armağanı vermiş olduğu bir kişiyi ele alalım. Bu kişinin Müjde’yi ilan etmek için ilerlemesi , tanrısal armağanını ve tanrısal görevinin ardından gitmesidir, kendisini bu yüzden Korah’ın günahı ile suçlamamız mı gerekir? Bu kişinin vaaz vermemesi mi gerekir?  Ya da vaaz vermesi mi gerekir? Tanrısal armağan – tanrısal çağrı – yeterli midir? Müjdeyi vaaz ettiği zaman bir isyancı gibi mi hareket etmektedir?

Aynı şey bir çoban ya da öğretmen için de geçerlidir. Çoban ya da öğretmen Kilisenin Başı tarafından kendisine verilmiş olan özel armağanı uyguladığı için Korah’ın günahı ile suçlanabilir mi? Bir kişiyi görevli yapan Mesih’in ona verdiği armağan değil midir? Bundan daha fazlasına gerek var mıdır? Ön yargısız bir zihin için –ayetler tarafından öğretilmeye istekli olan biri -  tanrısal bir şekilde verilmiş bir armağana sahip olmak anlaşılması kolay bir gerçek değil midir? Bir insan sahip olunabilecek her şeye sahip olsa ama yine de Kilisenin Başı tarafından verilmiş bir armağanı yok ise o kişinin bir görevli olmadığı aşikar değil midir? Konumlar ile ilgili bu basit gerçeklerin nasıl sorgulanabildiklerini anlamadığımızı itiraf ediyoruz.

Şunu hatırlatalım, burada sözünü ettiğimiz kilisedeki hizmetler için verilen özel armağanlardır. Hiç kuşkusuz Mesih’in bedenindeki her üyenin yerine getirmesi gereken bazı hizmetleri ve yapması gereken işleri vardır. Bu durum iyi eğitimli her imanlı tarafından kolayca anlaşılır. Ve ayrıca bedenin eğitilmesinin yalnızca önde gelen bazı armağanlar ile değil ama aynı zamanda Efesliler’e  Mektup’ta okuduğumuz gibi tüm üyelerin ilgili yerlerdeki etkin işleri aracılığı ile devam ettiği açıktır: “ Tersine, sevgi ile gerçeğe uyarak bedenin Başı olan Mesih’e doğru her yönden büyüyeceğiz. O’nun önderliğinde bütün beden her eklemin yardımı ile kenetlenip kaynaşmış olarak her üyesinin düzenli işleyişi ile büyüyüp sevgide gelişiyor.” Efesliler 4: 15,16.

Ayetler bu konuyu böylesine basit bir şekilde ifade ederler. Ama müjdeci, çoban, peygamber ya da öğretmen gibi bazı özel armağanlar hakkında konuşacak olur isek, bunların yalnızca Mesih’ten alınmış olmaları gerekir. Ve bir kişiyi görevli hale getiren bu armağanlara sahip olmaktır. Ve öte yandan, güneşin altındaki her eğitim tüm insan yetkisi bir kişiyi bir müjdeci, bir çoban ya da bir öğretmen yapamaz; kişinin mutlaka Kilisenin Başından bir lütuf armağanı almış olması gerekir.

Tanrının Kilisesindeki hizmet hakkında bu kadar söyleyelim. Okuyucuyu bu konuda yeterince aydınlattığımıza inanıyoruz. İnsanları bilgisizce Korah’ın korkunç günahı ile suçlamak gerçekten de çok kötü bir hatadır çünkü bu armağanlar kişilere Kilisenin Başı tarafından verilmiştir. Aslına bakılacak olur ise, bu armağanları uygulamamak bir günahtır.

Ancak hizmet ve kahinlik arasında çok maddesel bir farklılık vardır. Korah bir görevli olmayı hedeflemedi, çünkü o zaten bir görevli idi. Korah, olamayacağı bir şeyi yani bir kahin olmayı hedefledi. Kahinlik Harun ve onun ailesine verilmiş bir ayrıcalık idi. Ve onlar dışında sunu sunmak ya da kahinliğe özgü herhangi bir işlevi yapma girişiminde bulunmak herkes için küstahça bir davranışta bulunmak olur idi. Şimdi, Harun’un göklerden geçen bizim yüce Başkahinimiz’in – Tanrı oğlu İsa -örneği olduğunu hatırlatalım. Gökler O’nun hizmet alanı idi. “Eğer Kendisi yeryüzünde olsa idi, kahin olamaz idi.” İbraniler 8:4 “Rabbimiz Yahuda oymağından idi; Musa bu oymak hakkında kahinlik ile ilgili hiç bir şey söylememiş idi. Yeryüzünde şimdi tüm imanlıların kahinler olması dışında bir kahin olmak gibi bir görev yoktur. Bu konu hakkında Petrus’un yazdıklarını okuyalım : “Ama siz seçilmiş soy, kralın kahinleri, kutsal ulus ve Tanrının öz halkısınız.” 1.Petrus 2:9. Her imanlı bu ifadenin anlamına göre bir kahindir. Tanrının kilisesindeki en zayıf imanlı bile en az Pavlus’un kahin olduğu kadar kahindir. Bu bir kapasite ya da ruhsal güç meselesi değildir. Tüm imanlılar kahindirler. Ve İbraniler 13:15,16 ayetlerine göre ruhsal kurbanlar sunmaya çağrılmışlardır: “Bu nedenle İsa aracılığı ile Tanrıya sürekli övgü kurbanları yani O’nun adını açıkça anan dudakların meyvesini sunalım. İyilik yapmayı ve sizde olanı başkaları ile paylaşmayı unutmayın. Çünkü Tanrı bu tür kurbanlardan hoşnut olur.” İbraniler 13: 15,16.

İmanlının kahinliği böyledir. Ve okuyucunun bu konuyu özen ile okuması gerekir. Bundan farklı bir kahinlik şeklini hedeflemek- belirli bir kahinlik sınıfı yerleştirmeye çalışmak – insanların diğer kişiler adına hareket etmeleri ya da Tanrının önünde kahinlere özgü hizmet sunmaya kalkışmaları prensip olarak Korah’ın işlediği günah ile aynıdır. Burada kişilerden değil yalnızca prensipten konuşuyoruz. Günahın mikrobu çok başkadır. Zaman geçtikçe meyvenin tam oluşması gerçekleşir.

Okuyucu bu konunun tamamını kavrama konusunu yeterince basit bulamayabilir. Şu anda söylemek zorunda olduğumuz, bu konunun temel öneme sahip olduğudur. Okuyucunun bu konuyu yalnızca kutsal yazıların ışığında incelemesi gerekir. Gelenekler işe yaramayacaklardır. Vaizlere özgü tarihin de yararı olmaz. İşe yarayacak tek şey Tanrının Sözüdür. Bu sözün ışığında şu soruyu soralım ve yanıt verelim. “Korah’ın günahı ile adil bir şekilde suçlanacak olanlar kimlerdir? Kilisenin Başının donatmış olduğu armağanları uygulamak isteyen kişiler midir? Ya da yalnızca Mesih’in kendisine ait olan kahinlere özgü bir görevi ya da işi üstlenmek isteyenler midir? Bu çok ağır ve ciddi bir sorudur. Tanrısal huzurda sakin bir şekilde üzerinde düşünülmeli ve O’na sadık olmak için lütuf istenmelidir. O, bizim yalnızca lütufkar Kurtarıcımız değil, aynı zamanda egemen Rabbimizdir de!

Bölümümüzün geri kalan kısmında Korah ve yandaşlarına infaz edilen tanrısal yargı ile ilgili çok ciddi bir örnek sunulur. Rab bu isyankar kişiler tarafından ortaya atılan meseleye çok hızlı bir çözüm getirir. Bu çözümün yazılı olarak kaydedilmesi bile ifade edilişinin ötesindedir. Ne olmuştur? Yer yarılır ve isyan eden üç kişi aileleri, Korah’ın adamları  ve malları ile birlikte yarılan yer tarafından yutuldular ve Rabbin gönderdiği ateş buhur sunan iki yüz elli adamı yakıp yok etti.

“Musa şöyle dedi: ‘Bütün bunları yapmam için Rabbin beni gönderdiğini ve kendiliğimden bir şey yapmadığımı şuradan anlayacaksınız: Eğer bu adamlar herkes gibi doğal bir ölüm ile ölür ve herkesin başına gelen bir olay ile karşılaşırlar ise, bilin ki beni Rab göndermemiştir. Ama Rab yepyeni bir olay yaratır ise yer yarılıp onları ve onlara ait olan her şeyi yutar ise ve ölüler diyarına diri diri inerler ise bu adamların Rabbe saygısızlık ettiklerini anlayacaksınız.” Çölde Sayım 16: 28-30.

Musa söylediği bu sözleri ile Yehova ile isyankarlar arasında bir mesele olduğunu ortaya koyar. Musa’nın kendisi Tanrıya yalvarabilir ve her şeyi O’nun ellerine bırakabilir. Ahlak gücünün gerçek sırrı budur. Kendi çıkarının peşinden koşmayan bir kişi – Tanrının yüceliğinden başka bir hedefi ya da isteği olmayan bir kişi – güvenlik içinde olayların gelişmesini bekleyebilir. Ama bunun mümkün olması için gözün sadık, yüreğin dürüst ve amacın saf olması gerekir. Kişi herhangi bir şeyi etkilemek için hiçbir şey yapmayacaktır. Eğer Tanrı yargılayacak ise kesinlikle doğru olanı ortaya çıkartacaktır. Yer yarıldığı ve Rabbin ateşi yakıp yok ettiği zaman başka hiç bir şeyin etkisi olamaz. Her şey sakin iken övünmek ve büyük konuşmak herkes için çok kolaydır. Ama Tanrı korkunç bir yargı ile sahneye çıktığı zaman, durumların görünümü hızlı bir şekilde değişir.

“Musa konuşmasını bitirir bitirmez, Korah, Datan ve Aviram’ın altındaki yer yarıldı. Yer yarıldı ve onları, ailelerini, Korah’ın adamları ile mallarını yuttu. Sahip oldukları her şey ile birlikte diri diri ölüler diyarına indiler. Yer onların üzerine kapandı. Topluluğun arasından yok oldular. Çığlıklarını duyan çevredeki İsrailliler, ‘Yer bizi de yutmasın’ diye kaçıştılar.” Çölde Sayım 16: 31-34.

Gerçekten de “Diri Tanrının eline düşmek korkunç bir şeydir.” Kutsallarının topluluğunda tanrıdan korkulması ve O’nun çevresinde bulunan atamış olduğu kişilere saygı ile davranılması gerekir. “Tanrımız yakıp tüketen bir ateştir.” Korah’ın, çok yüksek bir konum olan Levililere özgü hizmeti ile hoşnut olarak sakin kalması kendisi için ne kadar iyi olur idi. Bir Kehatlı olarak Korah’ın görevi tapınağın en kutsal eşyalarını taşımak idi, ama o kahinliğe gözünü dikti ve çukura düştü.

Hepsi bu kadar da değil idi. Yer isyan edenlerin üzerinde kapanır kapanmaz “Rabbin gönderdiği ateş buhur sunan iki yüz elli adamı yakıp yok etti.” İnsanın kibir ve küstahlığı üzerine inen tanrısal yargının canı dehşete düşüren bir belirti ve göstergesi; olabilecek en korkunç sahnelerden biri idi. İnsanın Tanrının önünde kendisini yüceltmesi çok boştur, çünkü Tanrı kibirlilere karşıdır ama alçakgönüllülere lütuf verir. Toprak solucanlarının gücü Her Şeye Yeten Tanrının önünde kendilerini yüceltmeye kalkmaları ne kadar ahmakça bir tutum! Zavallı insan! Kendisini yakıp tüketen ışığa doğru koşan pervane böceğinin yaptığından daha ahmakça bir davranış.

Ah, Tanrımız ile alçakgönüllü bir tutum içinde yürümek! O’nun isteğine razı olmak; çok alçakgönüllü bir konumda bulunmaktan tatmin olmak ve verilen görevi yapmak! Gerçek saygınlık ve gerçek mutluluk işte budur. Eğer Tanrı bize bir geçiş yeri verir ise oradan O’nun bakışlarının altında geçelim ve O’na övgü ve yücelik olsun. En önemli ve gerekli nokta O’nun bize yapmamız için vermiş olduğu işin ne olduğunu bulmak ve bizi atamış olduğu iş ile meşgul olmaktır. Eğer Korah ve yandaşları bunu öğrenmiş olsalar idi, kardeşlerinin yürekleri asla böylesine bir dehşet yaşamayacak idi. Ama hayır; aslında hiç bir şey idiler ama bir şey olmak istediler ve bu yüzden yarılan yer üzerlerine kapandı. Tanrının ahlak yönetiminde kibir ve mahvolmak birbirlerinden ayrılmayacak şekilde bağlantılıdırlar. Her ne kadar ölçü değişebiliyor olsa da bu prensip her zaman sağlam kalır; değişmez. Bunu her zaman hatırlayalım. Çölde sayım 16.bölümün çalışmasından alçakgönüllü ve pişman bir ruhun değerini anlamış olarak daha yüksekteki konulara geçiş yapalım. İnsanın kendisini aşağı ve yukarı itmekte olduğu bir anda yaşıyoruz. Şu anda “ince yonga” çok rağbet gören bir düsturdur. Yorumun ruhuna iyice bakalım ve bunu uygulayalım. “Kendini yücelten alçaltılacaktır.” Eğer Tanrının Krallığının kuralı tarafından yönetilecek isek, o zaman yükselmek için tek yolun aşağı inmek olduğunu göreceğiz. Şimdi göklerde en yüce yerde Olan gönüllü olarak yeryüzündeki en alçak yeri almış Olan’dır. Bakınız Filipeliler 2:5-11.

Burada imanlılar olarak bir örneğe sahibiz ve bu örnek de bu dünyanın kibirli ve hırslı insanlarına karşı tanrısal bir panzehirdir. Yüreğinde yumuşak huylu ve alçakgönüllü olan O’nun izleyicileri olduklarını ağızları ile ikrar eden kişilerde bulunan itici, övüngen ve kendine güvenen bir ruh ve tarza tanıklık etmek kadar üzücü bir durum yoktur. Böyle bir durum imanlı ruhuna ve tutumuna tamamen karşı bir durumdur. Ve canın henüz kırılmamış bir durumda bulunduğunun kesin kanıtıdır. Eğer bir imanlı kendisini Tanrının huzurunda gerçekten ölçmüş ise böyle övüngen, küstah ve kendine güvenen bir ruha sahip olması mümkün değildir. Tanrı ile baş başa kalmak kibir ve özgüvenin kesin egemen çözümüdür. Kendi canlarımızın gizliliğinde bu gerçekliğin farkına varmamızı diliyorum. Rab bizi tüm yollarımızda gerçekten alçakgönüllü olarak muhafaza etsin ve kendi gözlerimize değil yalnızca O’na dayanalım.

Bölümümüzün son paragrafı çok çarpıcı bir şekilde doğal yüreğimizdeki şifa bulmaz kötülüğün örneğine yer verir. Topluluğun önünde meydana gelen tüm bu korkunç olaylardan sonra yüreğin derin ve kalıcı dersler öğrendiğini umut edenler olabilir. Yerin nasıl yarıldığını gördükten sonra – ve yerin dibine giderken yürek parçalayıcı çığlıklar atan isyancıların feryatlarını işittikten sonra – Rabbin gönderdiği ateşin nasıl ortaya çıktığını ve bir an içinde iki yüz elli kişiyi yakıp yok ettiğini gördükten sonra – tanrısal yargının dehşetine tanık olduktan sonra – tanrısal gücün ve görkemin böyle çarpıcı bir gösterisine şahit olduktan sonra insan bundan sonra topluluğun artık alçakgönüllülük ve yumuşak huyluluk ile yürüyeceğini düşünebilir ve artık topluluğun çadırlarından artık şikayet ve isyan seslerinin duyulmayacağını sanabilir.

Ne yazık ! Ne yazık ki, durum böyle olmadı. İnsana böyle öğretilemez. Benliğin iyileşmesi asla mümkün değildir. Bu gerçek, Tanrının kitabının her bölümünde ve her sayfasında öğretilir. Çölde Sayım 16.bölümün son satırlarında örnek ile belirtilir. “Ama ertesi gün”, bu ifade üzerinde düşünün ! Halkın gözlerinin önünde meydana gelen o korkunç olaydan bir yıl ya da bir ay ya da hatta bir hafta dahi geçmemiş idi; “ERTESİ GÜN bütün İsrail topluluğu Musa ve Harun’a söylenmeye başladı. ‘Rabbin halkını siz öldürdünüz’ diyorlar idi. Topluluk Musa ile Harun’a karşı toplanıp Buluşma Çadırına doğru yönelince çadırı ansızın bulut kapladı ve Rabbin görkemi göründü. Musa ile Harun buluşma çadırının önüne geldiler. Rab Musa’ya, ‘Bu topluluğun arasından ayrılın da onları birden yok edeyim’ dedi. Musa ile Harun yüz üstü yere kapandılar. “ Çölde Sayım 16: 41-45.

Burada Musa için bir başka fırsat daha ortaya çıktı. Tüm topluluk tekrar anında yok edilmek ile tehdit ediliyor idi. Her şey umutsuz görünüyor idi. Tanrısal tahammül sonuna gelmiş gibi görünüyor idi ve yargı kılıcı yine tüm topluluk üzerine inmek üzere idi. Ama halkın tek umudu olan kişiler için aşağılayıcı yalanlar söylemiş olan isyancılar şimdi bu kişileri karşılarında kahinliğe özgü tutum içinde görüyorlar idi ve Rabbin halkını öldürmek ile suçlamış oldukları bu kişiler aslında yaşamlarını kurtaracak olan Tanrının araçları idiler. “Musa ve Harun yüz üstü yere kapandılar. Sonra Musa Harun’a,’ Buhurdanını alıp içine sunaktan ateş koy, üstüne de buhur koy’ dedi. “Günahlarını bağışlatmak için hemen topluluğa git çünkü Rab öfkesini yağdırdı. Öldürücü hastalık başladı. Harun Musa’nın dediğini yapıp buhurdanını alarak topluluğun ortasına koştu. Halkın arasında öldürücü hastalık başlamış idi. Harun buhur sunarak topluluğun günahını bağışlattı. O ölüler ve diriler arasında durunca öldürücü hastalık da dindi.” Çölde Sayım 16: 46-48.

Kahinlik kötü bir şekilde küçümsenmiş olmasına rağmen burada açıkça belirtiliyor ki, kahinlikten başka hiç bir şey isyankar ve inatçı olan bu halkı kurtaramaz idi. Bu son paragrafta söz ile anlatılamaz bir bereket yer alır. Tanrının baş kahini Harun orada ölülerin ve dirilerin arasına geçerek durur ve buhurdanından Tanrının önüne doğru bir bulut buhuru yükselir; Harun’dan daha büyük olan Biri hakkında etkileyici bir örnek; Rab İsa halkının günahları için tam ve mükemmel bir kefaret sundu. Ve Kişiliğinin ve işinin hoş kokusu ile sonsuza kadar Tanrının yanındadır. Halkı çölden geçirebilecek olan tek şey yalnızca kahinlik idi. Kahinlik, tanrısal lütfun zengin ve uygun sağlayışı idi. Halk, isyankar şikayetlerinin adil sonuçlarından korunmalarını bu aracılığa borçlu idiler. Haklarında yalnızca adalet temeli üzerinde kalınarak karar verilmiş olsa idi, söylenebilecek tek şey şu olur idi: “Bırakın beni de bir anda onları yakıp yok edeyim.”

Bu dil, saf ve katı ya da esnek olmayan adaletin kullandığı dildir. Anında yıkım adaletin işidir. Tam ve nihai koruma tanrısal Lütfun-doğruluk aracılığı ile egemenlik süren lütuf -  görkemli ve canlı özelliğidir. Eğer Tanrı halka yalnızca adalet ile davranmış olsa idi, adaleti adından daha çok ilan edilmiş olacak idi. O’nun adında sevgi, merhamet, iyilik, nezaket, tahammül ve şefkat vardır. Ama eğer halk bir an içinde yakılıp yok edilse idi o zaman bunların hiç biri görülemeyecek idi ve bu yüzden Yehova’nın adı duyurulmayacak ya da yüceltilmeyecek idi. “Adım uğruna öfkemi geciktiriyorum. Ünümden ötürü kendimi tutuyorum, yoksa sizi yok ederdim. Bunu kendim için evet, kendim için yapıyorum. Adımı bayağılaştırmanızı nasıl hoş görebilirim? Bana ait olan onuru başkasına vermem.” Yeşaya 48:9,11.

Tanrının bize karşı Kendi adının yüceliğini düşünerek davranması ne kadar harikadır! O’nun görkeminin tam olarak parlamasının gerektiği de ne kadar harikadır! O, bize yüreğini açıklar iken, kendisini “Adil bir Tanrı ve bir Kurtarıcı” olarak açıkladı. Zavallı ve kaybolmuş günahkar için ne kadar değerli bir unvan! Tanrının kendisini açıkladığı ifadede yer alan sözlerin bir insana zaman ve sonsuzluk boyunca ihtiyaç duyabileceği her şeyi içerdiği aşikardır. Bu ifadedeki sözler cehennemi hak eden suçlu bir günahkarın çölün çeşitli denemeleri, zorlukları ve sıkıntıları arasında tahammül edebilmesi için gerek duyduğu ihtiyacı derin bir şekilde karşılar. Ve son olarak onu, günah ve üzüntünün asla giremeyeceği yukardaki o parlak ve bereketli dünya için teşvik eder.

Çölde Sayım 19

Şimdi, Çölde Sayım kitabının en önemli kısımlarından biri önümüzde açık durmakta ve bize “Kızıl İnek” ile ilgili çok ilginç ve eğitici konu hakkında sunumda bulunmaktadır. Kutsal yazılar hakkında bilgisi olan bir öğrenci bu örneğe neden Levililer’de değil de Çölde Sayım kitabında rastladığımıza doğal olarak şaşıracak ve bunu incelemek isteyecektir. Levililer kitabın ilk yedi bölümünde kurban öğretişinin çok seçkin bir ifadesine sahibiz. Ama yine de kızıl ineğin ne olduğu konusunda bir ima dahi göremiyoruz. Bu neden böyledir? Bu güzel düzenlemenin neden başka bir yerde değil de Çölde Sayım kitabında takdim edildiğine ilişkin gerçekten ne öğrenmemiz gerekiyor? Bunun kitabımızın bir diğer karakterinin başka çarpıcı bir örneğini oluşturduğuna inanıyoruz. Kızıl inek öncelikle bir çöl örneğini oluşturur. Aynı zamanda Tanrının kirlilikler için tasarlamış olduğu bir çözümdür ve Mesih’in ölümü, biz göklerdeki sonsuz yuvamıza gitmek için şu anda bizi kirleten bir dünyadan geçer iken günahı temizlemesinin bir ön örneğidir. Bu örnek çok eğitici bir örnektir ve en değerli ve en çok ihtiyaç duyulan gerçeği açıklar. Bu kaydı kaleme almış olan Kutsal Ruh’un onu lütfu aracılığı ile canlarımıza uygulamaktan hoşnut olmasını diliyorum!

“Ve Rab Musa ile Harun’a şöyle dedi: ’Rabbin buyurduğu yasanın kuralı şudur: İsrailliler’e size kusursuz, özürsüz ve boyunduruk takmamış kızıl bir inek getirmelerini söyleyin.” Çölde Sayım 19:1,2.

İman gözü ile Rab İsa’ya baktığımız zaman, O’nun kutsal kişiliği içinde yalnızca kusursuz olduğunu görmüyoruz, ama aynı zamanda O’nun asla günah boyunduruğu taşımamış olduğunu da anlıyoruz. Kutsal Ruh her zaman Mesih’in kişiliğinin kıskanç korumasıdır. Ve Mesih’i insan canına O’nun tüm üstünlüğünü ve değerliliğini takdim etmekten zevk alır. Bu yüzden O’nu ortaya koymak için tasarlanmış olan her örnek ve her ön örnek aynı özenli korumayı sergiler. Böylece kızıl inek örneği ile bize öğretilen şudur: Bize kutsal Rabbimizin insan doğası hakkında öğretilen O’nun tamamen saf ve lekesiz olduğuna ilişkindir; hem doğumunda hem de ilişkilerinde mükemmel idi ve O’nda günahın izi olamaz idi. O’nun kutsal boynunda asla günah boyunduruğu olamaz idi. O, “Benim boyunduruğum” ifadesini kullandığı zaman (Matta 11:29) Babasının her konudaki isteğine mutlak boyun eğişinin boyunduruğu idi. Bu, O’nun taşımış olduğu tek boyunduruktur ve bu boyunduruk O’nun çaresiz bir bebek olarak yattığı beşikten bir kurban olarak son nefesini verdiği çarmıha kadar süren lekesiz ve mükemmel kariyeri sırasında asla bir an için bile boynundan çıkmadı.

Ama O asla günah boyunduruğu taşımadı. Bu gerçeğin tam olarak anlaşılması gerekir. O, bizi günahlarımızdan arındırmak için çarmıha gitti ve bizim her günahtan mükemmel bir şekilde temizlenmemizi sağlamak için gerekli olan temel işi tamamladı. Ama O bunu kutsal yaşamının hiç bir anında asla günah boyunduruğunu taşıyarak yapmadı. O, “günahsız” idi ve böyle olduğu için yüce ve görkemli kefaret işi için tek uygun olan mükemmel kişi idi. O’nu yaşamında günah boyunduruğu olan Biri olarak düşünmek ölümü ile sağlamış olduğu kefaretin uygun olmadığını düşünmek olur. “Kusursuzluğun olduğu yerde boyunduruk olmaz.” Bu ifade, Rabbimiz İsa Mesih’in kusursuzluğunu ve mükemmelliğini ortaya koymak için Kutsal Ruh tarafından tasarlanmıştır. Rabbimiz yalnızca içsel varlığında kusursuz değildi, ama aynı zamanda dışsal varlığında da günahtan özgür idi. O, ne kişiliğinde ne de ilişkilerinde günahın ya da ölümün taleplerine asla bağlı değil idi. O’nun adı sonsuza kadar yüceltilsin – O bizim koşullarımızın ve durumlarımızın tüm gerçekliğinde yer aldı ama O’nda günah yok idi ve asla günah boyunduruğu taşımadı.

“O bizim zayıflıklarımızı bilir ve onlara sempati duyar.
Acı veren ayartmaların acısını bilir çünkü Kendisi de aynısını hissetmiştir.
 
“Ama yüce Kurtarıcı her zaman lekesiz, temiz ve saf kalmıştır.
O, şeytanın ateşli oklarına kanı ile karşı koymuştur.”

“İnek kahin Elazar’a verilsin; ordugahın dışına çıkarılıp onun önünde kesilecek.” Çölde Sayım 19:3.

Ayetleri dikkat ile okuyan bir okuyucu ne kadar önemsiz gibi görünür ise görünsün ayetlerdeki hiç bir ifadeyi atlamayacaktır. Bu düşünceye sahip bir okuyucu önünde açık olan kitabın Tanrıdan olduğunu her zaman aklında tutacaktır ve bu nedenle bu kitabın bir bütün olarak her kısmında yer alan ifadelerin mükemmel olduklarını bilecektir. Her küçük sözcük dahi bir anlama gebedir. Her küçük düşünce, özellik ve koşul can için bazı ruhsal öğretişler içerir. Hiç kuşkusuz sadık olmayanlar ve akılcılar hep birlikte bu ciddi gerçek karşısında başarısızlığa uğrarlar ve bunun bir sonucu olarak tanrısal kitaba yaklaştıkları zaman çok üzücü bir hasara uğrarlar. Ruhsal öğrenci bu noktada yalnızca kıymetli taş görür iken onlar aynı yerde hatalar görürler. Adanmış, kendine güvenmeyen ve Kutsal Ruh’tan öğretiş alan öğrenci tanrısal uyumlar ve ahlak görkemleri görür iken onların gördükleri yalnızca hatalar ve zıtlıklardır.

Bizim tek beklentimiz yalnızca bu konuda olabilir ve günümüzde bu beklentiyi hatırlamak yararlıdır. Tanrı ilahi takdirde olduğu gibi ayetlerde de “Kendi Kendisinin yorumcusudur.” Ve eğer biz O’nu bekler isek, O’nun bu konuyu açıklığa kavuşturacağı kesindir. Ama ilahi takdirde, “Kör imansızlığın hata yapacağı kesindir ve Tanrının yollarında işe yaramaz, boştur! Ve adanmış şair daha da ileri gidebilir idi, çünkü kör imansızlığın Tanrının yollarını ve sözünü yalnızca doğru şekilde değerlendiremediği gibi her ikisini de Tanrının Kendisine, doğasına ve Karakterine ve aynı zamanda bizlere vermekten hoşnut olduğu açıklamasına karşı da küstah bir saldırı fırsatına dönüştürecektir. Sadakatsiz kişi esinin lambasını kaba bir şekilde söndürür, onun göksel ışığını ezer ve hepimizi yanlış yönlendirilmiş zihnin tuzağındaki derin hüzne ve ahlak karanlığına sokar.

Bölümümüzün üçüncü ayeti üzerinde derin düşünür iken bir önceki düşünce dizisine yönlendirilmiş olduk. Kutsal yazıları geniş ve özenli bir şekilde inceleme alışkanlığını geliştirmek için çok büyük bir arzu duyuyoruz. Bu konu çok yoğun bir öneme sahiptir. Esin ile yazılmış kitabın içeriğinde başından sonuna kadar dua ederek üzerinde derin düşünmemize değmeyecek tek bir cümle ya da tek bir ifade bulunmadığını söylemek ya da düşünmek Kutsal Ruh Tanrının incelememiz sırasında değersiz olduğunu düşündürecek bir şeyler yazdığını ima etmektir. “Kutsal Yazıların tümü Tanrı esinlemesidir. “ 2.Timoteos 3:16. Bu ayet bize, ayetlere karşı saygılı olmamızı buyurur. “Önceden ne yazıldı ise bize öğretmek için sabır ile ve Kutsal Yazıların verdiği cesaret ile umudumuz olsun diye yazıldı. “ Romalılar 15:4. Bu ifade kişisel ilgimizi uyandırır. İlk ayetteki ifade kutsal yazıların Tanrıdan geldiklerini kanıtlar. İkinci ayet ise bu sözlerin bizim için geldiğini kanıtlar. Bu iki ayet birlikte ele alındıkları zaman, kutsal yazıların tanrısal bağlantıları aracılığı ile bizi Tanrıya bağlarlar. Şeytan ise bu bağlantıyı kopartmak için her zaman elinden geleni yapar. Ve bunu ahlak değeri bilgisini ve zihinsel gücü kullanarak yapar. Şeytan Kutsal Kitap hakkında büyük ve özel saldırılarını yaparken bilgisiz ya da ahlaksız birini seçmez. Çünkü bilgisiz birinin konuşamayacağını ve ahlaksız birinin de bir öğüde kulak vermeyeceğini çok iyi bilir. Şeytan şu tür kişiyi seçer: hoş, sevimli, yardımsever ve ilgi ve rağbet gören bir insanı seçer; ahlaki açıdan lekesiz birini, çalışkan bir öğrenciyi, tecrübeli bir bilim adamını ve derin ve orijinal bir düşünürü tercih eder. Böylelikle sade, bilgisiz ve uyanık olmayan kişilerin gözlerine bir avuç toprak atarak net görmelerine engel olur.

İmanlı okuyucu, şunu hatırlamanız için dua ediyoruz. Eğer Kutsal Kitap’ın söz ile anlatılamaz değerini canınızda derin bir hale getirebilir isek, eğer sizi akılcılık ve sadakatsizlik aracılığı ile karşınıza çıkabilecek tehlikeli kayalıklardan ve bataklıklardan korunmanız için uyarabilir isek, eğer sizi Tanrının özünden akmış olan bir kaynağın damlalarından içer gibi ayetlerin kutsal sayfalarındaki güvence ile bina edip güçlendirebilir isek, eğer bu sonuçların hepsine ya da herhangi birine ulaşabilir isek, bölümümüzde şimdi giriş yapacağımız konu dışı sözden ötürü pişmanlık duymayız.

“Kızıl inek kahin Elazar’a verilsin; ordugahın dışına çıkarılıp onun önünde kesilecek .” Çölde Sayım 19: 3. Burada hem kahinde hem de kurbanda Mesih’in kişiliğine ilişkin ortak bir örnek bulunmaktadır. O, hem Kurban hem de Kahin oldu. Ama bir Kurban olarak tamamlaması gereken işi tamamlayana dek Kahinliği ile ilgili işlemlerine başlamadı. Bu durum üçüncü ayetin son cümlesindeki ifadeyi açıklayacaktır, “ onun önünde kesilecek.” Mesih’in ölümü yeryüzünde gerçekleşti ve bu yüzden kahinlik eylemi olarak temsil edilemez idi. O’nun Kahinliğinin hizmet alanı yeryüzü değil, gökler idi. Elçi, İbraniler’e yazdığı mektupta bu konu ile ilgili çok değerli ve harika bir ifadeyi özet şeklinde beyan eder: “Söylediklerimizin özü şudur: Göklerde Yüce Olan’ın tahtının sağında oturan, kutsal yerde, insanın değil, Rabbin kurduğu asıl tapınma çadırında görev yapan böyle bir başkahinimiz vardır. Her başkahin sunular ve kurbanlar sunmak için atanır. Bu nedenle bizim başkahinimizin de sunacak bir şeyi olması gerekir. Eğer Kendisi yeryüzünde olsa idi, kahin olamaz idi. Çünkü Kutsal Yasa uyarınca sunuları sunanlar var.” İbraniler 8:1-4. “ama Mesih gelecek iyi şeylerin baş kahini olarak ortaya çıktı. İnsan eli ile yapılmamış yani bu yaratılıştan olmayan daha büyük ve daha yetkin çadırdan geçti. Tekeler ile danaların kanı ile değil, sonsuz kurtuluşu sağlayarak kendi kanı ile kutsal yere ilk ve son kez girdi.” “Çünkü Mesih asıl kutsal yerin örneği olup insan eli ile yapılan kutsal yere değil ama şimdi bizim için Tanrının önünde görünmek için asıl göğe girdi.” İbraniler 9:11,12,24. “Oysa Mesih günahlar için sonsuza dek geçerli tek bir kurban sunduktan sonra Tanrının sağında oturdu .” İbraniler 10:12.

Bu bölümleri Çölde Sayım 19:3 ayeti ile bağlantılı olarak ele aldığımız zaman iki şey öğreniriz, yani, Mesih’in ölümü uygun ve alışılmış kahinlik eylemi olarak temsil edilmez. Ve ayrıca O’nun kahinliğinin hizmet alanı yeryüzü değil, göklerdir. Bu ifadelerde yeni olan hiç bir şey yer almaz. Diğer ifadeler bu ifadelerden çok daha ilerdedirler. Ama burada önemli olan kutsal yazıların tanrısal mükemmelliğini ve değerini resmetmek için her şeye dikkat ederek her şeyi fark etmektir. Eski Antlaşma zamanlarındaki bazı buyruk ya da törenlerin sarılı olduğu görülmeyen konular, Yeni Antlaşma’nın sayfalarında parlak bir şekilde ışıldarlar ve bu gerçeğin görülmesi çok ilgi çekicidir. Bu tür keşifler sözün zeki okuyucusunu her zaman hoşnut eder. Hiç kuşkusuz gerçek bulunduğu her yerde aynıdır, ama gerçek Eski Antlaşma’da tanrısal bir şekilde gölgeler halinde ama Yeni Antlaşma’da yer alan ayetlerde ise parlak bir şekilde net olarak görüldüğü zaman, biz gerçeğe yalnızca bina edilmiş olarak değil, ama aynı zamanda resmedilen örnek ile birlikte olarak sahip oluruz.

Ama farkına varmadan kurbanın ölümünün gerçekleştiği yeri atlayıp geçmememiz gerekir. “Ordugahın dışına çıkartılacak.” Daha önce de belirtilmiş olduğu gibi kahin ve kurban özdeşleşmiştir ve Mesih’in ortak bir örneğini teşkil ederler. Ancak eklenen bir başka ifade daha vardır: “Kahinin önünde kesilecek.” Bunun nedeni basittir, çünkü Mesih’in ölümü kahinlik eylemini temsil edemez. Ne kadar harika bir titizlik! Ama yine de harika değildir, çünkü her satırı Tanrının Kendisi tarafından yazılmış bir kitapta böyle olmasının beklenmesi gerekir. Eğer “Kahin onu kesecek” denmiş olsa idi, o zaman Çölde Sayım 19.bölüm İbraniler’e yazılan mektuptaki içerik ile farklılık gösterir idi. Ama hayır, kitaptaki uyumlar görkemlerin en parlağı ile ışıldamaktadırlar. Rab bize lütuf versin ki onları ayırt edebilelim ve takdir edebilelim.

İsa da kent kapısının dışında acı çekti. “Bunun gibi İsa da kendi kanı ile halkı kutsal kılmak için kent kapısının dışında acı çekti.” İbraniler 13:12. O kent kapısının dışında idi ve bizler O’nun sesine kulak verelim. Bu sesi işitiyor muyuz? Bu sesi anlıyor muyuz? İsa’nın öldüğü yer üzerinde daha ciddi bir şekilde düşünmemiz gerekmez mi? O reddedilir iken O’nunla paydaşlıkta bulunmayı arzu etmeden O’nun ölümünün sağladığı yararlardan tatmin olarak huzur bulmamız doğru mudur? Tanrı yasaklasın! “Öyle ise biz de O’nun uğradığı aşağılanmaya katlanarak ordugahtan dışarı çıkıp yanına gidelim.” İbraniler 13:13. ¹⁶ Bu sözlerde çok büyük bir güç mevcuttur. Bu sözlerin reddedilmiş bir Kurtarıcı ile daha tam bir özdeşleşmeyi arzu etmemiz için tüm ahlaki varlığımızı harekete geçirmeleri gerekir. Biz O’nun ölümünden yararlanıp istifade ederek ve içerde kalarak O’nun dışardaki ölümünü mü izleyeceğiz? Rabbimizin ve Efendimizin dışarı atıldığı bu dünyada biz bir yuva ve bir yer ve bir isim ve bir pay mı arayacağız? Varlığımızı ve sonsuza kadar kalıcı mutluluğumuzu borçlu olduğumuz o yüce Kişi’ye tahammül edemeyen bir dünyada devam etmeyi mi hedefleyeceğiz? Efendimizin yalnızca bir ağıl, bir çarmıh ve bir ödünç alınmış mezar bulduğu bir dünyada onur, konum ve varlık peşinde mi koşacağız? Yüreklerimiz şu sözleri haykırabilsin: “Böyle bir düşünce bizden uzak olsun!” aynı zamanda yaşamlarımız da şöyle diyebilsin: “Böyle bir yaşam bizden uzak olsun!” Kutsal Ruh’un çağrısına Tanrının lütfu ile daha yürekten ve içten bir karşılık verebilelim: “O’nun peşinden gidin!”

İmanlı okuyucu, asla unutmamamız gereken bir şey hatırlatalım; Mesih’in ölümüne baktığımız zaman iki şey görürüz, yani, hem bir kurbanın ölümü hem de bir şehidin ölümü – günah için bir kurban ve doğruluk için bir şehit – Tanrının eli altında bir kurban ve insanın eli altında bir şehit. O, biz asla acı çekmeyelim diye günah uğruna acı çekti. O’nun adına sonsuza kadar övgü ve yücelik olsun. Ama sonra O’nun insan eli altındaki şehitlik acılarını ve doğruluk için çektiği acıları bilmemiz gerekir. “Çünkü Mesih uğruna size yalnız Mesih’e iman etmek değil, daha önce bende gördüğünüz ve hala sürdürdüğümü duyduğunuz zorlu çabanın aynısını göstererek Mesih uğruna acı çekmek ayrıcalığı da verildi.” Filipeliler 1:29,30. Mesih ile birlikte acı çekilmesine izin verilmesi olumlu bir “armağandır.” Bunun değerini takdir ediyor muyuz?

Kızıl ineğin kesilmesi aracılığı ile örnek verilen Mesih’in ölümünde yalnızca günahın tamamen ortadan kaldırıldığını değil, ama aynı zamanda hali hazırdaki kötü dünyanın yargılandığını da görüyoruz. “Mesih Babamız Tanrının isteğine uyarak bizi şimdiki kötü çağdan kurtarmak için günahlarımıza karşılık kendini feda etti.” Galatyalılar 1:4. Burada iki şey Tanrı tarafından bir araya getirilmiştir. Ve şurası kesindir ki, bu iki şeyin bizim tarafımızdan asla ayrılmamaları gerekir. Günah, kök ve dal ve bu dünya yargılanır. Günahın yargılanması ile vicdanın mükemmel şekilde huzur bulması gerekir. Dünyanın yargılanması ise yüreği şimdiki kötü çağın her şekilde tuzağa düşürecek olan etkilerinden kurtarması gerekir. Bu durum vicdanı tüm suçluluk duygusundan temizler; yüreği ve dünyayı birbirine bağlayan hattı kopartıp atar.

Şimdi okuyucunun ihtiyaç duyduğu konu bu iki şey arasında var olan bağlantıyı anlaması ve bu bağlantıyı tecrübe etmesidir. Müjde ile ilgili gerçeğin geniş bir miktarını elde tutarak kıyaslama yapar iken önem taşıyan bağlantıyı gözden kaçırmak var olan bir olasılıktır. Ve bu bağlantının eksik olduğu yerde imanlı karakterine ait çok önemli bir kusurun mevcut olması gerektiğine dair güvenilebilir bir onay bulunabilir. Kutsal Ruh’un ikna eden ve uyandıran gücü altına getirilmiş olan gayretli canlar ile sık sık karşılaşırız, ancak bu canlar henüz Mesih’in kefaret eden ölümünün tam değeri aracılığı ile sıkıntılı vicdanlarının huzura kavuşmuş olduğunun henüz bilincinde değildirler; Mesih’in kanının günahlarının hepsini sonsuza kadar ortadan kaldırdığını ve kendilerini canlarında en ufak bir leke ya da vicdanlarında en ufak bir huzursuzluk olmaksızın Tanrıya yaklaştırdığını ne yazık ki daha bilmiyorlardır. Eğer okuyucumuzun şimdiki durumu böyle ise alıntı yaptığımız şu ayetin ilk cümlesi üzerinde düşünmeye ihtiyacı vardır: “Günahlarımıza karşılık kendini feda etti.” Bu ifade, acı çeken bir canın en büyük bereketi alacağı bir ifadedir. Bu ifade, günah sorununu tamamen ortadan kaldırır. Eğer Mesih’in kendisini günahlarımıza karşılık feda ettiği doğru ise, o zaman benim tüm günahlarımın ortadan kalktığına ilişkin değerli gerçek ile sevinmekten ve coşmaktan başka ne yapmam gerekir? Benim yerime geçen, benim günahlarımın suçunu üzerine alan ve benim yerime acı Çeken şimdi yücelik ve onur ile taçlandırılmış Olan, Tanrının sağındadır. Bu yeterlidir. Günahlarımın hepsi sonsuza kadar ortadan kalkmıştır. Eğer bu gerçek doğru olmasa idi, o zaman O, şimdi bulunduğu yerde olamaz idi. O’nun kutsal alnını delen yücelik tacı benim günahlarım için mükemmel bir kefaretin gerçekleşmiş olduğunun kanıtıdır. Ve işte bu yüzden o mükemmellik esenlik benim payımdır. Böyle harika bir esenliği ancak Mesih’in tamamladığı iş sağlayabilir idi.

Ama biz yine de günahlarımızı sonsuza kadar ortadan kaldırmış olan o işin bizi şimdiki kötü çağdan kurtarmış olduğunu asla unutmayalım. Bu iki şey bir arada işlerler. Mesih beni yalnızca günahlarımın sonuçlarından kurtarmak ile kalmadı, ama aynı zamanda günahın hali hazırdaki gücünden ve kutsal yazıların “dünya” olarak adlandırdığı o şeyin talep ve etkilerinden de kurtarmıştır. Ama yine de tüm bunları bölümümüzde ilerledikçe daha iyi kavrayacağız.

“Ve kahin Elazar parmağı ile kızıl ineğin kanından alıp yedi kez buluşma çadırının önüne doğru serpecek.” Çölde sayım 19: 4.  Burada tüm gerçek aklanmanın sağlam temelinin ne olduğunu anlıyoruz. Esin alarak yazmış olan elçinin bize anlattığı gibi önümüzdeki örneğin yalnızca bir “bedensel açıdan temizlik” (İbraniler 9:13) meselesi olduğunu biliyoruz. Ama burada örneğin ötesinden karşıt örneğe bakmamız gerekir- yani, gölgenin ötesindeki öze. Kızıl ineğin kanının buluşma çadırının önünde yedi kez serpilmesi ile Mesih’in kanının Tanrının huzurundaki mükemmel takdim edilişinin Tanrı ve vicdan arasındaki buluşma yerinin tek temeline ait bir örnek verildiğini görüyoruz. Üzerinde sık sık düşünülen “yedi” rakamı mükemmelliğin ifadesidir. Ve biz önümüzdeki örnekte Mesih’in günah için bir kefaret olarak takdim ettiği ve Tanrı tarafından kabul edilmiş olan mükemmel örneğinin ifadesini görüyoruz. Her şey bu tanrısal temel üzerinde esenlik bulur. Kan dökülmüştür ve kutsal bir Tanrıya günah için mükemmel bir kefaret olarak takdim edilmiştir. Bu harika gerçeğin yalnızca iman yolu ile kabul edildiği zaman, vicdanı tüm suçluluk duygusundan ve mahkumiyet korkusundan kurtarması gerekir. Mesih2in kefaret eden işinden başka Tanrının önünde geçerli olan hiç bir şey yoktur. Günah yargılanmıştır ve günahlarımız ortadan kaldırılmıştır. Mesih’in değerli kanı aracılığı ile günahlar tamamen silinmiştir. Bu gerçeğe inanmak vicdana mükemmel huzuru sağlayacak tek yoldur.

Ve burada bu tek başına çok ilginç olan bu bölümün tamamı boyunca kan serpilmesine ilişkin başka imalarda bulunulmadığına okuyucunun çok dikkat etmesi gerekir. Burada İbraniler 9 ve 10.bölümlerin öğretişi ile tam bir uyum görmekteyiz. Burada tanrısal bir uyumun örneği söz konusudur. Mesih’in kurban olması tanrısal açıdan mükemmel olduğu için tekrar edilmesi gerekmez. O’nun yeterliliği tanrısal ve sonsuzdur. “Ama Mesih gelecek olan iyi şeylerin Baş kahini olarak ortaya çıktı. İnsan eli ile yapılmamış, yani bu yaratılıştan olmayan daha büyük ve daha yetkin çadırdan geçti. Tekeler ile danaların kanı ile değil, sonsuz kurtuluşu sağlayarak kendi kanı ile kutsal yere ilk ve son kez olarak girdi. Tekeler ile boğaların kanı ve serpilen düve külü murdar olanları kutsal kılıyor ve bedensel açıdan temizliyor. Öyle ise, sonsuz Ruh aracılığı ile kendini lekesiz olarak Tanrıya sunmuş olan Mesih’in kanının diri Tanrıya kulluk edebilmemiz için vicdanımızı ölü işlerden temizleyeceği ne kadar daha kesindir!” İbraniler 9:11-14. “İlk ve son kez” ve “sonsuz” ; bu iki sözcükteki gücü gözlemleyin. Bu sözcüklerin Mesih’in kurbanının tamlığını ve tanrısal yeterliliğini nasıl ortaya koyduklarına dikkat edin. Kan bir kez ve sonsuza kadar kalıcı olarak döküldü. O büyük işin bir tekrarını düşünmek Mesih’in kanının sonsuza kadar kalıcı ve tamamen yeterli değerini inkar etmek ve bu kanı tekeler ve boğaların kanı ile aynı seviyeye düşürmek olur. Ama ayrıca belirtilmesi gereken başka gerçekler de vardır: “Böylelikle aslı göklerde olan örneklerin bu kurbanlar ile ama gökteki asıllarının bunlardan daha iyi kurbanlar ile temiz kılınması gerek idi. Çünkü Mesih asıl kutsal yerin örneği olup insan eli ile yapılan kutsal yere değil ama şimdi bizim için Tanrının önünde görünmek üzere asıl göğe girdi. Baş kahin her yıl kendisinin olmayan kan ile en kutsal yere girer, oysa Mesih kendisini tekrar tekrar sunmak için göğe girmedi. Eğer öyle olsa idi, dünyanın kuruluşundan beri Mesih’in tekrar tekrar acı çekmesi gerekir idi. Oysa Mesih kendisini bir kez kurban ederek günahı ortadan kaldırmak için çağların sonunda ortaya çıkmıştır.” İbraniler 9: 23-26. Bu nedenle günah ortadan kaldırılmıştır. Eğer günah ortadan kaldırıldı ise, aynı anda imanlının vicdanında olması imkansızdır. Bu aşikar ve kesindir. Ve bu  konuda olması gereken tutum şudur: Ya imanlının tüm günahlarının silindiğini ve vicdanının mükemmel bir şekilde temizlendiğini kabul etmek gerekir ya da Mesih’in tekrar tekrar ölmesi gerektiğini kabul etmek lazımdır. Ama bu son  söylediğimizin gereksiz olduğu kesindir, yalnızca gereksiz değildir ama aynı zamanda imkansız bir şeydir ve akla dahi getirilemez. Çünkü elçi de bu konudaki sözlerine şöyle devam eder: “İnsanın bir kez ölmesi sonra da yargılanması kaçınılmaz olduğu gibi, Mesih de birçoklarının günahlarını yüklenmek için bir kez kurban edildi. İkinci kez, günah yüklenmek için değil, kurtuluş getirmek için kendisini bekleyenlere görünecektir.” İbraniler 9:27,28.

Kutsal Ruh’un bu konuyu açıklamasındaki sabırlı becerisinde çok harika bir şey mevcuttur. Kurbanın tamam ve eksiksiz olduğuna dair büyük öğretişi Kutsal Ruh canı ikna etmek ve vicdanı ağır yükünden kurtarmak için açıklama yapar, örnekler verir ve güçlendirir. Tanrının lütfu öylesine zengindir ki, çok sabırlı ve çok acı çekerek bizim için yalnızca sonsuz kurtuluş işini tamamlamak ile kalmaz ama aynı zamanda tüm konunun muhakemesini yapar ve öğretişi kanıtlar. Öyle ki, öğretiş ile ilgili tek bir itiraz bile söz konusu olamasın. Şimdi Kutsal Ruh’un daha güçlü muhakemelerine kulak verelim ve Kutsal ruh bunları kaygılı okuyucunun yüreğine güç ile uygulayabilsin.

"Çünkü Kutsal Yasada gelecek olan iyi şeylerin aslı yoktur, sadece gölgesi vardır. Bu nedenle, yasa sürekli her yıl aynı kurbanları sunarak Tanrıya yaklaşanları asla yetkinliğe erdiremez. Eğer erdirebilse idi, kurban sunmaya son verilmez miydi? Çünkü tapınanalar bir kez günahlarından arındıktan sonra artık günahlılık duygusu kalmaz idi. Ancak o kurbanlar insanlara yıldan yıla günahlarını anımsatıyor. Çünkü boğalar ile tekelerin kanı günahları ortadan kaldıramaz.” İbraniler 10:1-4. Ama boğaların kanının asla yapamayacağını İsa’nın kanı sonsuza kadar kalıcı olarak yapmıştır. İşte tüm farklılığı yapan budur. İsrail’in sunaklarında akan tüm kan – Musa’ın törensel talepleri ile uyumlu olarak sunulan milyonlarca sunu – vicdandaki tek bir lekeyi dahi silemez idi ya da günahtan nefret eden bir Tanrının bir günahkarı kabul edebilmesi için o günahkarı aklayamaz idi. “Çünkü boğalar ve tekelerin kanının günahları ortadan kaldırması imkansızdır.” Bu nedenle, O dünyaya gelirken şu sözleri söylemiştir: “Kurban ve sunu istemedin. Ama bana bir beden hazırladın. Yakmalık sunudan ve günah sunusundan hoşnut olmadın. O zaman şöyle dedim. ‘Kutsal Yazı tomarında benim için yazıldığı gibi, senin isteğini yapmak üzere, ey Tanrı, işte geldim.’” İbraniler 10:5-7. Tanrının isteği İsa Mesih’in bedeninin bir kez sunulması aracılığı ile kutsal kılınmamızdır. Aradaki zıtlığa dikkat edin. Tanrı yasa altında sunulan sayısız ve sürekli kurbanlardan hoşnut değil idi. Bu kurbanlar Tanrıyı tatmin etmiyorlar idi. Tanrı sevecen yüreği ile halkını günahın ağır yükünden tamamen kurtarmak ve onları mükemmel bir vicdan huzuru ve yürek özgürlüğü kendisine çekmek için bu kurbanları yeterli göremez idi. İsa kutsal bedenini bir kez sunarak Tanrıyı hoşnut etti. O, Tanrının isteğini yerine getirdi ve O’nun adına sonsuza kadar övgüler olsun ki, aynı işi sonsuza kadar tekrar etmesi gerekmez. Biz, işin tamamlandığına inanmayı reddedebiliriz – canlarımızın işin yeterli olduğuna inanmalarını reddedebiliriz- huzur diyarına girmeyi reddedebiliriz -ruhun kutsal özgürlüğünün tadını çıkartmayı reddedebiliriz ama yine de işte orada tam orta yerde bozulması imkansız bir değere sahip olan o iş durmaktadır. Ve yine aynı zamanda orada Kutsal Ruh’un o iş ile ilgili yanıtlanamaz güç ve netlikleri ile kanıtları da durmaktadır. Ve ne şeytanın karanlık teklifleri ne de bizim imansız mantığımız ne birine ne de öbürüne asla dokunamaz. Eğer aksi olur ise, çok yazık! Çok üzücü bir şekilde canımızın gerçek ile duyduğu sevince müdahale ederler ama gerçeğin kendisi her zaman aynı olarak kalır.

“Her kahin her gün ayakta durup görevini yapar ve günahları asla ortadan kaldıramayan aynı kurbanları tekrar tekrar sunar. Oysa Mesih günahlar için sonsuza kadar geçerli tek bir kurban sunduktan sonra Tanrının sağında oturdu. O zamandan beri düşmanlarının kendi ayaklarının altına serilmesini bekliyor, çünkü kutsal kılınanları tek bir sunu ile sonsuza dek yetkinliğe erdirmiştir.” İbraniler 10.11-14. Sonsuz mükemmelliğe sahip olmamız Mesih’in kanı sayesindedir. Ve buna kesin olarak şunu ekleyebiliriz: ve bu nedenle aynı şekilde canlarımızın da bu mükemmelliği tatması gerekir. Hiç kimse hiç bir zaman Mesih’in işini onurlandırdığını düşünemez ya da Kutsal Ruh’un o iş ile ilgili tanıklığını inkar edemez; çarmıhtaki kan aracılığı ile kendisine duyurulan günahlardan mükemmel arınmayı kabul etmeyi reddedemez. Tanrının lütfunun Mesih’te bizim için yaptıklarını inkar etmek gerçek dindarlığın ya da saf dinin bir belirtisi değildir. Sonsuz Ruh canlarımıza gerçeği hem takdim etmiş hem de bunu esin yolu ile kaydetmiştir.

İmanlı okuyucu, kaygılı araştırmacı, şunlar size garip görünmüyor mu? Tanrının sözü bize tamamladığı kurtuluş işinden dolayı Mesih’in Tanrının sağında oturduğunu söylediği zaman, düşünmemiz gereken şudur: bir yanda yalnızca insan olan bir kahin günlük hizmetini yaparken ayakta durur ve bu konumda aynı kurbanları tekrar tekrar sunar. Ama biz sonsuza kadar oturmuş olan tanrısal bir Baş kahine sahibiz. Onların sahip oldukları kahin yalnızca bir insan idi ve oturmak ile görevinin asla hiç bir ilgisi olamaz idi. Ve şimdi biz düşünce şeklimiz, can kavrayışımız ve vicdanımızın asıl durumu konusunda onlardan daha mı iyi bileceğiz? Güvenip huzur duyabilmemiz için mükemmel bir iş tamamlanmış iken nasıl olur da canlarımızın mükemmel huzuru tatmamasının gerekmesi mümkün olabilir? İmkansız! İbranilere Mektup’tan alınmış çeşitli ayetlerden yaptığımız alıntılarda görmüş olduğumuz gibi Kutsal Ruh Mesih’in değerli kanı aracılığı ile günahın canlarımızdan tamamen kaldırılması hakkında tatmin edici ve gerçek olan her şeyi eksiksiz olarak zaten söylemiştir. O zaman neden hemen şu anda sahip olduğunuz vicdan huzurundan keyif almamanız gereksin ki? Tapınan bir Yahudi için bir boğanın kanının yaptığı ile İsa’nın sizler için döktüğü kanın yaptığını kıyaslamak mümkün dahi değildir.

Bu konuda kendisini ikna etmek için söylediklerimize yanıt olarak okuyucu yine de,” İsa Mesih’in kanının yeterliliğinden kuşku duymuyorum. O’nun kanının tüm günahı temizlediğine inanıyorum. Kesinlikle güveniyorum ki, bu kana güvenen herkes mükemmel kurtuluşu almıştır. Ve sonsuza kadar mutlu olacaktır. Benim içinde bulunduğum zor durumun bununla ilgisi yok. Ben O’nun kanının tamamen yeterli olduğuna inanıyorum; bana sıkıntı veren konu şudur: Ben bu kanın benim kişisel durumum ile bir kanıt sağladığı konusunda tam tatmin olmuş değilim. Tüm sıkıntımın nedeni budur. Kan ile ilgili öğretiş güneş ışığı kadar parlak ve nettir. Ama benim de bu öğretişe dahil olma konumum konusunda umutsuz bir belirsizlik mevcuttur.”

Şimdi eğer okuyucunun duyguları bu çok önemli konu hakkında bu durumda ise burada kanıtlanan yalnızca şudur: bu yanlış düşünceye sahip imanlı okuyucunun Çölde Sayım kitabının on dokuzuncu bölümünün dördüncü ayetini derinlemesine kavraması gerekmektedir. Tüm aklanmanın gerçek temelinin Tanrıya sunulmuş bulunan kefaret kanında bulunduğunu görecek ve kendisinin bu sayede Tanrı tarafından kabul edildiğini anlayacaktır. Bu çok değerli bir gerçektir ama çok az anlaşılır. Ama gerçekten kaygı içindeki canın kefaret kanının önemi ile ilgili net ve tam bir görüşe sahip olması çok büyük önem taşır. Bizim için Mesih’in kanı hakkındaki düşüncelerimiz ve duygularımız ile meşgul olmak öylesine doğal bir hale gelmiştir ki, önemli olan ile yani, kanın kendisi ve Tanrının kan hakkındaki düşünceleri ile ilgilenmeyiz. Eğer kan mükemmel bir şekilde Tanrıya sunulmuş ise, eğer Tanrı bu kanı kabul etmiş ise ve eğer Tanrı günahı ortadan kaldırmak ile kendisini yüceltmiş ise, o zaman tanrısal deneyime sahip olan vicdan için geriye kalan sadece şu olmaktadır: Mesih’in kanı tanrının tüm taleplerini karşılamıştır, Tanrının tüm düşüncelerini olumlu hale getirmiştir ve böylece günahtan nefret eden Tanrı ile günahın mahvetmiş olduğu zavallı günahkar bu harika platformun temelleri üzerinde bir araya gelebilirler. Mesih’in kanına duyduğum ilgi meselesini neden ön planda takdim edeyim? Böyle yaptığım takdirde Mesih’in tamamlamış olduğu işin eğer benim ekleyeceğim işler olmazsa eksik olduğunu söylemiş olmaz mıyım? Benim işlerimin, benim ilgimin, benim duygularımın, benim deneyimimin, benim takdirimin ve benim kabullenmemin ya da benim herhangi bir şeyimin hiç bir önemi yoktur. Neden yalnızca Mesih’te dinlenmeyeyim ki? Böyle yapar isem, Mesih ile gerçekten ilgilendiğimi göstermiş olurum. Ama yüreğin kendi ilgileri ile meşgul olduğu anda  - gözün Tanrının sözü ve Kutsal Ruhun sunduğu konudan çekildiği anda – işte o zaman ruhsal karanlık ve zihin karışıklığı kendilerini göstermek zorunda kalır ve can, Mesih’in tamamladığı işin mükemmelliği ile sevinmek yerine kendi zavallı ve kusurlu duygularına bakarak işkenceye maruz kalır.

“Kefaret eden iş tamamlandı,
Kurban’ın kanı döküldü;
Ve İsa halkı için aracılık etmek üzere göğe çıktı.
Halkının Yüce Baş Kahini olarak göklerde oturur
Ve halkının adlarını göğsünün üzerinde taşır.”

Tanrıya şükürler olsun ki, burada “günahtan aklanmanın” ve vicdan için mükemmel huzura sahip olmanın değişmesi imkansız temel işine sahibiz. “Kefaret eden iş yapıldı.” Her şey tamamlandı. Kızıl ineğin yüce Karşıt Örneği boğazlandı. Mesih, adil bir Tanrının gazabı ve yargısı altında Kendisini ölüme teslim etti, öyle ki, yalnızca O’na güvenmiş olanlar canlarının derin sırrı içinde tanrısal aklanmayı ve mükemmel huzuru bilebilsinler. Vicdanımız kan hakkındaki düşüncelerimiz ile aklanmaz, kanın kendisi aracılığı ile aklanır ve huzur bulur. Bu konu üzerinde ısrar ile durmamız gerekir. Tanrının kendisi bizler için ünvan hazırladı ve bu ünvan yalnızca kan sayesinde mevcut olmuştur.  Ah! İsa’nın o değerli kanı sonsuz yeterliliğine dayanan her sıkıntı içindeki cana esenlik konuşur. Aklımıza şöyle bir soru gelebilir; o zaman nasıl olur da bu kan ile ilgili bereketli öğretiş böylesine az anlaşılır ve takdir edilir? Neden insanlar herhangi başka bir şeye bakmakta ısrar ederler ya da bu konuyu herhangi başka bir konu ile birbirine karıştırırlar? Kaygılı okuyucu bu satırları okur iken Kutsal Ruh onu yüreğinin ve vicdanının Tanrının Kuzusunun kefaret eden kurbanı üzerinde kalması için yönlendirsin.

Kızıl ineğin ölümü ile bize açıklanmış olan değerli gerçeği okuyucumuza takdim ettikten sonra şimdi okuyucumuzdan kısa bir süre için kızıl ineğin yakılması üzerinde düşünmesini isteyeceğiz. Kana baktık, şimdi ise gözlerimizi küllere dikelim. Yakılma olayında Mesih’in kendisini feda eden ölümünün günahtan aklanmanın tek yolu olduğunu görmüş idik.  Küller ile ilgili konu hakkında ise Kutsal Ruh tarafından söz aracılığı ile yüreğe uyarlanan o ölümü hatırlamış oluruz, öyle ki, her geçen gün yürüyüşümüzdeki herhangi bir karşıt durumdan uzak kalabilelim. Bu durum bu çok ilginç örneğe büyük bir bütünlük ve güzellik kazandırır. Tanrı yalnızca geçmişteki günahlar ile ilgili sağlayışta bulunmak ile kalmamış, ama aynı zamanda bugünkü ve yarınki günahlar için de sağlayışta bulunmuştur, öyle ki, biz O’nun önünde Mesih’in tüm mükemmel işinin değeri ve emeği içinde sonsuza kadar durabilelim. O bizi kutsal yerinin avlularından içeri almış ve kutsal huzuruna “lekesiz bir beyazlık” içinde kabul etmiştir. Ve O bizi yalnızca bu şekilde görmez, ama Adına sonsuza dek övgüler olsun ki, bizlerin de kendimizi yeni yaratıklar olarak görmemizi ister. Kutsal Ruhu ve Söz aracılığı ile O bize O’nun huzurundaki derin içsel aklanma duygumuzu sağlar, öyle ki O’nunla olan paydaşlığımızın akışı önünde hiç bir viraj ya da engel olmaksızın devam edebilsin. “ama O ışıkta olduğu gibi biz de ışıkta yürür isek, birbirimiz ile paydaşlığımız olur ve Oğlu İsa’nın kanı bizi her günahtan arındırır.” 1. Yuhanna 1:7. Ama eğer ışıkta yürüme konusunda başarısız olur isek ve eğer unutkanlığımız yüzünden unutup murdar bir şeye dokunur isek, o zaman paydaşlığımız nasıl yenilenir? Yalnızca kirliliğin uzaklaştırılması ile. Ama bu eylem nasıl etkin olacaktır? Mesih’in ölümünün değerli gerçeğinin yüreklerimize ve vicdanlarımıza uyarlanması aracılığı ile. Kutsal Ruh öz yargı üretir ve bize şu değerli gerçeği hatırlatır: bizim hafife aldığımız ve kayıtsızca davrandığımız o kirlilik için Mesih ölüm acısı çekmiştir. Bu Mesih’in kanının taze bir serpilişi anlamına gelmez – kutsal yazılarda bilinmeyen bir şey, ama Kutsal Ruhun işleyişi aracılığı ile pişman olmuş bir yüreğe taze bir güç ile O’nun ölümü hatırlatılır.

“Sonra Elazar’ın gözü önünde kızıl inek derisi, eti, kanı ve gübresi ile birlikte yakılacak. Kahin biraz sedir ağacı, mercanköşkotu ve kırmızı iplik alıp yanmakta olan ineğin üzerine atacak. Sonra giysilerini yıkayacak ve yıkanacak. Ancak o zaman ordugaha girebilir. Ama akşama dek kirli sayılacaktır. İneği yakan kişi de giysilerini yıkayacak ve yıkanacak. O da akşama dek kirli sayılacak. Temiz sayılan kişi ineğin külünü toplayıp ordugahın dışında temiz sayılan bir yere koyacak. İsrail topluluğu temizlenme suyu için bu külü saklayacak; bu günahtan arınmak içindir.” Çölde Sayım 19: 5-9.

Tanrının amacı, çocuklarının tüm kirliliklerden arınmaları ve her yerde ölüm ve kirliliğin mevcut olduğu bu şimdiki kötü çağdan ayrılmış olarak yürümeleri gerektiğidir. Bu ayrılık, Kutsal Ruhun gücü aracılığı ile yüreğe işlenen sözün eylemi aracılığı ile etki görür. “Mesih Babamız Tanrının isteğine uyarak bizi şimdiki kötü çağdan kurtarmak için günahlarımıza karşılık kendini feda etti.” Galatyalılar 1:4. Ve yine aynı konuda bir başka ayet: “Bu arada mübarek umudumuzun gerçekleşmesini, ulu tanrı ve Kurtarıcımız İsa Mesih’in yücelik içinde gelmesini bekliyoruz. Mesih bizi her suçtan kurtarmak, arıtıp kendisine ait, iyilik etmekte gayretli bir halk yapmak üzere kendini bizim için feda etti.” Titus 2:13,14.

Tanrının Ruhunun nasıl sürekli olarak yakın bir bağlantı içinde vicdandan tüm suçluluk duygusunu temizlemek ve yüreği şimdiki kötü çağın ahlaksız etkisinden kurtarmak için işliyor olması dikkat çekicidir. Sevgili imanlı okuyucu, şimdi bu bağlantının saygınlığını muhafaza etmek bize düşen bir iştir. Elbette bunu yapabilmemiz yalnızca Kutsal Ruhun lütufkar enerjisi sayesinde mümkün olabilir. Ama bizim de günah için bir kefaret olan Mesih’in ölümü ve bu dünyadan ayrılmanın ahlak gücü arasındaki o bereketli bağlantı hattını anlamak ve uygulamak için gayretli olmamız gerekir. Tanrı halkının pek çoğu asla bu boyuta ulaşsa bile asla ilkinin önüne geçmez. Pek çok kişi Mesih’in kefaret eden işi aracılığı ile günahların bağışlanması hakkındaki bilgiden oldukça tatmin olmuş gibi görünürler, ama yine de aynı zamanda Mesih’in ölümünden dolayı dünyanın önünde ölü olunduğunu ve kendilerinin de O’nun ölümü ile özdeşleşmiş olduklarını fark etme konusunda başarısızlığa uğrarlar.

Şimdi, durup Çölde Sayım 19.bölümdeki kızıl ineğin yakılışına baktığımız ve o küllerin gizemli yığılışını incelediğimiz zaman, bulduğumuz şey nedir? Bu soruya karşılık olarak şu yanıt verilebilir: “Orada bulduğumuz günahlarımızdır.” Doğru, Tanrıya ve O’nun sevgisinin Oğluna şükürler olsun ki, orada bulduğumuz, günahlarımız, zayıflıklarımız ve suçlarımızdır ve hepsi de küle dönüşmüşlerdir. Ama burada daha fazlası da yok mudur? Dikkatli bir analiz aracılığı ile daha fazlasını keşfedemez miyiz? Hiç kuşkusuz keşfedebiliriz. Burada doğayı ve onun varlığının her aşamasını buluruz – doğanın tarihindeki en yüksek noktasından en alt noktasına kadar. Ayrıca burada bu dünyanın tüm yüceliğini de buluruz. Sedir ağacı ve mercanköşküotu doğayı en geniş şekilde temsil ederler ve bu geniş şekilleri ile arada kalan her şeyi içlerine alırlar. “Süleyman ağaçlardan söz eder iken Lübnan’daki sedir ağacından hatta ağaçtan fışkıran mercanköşkotundan da bahsetmiştir. “

“Kırmızı” renk konusunda yazılan ayetleri özen ile incelemiş olanlar bunun insan görkeminin, dünyasal onurun, bu dünyanın yüceliğinin ve insanın yüceliğinin bir ifadesi olarak görürler. Bu yüzden kızıl ineğin yakılışında dünyanın yüceliğinin, insan görkeminin ve sahip olduğu her şey ile birlikte benliğin tamamen bir kenara bırakıldığını görürüz. Bu durum, kızıl ineğin yakılışını daha da anlamlı bir hale getirir. Çok az bilinen bir gerçeği ortaya koyar ve çok az bilinen bu gerçek bilindiğinde de çok çabuk unutulur – bu gerçeği elçinin şu unutulmaz sözlerinde okuyalım: “Rabbimiz İsa Mesih’in çarmıhından başka bir şey ile övünmemi Tanrı yasaklasın. Ben o çarmıh aracılığı ile dünyanın önünde ölüyüm ve dünya da benim için ölü.”

Bizler hepimiz çarmıhı günahlarımızın tüm sorunlarından kaçmanın ve Tanrı tarafından tam kabul görmenin temeli olarak anlamaya gereğinden fazla eğilimliyiz. Ve aynı zamanda çarmıhı dünyadan tamamen ayrılmamızın temeli olarak reddetmeye de eğilimliyizdir. Tanrımıza hamtlar ve övgüler olsun ki, suçtan ve sürekli mahkumiyetten kurtuluşumuzun sağlam temeli çarmıhtır. Ama bundan daha fazlası da vardır. Çarmıh bizi sonsuza kadar içinden geçmekte olduğumuz bu dünyaya ait olandan ayırır. Günahlarım ortadan kaldırılmış mıdır? Evet! Tüm lütfun kaynağı olan rabbe övgüler olsun! Ne sayesinde bu gerçekleşmiştir? Mesih’in Tanrının Kendisi tarafından değerlendirilen kefaret eden kurbanının mükemmelliği sayesinde. Böylece şimdi gördüğünüz gibi şimdiki kötü çağdan kurtuluşumuzun ölçüsü – adetlerinden, kurallarından, alışkanlıklarından ve ilkelerinden – titizlik ile düzenlenmiştir. İmanlının Rabbimiz İsa Mesih’in çarmıhının ruhuna ve gücüne girer girmez bu dünya ile kesinlikle hiç bir ortak yanı yoktur. Bu çarmıh onu yeryüzündeki her şeyden ayırmış ve onu bu dünyada bir göçmen ve bir yabancı haline getirmiştir. Gerçekten adanmış olan yürek bu dünyanın adet ve kurallarının tüm parlaklık ve zevklerinin üzerine çıkan çarmıhın karanlık gölgesini görür. Pavlus bunu gördü ve bu gördüğü şey onun dünyanın en önemli, en çekici ve en parlak görkemlerinin bir süprüntüden başka bir şey olmadıklarını anladı.

Gamaliel’in dizlerinde yetiştirilmiş olan biri tarafından bu dünyanın değeri sadece bir süprüntü idi. “Ben dünyanın önünde dünya da benim önümde çarmıha gerildi” dedi. Pavlus böyle düşünüyor idi ve her imanlının da böyle – yeryüzündeki bir yabancı, göklerin vatandaşı da – böyle düşünmelidir ve bunu yalnızca duygu ve teori ile değil dürüst bir gerçek ve gerçeklik içinde değerlendirmelidir. Çünkü nasıl cehennemden kurtuluşumuz kesin ise aynı şekilde bu gerçek de bir duygu ya da bir teori değildir ve bu yüzden şimdiki kötü çağdan ayrılmış olduğumuz gerçeği mutlak bir gerçektir. Biri ne kadar olumlu ve gerçek ise diğeri de öyledir.

Ama burada kendimize bir soru soralım; Bu önemli pratik gerçek neden şu anda müjdeci imanlıların yüreklerinde neden yerleşmiş değildir? Neden Mesih’in çarmıhının bizi dünyadan ayıran gücünü diğerlerine anlatmakta bu kadar yavaş davranıyoruz? Eğer yüreğim Mesih’i seviyor ise, O’nun yalnızca bir çarmıhtan kötülük gördüğü yerde yani bu dünyada bir yer, bir pay ya da bir ün aramamalıyım. Sevgili okuyucu, bu konuya bakmanın en basit yolu budur. Mesih’i gerçekten seviyor musunuz? Yüreğiniz O’nun size olan sevgisi tarafından çekildi mi ve yüreğinize O’nun sevgisi dokundu mu? Eğer böyle ise, bu dünyanın O’nu dışarı attığını hatırlayın. Evet, İsa bu dünya tarafından dışarı atıldı ve hala atılıyor. Değişen bir şey olmamıştır. Dünya hala aynı dünyadır. Ve lütfen şunu hatırlayalım; şeytanın en özel hilelerinden biri şudur: bir yandan insanların Mesih’i kabul etmelerine engel olmaz ama diğer yandan da onları Mesih’in reddedilişi ile özdeşleşmeyi reddetmeye yönlendirir. Ve İsa’yı çarmıha geren suç ile lekelenmiş dünyada çarmıhın kefaret eden işinden uzak kalmaları için uğraşır. Başka bir deyiş ile insanları çarmıhın gücünün bittiğini düşünmeye ve bunu söylemeye yönlendirir. On dokuzuncu yüzyılın ilk dünyadan tamamen farklı olduğu yalanı ile insanları aldatmaya çalışır; eğer Rab İsa şimdi yeryüzünde olsa idi, o zaman gördüğü kabulden çok daha farklı bir davranış ile karşılaşacak idi ve şimdiki dünyanın artık putperest bir dünya değil bir Hristiyan dünya olduğunu ve bu durumun çok maddesel ve temel bir farklılığa neden olduğunu uydurur ve şimdi bir imanlı için bu dünyanın vatandaşlığını kabul etmenin, bir üne ya da ada sahip olmanın ve bu dünyada bir yer ve bir pay edinmenin oldukça doğru olduğunu söyleyerek aldatmak ister; sanki Tanrının Oğlu Golgota’daki lanetli ağaca çivilenmemiş gibi yanlış bir izlenim yaratmaya gayret eder.

Şimdi bu satırları okuyan herkesin canlarımızın baş düşmanı olan şeytanın yalanlarına karşı uyarmamız gerektiğini hissediyoruz. Dünya değişmemiştir. Dünya, giysisini değiştirmiş olabilir ama doğasını, ruhunu ve ilkelerini değiştirmemiştir. “O’nu istemiyoruz! O’nu çarmıha gerin!” feryatlarının duyulduğu yerde yüreklerdeki İsa nefretini görmekteyiz. Gerçekten de o günden bu güne değişen bir şey olmamıştır. Eğer dünyayı bu aynı büyük sınav ile denemeye kalktığımız takdirde sonsuza kadar Tanrıdan nefret eden ve İsa’yı reddeden kötülüğün aynı kötülük olduğunu anlarız. Ve sözünü ettiğimiz bu sınav nedir? Çarmıha gerilmiş olan Mesih! Bu ciddi ve yaşamsal gerçeğin yüreklerimize kazınmasını ve onun şekil veren gücünün farkına varmamızı ve bunu göstermemizi diliyorum. Bu gerçek, dünyaya ait olan her şeyden çok daha fazla bize yapışsın. Kızıl ineğin küllerinde sunulan gerçeği tam olarak anlayabilmemiz için bize güç verilsin. O zaman bu dünyadan ayrılmış olmamız ve Mesih’e olan adanmışlığımız daha yoğun ve gerçek hale gelecektir. Rab yüce iyiliği ile bize ve tüm halkına bu sığ dünyada bu lütfu ihsan etsin!

Şimdi kısa bir süre için küllerin nasıl uygulanmaları gerektiği konusu üzerinde inceleme yapalım.

“Herhangi bir insan ölüsüne dokunan kişi yedi gün kirli sayılacaktır. Üçüncü ve yedinci gün temizlenme suyu ile kendini arındıracak ve böylece paklanmış olacak. Üçüncü ve yedinci gün kendini arındırmaz ise paklanmış sayılmayacak. Herhangi bir insan ölüsüne dokunup da kendini arındırmayan kişi rabbin konutunu kirletmiş olur. O kişi İsrail’den atılmalı. Temizlenme suyu üzerine dökülmediği için kirli sayılır ve kirliliği üzerinde kalır.” Çölde Sayım 19: 11-13.

Tanrı ile paydaşlık ciddi bir konudur – her gün kirli ve kirleten bir düzenin ortasında O’nunla yürümek! Tanrı birlikte yürüdüğü ve içlerinde konut kurduğu kişilerdeki kirliliği hoş göremez. Tanrı bağışlar ve siler; iyileştirir, temizler ve yeniler. Ama halkının üstündeki yargılanmamış kötülükten hoşnut olamaz. Aksi şekilde davransa adını ve doğasını inkar etmiş olur. Bu konu çok derin bir konudur ama aynı zamanda gerçekten bereketleyen bir konudur. Varlığı kutsallık talep eden ve aynı zamanda bu kutsallığı garanti eden Biri ile paydaşlıkta olmak sevinç vericidir. Kirli etkiler tarafından kuşatıldığımız bir dünyadan geçiyoruz. Evet, kirliliğin şimdi “ölü bir bedene ya da bir insan kemiğine ya da bir mezara” dokunmak ile alınmadığını biliyoruz. Anladığımız gibi bu şeyler her gün ve her saat temas halinde olma aracılığı ile bizim için tehlike arz eden ahlaki ve ruhsal şeylerin örnekleridirler. Bu dünya ile ilgili değerler ile çok ilgilenenlerin hiç kuşkusuz acı veren duygular tarafından zorlanırlar. Bu nedenle tüm alışkanlıklarımızda ve beraberliklerde kutsal bir saygınlığa ihtiyaç duyarız ve kirliliklerin Tanrı ile olan paydaşlığımızda kesintiye neden olmasını istemeyiz. O’nun, bize, Kendisine yakın bir konumda sahip olması gerekir. “Kutsal olacaksınız, çünkü Ben kutsalım.”

Ama canı kutsallık ile soluk alan kaygılı okuyucu gayretli bir şekilde şöyle bir soru sorabilir, “O zaman tüm ellerin üzerinde kirleten etkiler ile kuşatıldığımız gerçek ise ve biz bu kirliliği almaya böylesine bir eğilim duyuyor isek, ne yapmamız gerekir? Ayrıca eğer kirli eller ile ve suçlayan bir vicdan ile Tanrı ile paydaşlıkta bulunmak imkansız ise, o zaman ne yapmamız gerekir?” Bu durumda her şeyden önce söylememiz gereken şudur: Uyanık olun! Sabır ve gayret ile Tanrıyı bekleyin. Tanrı sadık ve lütufkardır – duaları işiten ve dualara yanıt veren bir Tanrıdır – O özgürce ve azarlamadan verir. “O daha fazla lütuf verir.” O’nun lütfu, imanın her rakamı yazabileceği boş bir çek kağıdına benzetilebilir. Canınızın gerçek amacı tanrısal yaşamda ilerlemek için ve kişisel kutsallıkta büyümek için devam etmek midir? O zaman nasıl devam ettiğiniz konusunda uyanık olun; elleriniz ile dokunduğunuz ve vicdanınızı yaralayan bir şey Kutsal Ruhu kederlendirir ve paydaşlığınıza leke sürer. Kararlı olun. Yüreğinizde çift düşünce olmasın. Temiz olmayan şey her ne ise, bir alışkanlık, bir beraberlik ya da herhangi bir şey; bir an önce ondan vazgeçin. Bedeli ne olur ise olsun onu bırakın. Kaybınız ne olur ise olsun ondan vazgeçin. Saf bir vicdanın kaybı dünyasal hiç bir kazanç ile yersel hiç bir avantaj ile suçlamayan bir yürek ve Babanızın yüzünün ışığı ile kıyaslanamaz. Bu konuda ikna olmadınız mı? Eğer ikna olmadı iseniz, o zaman ikna olmanız için size lütuf verilmesini isteyin.

Ama yine de buna ek olarak şöyle bir soru da sorulabilir: “Kirlilik gerçekten alındı ise o zaman ne yapmak gerekir? Kirliliğin nasıl uzaklaştırılması gerekir?” Bu soruların yanıtını Çölde Sayım 19.bölümde kullanılmış olan mecazi dil aracılığı ile alalım. “Kirli sayılan bir kişi için yakılan kızıl ineğin külünden koyun, üstüne duru su dökeceksiniz. Temiz sayılan bir adam mercanköşkotunu alıp suya batıracak. Sonra çadırın bütün eşyaların ve orada bulunanların üzerine serpecek. Kemiğe, öldürülmüş ya da doğal ölüm ile ölmüş kişiye ya da mezara dokunanın üzerine de suyu serpecek. Temiz sayılan adam üçüncü ve yedinci gün kirli sayılanın üzerine suyu serpecek. Yedinci gün onu arındıracak. Arınan kişi giysilerini yıkayacak, yıkanacak ve akşam temiz sayılacak.” Çölde Sayım 19: 17-19.

Okuyucu on ikinci ve on sekizinci ayetlerde çifte bir eylemin ortaya konduğunun farkına varacaktır. Burada üçüncü güne ve yedinci güne ait iki eylem vardır. Her ikisi de yukarda belirtilen ölümün çeşitli şekilleri ile temas sonucu ortaya çıkan törensel kirliliği uzaklaştırmak için elzem şekilde gereklidirler. Şimdi bu çifte eylemin neyin örneği olduğuna bakalım. Ruhsal tarihçemizde bu sorunun yanıtı nerede bulunur? Biz yanıtın şöyle olduğuna inanıyoruz. Uyanıklık ve ruhsal enerjimizin eksikliği nedeni ile kirli olan şeye dokunduğumuz ve kirlendiğimiz zaman bu konuda bilgisiz olabiliriz ama Tanrı bu konu hakkındaki her şeyi bilir. Tanrı bizim ile ilgilenir ve bize bakar; adına övgüler olsun ki O’nun bizimle ilgilenmesi öfkeli bir yargıç ya da katı bir ahlak kontrolcüsü olarak değildir; O bizim ile seven bir Baba olarak ilgilenir. O bize asla günah yüklemez, çünkü günahı uzun zaman önce bizim yerimize Geçen Kişi’nin üzerine yüklemiştir. Ama bize asla günah yüklemese de günahı hissettirecektir. Tanrı kirli olan şeyi sadakat ile temizlemiştir. Ve bizi asla azarlamayacaktır çünkü günahı asla bize saymayacaktır. Kutsal Ruh günahı bize hatırlatır ve bu bizim yüreğimize işler. Bu yüzden çekilen acı bir süre devam edebilir; an, gün, ay ya da yıllarca devam edebilir. Bir defasında genç bir imanlıya rastladık, üç yıldan beri kendisini sefil hissediyor idi çünkü bazı dünyasal arkadaşlar ile bir yolculuğa çıkmış idi. Kutsal Ruhun bu ikna edici işleyişinin üçüncü günün eylemi tarafından engellendiğine inanıyoruz. Kutsal Ruh bize önce günahı hatırlatır ve sonra lütufkar bir şekilde Mesih’in ölümünü aklımıza getirir ve bunu canlarımıza uygular; yazılı söz tarafından Mesih’in ölümünün değerini belirtir ve bu durum yedinci günün eylemini yanıtlar – kirliliği uzaklaştırır ve paydaşlığı yeniler.

Ve çok özenli bir şekilde hatırlamamız gereken bir şey daha vardır, o da kirlilikten başka herhangi bir şekilde asla kurtulamayacağımızdır. Unutmayı deneyebiliriz, üzerinde düşünmemeye çalışırız, yarayı yavaş yavaş iyileştirmek isteriz, konuya fazla önem vermemeye çalışır ve zamanın onu hafızamızdan silmesini bekleriz. Ama bunların hiç biri asla işe yaramayacaktır. Hayır, tüm bunlar çok tehlikeli işlerdir. Vicdanın huzursuzluğu ya da kutsallığın talepleri kadar tehlikeli olan çok az şey vardır. Ve aynı zamanda bu tehlikeli olduğu kadar ahmakçadır da. Çünkü Tanrı lütfu aracılığı ile Tanrı, kutsallığının kusur bulduğu ve mahkum ettiği şeyin uzaklaştırılması için tam sağlayışta bulunmuştur. Ama kirliliğin uzaklaştırılması gerekir, çünkü aksi takdirde paydaşlık imkansızdır. “Eğer ayaklarını yıkamaz isem benim ile paydaşlığın olamaz.” Bir imanlı topluluğunu destekleyen bir üyenin İsrail topluluğundan atılışına yanıt verendir. İmanlı asla Mesih’ten kesilip atılamaz. Ama paydaşlığı tek bir günahlı düşünce aracılığı ile kesintiye uğrayabilir ve o tek günahlı düşünce yargılanmalı ve itiraf edilmelidir ve paydaşlığın yenilenebilmesi için uzaklaştırılması gerekir. Bunu hatırlamakta yarar vardır. Günah ile oynamak ciddi bir konudur. Tanrı ile paydaşlıkta bulunan birinin kirlilik ile yürümesinin imkansız olduğuna dair size garanti veririz. Bunun aksini düşünmek O’nun adına, doğasına, tahtına ve görkemine hakaret etmek anlamına gelir. Hayır, sevgili okuyucu, vicdanımızı temiz tutmaya ve Tanrının kutsallığında yürümeye devam etmemiz gerekir, aksi takdirde çok geçmeden imanımız enkaz haline gelir ve tamamen çöküntüye uğrar. Rab bize lütfetsin ve günah ve ölüm bedenlerimizi bir kenara bırakıp yukardaki o içinde ölüm ve kirliliğin bilinmediği parlak ve bereketli dünyaya girene kadar yumuşak huyluluk ile, ayık ve uyanık olarak, dua ederek yürümeye devam etmemizi sağlasın.

Levililerin düzenindeki buyruk, kural ve törenleri inceler iken en çarpıcı olan şey her kirleten etkiden korunabilmeleri için İsrailin Tanrısının halkını gayretli bir özen ile gözlemesidir. O’nun gözleri halkı gece gündüz, uyurken uyanık iken, evde iken ya da dışarda iken ailesinin kucağında iken ya da tek başına yürür iken halkının üzerindedir. Onların yiyecekleri, ihtiyaçları, evdeki alışkanlıkları ve düzenlemeleri ile ilgilenir. Onlara ayrıntılı bir şekilde ne yiyeceklerini ve ne yemeyeceklerini, ne giyeceklerini ya da ne giymeyeceklerini özenli bir şekilde öğretmiştir. Halkı ile ilgili her konudaki ayrıntılı düşüncelerini bildirmiştir. Kısaca, halkını yeterli olan her koruma ile kuşatmıştır, halkın yapması gereken tek şey, her yönden maruz kaldıkları kirliliğin tüm gel- git’lerine karşı koymaktır.

Tüm bunlarda hata kabul etmeyen özellikler içinde Tanrının kutsallığını okuruz. Ama aynı zamanda bundan farklı olarak Tanrının lütfunu da okuruz. Eğer tanrısal kutsallık kirlilik nedeni ile halka acı veriyor ise tanrısal lütuf bu kirliliği ve acısını uzaklaştırmak için gerekli sağlayışta bulunur.   Bu sağlayış, bölümümüzde iki şekil altında ortaya konur, yani, kanın kefareti ve dünyadan arındıran su. Ne kadar da değerli bir sağlayış! Daha ilk anda Tanrının kutsallığını ve lütfunu resmeden bir sağlayış! Eğer tanrısal lütfun sağlayışlarını bilmez isek, tanrısal kutsallığın ağır talepleri gerçekten de yıkıcı olur idi; ama Tanrının lütfundan emin olarak diğer konu için yüreğimizde sevinç ve coşku duyabiliriz. Tanrısal kutsallığın ölçüsünün tek bir saç teli kadar alçaltıldığını görmek için arzu duyabilir miyiz? Böyle bir düşünce bizden uzak dursun. Tanrısal kutsallığın talep ettiği şeyi tanrısal lütfun tam olarak sağladığını nasıl görebiliriz ya da neden görmemiz gerekir? Eski dönemde yaşayan bir İsrailli şu sözleri işittiği zaman korkudan tüyleri diken diken olabilir, “Herhangi bir insanın ölü bedenine dokunan yedi gün kirli sayılacaktır.” Ve yine aynı konuda başka bir ayet: “Kirli sayılan biri kendini arındırmaz ise topluluğun arasından atılmalı, çünkü Rabbin tapınağını kirletmiştir.” Bu tür sözler gerçekten de kişinin yüreğini dehşete düşürebilir. Ve duygularında şu feryatlara yönlendirildiğini hisseder: “Ne yapacağım ben? Nasıl devam edebilirim? Benim için kirlilikten kaçınmak tamamen imkansız gibi görünüyor!” Ama sonra, kızıl ineğin küllerini hatırlaması gerekmez mi? Ve temizlenme suyunu? Bunların anlamı ne olabilir? Bunlar Tanrının ruhunun gücü aracılığı ile yüreğe uygulanan Mesih’in kendisini feda eden ölümünün anısını ortaya koyarlar. “Temiz sayılan adam üçüncü ve yedinci gün kirli sayılanın üzerine suyu serpecek. Yedinci gün onu arındıracak.” İhmal nedeni ile bile olsa eğer kirlilik alır isek bu kirliliğin uzaklaştırılması gerekir, çünkü paydaşlığın yenilenmesini isteriz. Ama bu durumdan hiç bir şekilde kendi çabalarımız aracılığı ile kurtulamayız. Bu yalnızca temizlenme suyu ve Tanrının lütufkar sağlayışının kullanımı aracılığı ile mümkün olabilir. Bir İsraillinin nasıl firavunun boyunduruğunu kırması ya da kendisini firavunun angaryacılarının kırbacından kurtarması imkansız ise, aynı şekilde ölü bir bedene dokunduğu için kirliliğini kendi çabaları ile uzaklaştırması da imkansızdır.

Ve burada okuyucunun dikkatini çekelim; konu, yeni bir kurban sunmak ya da kanın taze bir uygulamasını takdim etmek değildir. Bu konudaki farklılığı görmek ve anlamak çok özel bir öneme sahiptir. Mesih’in ölümü tekrar edilemez. “Mesih’in ölümden dirilmiş olduğunu ve bir daha ölmeyeceğini ve ölümün artık O’nun üzerinde egemenlik sürmeyeceğini biliyoruz. Çünkü O’nun ölümü günaha karşılık ilk ve son ölüm olmuştur. Sürmekte olduğu yaşamı ise Tanrı için sürmektedir.” Romalılar 6: 9-10. Tanrının lütfu aracılığı ile Mesih’in ölümünün tam garantisi ve değeri sayesinde ayakta dururuz. Ama her taraftan ayartmalar ve tuzaklar ile kuşatıldığımız için içsel varlığımızda bu tür zayıflıklar ve eğilimler mevcuttur. Ve ayrıca her an bizi tuzağa düşürmek ve gerçeğin ve saflığın yolundan ayrılmaya yönlendirmek için güçlü bir düşmanımız olduğunu anlamamız gerekir. Eğer Rabbimiz İsa Mesih’in değerli ölümü ve sonsuza kadar devam eden aracılığı olmamış olsa idi, Tanrımızın sağlamış olduğu lütuf yolunda bir an için bile yürümeye devam edemez idik. Konu, yalnızca İsa Mesih’in kanının bizi günahlarımızdan yıkamış olduğu ve kutsal bir Tanrı ile barıştırmış olması değildir; “Babanın yanında doğru olan İsa Mesih’in Avukatlığına sahibiz.” “O, bize aracılık etmek için sonsuza kadar yaşar.” Ve “O, aracılığı ile Tanrıya yaklaşan herkesi sonsuza kadar kurtaracak güçtedir.” “O, sonsuza kadar Tanrının önünde bizim için durur.” Rab İsa, yüce Avukatımız Tanrının huzurunda bizi temsil eder ve kefaret eden ölümünün bizi yerleştirmiş olduğu tanrısal saygınlık ve ilişki  konumumuzu muhafaza eder. Davamız böyle harika bir Avukat’ın ellerinde asla hiç bir şekilde başarısızlığa uğrayamaz. O, kutsallarının mahvolmaması için sonsuza kadar yaşar. Biz O’nunla özdeşleştik ve O da bizim ile özdeşleşti.

Değerli imanlı okuyucu, o zaman şimdi tüm bu lütfun yaşamlarımız ve yüreklerimiz üzerindeki pratik etkisinin ne olması gerekir? Ölümü, yakılmayı, kanı ve külleri, kefaret eden kurbanı ve aracılık eden Kahin’i ve Avukatı düşündüğümüz zaman, bunun canlarımızın üstündeki etkisinin ne olması gerekir? Vicdanlarımızdaki eyleminin ne olması gerekir? Bizi, günah ile ilgili hafif düşüncelere mi yönlendirmesi gerekir? Bizim özensizce ve kayıtsızca yürümemize neden olması mı gerekir? Attığımız adımlara gereken önemi vermememiz için bir neden mi oluşturmalıdır? Hayır, asla! Ama böyle düşünen yüreğe ne yazık! Tanrısal lütfun zengin sağlayışlarından yararlanmamız gerektiği elbette kesindir. Bir an için kızıl ineğin küllerinin ya da temizlenme suyunun bir İsraillinin yürüyüşü üzerinde olumsuz etki yapacağını hayal edelim. Böyle bir şey olabilir mi? Kesinlikle hayır. Aksine, Tanrının iyiliği tarafından yapılan böyle bir özenli sağlayış onun kirliliğe karşı olan hassasiyetini daha da ciddiye almasına destek olacaktır. Tanrısal lütfun sağlayışının etkisi en azından bu uygunluğu tedarik edecektir. Temiz bir yerde toplanan kül yığını çifte bir tanıklığa zemin sağlar. Tanrının iyiliğine tanıklık eder ve günahın iğrençliğine tanıklık eder. Tanrı halkının kirliliğini istemez ve aynı zamanda bu kirliliği uzaklaştırma aracını da sağlamıştır. Her türlü kirleten şekli ile günah ile ilgili kutsal bir dehşet üretmeden serpilen kanın, küllerin ve temizlenme suyunun bereketli öğretişini anlamak ve bundan zevk almak kesinlikle imkansızdır. Ve ayrıca şunu da belirtmemiz gerekir ki kirlenmiş bir vicdanın ıstırabını hiç kimse hiç bir zaman hafife alamaz. Temiz bir vicdan kadar değerli hiç bir hazine olamaz. Ve yine aynı şekilde kirli bir vicdan kadar taşınması ağır hiç bir yük yoktur. Ama tüm lütfun Tanrısına övgüler olsun ki, O Kendi mükemmel yolu ile bizim tüm ihtiyacımızı karşılamıştır. Ve bunu karşılar iken,  amacı bizi özensiz değil uyanık yapmaktır. “Sevgili çocuklarım, size bunları günah işlemeyesiniz diye yazıyorum.” Ama sonra Yuhanna bu sözlerine şunları ekler: “Ama içimizden biri günah işler ise, adil olan İsa Mesih bizi Babanın önünde savunur. O, yalnız bizim günahlarımızı değil, bütün dünyanın günahlarını da bağışlatan kurbandır.” 1.Yuhanna 1:1-2.

Ama şimdi bu bölüme son vermemiz gerekiyor ve bölümümüzün son ayetlerinden yalnızca bir kaçına değinip bitireceğiz. “Ve onlar için bu kural kalıcı olacaktır. Temizlenme suyunu serpen kişi de giysisini yıkamalı. Temizlenme suyuna dokunan kişi akşama dek kirli sayılacak.” Çölde Sayım 19:21,22. 18.ayette bize öğretilen kirli birine su serpmek için kirli olmayan birine ihtiyaç duyulmasıdır. Ve 21.ayette temizlenme suyuna dokunan kişinin de kirli sayıldığıdır.

Bu her ikisini bir araya getirdiğimiz zaman, birinin söylemiş olduğu şu sözlerdeki bilgiyi öğreniriz: “Başka birinin günahı ile ilgilenen biri görevi o kişiyi temizlemek olsa dahi kirlenir; suçlu kişi olarak kirlenmez ama burada anlatılmak istenen günaha dokunduğumuz zaman kirlenmeden kalamayacağımızdır.” Aynı zamanda şunu da öğreniriz: bir başka kişiyi Mesih’in işinin aklayan değerine yönlendirmek ve onu bu sevince ortak etmek için benim kendimin de o temizleyen işin sevincini yaşıyor olmam gerekir. Bu noktayı hatırlamakta yarar vardır. Temizlenme suyunu diğerlerine uygulayan kişilerin o suyu kendileri için kullanmaları gerekiyor idi. Canlarımızın bu gerçeği anlaması için dua ediyorum. Mesih’in ölümünün sağladığı mükemmel temizliğin ve O’nun sonsuza kadar süren kahinlik işinin duygusunda ve gerçeğinde sonsuza kadar kalmamızı dilerim. Ve ah, evet, kötülüğün kirlettiği o dokunuşu  asla unutmayalım! Bu Musa’nın düzeninde böyle idi ve şimdi de böyledir.

Çölde Sayım 21

Bu bölüm önümüze öncelikle önemli müjdecilik örneği olan “tunç yılanın” aşina olduğumuz ve hoş buyruğunu getiriyor. “Edom ülkesinin çevresinden geçmek için Kamış denizi yolu ile Hor dağından ayrıldılar. Ama yolda halk sabırsızlandı. Tanrıdan ve Musa’dan yakınarak, ‘Çölde ölelim diye mi bizi Mısırdan çıkardınız?’ dediler. ‘Burada ne ekmek var ne de su. Ayrıca bu iğrenç yiyecekten de (man) tiksiniyoruz!” Çölde sayım 21:4,5.

Ne yazık! Ne yazık! Defalarca aynı üzücü öykü –“Çöldeki yakınmalar!” Tanrının dehşet veren yargıları bir biri ardına Mısırın üzerine iner iken Mısırdan dışarı kaçmak tek istedikleri şey idi. O yaşadıkları anda Mısırdaki meyveler ve sebzeler akıllarının ucundan bile geçmiyor idi. Şimdi çölde iken kızgın bir Tanrının eli ile Mısıra gönderilen ağır belalardan kendilerinin nasıl özel bir şekilde korunduklarını unutmuşlar idi. Ama şimdi bunu hatırlamak yerine hatırladıkları tek şey Mısırda yiyip içtikleri idi. “Burada ne ekmek var ne de su. Ayrıca man denilen bu iğrenç yiyecekten de tiksiniyoruz.”

Ne korkunç sözler! İnsan, ölüm ve karanlığın hüküm sürdüğü bir ülkede oturmayı çölde Tanrı ile birlikte yürümeye ve gökten inen ekmeği yemeye tercih ediyor idi. Rabbin Kendisi yüceliğini, kurtardığı halkı orada olduğu için çölün kumuna dek aşağı indirmiş iken çölde onların çektikleri sıkıntılar ile sıkıntı çeker iken, insan bu yüce lütfun farkında değil idi; Tanrının tüm bu lütfu ve ilgisi insanda müteşekkir bir ruh ve alçakgönüllü bir itaat yaratmalı idi. Ama hayır, deneme içinde hemen ortaya çıkan ilk görünüm onların şu şekilde feryat etmesi için yeterli oldu: “Tanrı bizi çölde ölelim diye mi Mısırdan çıkardı?”

Tüm bunlar üzerine çok kısa bir süre içinde şikayet eden ruhlarına acı ürünler tattırıldı; “Bunun üzerine Rab halkın arasına zehirli yılanlar gönderdi. Yılanlar ısırınca İsraillilerden birçok kişi öldü. Çölde Sayım 21:6. Yılan, hoşnutsuzluklarının kaynağı idi ve yılanlar tarafından ısırıldıkları zaman, durumlarını anlamaları için onlara hoşnutsuzluklarının gerçek karakteri açıklanmış oldu. Eğer Rabbin halkı, O’nunla mutlu ve razı olarak yürümüyor ise yılanın gücünü tatmaları gerekir – ne kadar yazık! Yılanın gücü, hangi şekilde tecrübe edilir ise edilsin dehşet veren bir güçtür.

Yılanlar tarafından ısırılan İsrail günahının farkına vardı. “Halk Musa’ya gelip,’Rab’den ve senden yakınmak ile günah işledik. Yalvar da Rab aramızdan yılanları kaldırsın’ dedi. Bunun üzerine Musa halk için yalvardı.” Çölde sayım 21:7.

O zaman burada tanrısal lütfun kendisini göstermesi gereken anın gelmiş olduğunu görüyoruz. İnsanın ihtiyacı her zaman Tanrının lütfunun ve merhametinin gösterilmesi için bir fırsat olmuştur. İsrail’in “biz günah işledik” diyebildiği anda artık hiç bir engel kalmamış oluyor idi. Tanrı harekete geçebilir idi ve bu yeterli idi. İsrail şikayet ettiği zaman, yanıt yılanların ısırması idi. İsrail itiraf ettiği zaman ise, yanıt Tanrının lütfu oluyor idi. Bir noktada yılan onların sefilliklerinin aracı idi; diğer noktada ise yılan onların yenilenmesi ve bereketlenmesi için aracı oluyor idi. “Rab Musa’ya, ‘Bir yılan yap ve onu bir direğin üzerine koy. Isırılan herkes ona bakınca yaşayacaktır’ dedi. Çölde sayım 21: 8. Kötülük yapanın imajı tanrısal lütfun zavallı yaralı günahkarlara çok büyük bir bolluk ile akabilmesi için bir kanal olarak hazırlanmış idi. Çarmıhtaki Mesih ile ilgili çarpıcı ve harika bir örnek!

Rab İsa’yı Tanrının sevgisinin bir kanalı olarak görmek yerine Tanrının gazabının yönünü çeviren olarak görmek çok sık yapılan bir hatadır. Rab İsa’nın, Tanrının günaha karşı inen gazabına tahammül etmesi gerçeklerin en değerlisidir. Ama bundan daha fazlası da mevcuttur. Rab İsa göklerden bu sefil dünyaya lanetlenmiş bir ağaç üzerinde ölmek için inmiştir, öyle ki, ölümü aracılığı ile Tanrının sevgisinin sonsuza kadar kalıcı kaynaklarına zavallı isyankar insanın yüreğini açabilsin. Bu yazdıklarımız, Tanrının doğasının ve karakterinin günahkara sunulmasında çok büyük bir farklılığa yol açar. Günahkarın, Tanrının sevgisindeki güvenlik ve keyifte her zaman tam olarak bina edilebilmesi onu gerçek mutluluk ve kutsallık durumuna getirebilecek olan tek şeydir. Aden bahçesinde insana saldırdığı zaman, yılanın ilk çabası insanın Tanrının iyi olduğuna ve sevgisine duyduğu güveni sarsmak olmuştur. Ve böylece insanın Tanrının onu koymuş olduğu yerden memnun olmamasını sağlamak olmuştur. Bunun sonucunda insan düşmüştür – Tanrının sevgisinden duyduğu kuşkunun ilk sonucu bu olmuştur. Bu nedenle insanın iyileşmesinin kaynağı Tanrının sevgisine duyduğu güven olmalıdır ve tanrının Oğlunun Kendisi şu sözleri söyler: “Tanrı dünyayı öyle çok sevdi ki, biricik Oğlu’nu verdi, öyle ki O’na iman eden mahvolmasın ve sonsuz yaşama sahip olsun.” Yuhanna 3:16.

Şimdi yukardaki ifadeye bakalım; Rabbimiz tunç yılan örneği ile bize şunu öğretir: Kendisi tunç yılanın Karşıt Örneğidir. Tanrının Oğlu olarak Baba’nın bağrından gönderilmiştir ve O mahvolmakta olan bir dünyaya Tanrının sevgisinin bir armağan olduğunu garanti etmektedir. Ama O’nun da aynı şekilde günaha karşı kefaret etmek üzere çarmıhta yukarı kaldırılması gerekiyor idi. Çünkü yalnızca bu şekilde ölmekte olan günahkarın ihtiyaçlarını karşılayabilir idi. “Musa çölde nasıl yılanı yukarı kaldırdı ise aynı şekilde İnsanoğlu’nun da yukarı kaldırılması gerekir, öyle ki O’na iman eden mahvolmasın ama sonsuz yaşama sahip olsun.” Tüm insanlık ailesi yılanın ölümcül dikenini hissetmiştir, ama tüm lütfun Tanrısı lanetlenmiş ağaç üzerinde yukarı kaldırılan Kişi aracılığı ile kurtuluş bulmuştur. Ve şimdi göklerden yeryüzüne gönderilen Kutsal Ruh aracılığı ile kendilerinin ısırılmış olduklarını hisseden tüm o kişileri yaşam ve esenlik için İsa’ya bakmaya çağırır. Mesih, Tanrının yüce planıdır ve O’nun aracılığı ile günahkara tam, özgür, hemen ve sonsuz kurtuluş ilan edilir – bu kurtuluş öylesine tamdır, öylesine sağlam temellidir, tanrısal karakterin tüm tutumları ve Tanrının tahtının tüm talepleri ile öylesine uyumludur ki, şeytan bu konuda tek bir itirazda dahi bulunamaz. Diriliş çarmıhın işinin ve o çarmıhta Ölen’in yüceliğinin tanrısal haklı çıkarılışıdır, öyle ki imanlı günah ile ilgili olan her özgürlüğün tadını çıkartabilsin. Tanrı, İsa’dan tamamen hoşnuttur  ve tüm imanlıları da Mesih’te gördüğü için aynı şekilde imanlılardan da tamamen hoşnuttur.

Ve burada dikkat edelim; iman, günahkarın Mesih’in kurtarışına sımsıkı yapıştığı araçtır. Yaralı İsraillinin yaşaması için yalnızca bakması yeterli idi – bak, O’nun Kendisine değil – yaralarına değil – çevresindeki diğer kişilere değil, ama doğrudan ve yalnızca Tanrının çözümüne bak! Eğer İsrailli buna bakmayı reddeder ya da ihmal eder ise ölümden başka bir şey elde edemez idi. İsraillinin bakışları çok ciddi bir şekilde yalnızca Tanrının çözümüne odaklanmalı idi ve Tanrının çözümü herkesin görebileceği bir yere yerleştirilmiş idi. Herhangi başka bir yere bakmanın olası hiç bir yararı yok idi. Çünkü Söz’de yazılan şu idi: “Isırılan herkes ona bakınca yaşayacaktır.” Isırılan İsrailli tunç yılana bakmak zorunda idi çünkü tunç yılan ısırılmış İsrailli için Tanrının tek çözümü idi. Başka herhangi bir yere bakmak hiç bir şey elde edememek anlamına geliyor idi; Tanrının sağlayışına bakmak yaşam elde etmek idi.

İşte böyle, günahkar yalnızca İsa’ya bakmaya çağrılmıştır. İmanlı, düzenlemelere, kiliselere, insanlara ya da meleklere bakmaya çağrılmamıştır. Bunların hiç birinden yardım alamaz ve bu yüzden onlara bakmaya değil ama yalnızca İsa’ya bakmaya çağrılmıştır; İsa’nın ölümü ve dirilişi imanlının esenliğinin ve umudunun sonsuz temelini teşkil ederler. Tanrı imanlıya “İsa’ya iman edenin mahvolmayacağını ama sonsuz yaşama sahip olacağını” garanti eder. Bu gerçeğin yüreği ve vicdanı tam olarak tatmin etmesi gerekir. Tanrı tatmin olmuştur ve bu yüzden bizim de aynı şekilde tatmin olmamız gerekir. Kuşkuya yer vermek Tanrının yazdırdıklarını inkar etmek anlamına gelir. Eğer bir İsrailli “tunç yılana bakmamın beni yenileyeceğini nereden bileyim?” demiş olsa idi, ya da kendi kötülüğünün büyük ve umutsuz doğası üzerinde kalmaya başlamış olsa idi ve Tanrının kurtuluş planına göre hareket etmenin görünürdeki yararsızlığına ilişkin mantık yürütmüş olsa idi, gerçeği inkar etmiş olacak ve kurtulamayacak idi. Kısaca, eğer her ne olur ise olsun herhangi bir şey onun tunç yılana bakmasına engel olmuş olsa idi, Tanrının kurtuluş gerçeğini inkar etmiş olacak ve bunun kaçınılmaz sonucu da ölüm olacak idi.

Böylece imanlı İsa’ya bakmak için güçlendirilmiş olduğu an günahları ortadan kalkar. Güçlü ve temizleyen bir kaynak gibi İsa’nın kanı imanlının vicdanına akar, oradaki her lekeyi yıkar ve temizler ve imanlının vicdanında hiç bir leke, huzursuzluk ya da kırışıklık bırakmaz. Çünkü Tanrının kutsallığının ışığında günahın tek bir minik lekesi bile hoş görülmez.

Ama şimdi tunç yılan ile ilgili düşüncelerimize son vermeden önce ısırılmış İsraillinin yılana bakışını belirten yoğun bireysellik üzerinde düşünmemizde yarar var. Herkesin tunç yılana kendisi için bakması gerekiyor idi. Hiç kimse tunç yılana bir başkasının terine bakamaz idi. Hiç kimse vekalet aracılığı ile kurtulamaz idi. Bir bakışta yaşam mevcut idi ama bakışın yerine getirilmesi gerekiyor idi. Burada Tanrının kurtarışı ile bireyin doğrudan bir temasının mevcut olması gerekli idi.

Bu durum önceden de böyle idi ve şimdi de böyledir. İsa ile olan işimizi kendimizin halletmesi gerekir. Kilise bizi kurtaramaz – kahinlerin ya da hizmetkarların düzeni bizi kurtaramaz. Kurtarıcı ile kişisel bir bağlantımızın olması gerekir, aksi takdirde yaşam yoktur. “Yılan tarafından ısırılan kişiler tunç yılana bakınca yaşadılar.” Tanrının düzeni böyle idi ve O’nun düzeni şimdi de budur: “Musa çölde yılanı nasıl yukarı kaldırdı ise, İnsanoğlu’nun da aynı şekilde yukarı kaldırılması gerekir.” Bu iki küçük “nasıl” ve “aynı” sözcüklerini hatırlayalım çünkü örneğin ve karşıt örneğin her kısmına uyarlayabiliriz. İman bireysel bir şeydir; tövbe bireysel bir şeydir ve kurtuluş bireysel bir şeydir. Bunu asla unutmayalım. Hristiyanlıkta birlik ve paydaşlığın mevcut olduğu doğrudur ama Mesih ile olan konuyu kendimizin halletmesi gerekir ve Tanrı ile birlikte yürümemiz lazımdır çünkü bir başkasının imanı aracılığı ile ne yaşam elde edebilir ne de yaşayabiliriz. Vurgulayarak tekrar ediyoruz ki Hristiyanlık yaşamının ve pratik kariyerinin her aşamasında yoğun bir bireysellik mevcuttur.

Aşina olduğumuz “tunç yılan” örneği üzerinde artık daha fazla durmayacağız. Ama dua ediyoruz ki Tanrı okuyucuyu bu konu üzerinde kendisinin düşünebilmesi için güçlendirsin ve Eski Antlaşma zamanlarındaki en çarpıcı örneklerinden birinde açıklanmış olan değerli gerçeğe doğrudan bir kişisel uyarlama yapabilmesini mümkün kılsın. Okuyucu çarmıha daha derin ve canın daha çok teslim olduğu bir iman ile bakmaya ve orada takdim edilmiş olan değerli gizemden canının daha çok içmesine yönlendirilsin. Çarmıha yalnızca kısa bir bakış aracılığı ile sahip olduğu yaşam ile yetinmesin ama onun harika anlamının derinliklerine daha fazla girmeyi arzu etsin ve böylece O’na daha adanmış bir şekilde bağlansın; olası bir kaçış için başka hiç bir yol olmadığı zaman kendisini gönüllü olarak bizim ve kurtuluşumuz için o lanetli ağaçta yaralanmış Olan’a istek ile teslim etsin.

Çölde sayım 21.bölüme okuyucunun dikkatini 16-18.ayetlere çekerek son veriyoruz. “Oradan Rabbin Musa’ya, ’Halkı bir araya topla, onlara su vereceğim’ dediği kuyuya Beer’e doğru yol aldılar. O zaman İsrailliler şu ezgiyi söylediler: ‘Suların fışkırsın, ey kuyu! Ezgi okuyun ona. O kuyu ki onu önderler ile halkın soyluları asa ile ve değnek ile kazdılar.’” Çölde Sayım 21. 16-18.

Bu bölüm, öyle bir anda ve öyle bir bağlantı içinde gelir ki, okuyucunun oldukça dikkatini çeker. Şikayetler bitmiştir – halk vaat edilen diyarın sınırlarına yaklaşmaktadır – yılan ısırıklarının etkileri ortadan kalkmıştır ve şimdi asa olmadan ve vurmaya gerek olmaksızın halka tazelik sağlanmıştır. Amorlular , Moavlar ve Ammonlular artık etkili değildirler; yollarında duran Kral Sihon etkisizdir; Tanrı halkı için bir kuyu açabilir ve her şeye rağmen onlara söyleyecekleri bir ezgi verebilir. Ah, Tanrımız ne kadar da yüce bir Tanrıdır! Tüm bu çölde yaşanan olaylarda O’nun eylemlerini ve yollarını izlemek ne kadar da bereketlidir! O’na daha çok güvenmemizi ve her bir gün kutsal ve mutlu bir boyun eğiş ile O’nunla yürümemizi diliyorum. Esenlik ve bereketin gerçek yolu budur.